Het lentezonnetje stond helder aan de blauwe hemel, hier en daar waren een paar witte wolkjes te zien. Prachtig weer, vond Dyonsius. De Griffioen lag lekker luierend onder een boom, aan de rand van het bos en aan de kant van het meer. Het was een goede plek, veilig en met water en ook genoeg voedsel. Vis, konijnen, marters, eekhoorntjes, zwijntjes en herten. Het over voedsel hebbende.. Dyo zijn maag maakte herrie bij het denken aan eten en, bedacht hij zich, het was ook al zo een 12 uur geleden toen hij voor het laats iets gegeten had. Langzaam stond hij op om vervolgens zijn lichaam uit te rekken, waarbij hij zijn nagels ook meteen even in de grond zette. Eenmaal minder lui, wandelde de adviseur naar het meer voor een slokje water. hij zou kunnen gaan vissen... Nee. Vorige keer duurde het uiterst lang voor zijn veren weer droog waren en vissen vangen was lastiger dan het jagen op zoogdieren, vond hij. En met die gedachte in zijn koppie trippelde Dyo het bos in.

De stilte in het bos werd onderbroken door de geluiden van de verschillende dieren. Vogels floten, kleine zoogdieren en insecten bewogen zich over de bosgrond, en Dyonsius liep zo nu en dan balderen en takjes kraken. Hij was nou eenmaal niet altijd even stabiel met zijn poten.
Hier had hij tot nu toe vooral overleefd op kleine zoogdieren en af en toe vis. Er liepen in het bos ook wat everzwijntjes en herten, maar tot nu toe was het hem nog niet gelukt er ééntje te vangen. De bomen stonden steeds in de weg. Hij raakte dan zo gefocust op zijn prooi, dat hij de bomen niet op tijd zag en dat gepaard met zijn klunzige poten.. Nouja, hij was al meerdere keren tegen een boom gebotst. En dan was er nog zijn grote… hij had mensen horen zeggen dat hij klein was en misschien kostte een grotere prooi vellen daarom ook wel teveel moeite, al had zijn grote hem nooit eerder dwarsgezeten. In tegendeel, hij kon snellere en scherpere wendingen maken. Als zijn lijf meewerkte tenminste. De ene dag ging dat beter dan de andere. En gelukkig, als hij hier een dagje niets ving, was het niet meteen een ramp. Dit was anders geweest toen hij alleen rondstruinde op die planeet en het winter was. Hij schudde zijn kop om weer in het hier en nu te komen, omdat hij iets zag bewegen in het groen. Hij besnuffelde de lucht en de oren op zijn kop draaide in de richting van het iets. Het rook niet als een dier wat hij normaal at. De bladeren van de struiken ritselden langs zijn veren terwijl hij er uiterst voorzichtig en langzaam opafliep. Zijn kop stak hij hierna iets hoger de lucht in, om het wezen beter te kunnen zien, om daarna nieuwsgierig zijn kop iets naar rechts te kantelen. Zijn staart zwiepte, toch wel iets nerveus terwijl hij de wolf bekeek. Haar sterkere geur, doordat hij nu dichterbij was, kwam hem bekend voor maar het klikte nog niet. De puzzelstukjes vielen nog niet op hun plaats. Hierna liet hij zijn kop weer iets zakken, richting haar, maar niet aanvallend. De jonge griffioen hoopte dat ze hem niet zou aanvallen, maar anders kon hij zich altijd nog verdedigen. ‘Hello..?’ klonk het zachtjes en vragend, op een mentale golflengte. Kon ze hem verstaan? Kon ze ook praten? Hij voelde haar magie, en verwachtte ergens dat ze het wel kon. Oh! Was ze niet één van de andere adviseurs? Een.. collega van hem? Nu hij haar beter bekeek, bedacht hij zich dat hij haar al vaker op en rond het schoolterrein had zien lopen. Zijn honger was voor het moment vergeten, overgenomen door een enthousiaste vorm van nieuwsgierigheid.

@Eleanor

De lente was aangebroken, en bracht prachtige blauwe luchten, een warme wind en vele zonnestralen met zich mee. Elk jaar weer als de barre, koude en donkere winter afgelopen was en de lichtere seizoenen weer aanbraken, voelde Eleanor zich alsof haar innerlijke batterij zich weer aan het opladen was. Met een goed gemoed draafde ze over de begroeide bosgrond richting het meer, zich verheugend op het idee dat ze volop een hoeveelheid heerlijk helder water naar binnen zou gaan slobberen. Misschien was het ook een goed idee om er in te springen, ook al zou het water vast nog niet heel erg warm zijn. Toch zou het voor Eleanor de makkelijkste manier zijn om zichzelf wat schoner te krijgen. Want dat warmere weer bracht toch een ongemakkelijkheid met zich mee: haar enorme dikke wintervacht moest plaats maken voor de kortere zomervacht. En ze had nogal wat haar... Er hingen overal dikke plukken los. Soms lukte het haar om het er zelf met haar tanden uit te trekken, maar ze kon helaas niet overal bij. Doordat ze zoveel haar verloor kreeg haar gelaat een heel ander, magerder uiterlijk en de schedels die ze bij zich droeg rustten niet meer op haar vacht maar rammelden af en toe tegen elkaar aan. Vooral als ze zoals nu aan het draven was. Ergens vond ze dat geluid wel iets hebben.

Haar plannen om het meer te bereiken zouden echter wel vertraagd worden. Er dook ineens een groot gevleugeld wezen tussen de struiken vandaan. Eleanor staakte meteen haar pas en dook zelfs even achteruit. Een griffioen? Dit was wel het minste wat ze nu verwacht had. Maar ja, hier op deze schoolvelden konden wel gekkere dingen gebeuren, dacht ze bij zichzelf. Kort observeerde ze het dier, en ging er uiteindelijk vanuit dat het vriendelijk was. Want als het niet vriendelijk was, had ie haar vast allang gegrepen. Uiteindelijk kwam er zelfs een begroeting bij het mythische beest vandaan. Eleanor liet zichzelf ontspannen en glimlachte naar het dier voor haar. 'Hallo!' sprak ze terug naar hem, met misschien iets meer enthousiasme in haar stem als dat ze wilde laten blijken. Ze was wel degelijk gefascineerd door hem, zo'n mythisch dier, bestaande uit allemaal verschillende 'onderdelen' van andere dieren. Zijzelf was vergeleken met hem maar een simpele viervoeter met een beetje lichtmagie.

Even wist ze niet wat te zeggen, maar besloot toch maar het gesprek snel voort te zetten. Met een introductie dan maar. 'Mijn naam is Eleanor. Adviseur van de Legendarische woudmagiër.' legde ze hem voor, en gaf daarna een lichte buiging. Een van de schedeltjes die ze bij zich droeg, viel op dat moment op de grond samen met de pluk haar waarin hij verweven was. Eleanor slaakte een geschrokken kreetje en dook zo snel ze kon met haar kop naar de grond, om het schedeltje vervolgens voorzichtig op te pakken tussen haar tanden. Elk apart schedeltje en botje wat ze bij zich droeg had een bijzondere betekenis, en dus deed ze er alles aan om ze niet te verliezen. Voor nu hing ze hem wat onhandig aan het touw wat om haar nek hing. Binnenkort moest ze alles opnieuw vast maken in haar nieuwe vacht. Gelukkig hoefde ze het maar een keer per jaar te doen, want zonder handen was het een lastig werkje. Ze concentreerde zich weer op Dyonsius en schudde haar kop. 'Sorry daarvoor. Met wie heb ik het genoegen?' vroeg ze aan hem.

Het was niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken en een golf van schuldgevoel bekroop hem toen ze achteruit deinsde. Hij had dan ook wel ietwat te... druk gedaan in haar benadering. Niet de slimste aanpak. Volgende keer zou hij zoiets anders aanpakken. Een hallo van zijn kant volgde, waarna de viervoeter voor hem een hallo liet weerklinken. Nieuwsgierig bekeek hij het wezen terwijl hij een poging waagde zijn drukke energie wat in te temmen. Ze stelde zich voor als Eleanor, adviseur van de woudmagiër. Dan klopte zijn intuïtie en geheugen nog, dat hij haar hier al eens eerder had zien rondlopen. Eleanor maakte een lichte buiging, maar door de beweging raakte een schedeltje los, waarvandaan kon Dyo niet zien. De adviseur woud liet een geschrokken geluid horen toen ze opmerkte dat het schedeltje los was geraakt, en pakte het voorzichtig op om hem erna aan een touw rondom haar nek te hangen. Het deed Dyo denken aan een halsband, of ketting, maar dan niet een massieve leren zoals hij gewend was. Zijn kop richtte hij weer op zijn collega, toen haar vraag klonk. 'Dyonsius, adviseur van de legendarische magiër van de lucht, Ronodan.' Antwoordde hij trots. Zijn vleugels spreidde hij uit waarna hij zijn kop liet zakken om zo een eigen buiging te maken, een extra vorm van begroeting, net zoals zij eerder had gedaan. Rustig aan hief hij zijn kop weer op om daarna zijn vleugels weer tegen zijn lichaam aan te vouwen. Voor kort keek hij nog even naar Eleanor, waarna hij zijn aandacht verder richtte op de natuur om hun heen. Hij focuste zich op de geuren en geluiden, zijn gepluimde oortjes bewogen zo nu en dan lichtjes heen en weer. ‘Zeg Eleanor?’ begon hij, om daarna zijn blik vanaf een punt in de verte weer richting de andere adviseur te richten. ‘Wat zijn jouw voedselbronnen? En heb jij al gegeten vandaag? Ik nog niet.. ik kwam hier om te jagen.. sommige jachten gaan beter dan de andere.. en toen kwam ik jou tegen.’ Met zijn rechter voorklauw schraapte hij lichtjes over de grond, daar een aantal strepen en groeven achterlatende. De honger begon nu weer de overhand te nemen, nu zijn nieuwsgierigheid wat gedoofd was. ‘Misschien kunnen we samen naar wat te eten zoeken? En dan kan ik misschien wat van jouw jachttechnieken leren?’ Opperde hij, ietwat onwennig. Hij wist niet eens of zij ook vlees en vis at. Misschien at ze wel alleen insecten of enkel groente en fruit. ‘Als je jaagt.. tenminste.’ Eindigde hij. De jachttechnieken die hij bezat kende hij door het spelen met zijn nestgenoten, en doordat hij het zichzelf had moeten aanleren. Zijn ouders of andere griffioenen konden dat niet, mochten dat niet. En de mensen gaven hem al dode prooien, soms met vieze goedjes en bittere pillen erin. De allereerste winter buiten en alleen, op de planeet waarvan hij vermoedde dat het Puffoon was, en zonder soortgenoten of nare mensen in lange witte jassen, die winter was het zwaarste geweest. Het was hem bijna fataal geworden, hij had nog zo weinig ervaring, maar gelukkig had hij toen af en toe iets kunnen vangen en werkte zijn instinct hem niet tegen. Hier op Starshine had hij geen angst om te komen van de honger, de planeet was kleiner en als er echt nood aan de man was kon hij altijd wat restjes vragen of wegvissen, maar zijn jachttechnieken verbeteren was altijd fijn. Net als zijn vliegtechnieken maar dat was een heel andere onderwerp, eentje die niet voor nu was.

@Eleanor