Graham wierp nog een vluchtige blik op de aantekening die hij in zijn onleesbare doktershandschrift had gemaakt: Aloiysius Claude, stagiair Literatuur en aangemeld door de schoolleiding vanwege “een incident met een leerling”. Tevens zijn eerste cliënt sinds hij was aangesteld als de schoolpsycholoog. De kersverse psycholoog en doktersassistent ineen kon niet zeggen dat hij daardoor bijzonder nerveus was, want in feite hadden zijn handen al tijden gejeukt om meer te kunnen betekenen voor de aanwezigen op de school dan enkel hun fysieke wonden verbinden en verzorgen. Toch duiden zijn ietwat versnelde hartslag en aangescherpte alertheid erop dat hij op het punt stond zich met beide benen in het diepe te storten nu hij deze nieuwe weg was ingeslagen op Starshine Academy.
De blonde jongeman was op een bankje gezeten vlakbij het Stille Meer; die enkele aantekening op zijn schoot, een thermoskan warme thee naast hem op de grond en een pen en notitieblok paraat, mocht het nodig zijn dat hij zijn gedachten en bevindingen moest neerkrabbelen om het niet onverhoopt te vergeten. Zijn keuze voor locatie was wellicht niet de meest conventionele die je zou verwachten van iemand met zijn huidige functie, maar juist daarom had Graham besloten deze plek uit te kiezen: Het was stil en rustig genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren zonder onnodige luistervinken of gestoord te worden, maar het bracht daarbij een zekere… “luchtigheid” met zich mee, omdat ze niet opgesloten zaten in één of ander muf kantoor. Alsof je niet verplicht was überhaupt te spreken. Alsof.. ze gewoon twee jongemannen waren, van ongeveer dezelfde leeftijd, die met elkaar in gesprek gingen en niet de één op de sofa van de ander zou moeten uithuilen en direct zijn hele levensverhaal op tafel moest gooien. Stel je voor…
Aloiysius’ aanmelding was dan wellicht niet geheel vrijwillig, maar dat betekende niet dat hij niet alsnog de regie kon hebben tijdens het gesprek en de verdere stappen die ze zouden nemen. Daarom had Graham, de stagiair na diens aanmelding ook per brief verzocht op dit tijdstip naar deze plek te komen, maar had op geen enkele manier ook maar gesuggereerd dat hij verplicht was daadwerkelijk op te komen dagen, enkel dat het op advies van de schoolleiding verstandig had geleken. Eens zien of de ander uit zichzelf ook bereid was te komen…

Het was inmiddels enkele minuten voor het afgesproken tijdstip, dus borg Graham handig de aantekening weer op, nu hij het weer in zijn hoofd had geprent en keek uit naar hij het gezicht wat hij inmiddels wel zou herkennen van de korte ontmoeting van alle stagiairs en uit de gangen van de school.

Het puntje van de sigaret lichtte voorzichtig op het moment dat hij zijn lippen eraan zette en later een wolk witte rook weer uitademde. Hij zou eigenlijk moeten stoppen. Zijn blauwe ogen waren even naar het pakje gegleden. Hij zat over de helft. Als hij leeg was zou hij ermee kappen. Dat had hij drie pakjes geleden ook tegen zichzelf gezegd en inmiddels kon hij zelfs zichzelf niet meer voor de gek houden. Hij was op de trappen gaan zitten voor de grote houten deur die de ingang van de school aangaf. Voor zijn voeten het grindpad en daarachter het grasveld. Een aantal leerlingen hadden besloten om hun lunch buiten te eten. Weer anderen waren aan het trainen. Een groep meiden lag op hun rug in het gras in de hoop een bruin kleurtje op hun benen te krijgen. Een lichte bries trok aan zijn bruine lokken in de hoop ze pesterig los te krijgen uit hun samengebonden staat. Hij bracht de sigaret nogmaals naar zijn lippen terwijl hij met zijn andere hand de haren uit zijn gezicht streek. In zijn zak voelde hij de brief branden die hij van Graham had gekregen, de assistent van Yvaine die niet zo heel lang geleden ook als psycholoog was aangesteld. Hij kende hem niet heel goed. Maar hun gesprek was op verzoek van Eres geweest en hoewel ze nadrukkelijk had gezegd dat ze hem adviseerde te gaan praten met Graham kreeg hij er niet echt het gevoel bij dat ze het zou waarderen als hij weg zou blijven van deze afspraak. Hij wist dat zijn positie op de school niet de beste was. Ze had hem een kans willen geven nadat hij zijn verhaal had gedaan. Ze had hem geloofd als een van de weinige en hem een stageplek aangeboden die hij nodig had om zijn opleiding eindelijk te voltooien. Maar dat hield niet in dat ze hem niet in de gaten hield. En zoals nu bleek, er zat toch nog twijfel in haar. Want het was “gezien zijn achtergrond” dat een gesprek haar verstandig leek. Met een zachte zucht keek hij naar zijn onderarm waar de strepen en punten samen zijn naam van de afgelopen zeven jaar had gevormd. Hij streek er zacht langs waarna hij de sigaret onder de zool van zijn schoen uitdrukte en opstond.

Bij het stille meer had hij Graham al zien zitten. Met elke stap die hij zette leken zijn voeten zwaarder te voelen tot hij uiteindelijk stil stond bij het bankje. Hij schraapte even zijn keel. 'Goedemiddag,'

Hij had hem al aan horen komen voordat de begroeting klonk, dus draaide Graham zich weinig verrast om en begroette de stagiair met een gemeende glimlach. “Aloiysius.” was zijn manier om hem te begroeten en tegelijkertijd te verwelkomen. Gelijktijdig schoof hij iets opzij om het bankje om aan te geven dat de ander zou kunnen gaan zitten als hij dat wilde. “Hoe gaat het met je? Het is alweer even geleden dat ik je heb gezien bij de Bokkenburcht.” Het leek misschien een standaardvraag, maar dat betekende niet dat Graham hem stelde alsof hij een lijstje afwerkte. Het had oprecht geklonken en vormde daarbij een kleine opening voor een mogelijk gesprek, hoe de ander dit ook wenste te beantwoorden. Ondertussen reikte zijn hand naar de thermoskan die braaf naast hem op de grond wachtte. Eén grote beker werd voor hemzelf ingeschonken, waarbij hij een steelse blik opzij wierp en een tweede tevoorschijn toverde. “Thee?” mompelde hij er daarom kalm glimlachend achteraan, ook al scheen een warme middagzon op zijn gezicht en zou de gemiddelde persoon nu eerder aan een verfrissend, koel drankje denken.

Waarschijnlijk hadden zijn voetstappen die het gras deden ritselen hem al verraden. Graham had zich omgedraaid en hem begroet zonder een spoor van verrassing op zijn gezicht. Al kon dat natuurlijk ook komen omdat ze een afspraak hadden. Het was logisch dat Aloiysius vroeger of later op zou komen dagen. Al was hij een beetje van zijn stuk gebracht dat Graham hem zelfs bij naam kende. Hij had zich er eigenlijk al op voorbereid hem ongemakkelijk te moeten verbeteren aangezien hij er niet vanuit ging dat de ander zijn naam onthouden had na die ene keer dat hij zichzelf echt officieel had voorgesteld. Verder kwam hij eigenlijk bijna nooit in de ziekenzaal dus zag hij Graham verder ook niet. Hij vermeed die plek liever.
Nog een beetje opgelaten liet hij zichzelf ook op het bankje zakken waar Graham opzij geschoven was om plek voor hem te maken. Het duurde niet heel lang voor de vraag “hoe gaat het” volgde. Het was zo'n standaard vraag waar iedereen eigenlijk altijd “goed” op antwoordde. Meer een vreemd soort van beleefdheid dan een echte vraag want de meeste mensen wilden helemaal niet weten hoe het echt met je ging. 'Ja.. goed,' het was zowat puur automatisme geweest wat hij eruit had gegooid en misschien geloofwaardig als het niet zwaar ongemakkelijk had geklonken. Hij zat hier met een reden en dat wisten ze eigenlijk allebei wel. 'En met jou?' had hij er nog achteraan weten te gooien. Het was vreemd hoe klein je je soms kon voelen. Graham was lang ja, maar nou niet echt het voorbeeld van een grote dreiging. De afgelopen zeven jaar zouden hem daar eerder voor kwalificeren dan Graham.
Zijn blauwe ogen schoten terug naar de ander bij de volgende vraag. 'Euh.. nee. Nee dank je. Ik.. ben meer een koffie drinker,' weigerde hij met een kleine glimlach die hing tussen verontschuldigend en opgelaten. Ondanks dat hij nog niet zo heel lang geleden een sigaret gerookt had voelde hij nu alweer de dwang voor een tweede.

Toen de ander reageerde zoals min of meer van je verwacht leek te worden bij een dergelijke vraag, had Graham hem even glimlachend aangekeken. Nee, zo gemakkelijk ging het niet bij Aloiysius. Het was te proberen, maar aan zijn gespannen houding en de opmerking viel te merken dat hij zich niet zomaar open zou stellen. Het was enigszins te verwachten, omdat het niet geheel vrijwillig was geweest dat hij vandaag dit gesprek met hem aanging.
In plaats van direct op dezelfde manier te antwoorden op de wedervraag, had de jonge arts even gezwegen en gewacht of de ander ook thee wilde. “Koffie… Hm, ja… Dat was ook een goeie geweest.” mompelde hij met een bevestigend knikje. Helaas had hij hem dat niet te bieden. Met de mok thee in de hand, richtte zijn blik zich weer op de horizon, terwijl Graham een korte stilte liet vallen. Het meer gaf een sereen uitzicht. Perfect om je gedachten te laten dwalen en uiteindelijk misschien zelfs te ordenen. De omgeving was volledig verlaten, op elke vogels na die verderop over het meer scheerden.
“Ik ga er vanuit dat je weet dat ik op de hoogte ben gesteld waarom jou aangeraden werd een gesprek met mij te hebben.” begon hij uiteindelijk zacht te spreken. Een kalme glimlach sierde nog altijd zijn gezicht. “Maar… los van dat… hoor ik liever van jou waarom jij denkt dat je een gesprek met mij moest hebben. Er kan van alles gezegd, geschreven en aangeraden worden, maar jij bent degene die hier nu naast me zit.” voegde hij er nog op dezelfde toon aan toe, terwijl hij onverstoord van zijn thee dronk.