De oude vrouw naast hem sliep geruisloos, terwijl ze tegen zijn arm aan leunde. Hij kon haar geen ongelijk geven, de shuttle reis duurde dan ook wel even. Maar daarin had hij ook bewondering voor de oudere dame. Dat ze kon slapen terwijl de shuttle soms vrij hevig heen en weer schudde. Of het een soort turbulentie was of onkunde van de piloot viel niet te zeggen. Het zorgde er in ieder geval dat de breedgeschouderde man tegen de harde wand van het voertuig aan botste met zijn bovenarm en schouder. De kleine planeet waarna hij onderweg was, kwam al snel in zicht. De stem van de piloot kwam krakend door de kleine boxjes, dat ze zo zouden gaan landen. Het geluid ontwakende zijn buurvrouw, knipperend keek ze even naar Alexander en diens schouder. 'Oh, het spijt me zo.' klonk haar zachte stem. Één van Alex zijn handen ging omhoog en hij schudde zijn hoofd zachtjes. 'Het is niet erg.' Glimlachte hij haar toe.

De landing was niet bepaald zacht, maar ze waren heelhuids aangekomen. Geduldig wachtte de man totdat de grijsharige dame opgestaan was waarna hij haar voorbeeld volgde. Van het rek pakte hij zijn rugzak en zijn koffer, keek even kort rond of hij iemand kon helpen. Toen dit niet het geval was beende hij de shuttle uit.

Het winterse weer en de wind zouden hem wel wakker hebben gemaakt, als hij dat nog niet geweest was. Het was hier een stuk kouder dan op Razen. Hij was wel op andere planeten geweest, maar deze laatste tijd niet. Cassia was nog kouder in de winter, wist hij uit ervaring. Vanuit zijn jaszak viste hij twee handschoenen om dan zijn rugtas iets beter om te doen en het handvat van zijn koffer weer te pakken om erna weer te lopen, door de menigte van elkaar begroetende mensen heen. Zijn ogen gleden over de wegwijs borden, maar het leek niet heel veel veranderd sinds hij hier op school had gezeten, merkte hij op. Als op een automatische piloot begon hij hierna te lopen, zo nu en dan kijkende naar de winkeltjes en huizen. Op het moment had hij niets nodig en dus liep hij gestaag door.

De school, in al zijn prachtige glorie, kwam al snel in zicht. Het was een nostalgisch beeld. Het was een uitzicht waar hij een gevoel van thuis bij kreeg. Met een uiterst kleine glimlach op zijn getekende gezicht wandelde de man de school in. Een aantal leerlingen, die hem binnenzagen komen, staarde hem even aan waarna ze wild met elkaar begonnen te fluisteren. Pubers, ze veranderde nooit, maakte niet uit welke generatie. Licht hoofdschuddend liep hij door. Zijn eerste stop was het survival lokaal, welke hij kort eens bekeek. Het meeste zouden hij en de leerlingen buiten doorbrengen, maar de theorie en alle basis zou hij hier geven.
Al wandelend door de gangen was hij tevens ook benieuwd naar zijn collega’s. Vluchtig wierp hij een blik in de lerarenkamer. Zo één twee drie zag hij niemand, overigens wilde hij eerst al zijn spullen in zijn kamer neerzetten en dus liep hij door naar de kamer genaamd Ranger’s Refuge. Het appartement was ruim en niet met te drukke kleuren. Ja, hij zag zichzelf hier wel zitten en de tijd doorbrengen. Zijn koffer zette hij naast de bank neer waarna hij zijn rugzak van zijn schouders af liet glijden, hierna ging hij aan de slag om alles uit te pakken. Een paar speciale spullen, zijn ketting met dogtags, een teddybeertje en zijn lintje zette hij op de vensterbank in de slaapkamer. Tevreden en met onder andere zijn kledingkast gevuld nam hij even plaats op één van de stoelen. Eventjes wennen aan de kamer en eventjes relaxen. Hij zat daar zo een vijftien minuten, even de rust nemende en ook nadenkende over zijn lessen die hij gaan geven zou. Met een kleine zucht stond hij weer op, waarna hij zijn kamer uitliep. Eens zien of hij een praatje kon maken en kennis kon maken met één of een paar van zijn collega’s. Op zijn eerste werkdag zou hij wel een pakje koekjes in de lerarenkamer zetten als een hallo.

(Voor @Miss Eres )
Hoop dat je er iets mee kan xD moet nog een beetje met hem inkomen

Met een halve glimlach liep Eres door de gangen van de school. Achter haar hoorde ze de student, die ze zojuist nog streng had toegesproken op de regelementen van de school wat betrof rennen in de gangen, haastig weer weg sprinten. Ze had even met haar hoofd geschud en licht geglimlacht. Ze zou strenger moeten zijn soms, dat wist ze wel. Als het erger was geweest dan enkel rennen door de gang had ze hem ook niet zo makkelijk laten gaan. Maar soms betrapte ze zichzelf er ook wel eens op wat haastiger door de gangen te lopen dan nodig was. Ze liet het deze keer begaan. De student in kwestie stond er niet om bekend vaak overlast te veroorzaken zoals sommige andere studenten bedacht ze zich zuchtend. Ze kreeg wekelijks bekende gezichten langs op kantoor voor strafwerk, of een streng gesprek. Een enkeling zag ze daarna niet vaak terug in de stoel tegenover het bureau. Maar er waren er altijd een paar die ze praktisch een eigen mok kon geven, zo vaak kwam ze ze tegen omdat zich weer een incident had voorgedaan. Ondanks dat weigerde ze lijfstraffen uit te delen. Dat was in haar ogen niet de manier waarop je met dat soort leerlingen om ging. Maar hoe dan wel? Dat moest ze bij sommige leerlingen ook nog steeds uitzoeken.

In haar armen hield ze een stevig bruin pakket vast. Voordat ze haar wandeling had moeten onderbreken om de student aan te spreken was ze opweg geweest naar de leraren etage en dan specifiek de kamer van de nieuwe docent Survival; Alexander Ryder. Het pakket dat ze bij zich had bevatte alles wat hij ter voorbereiding van de lessen nodig zou hebben. Klassenlijsten, tijdschema's, vakantie roosters, een plattegrond. Al bedacht ze zich later pas dat ze in zijn dossier gelezen had dat hij zelf ook student op de school was geweest. De plattegrond was misschien alleen maar een symbolisch welkom, maar niettemin onderdeel van het pakket. Omdat hij het zelf nog niet was komen ophalen had ze besloten het hem zelf maar te brengen. Ze kwam net de hoek om toen ze bijna letterlijk tegen hem aanliep. Met twee geschrokken passen naar achteren had ze even nodig om de persoon voor haar te herkennen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. 'Alexander Ryder toch? Eres Rune. Ik was juist onderweg naar je,' sprak ze hem opgewekt met uitgestoken hand toe.

Hij was net de deur uitgelopen en had deze op slot gedraaid, toen hij zich omdraaide en de hoek om liep. Daar botste hij bijna tegen iemand aan, en de persoon in kwestie deed geschrokken twee stappen achteruit. Hij herkende de vrouw na een paar seconden als de hoofdmeesteres van de school, en ze had een stevig bruin pakket vast. Wat een goede eerste echte, goede ontmoeting. Bijna zijn baas omver gelopen. Je zou het niet zo snel van hem zeggen, maar ergens diep van binnen, heel stiekem, was hij toch wel een klein beetje zenuwachtig zo op zijn allereerste echte werkdag hier. Het ware goede zenuwen, maar alsnog. Het was zoals de adrenaline kick en de nerveusiteit die hij had gevoeld, als hij op een nieuwe missie werd gestuurd. Benieuwd naar het onbekende. Eenmaal gewend en bezig, was alles dan weer gewoon.
De blondine glimlachte naar hem en liet blijken dat ook zij hem herkend had. Ze stelde zich voor en stak een hand uit. Ook bij Ryder verscheen er een glimlach op zijn gezicht en hij schudde haar uitgestoken hand. ‘Dat klopt helemaal.’ Beantwoorde hij haar vrolijk. ‘Ik was zojuist onderweg naar de lerarenkamer, om mijn collega’s te ontmoeten. En om een pak koek neer te leggen als goed eerste impressie’ Grinnikte hij erachteraan. 'Maar dat kan nog wel even wachten.' Met een tand ontblotende glimlach schouderophaal draaide hij zich weer half terug naar zijn kamer. ‘Waar heb ik dit bezoek aan te danken? Heeft dat er toevallig mee te maken?’ Vroeg hij haar, wijzend naar het bruine pakket, al was de vraag eigenlijk niet nodig. Toch vond hij het wel zo netjes het te vragen. ‘En zullen we in mijn appartementje plaatsnemen? Dat praat wat gemakkelijker dan in de gang.’  Met een warme glimlach nodigde hij haar uit naar zijn kamer, waar hij dan ook rustig aan naartoe liep, om deze dan ook weer van het slot te draaien. ‘Ik kan nu in ieder geval één kennismaking al afstrepen.’ Grapte hij de vrouw toe. Hij wenkte naar het pakket in haar handen. De docent survival stapte de kamer binnen waarna hij een hand uitstak naar de bank.‘Neem ergens plaats. Kan ik je wat te drinken aanbieden, nu je hier toch bent?’ Vroeg hij de vrouw, terwijl hij met zijn voet een nog volle tas voorzichtig aan de kant trapte.

@Miss Eres
Sorry voor dit mega, mega late antwoord ;-;