“Oh, ik had niets minder van je verwacht.” gooide hij lallend terug, nog als reactie op Ronodan’s woorden dat hij het hem niet makkelijker ging maken. Even moest hij de tafel beetgrijpen nu hij naar zijn eigen zijde was terug gehobbeld, om nog enigszins recht te blijven staan. Dat.. ging hoogstwaarschijnlijk hoofdpijn worden morgenochtend. De drank raakte hem toch iets meer dan hij ingeschat had, maar dat kon er ook mee te maken hebben dat hij hiervoor flink had gesport en sindsdien geen hap meer had gegeten. Sterke drank achterover gooien alsof het water was op een lege maag… Ja, dat was… wellicht niet het meest verstandige om te doen, maar.. het beviel hem zeer zeker. Ah, dus zo voelde het om iets op eigen initiatief te doen... Ergens voelde hij zich bijna als een kind dat zich misdroeg en stiekem ontsnapt was aan het toezicht van zijn ouders.
“Hé!” prevelde hij met een uitgerekte “e” bij Ronodan’s volgende, slimme opmerking. “Denk maar niet dat ik de volgende keer niet bij jou op de stoep sta voor een nieuwe ronde.” Alec, je moet dit nog allemaal wegwerken. En je denkt nu al aan een tweede ronde?
Dit... gaat helemaal goedkomen...
Met enige interesse keek hij vervolgens toe hoe Ronodan naar de nieuwe fles reikte om de glazen weer vol te schenken, maar de eerste keer misgreep, wat hem aan het lachen maakte. Automatisch wijdde hij het aan de drank. Zijn eerdere, vluchtige aanraking was hij alweer glad vergeten. “Hulp nodig?” merkte hij daarom eigenwijs op, maar zijn lach versmalde iets toen hij nog wat langer na Ronodan’s gezicht keek, voor zover dat ging. “Alles… oké?” vroeg hij nu kalmer en serieuzer. Hm… Lag het aan hem, of was zijn gezichtsuitdrukking ietwat veranderd…? Wellicht viel de drank niet zo goed, wat… hij ten zeerste zou kunnen begrijpen.
Wachtend op antwoord, pakte hij alvast zijn glas langzaam op.

Hij kon zich de laatste keer niet meer herinneren dat hij zoveel achter elkaar gedronken had. Daar was waarschijnlijk een goede reden voor. Het moest in elk geval een flinke tijd geleden zijn. Hij kon het horen aan zijn eigen stem, waarin zijn Puffoonse afkomst steeds duidelijker hoorbaar werd. Hij kon het voelen aan de manier waarop hij zich bewoog. Zijn reactievermogen ging trager dan normaal. Ronodan gaf het niet graag toe maar misschien had hij zichzelf en zijn tolerantie toch een beetje overschat. En hij zou het al helemaal niet toegeven aan Alaric, al was dat allicht ook helemaal niet nodig. Je kon zien dat hij stond te wankelen en soms de tafel vast moest grijpen om überhaupt op zijn benen te blijven staan. Zijn enige troost daarin was dat Alaric er ook aardig last van leek te hebben. Hij had een nieuwe grijns op zijn gezicht weten te toveren bij de opmerking van de asblonde man. 'Daar houd ik je aan,' had hij hem daarbij zacht toegezegd.
Dat was voordat de mist zijn gedachten had laten verspoelen met dingen die hij het liefste zo snel mogelijk weg wilde drukken. Waar hij zelf misschien ook een beetje van geschrokken was. Het liefste met een nieuwe hoeveelheid drank. Drank waar hij in eerste instantie mis naar greep. Hij reageerde amper op de woorden van Alaric en blijkbaar was dat opgevallen. Na het inschenken van de glazen had hij opgekeken, een van zijn handen nu permanent steunend op tafel om hem rechtop te houden. 'Prima... hoezo? Genoeg gehad?' vroeg hij met een kleine glimlach. Een glimlach die overduidelijk geforceerd was. En hoe aangeschoten Alaric ook mocht zijn, hij betwijfelde of de man dat ook echt zou geloven. 'Zware dag,' verklaarde hij daarna zacht na een korte stilte. Nuchter had hij het nooit zo snel toegegeven. Maar drank deed soms rare dingen met een persoon. Al was dit niet alleen de alcohol in zijn lijf en dat wist hij dondersgoed. Er speelde nog iets anders. Er was iets vertrouwds aan.. hem. Iets waardoor hij het niet erg vond om meer los te laten dan hij normaal gesproken zou doen. Iets wat eigenlijk alle alarmbellen af had moeten laten gaan. Maar ze verstomden door het nieuwe volle glas wat hij achterover gooide.

Hij was onverstoord naar hem blijven kijken in afwachting van een antwoord en leek voor het eerst sinds het aanbreken van de eerste fles weer bevangen te zijn van zijn gebruikelijke kalmte, zonder… de bijkomende afstandelijkheid dit keer. Het was eerder uit interesse en wellicht… ergens… ook oprechte bezorgdheid dat hij nu voor even een serieuzere houding aannam. Een bezorgdheid die blijkbaar misplaatst was, als hij Ronodan’s daaropvolgende reactie had mogen geloven, wat… hij niet deed, zelfs ondanks zijn benevelde toestand. Een warme, geruststellende glimlach sierde echter zijn gezicht. “Ik ben pas net begonnen.” grapte hij terug om de sfeer zo luchtig mogelijk te houden. Hij wilde dan ook niet onnodig de vinger op de zere plek leggen als Ronodan het niet wenste te delen. Zelf wist hij immers maar al te goed dat je sommige dingen liever voor jezelf hield en niet wilde delen met oren waar het niet voor bestemd was…
Hierdoor verbaasde het hem enigszins toen Ronodan hem slechts enkele minuten later alsnog van enige uitleg voorzag en als het ware terugkwam op zijn eerdere opmerking.
Zware dag? Ah… Dat verklaarde enigszins de spanning die hij aan het begin van hun ontmoeting al bij hem had opgemerkt, welke nog voelbaar was geweest in zijn schouder toen hij hem kort had aangeraakt en ook nu nog in zijn… intrigerende ogen was terug te lezen, daar… zorgvuldig weggeborgen in het blauw en bruin van zijn irissen, maar… niet voor hem. Hij zou er haast uren naar kunnen kijken om het tot in detail uit te pluizen.
Alec weerhield zichzelf ervan direct te reageren, hem de kans gevend de drank te drinken en een moment voor zichzelf te nemen. Het eigen glas werd daarom ook opnieuw naar zijn lippen gebracht en geleegd, voor hij deze op tafel zette. Zoals de competitie hen inmiddels had geleerd, zou dit normaal gesproken het moment zijn geweest waarop Ronodan hem de fles weer toe zou spelen, maar voor hij daar ook maar voor de kans toe zou krijgen, stond Alaric plotseling weer voor zijn neus en schonk dit keer aan zijn zijde de glazen vol. “Hoe komt dat?” vroeg hij daarbij uiteindelijk enkel zacht en met een zekere… tederheid in zijn sonore stem, doelend op de zware dag. Zijn toon en houding waren daarbij open en uitnodigend, om duidelijk te maken dat het hem vrij stond naar eerlijkheid te antwoorden of.. te weigeren. Alec had slechts de kans gegrepen gebruik te maken van de opening die de ander hem had geboden, om op deze manier op een dieper niveau met hem in gesprek te raken, net zoals Ronodan dat eerder andersom had geprobeerd en.. met succes. Hij was hem echter verre van een reactie verschuldigd, dus respecteerde Alaric iedere keuze die hij nu zou maken, al.. kon hij voor zichzelf de nog altijd groeiende nieuwsgierigheid naar de persoon naast hem niet geheel ontkennen… Dat hij hem daarbij hoogstwaarschijnlijk niet meer zo snel uit zijn hoofd zou kunnen krijgen na deze avond, wilde hij echter nog niet aan zichzelf toegeven.

Het was vreemd hoe de kalmte van de ander zo makkelijk kon overslaan naar hem. Al zou hij zweren dat hij ergens ook..bezorgdheid dacht te onderscheiden in Alaric's ogen. Maar dat moest hij verkeerd gezien hebben. Dat kon niet anders. Dat hij zijn eerste woorden niet geloofden was heel duidelijk aan zijn gezicht af te lezen. Wat het des te opmerkelijker maakte dat hij er in eerste instantie niets over zei. In elk geval niet totdat Ronodan zelf had besloten om niet langer te doen alsof en toch enigszins een soort verklaring te geven. Misschien omdat hij ooit in dezelfde positie verkeerd had. Het maakte ook niet uit. Hij probeerde het zich met die twee woorden van zich af te schudden. Alsof het hem niet raakte. Alsof het een alledaags gegeven betrof probeerde hij het zo onbelangrijk mogelijk te laten lijken. Niet wetende dat zijn ogen zoveel meer waarheden verrieden. Onvoorzichtig geworden door de hoeveelheid aan alcohol in zijn lijf, maar ook genoeg op zijn gemak in Ilma om het niet te merken. Hoeveel hij eigenlijk prijs gaf.
Het legen van zijn glas gaf hem daarbij een welkome afwisseling. Iets om te doen. Om maar even iets om handen te hebben. Hij slikte bijna bedachtzaam door waardoor de nasmaak extra lang bleef hangen. Het glas zette hij niet meteen neer. Hij bleef er even mee in zijn handen staan, tussen zijn vingers bewegend voordat hij het uiteindelijk weer op de tafel plaatste. Hij leek zelfs een beetje te schrikken toen Alaric ineens weer voor zijn neus stond al week hij niet naar achteren. Zijn blik ging van de man.. naar zijn hand en uiteindelijk weer de fles die hij nog altijd in zijn hand had om de glazen opnieuw vol te schenken. Zijn woorden galmde na in zijn hoofd, weerkaatsen tegen de wanden van zijn gedachten en verspreidde eeuwige echo's die maar niet weg leken te sterven. Verrast door de onderliggende toon die zijn woorden hadden gehad, keek Ronodan weer op. Zocht opnieuw naar Alaric's gezicht en die heldere blauwe ogen. De stilte duurde wat langer dan voorheen. Alsof hij moest zoeken naar woorden. 'Weet je nog wat je eerder vandaag zei..over dierbaren,' begon hij met een blik die hij opnieuw moest afwenden. Hij leek zijn woorden nu alweer kwijt te zijn. 'Driehonderd jaar kan akelig lang voelen soms,' bracht hij zacht waarbij hij eigenlijk genoeg zei. Een oude gewoonte had zich langzaam de kop weer opgestoken. Dat eeuwige draaien aan de ring om zijn middelvinger. Alsof het hem rustig zou moeten maken, maar de malende herinneringen toch niet kon verwijderen.

Hij was op enige afstand naast hem blijven stilstaan en kon zo vanuit zijn ooghoeken hier en daar een vluchtige blik op hem werpen, genoeg om te peilen in hoeverre zijn vraag gewenst was, maar niet te vaak om Ronodan niet het gevoel te geven dat hij richting een reactie toe bewogen werd. Zijn glimlach verbreedde onbewust op het moment dat de ander opkeek en hem recht in de ogen aankeek, verbaasd, maar… hij keek niet weg… Evenmin leek Alaric nog in staat weg te kijken. Het was een moment zoals hiervoor, waarbij beiden elkaar diep in de ogen aanstaarden zonder ook maar een woord te spreken, maar waarmee in feite zoveel gezegd was. Het blauw en bruin kolkten in zijn zicht, grepen hem zoals ze dat iedere seconde deden wanneer hij er ook maar iets te lang zijn blik op liet rusten, alsof hij erin zou verdrinken als hij niet oppaste... Het zou hem bijna de adem benemen als Ronodan niet net op tijd de stilte verbrak door te spreken, ook al leek deze haast nog langer dan alle anderen te hebben geduurd en deed het Alec’s hart daarom ongemerkt een slag sneller slaan.
Een korte knik volgde. Zijn mond opende zich iets om aansluitend een bevestigend woord te spreken dat hij zich herinnerde wat hij verteld had over dierbaren en… over het verliezen hiervan, maar hij kon het niet. Hij.. kwam even niet verder. Daarom bleef hij hem maar geduldig gadeslaan, alsof dat alleen al uitnodigende verder te vertellen, aangezien ook Ronodan moeite leek te hebben zichzelf uit te leggen. Was het de alcohol die zodanig had toegeslagen? Of… was er misschien ook iets anders aan de hand? Hij kon het niet met zekerheid zeggen.
Een merkbare schok trok door hem heen toen de verlossing volgde gegoten in de vorm van een verklaring. Een korte, maar… met enig nadenken kon Alaric wel bij elkaar puzzelen wat Ronodan had bedoeld: driehonderd jaar geleden was hij een dierbare… of misschien zelfs meerdere.. verloren.
Een onopvallende zucht rolde direct over zijn lippen van verbazing, van… meeleven en-
Hm…
Een minuut of twee tikte voorbij, voor Alec zijn lippen dan toch van elkaar wist te sperren en zichzelf kon aanzetten te antwoorden: “Het… maakt eigenlijk niet uit of het gisteren was, vorige week of… in mijn geval… tweehonderd jaar geleden. Het gemis blijft.” begon hij zacht aan, zijn stem ietwat schor en weifelend, alsof het ergens nog onwennig voelde om iets dergelijks met iemand te delen, maar het feit dat hij zichtbaar geraakt was door Ronodan’s eerdere woorden, trok hem toch over die drempel om ook zichzelf bloot te geven op die manier. “Het voelt bijna alsof.. iets is weggeslagen wat er altijd had moeten blijven en er daarom voor altijd.. iets… zal missen, een innige leegte achterlatend.” Zijn blik stond donker en treurig, enigszins zoals eerder bij het verklaren van zijn functie, maar toch.. toch had hij een hoopvolle glimlach niet van zijn gezicht weten te houden, alsof ergens… dit gesprek hem ook goed deed, hem een nieuwe richting op leidde die onzeker was, maar niet per se… onaangenaam. Alsof het hem na jaren van stilzitten in beweging bracht, nog meer dan hun “competitie” die deels bedoeld was om Alaric voor zichzelf te laten kiezen.
Met een duizelend hoofd, enigszins overweldigd door het plotselinge onderwerp van gesprek en nog altijd ietwat onvast op zijn benen, had Alec nauwelijks in de gaten hoe hij daarbij onbewust tegen Ronodan aan was gaan leunen, arm tegen arm, om zo niet om te vallen en van zijn warmte te kun-
Eh. Nee. Nee, niet daarom.
Wat…?
“Is het vandaag zoveel jaar geleden dat jouw dierbare van je werd afgenomen..?” vroeg hij tenslotte gedempt, bijna fluisterend, zijn hoofd ietwat oprichtend zodat hij hem wederom recht in de ogen aan kon kijken en hierdoor tegelijkertijd ietwat leek op te schrikken door de geringe afstand waar hun gezichten zich nu, ten opzichte van elkaar, bevonden… ineens.

Zijn woorden waren misschien niet heel verhelderend geweest. Maar dat was zijn hoofd op dat moment ook niet. Zijn woorden waren omhuld geweest in dezelfde mist die zijn gedachten al een tijdje omringden en gevangen hielden. Maar dat leek niet uit te maken voor Alaric. Hij leek het te begrijpen. Zelfs met de weinige informatie die Ronodan aan hem gaf leek hij exact te weten wat hij bedoelde. Hij leek de ring eindelijk met rust te laten en plaatste nu ook zijn andere hand op de tafel. Het duurde voordat er reactie kwam waardoor de stilte ineens oorverdovend leek. Des te opvallender was de zucht naast hem die anders compleet langs hem heen gegaan zou zijn. De zucht deed hij langzaam opzij kijken. Een blik op Alaric's gezicht en hij begreep het. Hij begreep waarom Alaric met zo weinig woorden zo goed door had wat hij bedoelde. Hij had de pijn herkend, waarschijnlijk op een moment in zijn leven, of meer, ook gevoeld. Het had ook hem als een ijzige hand bij de keel gegrepen en ruw de realiteit in gesmeten. Hij deed geen moeite meer om ook nog maar iets van de pijn voor hem te verbergen. Dat was niet nodig bij Alaric.
Zijn vermoedsens werd niet veel later bevestigd door de man zelf. Ze reizen met je mee. Dat had hij zelf gezegd. Maar zelfs door alle pijn heen was er een smalle glimlach verschenen op zijn gezicht. Sinds hij Reá's plek op de school had ingenomen was er geen moment geweest waarbij hij zich zo..opgelucht voelde. En langzaam, heel langzaam, kwam het besef binnen dat het door de man naast hem kwam. Al wist hij niet waarom. Hij had slechts geknikt op zijn woorden. Ze beaamd met die woordeloze actie. Een plotselinge warmte liet hem weer terug opzij kijken om te zien hoe Alaric iets meer tegen hem aan was gaan staan. Hij kon hem alleen maar zwijgend aanstaren en het drong niet meteen tot hem door wat er gezegd was. 'Ja,' fluisterde hij uiteindelijk, compleet vrij van elke muur die hij ooit had opgebouwd. Alsof Alaric die allemaal in die korte tijd had weten te doen afbrokelen. De hoe en de waarom van het verhaal deden er nu niet meer toe. Meer zou niet nodig zijn. En jij?' vroeg hij er al even zacht achteraan.

Bijna… Bijna had hij hem willen vragen te herhalen wat hij gezegd had. Niet omdat hij het niet verstaan had, want ondanks dat de “Ja.” gefluisterd was, had het hem bereikt. Maar omdat hij de toon erin nogmaals wenste te horen. Die… zachtheid die erin verscholen lag, welke hij eerder misschien gedeeltelijk had mogen opvangen, maar nu duidelijker hoorbaar was geweest. Haast gretig had hij daarom naar hem gekeken, in afwachting of hij nog verder zou spreken om er beter naar te kunnen luisteren. Bij de vraag die volgde, werd daarom een lichte schittering zichtbaar in zijn eigen ogen. Hij zou haast vergeten te antwoorden, maar herstelde zich vlug door weg te kijken. En jij? Tja… Wat kon hij daarop zeggen? Het was zo’n korte vraag, maar het verhaal wat erbij hoorde des te moeilijker te vertellen. “Ik…” Hij aarzelde, alsof iets hem nog tegenhield zich dat laatste stuk open te stellen naar iemand anders toe. Het was uiteindelijk het voelen van Ronodan’s arm die nog lichtjes tegen het zijne drukte wat hem uit zijn overpeinzingen trok en vooruit hielp.
Vertel het hem…
Hij.. wílde het delen, maar de bijna onmerkbare spanning in zijn lichaam vocht ertegen. Alsof.. de vraag.. de hele conversatie die zich ineens had ontwikkeld iets uit het verleden had aangewakkerd wat hem daar wilde behouden, in die ijzeren greep van de tijd, in die oude onzekerheid en geslotenheid… Bij velen anderen zou nu de knop allang omgeschoten zijn en zou Alaric al volledig in zichzelf gekeerd zijn, om zich zo geheel af te sluiten van invloeden van buitenaf, ter bescherming. Daarna had hij Ronodan met een slap excuus afgewimpeld of het gesprek handig op een ander onderwerp gebracht met een geïmproviseerde afleidingsmanoeuvre. Hoe vaak was dat inmiddels wel niet gebeurd als iemand te dichtbij dreigde te komen…? Hij was de tel kwijtgeraakt.
Maar dit keer… Dit keer weerhield hij zich daarvan, al.. kon hij niet helemaal bevatten waar dat vandaan kwam… Wat maakte dit gesprek anders dan al die andere die hij gevoerd had? Was het de drank? Nee. Was het.. hém..? Misschien…
Misschien wel…
“Ik ben haar lang geleden al verloren, doordat ik…” begon hij zowaar weer, maar opnieuw stopte hij midden in zijn zin. Verdomme, waarom was dit zo lastig te zeggen?! Kom op.. Het was geen geheim. Het stond notabene in de Cassiaanse geschiedenisboeken neer gekladderd, alsof het verhaal niet langer alleen aan hem toe behoorde, maar als één of andere “legende” bij de Cassiaanse bevolking hoorde... Alsof hij niet langer een mens van vlees en bloed was, maar slechts.. een schim uit het verleden, tezamen met hen die het leven al hadden gelaten. Met het enige verschil dat hij “gezegend” was zijn dagen tot in de eeuwigheid in dit universum te slijten, iedere, sterfelijke dierbare daarbij verliezend, vroeg of laat.
“Weet je nog toen je vroeg wanneer ik voor het laatst puur… voor mezelf heb geleefd?” probeerde hij daarom tenslotte via een andere weg, duidelijk onzeker in zijn woordkeuze, of.. in alles eigenlijk op het moment. “Door dat toen ook niet te doen, moest ik.. haar afstaan aan een ander. Ze…” Hij slikte even moeizaam en voelde hoe zijn spieren zich een ogenblik ongecontroleerd aanspanden. “Ze moest hem trouwen voor… vrede. En.. ik heb haar niet tegengehouden, om diezelfde reden, om Cassia te beschermen.” Al die tijd had hij zijn ogen niet meer op Ronodan kunnen richten, uit schaamte en omdat hij wist wat er nu in zijn irissen te lezen viel: het kon niet anders dat de onbeschrijfelijke pijn uit het verleden er inmiddels als een doffe waas overheen was getrokken, iedere helderheid wegnemend. “Ongeveer twee weken geleden moest ik haar... eren, nu ik Tyr’s functie heb overgenomen.” ging hij steeds zachter verder met samengeknepen stem. “Ze mag dan misschien al twee mensenlevens lang niet meer in deze wereld verkeren, maar ik kon zweren dat het voelde alsof ik haar weer net verloren was...” eindigde hij als laatste, waarbij hij zich iets terugtrok en zijn hoofd nu geheel afwendde. Hij kuchte. “Sorry. Sterk.. spul.” bromde hij er als laatste bijna onhoorbaar achteraan met een lichte trilling, met een knikje naar de fles drank, ook al wist hij dat de kans nihil was dat de ander daar in zou trappen.
Even kon Alec zichzelf er niet eens meer toe zetten een wedervraag aan Ronodan te stellen en werd gevangen gehouden door zijn eigen woorden, welke een grotere impact op hem hadden dan hij had verwacht voor hij zijn mond had geopend. Misschien… misschien had hij beter niets kunnen vertellen. Wie weet hoe Ronodan hierop zou reageren…

Hij hield zich in toen Alaric begon met een enkele "Ik.." Hij wist hoe moeilijk het kon zijn. Ronodan zou hem die aarzeling in zijn stem dan ook nooit kwalijk nemen. Het lag als een bankschroef op je keel die je belette adem te halen. Lood aan je voeten die voorkwamen dat je nog terug naar het oppervlak kon komen. De trilling in je lichaam zelf omdat spieren elkaar tegen begonnen te werken alsof ze je van binnenuit kapot probeerde te maken omdat je er alleen al aan durfde te denken. Dus meestal verborg je het. Achter een masker van arrogantie en agressie of.... serene kalmte.
Dus hij zweeg. En hij zou blijven zwijgen. Zo lang als het nodig was. Zelfs al zou er nooit meer één woord na die "Ik" komen. Maar hij ging verder. Uit het niets had zijn stem de ruimte weer gevuld om daarna toch weer weg te sterven. En nog altijd bleef Ronodan luisteren. Hij onderbrak hem niet bij zijn vraag, knikte alleen maar dat hij het zich nog wel kon herinneren al leek het ver weg te zijn nu. Voor zijn gevoel had hij het net zo goed vorige week aan hem gevraagd kunnen hebben en hij betwijfelde of alles de schuld was van de alcohol. Alaric ging verder. Moeizaam en langzaam kwam hij tot de kern van het verhaal die de bankschroef op zijn eigen keel nog even extra aanschroefde. Uiteindelijk stapte hij weg, alsof er daarmee iets verbroken werd en wendde zijn blik geheel van hem af. Hij keek even naar de fles die de schuld van dit alles had gekregen en daarna terug naar Alaric. Zijn hand was losgekomen van de tafel en zweefde licht trillend tussen hem en de man met de asblonde haren in. Alsof er toch nog twijfel heerste. Zijn hand zakte weer een beetje waarna er toch een beslissing gemaakt werd en hij zijn hand voorzichtig op de schouder van Alaric legde. Een nieuwe verbinding.
'De laatste keer dat ik hem echt gesproken heb... was in een donkere cel. Ik kon hem amper zien en toch... Ik hoorde het aan zijn stem. Hij was moe van het vluchten, van het vechten. Zo..moe,' begon hij zacht en zweeg even. 'De laatste keer dat ik hem zag....,' onbewust verstevigde zijn grip even. 'Vandaag voelde hij zo levendig.... Hij was mijn beste vriend..,' Hij was wel meer geweest dan dat. Maar dat was nu niet van belang. Dit was in verborgen woorden vertellen dat hij wist wat er door de ander heen ging.

Hij was verwoed een andere richting op blijven kijken. In zijn hoofd spookten tientallen excuses die hij kon maken om zijn verhaal minder… intens te laten doen lijken, om zijn woorden terug te kunnen nemen, om- Maar iedere gedachte verstomde abrupt bij het voelen van Ronodan’s hand op zijn lichaam. Het deed een rilling langs zijn ruggengraat trekken. Opgeschrokken draaide zijn gezicht ietwat naar hem toe, maar hij was simpelweg te overdonderd om te spreken of op een andere manier te reageren. Het was daarom niet verrassend dat het uiteindelijk Ronodan zelf was die eerder de spanning doorbrak en op zo’n manier dat het Alaric’s aandacht meer dan wat dan ook in de ruimte trok en hem voor even zijn eigen pijn weer aan de kant deed schuiven, want daar, in zijn woorden verscholen, lag… herkenning. Ronodan wist hoe het voelde om iemand te verliezen en meer dan dat… Het zat er nog. Ook bij hem was de leegte in bepaalde mate blijven hangen. Het uitte zich niet alleen in wat hij letterlijk zei, maar ook in zijn toon, zijn houding, blik, ademhaling… zelfs de grip van zijn hand die verstevigde rond Alaric’s schouder. Alles samen deed de blonde man verwonderd omdraaien, ontnomen van ieder woord, enkel weer in staat te kijken of… toch meer dan dat…?
Voor hij het goed en wel besefte maakte zijn eigen arm nu een opwaartse beweging, waardoor hij net aan met zijn vingerstoppen de rug van Ronodan’s hand kon aanraken. Een aantal seconden bleef hij zo hangen, als toch door een lichte aarzeling gevangen, onverwachte tintelingen nagenoeg negerend, voor hij nog iets verder de afstand overbrugde, zodat hij de hand ook daadwerkelijk vast kon pakken. Ergens vocht hij direct tegen de overtuiging dat hij dit… dit echt niet kon maken. Dat hij zo snel mogelijk weer los moest laten. Nu..! Dat hij zo mogelijk nog verder achteruit moest stappen dit keer en geen van beiden de kans zou moeten geven te reageren, maar.. zijn ogen die vastgepind waren op het gezicht voor hem, maakten dat zijn voeten als aan de grond genageld waren en zijn hand haast versmolten leek met die van de ander. Het was daarom kalmer dan hij verwacht had eer hij deze pas weer enige tijd later losliet, maar zijn trillende vingers verrieden dat het besef van de… gewaagdheid van deze actie wel degelijk nog in zijn hoofd speelde.
Waarom had hij het dan toch gedaan, vraag je je misschien af?
Op die vraag kon hij zelf eerlijk gezegd nauwelijks antwoord geven, maar ergens.. had het gevoeld als het enige juiste om te doen op dit moment, om zijn steun te betuigen richting Ronodan, om zijn herkenning te uiten, om… zijn gebaar door het pakken van zijn schouder te beantwoorden met een eigen.. teken, één die eenzelfde tederheid en zorgzaamheid bevatte.
Maar ondanks dat kon hij het niet helpen dat enige onzekerheid doorsluimerde in zijn lichte ogen, maar voor deze keer… was Alaric werkelijk zijn eigen gevoel achterna gegaan, in plaats van slechts te doen wat hij behoorde te doen en dat.. betekende meer voor hem dan hij in woorden kon uitdrukken momenteel…
"Dank je." was het enige wat hij daarbij tenslotte over zijn lippen kreeg. Niets meer, niets minder, al had het betrekking op zoveel dingen... zoveel..

Er was een stilte gevallen tussen de twee in nadat hij was uitgesproken. Maar niet een van ongemak. Deze stilte kende berusting. Meer woorden dan dat er nu gesproken waren zouden niet op hun plaats zijn. Hij had Alaric's blik getroffen toen de man zich naar hem had omgedraaid, had de verwonderde gelaatstrekken van hem gezien. Heel even schreeuwde zijn hoofd dat hij zijn hand moest terug trekken, maar hij negeerde het en de hand bleef op de schouder van de ander liggen. Voor zolang als hij sprak. En toen hij uitgesproken was...toen hij zijn hand weg wilde halen.. Toen ging het niet. Inmiddels was Alaric's hand omhoog gekomen, lieten zijn vingertoppen een nieuwe schok door zijn arm trekken zoals hij eerder gevoeld had. Waarvan hij toen gedacht had dat het de magische energie was die door de man heen stroomde. Zijn hand voelde warm aan, maar dat was nu het minste waar Ronodan op lette. Hij zorgde ervoor dat hij op weinig anders kon letten. De manier waarop de heldere blauwe ogen zich in de zijne boorden. Misschien dat hij ergens achter in zijn hoofd een zachte vraag hoorde fluisteren. Maar het was hem nu te ver weg. Die zou later pas de impact achterlaten die hij anders nu al gegeven had.
Pas toen Alaric zijn hand kalm weer terug trok en de hand van Ronodan al even rustig van Alaric's schouder verdween leek hij weer een beetje leven in hem te krijgen. Zijn lichaam draaide zich weer naar de tafel waar nog altijd de fles en de twee lege glazen stonden. Hij was allang kwijt wie van hen opnieuw vol had moeten schenken en ondertussen voelde hij de drank zwaar zijn lichaam belasten. Maar hij vocht ertegen. Hij moest overeind blijven staan, en niet vanwege een of andere competitie. Hij keek niet op toen hij Alaric's stem hoorde. Zacht en onherkenbaar met hoe hij aan het meer eerder die dag geklonken had. Maar, hij luisterde veel liever naar deze klank. Ondanks dat de lading nu zwaar was, was hij.. persoonlijker. Echter. Het bracht een kalme glimlach zoals Ronodan hem bijna nooit toonde. 'Het is ook goed om jou ontmoet te hebben,' sprak hij uiteindelijk, daarmee dezelfde zin herhalend als Alaric hem gezegd had.

Gelijktijdig met Ronodan had hij zich naar de tafel gedraaid en steunde er zwaar met zijn beide handen op nu zijn benen nog meer van hun kracht en stabiliteit beroofd leken te zijn dan daarvoor. Het was alsof… met het terugtrekken van Ronodan’s hand, ook hij ieder steunpunt even miste en opnieuw de balans in hemzelf moest zoeken. Zijn blik rustte op het glas wat voor hem bedoeld was, maar hij reikte er niet direct naar. Er stond nog altijd een klein laagje in, van de hoeveelheid die hij er eerder onbedacht in had geschonken toen hij naast de man was gaan staan. Blijkbaar was zijn aandacht er zodanig niet bij geweest, dat hij niet eens had gemerkt dat hij de glazen nauwelijks had gevuld… Deze avond leek nergens echt zijn volledige focus op te kunnen blijven hangen, als van een bruisende rivier waar de stroom wispelturig en flexibel was, iedere keer in andere mate, in andere richtingen stroomde, meedeinend op wat Ronodan hem aan reacties gaf, voor eeuwig explorerend. Het was interessant, uitdagend en… onzeker tegelijkertijd, omdat hij zichzelf er nauwelijks meer in herkende dat hij zich zo mee liet voeren door invloeden van buitenaf…
Wanneer was de laatste keer geweest dat hij dat van zichzelf had toegestaan…?
Het antwoord bleef voor hem verzwegen.
Hij keek langzaam op en iets opzij toen hij de inmiddels bijna bekende, lage basstem hoorde, waarvan de klank als vanzelf een aangename warmte door hem heen verspreidde en liet de betekenis van wat hem gezegd werd even diep tot zich doordringen. Een serene, gemeende glimlach lag om zijn lippen, in een spontane vlaag van herkenning. Het was wat hij eerder andersom gezegd had, maar zo mogelijk met… nog meer lading dit keer. Eenzelfde lading als rond zijn eigen bedankje had gehangen.
En dus knikte hij, bevestigend, tevreden… dat de ander er ook zo over dacht. Tegelijkertijd had zijn hand de fles weer gevonden om hun glazen rijkelijker vol te schenken, niet omdat hij daar per se behoefte aan had, want hij zat al aardig aan zijn limiet -zijn lichaam vertelde hem dat wel- maar om zichzelf maar iets te doen te geven, voor hij… het verkeerde zou doen.
Of… Zou je het wel “het verkeerde” kunnen noemen? Was het werkelijk “verkeerd” als het iets was wat hij zelf graag wilde…?
Maar juist door deze twijfels en de verandering in houding en… gedachten in zichzelf bemerkend, probeerde Alaric nog enige controle te houden door zijn aandacht te verschuiven naar iets anders dan de doordringende ogen naast hem, dan de hele persoon naast hem.
Het zorgde ervoor dat hij vervolgens zijn eigen glas oppakte en zich -met enige moeite- van de tafel af bewoog. Het was de bedoeling geweest om daarmee terug te keren naar zijn oude plek, maar simpelweg te onvast op zijn benen, verplaatste zijn lijf zich bijna automatisch naar de bank waar hij met een tevreden zucht op neer plofte en de drank daarbij nog net niet enthousiast het glas uit klotste. Direct tolde zijn hoofd weer en zakte hij nog wat verder onderuit, in de omhelzing van de zachte kussens, voor nu toegevend aan de fijne ondergrond en de apathie in zijn spieren, omdat hij niet langer zou kunnen vallen en pijnlijk terecht zou komen.
Met het glas aan zijn lippen, gleed zijn blik toch weer even opzij, naar de tafel.

Zijn vingers vouwde zich om het glas wat inmiddels weer volgeschonken op tafel stond. Langzaam schoof hij het over de tafel naar zich toe. Maar daar bleef het glas staan. Zijn ogen gericht op de zacht na kolkende inhoud die langzaam weer tot rust leek te komen. Naast hem zag hij Alaric vanuit zijn ooghoeken weglopen. Zijn lichaam reageerde trager dan zijn gedachten en het duurde even voordat hij opkeek. Hij zag hem, met de nodige moeite, richting de bank lopen en neer ploffen. Iets in hem wenste erachteraan te gaan, ook omdat de fauteuil er wel heel uitnodigend uitzag nu zijn benen steeds meer moeite kregen om zijn gewicht te dragen. Maar hij was blijven staan, de tafel in zijn rug als extra ondersteuning. Nu pas pakte hij voorzichtig het glas weer op, zette het aan zijn lippen en nam een slok. Niet langer goot hij het direct weg. Bedachtzaam spoelde de sterke drank door zijn keel, een warmte verspreidend die zijn lichaam zowaar nog loomer leek te maken. Achter hem streek de wind bemoedigend langs zijn rug. Het raam dat nog altijd open stond had haar naar binnen geleid. Ze trok zachtjes aan zijn rode lokken, vragend bijna. Maar hij leek niet op haar te willen reageren. Bijna alsof hij erg in zichzelf gekeerd was en alleen even wilde luisteren. Maar naar wat? Ze gaf het op om zijn aandacht te winnen, wetende dat ze die voorlopig toch niet van hem zou krijgen. Dus ze was verder getrokken naar de man op de bank om met een haast nieuwsgierige speelsheid even aan zijn kleren en haar te trekken. Onderzoekend en zacht. Voorzichtig bracht hij het glas weer naar beneden. Daar leek de wind op te reageren en ze trok zich voorzichtig wat terug, bang voor wat hij anders zou doen. Hij zou zweren dat hij haar kon horen zuchten. Met een nieuw gebaar dronk hij de rest van zijn glas leeg, maar liet de fles staan.

Hij merkte de wind nauwelijks op toen het zich naar hem toe begaf en besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Stilzwijgend liet hij toe hoe het met zijn blonde lokken speelde en aan zijn shirt trok, maar veegde enkele, eigenwijze plukken versuft voor zijn ogen weg toen ze zijn gezicht wel erg kriebelden. Hierdoor dreigde het glas even uit zijn hand te glippen waar het toch al niet meer heel stevig in had gelegen, waardoor Alec het maar in één teug leegde en aarzelend op de bijzettafel zette. Damn, het bleek nog verdomd lastig om de precieze afstand die hij hiervoor af moest leggen in te schatten. “Volgens mij…” sprak hij daarom wat traag en viel futloos weer terug in de kussens. “…kan er niet veel meer bij.” mompelde hij verder, alsof hij meer in zichzelf brabbelde dan echt tegen de ander, al was hij zich wel degelijk nog bewust van diens aanwezigheid. “Dus.. je bent me geen vervangende fles, plus extra, verschuldigd.” Zijn glimlach veranderde even in een charmante grijns. Gepaard met zijn uitermate ontspannen lichaam die op de bank hing, had het bijna een aandoenlijk aangezicht. “Jammer. Ik keek er al naar uit.” Hm… Het moest vast komen omdat hij ervoor niets gegeten had. Anders… Anders had hij Ronodan zeker onder de tafel gedronken! Ha!
Hmhm. Natuurlijk.
Het voordeel was wel dat het rijkelijke alcoholpercentage in zijn bloed ervoor zorgde dat hij het ook weer niet zó erg vond en voor nu vooral genoot van de zachtheid van de ondergrond en zijn lichaam in zo’n mate ontspande dat zijn ogen af en toe dichtvielen, weer open schoten alsof hij opschrok en… weer dichtvielen... Als de golven die dichterbij kwamen en zich weer terugtrokken van de kust.
Na ongeveer de vierde keer dat zijn blauwe ogen zich geopend hadden en wederom stug weer dichtvielen, gingen ze dit keer niet meer open. In plaats daarvan sperden zijn lippen zich iets van elkaar om zijn trage, gelijkmatige ademhaling te onthullen, voor zover zijn gestaag op en neer gaande borstkas dat nog niet deed.
Voor hij het goed en wel besefte, had hij het gevecht tegen de vermoeidheid en drank al verloren en zakte hij in een diepe, vredige slaap.

Hij sloeg zijn ogen op naar Alaric toen hij zijn zachte stem hoorde vanaf de bank. Hij kon hem amper verstaan maar wist zijn woorden genoeg aan elkaar te puzzelen om te weten wat hij ongeveer bedoelde. Zijn blik bleef even hangen op zijn grijns. 'Volgende keer beter,' sprak hij zacht met een kleine glimlach terwijl Alaric moeite leek te hebben zijn ogen nog open te houden. De vermoeidheid waar hij tegen vocht was dezelfde als die Ronodan voelde. Vermoeidheid die langzaam de controle over zijn lichaam probeerde te krijgen. Als Alaric niet als eerste in slaap gevallen was, dan was hij het wel geweest. Zachtjes zette hij zijn glas weer terug op de tafel waar hij nog altijd tegenaan leunde. Op de tast zocht zijn hand naar de kurk om die weer stevig in de fles te stoppen. Iets wat door de wazige wereld om hem heen met de nodige moeite gepaard ging. Daarna duwde hij zichzelf voorzichtig van de rand van de tafel af. Een actie waarbij hij bijna voorover viel en zich aan de stoel vast moest grijpen om geen harde smak tegen de grond te maken. Dat laatste glas had hem echt genekt. Hij bleef even staan om er zeker van te zijn dat hij niet alsnog zou vallen wanneer hij weer in beweging zou komen. De vloer onder hem draaide een beetje. Misschien beter als hij nu niet terug naar Angani zou vliegen maar de trap zou gebruiken.
Zachtjes wreef hij even langs zijn hoofd. Met zijn andere hand maakte hij een achteloos gebaar naar het raam waar de wind direct op hem reageerde en de gordijnen dichttrok zodat de enige lichtbron alleen nog maar afkomstig was van het langzaam dovende vuur in de haard. Hij keek terug naar de slapende man. Met een iets rustiger gebaar dit keer trok de wind voorzichtig een deken over hem heen. Met voorzichtige passen liep hij op de bank af, elke stap bedachtzaam dat de vloer elk moment ineens weer onder hem kon verschuiven. Met zijn hand stevig op de rugleuning van de bank om steun te zoeken toen hij bijna weer onderuit ging. Zijn ogen rustte nogmaals op Alaric. Een vlaag van twijfel flitste in zijn ogen voordat hij tergend langzaam zijn hand uitstak en een lok van het blonde haar uit de man's gezicht streek, zoals hij eerder bij Ronodan had gedaan. Hij durfde hem verder amper aan te raken en moest zichzelf dwingen weer een stap achteruit te zetten. Nog langer duurde het voordat hij zichzelf eindelijk naar de deur had weten te werken die hij zacht achter zich dicht trok. Heel even leunde hij ertegen voordat hij zich, steun zoeken bij de muur, langs de trappen omhoog werkte naar Angani. Al betwijfelde hij nu of hij net zo makkelijk in slaap zou komen. Teveel dingen spookten door zijn hoofd. Het zou nog wel even kunnen duren wellicht.