Zijn duim streek zachtjes langs het gouden oppervlak van de ring om zijn middelvinger van zijn linkerhand. Een gedachteloze bezigheid die hij wel vaker maakte als hij met zijn gedachen weer eens vast zat in het verleden. De keizerlijke vergaderingen op Puffoon konden vreselijk saai zijn. Het ging nooit over echte problemen. Daarbij was zijn hoofd er vandaag sowieso niet bij. Door zijn hoofd spookten hele andere zaken. En mensen. Zijn ogen gleden even naar de ring. De kleine krassen en oneffenheden bewezen een lang leven. De graveringen waren niet langer van belang en eigenlijk bijna uitgesleten. Ooit had er een feniks vogel in afgebeeld gestaan. Maar het ging niet om het voorwerp. Het ging om zijn eigennaren.

Verstoord uit zijn gedachten keek hij op toen hij zijn naam hoorde noemen. Of hij zijn mening kon geven over het onderwerp. Ronodan keek de tafel mannen rond. Het zou ze geen kwaad doen eens een keer een vrouw uit te nodigen. Elva had al die kerels waarschijnlijk laten piepen als kleine speenvarkens. Hij ging wat rechter in zijn stoel zitten. Een aantal van de andere aanwezigen schoven iets bij hem vandaan. Hij begreep ze wel. Meestal was dit het moment waarop hij hen voor de zoveelste keer de stuipen op het lijf joeg. Als het niet zijn uiterlijk was dan wel zijn lage basstem of de dingen die hij zei. Maar tot ieders verbazing bleef hij kalm. Hij sprak enkel zijn gedachten uit waarna hij opstond en de mannen met bijna letterlijk open mond achter liet.

Hij was zonder op of om te kijken het gebouw uitgelopen. Buiten waren de straten wit van sneeuw. Zelfs op Puffoon had de winter toegeslagen. Ondanks dat knoopte Ronodan zijn overhemd los, liet met een rode flits zijn vleugels verschijnen en steeg op. Hij daalde pas toen hij ver buiten de stad was, aan de voet van de bergkam die dwars door de aarde opgetrokken was door natuurgeweld lang geleden. Hij ging te voet verder totdat hij, diep verscholen in een inham, een grot vond. Een grote platte rots tekende de ingang. Een tijdje bleef hij ernaar kijken. Daarna haalde hij uit de zak van zijn broek haalde hij een kort stuk gerafeld touw. Hij stak een uiteinde in brand en legde het neer op de steen, kijkend naar hoe het vuur door het stuk touw heen vrat alsof het niets was. Hetzelfde stuk touw waar ze hen tweehonderd jaar geleden aan op hadden willen hangen. 'Fijne verjaardag Hal,' mompelde hij zachtjes terwijl zijn ogen gericht bleven op het stuk touw dat zo ironisch naast de ingang van hun oude schuilplaats lag weg te teren. Een rilling kroop langs zijn rug toen de ijzige winterlucht langs zijn blote huid streek. Hij moest weer terug naar de academie.

Het was een gek idee dat dat slechts die ochtend was geweest. Ronodan was daarna terug gekeerd naar de academie maar was op weg naar de Toren gedaald. Hij had het zwarte overhemd maar weer aangetrokken en was de rest gaan lopen. Eén blik op het stille meer had hem staande gehouden. Het lag erbij als een spiegel. Ze glinsterde in het zonlicht en het bevroren meer weerkaatsten de zilvergrijze wolken die de hele dag al boven hun hoofd hingen. Alsof ze gewacht hadden op zijn teken dwarrelden kleine witte vlokjes naar beneden om te breken met zijn bordeaux rode haarkleur. Alsof er iemand op grove wijze vermoord was. Hij ademde een wolkje condens uit in de vorm van een zachte zucht terwijl hij door wilde lopen, totdat het geluid van een hart hem tegenhield. Gevolgd door het gekraak van verse sneeuw wat vertrapt werd onder schoenen. Hij draaide zich om, zijn heterochromische ogen in die van de ander borend.

Het dier was het eerste wat zijn aandacht getrokken had. Vooral omdat het een soort betrof die zich zeer zelden liet zien. Laat staan op een plek als deze, ver afgeleden van zijn thuiswereld. Dat het een waterfeniks was, daar was geen twijfel over mogelijk. Wat hij hier deed echter, dat was debateerbaar. Het was een kleine hint voor wat komen ging. Als een leven langer dan honderd jaar duurde begon je op een gegeven moment die hints op te pikken. Zodat je je kon voorbereiden. Zijn blik had het dier gevolgd toen het neer was gedaald op het bevroren meer. Met de meeste dieren was hij niet goed. Ze voelde het aan dat in instabiel was. Slechts vogels of anderszins gevleugelde wezens schenen dat niet te hebben. Misschien omdat ze toch deels een element deelden. Zo ook deze feniks. Zijn element mocht misschien water zijn, maar ze deelden een gevoel dat alleen een gevleugeld wezen kon begrijpen. De vrijheid die de uitgestrekte hemel hen bracht.

Hij trok zijn blik los van het dier, het idee in zijn hoofd om verder te gaan. Toen merkte hij de aanwezigheid van de ander op. Het kalm kloppen van een hart. De ademteugen die zijn longen vulden. Het zachte gekraak van de verse sneeuw onder zijn voeten. Het waren aanwijzingen. Maar de grootste was de duidelijk voelbare magische aura van de onbekende. Een aura die hij had leren herkennen als Cassiaans. Ronodan draaide zich om naar de nieuwkomer. Hij voelde het schuren van de kleding langs zijn lijf. Een gevoel wat hij na al die jaren nog steeds als verstikkend ervoer. De stof blokkeerde zijn vleugels en kon hem als een gevangene van de grond laten voelen. Een idee wat hij haatte. Maar hij duwde het gevoel van ongemak weg om zijn aandacht op de man te richten. Het eerste wat op diens gezicht verscheen was een glimlach. Toen hij sprak waren zijn woorden kalm van toon. Voortkabbelend als de rustige beek die hij op dit moment representeerde. Een makkelijke prater naar het scheen.

Hij kwam dichterbij en richtte zijn eigen blik op het meer. De ijsblauwe en diep donkbruine ogen van Ronodan bleven de man echter strak aankijken. Zijn gezicht verried geen enkel teken van wat er nu weer aan chaotische stormen door zijn hoofd woedde. Hij hoorde zijn eigen naam uit de mond van de onbekende. Al had Ronodan een aardig goed idee met wie hij te maken had. 'Alaric neem ik aan,' begon hij zelf. Zijn eigen stem laag als de donder die het land in zijn greep kon houden. Ergens klonk hij vermoeid al was dat niet af te leiden uit zijn blik en houding. Nu lieten ook zijn ogen de man los en richtten ze zich op een ander punt in de verte. 'Ik had gehoord over Tyr's plotselinge vertrek...en jou spoedig verwachtte aankomst,' ging hij verder. Hij kon zich nog herinneren dat Dyo hem het nieuwtje enthousiast was komen vertellen. Zelf had het hem op dat moment niet veel gedaan. Het betekende slechts een nieuw gezicht aan de tafel tijdens de vergaderingen. Hij had dit ondertussen met wel meerdere van zijn "collega's" zien gebeuren. De vraag was meestal enkel: Hoe lang totdat ook deze weer vertrokken is? Zelf had hij Tyr maar een paar keer gesproken en meestal alleen over rottige zaken. Waar ooit een goede band had bestaan schenen de gemoederen tussen Cassia en Puffoon de laatste tijd nou niet echt goed te lopen. Niet dat hij hier was gekomen om nog meer over werk te praten. Alsjeblieft niet vandaag...

Zijn hand had in die korte gedachte stroom de enige beweging opgepakt die hij vandaag in staat leek te kunnen doen. Zijn duim die zachtjes de ring om dezelfde vinger ronddraaide. Ook zijn blik was terug gegaan naar de feniks. 'Je wekt de schijn dat je al helemaal gesetteld bent,' zei hij uiteindelijk. Hij wist niet of dit het geval was. Hij wist niet eens hoe lang de man er al was en hij voelde er ook niet veel voor om ernaar te vragen. Ronodan stond er onder de anderen in de Toren dan ook niet om bekend om de gezelligste gesprekspartner te zijn en had al met velen van hen de nodige ruzie gemaakt.

Het kon hem niet schelen of Alaric zag dat hij hem observeerde. Nog minder wat de man ervan zou denken. Het kostte hem meestal niet meer dan enkele minuten om te oordelen of hij met een collega op zou kunnen schieten of niet. Bij sommige collega's zelfs maar een paar seconden. Luna had hij al veracht en vervloekt nog voordat hij haar gesproken had. Bij Dion destijds was dat hetzelfde geval geweest en waarschijnlijk zal zijn opvolger niet veel beter dan dat zijn. Maar de man voor hem bleef een soort vage vlek. Alsof hij niet helemaal wist hoe hij hem moest plaatsen. Op Cassianen had hij over het algemeen weinig aan te merken. Soms kon de eeuwige rust die om sommigen van hen heen hing hem zwaar irriteren. Toon wat emotie man. Maar ergens had hij het gevoel dat er bij deze kerel meer onder dat kabbelende oppervlak bevond. Het was Ronodan wel duidelijk wie hij voor zich had, dus waren zijn woorden meer een opmerking dan echt een vraag. Een opmerking die door Alaric enkel beantwoord werd met een hoofdknik.

Zijn stilzwijgen was voor Ronodan aansporing om het volgende te zeggen wat door zijn hoofd maalde. Zijn uitingen over Tyr bezorgde hem een zoemend geluid in zijn achterhoofd. Zo'n klein iets wat je niet opvalt totdat je je erop concentreert. Het bezige zoemen van andermans gedachten. Hij luisterde niet mee, maar het was onmogelijk om het compleet buiten te sluiten. Het antwoord of eerder gezegd de reactie die hij kreeg zorgde voor een halfbakken glimlach van lichte spot op zijn gezicht. 'Als hij ooit terugkeert,' reageerde hij tactloos waaruit bleek dat Ronodan niet verwachtte de man ooit nog levend terug te zien. Hij had zich er eigenlijk al bij neergelegd dat dit het gezicht was wat nu Cassia representeerde en dat geaccepteerd. Zijn ogen gingen weer naar de man, nu toch wel nieuwsgierig. 'En als hij dat niet doet? vroeg hij.

Hem de kans gevend over een antwoord na te denken was Ronodans blik terug gegaan naar de feniks op het water. De stilte hield de twee in zijn onverbiddellijke greep totdat het uiteindelijk hijzelf weer was die met een nieuw onderwerp hem wederom aansprak. De eerste woorden leken slechts een onbelangrijke aanvulling op wat Ronodan had gezegd. Maar het was zoveel meer dan dat. Het was een kleine inkijk in het brein van de man naast hem. Het was iets wat hem niet ontging en wat hij zou onthouden voor hun volgende ontmoeting. Het was de vraag van Alarics kant die hem even op liet kijken. Het antwoord liet even op zich wachten. Zijn blik was op de feniks gericht. Haast ontzichtbaar knikte hij het beest toe voordat hij zich een antwoord ontliet. 'Wat dat betreft ben ik gelijk aan mijn element. Wij kunnen ons overal huisvesten. Maar nergens zijn we echt thuis,' zei hij met zijn blik nog steeds op de feniks. Sinds jonge leeftijd had hij niks anders gedaan dan verhuizen van de ene schuilplek naar de ander. Dan weer in het zuiden van het land, dan weer het noorden. Nooit twee keer dezelfde plek en geringe bezittingen. Dat was zijn leven geweest. Thuis was voor hem een onbekend begrip geworden.

De verwondering op het gezicht van de man was hem niet ontgaan. Een bevestiging dat hij er niet als enige zo over dacht. Wat de man nog meer verried dan zijn blik was het lichte knikken wat hij voor een moment had gedaan. Zijn blik was al die tijd op het meer gericht gebleven, maar hij had de blik van Alaric wel degelijk gevoeld vlak voordat hij een vraag stelde waarvan hij het antwoord graag van de man wilde horen. Alaric leek hem iemand die helemaal had uitgedacht wat er zou gebeuren als Tyr terug zou komen. Maar wat zou hij doen als de dagen weken werden, en de weken jaren? Wat zou hij doen op het moment dat het duidelijk was dat Tyr niet terug zou komen. Dat was het antwoord waar Ronodan in geïnteresseerd was. Dat zou hem een beeld geven van met wat voor een soort man hij te maken had. Wachtend op antwoord had hij zijn blik wel naar de man gekeerd die zich intussen weer van hem afgewend had. Zijn toon leek zo anders dan hoe hij bij zijn eerste woorden had geklonken. Bijna alsof hij langzaam aan het ontdooien was...al was dat maar voor even. De woorden lieten Ronodan zijn wenkbrauw een enkele centimetere optrekken. 'Geweldig,' het klonk lichtelijk sarcastisch zo aan het oppervlakte. Maar wie de lagen uit elkaar zou trekken kon wat anders ontdekken. Lichtelijke nieuwsgierigheid die de man in hem gewekt had. Maar ook een hint naar zijn gedachten over Alaric. Iemand die niet terug zou deinzen wanneer het lot hem in die chaos stortte en het zekere soort respect dat daaraan verbonden zat. Weinigen durfde op zo'n manier met hun leven te spelen.

Het was de toevoeging van de man die hem zijn hoofd weer naar het meer liet draaien. Waar de ander lachte was zijn blik uiterst serieus. 'Gevaarlijke woorden om te uiten bij ons...werk,' reageerde hij kalm met iets wat door moest gaan voor een glimlach. Hoe vaak had hij al niet dood moeten zijn? Hoeveel keer had hij nog over voordat ook dat geluk op was? Als je het zo al mocht noemen. Hij beschouwde het meer als een vloek dan een zegen. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Alaric. Ook hij leek voor een moment verzonken in zijn eigen gedachten. Dat was het moment dat Ronodan zijn volgende opmerking gaf. Iets anders wat hem aan de man was opgevallen in die korte tijd dat ze elkaar gesproken hadden. Het antwoord had niet veel informatie bevat. Geen informatie in elk geval die direct antwoord gaf op de vraag. In plaats daarvan leek hij de vraag terug te krijgen. Het duurde even voor hij een antwoord gevonden had in de razende storm in zijn hoofd waar hij genoegen mee nam. Bij de eerste woorden die de man uitsprak had Ronodan zijn blik getroffen. Zijn eigen blik in alle directheid op de man naast hem gericht totdat deze opnieuw zijn blik afwendde. Hij bleef luisteren tot de man helemaal uitgesproken was. Dierbaren achtervolgen ons. Het maakt niet uit waar we heen gaan. Ze reizen met ons mee,' zei hij eenvoudig waarmee hij de "zeepbel" van luchtigheid doorprikte en bloot legde wat de man in vluchige blikken al getoond had.

Hij verdronk weer in zijn eigen gedachten. Hij had zijn woorden gemeend. Een dag als vandaag liet hem dat duidelijk voelen. Alleen het zien van de laatste plek waar ze nog echt samen waren geweest had zijn gedachten genoeg verstoord om hem uit zijn gebruikelijke humeur te halen. Al zouden veel collega's het waarschijnlijk een verbetering vinden. Zijn houding was een stuk rustiger dan hoe hij normaal gesproken voortbewoog. Maar ook afwezig, alsof hij niet helemaal bezig was met het hier en nu. Dat was hij ook niet helemaal. Iets wat tot uiting kwam in het telkens draaien van de ring om zijn vinger wat met tussenpozen toch steeds weer werd opgepakt ondanks dat hij zijn armen over elkaar heen geslagen had. Zo diep weg gezonken in zijn eigen stromen had hij dit keer niet eens door dat Alaric naar hem keek, hem observeerde. Als hij het wel had gemerkt had het hem waarschijnlijk niks uitgemaakt. Niet nu in elk geval. Het spreken van de man stopte daarom alle onbewuste bewegingen en onderbrak de stroom om de chaos zonder hem verder te laten dwalen terwijl Ronodan zijn blik weer op de ander richtte. Hij luisterde naar diens voorstel. Mee naar Ilma? Hij had de ruimte welgeteld één keer gezien toen Fealwen er haar betrekking had genomen. Maar de gedachte aan iets om het zeurende gevoel in zijn hoofd mee te onderdrukken klonk zeer aanlokkelijk. Daarbij had de man die zich nu had omgedraaid en begonnen was met weglopen ergens zijn aandacht getrokken. Hij had nog steeds niet kunnen bepalen of dit een collega was die hij moest vermijden, of die de vergaderingen zowaar interessanter kon maken. Hij nam zijn besluit en liep met afgemeten passen achter de man aan tot hij hem ingehaald had. Dit moest het maar beter waard zijn.

Hij was vergeten hoe lang je er lopend over kon doen om bij de Toren te komen. Meestal vloog hij en dan vaak in een rechte lijn door naar het balkon van Angani. Zelfs als hij via de trappen ging nam hij vaak de makkelijke weg. Maar het had ongepast gevoeld als hij zelf het stuk naar Ilma zou vliegen. Alaric was immers degene die hém uitgenodigd had. Dus hij was met de man meegelopen en had, voor het eerst sinds een goede week, de trappen van de Toren weer beklommen. Zijn blik was opzij gegaan toen ze langs Angani kwamen. Hij had de deur gesloten voor hij was vertrokken die ochtend, iets wat hij eigenlijk bijna nooit deed. Maar die ochtend waren zijn gedachten ergens anders geweest. Angani passeerde al snel en ze naderde Ilma waarbij Alaric zich weer naar hem toedraaide en voor het eerst sinds die twintig minuten zwijgend gelopen te hebben weer wat zei. Het was bizar hoe de man een omslag had gemaakt met de kerel die hij nog geen uur geleden bij het meer had ontmoet. Hij leek opgewekter, positiver. Misschien was het de sfeer die Ilma met zich mee bracht. Hij wist zelf dat hij zich in Angani ook altijd meer zichzelf voelde. Het was iets met de sfeer van die kamer die hij ondertussen al geruime tijd bewoonde.

Hij richtte zijn aandacht op Alaric maar knikte enkel. Rommel? Als het er was dan kon Ronodan het niet goed ontdekken. Het meubilair leek een samenraapsel te zijn van spullen die niet bij elkaar lekken te passen en gewoon maar willekeurig waren neergezet. Echter, herkende hij een paar van deze voorwerpen van Fealwen en zelfs iets van Tyr. Dat zou het kunnen verklaren. Als deze voorwerpen voor Alarics intrek aan iemand anders hadden behoord. Zelf had hij alles van Reá meteen de kamer uit gesmeten, vrij letter. Er waren maar weinig dingen van haar die hij had gehouden.

Hij was met kalme passen achter de lichtblonde man aangelopen. Het voelde vreemd om weer in Ilma te staan. Onwennig. Hij duwde de deur zachtjes achter zich toe. Zelf hield hij het ding altijd graag open, maar dit was zijn kamer niet. Hij volgde met zijn blik de plek die Alaric hem toegeknikt had voordat diezelfde blik terugkeerde naar de man die met de minuut meer en meer leek te veranderen. Nogmaals volgde Ronodan de blik van de man toen deze ditmaal naar de bijzettafel met de flessen ging. Zijn ogen gleden van de drank naar de man die zich met een brede glimlach had omgedraaid en zijn shirt uittrok terwijl hij verdween in een aansluitende kamer. Hij had hem nagekeken tot hij volledig uit het zicht verdwenen was en hij alleen nog maar de rustige hartslag van de man kon horen om te bepalen waar hij zich bevond. Nog even bleef hij naar de deuropening kijken waarna zijn lichaam zich langzaam in beweging bracht. Zijn ogen dwaalden door de kamer die hij dit keer wél goed in zich op wilde nemen. Zijn blik gleed rustig langs de haar en de stoelen ervoor, de boekenkast waarvan hij in een snelle oogopslag een paar titels las om te weten wat deze man literair zoal bezig hield. Het had hetzelfde oppervlakte als Angani, toch leek het ruimtelijker. Langzaam had hij zich verplaatst naar de bijzettafel en een blik geworpen op de labels die moesten vertellen wat erin zat. Dat was het moment dat hij de hartslag van Alaric weer duidelijker kon onderscheiden en opkeek naar de deur waar hij niet veel later uit tevoorschijn kwam, onderwijl een fles weer terug zettend op de tafel die hij had bekeken.

Zijn blik gleed naar de roodharige man op het moment dat hij de kamer weer in was gelopen. In een kalme pas wandelde hij naar hem toe. Juist toen hij een recentelijk bekeken fles terugzette, reikte Alaric er zelf naar om deze op te pakken, waardoor zijn vingers per ongeluk net over de rug van Ronodan’s hand streken in de beweging. Niets in zijn gelaat leek weg te geven dat hij het ook maar gemerkt had, maar zijn ogen glommen nog even helder bij het oppakken van de fles. Aansluitend gleed zijn blik terug naar de ander en boorde zich in de zijne. Twee doordringende, ijsblauwe irissen vonden een gelijkend blauwe en een contrasterend bruine. Onder andere gezien ze ongeveer even lang waren, leek Alec er geen enkele moeite mee te hebben Ronodan zo voor enkele tellen aan te blijven kijken. Een lichte, charmante glimlach lag onderwijl om zijn lippen.
Geen woord werd van zijn kant gesproken terwijl de seconden rustig aan voorbij tikten...

Uiteindelijk wendde Alec geleidelijk aan zijn blik weer af, deze eerst enigszins naar beneden af latend dwalen over Ronodan’s gezicht en hals, tot aan zijn borst, voor hij naar de fles in zijn hand keek. “Goeie keus…” klonk het zacht en bedachtzaam, ook al had de ander niet daadwerkelijk aangegeven de drank uitgekozen te hebben, waardoor je je bijna zou afvragen hoe Alaric op die gedachte was gekomen en.. waar hij precies op doelde… Onverstoord pakte hij echter twee grotere glazen van de tafel en schonk deze met een goeie, Cassiaanse hoeveelheid vol, één aan zijn collega overhandigend. De ander werd bijna vertrouwd door hem vastgehouden, wat er op duidde dat het Alec niet bepaald ongewoon was om zijn keel met wat sterkers te smeren, alvorens hij een goed gesprek wenste aan te gaan of.. gewoon voor een betere smaak in de mond. Met zijn vrije hand werd de fles dichtgedraaid en terug op zijn plek gezet, waarna Alaric nog voor een goede tien seconden zijn ogen opsloeg naar de man voor hem en vervolgens in zijn gebruikelijke tred naar de fauteuils voor de haard wandelde. Hier werd het eigen glas neergezet op een andere, kleinere bijzettafel, zodat hij voor de haard neer kon hurken om deze met het nodige gereedschap aan te krijgen. De Cassiaan was puur en alleen een watermagiër uit eigen keus en gezien de tijd waarin hij opgegroeid was, maar voelde er verder ook weinig voor om het tegengestelde element alsnog te leren beheersen. Zijn interesse ging wel degelijk uit naar andere magiesoorten, maar vuur bleef toch iets… op zichzelf staands voor hem, waar zijn voorkeur niet bepaald naar uit ging. Het was daarom met wat meer moeite dan een vuurmagiër zou hebben, maar de houtblokken zouden hoe dan ook aangestoken worden. Zich kleingemaakt om er beter bij te kunnen en zijn lange armen uitgestoken om het hout te bereiken, voelde Alec zijn lichte shirt ter hoogte van zijn bovenrug en schouderbladen wat trekken in de vlugge, vaardige bewegingen die zijn ruwe handen maakten om het vuur te ontsteken. Een korte, zijwaartse beweging met zijn hoofd moest voorkomen dat zijn halflange, blonde lokken al te veel voor zijn gezicht zouden dwalen en hem het zicht ontnomen. Iets dergelijks als lucifers waren, dankzij de eeuwenoude voorgangers, tot op heden niet aanwezig geweest in de ruimte, dus moest Alec het voor nu doen met de tondeldoos die er wel had gelegen. Het was de vraag hoe lang dat ding werkelijk al dienst deed om de haard in Ilma te ontsteken…
Na de juiste wrijving gecreëerd te hebben, toonde zich een vonk te midden van de kleinere stukken hout. Direct boog Alaric zijn lange lijf verder voorover om er zachtjes op te blazen, net zolang tot de warme vlammen zijn gezicht belichtten en zijn ogen nog meer deden schitteren.
Tevreden met het resultaat, trok hij zich terug, legde de tondeldoos op de schouw en nam plaats in de fauteuil waar zijn glas trouw op hem wachtte. Met een gedempte zucht werd deze opgepakt en gretig naar zijn zachte lippen gebracht. Een rijkelijke slok werd genomen, zoals het hem betaamde. Waarom voorzichtig nippen, als dergelijk vuurwater er juist voor bedoeld was om het te voelen branden tot in het diepst van je ziel? Al… kon hij niet bepaald zeggen dat hij het inmiddels nog veel voelde. Noem het.. “gewenning”.
Van over de rand van zijn glas, zocht zijn onderzoekende blik weer naar Ronodan…
“Nog iets dat ik moet weten om volledig mijn intrek hier te kunnen nemen..?” sprak hij daarbij wederom.. gedempt, zijn stem sonoor en strelend voor het gehoor door de rust die het bevatte. Het was een andere sereniteit dan de afstandelijkheid en professionaliteit die hij eerder had getoond, maar eerder.. de rust van een man die wist wie hij was, wat hij deed en alles prima in de gaten kon houden in het diepst van zijn geordende gedachten. Van iemand met levenservaring wat verder reikte dan op het eerste oog doorschemerde. Van Alaric als persoon en de personificatie van het gezegde “stille wateren hebben diepe gronden”...
Zijn woorden doelden op het reilen en zeilen op Starshine Academy waar hij maar al te graag zo goed mogelijk van op de hoogte wenste te zijn om zijn eigen positie daarin te kunnen bepalen. Hoe verhielden de medewerkers zich tot elkaar? Wat was goed om te weten over de rest van de collega’s? Waren er nog bijzondere dingen voorgevallen die het horen waard waren…?
Elk stukje informatie was welkom en zichtbaar waardevol voor hem, al kon hij niet ontkennen dat momenteel zijn interesse naar meer informatie rond de roodharige man in zijn bijzijn ietwat meer prioriteit leek te hebben…

Een schok trok door zijn arm bij de lichte, onbewuste aanraking van Alaric. Bijna als stroom dat zich een weg forceerde langs zijn aderen. Het was hem geen onbekend gevoel. Het was de magische energie die de man uitstraalde. Waarin hij gehuld ging zoals elke...collega in de Toren. De schok verried de ware kracht die achter het kalme gelaat schuil ging. Een kracht gelijk aan zijn eigen. Toch liet de korte schok hem weer even opkijken naar de man om daar zijn doordringende blauwe ogen te ontmoeten. Hij kreeg een glimlach die de man tegenover hem waarschijnlijk een stuk gewilder zou maken bij vergaderingen dan de intense blik die op zijn gelaat lag, schaamteloos de ander bekijkend terwijl hij probeerde een oordeel bij de man te vormen. Iets wat hem nog steeds niet gelukt was wat hem frustreerde en tegelijk intrigeerde. Zelfs toen Alaric zijn blik afwendde bleef Ronodan naar zijn gezicht kijken. Alsof hij daar nu wel iets zou kunnen ontwaren wat hij in de blik van de man niet gezien had voordat zijn blik ook afdwaalde naar de fles die hij zelf net had terug gezet. Hij sprak Alaric niet tegen bij zijn woorden, noch bevestigde hij ze. Alhoewel, deed zijn stilzwijgen dat niet al ergens? Hij hield hem in elk geval niet tegen toen hij twee glazen genereus volschonk.

Met het glas vertrouwd in zijn hand volgden zijn ogen elke beweging die de ander maakten, onderwijl nog steeds de stilte behoudend. Hij was geen verlegen persoon, of iemand die van zichzelf gewoon weinig sprak. Ronodan had een afkeer naar stilte. Het gaf de chaos in zijn hoofd de kans om los te barsten. Maar de stilte die hij bewust in stand hield was er puur omdat hij luisterde. Hij prentte zich het natuurlijk klinkende ritme van de man in. Het zacht zoemen van diens gedachten die niet op eenzelfde lijn leken te staan met de rest van de melodie en voor een soort atonale kakofonie zorgde die zoveel verborgen hield. Die disharmonie.... dat was waarom hij hem niet kon peilen.
Heel even speelde hij met het idee om zijn hulp aan te bieden toen Alaric bij de haard was neergeknield. Maar nog steeds bleven woorden achterwegen en liet hij het idee varen. Voor een enkel moment wendde hij zijn blik af terwijl hij de man zachtjes hoorde blazen om het vuur aan te wakkeren.

Bij diens vraag later, toen Alaric was gaan zitten in een van de fauteuils keek hij op. 'Weten? Over wat precies? Collega's die achterlijk of emotioneel labiel zijn? Studenten waarvan je je afvraagt wat ze hier überhaupt doen. Of het zielige excuus dat dit stuk rots meer is dan enkel een afgebrokkelde berg gruis en stenen,' zijn stem had de ruimte gevuld zoals gebruikelijk was voor de donder die hij produceerde, al had hij redelijk kalm geklonken. Maar het waren de woorden die hij zei die in een klap alle stilte van daarvoor ongedaan maakten. Hij maakte zijn blik los van Alaric en zette het tot dan toe nog onaangeroerde glas aan zijn lippen om een flinke slok te nemen.

Zijn doordringende ogen schoten automatisch naar de roodharige man in afwachting van het antwoord op zijn vraag. Het was bijna alsof.. alsof... zijn blik bij het minste en geringste zo zijn kant op werd getrokken, als een magneet wat hem met de minuut afwisselend juist weer afstootte of... aantrok. Hm... Merkwaardig en... intrigerend tegelijkertijd. Zelf kon hij er niet goed zijn vinger op leggen wát hem dan precies gegrepen had bij de ander, waardoor hij zijn aandacht wist vast te houden, maar dat hij hem verder uit wenste te pluizen was één ding wat zeker was. Op eenzelfde wijze leek ook Ronodan hem constant in de gaten te houden en voltrok zich een wederzijds spel van ontdekking en exploreren, waarbij oordelen geveld en beelden gevormd werden, deels onbewust. Wat zouden de uiteindelijke bevindingen kunnen zijn...? Het leek bepalend voor de weg die nu werd ingeslagen en voor hun toekomstige interactie en samenwerking als collega's en.. als personen.

Alec ging in een reflex iets meer overeind zitten bij de uiteindelijke woorden die hij terugkreeg, welke hem net als de rest van zijn collega aangenaam verrasten. Damn… Hij wond er in ieder geval geen doekjes om... Daar was de keiharde waarheid, zo in zijn schoot geworpen, voor hem te bepalen wat hij ermee zou doen. Althans.. het was Ronodan’s visie natuurlijk, ondanks dat hij het had gebracht alsof het vaststaande feiten waren. Een.. "alledaags persoon" zou nu wellicht fronsen, verbaasd reageren of zelfs geshockeerd zijn door deze ijzersterke mening die door merg en been ging. Zou wellicht in de verdediging schieten rond het deel over emotioneel labiele collega's. Zou in ieder geval enig weerwoord geven.
Hmhm… een “alledaags” persoon...
Bij de Heer van het Water gebeurde er echter iets… anders.
Wacht... Wat was dat? Daar op zijn gezicht?
Voorzichtig, heel voorzichtig begonnen eerst zijn mondhoeken iets omhoog te krullen. En nog een stukje… en nog een stukje… Net zolang tot een charmante en ietwat… aanlokkelijke grijns op zijn gezicht verschenen was die zijn witte tanden ontblootte. Hm..? Dat was niet de reactie die men waarschijnlijk zou verwachten bij dergelijke woorden. Wat- Oh dear, maar het ging verder… Zijn lippen sperden zich zelfs iets van elkaar, waardoor een aanstekelijke, maar nog ietwat gedempte lach hoorbaar werd die even door de woonkamer van Ilma weerklonk. Het was de eerste, duidelijke lach die Alaric had laten horen in het bijzijn van zijn nieuwe collega. Het was geen beleefd, sociaal wenselijk geluid, bedoeld om het samenspel van tonen aan te vullen in formeel gezelschap, maar een oprechte uiting van pure, prikkelende geamuseerdheid.
Nee, Alaric leek allerminst aangedaan door Ronodan’s antwoord en genoot zelfs zichtbaar van de ongepoetste eerlijkheid, scherpe randen en al. Met een goedkeurend knikje hief hij tenslotte daarom zowaar zijn glas iets naar hem. “Cheers to that~” prevelde hij met een stiekeme, ondeugende glinstering in zijn ogen die lang niet iedereen zomaar te zien kreeg. Een grote slok van de drank volgde, waarna hij direct nog iets leek te willen zeggen, maar eerst nog een moment nam om zijn ogen weer op het lichaam naast hem te laten rusten, sinds Ronodan's antwoord nu met een iets andere betekenis. Zijn grijns versmalde daarbij allerminst en kreeg zowaar wellicht iets… uitdagends?
“Hm…” klonk daar in eerste instantie na enkele minuten zijn zware stem weer als het geluid van een bas door de ruimte, welke zomaar een aangename rilling over je rug kon laten gaan. “En…” Zijn ogen schoten op naar Ronodan’s gezicht. “..wat moet ik dan van jou weten..?” vroeg hij er zachter achteraan, bijna… bedenkelijk en met een zekere.. lading waar men zijn vraagtekens bij kon zetten. Het was een toon die hij nog niet eerder zodanig had aangenomen tegenover deze man. Maar iets aan zijn aanwezigheid, de smaakvolle drank, het knisperende haardvuur op de achtergrond en de comfortabel zittende fauteuil had.. iets in hem losgemaakt, waardoor Alaric met deze vraag en zijn manier van spreken een kleine drempel leek over te zijn gegaan. Maar welke drempel? Wat.. gebeurde er precies? Dat kon Alaric op dat moment echter zelf ook niet precies zeggen…

Zijn reactie was het laatste wat hij had verwacht. Geen weerwoorden. Geen negatieve uitdrukkingen. Niet eens een sussend woord dat het “allemaal wel meeviel” en hij het niet zo extreem moest brengen. Nu moest Ronodan ook eerlijk bekennen. Hij wist niet precies wát hij van Alaric had mogen verwachten. Maar dit… Hij lachte. Niet zomaar om een onverwachte reactie te geven of om hem koest te houden en zich niet verder uit te spreken. Zijn lach klonk oprecht. Het frustreerde. Luna kon hij afsnauwen. Jareth kon hij op de kast jagen. Maar deze man... Alaric.. leek in het minste gedeerd en dát.. frustreerde. Maar… toch ook weer niet. Langzaam verschoof zijn blik van het glas opnieuw naar de man, maar ditmaal, verdronken in zijn eigen gedachten. Gedachten die onuitgepsproken zouden blijven en die hem voor heel even een afwezige blik in de ogen gaf. Gedachten die verdwenen, haast betrapt, op het moment dat hun blikken elkaar weer kruiste. Iets in zijn lichaam leek hem te willen dwingen zijn blik weer af te wenden van de man tegenover hem. Een soort rationaliteit waar hij wel vaker niet naar luisterde. Zo nu ook. Uiteindelijk leek zijn aandacht toch meer getrokken te worden door de vloeistof in zijn halfvolle glas. Hij hoorde het kalmerende stemgeluid van de man met de asblonde lokken weer maar keek dit keer niet op. Al voelde hij zijn heldere blauwe ogen in hem branden en vocht tegen de aandrang om terug te kijken. Hij nam opnieuw een slok, al was het maar om dan een reden te hebben niet zijn kant op te kijken terwijl hij sprak. Maar de vraag liet hem langzaam zijn glas doen zakken om hem even kort vanover de rand ervan aan te kijken. Er was iets aan zijn toon geweest. Zacht zette hij het glas op de tafel. 'Over mij,' herhaalde hij zacht. 'Ik ben de collega die je niet al te serieus moet nemen want “ik bedoel het niet op die manier",' Hij zweeg even. 'Ik ben de collega die hier in eerste instantie niet eens zou moeten zijn,' Nieuwe stilte. 'Want ik ben de collega die niets meer is dan een grote eikel,' eindigde hij. Het waren niet zijn woorden. Het was hoe de anderen hem zagen. Dat wist hij dondersgoed. 'Dus kies maar,' legde hij het bij Alaric neer. Hij was niet vergeten dat de man zijn naam al wist. Van welke bron kon hij niet zeggen, maar misschien dat Alaric hem dat zelf kon vertellen.

De reactie van Ronodan op zijn lach, deed zijn grijns zo mogelijk nog meer verbreden. Het leek duidelijk onverwacht, wat hem amuseerde. Zijn collega was het hoogstwaarschijnlijk gewend dat er gewoonlijk niet altijd even positief op zijn… duidelijke, recht-door-zee mening werd gereageerd.
Hij was onverstoord naar hem blijven staren toen de ander vervolgens zijn blik weer op zijn glas richtte, benieuwd naar het antwoord op zijn nieuwe vraag. Ondertussen speelden zijn vingers afwezig met het eigen glas in zijn handen, rolde het heen en weer om ze wat te doen te geven. In een automatisme zat hij iets voorover gebogen in de richting van de man bij wijze van aandachtig luisteren, vervuld van ogenschijnlijk eindeloos geduld, alsof hij makkelijk urenlang zo zou kunnen zitten, luisteren.. kijken… bijna zonder ook maar een spier te bewegen. Als een standbeeld wat alles nauwlettend in de gaten hield.

Toen de man uiteindelijk weer opkeek en zijn ogen ontmoette, stond een kleine, scheve grijns nog altijd om zijn lippen, hem uitnodigend te spreken. Zijn blauwe ogen boorden zich daarbij zonder enige twijfel in de zijne om deze opnieuw te observeren, alsof het antwoord op iedere, mogelijke vraag daarin beslagen lag. De daadwerkelijk gesproken reactie die volgde, deed hem echter zijn blik even afwenden. Niet omdat hij het er wel of juist niet mee eens was, maar omdat hij zichtbaar diep nadacht.
Niet.. al te serieus nemen? Iemand die hier niet had moeten zijn en-
Het was duidelijk dat het de mening van anderen betrof, door de manier waarop de man het verwoordde.
Het leek Alec niet direct te verrassen, gezien Ronodan's eerdere, harde woorden, maar of hij zich erbij aan zou sluiten..? Dat bleef nog even de vraag, aangezien Alaric zelf in eerste instantie enkel glimlachend een bedenkelijke “Hm…” uitte en een slok nam.
Het zacht tikken op één van de vele ramen, deed hem tenslotte weer zijn hoofd iets oprichten, zonder verder nog enige, eigen gedachte weg te geven. Tegelijkertijd werd een blauwe gloed aan de buitenzijde van de Toren zichtbaar welke gestaag op en neer bewoog en het raam helder deed glinsteren. Ah… Zoals verwacht: tegen het vallen van de avond.
Met het (inmiddels bijna lege) glas in de hand, stond Alec langzaam op en wandelde er in een kalme pas naartoe, waardoor het genoodzaakt was dat hij langs Ronodan liep. “Ik denk dat ik liever mijn eigen.. ‘beeld’ van je krijg.” sprak hij plotseling zacht en bedachtzaam, waarbij zijn vrije hand in een reflex naar voren gleed om kort op zijn schouder te blijven rusten juist toen hij hem passeerde.
Het was alsof hij wilde zeggen dat het hem verder niet veel deed wat anderen van hem vonden of wat “bekend” was over hem, enkel wat Alaric zelf zou opmaken en ondervinden uit hun gesprek en zijn aanwezigheid hier.. en nu.
Het was maar een vluchtig, bijna verwaarloosbaar moment geweest waarin zijn vingers hem daarbij hadden aangeraakt, maar zelfs in die enkele seconden bemerkte hij de stevige spanning in het lichaam van de ander. Oh..?
Voor het al te veel aandacht zou krijgen, had hij zijn hand echter alweer teruggetrokken en overbrugde hij de laatste afstand naar het raam. Deze werd in een klik ruim open geslagen, zodat Sorin met zijn machtige, grootse gestalte zonder al te veel moeite naar binnen kon vliegen. Het dier cirkelde even sierlijk om hem heen bij wijze van begroeten, bracht daardoor de koele buitenlucht met zich mee en begaf zich tenslotte naar een hoger punt in de ruimte waar hij neer kon strijken voor de nacht.
In plaats van het raam direct weer te sluiten, genoot Alaric van de koelte die het voortbracht en bleef nog even door het open venster heen aandachtig het uitgestrekte terrein rondom observeren, nu nagenoeg verlaten. De ijzige wind speelde ondertussen nieuwsgierig met zijn blonde lokken en trok aan zijn lichte kleren, maar het leek hem niet te deren, zoals het een Cassiaan wellicht zou betamen. De haard brandde nog aangenaam op de achtergrond en zou zo dadelijk nog fijner voelen als het lichaam weer koud en verfrist was.
Aan één zijde nonchalant leunend tegen het kozijn, liet Alec zijn blik uitgebreid over de omgeving gaan, hier en daar een slok nemend om zijn glas tot de druppel toe te legen.

Hij was gespannen naar zijn gezicht blijven kijken, lettend op elke merkbare verandering. Elke vertrekking van een spier in het gezicht wat nog altijd een rustige glimlach bevatte. Geen enkel teken dat die zou vervagen. Opnieuw een "hm". Uiteindelijk was het het geluid van zacht getik tegen hem raam wat zijn aandacht van Alaric weg trok. De blauwe gloed deed hem terug denken aan de waterfeniks die hij eerder die dag aan het meer had gezien. Met een ruk draaide zijn hoofd zich terug bij het voelen van Alaric's hand op zijn schouder. Het was een kort moment geweest, maar hij zou zweren dat hij de vingers van de man nog onder de stof van zijn kleding op zijn schouder na voelde branden. Het was niet de enige indruk die achtergelaten werd. Zijn ogen volgden hem toen hij gepasseerd was en bij het raam was blijven staan. De woorden malend door zijn hoofd. Hij leek niet in staat om er direct een reactie op te geven wat zeldzaam was voor iemand die regelmatig een grote mond en een weerwoord had op vrijwel iedereen. En Ronodan was zo'n persoon over het algemeen. Maar nu..niets. Stilte, dat was er.
Stilte die verbroken werd door de waterfeniks die naar binnen kwam vliegen. Dus toch. Hij bleef even kijken terwijl hij de koele avondlucht langs zijn hals voelde strijken. Ze begroette hem met haar zachte strelingen en tedere fluisteringen. Hij had haar ook wel eens anders meegemaakt. Furieus en genadeloos waarbij ze hem probeerde te geselen met snijdende wind en ijzige regen. Maar vandaag had ze hem gedragen, de hele weg naar Puffoon en veilig terug. Ze blies zacht en liefkozend door zijn haar waarna zijn blik terug ging naar de rug van Alaric. 'Is dat waarom je me uitgenodigd hebt? klonk het ineens, maar er was iets anders aan zijn stem. Het had nog altijd die barse stugheid die geen centimeter ruimte zou geven. Maar de hardheid erin leek te zijn verdwenen. Afgebrokkeld. Oprechter. Alsof de buitenste laag van de muur scheuren was gaan vertonen en de stenen nu onstabiel in hun constructie wankelden. Hij probeerde zich te herstellen, had het glas opnieuw van tafel gepakt en de resterende inhoud in een keer achterover gegooid. 'Wat ik me afvraag... we weten intussen wat er gebeurd als Tyr weg blijft. Maar wat als hij terug komt? Ik bedoel, er moet iets zijn om naar terug te keren dan toch?' Hij had het op een terloopse manier gevraagd, semi-geïnteresseerd naar zijn glas kijkend om te verbloemen dat de woorden van Alaric hem iets meer van zijn stabiele grond hadden gegooid dan hij toe wilde geven.

Hij had niet in de gaten hoe de ander had gereageerd op zijn woorden en de vluchtige aanraking, maar de stilte die volgde prikkelde enigszins zijn aandacht, al was zijn blik nog op het buitenterrein gericht. Zelfs toen er uiteindelijk een vraag volgde van Ronodan’s kant, had hij niet direct omgekeken. Een glimlach tekende zich echter als vanzelf rond zijn lippen. Of hij hem had uitgenodigd om een beeld van hem te kunnen krijgen…? Goede vraag. Een vraag waar hij slechts gedeeltelijk het antwoord op wist of… beter gezegd maar een deel van het antwoord op wenste te geven. “Ook.” klonk het daarom in eerste instantie gedempt en mysterieus. Van over zijn schouder had hij kort zijn ogen op hem laten vallen. Maar… hij gunde hem de waarheid, de..  hele waarheid. “Ik heb je uitgenodigd omdat een gesprek bij het meer, in de koude buitenlucht, hoogstwaarschijnlijk zou betekenen dat onze wegen vrij spoedig hadden moeten scheiden.” sprak hij op dezelfde toon verder. “En… dat wilde ik niet. Niet direct.” besloot hij tenslotte en draaide zich voor even weer richting het raam, ook om te verbergen dat zijn glimlach heimelijk ietwat verbreedde.
In gedachten klonk Ronodan’s zware stem nog even na, rondkolkend in zijn herinnering, inclusief de lichte, bijna onmerkbare verandering in toon die erin hoorbaar was geweest. Met de nieuwe aanwezigheid van de koele wind in zijn vertrekken, leek ook de sfeer in de ruimte ietwat veranderd te zijn, zoals eerder, maar nu wederom een andere richting op. Een meer.. gemoedelijke kant op, als hij dat zo mocht zeggen. Van professioneel, naar meer.. persoonlijk. Was dat het…?
Ook door hem werd de laatste slonk genomen, gelijktijdig met een tweede vraag van zijn collega die hem minder van zijn stuk bracht dan de vorige gelukkig. Hierdoor had Alaric zichzelf voldoende onder controle om zich weer geheel naar Ronodan toe te draaien en hem glimlachend aan te kijken, al werd zijn blik niet beantwoord door de ander. “Voor mij?” Een bescheiden knikje volgde. “Voordat ik Tyr’s functie omwille van Cassia overnam, was ik zijn raadsgever. Anders dan de adviseurs die hier op school verkeren. Eerder…” Hij keek even bedenkelijk. “.. een soort vertrouwenspersoon om op terug te vallen voor advies en… bescherming. Zoals je ongetwijfeld weet komt dit werk nou eenmaal niet zonder risico’s…” Een korte stilte viel voor hij verder sprak, aangezien hij het volgende niet zomaar met anderen deelde: “Ruim 200 jaar geleden kwam ik in dienst van de toenmalige Beschermer van Cassia, Aura, om haar en haar opvolger te ondersteunen en beschermen waar ik kon. Ik… heb sindsdien hetzelfde gedaan voor alle daaropvolgende Beschermers van mijn planeet, tot nu.” Het was zijn manier om Ronodan eveneens te vertellen dat hij onsterfelijk was, net als de andere Legendarische Magiërs, ondanks dat hij dit niet vanwege zijn huidige functie was geworden. Ondertussen had hij even weggekeken, de juiste woorden zoekend. “Als Tyr terugkeert, dan zal ik in zijn plaats op Cassia verblijven om daar een oogje in het zeil te houden, tot mijn meester mij op een andere wijze nodig heeft.” Dat laatste was er min of meer uit gekomen alsof het er met de jaren was ingesleten en hij eigenlijk een perkamentrol met daarin zijn functieomschrijving voorlas. Hierdoor was het niet duidelijk wat Alaric er zélf precies van vond om dit op zich te nemen, wat… híj wilde in zijn werk… en in zijn leven. Het ging direct weer gepaard met die harde muur van sereniteit, tevens… afstandelijkheid, waarin zijn houding opnieuw doordrenkt was, zoals dit het geval was geweest toen hij Ronodan bij het meer had aangetroffen.
De gemeende zachtheid en oprechte betrokkenheid die er later in waren geslopen in de loop van hun gesprek, keerden pas weer terug in de blauwe, ondoordringbare poelen toen zijn ogen wederom op Ronodan’s gelaat bleven rusten in afwachting van zijn reactie, alsof die aanblik alleen al de afstandelijkheid dit keer gelijk wegsloeg.

"Ook". Het was dat woord wat hem even een wenkbrauw had laten optrekken. Dat betekende dat er meer in het antwoord zat dan alleen dat ene woord. Het was tijdens die gedachten dat hij de korte blik van Alaric opmerkte. Lichtelijke verbazing was af te lezen uit zijn ogen en met alleen die laatste paar woorden was frustratie volledig weggeëbd. Haast onbewust trok er wat van de spanning zich weg uit zijn lichaam. Het moment erna had hij nodig gehad om zich daarvan te herstellen, al was het in zijn stem te horen toen hij zelf een vraag aan Alaric stelde.
De man draaide zich weer om terwijl Ronodan zijn blik had ontweken door het te vestigen op het glas in zijn hand. Hij vertrouwde die duivelsogen niet. Wie weet wat ze konden verraden aan de man. Hij luisterde echter des te beter naar het verhaal wat Alaric hem vertelde. Hij kende ze wel, de raadsgevers. Tenminste, de Puffoonse variant of wat daarvoor moest doorgaan. Voor hem niet anders dan een stelletje ja-knikkers die alles deden voor een salaris met vijf cijfers. Maar hij kon zich Alaric niet voorstellen tussen dat soort types. Dat paste gewoon niet in het plaatje.
Nee, hij wist dat er bepaalde gevaren zaten aan wat ze deden. Nog een reden waarom hij zich afvroeg waarom iemand dit ooit vrijwillig zou willen doen. Maar ja, je had ze.
Het was in die korte stilte die hij had laten vallen dat Ronodan pas weer naar hem opkeek. Dienen en beschermen. Al vanaf Aura. Hij kende de vrouw in kwestie niet maar had zich ingelezen over haar, en andere voorgangers van de verschillende planeten wat dat betrof. Het klonk in elk geval akelig militair. Iets waar hij onderhand bijna een allergie voor had ontwikkelt met dank aan de Raga. De afkeur groeide wederom sterk toen hij Alaric het woord "meester" hoorde gebruiken in een wel zeer onderdanige zin van het woord. Het klonk zo zielloos. Niet met de kracht die hij eerder van de man had mogen zien maar bijna..afgestompt. Waarom kon hem dat zoveel schelen? 'Het doet gewoon bijna fysiek pijn... om iemand met zoveel kracht.. zoiets te horen zeggen,' het klonk zacht en was eigenlijk niet eens naar Alaric direct bedoeld geweest. Er lag een bepaalde vurigheid in zijn toon. 'Wanneer is de laatste keer geweest.. dat je een beslissing hebt gemaakt puur voor jezelf?' Het was geen aanval, of een veroordeling. Het was een serieuze vraag gestelt vanuit ongebrip.

Nu zou het komen. Nu zou Ronodan waarschijnlijk zoals vele anderen opperen dat hij een eerbaar beroep had gehad. Dat hij er goed aan had gedaan zijn planeet al die jaren trouw te dienen en dat hij trots mocht zijn op het resultaat. Er zou verduidelijkt zijn waarom hij was gekozen om Tyr te vervangen in diens afwezigheid en daarmee… was alles gezegd. Dat onderwerp was vaak genoeg om mensen een beeld te laten vormen over hem, alsof ze hem hadden leren kennen puur door te weten waar hij vandaan kwam en wie hij had gediend in het leven. Het gaf Alaric tegelijkertijd de mogelijkheid om dezelfde mensen voldoende op afstand te houden om te voorkomen dat ze te… dichtbij zouden komen en achter de functie, achter… “de raadsgever” zouden kijken wat er nog meer te vinden was en wellicht teleurgesteld zouden worden door te ondervinden dat ook Alec daaronder gewoon… een mens was.
Maar nee… Nee, dat was niet de reactie die hij kreeg. Zijn ogen schoten op toen het eerste woord hem bereikte, alsof hij aan Ronodan’s lippen hing, benieuwd naar zijn antwoord welke hem overviel als een immense golf bij eb. Pijn…? Zijn… verhaal deed bijna fysiek pijn? De adem leek hem voor een moment te worden benomen, waarbij hij de ander ongelovig aanstaarde. Wat…?
Hij moest zeker een minuut of twee de tijd nemen om volledig tot zich door te laten dringen wat Ronodan precies bedoeld had met zijn opmerking, al kon hij het ergens nog steeds niet plaatsen.
Maar ergens, in het diepst van zijn gedachten, van zijn persoon misschien wel, begon het hem te dagen wat de kern inhield: Alec stelde zichzelf ondergeschikt aan wie hij maar diende en gediend had en cijferde zichzelf daarmee compleet weg. Zijn eigen verlangens, dromen, gedachten, wil... Met de jaren waren ze steeds meer vervaagd, inmiddels niet meer dan een vage herinnering die hij zich soms nog voor de geest kon halen, maar die niet langer binnen zijn bereik leek te zijn, niet binnen zijn bereik mócht zijn. Want zeg nou zelf: Hoe zou hij ooit Cassia en zijn meesters en meesteressen tot het uiterste kunnen dienen als hij daarnaast nog zijn eigen behoeften wenste na te streven?
De vraag die volgde kon hij daarom naar eerlijkheid beantwoorden, al bleef het antwoord voor even steken in zijn keel, alsof hij het er ergens niet uit wilde laten. Nu pas kreeg Alaric in de gaten hoe hij ondertussen onbewust naar Ronodan was toegelopen en vlak voor hem was blijven staan. Gepaard met de indringende vraag, de voorgaande woorden en de plotselinge, geringe afstand tussen hen, moest hij zijn blik wel afwenden. “Dat…” Een zucht rolde over zijn lippen, wat bijna al genoeg zei. “Dat kan ik me niet meer herinneren…” mompelde hij uiteindelijk met zowaar een… droevige ondertoon. Het was een stuk emotie wat hij gewoonlijk niet zou laten zien. Zeker niet nu, bij een vrijwel volslagen vreemde. Waarom… Waarom kwam dat ineens boven? Hij vond het verder toch prima om zo te leven? Had hij er immers niet zelf voor gekozen… ooit?
Hm.. Ja… Was het werkelijk zíjn keuze geweest? Was het uit vrije wil dat hij die stap had genomen? Hij meende zich te herinneren dat het uit eigen beweging was, maar… de aanleiding was dat niet. Wederom dus een moment van handelen uit plichtsbesef… Maar daarna dan? Er moest toch sindsdien wel één moment hebben plaatsgevonden waarop hij voor zichzelf had gekozen in die tweehonderd jaar? Zelfs ondanks dat hij zijn functie boven alles had gesteld. Kom op. Er.. Er moest vast een beter antwoord te geven zijn dan “Dat kan ik me niet meer herinneren”.
Maar nee. Het bleef stil. Alec bleef zwijgen, zijn ietwat treurige blik afgewend, peinzend over en gevangen in zijn eigen gedachten. Ronodan had duidelijk iets in hem losgemaakt wat er wel degelijk al had gezeten, maar als het ware… “bevroren” was geweest tot noch toe.

De ongelovige blik in Alaric's ogen was hem niet ontgaan. Hij had hem beantwoord met een vastberadenheid die hij nog niet eerder aan de man had laten zien. Maar deze dag...de herinneringen die zijn hoofd vandaag teisterden en dan... Alaric die op zo'n manier sprak over zijn oude leven. Het had iets in hem doen breken wat eigenlijk niet vaak meer de kop op stak. Oude overtuigingen en idealen die allang gestorven hadden moeten zijn al hield hij zich in. Maar het was aan hem te zien, die koppige vechtlust. Het was te horen in zijn stem toen hij Alaric wel een daadwerkelijke vraag stelde. Maar het antwoord liet op zich wachten. In plaats daarvan zag hij de man op hem toelopen. Zijn lichaam vertrok geen spier maar zijn brein werkte overuren. Ze waren zo goed als even lang dus hij had er geen moeite mee hem recht aan te blijven kijken. Zelfs toen Alaric zijn blik afwendde bleef hij hem haast zonder te knipperen aanstaren. Tesamen met een zucht die meer zei dan de woorden zelf kreeg hij eindelijk een antwoord. Opnieuw was daar de stilte die alleen onderbroken werd door de wind die haast nieuwsgierig binnen was komen sluipen en zacht aan de gordijnen trok, stilletjes met wat papieren ritselden. Maar dat alles werd overheerst door het geluid van Alaric's gedachten. Sterk gezoem als een zwerm boze bijen. Het bonkte in zijn hoofd, joeg rusteloos door de chaos geleid door het naargeestige ritme van zijn hart. Het trok aan hem. Meer dan hij toegaf, meer nog dan zijn gezicht al verried. Zijn blik ging naar de lege glazen. Die van hem en van Alaric. 'Dat zegt eigenlijk wel genoeg,' begon hij uiteindelijk zacht terwijl hij terugkeek naar de man tegenover hem. 'Dus tijd om er wat aan te gaan doen,' Hij was naar de tafel met de drankflessen gelopen. Hij haad een van de flessen gegrepen en met een zachte klap op een andere tafel gezet. 'Ik vervang hem en een extra fles naar keuze... mits je me onder de tafel kan drinken,' Het leek erop dat Alaric het wel kon gebruiken en eerlijk gezegd voelde hij er zelf ook wel wat voor op het moment. 'Tenzij je denkt dat je dat niet redt natuurlijk...,' ging hij verder met een kleine grijns.

Hij uitte een schuldige glimlach toen Ronodan aangaf dat zijn korte opmerking wel genoeg zei en haalde ogenschijnlijk luchtig zijn schouders op, al vertelde zijn blik wat anders.
Plotseling schoten zijn ogen weer op naar de ander toen hij uit het niets verder sprak en hij weg was gelopen. Wacht… Wat? Wat was hij van plan? Wat wilde hij doen? Zijn gezicht draaide zich in de richting waar Ronodan zich naartoe begaf, waarbij tientallen vragen weer door zijn hoofd spookten. Zijn wenkbrauwen gleden iets omhoog toen hij uiteindelijk halt hield bij de dranktafel. Wat? Wilde hij hem nog eens bijschenken om hem van hun… diepere gesprek af te leiden? Had hij hem soms afgeschrikt of-
Ah. Hij… Hij wilde… Oh? Maar dat was-
En daar was het weer: zijn lach, zijn oprechte, aanstekelijke lach die de ruimte vulde zodra hij erachter kwam wat Ronodan werkelijk van plan was en de fles luid en duidelijk op tafel werd gezet. Het klonk dit keer ook ietwat overdonderd, maar niet minder gemeend en daardoor wellicht juist nog zinnenprikkelender. “Een… drinkwedstrijd?” prevelde hij zichtbaar geamuseerd. Werkelijk? Nee, die had hij niet zien aankomen, wat het geheel des te komischer maakte.
Nog wat nagrinnikend wandelde hij hem bijna automatisch achterna en sloeg zijn armen over elkaar toen hij weer tegenover hem stond. Een aangename grijns sierde zijn zongebruinde gezicht als vanouds, alsof het gesprek van zojuist nooit zo’n impact op hem had gehad, of… deed het hem vooral erg goed dat Ronodan hem uit zijn comfortzone sleurde en hem in een klap in beweging bracht…? Hem opvrolijkte met iets waar Alaric zeker gevoelig voor was? Hm.. Een man naar zijn hart.
Met een zucht schudde hij zijn hoofd en staarde de ander voor een moment recht aan. “Ronodan Ágústson, je blijft me maar verrassen…” prevelde hij breed grijnzend, meer tegen zichzelf, dan tegen de man tegenover hem. Nog even… heel even… leek hij diep na te denken, te twijfelen wellicht, maar…
Met een klap plaatste hij uiteindelijk zijn eigen handen op tafel, vlakbij de fles en kwam zo iets voorover gebogen te staan, terwijl hij de ander uitdagend aan keek. “Je realiseert je hopelijk wel dat je zojuist een Cassiaan hebt uitgedaagd je onder de tafel te drinken…?” lispelde hij zacht. Zijn volk stond er nou eenmaal bekend om niet vies te zijn van een borrel of twee. Zeker de oudere generatie of, in Alec’s geval, de eeuwenoude generatie. Ahum. Een competitie als deze was hem daarom ook niet bepaald onbekend, maar het was de eerste keer dat hij het tegen iemand van een andere afkomst dan zijn eigen opnam. Het prikkelde het speelse in hemzelf wat losstond van zijn functie en wekte daarmee precies hetgeen op waar Ronodan naar opzoek leek te zijn geweest: Alec als persoon. Dat was… even geleden.
“Bring it.” sprak hij nog gedempt en… aanlokkelijk ten teken dat hij de uitdaging aanging en zichzelf zowaar toestond iets te doen wat hij zélf wilde.
Verrassend… Zeer verrassend.

Het was heel miniem. En eigenlijk bijna onmerkbaar. Maar het moment dat hij Alaric hoorde lachen was er iets op zijn gezicht veranderd. Een soort verzachting van zijn anders zo harde gezichtsuidrukking. Een glimlach, als je wilde. Geheel onbewust en al snel weer verdwenen. Maar niettemin toch een glimlach. Hij bleef hem afwachtend aankijken bij zijn zachte geprevelde woorden. 'Hé, als je het niet aankan..,' begon hij schouderophalend. Maar er zat iets uitdagends in zijn houding. Een waar hij zich dondersgoed bewust van was. Het feit, echter, dat de man hem achterna was gelopen had hem genoeg verteld. Het aanbod was in elk geval verleidelijk genoeg geweest om zijn aandacht te trekken. Hij kon het horen aan dat bijna inmiddels vertrouwde ritme van de man. De harmonie van zijn ademhaling, zijn hart en zijn gedachten die bij elkaar hun eigen melodie vormden, net nog chaotisch en atonaal. Maar de melodie was veranderd in die korte tijd.
Heel even schoot zijn wenkbrauw omhoog bij de nieuwe zachte woorden die de man sprak. Hij kon zich niet herinneren ooit zijn achternaam te hebben verteld. Wederom werd bewezen dat hij niet de enige was die graag wilde weten wíe hij tegenover zich had. De klap op tafel trok hem terug uit die gedachten. Een nieuwe grijns verscheen op zijn gezicht bij de woorden van Alaric. Oh, hij was bekend met de Cassiaanse reputatie. En hij wist dat een dergelijke reputatie op Puffoon niet altijd voorkwam. De meeste sterkere dranken werden vaak aan de kant geschoven voor de mildere smaak van een honingwijn. Maar dat was niet overal het geval.
Zonder zijn blik los te scheuren van Alaric had zijn hand de hals van de fles alweer gevonden en twee glazen erbij gepakt. 'Je onderschat me Alaric,' waren zijn rustige woorden terwijl in een verrassende soepele beweging hij de fles ondersteboven gooide en de twee glazen vulden om hem met een halve draai en een klap weer rechtop op tafel te zetten zonder een druppel te morsen. Ja, Ronodan was een ervaren drinker. 'Dat is je eerste vergissing,' ging hij met een uitdagende grijns verder waarna hij zijn eigen glas in één keer achterover gooide en het andere glas over het tafelblad richting Alaric schoof.

Hij leunde nonchalant op de tafel terwijl hij net zo onbeschaamd terug bleef staren toen Ronodan de fles pakte. Een zachte lach ontsnapte zijn lippen bij zijn reactie, maar deze stokte in zijn keel toen de man vervolgens verrassend behendig twee glazen volschonk en de fles achteraf keurig netjes en in een indrukwekkende beweging terug op zijn plek zette. Oh… Oké. Hm… Misschien had hij hem inderdaad ietwat… onderschat.
Misschien…
Een beetje…
Ahum.
Alec had niet in de gaten hoe hij ondertussen onbewust op zijn onderlip had gebeten terwijl hij het geheel.. aandachtig had geobserveerd en schrok pas weer enigszins op uit zijn eigen gedachten toen het glas naar hem toegeschoven werd. “We zullen zien in hoeverre ik me… vergist heb, Ronodan.” sprak hij grijnzend terug, waarna zijn grote, ruwe hand het glas greep en het in één keer leegde alsof hij er slechts even zijn mond mee spoelde, ondanks het toch redelijk rijkelijke alcoholpercentage wat het bevatte. Op het moment dat hij vervolgens zijn glas terugzette, maakte zijn pols een soepele beweging, waardoor de fles zijn kant opschoof en hij met een enkele draai van zijn vingers twee stralen drank eruit kon laten zweven. Het was exact de juiste hoeveelheid om beide glazen weer tot de nok toe te vullen. Waar “watermagie” al niet goed voor was… In feite was het simpelweg Alec’s manier om Ronodan’s eerdere actie te evenaren. Laat het duidelijk zijn dat de testosteron duidelijk aanwezig was bij beide heren…
Direct werd ook weer zijn eigen glas zorgvuldig geleegd en de ander met behulp van zijn magie uitnodigend over het tafelblad naar Ronodan toegeschoven. Oh, als Tyr hem nu zou zien…

Oh de blik in Alaric's ogen was onbetaalbaar geweest. Hij had misschien niet helemaal stilgestaan tegen wie hij het opnam. Al moest hij eerlijk bekennen, hij was enigszins verrast hoe snel de man zich daarvan herstelde. Hij krabbelde overduidelijk niet terug. Nee, het leek hem alleen maar meer aan te sporen om hem te winnen. Iets wat Ronodan alleen nog maar meer motiveerde om hem eronder te drinken. Al begon het hem langzaamaan wel duidelijk te worden dat hij in Alaric een gedegen tegenstander had getroffen. Hij had niet verwacht dat het hem makkelijk gemaakt zou worden. Maar de man scheen zijn glas net zo makkelijk te legen als ware het water was om vervolgens met een beetje hulp van zijn water magie de glazen opnieuw vol te schenken.
Hij greep opnieuw zijn glas vast. 'Uitslover,' grijnsde hij waarna ook de inhoud van zijn glas weer verdween. Hij slikte en voelde de alcohol na branden in zijn keel een daarmee een warmte verspreiden door zijn lichaam.

De fles begon langzaam leger en leger te raken. Opnieuw schonk hij in en met een kleine luchtstoot stuurde hij het glas naar de andere kan van de tafel. De man tegenover hem leek nog altijd geen teken van instorting te vertonen. Niet dat Ronodan dat zelf van plan was te doen. Al moest hij niet teveel meer met zijn hoofd schudden. Voor de zoveelste keer bracht hij het glas naar zijn lippen, kantelde zijn hoofd naar achteren en zette het lege glas met een klap terug op de tafel waarbij een paar van de rode lokken voor zijn gezicht vielen. Hij streek ze opzij, wat eigenlijk weinig zin had aangezien de meeste meteen weer terug vielen. 'Het is te lang geleden dat ik iemand ben tegengekomen die na zoveel glazen nog steeds overeind staat,' lachte hij zachtjes. De barse toon in zijn stem was inmiddels verdwenen, evenals de spanning in zijn lichaam.

Hij wierp Ronodan even een eigenwijze blik toe bij zijn benaming voor hem. “Uitslover?” herhaalde hij grijnzend en lachte zacht. “Hoor wie het zegt…” Oké, er kan vastgesteld worden dat béiden uitslovers waren. Kan het daarbij gelaten worden? Bedankt. Maar nee… Natuurlijk niet; Naarmate glas na glas achterover werd geslagen, afwisselend door de één of de ander ingeschonken, begon Alaric de man tegenover hem juist steeds meer uit te dagen en uit de tent te lokken. Andersom leek precies hetzelfde aan de hand.
Hoe akelig leeg de fles ondertussen ook raakte, geen van beiden gaf ook maar een krimp, al dreigde Alec even een misstap te maken toen hij iets opzij bewoog om Ronodan opnieuw de fles toe te spelen. Whoa. Rustig aan…
Echter gooide hij vervolgens enthousiast het nieuwe, volle glas ogenschijnlijk onverstoord in één, grote teug achterover. Hoppa! Geen vuiltje aan de lucht.
Terwijl hij nu op zijn beurt vrijwel het laatste beetje van de brandende vloeistof inschonk, hoorde hij Ronodan’s woorden aan. Inmiddels was hij de tel al aardig kwijtgeraakt hoeveel glazen er al geleegd waren... Hij knikte even brommend en bevestigend, waardoor zijn hoofd kort duizelde, maar hij besloot het wijselijk te negeren. “Same here.” mompelde hij met dubbele tong terug, waarbij zijn Schots-klinkende accent ondertussen zijn zware stem duidelijk omrande. “Goed om te weten dat er collega’s zijn met… gedeelde interesses.” Want collega’s die in zijn voor dergelijke competities zijn natuurlijk onmisbaar, Alec. Uiteraard…

Met dezelfde, onuitwisbare grijns op zijn gezicht geplakt, begaf hij zich even later richting de dranktafel om een nieuwe fles aan te breken nu de vorige tot de laatste druppel toe ontleed was, hoeveel hij er ook nog mee geschud had zojuist. Ietwat onvast op zijn benen wiebelde hij er naartoe, maar probeerde zich zo recht mogelijk te houden, alsof de grote hoeveelheden alcohol in zijn lichaam nagenoeg geen effect op hem hadden. Eveneens ietwat.. onstabiel werd een nieuwe fles met daarin een sterk ruikend goedje triomfantelijk voor Ronodan op tafel neer geplant. In plaats van zich hierbij direct weer naar “zijn kant” van hun geïmproviseerde arena te begeven, bleef hij dit keer voor de ander staan en keek hem enkel even grijnzend aan. Zijn heldere, blauwe ogen schitterden haast ondeugend terwijl hij nu uitgebreid de tijd nam hem in zich op te nemen, precies hoe hij dat had gedaan toen ze zich eerder bij de dranktafel hadden bevonden.
Voor hij het goed en wel in de gaten had, reikte zijn licht trillende hand daarbij naar voren om enkele van de speelse, rode lokken opnieuw achter Ronodan’s oor terug te vegen, al had zijn actie niet veel meer effect dan die van de man zelf. “En… ook goed om jou ontmoet te hebben.” sprak hij onderwijl ietwat bedachtzaam, maar.. schoot al snel in de lach door zijn eigen woorden, waarbij hij zijn hand vlug weer terugtrok en terug naar zijn oude plek aan de andere kant van de tafel liep om de competitie voort te zetten.
Eh ja… Natuurlijk. Ennn weer door~

Het duidelijke Cassiaanse accent liet hem genoeg weten. Alaric begon het na zo'n hele fles wel te voelen. Het verbreedde de grijns op Ronodans gezicht even. Daarbij compleet het feit negerend dat Alaric niet de enige was die tekenen begon te vertonen dat de alcohol vat op hem begon te krijgen. Hij lachte even zacht om de woorden van de man met de asblonde haren. 'Ik ga het je nog steeds niet makkelijker maken,' sprak hij lachend. Het zachte, zware geluid had de ruimte even gevuld. De drank maakte hem overduidelijk wat losser.
De lach werd iets luider toen hij Alaric wankelend naar de dranktafel zag lopen al moest hij zichzelf ook even vastgrijpen aan de tafelrand om te voorkomen dat hij zelf al wankelend omver zou vallen. 'Volgens mij ben ik aardig op weg naar een avond gratis drank,' was de opmerking die daarbij gegeven werd terwijl hij zichzelf weer recht op zijn voeten trok. Hij had geen idee wat zich in de nieuwe fles bevond. Alleen dat het sterk rook en ongetwijfeld veel alcohol bevatte. En meer hoefde hij voor nu ook niet te weten.
Maar zijn lach was langzaam weggestorven. Met zijn ogen op Alaric gericht voelde hij al de warmte die hij uitstraalde nog voordat zijn hand langs zijn hoofd schoot en de eigenwijze plukken die hij nooit uit zijn ogen kreeg achter zijn oor schoof. Pas zodra hij zijn hand weer terug trok voelde Ronodan dat hij zijn adem had ingehouden omdat deze geluidloos weer ontsnapte. Hij had bijna niet eens door dat Alaric alweer omgelopen was naar de andere kant van de tafel. Op de tast greep hij naar de nieuwe fles die hij bij de eerste poging miste om daarna het glas stevig beet te pakken en hun drankglazen opnieuw vol te schenken om elke gedachte die nu door zijn hoofd rondspookte te verdrinken.