big problem

Mizore had het plagerige lachtje op Savador's gelaat gezien toen ze daar met een rood hoofd zat. Bij de vraag wat ze er tegen wilde gaan doen had ze enkel haar schouders opgetild. Daar kon ze geen snelle beslissing over maken. Savador's woorden vervolgde zich een tijdje later. Haar ogen waren weer naar ze zijne gegaan. 'Bijde. Toen je jong was al, maar nu ik je zo ken is het nog erger geworden. Al die tijd in de cel heb ik me minsens een keer per dag afgevragen hoe het met jou ging, maar natuurlijk kreeg ik daar nooit antwoord op. Vroegen konden we al goed met elkaar opschieten en nooit hadden we ruzie. Natuurlijk wel eens discussie's maar nooit grote en we kwamen er altijd eens mee overuit.' Een enkele traan rolde over haar wang heen die ophaar schoot neer viel. "En zelfs hier. Hoe erg ik me ook hier gedroeg je nam het altijd voor me op ook al wist je dat ik fout zat. Het ergste wat je me ooit hebt aan gedaan wat ik me kan herinneren is dat ik hier de kantine schoon moest maken, Maar dat vond ik niet zo erg.' Haar ogen waren lichterlijk gaan fonkelen van geluk toen ze er aan terug dacht. "Je bent in al die jaren alleen maar beter geworden in mijn ogen.'

Wat zorgelijk zag Savador hoe Mizore haar schouders ophaalde. Het was ook moeilijk direct te kunnen beslissen wat je eraan wilde doen. Maar haar tijd kwam nog wel, spoedig, dat wist hij zeker. Als zelfs hij na een lange tijd door duistere tijden gestrompeld te hebben, gelukkig kon worden, dan kon zij dat net zo goed. Hij scheurde zijn blik niet van haar af terwijl hij zwijgend luisterde naar haar antwoord. Naarmate ze verdersprak, gleed zijn blik steeds lager tot die weer op het matras gevestigd was, waardoor hij de nieuwe traan die over Mizore's wang gleed niet zag. Hij had het nooit geweten. Natuurlijk waren ze vroeger als twee beste vrienden door het leven gegaan, ondanks de beangstigende handelingen van Marcus waardoor ze beiden een lange tijd door geteisterd werden, maar hij had nooit gedacht dat Mizore meer voor hem had gevoeld dan alleen dat. Ergens voelde hij spijt dat hij van niets had geweten toen ze opgesloten zat in haar ijsgevangenis. Het voelde alsof hij haar had laten stikken, en dat gevoel wilde hij haar alles behalve bezorgen. Inmiddels was er een kleine glimlach over Savadors gelaat gekropen bij het horen van Mizore's laatste zin. Langzaam was hij rechtop gaan zitten zodat hij met zijn rug nu tegen zijn kussen zat. Saethion was direct om zijn schouders geschoten zodra hij zag dat zijn meester in een voor hem perfecte positie zat om de plek om zijn hals weer in te nemen. 'Ik voel me vereerd. Maar ik denk dat je je ergens vergist hebt. Ik ben alleen maar slechter geworden sinds Marcus me er naar toe heeft gemaakt. Niet voor niets heb ik nu de leiding over de school. Omdat er één ding is dat ik naast liefde wil, en dat is macht. Roem en faam, zover als het oog kan reiken. En dat maakt me ongetwijfeld tot een nog slechter persoon dan ik oorspronkelijk al was,' sprak Savador kalm.

Mizore had even een opluchting gevoeld toen ze het na al die jaren nu eindelijk gezecht had. Het antwoord wat Savador gaf verwarde haar. Tuurlijk zij wilde ook macht daardoor was ze ook de cel in gekomen. 'Ik ben daar niet zo moeilijk in. Je mag van mij helemaal de baas over me zijn. Zolang je me niet slaat of opsluit vind ik alles best. Ook ik wil macht, maar zelfs als mijn man dat heeft neem ik daar ook genoegen mee. Man en vrouw delen alles ook de macht.' Haar hand had zijn lok losgelaten toen hij recht op in zijn bed was gaan zitten. Saethion was weer op zijn schouders gaan liggen. Langzaam schuifelde ze naast hem en trok de dekens half over zichzelf en Savador heen. 'Ik vind het juist fantasties dat je deze school in je macht hebt.' Met een hand zocht ze de zijne op en keek hem aan. 'Je bent geen slecht persoon.' Bij de laatste woorden kneep ze even lichterlijk in zijn hand om het nog duidelijker te maken.

Savador streek wat lokken uit zijn gezicht zodat hij vanuit de positie waarin hij nu zat Mizore zijdelings aan kon kijken zonder zijn hoofd te draaien. Hij kon niet precies plaatsen wat het was, maar ergens begreep hij haar woorden maar half. 'Ik ben niet zoals de mensen die op je neerkijken, Mizore. Ik heb altijd alleen maar het beste voor je gewild. Ik zal je nooit pijn doen als daar geen enkele reden voor is. Pijn heb jij al genoeg gevoeld. Net als ik.' Zijn zin eindigde in een zacht gefluister waarbij hij zijn blik op zijn handen op zijn schoot liet rusten. Savador sloot uiteindelijk kalm zijn ogen en hoorde Mizore naast zich naar hem toeschuifelen. Pas toen hij een hand op de zijne voelde, opende hij ze weer om haar aan te kijken. Hij liet een kleine glimlach zien toen ze vond dat hij helemaal geen slecht persoon was. 'Bedankt. Jij evenmin,' zei hij dankbaar waarna hij zijn hand onder de hare lostrok en er een paar zachte klopjes op gaf. Savador helde wat buiten het bed om naar iets te reiken dat op de vloer lag. Toen hij weer rechtop zat had hij Mizore's kleding in zijn handen. 'Hier. Je moet zo warm mogelijk blijven na het intrekken van de balsem,' zei hij terwijl hij haar kleding op haar schoot legde.

Mizore luisterde naar zijn woorden. 'Ik weet dat je zo niet bent en het beste met me voor hebt. Zo denk ik ook over jou.' Ze begreep Savador uitermate goed. Marcus had veel mensen iets aan gedaan en helemaal niks daar van was maar een prakje goed in te vinden. Weer een klein glimlachtje kwam er op haar mond toen Savador op haar handen klopte. Hij boog was naar voren en pakte iets van de grond. Savador maakt een beweging en pakte haar kleding van de grond die hij op haar schoot neer legde. De balsem was ze eigenlijk helemaal vergeten. Eigenlwijs legde ze de kleding aan de andere kant van waar Savador zat naast zich en bleef even richting haar voeten kijken. 'Ik heb nog steeds niks terug kunnen doen voor je.' Haar oude vertrouwlijke monotone stem was weer terug uit haar keel gekomen alsof ze ineens een knop om had gezet van de liefdevolle en zorgzame Mizore naar de normale emotiloze Mizore.

Savador schonk Mizore een glimlach die haast vriendelijk leek, iets dat nauwelijks bij hem leek voor te komen door zijn gebruikelijke norsigheid. Maar de zeldzame uitdrukking verdween weer als sneeuw voor de zon toen Mizore haar kleding weer koppig aan de kant schoof. Fronsend trok hij zijn beide wenkbrauwen op en keek haar aan. 'Wat doe je nu?' vroeg hij ergens licht verontwaardigd. Hij deed het puur om haar eigen bestwil. Niet nog eens wilde hij meemaken dat ze een tweede keer kreupel van de pijn aan zijn deur kwam hangen. Dit zou echt het beste voor haar zijn, maar om de één of andere reden stond Mizore dat nu geheel af. Savador liet zijn adem ontsnappen door zijn neus in een zachte zucht toen ze weer het onderwerp aanknoopte dat ze nog altijd niets terug voor hem heeft kunnen doen. 'Je hebt tijd zat. Zoek me op wanneer je weet wat je terug voor me kunt doen, maar trek het nu maar aan. Het is beter voor je gewrichten,' antwoordde hij ergens wat streng. Savador pakte Mizore's kleding weer en legde het fronsend terug op haar schoot om haar daarna met een serieuze blik aan te kijken.

Mizore begreep best dat het beter voor haar was. 'Ik hou niet van "openstaande rekeningen".' Nu lied ze de kleding maar op haar schoot liggen. Ze deed er echter niks mee net als de lichterlijke strengheid in zijn stem. 'Tijd zat durf ik niet te zeggen. Net een bijna doodervaring gehad en vergeet niet dat ik al achtenzestig ben. Misschien zie ik er niet zou uit maar ik voel het wel.' Ze keek Savador wat verontwaardigt aan door zijn makkelijke besef er van. 'Jij bent de gene die iets moet verzinnen zodat ik iets terug kan doen voor je.' Tijdens het praten had ze haar hand weer terug getrokken en had het op haar kleding gelegt. Met haar vingers frummelde ze wat aan een stukje stof van haar shirt. 'Zoals ik al eerder zei, Ik ga hier niet eerder weg voor ik iets terug heb kunnen doen.' De eigenwijs heid was nu duidlijk ook in haar stem te horen, maar ze meende het wel.

Zijdelings wierp Savador zijn nicht een fronsende blik toe bij het horen van haar reactie. 'Ik hou niet van "openstaande rekeningen".' Niet-begrijpend bestudeerde hij haar gezicht, zichzelf afvragend wat ze daarmee bedoelde. Of in ieder geval wáár ze op doelde. Hij scheurde zijn blik weer van Mizore los en liet zijn blik langzaam over de deken gaan terwijl hij luisterde naar wat ze te zeggen had. Ongelovig keek hij haar daarna weer aan toen ze van mening was dat hij degene was om iets te verzinnen wat ze terug zou kunnen doen. Langzaam viel de huid tussen zijn wenkbrauwen in een lichte frons. 'Ik heb al gezegd dat ik ten einde raad ben wat je voor me terug kan doen. Het hoeft niet, ik heb enkel gedaan wat genoodzaakt was. Maar als je dan zo graag iets voor me wilt terugdoen - verras me maar,' zei hij wat norser dan eigenlijk bedoeld was. Fronsend bleef hij haar even aankijken, maar ondernam uiteindelijk toch actie door zich voorover naar haar te buigen en haar kleding van haar schoot te pakken. 'Kom,' drong hij ergens wat op een geërgerde toon aan terwijl hij Mizore's armen omhoog deed en nogal hardhandig haar shirt weer over haar hoofd probeerde te trekken. 'Ik ben er niet van gediend om je - werk eens mee! - nog zwakker in weerstand te maken door je zo rond te laten lopen!' Savador was nu bezig met de mouwen die hij met een moeilijk gezicht soepel langs haar armen wilde laten glijden, al werkte de stof van haar kleding hierin geheel tegen.

Mizore merkte de norse stem van hem op. Blijkbaar was hij ook weer de oude. verras me maar leek wel even te galmen in haar hoofd. Zelf wist ze het eigenlijk ook niet, teminste niet zeker wetend of hij dat ook wel wilde. 'Doe maar wat je niet laten kunt.' had ze nog net uit kunnen spreken voor dat Savador haar armen omhoog deed en haar der shirt aan probeerde te dwingen. Zonder een woord te zeggen schoof ze onder haar shirt vandaan en kroop helemaal onder de dekkens dat al het deken van Savador af was. Kruipend naar achter in het bed bleef ze zitten en wikkelde zich daar helemaal in zodat alleen haar hoofd nog boven de dekens stak. 'Zo dan?! nu blij?' Zei ze nog al bot, maar haar gezicht vertrok weer naar wat vriendelijker toen ze zijn gezicht weer zag. Onder de dekens wreef ze even over haar arm heen die Savador niet iets te stevig vast had gepakt. Ze tilde haar knieen op zodat die nu voor haar borst zat en haar voeten tegen haar kont aan deed. Even deed de denken er nog iets beter om heen zodat de koude lucht er niet bij kon.

Met een geïrriteerde grimas had Savador zich geheel gericht tot het aankleden van Mizore, haar opmerking daarbij negerend. Gepikeerd keek hij toe hoe ze simpelweg onder haar kleren vandaan dook en onder de dekens kroop. 'Wat is dit nu toch met jou?!' siste hij aangebrand. De dekens werden van zijn lichaam afgetrokken toen Mizore ze meenam naar de andere kant van het bed, waar ze zich onder het wol wikkelde. Met de kleding doelloos in zijn handen bleef Savador haar even zwijgend aanstaren bij haar wat botte woorden. 'Wat verwacht je nu van mij dat ik doe?' vroeg hij op een toon die zo zacht en kalm was voor zijn doen dat het haast griezelig was. Zijn armen spreidde zich langzaam in een vragende beweging terwijl zijn norse blik zich in Mizore's ogen boorden. 'Ik doe enkel het beste voor je. En jij weigert dat?' Alsof hij niet kon geloven dat ze dat kon doen, liet hij zijn handen slap op zijn schoot vallen. Terwijl hij zijn hoofd schudde kwam Savador daarna in een ruk overeind. 'Anders doe je wat je wilt doen om quitte met me te staan en verlaat je daarna mijn kantoor maar, Mizore. Zo heb ik er geen zin meer in,' zei hij nors terwijl hij bij een hoge stapel aan boeken voor de kast tegen de wand ging staan en ze begon te rangschikken door ze te plaatsen waar ze behoorden te staan, een karweitje dat nog gedaan moest worden maar hem onttrokken werd aangezien Savador in een luie bui vandaag was geweest.

Mizore had Savador verbaast aangekeken door zijn zachte en kalme stem. 'Dat je wat voorzichtiger doet. Dat je je gevoel niet in je handelingen doet.' Ze vreef nog steeds met haar hand over de zere plek op haar arm. Zijn norse blik die haar nu aan keek deed vrij weinig bij haar. Vaker had hij haar zo aangekeken dus ze was er aan gewend. 'Ik wijger het niet.' Riep ze bijna. 'Je pakte alleen mijn arm te stevig vast.'Ze had haar arm onder de deken vandaan gepakt zodat mu de rode plek zichbaar was. Bij zijn laatste zin wist ze niet meer hoe te reageren. Ze had haar lichaam wat gedraait zodat ze hem nu kon zien hoe hij zijn boeken aan het ordenen was. Met haar ogen zocht ze haar bh zodat ze die weer aan kon doen. Het duurde een paar tellen nadat ze hem gevonden had voor ze vooroverboog en hem pakte. Met haar armen deed ze de dekens van zich af en probeerde de bh aan de acherkand vast te maken, wat niet lukte. Eventjes zacht hoorde je haar 'stom ding' mompelen en pielde verder om hem dicht te krijgen.

In een geknielde positie en met een boek in zijn handen, draaide Savador zijn hoofd met een ruk om om Mizore over zijn schouder een fronsende blik toe te werpen. 'Dan moet je maar meewerken, zo simpel is het,' zei hij eenvoudig als antwoord. Het was waar dat hij soms zijn eigen krachten niet kende, maar zo ruw had hij haar armen toch ook weer niet beetgepakt? Geërgerd ging boek na boek langs Savador handen om terug op hun oorspronkelijke plek te staan, alsof zijn handen een brug voor de boeken vormden van de vloer naar de kast. Op het moment dat Mizore de terugkerende stilte verbrak met haar roepende stem, vertraagden zijn handelingen wat om uiteindelijk even helemaal te stoppen met waar hij mee bezig was. 'Maak er geen punt van, Mizore,' reageerde hij kalm zonder haar aan te kijken, met de nadruk op 'punt'. Daarna zette hij het karwei met de boeken langzaam weer voort. Nadat Savador met de ene stapel klaar was, kwam hij met een overige boekenstapel in zijn handen overeind om naar de volgende stapel die teruggezet moest worden te lopen. Zijn blik viel daarbij op Mizore, en zag dat ze wat problemen had met het aandoen van haar bovenkleding. Zuchtend liep hij naar haar toe, zette in het voorbijgaan de kleine boekenstapel op zijn bureau, en zeeg knielend achter haar neer op het bed. 'Kom,' zei hij zacht, ten teken dat ze het moest laten rusten en hij een poging zou wagen. In een snelle handige beweging trok hij de bandjes aan en klikte ze aan de achterkant vast. Het was duidelijk dat hij dat al eerder had gedaan. Hij pakte daarna haar shirt, schudde dat even uit, en trok het zacht over haar hoofd heen. 'Ik ben niet boos op je, Mizore. Je kent me inmiddels wel. Ik hou er niet van als mensen niet meewerken,' sprak Savador kalm terwijl hij Mizore's armen nu door de mouwen probeerde te krijgen.

Mizore was maar niet verder op zijn woorden in gegaan. Het zou toch alleen maar op ruzie uit kunnen lopen. Naast zich hoorde ze Savador lopen en iets wegleggen. kom hoorde ze hem zacht zeggen en haar handen lietten de bandjes los waarna ze op haar die op haar schoot legde. Verrasend behendig voelde ze hoe hij ze vast deed. 'Ik ben ook niet boos op jou.' En haar ogen volgden hoe Savador opnieuw haar shirt pakte en die bij haar aan wilde doen. Elegand deed ze haar handen omhoog en lied het shirt er overheen gleiden. Met haar handen draaide en plukte ze wat zodat de mauwen ook wat makkelijker gleden. Nadat haar handen weer uit de mauwen waren gekomen trok ze aan de onderkant van haar shirt zodat haar schouders weer bloot kwamen en het shirt weer goed zat. 'Bedankt.' haar benen gleden langs de bedrant en moeilijk stond ze op. Weer recht staand deed ze haar haren weer uit haar gezicht en gaf Savador een knuffel.

Savador was tevreden dat Mizore nu wel bereid was mee te willen werken. Dat was beter voor hem en beter voor haar. Soepel gleed haar shirt over haar bovenlichaam en trok hij de mouwen om haar armen wat recht. 'Dat is een pak van mijn hart,' reageerde hij met een glimlach toen ze zei dat ze ook niet boos op hem was. Zodra Mizore's shirt weer goed en recht zat, ging hij op de rand van het bed zitten om vanuit dat punt zichzelf omhoog te kunnen werken. Hij fatsoeneerde zijn bed wat door de deken, die nu als een hoopje bij het voeteneinde lag, over het matras uit te spreiden. Met een arm, aangezien hij de deken met zijn andere hand aan één punt nog vasthad, gaf hij reactie terug op haar omhelzing door die kort even om haar heen te slaan en een aantal lokken aan de achterkant onder haar shirt uit te halen. 'Graag gedaan. Ik zal je de balsem meegeven,' zei hij zacht, waarna hij haar weer losliet. Het potje verplaatste hij van het kleine kastje naar zijn bureau, zodat Mizore het niet zou vergeten wanneer ze weg zou gaan. Savador richtte zich daarna weer tot zijn nicht. 'Verder is het alleen te hopen dat het niet weer gebeurt. Als het toch weer eens voorkomt zul je toch echt eens even langs de ziekenzaal moeten gaan. Wie weet is het iets ernstigs dat de balsem niet kan bestrijden,' gaf hij als laatste advies.

Mizore zag dat Savador bezich was met het bedopdekken was en hielp dus mee wat nog mee te hielpen viel. Glimlachend keek ze hem aan toen hij zij dat ze het potje zalf maar mee moest nemen. 'Ik zal het proberen om het zelf op te doen.' Dat hoop ik ook dat het niet nog eens gebeurt.' Haar ogen gleden even naar haar voeten toe. 'Dan zal ik maar aanstalte maken om te gaan.' Schuifelend liep ze naar het bureau toe om daar het balsem af te pakken, maar ze ging er alleen met haar hand over het potje en liep door naar een gordijn en schoof die opzij opzoek naar een raam. 'Het is denk ik nog een te ver stuk om te lopen." haar hand was naar de klink van het raam gegaan en had het open gemaakt. Met een houterige beweging lied ze haar handen zo gaan dat het leek of ze iets van buiten naar binnen over pakte en langzaam kwam er een blokje ijs op de grond. 'Dan maar even een vervoersmiddel maken.' Nadat het blokje bijna twee bij twee meter was stopte ze weer en deed het raam dicht. Aaiend over het blok zakte ze bijna door haar knieë heen. Snel ging ze op het bed zitten voor ze verder ging.

Savador schonk Mizore een kleine glimlach toen ze haar handen uit de mouwen stak en hem wat meehielp. 'Het zal vast en zeker wel lukken,' zei hij kalm terug op haar woorden. 'Laat het in ieder geval niet in contact met water komen. In aanraking met water kan de vuurbalsem serieuze brandwonden veroorzaken,' voegde hij er op een zakelijkere toon toe aan zijn woorden. 'Als je dat wenst,' zei hij zacht toen ze aanstalten wilde maken om te gaan, waarna hij zich met een boekenstapel in zijn handen weer omdraaide. Zwijgend ging Savador verder met waar hij oorspronkelijk mee bezig was, en merkte hierbij niet op dat Mizore zijn kantoor afging op zoek naar een raam. Hij slaakte een zachte zucht nadat hij een stapel weggewerkt had door de boeken weer op hun juiste plaats terug te zetten, en kwam langzaam weer overeind. Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt draaide hij zich om naar Mizore, die inmiddels het raam geopend had en een aardig groot blok ijs op de vloer getoverd had. Hij trok vragend één enkele wenkbrauw op terwijl Mizore het blok blijkbaar meer vorm wilde geven door er aaiende bewegingen over te maken. 'Mag ik vragen wat je aan het doen bent?' vroeg Savador zonder zijn blik ervan af te scheuren. Het was hem tijdens het werken ontgaan dat Mizore zojuist nog gezegd had er een vervoersmiddel van te willen maken.

Mizore had in haar zoektocht naar een raam gezien dat Savador weer verder gegaan was met boeken ordenen. Zittend op het bed zach ze hoe hij weer moeilijk overeind kwam. Hij was naar het ijsblok toegelopen en stelde zijn vraag. 'Iets wat kan lopen zodat ik terug naar de slaap zaal kan.' Zelf staarde ze ook naar het ijsblok. 'Zal ik anders je rug masseren? Je lijkt er nog al last van te hebben.' Haar ogen gleden naar de zijne. 'Ik heb genoeg masage lessen gehad.' kwam er bijna onhoorbaar uit. Langzaam stond ze weer op en liep weer naar het ijsblok waar ze op ging zitten. Bijde handen legde ze plat, met de binnenkant van haar hand op het ijs, waardoor het lichterlijk begon te veranderen. De hoekjes werden meer rondingen en het blok werd wat hogen zodat haar voeten net van de grond af kwamen.

Bij het horen van Mizore's antwoord op zijn vraag trok Savador ook zijn andere wenkbrauw op. 'De balsem heeft dus niet helemaal geholpen?' vroeg hij wat toornig om het feit dat hij haar misschien toch voor niets had in zitten smeren. Er gleed al snel daarna een klein glimlachje over zijn bleke gelaat. 'Of ben je gewoon lui?' plakte hij er plagend achteraan. Hij richtte zijn blik weer op het blok ijs en was wat curieus naar wat het zou worden. Met een hand nog tegen zijn rug gedrukt keek hij Mizore weer aan toen ze daarna opperde om zijn rug te masseren. Hij schonk haar een genegen glimlach als eerste reactie. 'Dat is lief aangeboden, maar ik wil je niet tot last zijn direct na een bijna-dood ervaring. Het is gewoon de leeftijd,' zei Savador kalm, gelovend dat die reden ook echt de oorzaak was. Zwijgend keek hij toe hoe Mizore op het blok ijs ging zitten en vroeg zich van binnen af of dat niet te koud was. Door simpelweg haar handen plat op het ijs te leggen liet ze het eenvoudig een andere vorm aannemen; de hoeken werden gerond en het blok verhoogde zich wat. Zolang het niet zou smelten en de vorm van water aan zou nemen vond Savador het best.

Mizore had naar de grond gestaard tijdens het beluisteren van Savador's woorden. 'De zalf heeft wel geholpen. Ik kan teminste weer bewegen zonder al te veel pijn.' Haar ogen waren weer naar die van Savador gegleden en schonk en een klein glimlachtje, maar die verdween weer bij zijn plagerige antwoord die er achter volgde. 'Ik ben niet lui.' Het ijsblok had bij die woorden een grote sprong van vorm gemaakt. Het ijsblok had nu meer ee vorm van een slegt gesneden beer uit ijs zonder oren of enige andere kenmerken. De poten begonnen langzaam duidelijk zicht baar te worden en in het midden van het ijsblok verween ook het ijs wat zich wel bij de kop leek toe te voegen. Een enkele keer had ze naar hem geknikt toen Savador haar uitnodiging om zijn rug te maseren afwees. Met het knikje lied ze zien dat ze het niet erg vond. Het blok ijs was nu een beetje in een ruwe schets van een wolf gevormt met een nog te spitse snuit. Mizore's voeten bungelde wat boven de grond en haar lichaam zat nu in zat nu in het midden van het diervormige ijsblok. 'Dan word het maar tijd dat ik weer terug naar de slaap zaal ga.' en haar hand ging trelend over het dier heen alsof het een echt levend wezen was.

Er gleed een kleine verzadigde glimlach op Savadors gelaat toen Mizore vertelde dat de zalf wel degelijk geholpen had. Het deed hem goed dat te horen. Het was wat de Raziaanse vuurbalsem ook behoorde te doen; de pijn in gewrichten wegnemen. Met een blijvende glimlach op zijn gezicht, sloeg hij kalm zijn armen over elkaar toen Mizore zijn kleine plagerijtje schijnbaar niet grappig leek te vinden. 'Het was ook niet gemeend bedoeld,' suste hij zacht om duidelijk te maken dat ze het niet te serieus moest opvatten. Hij liet zijn goudgekleurde slangachtige ogen even over het blok ijs gaan, dat inmiddels een vorm aangenomen had die hem sterk aan een beer deed denken. Niet veel later leek het weer meer op een wolf. Zijn blik gleed weer omhoog naar haar gezicht bij het horen van haar woorden. Langzaam knikte hij voor hij antwoordde. 'Rust veel en smeer je regelmatig in. Een hete douche kan ook wonderen doen,' gaf Savador zacht als laatste advies, waarna hij naar de deur liep om haar uit te laten.

Mizore had niet geantwoord op zijn woorden alleen een enkeling geknikt. De ijswolf kwam wat moeilijk in beweging. Langzaam liep het naar het bureau ban Savador toe om daan nog even het potje zalf op te pakken. 'Zal ik doen.' Met een kleine glimlach op haar gezicht lied ze het dier naar de deur lopen. Al zag het er niet helemaal natuurlijk uit hoe het beest liep. De poten gingen loot recht omhoog alsof het een robot was, maar bij elke stap ging het weer iets soepeler aan gezien de dreunen die het beest maakte niet echt fijn voor haar lichaam was. Ze maakte de deur open en liep de gang op. 'Ik zie je binnen kort nog wel weer.' Even zwaaide ze naar hem en liep vervolgens de gang door waarna ze uit het zicht verdeween.

Direct nadat hij de deur voor Mizore had opengedaan, draaide Savador zich weer om om bij de deuropening op haar te blijven wachten. Geduldig keek hij toe hoe zijn nicht haar dierlijke ijsculptuur in beweging bracht om de balsem van zijn bureau te pakken. Een klein glimlachje gleed op zijn bleke gelaat terwijl hij licht zijn beide wenkbrauwen optrok zonder zijn blik van haar los te scheuren. Haar ijswolf leek nogal.. stroef te bewegen tijdens het vervoeren van diens eigenaar. Het zag er ietwat onervaren uit als je het hem vroeg, maar dat minderde bij iedere stap die gezet werd, waardoor het steeds soepeler ging. Savador liep een klein stuk met Mizore mee om buiten zijn kantoor met over elkaar geslagen armen tegen de deurpost te leunen. Glimlachend haalde hij een hand uit de over elkaar geslagen positie en stak die kort op als reactie op haar uitzwaaien. 'Tot wederziens,' zei hij haar kalm na. Daarna verdween Savador weer in zijn kantoor om zijn werk voort te zetten, en deed de deur achter hem kalm dicht.

PROFILE MAGICIAN

» I'm just your problem
» Is there a problem? [master Savador]
» They say it's not the kids, the parents are the problem
» Got a problem, girl? [&ALEX]
» The little problem called growing up [open]

big problem

big problem

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen