Met haar handen vol bladmuziek, opstellen van leerlingen en andere belangrijke papieren wierp Eres een blik op het muziek lokaal. Ze knikte tevreden in zichzelf. De tafels en stoelen stonden netjes, alle muziek instrumenten waren opgeruimd en stonden, of op hun houden of tegen de muur, aan de kant zodat niemand erover zou struikelen. Het bord was schoon, de lades van haar bureau zaten op slot en in het lokaal zelf was geen stofje te bekennen. Mooi, dan kon ze nu de deur achter zich dichttrekken en met een gerust hart gaan eten. Eres had er een vreselijke hekel aan als ze de volgende dag in een rommelig lokaal kwam. Een rommelige werkplek betekende rommelige gedachten. Dus na haar laatste les van de dag ruimde ze alles altijd netjes op en haalde ze snel de bezem door het lokaal.
Ze trok de deur achter zich dicht en draaide deze op slot. De sleutel verdween in de verborgen zak van haar rok. Zo genaaid dat hij makkelijk te vinden was maar niet te zien zodat de rok mooi zou blijven ogen. Met kalme passen liep ze door de gangen heen. Ze had nu toch geen haast. Ze moest nu naar haar eigen kamer in het kasteel om haar spullen op te bergen. Dan zou ze met Elune wat gaan eten en haar naar bed brengen en dan had ze de rest van de avond de tijd om opstellen en toetsen na te kijken. Gelukkig was het niet veel dus wie weet kon ze vandaag wel verder in dat boek dat al een ruime week op tafel lag te wachten om uitgelezen te worden. Maar telkens als Eres eraan wilde beginnen kwam er wel weer iets tussen. Misschien zou ze er vanavond eindelijk achter komen hoe het zou eindigen. Eres zat zo in haar eigen gedachten dat ze de jongeman niet eens had opgemerkt, laat staan dat hij plotseling in beweging kwam. Ze voelde hoe de papieren uit haar armen glipte en hoe zijzelf een smak tegen de grond maakte. Toen ze een stem hoorde keek ze op in het gezicht van een jongeman, waarschijnlijk nog steeds een leerling al zou hij dat niet lang meer zijn als ze zijn leeftijd inschatte. De jongen bood zijn excuses aan en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen uit haar ongemakkelijke positie op de grond. Een flauwe glimlach speelde om haar lippen terwijl ze de uitgestoken hand aannam. 'Nee, het is mijn schuld. Ik moet zelf beter opletten,' wuifde ze zijn verontschuldiging weg terwijl ze met zijn hulp weer op stond. Daarna zakte Eres op haar knieën om haar papieren weer bij elkaar te vegen tot één stapel zodat ze samen met die stapel weer overeind kon komen. Ze veegde het stof van haar rok en keek nu de jongen pas echt goed aan. Ze kende hem niet, maar wat haar meteen opviel was het litteken op zijn gezicht. En ineens herinnerde ze het zich. Ze had deze jongeman eerder gezien, op het kerstbal. Hij was in gevecht geraakt met een andere leerling en hij was door Savador de zaal uit gezet. 'Misschien wil je niet dat ik me ermee bemoei, maar ik zou dat litteken in de gaten houden. Vooral op je gezicht genezen ze moeilijk en ontsteken ze snel,' begon ze voorzichtig. Wie weet had hij er wel helemaal geen trek in om zoiets van haar te horen. Maar Eres was oprecht bezorgd over elke leerling die verwondingen had.

Het was Eres niet ontgaan dat de jongen een zachte kreun had geuit toen hij haar overeind had geholpen. Het litteken was kennelijk niet het enige waar hij last van had maar Eres zweeg. Toch had ze wat moeten zeggen over dat litteken. Ze wilde niet dat het erger zou worden. Toen de jongen haar antwoord gaf knikte ze enkel. Oké dan, als hij zei dat het goed kwam, wie was zij dan om erover door te zagen. Ze keek even van haar spullen naar de jongen en weer terug. Tja, als ze eerlijk was dan waren de muziekboeken die ze bij zich had wel erg onhandig. Hun gladde kaft zorgde ervoor dat de andere papieren bleven wegglijden. 'Als je dat voor me zou willen doen zou ik dat zeer op prijs stellen,' zei ze met een glimlach. Ze pakte een paar van de muziekboeken en reikte hen aan. De rest vasthouden verging haar direct een stuk makkelijker.
'Ze moeten naar de leraren etage. Ik was daar net naartoe onderweg,' sprak ze daarna terwijl ze zichzelf weer in beweging zette. 'Ik vrees alleen dat ik niet weet hoe je heet,' ging ze verder. Ze wilde hem wel fatsoenlijk bedanken dat hij had aangeboden om haar te helpen. Terwijl ze liep bedacht Eres zich ineens wat. Ze had op haar eigen kamer op de leraren etage een kist met spullen die ze had meegekregen van alle plekken waar ze opgetreden had. Sommige waren puur sentimenteel wat niet heel veel waard was, maar ze kon zich herinneren dat er ook een aantal dingen tussen lagen wat zeker de moeite waard was, vooral omdat ze dingen van alle planeten in haar bezit had. Misschien, als de jongen er iets tussen kon vinden wat hem trok, dan mocht hij het houden. Dat vond ze wel een redelijk bedankje voor wat hij voor haar deed. Zeker omdat zij wist dat hij last had van meerdere verwondingen die ze niet kon zien. Waarschijnlijk kostte dit hem al meer inspanningen dan het gebruikelijk zou doen.

Voor een tijdje bestond het geluid uit niets anders dan de voetstappen van Eres en de jongeman naast haar. De hare, sierlijk en licht. De zijne, afgemeten en solide. Hij zette zijn voeten stevig op de grond als iemand die niet zomaar aan de kant zou gaan al was dat effect nu wat zwakker vanwege de verwonding aan zijn been. Omdat dat ritme te doorbreken stelde Eres de jongen een vraag. Namelijk wat zijn naam was. Eres liet het antwoord even doordringen. 'Laufeyson,' herhaalde ze daarna zachtjes zijn achternaam. 'Wat een prachtige klank heeft dat,' vervolgde ze al was het niet helemaal duidelijk of ze dat nou tegen Lie of tegen het niets zei.

Opnieuw daalde de stilte op hen neer als een zware deken. Eres keek opzij naar Lie toen hij die stilte gelukkig weer doorbrak door iets te zeggen. Ze glimlachte naar hem. 'Zeker een mooie avond' stemde ze in. Als half Shadraanse kon zij een mooie avond als deze wel waarderen. Avonden als dit waren perfect om te gaan wandelen. Met die gedachte nog in haar achterhoofd merkte Eres dat ze de klaslokalen inmiddels achter zich hadden gelaten en nu bijna bij de etages aankwamen. 'Hoe komt het eigenlijk dat ik je nooit in de les heb gezien Lie? Heb je niet zoveel met muziek?' vroeg ze om het gesprek gaande te houden met een halve glimlach waaraan te zien was dat haar vraag niet kwaad bedoeld was.

(Heel erg sorry voor het late antwoord)

Terwijl de zon zich verschool achter de horizon en de nacht aankondigde voelde Eres dat ook het gesprek tussen haar en Lie een beetje aan het afzwakken was. Soms was er een kleine woordenwisseling, zoals over zijn naam. maar daarna weer stilte. Na een tijdje verbrak Lie die stilte weer met een opmerking over de avond. Eres stemde toe in die veronderstelling, maar daarna wist ze zelf eigenlijk ook niet veel meer te zeggen. Ze hoorde hem zachtjes kreunen van de pijn en haar wenkbrauwen kropen even bezorgd naar elkaar toe. Gelukkig waren ze er bijna, dan kon Eres het gewicht van de boeken, die inmiddels wel mee moest gaan wegen, weer overnemen. In de hoop Lie iets af te leiden stelde ze hem een volgende vraag. Ze luisterde aandachtig naar zijn antwoord en knikte even. 'Dan hoop ik je snel eens een keer in de les te zien,' reageerde ze met een kleine glimlach. Inmiddels waren ze bij de trap aangekomen die leidde naar de etage waar de leraren sliepen. Eres stopte even en draaide zich naar Lie toe. Zonder iets te zeggen nam ze de helft van de boeken van hem over. 'Het is niet heel ver meer,' gaf ze hem daarna antwoord en liep de trap op. Ze had alleen maar de helft van de boeken over kunnen nemen. Als ze ze allemaal gepakt had, dan had ze die boeken waarschijnlijk uit haar handen laten vallen. Het waren er gewoon onhandig veel.
Eenmaal boven aan de trap liep Eres nog een paar passen de gang in om daarna bij één van de eerste deuren te stoppen. Ze viste haar sleutels uit haar zak en opende de deur om de kamer te betreden. De kamer was, vooral nu de zon zo goed als verdwenen was, een beetje duister. Het enige licht verder was afkomstig van de lamp bij de keuken die grensde aan de woonkamer die ze met een spreuk had ingesteld om op een bepaald tijdstip aan te schieten. Ze legde de boeken en papieren op de tafel die het dichtst bij de keuken stond en dienst deed als keuken tafel. Daarna liet ze wat lichten aan flitsen zodat je in elk geval kon zien waar je liep. 'Je mag de spullen op de tafel neerleggen,' zei ze zonder op te kijken tegen Lie. 'En daarna mag je even hier komen,' vervolgde ze terwijl ze een deur door verdween. Die deur leidde naar het vertrek waar Eres al haar instrumenten neerzette. Alleen de piano stond in de woonkamer. De rest stond hier uitgestald. Geduldig wachtte ze op Lie.

Eres was meteen doorgelopen naar haar ''muziek kamer'' nadat ze haar spullen op de tafel had neergelegd. Ze had Lie gevraagd hetzelfde te doen en daarna achter haar aan te komen. Een kleine glimlach gleed over haar gezicht toen ze zijn verbazing opmerkte. 'Ik ben niet zomaar aangenomen Lie. Als muziekdocente is het volgens mij wel een belangrijk punt dat je tenminste iets van instrumenten af weet,' zei ze met een brede glimlach die aantoonde dat ze een grapje maakte. Daarna ging ze op een iets serieuzere toon verder. 'Meer dan de helft van alle instrumenten die hier staan kan ik bespelen. De rest ben ik aan het leren of wil ik nog leren,' vertelde ze verder terwijl ze naar een hoek van de kamer liep. Ze schoof een grote harp aan de kant en trok een zwarte kist tevoorschijn. Voorzichtig tilde ze hem op wat erop wees dat de inhoud vrij zwaar moest zijn. Ze nam de kist mee naar het midden van de kamer en zette hem daar op de grond. 'Ik wilde je graag bedanken dat je met me bent meegelopen. Vooral omdat je nogal last van je been scheen te hebben. Als blijk van mijn waardering mag je iets uit deze kist uitzoeken. Je zitten een paar interessante dingen in kan ik je verzekeren,' zei Eres. Na die woorden sprong het slot open en trok ze de deksel naar achteren waarmee ze de inhoud van de kist bekend maakte. Het was een verzameling van allerlei spullen. Zowel magische amuletten met elk hun eigen werking als bijzondere stenen met diepe kleuren die haast licht leken te geven.

(Je mag zelf wel verzinnen of Lie iets leuks vind. Ik zou me op het moment even niks kunnen bedenken wat hij graag zou willen hebben of waar hij wat aan heeft xD)