Eli dwaalde door de gangen van de school. Zijn handen waren in zijn broekzakken gestoken. Voor nu had hij even geen les, dus dit was eigenlijk hét perfecte moment en toch… Toch voelde hij weer hoe hij van binnenuit door iets werd weerhouden om te doen wat hij eigenlijk wilde doen. Nee, wat hij móest doen. Dit kon niet langer zo doorgaan.
Een zucht ontsnapte zijn lippen, waarbij hij kort zijn ogen sloot. Beelden van hem en Aurora stonden op zijn netvlies gebrand. Hij was…verward, op zijn zachtst gezegd, na hun laatste gesprek. In eerste instantie had Eli ergens misschien nog wel de humor ervan ingezien dat hij per ongeluk "geflirt" had met zijn mentor, voordat ze van elkaar wisten wie ze waren. Maar des te meer was hij verwonderd en eerlijk gezegd uit het veld geslagen geweest toen ze er tijdens de eerste mentorles achter kwamen dat ze in feite leraar en mentorleerling van elkaar waren en Aurora daar wel heel…bijzonder op had gereageerd...
Het was nu een aantal dagen geleden dat het gesprek in haar appartement had plaatsgevonden, maar het leek voor hem nog steeds net gebeurd te zijn. Eli kon gewoonweg niet vergeten dat zíjn mentor, zíjn vertrouwenspersoon op deze school had aangegeven hun “seksuele relatie” (als je het zo wilt noemen) gewoon voort te willen zetten. In het geheim uiteraard. Het had hem verrast en -diep vanbinnen- zijn vertrouwen in haar als zijn steunpilaar op Starshine geschaad.
Op dat moment was hij verscheurd geweest tussen twijfel, maar ook enig verlangen naar haar, omdat ze weer met zijn hoofd speelde. Net zoals ze enkele keren daarvoor had gedaan. Als zijn mentor wist ze inmiddels iets van zijn leven in de inrichtingen, maar het leek haar niet te weerhouden om te spelen met zijn emoties en hem te manipuleren. Een deel van hem werd er nog misselijk van toen hij nadacht over hoe ze had voorgesteld dat hij haar zijn geschiedenis zou vertellen in ruil voor…seksuele diensten...
Gelukkig had hij nét aan de controle kunnen herwinnen, maar het scheelde niet veel. Ze had gebruik van hem gemaakt op een kwetsbaar moment, aangezien Eli sowieso niet makkelijk over zijn verleden praatte. Ergens was hij opgelucht dat het hem uiteindelijk gelukt was om de grens aan te geven en te zeggen dat hij haar niet meer over zijn verleden wilde vertellen en toen… Toen was alles fout gegaan. Aurora…of… “Miss Aurora” leek hevig verontwaardigd dat hij haar niet ieder detail over zijn leven wilde vertellen, wat hij er ook voor terugkreeg. Ze had zelfs het contract kapot gescheurd waarin had gestaan dat ze -hij wilde het eigenlijk niet eens denken- “speelmaatjes” van elkaar zouden zijn. Dat was wederom haar idee geweest. Ze had het doen blijken alsof dat voor haar de normaalste zaak van de wereld was...
Het had in feite gevoeld als een last die van hem afviel toen het papier kapot werd gescheurd, ook al wilde hij haar dit niet laten merken. Waarom niet…?  Vanwege het tweede contract. Het contract waarin stond dat hij niemand iets mocht vertellen over wat er tussen hen gebeurd was, wat er tussen hen werd gezegd en wat er nog tussen hen ging gebeuren. Het had hem gevangengezet. Hij kon geen kant op.
Al dagen liep hij er nu alleen mee rond. Hij kon allereerst niets tegen Aurora beginnen door met haar te praten, want in hun “vertrouwelijk” gesprek had ze letterlijk aangegeven een ex-huurmoordenaar te zijn met de naam Shining Death. In eerste instantie had hij gedacht dat het een grapje was, maar niets was minder waar, volgens zijn mentor. Verder kon hij ook bij niemand anders terecht, zelfs niet bij zijn oudere broer Graham, omdat Eli zo stom was geweest dat contract te tekenen. Te laat zag hij zijn eigen fout in. Maar dat veranderde niets aan het feit dat hij zich gebruikt en gemanipuleerd voelde...

En toch… was hij ondertussen onbewust naar het kantoor van Miss Eres gelopen. Nu Miss Aurora hem zo in haar macht had en duidelijk al niet veel waarde hechtte aan in ieder geval bepaalde schoolregels, wie zei dat ze in de toekomst niet nog meer misbruik ging maken van zijn instabiele persoonlijkheid. Ze had het eerder gedaan en voor een deel vrij succesvol ook. Nee, dan wilde hij liever riskeren dat hij haar als “huurmoordenaar” achter zich aan kreeg, maar hij móest het iemand vertellen. Het móest...
Gisteren had Eli al een tijd in de buurt van de ziekenboeg rondgehangen, om zo “toevallig” zijn oudere broer tegen het lijf te lopen, maar hij had het toch niet gedurfd. Hij wilde niet die teleurstelling in Grahams blik zien. Eli wist maar al te goed dat van iedereen, zijn grote broer hem zou steunen en helpen, maar dat sloot niet uit dat hij ook teleurgesteld kon zijn dat Eli zo misbruik van zichzelf had laten maken.
Daarom was Eli nu hier…
In feite had hij Miss Eres nog nooit echt gesproken, maar wat hij begreep van medeleerlingen had ze een lieve uitstraling. Daarbij kwam nog dat hij nog geen band ontwikkeld had met andere leerkrachten en aangezien juist Aurora ook nog eens zijn mentor was…

Goed. Hier ging die dan… Eli’s hand trilde licht toen hij het hout van de deur raakte. Bij de eerste klop, bleek de deur echter niet volledig of niet goed gesloten te zijn, waardoor deze open schoot bij zijn aanraking. Enige schok was te lezen in zijn rode ogen toen hij ineens volledig zichtbaar in de deuropening stond. “Oh eh…” stamelde hij, zichzelf bij elkaar rapend. “Elijah Lockwood…” stelde hij zich met schorre stem voor. Hij slikte. “Miss Eres… ik ehm… Ik hoopte dat ik misschien…” Oké, nu moest hij doorzetten. “Zou ik even met u kunnen praten? Ik snap het als u het te druk hebt. Ik heb geen afspraak gemaakt, dus dan ehm… kom ik later terug…” prevelde hij bijna onhoorbaar verder. Zijn blik stond onzeker en verward.

[& Miss Eres]

Eres kon er nog steeds niet aan wennen. Dat dit kantoor nu van haar was. Het voelde zo vreselijk onwennig al was het een stuk toegankelijker geworden nu er regelmatig zonlicht naar binnen scheen en ze het raam had open gezet om de oude sfeer een beetje weg te krijgen. Misschien dat ze zich er zelf dan ook beter onder zou gaan voelen om het kantoor in gebruik te nemen. Maar voorlopig had het niet echt geholpen. Eres wilde gewoon zo min mogelijk in dat kantoor zijn. Maar helaas, naast haar eigen lessen, vond ze zichzelf toch bijna elke vrije minuut in die ruimte. Ze zuchtte even zachtjes terwijl ze een paar enveloppen dicht vouwde en het stempel van de school erop drukte, klaar om verzonden te worden. Raporten, gespreksbrieven. Er waren veel dingen die een school draaiende moest houden en er zouden een aantal dingen moeten veranderen.

Eres legde de pen neer en wreef even over haar pijnlijke hand. Ze stond op van achter het bureau vandaan en liep naar de boekenkast die een groot deel van de zijmuur in beslag nam. Haar ogen gingen langs de titels van de boeken. De meeste gingen over onderwijs en magie. Er stonden ook oude archieven tussen en jaarboeken. Ze had nog niet echt de kans gehad om ze uitgebreid te bekijken. Eres pakte een van de jaarboeken uit de klas en bladerde er een beetje doorheen. Ze schrok op toen ze de klop op de deur hoorde. Haar zachte groene ogen richtte zich op de student die in de deuropening stond. Eres kende hem van gezicht maar moest diep in haar geheugen graven naar een naam. Gelukkig stelde de jongen zichzelf voor. Ze klapte het boek zacht dicht en zette het terug in de kast terwijl een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. 'Elijah, zeg het eens,' sprak ze hem vriendelijk toe. Zijn houding was alarmerend, net als zijn manier van spreken. Een kleine frons verscheen in haar vooorhoofd. 'Natuurlijk heb ik tijd voor je. Ga zitten,' zei ze, gebarend naar een van de twee vrije stoelen die aan de andere kant van het bureau stonden. Zelf nam ze plaats op haar eigen stoel. 'Waar wilde je met me over praten?' vroeg ze daarna met een moederlijke warmte in haar stem in de hoop dat de jongen zich iets meer op zijn gemak zou voelen.