Dyesibel had haar voeten - verbloemd in witte schoentjes - onder haar benen gestoken en dreef op het water van het stille meer. Ze had haar tenen gespits en haar rug gerecht en haar lege ogen keken naar de overkant van het meer. Op haar schouder lag een wezen met een donkerblauwe vacht waarvan de uiteinden van de haren lichtblauw waren gekleurd, de twee doorzichtige vleugeltjes waren langs het lijfje opgevouwen. Sibelle, Dye’s demon, lag met haar kopje tussen haar pootjes te slapen en spinde zachtjes in haar droom. Dyesibel spitste haar oren om te horen of er iemand aan kwam of iemand in de buurt was die zich zou ergeren aan fluitspel. Toen ze niets opspoorde reikte ze met haar linkerhand naar haar schouder en raakte Sibelle zachtjes aan. Haar troebele zilveren ogen kleurden bruin en ze knipte met haar vinger waarna haar zilverblauwe fluit verscheen. Daarna liet ze Sibelle los en de duisternis viel terug in. Ze stuurde een stroompje lucht met haar linkerhand waardoor ze de fluit op enkele centimeters van zich vandaan positioneerde en maakte met haar rechtervingers bewegingen in de lucht.

Het kostte haar nogal wat kracht om niet door het water heen te zakken omdat ze immers niet zo bedreven was in de watermagie maar het luchtsturen ging haar makkelijk af. In de verte had iemand de knopjes van haar fluit bezet met blauwe steentjes kunnen zien bewegen maar Dyesibel luisterde slechts naar het geluid. Ze had dan ook niet door dat er iemand aan de rand van het meer was gaan staan en naar haar aan het kijken was.

- Voor iedereen die reageren wil en er een leuk plot van wil maken =) -

Geamuseerd keek Ryou naar waarmee hij bezig was. Hij zat in zijn blote bovenlijf, met alleen zijn grijze broek aan en zijn jasje netjes gevouwen naast hem over een klein rekje. Hij was zijn trui aan het uitwassen en allemaal water spatte tegen hem aan. Eerst dacht hij dat iemand expres aan het watersturen was om hem te plagen, maar hij kwam erachter dat hij het eigenlijk zelf deed doordat hij te ruw bezig was. Hij verzachtte zijn handelingen een beetje, waardoor het aantal water wat tegen zijn nogal koude bovenlijf kwam, algauw stopte. Hij had sowieso een beetje koud. Hij concentreerde zich zo veel mogelijk. Vier lichtjes kwamen naast hem zweven. Ze gaven allemaal een straal af, waardoor hij sommige plekken warmer voelde worden. Dat was beter. Uiteindelijk had hij zijn shirt klaar. Hij hield het voor zich en bekeek het. Er zaten eigenlijk geen vlekken op voordat hij het ging uitwassen, maar als hij het uitwaste, rook het wel weer lekker. Geamuseerd keek hij naar het resultaat. Ja, dit was wel goed. Met zijn Novaanse krachten zorgde hij ervoor dat het shirt zo veel mogelijk droog werd en zo min mogelijk gekreukeld, wat hem lukte. Hij had veel training hierop gehad, dus eigenlijk kon het niet meer fout gaan. Misschien als hij erg kwaad was, maar dan was hij nooit van plan om iets uit te wassen. Dit was echt zijn favoriete shirt. Hij had gisteren in andere kledij gezeten, maar slechts een dag. En nu wou hij zijn favoriete kledij alweer aan. Het kon hem niet schelen of mensen dachten dat hij het altijd droeg. Het was zijn favoriete shirt. En hij droeg het wanneer hij wou. Hij stond op, net op het moment dat hij iemand hoorde. Hij keek op. Hij ontmoette een blik. Gek genoeg die van een meisje. Wat deed die nu weer in de jongenszaal? 'Je bent verkeerd,' zei hij vriendelijk. 'De meisjeszaal is hiernaast,' zei hij en hij voelde zich ongemakkelijk omdat ze bleef kijken naar hem. Hij stond hier dan ook in een niet echt nette houding, met alleen zijn broek aan. Hij trok gauw het shirt over zijn hoofd en deed daarna zijn jasje aan, waarvan de mouwen opgestroopt waren tot aan zijn ellebogen, waardoor zijn witte verband tevoorschijn kwam. Hij keek naar het meisje en grijnsde vrolijk naar haar. 'Aarde aan jou,' zei hij en hij ging met zijn hand voor haar op en neer. Ze schudde zich en liep toen weg. Hij schudde lichtelijk zijn hoofd en deed zijn ketting aan. Hij keek in de spiegel naar zijn ketting. De Egyptische ring met Egyptische oog in het midden en vijf aanhangsels eraan, een soort pionnen. Hij schudde zijn hoofd en liep toen weg, de zaal uit en de trap af.

Gelukkig had hij onderweg zijn schoenen nog kunnen pikken. Op een been hinkelend deed hij zijn schoen aan, waarna hij bij een muur stopte om zijn andere schoen aan te doen. Toen liep hij door. Hij besloot om weer eens lang te gaan bij het stille meer. Die plek was hem een paar dagen geleden ook goed bevallen, waar hij Alithea ontmoet had, een vriendelijk meisje in zijn ogen. De zon scheen fel op zijn witte haren en hij keek de zon even recht aan. Zonder met zijn ogen te knipperen richtte hij zijn blik weer naar voren. Een geluid trok zijn aandacht. Een beetje nieuwsgierig zijnde liep hij op het geluid af. Hij bleef staan voor het water en zag een meisje, zwevend boven het water. Hij vermoedde nu al dat ze een Puffoon was, of in elk geval die magie beheerste. Misschien ook Cassiaans, hoe kon ze anders in het midden van het meer gaan zitten? Het beest bij haar viel hem ook op, alhoewel hij vanaf deze afstand niet kon zien wat het was. Hij keek naar haar en liet zijn handen naast zijn lichaam hangen. Geamuseerd keek hij naar haar, ziend dat ze nu een fluit had. Dat was vast het geluid wat hij hoorde. Het was mooi geweest. Bijna verleidend.

- Mag deze gast je ook lastigvallen? -

Dyesibel duwde met haar vingers opnieuw een paar knopppen en in stuurde met haar linkerhand straaltjes doorbroken lucht. De vloeiende melodie zweefde door de lucht en leek om haar heen te dansen, ze lachte. Fluitspelen deed haar nog altijd aan haar oma denken. Die lieve vrouw met haar grijze haren en pretoogjes als ze haar kleinkind weer zag. Niet dat Dye niet meer familieleden had of dat er andere neven en nichten in de familie zaten, nee, ze was enkel het enige familielid waar haar opa en oma nog contact meehadden. Ze zuchtte en knipte met haar vingers, waarbij de fluit in een kleine tornado in het niets verdween. Nu ze de volledige focus op het water kon richten, probeerde ze het te combineren met luchtsturen en ze duwde zichzelf een stukje omhoog. Haar mondhoeken krulden zich in een voldane grijns, tot nu toe ging het nog goed. Opnieuw zette ze al haar zintuigen op scherp, er was een onderbuikgevoel dat haar vertelde dat ze hier niet alleen meer was. Het meer was immers groot maar aangezien Dyesibel haar zicht was verloren op haar twaalfde verjaardag had ze daar wel scherpere andere zintuigen voor teruggekregen. Ze snoof een doordringende geur op en trilde door de abrupte actie waardoor ze uit balans raakte en waardoor de kat die op haar schouder rustig lag te slapen, langs haar arm naar beneden gleed. Twee nageltjes klemden zich in haar huid en ze slaakte een kreetje van pijn.
“Sibelle!” riep ze verwoed, alles op alles zettend om niet het evenwicht te verliezen terwijl ze probeerde te luisteren waar haar kat precies was. Met haar rechterhand stuurde ze lucht naar de kat waardoor die door een onzichtbare hand weer terug op haar schouder kon klimmen. Vleugels werkten bij Sibelle nou eenmaal niet als ze in één of andere droom verwikkeld was geraakt.

Opgelucht als ze was, vergat Dyesibel dat ze boven het water zweefde en nog voor ze het doorhad gaf ze een gil en zakte door het glanzende wateroppervlak. Terwijl haar lokken doorweekt raakten en het water haar mond versperde om adem te halen, begreep ze wat er was gebeurt. Ze zocht op haar schouder naar Sibelle maar kon haar niet vinden omdat het beest al naar boven was gezwemd. Dye begon te spartelen en stak haar armen boven haar hoofd. Blind onder water zijn – ze kon niet zwemmen - was absoluut geen pretje en ze was zo geschrokken dat hoe hard ze ook probeerde om zichzelf met magie naar boven te sleuren het allemaal geen effect had.

-Dat is zeker goed, dat is zelfs heel welkom En eh, ik wil niet vervelend doen maar moet eerlijk zeggen dat ik je lettertype niet zo fijn vind lezen, je hoeft niets natuurlijk maar ben je misschien bereid een andere te gebruiken?-

Een beetje betoverd door de muziek wat van haar fluit kwam, bleef Ryou staan kijken. Hij schrok dan ook heel erg toen ze opeens uit balans raakte. 'Houd vol!' riep hij, waarna hij in het water sprong. Het water voelde ijskoud tegen zijn lichaam aan. Was het door hem dat ze uit balans geraakt was? Hij voelde zich al schuldig worden bij het idee, maar dat maakte nu niet zoveel uit. Hij moest haar nu veilig en wel naar de kant krijgen! Het was een heel partijtje zwemmen om bij haar aan te komen. Met een crawl moest het wel lukken. Hij probeerde dat en het ging inderdaad een stuk sneller vooruit. Zijn armen sloegen beurtelings door het water, waardoor hij sneller vooruitkwam. 'Geen nood!' riep hij nog en hij voelde zichzelf al minderen. Zijn bruine ogen probeerde door de waas van water heen te kijken. Dankzij het harde spartelen van het meisje, wist hij precies waar ze was. Hij voelde haar lichaam algauw tegen de zijne. Hij sloeg zijn armen om haar middel heen en liet zijn benen ondertussen spartelen in het water, zodat hij hun omhoog kon houden. Hij had nog nooit iemand uit het water moeten vissen. Het was dan ook een beetje snel denken wat hij nu moest doen. Hij keek naar de kat op haar schouder, die al half afzakte en hield een hand onder diens achterwerk, zodat die bleef zitten. Met zijn andere hand hield hij haar rug vast, zodat ze niet naar beneden kon zinken. Nu moest hij de rest maar met zijn benen doen. Hij trappelde zo erg hard als hij kon en uiteindelijk draaiden hun lichamen richting de kant toe. Hij begon met zijn benen voorwaarts te trappelen, waardoor hij steeds verder vooruitkwam. Het zweet parelde langs zijn voorhoofd. Het was redelijk moeilijk om hun hoofden boven water te houden en tegelijk te zwemmen. Hier waren die klusjes die hij in het internaat deed nu goed voor. Daar werden je spieren en je uithoudingsvermogen van getraind. Alleen had hij nooit kunnen bedenken dat hij het hiervoor moest gebruiken. Ondertussen had hij de kant al bereken. Uitgeput liet hij zijn elleboog tegen de kant zakken en rustte slechts een paar seconden. Eerst liet hij zijn hand naar de nekvel van de kat glijden. Voorzichtig pakte hij die aan haar nekvel vast en zette haar op de kant.

Hij haalde diep adem en liet zijn andere hand naar de zij van het meisje glijden. Hij duwde daarna zijn eigen lichaam tegen de kant aan, totdat zijn zij half tegen de kant aanlag. Hij werkte zich omhoog. Zijn rug lag op de kant. Hij draaide zich op zijn buik. 'Houd mijn armen vast,' dwong hij haar snel. Ondertussen was zijn hand van haar zij losgegaan. Die liet hij gauw naar haar bovenarm gaan, waar hij haar vastgreep. Zijn andere hand, die op haar rug lag, liet hij ook vallen op haar bovenarm. Daarna mocht het ophijsen beginnen. Hij zette zich met zijn knieën zo veel mogelijk af. Gelukkig was het meisje niet echt zwaar. Ze was zelfs licht. Hij trok haar over de kant heen en liet haar op haar rug rollen. Hij liet toen zijn handpalmen drukken vlak boven de borstkas van het meisje, zodat er eventueel in haar mond zittend water eruit zou komen. Hij drukte nog een keer. Daarna liet hij zijn handen naast zich vallen en ging dichter naar haar toe. Hij deed zijn jasje uit en legde die als een soort deken over haar heen. Zijn natte haren plakten tegen zijn hoofd en hij keek naar haar. Daarna richtte hij zijn aandacht op de kat. 'Sorry meid, anders kon ik je niet redden,' zei hij tegen de kat en hij gaf een klein aaitje bij haar wang. 'Gaat het? Heb je je bezeerd?' ontfermde hij zich daarna over het meisje. Hij streek een lok uit haar gezicht en keek haar bezorgd aan. Zijn bruine ogen keken naar haar lichaam. Ze mocht het niet te koud hebben. 'Heb je het koud?' vroeg hij en hij ging naast haar zitten. De nattigheid droop van zijn kleding. Hij hield zijn handen vlakbij haar en liet een warme gloed van zijn Novaanse krachten komen. 'Je hebt me laten schrikken,' zei hij en hij grijnsde even.

- Of course wil ik dat veranderen! Nu beter? -

Nog net voor ze kopje onder ging drongen de vage trillingen van een stem haar oren binnen maar ze kon het stemgeluid niet plaatsen. Dyesibel voelde zich opgeslokt worden in de stroom van water. Ze greep in paniek om zich heen waardoor ze nog meer wilde bewegingen maakte die het water alleen maar woester leek te maken. Het eerste wat ze zich besefte zodra ze na begon te denken was dat ze zich schaamde. Was zij nou werkelijk een half Cassiaanse? Ze spande haar lichaam aan om een luchtbel boven haar water te kunnen blazen en die zuurstof in haar longen op te kunnen nemen, maar in plaats daarvan blies ze zonder dat ze er erg in had een waterbel die fungeerde als een zuurstofbel. Ze voelde trillingen in het water en had al snel door dat er iemand aankwam. Veel te druk met concentreren om haarzelf in leven te houden maakte ze zich geen zorgen over wie of wat er eventueel aan kon komen zwemmen. Ze voelde een hand om haar middel en later een hand op haar rug. Nu zou alles vast wel goed komen, toch?

Ze proefde de buitenlucht op haar tong en opende haar samengeknepen ogen. Ze mocht er dan niets door zien, het zou wel pijn doen als er water in vloeide. De persoon die haar zojuist uit het water gevist had ademde diep in, ze snapte het wel want ze was niet echt rustig onder water geweest. De persoon sprak met een vlugge stem. Het was een mannenstem, of een vrouw met een mannen stem, maar dat leek haar minder voor de hand liggend. Hij dwong haar om hem vast te houden en gedwee volgde ze dat bevel op. Ze voelde hoe ze de kade op werd getrokken en hoe hij eventueel water uit haar longen probeerde te drukken. Niet dat er water inzat, ze was net op tijd met haar waterbel geweest. Dyesibel piepte wat nu ze zich besefte dat ze er zogoed als halfnaakt bij moest liggen met een doorweekt wit jurkje dat behoorlijk door zou schijnen.
‘Waar is mijn kat? Ik heb mijn kat nodig om te zien,’ sprak ze haast onhoorbaar. Nog voor hij antwoord had gegeven voelde ze dat hij iets over haar heen had gelegd. Het was in ieder geval een man met manieren, bedacht ze. Ze trilde van de angst want ze wist immers niet waarom deze persoon haar gered had. Ze had het niet echt koud maar behaaglijk viel het ook niet te noemen. Haar trillen vatte hij blijkbaar op als antwoord op zijn vraag of ze het koud had en ze voelde een warme straal zich verwarmen. Alsof hij de zon zelf was. Al snel viel het kwartje, hij was natuurlijk een Noviaan. Dyesibel probeerde hem te bedanken en te zeggen dat het wel ging maar haar stem leek spoorloos verdwenen.

-Much Ryou is liefff :3 -

‘God, je trilt helemaal,” zei de stem en Dyesibel taste nog steeds wanhopend achter zich op zoek naar haar naar demon. Ze hoorde een ‘miauw’ en greep Sibelle dankbaar bij haar staart waarbij de kat een verschrikte mauw slaakte. Haar troebele zilveren ogen kleurden naar donkerbruin maar door de schrikt waren ze meer rood geworden. Nu ze kon zien merkte ze op dat een jongen haar gered had en dat hij waarschijnlijk dezelfde leeftijd was. Hij had witte haren met een dikke stugge pony maar hij zag er uit als een verzopen katje.
‘Gaat het wel?’ vroeg hij haar en ze knikte haast onmerkbaar. Maar voor ze een zin uit kon brengen schoot hij weg en kwam hij even later weer terug met een kommetje water. Dye glimlachte en wilde het aanpakken maar de jongen had de kom al tussen hier lippen gestoken, hij dacht vast dat het er zo erg aan toe was omdat ze zo spastisch om Sibelle had gevraagd. Nu het water door haar keel had gevloeid had ze het gevoel dat ze wat bijgekomen was en ze opende haar mond.

“Bedankt dat je me gered hebt,” sprak haar melodieuze stem en ze bloosde lichtjes. Ten eerste bloosde ze omdat ze verlegen was en niet goed tegen nieuwe contacten kon, maar ten tweede ook omdat hij het jasje van haar lichaam had getild en het onder haar hoofd had gepropt.
“Wacht even,” zei ze en ze liet de staart van Sibelle los waardoor ze weer omgeven was door het duister. Ze raakte haar jurk aan en zoog al het water eruit wat uiteindelijk veranderde in een zwak stroompje water dat ze naar het kommetje stuurde. Ze greep opnieuw de staart van de kat vast en zag nu dat ze helft gemorst had. Ze glimlachte wat nerveus toen de jongen haar bezorgd aan keek.
“Het gaat wel goed,” sprak ze nu iets helderder, “ik ben alleen niet zo goed met mensen.” Ze haalde haar schouders op en steunde met haar ellebogen op de grond. Daarna knipperde ze vluchtig met haar ogen om toch te kunnen blijven zien en ze liet Sibelle’s staart los.
“Dyesibel, is de naam,” zei ze terwijl ze probeerde om zich te richten op een punt achter de jongen, zodat ze tenminste niet zo onbeleefd weg zou kijken omdat ze zo angstig was. Dyesibel rilde nog eens, echt warm had ze het nog niet.

- Lalala, ik moet de regels beter kennen xD -

“Ik ben er nog niet zo zeker van of ieder ander me gered zou hebben…” Ze liet de gedachtes die achter die uitspraak zaten achterwege, als hij ze wilde weten zou hij er van zelf wel naar vragen. Het was misschien wel gewoon instinct, maar op Starshine liepen ook duistere figuren rond die je graag lachend zouden zien verdrinken. Niet dat Dyesibel zo gehaat was op school, ze was eerder een spook, de meeste mensen kenden haar niet eens.
“Leuke naam heb je,” glimlachte ze gemeend. Ze had besloten dat nu ze toch nieuw contact had gemaakt ze er maar gelijk het beste van moest maken. Ze wilde voorstellen om ook zijn kleren te drogen maar blijkbaar zaten hun gedachten op dezelfde golflengte en besloot hij om zijn Novaanse krachten te gebruiken. Ze trilde nog steeds een beetje, als een naschok van de schrik en hij besloot er al snel wat aan te doen. Voor ze het wist voelde ze haar lichaam gevuld worden met warmte, ze lachte dankbaar naar hem.
“Je kunt gedachten lezen, hè?” grapte ze. Het was heel vreemd wat hij met haar deed, hij kende haar amper en ze liet hem nu al zo snel toe. Normaal zou het dagen duren voor ze een grapje maakte.
“Je bent lief,” gaf ze als antwoord op zijn overbezorgde vragen om haar te helpen, “ik ben niet half aan het doodgaan hoor, komt wel goed.” Ze lachte nogmaals een giechellachje om te laten weten dat ze het niet verkeerd bedoelde en duwde zichzelf overeind.

“Wacht,” zei ze nu op haar beurt en terwijl ze naar Ryou bleef kijken kleurden haar ogen weer naar zilver. Hij moest het nu toch opgemerkt hebben, dacht ze, en hij leek haar een nieuwsgierig type. Ze had liever dat iemand er naar vroeg wat er met haar ogen was dan dat ze het zelf moest vertellen. Ze had niet alleen daarom naar hem gekeken, maar ook zodat ze een oriëntatiepunt had met het luchtsturen. Ze maakte een ronddraaiende beweging met haar rechterarm en met haar linkerarm stuurde ze de luchtbol onder zijn kont. Daarna voerde ze hetzelfde uit bij zichzelf. Een perfecte stoel was het niet, maar nu werden hun kleren tenminste niet zo vies van de drassige kant. Ze lachte naar hem en hoewel ze niet wist hoe hij reageerde kon ze zich niet voorstellen dat hij het niet kon waarderen. Nog altijd op hetzelfde punt gericht legde ze weer de link met Sibelle door haar zachtjes aan te raken – de kat zat inmiddels naast haar – en haar ogen kleurden weer donkerrood. Nadat ze dit alles had gedaan antwoordde ze op zijn vraag.
"Ja, ik zit inderdaad op Starshine, en ik heb eerst op een andere magische school in Puffoon zelf gezeten maar kon ik niet met mijn Cassiaanse krachten om leren gaan. Na de zomer begin ik hier, wat ik eigenlijk nogal laat vind, maar toch.” Ze streek met haar hand door haar lokken en stopte er eentje nonchalant achter haar oor.

-Lang genoeg? D: sorry dat het even duurde -

Dye zag hoe Ryou licht moest blozen nadat ze hem gecomplimenteerd had. Ze kon er niets aan doen dat het haar liet glimlachen en een goed gevoel gaf. Misschien betekende het toch iets wanneer ze een opmerking maakte. Meestal werd ze als lucht bevonden en werd haar stem niet eens gehoord. Ze was dan ook geen opvallend figuur met haar witte haren die steeds meer naar blond leken te gaan lijken zodra ze in de zon zat en met de lichte jurkjes die ze droeg. Bovendien was ze erg lichtvoetig en muzikaal waardoor ze gerust een kamer binnen kon sluipen zonder dat iemand het door had. Ze was wel blij dat ze zilvere ogen had en geen helblauwe of felgroene die meteen zouden verraadden wat er met haar aan de hand was. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze Ryou’s vraag hoorde en ze glimlachte zwakjes. Hij had het toch gevraagd, maar niet alleen dat, hij vroeg het ook zo… lief. Alsof hij echt erom gaf of ze het vertellen wilde of niet. Niet uit nieuwsgierigheid maar omdat het iets voor hem betekende om het weten. Ze was er niet helemaal zeker van want zo goed wist ze nu ook niet hoe jongens redeneerden, maar toch leek het dat het voor hem meer betekende dan gewoon een vraag. Ze zag hem nerveus aan zijn ketting trekken, dat moest toch iets betekenen? De ketting schitterde in het zonlicht en het prikkelde haar eigen nieuwsgierigheid.
“Ik ben blind.” Ze glimlachte alsof ze wilde zeggen dat het nu eenmaal niet anders was. Ze wachtte op een antwoord voor ze hem uit zou leggen dat ze toch kon zien.

“Mooie ketting heb je daar,” zei ze complimenterend en ze wees met haar hand naar de ketting. “Waar dient het voor?” Het kon net zo goed gewoon een sierstuk zijn maar ze had inmiddels wel geleerd dat de meeste voorwerpen op Starshine niet zomaar voorwerpen waren die toevallig bij iemand terecht waren gekomen. Als reactie daarop leek hij zich af te vragen hoe haar kat heette en ze lachte breed zodra hij het woord liet vallen. Als iemand over haar demon begon werd ze altijd heel dankbaar dat ze toch nog kon zien.
“Sibelle is haar naam. Ze is mijn demon.” Ze streelde het beestje en de plekken waar Dyesibel overheen wreef verkleurden naar wit. Het was een teken dat Sibelle genoot van haar aanraking. “Je mag haar wel aanraken hoor,” zei ze lachend, “zolang ze maar in de buurt is.”

Geïnteresseerd keek ze naar Ryou’s reactie op haar handicap. Zijn ogen waren groot en hij leek een beetje… geschokt. Even beet ze op haar lip, onzeker over wat zijn oordeel en zijn mening over haar nu zou zijn. Maar in plaats daarvan complimenteerde hij haar met hoe ze ermee omging. Weer schonk ze hem een klein lachje. Ze zag iets in zijn ogen dat ze niet kende en hun blikken kruisten elkaar. Het liet haar blozen, wat was dat toch vandaag met haar? Al sinds het moment dat hij haar uit het water had gered – wat een idioot was ook – leek ze niets anders dan lachen en blozen te kunnen. Hij mocht nu onderhand wel eens weten dat er meer inhoud in haar zat dan dit poppenuiterlijk.
“Het was ook niet makkelijk. Maar ja, de ogen zijn de poorten naar de ziel. Die van mij is moeilijk te vinden en ik…” Ze wist niet zo goed wat ze nu precies wilde zeggen.
“Nou ja, kijk. Ik werd op mijn twaalfde verjaardag blind, daarvoor was ik gewoon een normaal kind. Terwijl ik blind werd kreeg ik ook mijn krachten. Je zou dus kunnen zeggen dat ik er ergens nog wel…” Ze zocht naar het woord en keek naar de lucht. De wolken dansten ongecoördineerde choreografieën in de blauwe hemel. Op haar verjaardag was het ook zulk mooi weer geweest en toch had het onheil met zich meegebracht.
“Dankbaar, denk ik,” zei ze uiteindelijk. Ze zweeg even en glimlachte om zijn volgende vraag.
“Sibelle is mijn demon. Als ik telepathisch of lichamelijk contact met haar heb kan ik door mijn vorige ogen zien. Dat klinkt zo, sciencefiction,” ze lachte, “maar je het kunt het zien als het openen van de gordijnen voor een raam. Mijn zilvere ogen zijn de gordijnen, mijn bruine ogen zijn de ramen.” Ze keek naar hem terwijl hij ging verzitten en hij had zijn blik op haar gericht. Heel even dacht ze dat hij langer naar haar keek dan dat je normaal naar iemand keek maar die gedachte liet ze als snel verdwijnen uit haar hoofd.

“Toen je mij zag vallen in het water. Ja, dat was nogal dom. Maar gelukkig maar dat je die ketting hebt, ik vraag me af of we hier anders zo hadden gezeten.” Nadat ze het had uitgesproken besefte ze hoe stom het klonk. Alsof de ketting de enige reden was dat Ryou haar gered had. Ze besloot het er niet bij te zeggen, hij leek haar niet zo onzeker als hij zelf was en begreep vast wel hoe ze dat bedoelde. Ze wilde hem niet in verlegenheid brengen door die stomme fout te corrigeren. Ze luisterde gedwee naar zijn complimentjes over haar demon en ze kon er niets aan doen dat ze moest blozen.
“Ze is een deel van mij. Ze eh, is een soort van mijn dierlijke vertoning van voor mijn openbaring. Dat klinkt stom,” grinnikte ze. Ze hoopte eigenlijk dat hij zou vragen of dat Sibelle aanraken of haar iets doen ook op invloed was van Dyesibel zelf. Ze durfde het hem niet te zeggen dat hij met het aaien van haar demon haar eigenlijk ook aan had geraakt en dat het een tintelend gevoel op haar wang na had gelaten. Ze sloeg helemaal dicht toen hij haar talenten en bijzonderheden op begon te noemen.
“Je liegt, ik kan er zo nog ééntje opnoemen,” zei ze mysterieus lachend, eigenlijk hopend dat hij toe zou happen. Maar nog voor hij een antwoord gaf maakte hij haar alweer nieuwsgierig. Ze twijfelde even, deed hij nou een poging tot flirten?
“Nou, kom maar op en hé, beledig nooit een Cassiaanse dat ze had kunnen verdrinken. Half Cassiaanse dan,” maar ze stak haar tong uit en had haar wenkbrauwen in een geamuseerde grijns getrokken.

Ze had het gevoel alsof ze alle aandacht opeiste door haar verleden aan hem te vertellen. Al was het dan slechts maar een klein stukje van wat ze had meegemaakt, toch lag het erg dicht bij haar hart. Het was niet zo dat ze er elke keer sentimenteel van werd als ze het aan iemand uit moest leggen maar het was ook niet zo dat het zonder slikken over haar lippen gegooid kon worden. Zoals ze al tegen hem had gezegd, de poorten van de ziel en die van haar was de eerste dagen na haar openbaring echt onvindbaar geweest. Ze had alleen maar gehuild en de zoute tranen hadden net zo lang op haar wangen gedanst tot ze op waren gedroogd. Ze had toen nog niet ingezien dat er ook positieve kanten waren, want nee, blind zijn kon niet positief zijn in Dyesibels naïeve ogen toentertijd. Ryou was er van stil van gevallen. Ze keek naar zijn ogen die een beetje droef stonden. Zou hij aan zijn verleden denken? Ze wist het niet en ze durfde het hem niet te vragen, bang om hem te kwetsen en dat wilde ze niet. Ze zag hoe hij Sibelle een zetje gaf en stootte een giechel uit omdat het bij haar voelde alsof hij in haar zij aan het prikken was. Verschrikt in een reflex sloeg ze haar hand voor haar mond wat haar gedrag alleen maar verdachter maakten. Nou ja, hij zou er toch wel achterkomen hoe het in elkaar stak en anders zou het misschien moeten vertellen. Maar ze wilde niet toegeven dat ze het niet erg vond als hij haar een soort van aanraakte. Ze keek naar Sibelle die het ook niet erg leek te vinden en die in plaats daarvan kopjes tegen Ryou’s hand begon te geven. Goh, wat toevallig ook, dacht Dyesibel stiekempjes.

“Ik weet wel dat je me anders ook had gered. Maar ik had gewoon niet zo dom moeten vallen. Hoe kwam het eigenlijk dat je me opmerkte? Ik bedoel,” ze wees naar zichzelf, “erg opvallend ben ik niet.” Ze haalde haar schouders op om de woorden kracht bij te zetten.
“Zeker dat ik een talent van kan je noemen.” Hij was inmiddels in het gras gaan liggen en ze keek naar hem. Ze kon er niets aan doen maar dat machtsspelletje was verslavend en ze wilde hem niet al laten winnen.
“Ik kan je trouwens nog wel iets verklappen,” zei ze opnieuw geheimzinnig met een brede grimas op haar gezicht gebeiteld.

Ze moest lachen om zijn kleinerende benaming maar het deerde haar niet dat hij zo tegen haar deed. Ergens gaf het haar wel een goed gevoel. Alsof ze voor het eerst ergens bijhoorde of zo.
“Maar ik was niet gevallen als jouw kleren niet zo hadden geroken, ik heb nu eenmaal extra sterke zintuigen.” Nu ze dat uitsprak leek het bijna of ze zelf een beest was maar ze lachte en giechelend bij om te laten merken dat ze het absoluut niet verkeerd bedoelde. Ze voelde wat gekriebel over haar buik en begon waar zachtjes te lachen, maar onhoorbaar voor normale oren en haar blik viel op Sibelle die spinnend naast Ryou was gaan liggen.
“Maar als ik ga liggen word ik vies,” mompelde Dyesibel maar desondanks ging ze naast hem liggen op haar zij terwijl ze naar zijn gesloten ogen bleef kijken. Ze glimlachte omdat hij het toch niet kon zien. Eigenlijk wilde ze hem zeggen dat hij zijn ogen maar eens dicht moest houden en dan moest blijven luisteren met ogen dicht, zodat ze stiekem haar fluit kon pakken en hem kon laten opschrikken met een mooie melodie. Maar dat deed ze niet, hij had gewoon even zin om op te laden na zijn reddingspoging dus liet ze hem maar beter gewoon begaan.

- We gaan lekker :'D -

Zwijgend zat Dyesibel naar Ryou te luisteren terwijl hij vertelde over zijn ketting. Ze knikte af en toe ten teken dat ze aan het opletten was en dat hij haar aandacht had. Met een fluit? Dyesibel beet op haar lip, het was ook dom geweest om zoveel dingen tegelijk te gaan doen. Eigenlijk… Maar aan de andere kant, als ze nooit eens lef toonde om een stapje verder te gaan dan ze normaal zou doen, waar zou ze dan staan? Dan kwam je ook niet vooruit. En als haar fluitspel echt de reden was dat Ryou hier nu naast haar lag dan kom ze zich er eigenlijk ook niet druk om maken. Hij was prettig gezelschap. Ze merkte dat hij uitgepraat was en begon nu zachtjes te spreken, een beetje in de war door haar gedachten.
“Wauw, bijzonder. Ik wil ook wel zo’n ketting, dan was ik misschien niet zo’n angsthaasje,” ze bloosde even. Niet omdat ze het tegen Ryou zei, maar omdat ze de waarheid open en bloot op tafel gooide.
“En ja, ik rook iets, en aangezien ik dus blind aan het spelen was rook ik het… extra sterk, kun je wel zeggen. Toen raakte ik de concentratie kwijt, maar het was alleen maar wasmiddel, soms is dat best vervelend van die extra sterke zintuigen,” Dye grijnsde even en wilde daarmee ook duidelijk maken dat het niet Ryou’s schuld was dat ze gevallen was. Misschien dacht hij dat zelf, maar zij was degene geweest die zich niet had kunnen concentreren, niet hij. Ryou praatte al weer verder en Dye moest haar aandacht erbij houden.
“Ik kan mijn kleren niet wassen en ze gelijk dan weer dragen. Te sterke neus voor… Dan krijg ik hoofdpijn van de geur die erin hangt en dan moet ik ze minstens drie dagen laten hangen. Daarom word ik liever niet vies als ik iets schoons aan heb,” ze glimlachte. Het was niet zo’n ramp als het mocht lijken maar ze moest er wel rekening mee houden.
“Maar het is lief dat je het aanbied, dat zouden niet veel mensen doen.” Opnieuw glimlachte ze naar hem en daarna liet ze zich weer vallen in het gras, op haar zij gekeerd keek ze naar Ryou die met gesloten ogen lag. Hij was nog steeds Sibelle aan het kriebelen en Dye voelde haar buik onrustiger worden.

Ze had expres niet gereageerd op zijn ‘O, wat dan? Wat wil je verklappen?' en ze grinnikte in zichzelf. Durfde ze dat te zeggen? Ze zou nog wel even wachten tot ze dat zei, hem een beetje verder uit de tent lokken. Nu vroeg hij waarom ze steeds zo moest lachen.
“Nou, het is niet zo grappig, op zich. Maar ik sta in verbinding met Sibelle dus als je haar aanraakt. Raak je mij als het ware ook aan.” Nu bloosde ze wel echt omdat het Ryou was waar ze dit tegen moest zeggen. Dye ging in het gras liggen en haalde haar handen door de grassprietjes, ze kietelden tegen de binnenkant van haar hand. Ze glimlachte gelukzalig, ach wat zou het ook dat ze vies zou worden? Ze kon zo weer het meer in duiken en dan kon Ryou haar weer opnieuw redden. Ze giechelde zachtjes.

- Wat een prutstuk. Today's my birthday, gisteren heb ik het gevierd, zaterdag had ik daar voorbereiding voor, vrijdag was mijn sweet 16 party en donderdag had ik daar voorbereiding door dus sorry voor de ontzettend late én slechte reply -

Ryou opende één oog en keek opzij, kijkend of ze een grapje maakte. Eigenlijk kon dit gewoon bijna niet, want bij hem waren er ook dingen die raar klonken, maar dus op de een of andere manier wel waar waren. Hij knikte even en richtte zijn aandacht op de lucht. Hij bloosde even bij haar opmerking. 'Dan vind ik dat maar raar. Ik zou iemand, zeker iemand die iets met zijn of haar zintuigen heeft, alle hulp aanbieden die ik kan aanbieden,' zei hij en hij opende zijn ogen om haar vervolgens aan te kijken. Zijn blik stond serieus, waaruit je kon opmaken dat hij echt geen grapje maakte. Hij grinnikte even, maar opende zijn ogen wel. 'Dat is leuk. Tenzij iemand Sibelle een schop geeft, dan doet dat bij jou natuurlijk ook pijn,' zei hij en hij trok zijn wenkbrauw op. Aan de andere kant was het ook wel een kleine kans dat iemand Sibelle een trap zou geven. Sibelle zag er lief uit, voor een demon dan toch. Trouwens, als hij in de buurt was en het gebeurde eens dat iemand Sibelle een trap gaf, gaf hij die een trap terug. Hij was niet vechtlustig aangesteld, maar als het op zijn vrienden aanging, dan kon hij er wel wat van. Deed hem denken aan zijn vroegere vriend, Job. Ze hadden Job gepest en geslagen, van die tutjes en hij was er op af gegaan. Hij wist nog dat hij de lipstick - of wat het ook mocht zijn, in elk geval iets wat meiden op hun lippen smeerden en wat dan een redelijk mooi effect gaf, lag eraan wie het gebruikte en welke kleur - door midden had gebroken en gesmeten had richting het tutje, zo kwaad was hij geweest. Hij keek opzij, wantrouwig. Het was hem opgevallen dat Dyesibel moest giechelen. Meiden... Hij schudde zijn hoofd en probeerde er niet meer op te letten, maar herinnerde dat Dyesibel geen antwoord op zijn vraag gegeven had. Gelijk voelde hij weer nieuwsgierigheid opkomen. 'Ten eerste, je bent echt geen angsthaas. Ik denk dat velen het niet zouden durven om met een fluit te gaan spelen terwijl ze boven water zweven,' begon hij en hij glimlachte daarbij bemoedigend. 'En ten tweede zou ik graag antwoord op mijn vraag willen hebben, het is immers je eigen schuld dat ik nieuwsgierig ben geworden,' grinnikte hij. 'Wat kan je verklappen?' vroeg hij en hij keek opzij, hopend dat ze deze keer wel antwoord gaf.

De vraag bleef hem bij, maar hij richtte zijn aandacht op Sibelle en begon het beest voorzichtig te aaien over haar rug, zodat Dyesibel ook kon genieten. Nu hij wist dat ze het voelde, wou hij toch wel iets zachter doen en wou hij rustig aaien. Als Dyesibel er ook van zou genieten, dan zou hij pas tevreden zijn. Zachtjes liet hij zijn vingers door de pels van de demon gaan, terwijl hij loom zijn eigen bewegingen volgde. Heen en weer, rond en draaien, vingers in- en uitgestrekt. Hij keek weer naar Dyesibel. 'Zeg het me wel als ik Sibelle veel te ruw aai of zo,' zei hij en je kon zien dat hij zich daar echt om kon druk maken als hij wou. Hij keek bedenkelijk naar haar kledij. 'Ik gebruik eerder zeep, geen sterk ruikend wasmiddel, om mijn kleren te wassen. Het is ook maar een karweitje voor 's morgens die ik gauw klaarspeel, anders draag ik een of ander t-shirt met een groen monstertje op en dat is ook niet erg flashy, voor mijn doen dan,' zei hij grijnzend en hij liet zich weer zakken. Hij keek even in de ogen van Dyesibel. Zijn blik verzachtte wat, maar daarna sloot hij zijn ogen en richtte zijn blik naar de hemel.

- Gefeliciteerd!! -