Nog een paar slokken en dan was zijn drankje leeg. Dan mocht hij weer gaan bedenken waar hij de rest van de avond ging spenderen. Hij had geen zin om terug te gaan naar de academie, noch om te gaan dansen. Hij was niet het uitgaanstype en hij wist niet of hij dat ooit ging worden. Hij wist niet of hij ooit op de dansvloer zou gaan staan, zijn armen om een meisje haar middel zou wikkelen en haar mee zou sleuren in een dans. Hij was qua dansen dan ook heel anders dan zijn generatie van nu. Hij hield nog wel van het soort trage muziek waarop hij een meisje mocht leiden. Zijn handen op haar heupen en haar armen om zijn nek. Of zijn ene hand in de hare en zijn arm om haar rug heen. En dan het soort dansje doen waarbij meestal op zijn voeten werd gestaan omdat hij te goed was in leiden. Niemand wist echter van Soul dat hij goed kon dansen, zelfs Esmira niet. Met Esmira had hij nog nooit gedanst en daar was hij op dit punt wel blij mee, want het was namelijk al genoeg moeite om mooie herinneringen met haar uit zijn hoofd te wissen. Hij keek mismoedig naar het pintje dat hij voor zich had staan. Zijn oog viel op een groep jongens dat luidruchtig aan het discussiëren waren met elkaar, geen erg in hebbend hoe storend ze wel niet overkwamen. Soul was niet diegene die daar iets van ging zeggen, maar hij zag dat de kroegbaas geïrriteerde blikken op het groepje wierp. Was hij even blij dat hij geen kroegbaas was, zeg. Hij wist hoe moeilijk het was om deze generatie te temmen. En dat was niet per se omdat hij er zelf deel van uitmaakte, want hij wist dat hij niet zo’n ellendig persoon als hun was. Hij bedankte de kroegbaas voor het biertje, legde wat geld op tafel en sprong vervolgens van zijn krukje af. Dino, die buiten op hem had staan wachten omdat hij de drukke kroeg niet binnen wilde gaan, kwispelde toen hij zijn eigenaar zag. Soul boog voorover, pakte de baby husky op en begon vervolgens te lopen. Soul aaide zachtjes met zijn handen door het vacht van de pup toen deze opeens enthousiast begon te blaffen. ‘Maar daar zijn we al geweest,’ zei Soul lachend toen hij naar het landhuis keek. Hij nam aan dat Dino een voorkeur had voor enge dingen. En hijzelf zag er ook niet het probleem van in om weer het landhuis binnen te gaan. Moest hij deze keer wel iets voor de deur zetten zodat ze niet weer ingesloten zouden worden. En dus pakte hij een baksteen op, liep naar de deur en opende deze. Hij zette de baksteen tegen de deur neer en ging vervolgens naar binnen. Hij was nog niet al te lang aan het rondlopen in het huis toen hij opeens een hels kabaal hoorde. Dino begon geschrokken te blaffen en Soul legde zijn hand om de snuit van het diertje. ‘Shtt,’ sprak hij zachtjes om het hondje te kalmeren. Hij voelde Dino’s hart tegen zijn hand kloppen en ging naar de trap waar hij het gehoord had. Hij keek naar beneden en ging langzaamaan de trap af. Zo te horen was een persoon in het donker verdwaald geraakt en had hij de trap niet gezien. Hij grinnikte toen hij de opmerking hoorde. ‘Knap dat je dat voor elkaar gekregen hebt,’ zei hij grijzend tegen de jongen. ‘Wacht even,’ sprak hij rustig. Hij zette Dino neer en creëerde vervolgens een lichtbol in zijn handen. Hij liet deze over de jongen glijden die van zijn leeftijd bleek te zijn. Nu Dino zag dat het maar een jongen was, begon hij enthousiast te kwispelen en te snuffelen aan de schoenen van de jongen. ‘Dat was een prachtige val,’ zei Soul complimenterend. ‘Je hebt zelfs Dino bang gemaakt. Dat komt niet veel voor.’ Hij gaf een knikje naar de hond. ‘Voor de rest niet al te veel pijn gedaan?’ informeerde hij rustig terwijl hij de lichtbol wat groter maakte zodat de jongen zichzelf op verdere verwondingen kon controleren.

Soul gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep. De jongen had erg veel geluk gehad. Als hij verkeerd was neergekomen, zou het een ander verhaal geweest zijn. Dan had Soul hem terug naar boven moeten tillen. Hij volgde de jongen mee terug de trap op en sloeg zijn armen over elkaar heen. Het lichtbolletje bleef in de lucht schijnen en verlichtte de ruimte. Met zijn vingers kon Soul het brengen naar waar hij maar wilde. Hij fronste toen hij de jongen met iets bezig zag zijn. Hij boog zich verder naar voren toen de jongen iets vroeg en fronste toen hij de slijmerige, groenachtige substantie zag. Hij haalde zijn schouders op. ‘Dan wel een erg vervelende. Je had je nek kunnen breken. Totaal niet cool, man.’ Hij schudde zijn hoofd er nog eens extra bij om aan te tonen dat hij het echt geen stoere grap vond. Hij had het in elk geval niet veroorzaakt en hij hoopte dat de jongen dat wist. ‘Soul is de naam. En mijn hond heeft een voorkeur voor enge dingen.’ Hij grijnsde. Dino was toch wel mooi geschrokken geweest toen ze dat kabaal hadden gehoord wat dus Morten’s schuld was. Of die van de grappenmaker als je het op een andere manier bekeek. Soul leunde met zijn schouder tegen het gedeelte waar de trap was en zijn hart sloeg over bij het idee dat daar een trap was en dat hij dus naar beneden zou donderen, maar tot zijn verbazing gebeurde dat niet. Hij wierp een blik over zijn schouder en zag dat er geen trap meer was. Hij fronste zijn wenkbrauwen, haalde zijn handen over zijn ogen en opende ze vervolgens weer. Hij bewoog lichtelijk met zijn vingers zodat het lichtbolletje zich naar voren bewoog en de muur verlichtte waar hij net nog een trap had gezien. Ook Morten gaf aan dat hij dingen begon te zien. Soul wist toch zeker dat ze net een trap naar boven gegaan waren. Hij had zelfs het levende bewijs naast zich staan, want Morten was immers niet al te zacht van de trap gevallen en had zich daarbij bezeerd. De jongen zou waarschijnlijk de verwondingen aan hem kunnen laten zien als hij er naar vroeg. ‘Dan zijn we samen aan het hallucineren, man,’ bracht Soul uit. Hij legde zijn handen tegen de muur aan en voelde, maar hij kon niks vinden dat wees op het feit dat er een trap was. Hij kon toch zweren dat ze een trap naar boven waren gegaan. Hij had de treden onder zijn voeten gevoeld en had de opening zelf gezien! ‘Dat doet me er aan denken,’ zei hij bedenkelijk terwijl hij zich omdraaide en zijn armen over elkaar sloeg, waarna hij relaxt tegen de muur leunde. ‘Ik heb al veel dingen gehoord over dit landhuis en één daarvan is dat het zwarte magie in zich zou hebben. Die deuren slaan ook regelmatig dicht en gaan dan vervolgens op slot. Dus er moet wel iets van magie aanwezig zijn om nieuwsgierige mensen buiten te houden.’ En alsof het landhuis het met hem eens was en het wilde bevestigen dat hij gelijk had, verscheen de opening waar Soul tegen leunde opeens weer. Soul voelde geen muur meer achter zich en een schrikgeluidje ontsnapte zijn lippen. Zijn hand vloog razendsnel naar het dichtstbijzijnde object in zijn buurt. Helaas voor de jongen moest dat Morten zijn. ‘Shi-it,’ stotterde Soul terwijl hij voelde dat zijn lichaam meer en meer meegaf naar de holte onder hem. Hij mocht hopen dat Morten zijn schoenen stevig op de grond had staan, anders ging het een pijnlijke landing worden. En alsof het iets zou helpen klemde Dino zijn tanden om de broekspijp van Morten om zijn baasje en diens vriend boven te houden.