FOREVER

HERES TO EVERYTHING COMING TO NOTHING

De zon geboren op deze prille ochtend, stroomt via een raam de donkere kamer binnen. Er is nog geen geluid, nog geen geur, nog geen beweging op de kamer. Het is stil. Je zou er zo een stilleven van kunnen schilderen. Het is het moment voordat het leven op aarde weer begint; de ochtend. Tijd lijkt stil te staan, en doch passeert deze zonder moeite, zonder oponthoud.  In luttele seconden zal het moment verbroken worden, door een jongeman diens verleden hem blijft achtervolgen, een jongeman op zoek naar avontuur.

Hij schrikt wakker, overeind schietend in zijn bed. Zijn linkerhand tast nerveus zijn klamme hals af, zoekend naar sporen van zijn nachtmerrie. Pas wanneer hij zeker is dat niets van zijn nachtmerrie waar was laat hij zijn hand lusteloos op zijn dekbed vallen. Hij voelde zich slecht, misselijk zelfs; alsof hem iets zwaars op zijn borst drukte. Het duurt een seconde voor hij ontdekt dat hij al die tijd al zijn adem in hield. Met het loslaten van zijn adem verlicht het drukkende gevoel op zijn borst en trekt de algehele malaise ook langzaam weg. Zweetdruppels glijden van zijn haren via zijn slaap zijn al doorweekte shirt in. Het plakkerige maakte hem duizelig net als de verstikkende warmte van zijn torenkamertje. De blonde stapt uit bed, is opgelucht dat zijn benen hem kunnen dragen, en baant zich een weg naar de badkamer; onderweg al een aantal kledingstukken uitgooiend.

Vijftien minuten, misschien zijn het er dertig? Zestig? De blonde verliest de tijd uit het oog zodra hij onder de warme stralen van de douche plaats neemt. Heck, hij had wel wat beters te doen dan nadenken over zoiets onveranderbaars en miezerig als de tijd. Wat was die nachtmerrie? Waar kom het vandaan? Waarom? Waarom, waarom, waarom wordt hij altijd geteisterd door hersenspinnen!? Geïrriteerd slaat hij zijn vuist tegen de tegels van de badkamer. Zelfs als hij ver weg is van zijn verleden, zowel in tijd als plek, is hij niet vrij. De minuten passeren terwijl de blonde onder de warme stralen verzonken raakt in gedachten.

Tegen een uur of twaalf in de middag bevind de blonde zich buiten, aangekleed en wel, in de buurt van het stille meer. Het is weekend, een jonge zaterdagmiddag. Een vrije dag. Het woord 'vrij' triggered opnieuw dezelfde emotie in de jongen als vanmorgen. Met een wrang gevoel staart hij naar de vogels die in een zwerm wegvliegen wanneer hij aan komt gelopen. Hij was jaloers op deze zorgeloze wezens. Hun aura's waren altijd helder; mooi lichtblauw of roze; afgezien van het broed en paarseizoen dan. Dan waren er ook meer paarse aura's te vinden, iets wat allemaal te maken heeft met jaloezie etc. Hmf, hij vroeg zich af hoe zijn eigen aura er nu uit moest zien. Donkerpaars? Blauw? Zwart? Of misschien wel wit. De blonde verzucht zijn naam; 'Terence Santoro, get your act together.'

Vlak nadat de woorden zijn lippen hebben verlaten wordt hij plots 'begroet' door een warme oranje aura; enkele meters van hem vandaan. Hij kan háár aura voelen en zien, dwars door de bosjes heen naar waar ze aan de oever zat. Ze werd vergezeld door een viervoeter; een viervoeter die binnen no time voor zijn voeten stond. Een smalle glimlach siert Teren's lippen; nep natuurlijk, maar hij kon de treurige staat waarin hij verkeerde moeilijk laten zien aan een student. Bovendien, haar warme oranje aura; die bijna heet aanvoelde trok hem naar haar toe. Hij voelde zich als een mot die naar de vlam werd getrokken. Vies. "Is niet erg hoor." zegt Teren tegen haar; zijn honing-groene ogen in die van haar leggend. "Is hij van jou?" vraagt hij aan haar. Zonder pardon neemt hij enkele passen haar richting op, een hand door zijn blonde haren halend. Teren richt zijn ogen enkele seconden later op het water, die de zon in al haar glorie opvangt en reflecteert. Mm, misschien moest hij morgen gaan zwemmen... even lijkt Teren weer in gedachten te verdrinken; tot iets hem aan haar opvalt. Een paar donkerblauwe draden vermengd tussen al het oranje-roze. Niemand is zonder pijntjes tenslotte. Teren glimlacht simpel naar haar, niet van plan om er meteen - of überhaupt er over te beginnen. Hij wilde niet het persoon zijn wat overal zijn neus induwde alleen omdat hij wist dat er iets was om hem in te duwen. "Hier voor het uitzicht?" vraagt hij dan maar, puur om het gesprek op gang te houden. Ergens genoot hij er van om als mot in haar vlam te dansen. Voor heel eventjes..., een paar minuten...  

made by prism of btn ~