Na de klas uit te zijn gestuurd door Master Savador was Regan nu op weg naar het kamertje van, jawel, Master Savador. Vlak buiten het lokaal had ze nog wat gechiegeld om de vraag van een ander meisje, waar Regan niet lang voor zou hoeven wachten, zeker niet met de bui waar hij in is. Die knikkert zo meteen nog de hele klas eruit. Niet dat het veel zin heeft dan, want dan staat iedereen hier. Regan stopte zuchtend haar tekenblok die ze nog net had mee kunnen grissen in haar tas en deed hem dicht. Daarna liep ze door, eerst zoekend waar ze het kantoortje kon vinden. Ze had het trouwens wel weer goed voor elkaar. Na een kwartier lopen en zoeken had ze het eindelijk gevonden, maar nog geen Savador. Natuurlijk niet, dat zat nog meer leerlingen af te snauwen en misschien wel eruit sturen. Regan ging nonchalant tegen een muurtje staan. Maar na een paar tellen zakte ze door haar knieën en belandde met haar billen op de grond. In de verte kon ze, als ze goed keek, een gestalte zien aan komen lopen. Regan dacht er niet echt bij na en bleef zitten, klemde haar tas dichter tegen zich aan en sloeg haar ogen neer. Wat er aan zou komen zou zeker niet fijn zijn, maar bang was ze niet. Tenminste nog niet.

Met stevige, benende passen was Savador direct na afloop van de les op weg naar zijn kantoor gegaan. Hij had een aantal mappen en een stapel aan papieren onder zijn arm geklemd, en schuin langs zijn borst liep de band van zijn zwarte lederen herentas, die bij iedere stap zacht tegen zijn heup sloeg. Propvol gevuld met allerlei papieren over administratieve zaken, proefwerken, werkstukken, mappen met absentielijsten en aantekeningen van vergaderingen. Een dubbele baan - als schoolhoofd, én als leraar - vereiste veel werk. Ontzettend veel werk waar hij zijn handen vol aan had en waar hij het het liefst meteen na de mentorles aan wilde beginnen. Aanschuiven bij zijn bureau om de zaken weer eens serieus onder handen te nemen was niet iets wat hij graag of al te vaak deed. Hij verkoos een wijntje drinken en een moment samen alleen met zijn vrouw liever te boven, maar soms waren er dagen dat het werk toch echt gedaan moest worden in verband met deadlines. Zoals vandaag. Het was al ergerlijk genoeg dat de stress zich alsmaar opstapelde door onruststokers tijdens de lessen. Dat kreng. En dan was hij ook nog eens genoodzaakt wat van zijn kostbare tijd op te offeren voor iemand als zij. Het was dan ook niet voor niets dat er een verbeten trek om zijn mond lag, die na het hele gebeuren met die tiran de overige minuten van de les eigenlijk zichtbaar op zijn gelaat was gebleven. De norsigheid die bij hem standaard was, was er duidelijk in terug te vinden. Zijn goudkleurige slangachtige ogen hadden een felle uitdrukking en stonden ook niet al te vriendelijk, al was dat omdat zijn blik strak gevestigd was op een gestalte aan het einde van de gang. Dat onfatsoenlijke wicht zat op de grond, met haar rug tegen de muur en vlakbij de deur van zijn kantoor. De al zo diepe frons tussen zijn wenkbrauwen werd een nog diepere gleuf bij het zien van haar aanzicht. Moest je dat daar nu eens zien zitten. In één oogopslag kon je toch al direct zien dat het een snotter zonder ook maar een greintje respect was? Savador was een man die meteen afging op de eerste indruk, en die had Regan nogal verknald. Niettemin was ze wel gekomen zoals gevraagd, en niet weggevlucht als een bange hond met zijn staart tussen zijn benen. Zijn aandacht werd getrokken door een klein groepje leerlingen die zich halverwege de gang verzameld hadden. Klein van lengte en nog ietwat kinderlijk in gedrag, aan hun gestaltes te zien eerstejaars leerlingen. Druk pratend en luid lachend versperden ze onbewust het gangpad, iets waardoor zijn vurige temperament nog eens extra op de proef werd gesteld. 'Wég hier! Naar jullie lessen!' snauwde Savador hen ongenoodzaakt bot toe in het voorbijgaan, terwijl hij zich er ruw langs wurmde. Dat lieten ze zich geen tweede keer zeggen; geschrokken maakten ze dat ze als angstige hazen wegkwamen. Hij negeerde het, vond het een doodnormale reactie, en naderde Regan verder bij iedere pas. 'En nu jij,' siste hij zacht nadat hij eerst een poosje met een strakke starende blik op haar neergekeken had. Hij haalde een sleutel die hij uit zijn broekzak gevist had tevoorschijn, sloeg ergerlijk de hangende tas achter zijn heup en stak de sleutel in het sleutelgat om er vervolgens mee te staan sjorren. Oude deuren ook. Na een tijdje weerklonk er een droge klik en zwaaide de deur open. Hij ging nog echter niet naar binnen, maar had zich kil tot het kind gericht en wees zwijgend zijn kantoor in. 'Naar binnen jij!' beval Savador op een dreigende toon alsof ze een onhandelbare hond was die op geen enkele mogelijke manier afgericht kon worden.

Regan keek even op uit haar gedachten en keek de gang in, niemand, op een groepje eerstejaars na dan. Regan zuchte even. Hoelang duurde die les? Het leek wel of ze er al eeuwen zat. Ze wende haar blik weer naar beneden en keek neer op haar voeten en haar handen die eenbeetje somber erbij hingen. Maar al snel werd ze weer uit haar gedachten verstoord, Grote stevige woedende passen naderde en Regan wist dat dat alleen maar Savador kon zijn. Want volgens haar was niemand zo nors en zo snel geïrriteerd als Savador. Al gauw hoorde Regan de snauwende toon van Master Savador. Ze keek op en zag hem, nadat een aantal eerste jaars wegrende, met te grote passen naderen, dat zou vast niet lekker lopen met al dat boekwerk etc. Binnen no time stond ze, maargoed hij had haar vast al zien zitten, goede indruk nummer 2, niet dus. Een zacht sissend geluid kwam uit zijn mond en het voormde iets als "En nu jij". Waarna hij zijn starende blik van haar afwende en keek naar de deur. Die hij vervolgens niet open kreeg. Na een poosje sjorren hoorde je duidelijk een klik en zwaaide de deur open. Wat Regan al verwachte was een dreigende toon van Savador en zo kwam hij ook. 'Naar binnen jij!' Regan liep voor hem langs naar binnen, keek vervolgens achter haar hoe Savador met een boel mappen liep en een tas. 'Lekker zwaar, lekker makkelijk' dacht ze bij zichzelf. Vragend keek ze hem aan. Ze had echt werkelijk geen idee wat er zou gebeuren. Alleen wist ze wel dat ze net een soord hond was die onhandelbaar was. Alleen zij was nooit een hond geweest. Zij was nog altijd een jong volwassenen die nog steeds onhandelbaar was, ongeacht alles. Haar moeder zou waarschijnlijk Savador aangemoedigd hebben. Dat stuk schroot moest toch een keer mooi worden? Regan zuchte zachtjes, bijna oonhoorbaar, bij die gedachten van haar moeder.

Haast hatelijk volgde Savador het meisje met zijn starende ogen toen ze gehoorzaam zijn kantoor binnenging na zijn bevel. Roerloos en met zijn hand nog wijzend naar binnen, alsof hij niet uit die positie zou stappen voordat ze zou doen wat hij haar zei. Toen ze eenmaal binnen was, nam hij haar voorbeeld aan en smeet de deur met een onnodig harde klap dicht. Nors liep hij Regan voorbij om zijn tas met een doffe bons op zijn bureau neer te laten komen. Allerlei kleine karweitjes die een gebruikelijke tred waren geworden direct na het binnenkomen. Tas neerzetten, raam dichtgooien, zijn slang Saethion aan aai geven, gordijnen dicht rukken en de kaarsen die her en der in kandelaars en kaarenshouders verspreid waren door het kantoor aansteken. Normaal ging hij daarna meteen weer aan het zware werk, of liet hij het voor een dag rusten om bij te komen met een glas wijn op zijn bed, die overigens vlak bij het raam stond. Dat zat er voor vandaag niet in. Met vuurschietende ogen wierp hij Regan een minachtende blik over zijn schouder toe als hij eraan dacht dat zij de oorzaak daarvan was. Savador rukte de zware zwarte gordijnen dicht waardoor het kantoor door een plotselinge duisternis overvallen werd. Door een simpele knip in zijn vingers rezen boven de kaarsen flakkerende vlammetjes op, waardoor de duisternis net zo snel weer wat werd uitgedreven. Het raam zat al potdicht, eigenlijk deed hij het nooit open tenzij er echt even wat frisse lucht binnen moest komen. De hangende muffe geur van stoffige boeken en oud perkament was volop aanwezig, een teken dat het raam vandaag nog niet eens op een kiertje open had gestaan. Saethion lag rustend op het bed van zijn meester, zijn felle turkooisgekleurde ogen gericht op het meisje. Savador liet zijn bleke hand even strelend over de slangenkop gaan voor hij zich met gebruikelijke norsigheid weer naar Regan toedraaide. 'Wel?' vroeg hij op een afwachtende toon, nog steeds met een lichte dreiging in zijn stem. 'Ben je van plan daar doelloos te blijven staan?' Hij bleef haar in de korte stilte die volgde grimmig aanstaren, slaakte toen een zucht en kwam met haast dezelfde boze stappen in beweging als dat hij op haar tafel was afgevlogen tijdens de les. Ruw trok hij een houten stoel die langs de wand stond naar zich toe en plaatste die voor zijn bureau. 'Tenzij je niet weet waar een stoel voor dient?' zei hij op een spottende toon, meer als bedoeling dat ze er plaats op moest nemen. Savador zelf ging echter niet zitten achter zijn bureau, maar bleef met over elkaar geslagen armen wachten tot Regan haar aangewezen plaats in nam. Hij plaatste zijn beide handen op de armleuningen om zich op dezelfde intimiderende manier vlak naar haar toe te buigen. 'Nu ga je me in ieder detail vertellen waar dat op sloeg tijdens de les,' sprak hij zacht maar sinister.

Regan knipperde een paar keer toen Savador van alles deed, en na een paar minuten begon hij, wat een verrassing weer te snauwen. Nu begon Rega boos te worden. Die man kon ook nog eens niet normaal tegen leerlingen doen. Maar al snel ging ze op de stoel zitten die er voor haar stond. Terwijl ze haar mond stijfdicht op elkaar hield terwijl hij haar aanstaarde. Die ogen werden echt op de minuut vreselijker. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte. Met een zucht en een paar stappen stond Savador weer voor haar en zette zijn handen op de armleuning en boog zich voorover, net zoals hij deed tijdens de les. Regans ogen waren groot van oplettend heid en volgde elke beweging, Van da slang, die ze voor geen meter vertrouwde en Savador. En al snel klongen, dit maar zahte maar sistere wooden. Regan slikte maakte haar lippen vochtig en begon voorzihtig met praten. De harde worden hielpen want Regan was tot op het bot toe geraakt. Zachtjes kwamen de woorden uit haar mond. "Ik heb geen idee wat me bezielde." Regan sloeg haar ogen neer. Nog nooit had iemand haar zo aangepakt, maar het hielp, het masker verdween als sneeuw voor de zon en ineens zat er geen stoer opstandig meisje meer maar een klein kwetsbaar kind. Regan slaakte nog een zucht. "Ik.. ik.." het kwam er hakkelend uit maar meer ook niet. Regan veegde een nog niet rollende traan weg uit haar ooghoek. Wat zal die man wel niet van haar denken. Eerst opstandig doen en dan lekker janken. Regan schudde haar hoofd. Waarom nou? vroeg ze zich af. "U had het over die smoesjes, en ik..ik denk dat ik.. ik vond het denk ik nodig om er een paar te verzinnen. Het was niet echt netjes van me, wat ik zei. Sorry daarvoor." Regan keek op naar Savador en keek recht in zijn ogen, geen idee wat ze moest denken, geen idee wat ze kon verwachten nu voor hem. Maar als hij echt belachelijk zou doen, zou de van woede wegrennen was ze bang.

Met een tevreden gevoel nam Savador op hoe Regan zonder tegenspraak ging zitten, maar hield die voldanigheid voor zich. Hij moest nu zijn strenge houding behouden, wilde hij enig fatsoen in die meid rammen. Hij kneep zijn ogen even halfdicht toen ze de hare verwijdde en van hem naar Saethion liet gaan, alsof ze geesten zag. Hij eiste een antwoord, geen één of andere duffe blik waar hij niets mee kon. Minachtend trok hij een enkele wenkbrauw op, week met zijn hoofd niet naar achteren toen ze zachtjes en schuchter begon te spreken. Regan sloeg haar ogen neer, en abrupt leek haar hele stoerdoenerij haar te doen te verlaten. Iets waardoor Savador ook zijn andere wenkbrauw optrok. Kijk kijk, zo flink was ze dus helemaal niet als dat ze had willen laten zien. Het was alsof er plotseling een geheel ander persoon voor zijn neus zat. 'Ik hoor je niet,' kwam het er nors en nogal hard uit toen ze bij overmaat van ramp ook nog eens begon te hakkelen, haast alsof het een geliefde bezigheid van hem was haar zo slecht mogelijk te doen laten voelen. Er gleed even een trekje over zijn gelaat, waardoor zijn frons nog dieper werd. Moest ze nu huilen? Inwendig lachtte Savador luid. Haar verdiende loon. De prijs die je kreeg als je het waagde zijn les te verpesten. Hij bleef nors op haar neerstaren terwijl ze verdersprak en haar excuses aanbood. 'Je vond het nodig?' herhaalde hij haar woorden zacht. 'Als je enige beschikking hebt over een grijze massa in je bovenkamer, wat ik nu betwijfel, en die op een verstandige manier gebruikt had, dan had je je kunnen bedenken dat het alles behalve nodig óf aanvullend óf genoodzaakt was geweest voor mijn les.' Hij bleef Regan nog een tijdlang alleen maar grimmig aanstaren. 'Aan een verontschuldiging heb ik niets. Daar kom je me veel te gemakkelijk vanaf. Nee, ik ga je iets laten doen voor straf, Medusa weet wat,' sprak hij op een zachte bedenkelijke toon, dat laatste meer aantonend dat hij er zelf ook nog niet helemaal over uit was. 'Altijd amuserend. Ik kan je natuurlijk een aantal dagen in de kerkers stoppen. De martelkamer spreekt me ook aan, maar lijkt me toch iets meer voor de zwaardere straffen,' vervolgde Savador door zijn gedachten hardop uit te spreken.