Een traan, glinsterend in haar ooghoek, gleed in een gekromde boog langs haar vochtige jukbeenderen in haar hals. Gevolgd door nog een en nog een. Haar zicht was wazig door de zoute tranen, maar ze wist dat de grijzige vlek, waar ze op neer staarde, haar kleine rattenvriend was. Ze wist dat haar duim zacht door zijn zilvergrijze vacht streelde. En ze wist ook dat dit een van laatste keren zou zijn dat ze dat kon doen. Dat ze nooit meer zijn kriebelende snorharen kon voelen in haar nek. Of vertederd toe kon kijken hoe hij zijn harige snoetje waste. Want zijn eens zo levendige zwarte kraaloogjes staarde nu doods voor zich uit. Zijn lange staart lag levenloos langs zijn slappe stijve pootjes. En voor Lea haar voeten lag een schoenen doos met een zacht kleedje. Ernaast lag een ijzeren handschepje en wat tape. Maar ze kon hem niet begraven. Nog niet. Lea had altijd geweten dat er ooit een dag kwam dat ze Roefus dood in zijn kooitje zou vinden. Maar ze had nooit verwacht dat het verlies zo zwaar op haar hart zou drukken. Ze hield van de rat. Hij was voor de jaren dat hij in haar leven was een hele grote steun geweest. Zelfs al was hij maar een ratje. Roefus was haar enige kleine vriend toen ze niemand op school had. Hij was de enige die ze had toen ze ervan overtuigd was dat ze Jareth voorgoed kwijt was. Nu zou haar kamer stil zijn als ze terug kwam van de lessen. Geen tralies die klinkten onder zijn klimmende pootjes. Geen geknaag aan de rattenknabbeltjes. Geen gesnuffel naast haar oor. Niks meer..

De prikkende tranen in haar groene ogen overwelmde haar en ze moest haar ogen toeknijpen. Schouder schokkend zat ze daar op een houten bankje, aan de rand van het grasveld, onder een grote treurwilg, met de grijze rat in haar handen. Dat bankje was een van haar favoriete plekken op school. Het was er heerlijk rustgevend en had een prachtig uitzicht over het veld en het stille meer. Dit moest de laatste rustplaats voor haar kleine vriend worden. Maar nu ze hier zo alleen zat was het idee om hem in de grond te stoppen opeens zo moeilijk. Ze wou dat Jareth hier kon zijn maar ook weer niet. Lea wilde niet dat hij haar zo emotioneel zou zien. Ze had zich al zo geschaamd die dag dat ze hem eindelijk weer terug zag. Ze wilde dat hij haar sterk vond. Dat hij erop kon vertrouwen dat ze voor zichzelf kon zorgen. Zonder hem. Maar het was erg moeilijk in haar eentje. Helemaal nu ze uitgehuwelijk zou worden, had ze Roefus meer nodig dan ooit. Niet te geloven dat ze een kleine rat zo erg zou gaan missen.

open

Het zonnetje scheen op de vrouw haar blonde haren en ze genoot van de warmte. Het maakte heer vrolijk en nu ze toch even geen huiswerk had om na te kijken vond ze een wandeling over het grote school terrein wel fijn. Echt vliegen had ze niet gedaan. Ze liep, zo kon ze leerlingen in de gaten houden en indien nodig leerlingen ook beter tot de orde roepen. En het was een doordeweekse dag en ook nog niet heel erg laat, dus uit gaan zou ze ook niet doen. En het uitzicht van haar lokaal en van haar vertrek kwam haar op het moment wel even haar neus uit. Via haar woud magie hielp ze een paar bloemen wat meer licht te geven, door het grote onkruid om te laten buigen. Zo groeide het niet te erg over de bloemen heen, maar hoefde ze het onkruid (die er tevens ook mooi uitzagen) uit de grond te trekken. De leerlingen die buiten zaten hadden ook een goede energie en een vrolijke uitstraling. Hierdoor viel het meisje haar eerder op. Vanaf deze afstand was het niet heel goed te zien maar ze zag er verdrietig uit, te zien aan haar lichaamshouding. Voorzichtig, maar hoorbaar, liep de lerares lucht magie dichter naar het meisje toe. Eenmaal dichterbij zag ze dat haar vermoedens inderdaad hadden geklopt en zachtjes schraapte de vrouw haar keel. 'Hey.' begon ze zachtjes, ietwat voorzichtig. Ze wilde het meisje niet laten schrikken. De blondine haar lucht blauwe ogen namen het meisje en het dode ratje wat ze in haar handen had, in zich op. Ze wist hoe het was, om een geliefd huisdier te verliezen. Ze kon zich nog goed herinneren toen haar Beo, Quinten genaamd, in zijn kooitje lag. Lichaam en kop in een rare houding en ogen starend met een blik die haar vertelde dat het leven er werkelijk uit was. Ze had toen gehuild, want het dier was haar maatje geweest. En ze was toen zelf ook nog jonger geweest, een jaar of zestien. Haar eerste echte aanraking met de dood, was dat geweest. 'Vind je het goed als ik bij je kom zitten?' vroeg de vrouw haar zachtjes. Ze wachtte kort voor een eventueel antwoord en ging toen zelf ook op het bankje zitten. Niet te dicht bij, maar op gepaste afstand. Te ver was het ook net weer niet. En hoewel ze graag het meisje wilde troosten, deed ze dat niet. Abigail was vrij snel van dat ze een hand op iemand zijn schouder legde, maar bij onbekende en bij leerlingen die ze nog niet zo goed kende, deed ze dat liever nog niet. 'Het is een prachtig plekje. En ik weet zeker dat jouw ratje dat ook zou vinden.' sprak ze, met een zachte begrijpende glimlach rondom haar lippen. 'En weetje? Hij of zij komt later vast bij je terug, in wat voor een levensvorm dan ook.' sprak ze daarna later. Als boeddhist geloofde ze onder andere in reïncarnatie. Ze hoopte dat haar woorden ietwat troostend, kalmerend zouden werken en dat ze niet het averechte affect zouden hebben.