Zonnestralen, warm en verlichtend, schenen glinsterend tussen de hoge boomtakken door. Het rustgevende vogelgezang en krakende bosgeluiden vulde het woud. Verfrissende bosgeuren prikkelde aangenaam zijn neus terwijl Lucius met een rustige pas door het woud liep. De lente was werkelijk aangebroken. Hij had vrij vandaag. De dag was te warm en te mooi om er dan niet even op uit te gaan. Het was langgeleden dat hij zich naar de natuur had gekeerd. De laatste paar maanden was hij zo druk bezig geweest met zijn studie. Hij was haast alleen nog maar in de bibliotheek te vinden. Maar dat was niet alleen om zijn studie. Hij was een stiekem zoektocht gestart naar zijn afkomst. Iets wat zijn stiefmoeder absoluut niet mocht weten. Hij had altijd al het gevoel gehad dat ze niet helemaal de waarheid had gesproken over haar beweringen van zijn afkomst. Hoe eerlijk ze ook leek, de puzzel viel gewoon niet op zijn plek in zijn hoofd. Zijn zwarte kisten zonken lichtelijk weg in het zompige mos, toen hij over een omgevallen boom heen klom. Zijn lange haar, wat tot net voorbij zijn schouders rijkte, zat bijeen geknoopt in een staartje in zijn nek. Er hing een aparte schoudertas om zijn schouder. Het had meer weg van een koker en hij leek van boomschors gemaakt te zijn. Daar huisde normaal gesproken zijn twee kleine zielsverwanten in. De twee elfjes zweefde nu echter naast hem. Niet als de twee lichtbolletjes, die ze normaalgesproken aan namen als ze zich onder andere mensen bevonden, maar gewoon als henzelf. Er was niemand hier die hen konden storen en hun vrijheid afnemen. Zacht zingend en spelend zweefde ze met de jongeman mee.

Hoe verder hij liep, hoe moerassiger het gebied werd. Tot hij uiteindelijk op een drassig meer stuitte. De lucht was volgeluiden van vogels, insecten en andere wezens die verstopt zaten in het hoge riet en de lage begroeiing. Met hun slanke kleine vingers strelend door de losse lokken die langs zijn gezicht hingen leken de twee kleine elfjes hem mee te voeren naar de oever. Na een voorzichtige klimpartij over een omgevallen boomstam, die uitstak boven het water, zat Lucius met bungelende benen boven het troebele meer. Met gesloten ogen zat hij daar. Zijn gedachtegang leek compleet te verstompen en alleen maar te luisteren naar de wereld. Maar hij opende verbaasd zijn ogen toen hij een zoete stem hoorde zingen en keek neer op de kleine Izarra, die op zijn knie zat. Hij kende de melodie. Dat was de enige herinnering die hij aan zijn echte moeder had. De enige herinnering die hij in zijn sphère magique van haar op kon halen. Hij haalde het vaak op. Hij luisterde er graag naar en hij wist dat de elfjes er ook van genoten. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij stak zijn hand in zijn jas om zijn panfluit uit de binnenzak te halen en begon met gesloten ogen mee te fluiten. Ze lieten zich beide leiden door elkaars melodie. Alleen Ura had door dat ze niet meer de enige waren.

Het schoolterrein begon een lichte bekendheid voor haar te krijgen, al durfde ze nog niet te vaak een nieuwe route in te slaan. Ze hield van de geluiden van buiten, het deed haar aan thuis denken, behalve dan misschien dat er nu af en toe schelle kinderstemmen doorheen klonken. Haar stok had ze zelden nog nodig buiten, de energiestralen die ze als vanzelf voor haar uit stuurde, waarschuwde haar voor stenen en verradelijke natte plekken waar ze over kon uitglijden. Omdat de zomer merkbaar was ingetreden, liep ze steeds vaker op blote voeten, wat haar een veel beter zicht gaf.
Haar handen gleden door de zachte luchtstroom die langzaam wat frisser werd, wat voor haar betekende dat ze het bos naderde. Haar moeder had wel eens gezegd dat sommige mensen hun ogen dicht deden als ze zich beter wilden concentreren op de geluiden en geuren om hen heen, maar bij Osha was het vanzelfsprekend dat elk brekend takje tot haar door drong. Zo was ook het geval met het geluid dat niet in een bos thuishoorde.
Het eerste wat ze hoorde was een heldere stem die gevolgd werd door een fluit. Ze bleef staan en draaide haar hoofd in de richting waarvan ze meende dat het kwam. Haar hele lichaam leek zich te focussen die melodie, want iets erin klonk alsof ze het eerder had gehoord, hoewel ze toch weer zeker wist van niet. Degene die het speelde leek te weten waar hij of zij mee bezig was, alsof het al duizend keer herhaald was. Zo gefocusd was ze op dat doordringende en toch simpele geluidje, dat ze te plotseling merkte dat ze haar gevoel voor richting kwijt was.
Al een paar keer eerde had ze het meegemaakt en ze raakte verder ook niet in paniek. Haar grootmoeder had haar het kulning geleerd; de eeuwenoude herdersroep die schel maar nooit vals door een heel bos kon reiken. Maar ze weigerde de muziek te onderbreken met zo iets tegenstrijdigs. In plaats daarvan deed ze het enige andere wat ze kon doen: ze ging er op af. Het was een pad dat ze nooit genomen had en meerdere keren moest ze stil blijven staan om er zeker van te zijn dat ze niet zomaar in een plas zou stappen, want de grond werd steeds drassiger. Voor het eerst raakte ze ook half in paniek toen ze merkte dat ze bij een meertje moest staan, want ze wist niet welke kant ze op moest om niet in het water te vallen.
Maar het bleek al minder erg te zijn dan ze dacht: de bron van de muziek was namelijk hier. Niet alleen was het geluid sterk genoeg om dat zeker te weten, ook voelde ze de energie van een tweede persoon. Of waren het er drie? Iets aan de lucht om haar heen klopte niet. Er was meer dan één persoon en toch ook weer niet. Nog steeds echter opende ze haar mond niet. Ze bleef staan aan de rand van het meer en keek in de richting waarvan de muziek vandaan kwam.