I don't want to lose you.

Meadraid zat bij het meer. Ze had haar witte doktorsjas op de ziekenzaal achtergelaten en droeg nu een zwarte trui met een uitgesneden V-hals, een donkerrode rok, zwarte pantykousjes en zwarte hakken. Hoewel ze die laatste twee had uitgedaan en naast zich neer had gezet terwijl haar blote benen in het water bungelde. Aan de andere kant van Meadraid lag een brief. Er waren een aantal donkergekleurde stipjes op te zien wat overduidelijk water druppels waren. In dit geval tranen. Ook Meadraids wangen waren nat. ''Hoe kan hij zomaar vertrekken. Hij kan ons niet achterlaten'' mompelde ze zacht. Ze keek naar het stille water wat alleen rimpels vertoonde op de plek waar haar benen het water raakte. Meadraid keek naar de rimpels die langzaam groter en groter werden en uiteindelijk verdwenen.

Shong snoof de geur van het zoete water diep in zich op terwijl hij langs de oever van het meer liep. Het voelde aan alsof het direct zijn longen reinigde. Een klein blauw waterdraakje volgde hem op de voet. Het lange uitgerekte lijfje kronkelde non-stop als dat van een hyperactieve slang en het stak zo nu en dan zijn langwerpige snuit in de lucht om het voorbeeld van zijn baas op te volgen. Zo klein en onhandig hij eruit zag, leek het meer op een babykrokodil met minuscule vleugeltjes dan een draak. Het beestje zelf gedroeg zich echter met zijn gepuf en gesnuffel als een nieuwsgierige pup. Terwijl hij langs het water liep, keek Shong glimlachend naar zijn spiegelbeeld in de oppervlakte. Wat was water toch iets bijzonders. Hij keek op toen hij in de verte plotseling een bekend gedaante zag zitten. Hij voelde zijn hart opspringen en zijn wangen gloeien zodra hij zich besefte wie het was. Hij knielde bij de oever neer, haalde even snel een ondergedompelde natte hand door zijn warrige haar en liep met kleine onzekere passen op de gedaante af. 'Wat ziet u er beeldschoon uit vandaag, juffrouw. Ik had niet verwacht u hier tegen te komen,' zei Shong met een vriendelijke glimlach terwijl hij zich naast Mèadraid op zijn knieën liet zakken. Zijn vriendelijke houding veranderde op slag in ernst toen hij de tranen zag. 'Maar juffrouw! Wat is er aan de hand dat u tranen laat vloeien?' Shong streek voorzichtig de tranen van Mèadraids wangen en wreef even troostend over haar rug. Het deed hem pijn haar zo te zien.

Meadraid keek even op toen ze Shong's stem hoorde. Ze veegde gauw haar tranen weg in een poging het te verbergen maar veel zin had het niet meer. ''Het is Hatori'' begon ze zachtjes. Meadraid zweeg even maar keek Shong toen recht aan. ''Er is iets wat je eigenlijk moet weten over Hatori voor ik dit kan vertellen. Toen Hatori als dokter net afgestudeerd was, werd hij direct naar Shadra gestuurt waar destijds oorlog was. Het heeft hem flink veranderd. Toen hij terug kwam was hij dezelfde niet meer. Kortaf, zwijgzaam. Hij glimlachte nooit meer en wou al helemaal nooit over zijn tijd op Shadra praten'' vertelde ze. Meadraid pakte daarna de brief die ze bij zich had en liet deze aan Shong zien. ''En nu is er een burgeroorlog uitgebroken op Erd. En het ziekenhuis waar Hatori werkt heeft juist hem opgeroepen om daar naartoe te gaan. Ik wil hem niet kwijt Shong en die kans is daar gewoon te groot. Maar het ergste vind ik nog wel dat hij het niet vertelt heeft. Toen ik vandaag aan het opruimen was vond ik deze brief'' zei Meadriad. Ze veegde nogmaals langs haar ogen om nieuwe tranen tegen te houden.

Shong staarde Mèadraid ernstig aan en moest zichzelf ervan weerhouden om zelf niet in tranen uit te barsten. Wat dat betreft was hij een iets te gevoelig persoon. Uit medelijden legde hij zachtjes een hand op haar arm. 'Wat erg,' bracht hij zacht uit. 'Ik wist niet dat uw broer...' Shong trok zijn hand terug en staarde droevig over het meer. Met zijn andere hand probeerde hij het drukke waterdraakje aan zijn zijde wat tot rust te stellen door hem een aantal klopjes op zijn kleine kop te geven. 'Ik dacht dat arts het enige was wat hij ooit heeft gedaan,' maakte hij zijn zin af. Hij schuifelde op zijn knieën dichter naar Mèadraid toe om haar even te omhelzen. 'Is uw broer al vertrokken?' vroeg Shong zacht na een korte stilte.

''Hij is er ook om medische redenen. Hij is degene die gewonden ter plekke moet verzorgen. Maar de laatste keer heeft hij ook zelf moeten meevechten bij een tekort aan mankracht. Hij is nu nog hier maar ik vrees dat dat niet lang zal zijn'' zei Meadriad zachtjes. Ze sloeg haar armen even om Shongs hals en omhelsde hem. ''Ik ben bang, hoe hij zal zijn als hij terugkomt. Als hij tenminste terug komt'' fluisterde ze zacht in zijn oor.

Shong streek Mèadraid in de omhelzing zacht over haar rug. Hij vond het allemaal zo sneu voor haar. Na een tijdje liet hij haar los en omlijste haar gezicht met zijn handen. 'Maar als u er zo mee zit hoeft hij niet te gaan, wel dan? We kunnen hem ervan weerhouden wel te gaan,' sprak hij haar op een geruststellende toon toe. Hij toonde even een brede glimlach en streek zachtjes over Mèadraids wang. 'Geen zorgen, juffrouw. Het komt allemaal goed. Alles komt altijd goed.' Shong aarzelde niet langer en sprong overeind. Hij klopte het gras van zijn Cassiaanse uniform en reikte een hand naar Mèadraid uit. Met een vriendelijke glimlach keek hij op haar neer. 'Als we snel zijn kunnen we nog een poging wagen. Zonder pogingen te wagen in het leven komen we niet veel verder, is het wel?'

Aarzelend nam Meadraid Shongs hand uiteindelijk aan en liet zich door hem overeind helpen. ''Ik weet het niet hoor Shong. Als Hatori eenmaal een doel heeft is hij daar moeilijk vanaf te brengen'' zei ze zacht. Ze trok haar schoenen weer aan en keek nog even naar Shong. Ze had nu een licht waterig glimlachje op haar gezicht. ''Maar ik vind het heel lief van je dat je me wilt helpen'' zei ze zachtjes. Ze trok Shong even dicht tegen zich aan. ''En daar ben ik je echt heel dankbaar voor'' zei ze zacht. Ze liet Shong daarna weer los.

Shong keek tevreden toe hoe Mèadraid zich aan zijn hand overeind liet trekken. Het was beter een poging te wagen dan een poging voorbij te laten gaan door bij het meer uit te blijven huilen. Voorzichtig klopte hij het gras ook van Mèadraids kleding en keek hij glimlachend naar haar omhoog. 'Heb vertrouwen in me, Yzor wist Vídia ook over te halen.' Shong wist niet of Mèadraid het kende, maar de Cassiaanse legende over de koppige Vídia en de goeddoener Yzor was altijd één van zijn favorieten geweest. Hij bloosde even licht toen Mèadraid hem opeens dicht tegen haar aantrok. Toen hij weer werd losgelaten streek hij wat onthutst zijn kleding glad en pakte met een onzeker glimlachje Mèadraids hand beet. 'Alles voor u, juffrouw, dat weet u toch?' zei Shong vriendelijk terwijl hij haar zachtjes meetrok.

"Ik weet hoe je voelt..." zei een kalme stem. "En Meadriad, ik ben ook bereid met je broer te praten..." zei hij en knikte even. Norwood liep rustig met de twee mee. "Je broer is een sterke man met een goed hart. Maar ik ben het met je eens dat hij niet mag gaan..." zei Norwood. Hij leek kalm, maar hij voelde angst. Hij zag hatori als een goede vriend en Hatori verliezen zou ook voor hem een leeg gat bezorgen. Even schudde hij de gedachte weg en keek voor zich. Toch begreep hij Hatori.

Meadraid keek om toen ze de stem van Norwood hoorde. Ze had niet verwacht hem hier te zien maar glimlachte even dankbaar naar hem. ''Weet je wat het is Norwood. Mijn vader liep weg toen ik heel jong was. Mijn moeder stierf en ik, Madeline en Hatori, wij waren overgeleverd aan de genade van het lot. In die tijd was ik vaak erg ziek. Het was Hatori die een nieuw thuis voor ons regelde. Het was Hatori die ervoor zorgde dat Madeline en ik naar school konden. Dat we kleren hadden, eten, een dak boven ons hoofd, verwarming en schoon drinkwater. Hij heeft zoveel dingen voor ons opgeofferd. Hij is meer als een vader voor me geweest dan mijn echte vader ooit gedaan heeft. Hij heeft Madeline en mij behoedt voor een rampzalig leven vol criminaliteit, drank en drugs'' zei Meadraid. Ze keek even van Shong naar Norwood.

PROFILE MAGICIAN

» You will never lose, until you quit trying
» No matter who is in your heart right now, I won't lose.
» And the tears come streaming down your face When you lose something you can't replace
» We must accept finite disappointment, but never lose infinite hope
» still dont know how

I don't want to lose you.

I don't want to lose you.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen