---

Het was regenachtig, al de gehele dag. Typisch Shadraans weer, guur en grijs als het was, met bekeide straten die blank stonden en norse voorbijgangers die je met een zwijgzame hoofdknik passeerden. Maar in de wetenschap dat de zomer zo goed als tot een einde was gekomen en bij dagen langzaam plaatsmaakte voor de herfst, was het ook als een soort aankondiging voor de overgang tussen twee seizoenen. Noord-Shadra, zijn geboorteplaats. Ook één van de zoveel regio's met een groot openbaar lanceringsplatform waar shuttles af en aan vlogen. Het was rustig op de wachtplaats van de shuttle die hij moest hebben, die hem terug naar de kleine bijplaneet zou brengen waar de school stond. En hij zat daar ergens in de stortregen op een leeg bankje. Zijn houding recht, het ene been over het andere geslagen en zijn voet die zacht op en neer wipte. Nog gehuld in een net pak, inclusief gelakte herenschoenen, hoed en wandelstok zoals je als beschaafd man hier aan de etiquette voldeed zolang je je buiten vertoonde in die Shadraanse kledingdracht. Alleen rustte zijn hoed op zijn schoot, leunde de wandelstok tegen het bankje en had hij zijn zwartlederen aktetas naast zich op de zitting gelegd. Voor zijn neus had hij een krant opengeslagen, waar hij aandachtig in zat te lezen. Mogelijk doordat hij tegen de binnenkant van zijn onderarm de steel van een paraplu geklemd hield zodat hij niet direct in het hondenweer zat. Hij haatte regen, zoals hij ook zijn fobie voor water haatte. Het doordrenkte zijn goede pakken, liet zijn schoenen piepen en maakte er zijn humeur bovendien ook niet bepaald veel beter op. Ontevreden sloeg hij een pagina om, waarbij zich tussen zijn smalle wenkbrauwen een fronsje gevormd had. Waarom hadden ze juist deze wachtplaats dan ook niet overdekt gemaakt, for God's sake? Iemand van zijn status verdiende wel beter. Het was dat hij niet noodzakelijk om de minuut meer hoefde na te gaan of zijn stropdas nog goed zat, maar toch. Eén van de instellingen van het Instituut voor Onderwijs had zich hier gevestigd, en zo nu en dan moest hij er als schooldirecteur heen om vergaderingen bij te wonen. Doodsaaie, weliswaar, die hij net zo goed uit zijn al overvolle agenda weg kon strepen omdat het toch altijd over hetzelfde eindeloze gewauwel ging - maar dat zou ontoepasselijk zijn. Ruïnerend voor het perfecte beeld dat hij voor zichzelf en de ogen van de overheid gecreërd had, met alle valse glimlachjes en gespeelde hartelijkheid van dien terwijl hij achter de ruggen van de omhooggevallen ambtenaartjes om letterlijk van ze stond te walgen. Het was als een troep leeuwen; er kon maar één hoger mannetje tussen de leeuwinnen zijn. Maar goed. Alles voor een gepast imago. Geen dwaas op dat bureau die wist wat voor persoon er werkelijk achter de schooldeuren schuilde, wanneer hij zijn rol als Hoofdmeester figureerde. En het was beslist noodzakelijk dat dat zo bleef, wilde hij geen onnodige problemen krijgen. Zojuist had hij weer zo'n vergadering achter de rug, en hoe eerder hij terug op de school was, hoe beter. Hij had behoefte aan een groot glas wijn en de comfort van een zachte fauteuil, die vijf maal beter was in tegenstelling tot dit harde vochtige bankje. Savador slaakte een zachte zucht en wreef langs zijn oogleden. Hij was doodmoe. Slaap kreeg hij ook nauwelijks met dat geronk van Uda. Dat mens kwam 's avonds laat zijn kamer in gezwalkt na zich eerst lam te hebben gezopen in Oak's Field, drapeerde zich zonder pardon over hem heen om hem eerst te smeken tot seks en uiteindelijk een paar uur later - wanneer ze eindelijk begon in te zien dat ze toch haar zin niet kreeg - in slaap te vallen, waarbij ze als een rotsblok over hem heen bleef liggen. Wanneer hij er tegen zessen alweer uit kon. Zij kon lekker blijven liggen met haar avondwerk. Hij niet. Dat ze een egoïstisch mens was wist hij al, maar dat hij haar nog meer kon haten dan hij al deed: onwerkelijk.
Savador rechtte zijn rug, veerde zelfs even op om iets op te schuiven toen hij merkte dat er iemand naast hem plaats trachtte te nemen, en nam gauw zijn aktetas van het bankje. 'I beg your pardon,' verontschuldigde hij zich voor zijn onderbroken beschaving in het Shadraans, veronderstellend dat de persoon dezelfde taal ook wel kon verstaan en spreken. Zijn hoofd draaide zich terug naar de krant die hij nog altijd voor zijn neus opengeslagen hield, maar zijn blik en aandacht vestigde zich glurend langs de pagina op de vreemdeling naast hem.

---

Niet zomaar een andere niet al te goedgestemde man door de stortregen, een jonge student die de helft van de ochtend en avond allereerst uren moest reizen tot hij bij zijn bestemming kon komen, of een oude vrouw die al zittend even uit moest rusten en op krachten moest komen. Nee; de persoon die meteen op het bankje neerplofte nadat hij eerst fatsoenlijk zijn tas van de zitting verwijderd had, was veel meer dan dat. Niets vergeleken met de onbijzondere grijze figuren die meesloften in de dagelijkse sleur, en waar hij zo doodvermoeid van werd - zelfs de indruk kon leveren dat dit het leven was, leeg en eentonig. Iets wat je liever zou willen beëindigen dan nog jaren en jaren te moeten doorstaan. Hij had haar al horen aankomen, de kletsende voetstappen door de regenplassen, maar had verondersteld dat het een moeder met haar dochter was en niet de moeite genomen om op te kijken. Maar bij God. Het staren naar de rand van de zitting om daarbij onopvallend zijdelings naar de vreemdeling te kunnen gluren, ging al gauw over in een korte blik. Eentje waarbij zijn smalle lippen zich iets van elkaar afbewogen. Dit was als een oogverblindende zonnestraal op een grauwe dag als deze. Een jong onwetend meisje, in de bloei van haar ontwikkeling, en tegelijkertijd gezegend met permanente jeugd: duidelijk benadrukt door naiëve kinderlijkheid. Ze zat daar maar, blootvoets, haar benen in zo'n houding opgetrokken dat hij eigenlijk beschroomd weg zou moeten kijken als zijn blik naar een iets lager punt afdwaalde. Het korte roze jurkje dat ze droeg was doorweekt en plakte aan haar - hij zag het eigenlijk nu pas - veel te dunne lichaam. Hij was er een ogenblik zo geïntrigeerd door, dat er langzaam een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen. Toekijkend hoe de regen in stromende striemen langs haar blote huid naar beneden sijpelde, de uiteinden van haar blonde lokken puntig maakten en een iets donkere kleur gaven dan haar eigenlijke naturel kleur. Was ze één van die ronddolende bedelmeisjes die naast mensen neerzegen met een beetje aanzienlijke uitstraling in de hoop voor een klein handje goud? Of ze was gewoon stakkerig dat ze geen schoenen kon betalen, en blij moest zijn als haar gebroken moeder of vader erin slaagde deze week met een schaars bedrag rond te komen. En een schaars bedrag was in de opinie van dat soort lui al genoeg om vreugdetranen om te laten. Arme ziel. Normaal gesproken had hij geen greintje medelijden met de lagere takken van de maatschappij, alles behalve. Hoogmoedig, gewoon gierig als hij was, hield hij zich dan voor dat ook hij hard had moeten werken om het prinsheerlijke leventje dat hij nu leidde te kunnen krijgen. Het viel moeilijk te zeggen als je hem nu zo zag zitten, maar ooit was hij ook op de straat begonnen. En aangezien het hem wel gelukt was om dit alles, inclusief alle hoge titels, voor elkaar te krijgen, geloofde hij dat ze gewoon niet hard genoeg hun best deden - dus had hij er ook nauwelijks medeleven mee. Behalve met dit meisje dan. Then again, haar jurkje zag er niet vies of versleten uit, en afgezien van haar dunne lichaamsbouw oogde ze ook niet alsof ze in hongersnood verkeerde. Weggelopen van huis? Genoeg verhalen die daarover de ronde doen. Hij geloofde het maar al te graag, met al die probleemkinderen die op zijn school rondzwierven.
Savador had zich alweer op zijn krant gericht, de kleine frons nog aanwezig op zijn bleke gelaat. De druppels roffelden in een sneller tempo neer op de waterafstotende stof. Het was harder gaan regenen, of dat leek maar zo. Hij wist niet waarom, maar hij trok zijn buik in uit lichte schrikreactie en week zelfs even terug op het moment dat het meisje een hand op zijn bovenbeen plaatste en zonder pardon haar fragiele lichaam tussen hem en de krant boog. Wat gingen we doen? Sterker nog; wat wilde ze doen?
'What are you reading, mister?' Een doodnormale vraag, maar de manier waarop bracht hem even van stuk. 'Eh..' Zijn stem mondde onbedoeld uit in een hees geluid, voornamelijk omdat hij niet wist waar hij moest kijken, en schoot bij zijn volgende zin lichtelijk in de hoogte. 'Just.. just an ordinary newspaper. Nothing special about it, really.' Met het krantje iets van zich af in zijn handen geklemd om het meisje misschien iets onhandig alle ruimte te gunnen, staarde hij vragend op haar neer toen ze zich naar hem had toegekeerd en hem verbaasd aankeek. Een beetje verstrooid, want wat had hij nu weer over zichzelf afgeroepen? Voor hij het wist haalde het kind haar hand van zijn been af en boog zich beschroomd terug naar haar onbeschutte plekje op het bankje. Met een verontschuldiging en de verklaring dat ze niet wist dat hij het was, waaruit hij veronderstelde dat ze één van zijn leerlingen moest zijn, net als hij wachtend op de shuttle naar de school.
'Oh, no, don't worry about it,' zei hij vlug terwijl hij met de toppen van zijn vingers zacht over de stof van zijn broek streek, waar haar hand zojuist nog gelegen had. In een poging die moest lijken alsof hij de plooien in zijn broek strak wilde leggen, maar heimelijk de aanraking in gedachten weer herbeleefde. Hij wendde zijn blik van haar af om zich opnieuw te focussen op het nieuwsbericht waar hij was gebleven voor hij gestoord werd, krabde even langs zijn kaak. De indruk wekkend alsof er niets gebeurd was. Helemaal niets. In feite zou het voor een normaal persoon ook niet zoveel bijzonder zijn. Voor hem echter, met zijn interesse voor abnormaal veel jongere meisjes, kwam het ongeveer op hetzelfde neer als zomaar geknuffeld worden door een vreemdeling op straat. Voor nu heerste de stilte en het geroffel van de neerdalende regen op de achtergrond weer, alsof het daadwerkelijk allemaal heel normaal voor hem was. En toch zou het als een groot gemis aanvoelen waar hij later behoorlijk veel spijt van zou krijgen als hij het meisje nu liet voor wat ze was. Misschien was het om die reden dat hij zijn krant dichtsloeg, oprolde en zijn aandacht beschikbaar stelde. 'Please,' de hand waarin hij zijn paraplu vasthield bewoog zich opzij, in een gebaar dat hij erop stond dat ze het van hem aannam. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen haar zo in de nattigheid te zien rillen. Op hetzelfde moment tilde hij zijn aktetas van de grond en hield het boven zijn hoofd om zichzelf toch nog enige beschutting te bieden, wat hij op het moment goed genoeg vond.

---

Had hij zojuist niet een blonde vrouw, zo rond begin dertig, in de richting van het platform af zien lopen? Iemand die best moeder van dit kind had kunnen zijn, doorweekt en moederziel alleen, en die haar op een schelle toon zou roepen waar ze in godsnaam nu weer mee bezig was. Om haar vervolgens naar huis mee te nemen voor het eten of iets dergelijks. Automatisch richtte hij zich al iets op om langs het meisje heen te kijken, naar de straat langs het platform. Pas een moment later kwam hij tot een conclusie die hij al eerder getrokken had, maar hem door zijn verbouwerering compleet was ontgaan. Bloody bastard, het was nog niet eens vijf minuten geleden dat hij erachter was gekomen dat ze wel op zijn school moest zitten. Bovendien waren er ook geen blonde vrouwen meer te bekennen in de omgeving. Fout als het in eigenlijke zin was, wist hij dat hij nu alles kon doen en laten. Geen hond die verder op de natgeregende straten te vinden was. Niemand om rekening mee te houden door zich in te moeten houden. Maar hoe abnormaal de gedachten ook mochten zijn; hij was nog niets van plan, en voor menig mens die het tafereel op een afstandje bekeken had, zou iets hebben gezien dat doodnormaal was. Op het feit dat het meisje schaarsgekleed ging na dan. Gewoon een Shadraanse man op een bankje die zijn goede manieren in de praktijk wilde gooien door het meisje een zitplaats te gunnen en haar een paraplu aan te bieden. De bedoelingen erachter - zowel van zijn partij als de hare - zouden voor het blote oog in zo'n doodnormaal scenario onzichtbaar blijven. Slechts iets waar je even om zou fronsen, maar er verder niet over in zou zitten. Fronsen was wat hij nu ook deed, terwijl hij antwoord gaf op haar vraag en zich afvroeg waarom ze überhaupt geïnteresseerd was in zijn bezigheden. Want werkelijk, weer of geen weer: haast iedereen liep hier rond met een krant, al lezend en lopend opengeslagen of opgerold tussen arm en oksel geklemd. De frons - nauwelijks zichtbaar, en niet meer dan een ondiep gleufje tussen zijn wenkbrauwen - was ook zeker met een andere achterliggende reden op zijn gelaat verschenen, want het meisje boog zich over het bankje iets dichter naar hem toe alsof ze een bepaald aspect van zijn gezicht beter wilde bestuderen. Het zou vast die kinderlijke nieuwsgierigheid zijn waardoor hij haar hier ter plekke zou willen verslinden. Gedreven door lust, niet door wrok. Maar dat kon niet, hier in het openbaar. Nee nee - het Instituut was hier nog geen vijf straten vandaan, en hij moest zich toch zeker wel aan de beschaving houden om zijn imago in het beste daglicht hoog te houden? Hij zag al angstvallige kopjes met zijn naam en daden die absoluut niet door de beugel konden verschijnen in dezelfde krant als die hij nu opgerold in zijn handen hield. Op de school had hij vrij spel. Was hij een paar meter van de schoolpoorten verwijderd, moest hij al op zijn tellen letten wat hij zei.
Zijn aanbod voor zijn paraplu werd beleefd, maar haast met enige ontzetting afgewezen, waarop hij de hand waarmee hij het ding vasthield weer iets liet zakken. 'You know as very much as I do that it is only a common thing to do when it comes to this. What really would be impolite is for me to sit here all dry and sheltered, while you are soaking wet, prepared to catch a cold quite easily and all. So..' Met een veelbetekende halve grijns op zijn gezicht, klapte Savador de paraplu in en zette het ding kalm tegen de rand van het bankje.
'To make it a bit fair,' voegde hij er met een zuinig glimlachje en een knippering die evengoed als snelle knipoog door kon gaan aan toe. Een giechel overstemde de regen en de stilte tussen hen. Met de aktetas boven zijn hoofd draaide hij zijn hoofd een ogenblik later naar het meisje toe om haar even vragend aan te kijken. Zijn mondhoeken krulden weer ietsje om. Een flauwe glimlach die nauwelijks zichtbaar was, maar die wel degelijk op zijn gelaat te bekennen viel. Het moest inderdaad een beetje gek staan, zo met een tas boven je hoofd. Hij staarde even een tijdje naar zijn aktetas om die vervolgens ook maar te laten zakken en met een doffe klap op de grond te zetten. De plastic stukjes die voor de bescherming aan de onderkant van de tas aan iedere hoek bevestigd waren, schraapten zacht over de stenen terwijl hij iets voorover boog en zijn armen op zijn bovenbenen plaatste, de tas daarbij tussen zijn benen in. Zijn blik was gericht op zijn beide handen die hij in elkaar gevouwen had, en waar hij zich voornamelijk op concentreerde om de ijskoude regen die nu op zijn onbeschutte hoofd neerdaalde te trotseren. Ja, zijn uitzonderlijke afkeer voor water in alle vormen en maten was kennelijk nog altijd sterk aanwezig, bleek maar weer. Dat het kind zo onbekommerd leek te zijn, ondanks alle kou en nattigheid. Je moest het maar kunnen.
Savador plukte wat peinzend aan de mouw van zijn witte overhemd die eigenwijs steeds omsloeg uit een opgerolde positie, en nu als wit onder zwart zichtbaar was onder de mouw van zijn overjas. Juist op het moment dat hij opschrok uit zijn gedachten door een plotselinge handeling van het meisje. 'Ah - hey -' Hij wilde al aanstalten maken om overeind te komen, want het kind ging er wel doodleuk vandoor met zijn paraplu. En ondanks dat hij het vriendelijk aangeboden had, was dit natuurlijk niet de bedoeling. 'Thief,' kwam er wat verontwaardigd uit. En toch ontbrak de boze ondertoon, was het niet gemeend, en vooral niet op het moment dat ze haar nog aanwezige kind-zijn bewees door vrolijk rondjes te dansen om de opengeslagen paraplu. Hij keek beduusd toe, ook toen ze het ding vervolgens achteloos wegsmeet. Daar ging zijn paraplu. Het verlaten platform werd gevuld met een luid kinderlijk gelach. Iets dat een warm, vredig gevoel in zijn binnenste opriep, als het gemis dat voor heel even weer terugkeerde. Het volgende moment stond ze voor zijn neus, een hand gespreid, haar houding gevormd in een buiging met de vraag of hij ooit in de regen had gedanst. Het kwam allemaal zo opeens dat hij haar in eerste instantie enkel verbluft aan kon staren. 'Sorry?' Hij knipperde een aantal keer met zijn ogen terwijl hij het allemaal even tot bedaren moest laten komen, trok zijn wenkbrauwen op, fronste. 'Oh - oh no, I haven't.' Alsof hij ooit een reden had gehad om vrolijk door de regen te huppelen. 'But I - I do like.. the song,' voegde hij er wat twijfelend aan toe, zijn stem ietwat gesmoord door de hand die hij tegen zijn wang had gelegd, en zijn pink die hij peinzend tussen zijn lippen had gestoken. Singing in the Rain - ook het enige wat hij leuk vond wat ook maar een beetje met regen en nattigheid te maken had. 'Please,' richtte Savador zich een ogenblik later met een glimlach weer tot het meisje. 'Do continue. I fancy your dancing.' Zijn paraplu deed er voor nu niet meer toe. Hij had nu ook iets veel interessanters om naar te kijken, van te genieten en over te fantaseren.

---

Het moest vast door de regen komen - de regen, en de opspelende vermoeidheid nu hij er weer een drukke dag op had zitten. Ook haar plotselinge aanwezigheid, als een wonder gekomen vanuit het niets. Werkelijk waar een klein zegen dat de kilte en afpeigering door de slopende sleur tesamen met de regen uit hem liet spoelen. Maar ook zijn wantrouwen jegens vreemdelingen speelde ongetwijfeld een rol. Hij was niet een persoon die zichzelf op uitbundige wijze tussen de pret en het vertier mengde. Integendeel; hij was rustig, hield zich liever met de typische strenge uitdrukking op zijn gelaat afzijdig. En verstandig als hij was keek hij in de meeste gevallen ook eerst de kat uit de boom. Vast iets dat hij eraan over had gehouden, uit de zware eenzame jaren uit zijn jeugd toen hij dag in dag uit hevig gepest werd. Het was destijds met de dag erger geworden, en niemand die er iets aan had kunnen doen. Het had voor littekens gezorgd die altijd in zijn ziel gekerfd zouden staan. Tot zijn dood, vreesde hij. Zijn waterfobie, ook zoiets. Eigenlijk waren alle redenen waarom hij vandaag de dag met bittere haat werd bekeken, het gevolg van dramatische gebeurtenissen uit zijn leven. Maar desondanks het niet al te moeilijk moest zijn om te kunnen concluderen dat hij zich niet als het harde schoolmeestertje opstelde zonder enige achterliggende reden, was hij introvert en kortaf wanneer er naar zijn jongere jaren gevraagd werd. Een gesloten boek dat hard aankwam als het naar iemands hoofd geworpen werd - zoals het zijn strenge houding symboliseerde - en enkel op een willekeurige bladzijde open zou vallen als diegene erin slaagde om tot hem door te dringen. Je mocht er best trots over zijn als je dat lukte, want veel mensen die zo'n diepere band met hem hadden kunnen werven waren er niet. Alleen een paar die hij op een aantal vingers kon tellen, van één enkele hand. Het kwam er eigenlijk hetzelfde op neer met dit meisje; het gebeurde zelden dat hij als het ware terug naar binnen sloeg tegenover een leerling, was er meestal als één van de meest alerte personen van de leraren er het eerste bij om ze flink op de vingers te tikken. Maar dit kind, dit verschrikkelijk kindse kind dat hem in al haar handelingen van binnen deed opzwepen, maakte hem simpelweg sprakeloos. Net zoals hij roerloos bij de kledingrekken van de herenafdeling bleef staan in een kledingwinkel en deed alsof hij stropdassen bekeek, als daar een groepje meisjes van een jaar of elf, twaalf giechelend bij de pashokjes stonden. Of als Elwin hem onder veel gehuil en gedoe meesleurde naar het park, waar hij als gehypnotiseerd op een bankje naar een naïef jong meisje in korte broek bleef kijken dat haar vrije middag in het hof besteedde met haar langharig hondje, en dat haar ijshoorntje ontdeed van druppels aardbei-vanille op een sensuele wijze. Het wond hem op, ja, hij kon het niet ontkennen. En hij zou liegen als hij beweerde dat hij op zulke momenten niet zo snel mogelijk met een hand voor zijn gulp weg wilde, voor die verachtelijke lust te zichtbaar zou worden. Want verachtelijk was het zeker. Sterker nog; hij had er achteraf een afzichtelijke hekel aan. Welke man van beetje beschaafde komaf genoot nu van volle teugen van erotische gedachten over meisjes waar hij net zo goed de vader van had kunnen zijn? Juist. Het was niet naar behoren. Als hij had mogen kiezen had hij het ook niet zo gewild, maar het was nu eenmaal zo. Hij kon er niets aan beginnen. Het was het enige waar hij volledig machteloos over was. Wanneer het gebeurde had hij er absoluut geen erg in, had de beste tijd van zijn eenzame leven, werd gaandeweg losser, bracht zichzelf tot onvergeeflijke daden om dan uiteindelijk met een schok te realiseren waar hij mee bezig was. Beter gezegd; wat hij had gedaan, want het besef kwam vaak veel later erna pas. Tijd kon je niet terugdraaien. Was het wel voor mogelijk, had hij het allang gedaan. Het was te laat, al lang. Dit jonge natgeregende kind had hem al in haar ban genomen eer hij er zelf erg in had gehad, en nu zat hij hier vergenoegd naar haar dansende gestalte in de regen te kijken.
Savador rechtte langzaam zijn rug weer toen ze haar dansen staakte en haar aandacht opeens weer op hem richtte, haar natte klamme handen steunend op zijn knieën. Ze ging niet in op zijn verzoek om verder te dansen, als een glazen ballerina dat op een schattig melodietje van een muziekdoosje om haar as ging draaien als je het opende - in plaats daarvan leek hij, en enkel hij er nu alleen aan toe te doen. Met zijn smalle lippen iets van elkaar af, staarden zijn ogen in de hare, die vol rood van kleur waren en hem deden denken aan zoete kersen, gleden over haar blanke huid, schoten automatisch zelfs even naar haar fragiele bovenlichaam - uiteindelijk bleven ze hangen op haar mond. Onschuldige kinderlippen. Eigenlijk hadden ze nog vrij weinig weg van de gekrulde volle vorm van een tiener in de overgang van meisje naar jonge vrouw. Vormde dat juist ook de reden waarom hij het er hoe dan ook warm van kreeg en zich vanuit zijn terugwijkende positie iets dichter naar haar toe boog? Blijkbaar. Zijn hoofd maakte nauwelijks opmerkzame knikkende bewegingen terwijl hij dat deed, en zijn wazige blik gleed van haar lippen naar haar ogen en terug; alsof hij er zichzelf toch nog van wilde weerhouden iets te doen waar hij zichzelf mee in de problemen kon brengen. Maar bij Medusa. Van dichtbij oogde ze nog schattiger, nog zachter en nog kinderlijker. Hoe, in hemelsnaam, kon hij zichzelf hier van weerhouden? Onmogelijk. Hij stopte zijn extreem behoedzame poging om zijn verlangen waar te maken, knipperde sporadisch even met zijn ogen. Voor een klein ogenblik kon hij alleen maar staren naar haar gniffelende gezicht. In tweestrijd met zichzelf; aan de ene kant teleurgesteld dat ze het precies juist nu had moeten doen, aan de andere kant blij dat ze het had gedaan. Het bracht hem weer even terug bij zinnen, want ondanks het feit dat er nog wel een paar centimeters tussen zat, had het niet veel gescheeld. 'Mister, I don’t want to dance alone,' met die woorden die ze met haar schattige stemgeluid produceerde, creërde ze weer enige afstand en werd de betovering gebroken. Enkel de natte plekken op zijn broek als overgebleven markeringen van haar aanraking achterlatend. En terwijl ze zich weer even van hem afkeerde, liet Savador zijn gelaat verbergend in zijn handen glijden en liet zijn ingehouden adem trillerig ontsnappen. Zijn gezicht half in zijn hoed verstopt terwijl hij peinzend door zijn gitzwarte lokken streek. Even - even alles laten bedaren.
'You.. you don't?' Met de hoed strak tegen zijn borst gedrukt, besloot hij langzaam overeind te komen. Nog een beetje van de wereld, duidelijk te zien aan de uitdrukking op zijn gezicht die nog op moeilijk en half afwezig stond. 'It would be very rude to let a lady dance alone, right?' Er verscheen even een klein ontevreden fronsje tussen zijn wenkbrauwen op het moment dat haar voeten het regenwater op lieten spatten, en een aantal druppels op één van zijn broekspijpen neerdaalden. Zijn gezicht klaarde al gauw weer op toen hij naar haar keek, mondhoeken opnieuw omgekruld tot een warm glimlachje. 'True,' gaf hij haar gelijk terwijl hij haar dichter naderde. 'But then again, it's not up to the lady to ask the gentleman to dance. You should know that.' Voor heel even zwakte de neerdalende regen even af, alsof de natuur hem in zijn volle Shadraanse taal wilde laten spreken, compleet met de typische a's als in car en in dit geval de ask en een minimaal beetje in dance. Nog geen twee seconden later kletterde de regen weer net zo hard neer alsof iemand een knop had omgezet. De glimlach stond nog steeds onafgebroken op Savadors gelaat terwijl hij op haar neerkeek. 'So,' kondigde hij zacht aan, zijn vingers de knopen van zijn overjas loshakend, waarna hij het kledingstuk over de zitting van het bankje wierp. 'If you insist..' Zijn wenkbrauwen trokken zich wat op terwijl hij zijn zin met een vriendelijk glimlachje afmaakte. Eronder droeg hij zijn witte overhemd met daaroverheen een zwart gilet dat nauw over zijn kleding aansloot waardoor zijn nog goed gevormde lichaam beter tot diens recht kwam, en de stropdas die onder de v-kraag ervan verdween. Nog altijd netjes en formeeltjes in zijn geheel, met zijn overhemd zorgvuldig in zijn broek gestopt en alle andere kleine details die hij met beschaving had weggewerkt, maar in ieder geval vrijer om losser te kunnen bewegen. Wat vertwijfeld zochten zijn handen de hare op, om die in de zijne te nemen en losjes beet te pakken. De benauwing sloeg in een rap terugkerende vlaag weer toe toen hij voorzichtig een hand - waarin hij met een aantal vingers nog zijn hoed om de rand vasthield - bij haar middel plaatste en zijn lichaam dichterbij moest brengen om de juiste positie aan te nemen. 'So - um..,' een beetje onhandig in de danspositie moest hij iets verder omlaag kijken om op haar neer te kunnen kijken nu hij dichterbij stond, deed een poging de lichte bevingen in zijn stem te smoren. Uiteraard dat hij daar compleet in faalde. 'Are you fond of traditional dances, or - perhaps it isn't what you had in mind..? Something completely different instead..? I mean - ' Savador kapte zijn zin abrupt af met een hoorbare ademteug, slikte, merkte dat er onzinnig veel woorden over zijn lippen kwamen en besloot uiteindelijk zijn mond toen maar weer dicht te doen. Zoveel aarzelingen. Zoveel kleine onzichtbare struikelblokken. Enkel en alleen aangedreven door de drang om dat natte breekbare lijf hier ter plekke tegen zich aan te willen drukken, op zo'n innige manier dat ieder centimetertje voelbaar was tegen het zijne, om zijn armen om dat kleine gestalte te slaan en zijn neus tussen haar vochtige blonde lokken te stoppen. En hij wist heel goed dat hij zich op een zeker moment niet meer kon bedwingen - vooral niet nu hij zo dicht bij haar stond en alles en iedereen om hem heen even vergat. Vervaagd als natte wezenloze penseelstrepen op een wit doek, waarop de schildering in het midden zoveel interessanter was dan de honderden kwastbewerkingen van de omgeving eromheen. Zijn Grande Odalisque, La Scapigliata en Mona Lisa ineen.

---

Stellig was het dat het niet zomaar toeval moest zijn, een ontmoeting vanuit het niets met een meisje dat slechts gekleed in een dun jurkje in deze stortbui rondhuppelde. Maar zeldzaam als het in zijn geval mocht zijn voelde hij zich er weer vrolijk door, opgewekt, het bevredigende 'pluk de dag'-gevoel dat je enkel in de armen kon sluiten als je geen levenslange eenzaamheid en bittere afkeuring kende. Dagen die enkel gevuld waren met lesgeven voor een klas ongeïnteresseerde pubers, administratief werk voor de hele school en diens leerlingen die zijn dagenlange fauteuil-zitten achter een ouderwets bureau en het feit dat het hoe dan ook gedaan werd om de educatie voor hen te verbeteren toch niet erkenden - de ondankbare honden - het halen en brengen, halen en brengen, halen en brengen van zijn kinderen naar de kinderopvang, Uda in haar lila nachtjapon die voor het raam van zijn persoonlijke vertrek stond te roken, wachtend met de sigaret tussen twee vingers met valse felrode gelakte nagels op hem en zijn lichaam - iets dat zo dichtbij was, maar ze toch niet kreeg omdat hij het vertikte om andere dingen te doen dan haar te verafschuwen - de lege flessen wijn, groeiende wallen onder zijn ogen, de gefrustreerde hand in zijn haar. En veel verder dan dat kwam het al niet. Geluk? Het kwam niet voor in zijn woordenboek. Was ooit ergens in het midden op een vergeten vergeelde pagina in voorzichtige letters verschenen, nu niets meer dan vervaagde letters die zogenaamd moesten referreren naar de vervaagde herinneringen. Lang vergeten dagen waarop de glimlach permanent op zijn gezicht had gestaan, met precies zo'n meisje tegen zich aangedrukt, neus in haar diepzwarte lokken gestoken en zijn armen over haar hoogzwangere buik gelegd. Het had niet lang mogen duren. Het duurde nooit lang. Maar ze deed hem onherroepelijk aan het opgroeiende meisje denken - begin zeventien, jong, naïef, zijn eerste vrouw en moeder van de twee kinderen die op de dag van vandaag nog over de aarde ronddartelden - , bracht hem onbewust terug naar die vreugdige periode uit zijn leven - en die vreugdige periodes waren als kruimels op de bodem van de koektrommel. Een karige greep uit het geheel, de rest opgevuld met genadeloze leegte. Maar dat zou voor een simpel, bekrompen mens genoeg reden zijn om er juist aan vast te klampen. De kruimels despereraat van de bodem op te likken. Iedereen zou hetzelfde hebben gedaan. Misschien niet aangedreven door de bizarre interesse voor jonge meisjes en de verdomd sterke aantrekkingskracht die niet te negeren viel, maar toch. Geen ziel in de wereld was sterk genoeg om compleet emoties weg te stoppen, of met bewijzen te kunnen beweren dat niets hen kon raken. Er was altijd wel iets om en met een deken over je hoofd in foetushouding ergens in een hoekje van de kamer te gaan zitten, langdurig of van korte tijd. Zelfs de meest doorgewinterde soldaat liet tranen om zijn omgekomen kameraden. Want zo zat de mens en het leven in elkaar. Alletwee begrippen hulpeloos. Het leven een groot zwart gat en de mensen denkend dat ze anders waren en beter dan de rest, terwijl ze werkelijk gewoon zelf nog net zo zielig, dom en gebrekkig aan alles waren. En hij als hulpeloze man zou zichzelf niet als zo'n bekrompen individu kunnen betitelen als hij daar gewoon maar was blijven zitten - misschien wel gewoon met de krant onder een arm en de hoed op zijn kruin haar gepasseerd had en was ingestapt, als zijn shuttle daar al ronkend en gereed had gestaan. Kon hij niet.
Vooral niet nadat ze vervaarlijk dichterbij was gekomen en beetje bij beetje onbewust meehielp om hem een nieuwe zonde op het voorhoofd te drukken. Wat het precies was geweest wist hij niet; alles wat hij wel wist, was dat er een vonk was overgeslagen in het korte moment van gestaar en geaarzel. Eentje die hem aanzette tot iets wat hij tot dit moment waarschijnlijk liever had overgeslagen. Het was kil en nat en dansen deed hij liever op de dansvloer op feesten en bijeenkomsten van grote dure particuliere firma's. Dan was dit toch zoveel meer dan een gelegenheid waarvan hij alleen maar van had kunnen dromen. Ze was klein, kwam ongeveer waarschijnlijk ter borsthoogte. Het viel vooral op nu hij vlak voor haar stond, onwennig met haar nog vrij kinderlijke hand in de zijne, die daarin tegenstelling groot en volwassen was, vooral met een nadruk op duidelijk volwassen omdat er een zilveren trouwring om zijn ringvinger fonkelde. De andere hand in haar middel gelegd, dat inderdaad net zo breekbaar en fragiel aanvoelde als dat het oogde, merkte hij nu. Op zijn gelaat was een verraste uitdrukking gekropen, met vriendelijk vragend opgetrokken wenkbrauwen terwijl hij op haar neerkeek bij het horen van haar woorden. 'You sure?' Zijn mondhoeken trokken zich langzaam op tot een klein glimlachje, en hij haalde zijn lippen na een aantal seconden bewegingloos in de regen, in eenvoudige danspositie te hebben gestaan weer van elkaar af. 'Well, at least you have the manners of a real lady,' bevestigde hij op een besluitende toon, alsof hij met die woorden en de vriendelijke uitstraling op zijn gelaat geen neerhalend weerwoord meer over haarzelf trachtte te willen horen. Ongestoord bleef de regen neergutsen, en in datzelfde ogenblik keek hij op haar neer, het dansen zelfs even compleet vergeten. Een korte, zachte lach verliet zijn lippen toen ze op de keuze voor de dansstijl instemde en haar woorden compleet maakte met een knipoog die hij onvermijdelijk als ondeugend aanzag - automatisch een stroom aan gedachten en connecties oproepend over wat haar allerliefste moeder haar nog meer had geleerd. 'Why, there you have it then,' ging hij er beamend op in om daarbij ook terug te komen op zijn eerdere woorden, zijn tanden nu zichtbaar in de breed ontplooide glimlach. Ze kwam in beweging, langzaam, houterig - alsof ze het dansen na een hele tijd weer op moest pakken. Wie weet was ze helemaal niet bekend bij de traditionele dans, had ze het enkel maar gezegd om iets te doen aan haar verveling die al die tijd voor ze spontaan naast hem was komen zitten ongetwijfeld bezit van haar had genomen. Zelfs als dat het geval was, vond hij het niet erg en speelde hij gerust mee. Graag zelfs. Net zoals dat hij het niet erg vond dat ze de gratie van dit soort dansstijlen niet tot uiting liet komen door als meisje zijnde te leiden. Integendeel; het gebeurde allemaal met de naïeve kinderlijkheid waar hij zo van hield en vertederde hem. Hoe ze peinzend naar haar blote voeten starend door de plassen schuifelde, hand die niet ver genoeg kon reiken om de houding compleet te maken rustend op zijn borst, regendruppels die van haar blonde vochtige lokken drupten. Totaal niet bekommerd om dit alles deed hij zijn deel van de dans, stappend en geleidelijk aan draaiend over het perron, met het besluit om dit aan haar te laten weten door in te springen als leidende persoon. Hij zou het beseft kunnen hebben dat ze kennelijk wel degelijk bekend was met het traditioneel dansen als hij zich specifiek op het dansen alleen had gericht - maar dat was niet zo. Het enige wat hij kon doen was op haar neerstaren, lang en zwoel. De schattigheid die een pasgeboren puppy opriep als het tussen de vacht van de moeder naar de tepels woelde, affectie tussen twee verliefde mensen die elkaar in de ogen keken, samenhorigheid als je onder lotgenoten verkeerde - en dat alles in één in een enkele blik gestopt. 'Lovely,' kwamen de woorden in alle overwelming van het moment en de emoties over zijn lippen, haast fluisterend. 'You dance lovely.' Er was niets meer aan te doen. Hij was al verloren, verdrinkende in alle emoties die het opriep. Veroorzaakt door dit enkele minimeisje, onwetend en verschrikkelijk aanhankelijk als ze waarschijnlijk nog was. Het was toen dat ze opeens haar kersenrode ogen naar hem opsloeg, recht in zijn ziel durfde te blikken en hij voor een fractie van een seconde even getroffen werd door lichte verwarring. Maar de aanhankelijkheid in zijn blik was nog niet verdwenen, en er kroop langzaam weer een mild, nauwelijks zichtbaar glimlachje op zijn gezicht nu ze hem recht aankeek. Worstelend met de drang om de dans over te laten gaan in een warme omhelzing, haar hoofd tegen zijn borst te drukken en haar zelf te laten horen wat ze met hem - een volwassen man die het beter zou moeten weten, al zoveel meer had meegemaakt dan een jong meisje dat pas net kwam kijken zoals zij - in zo'n korte periode had gedaan. Tegelijkertijd teisterde ze hem alleen maar, zonder dat ze dit zelf hoefde te weten. Het was zoals het ging met alle jonge, lieve meisjes en dat kon hij haar niet verwijten. Ze wist niks over hem en zijn wanhopige obsessies. Hij maakte de dans af met twee stappen meer dan zij, toen ze plotseling gestopt was en daarmee het verheerlijkende moment voor hem ruw beëindigde. Alsof hij ook daadwerkelijk uit een wilde droom ontwaakte, trok de soezerigheid uit zijn blik om plaats te maken voor lichte verbazing. Hij stopte. Nog in danshouding staarde hij op haar neer, haar ene hand nog in de zijne - maar die voegde zich al snel samen met de andere tegen zijn borst. 'Mister…' Zijn lippen scheurden zich al van elkaar af om iets te willen zeggen - vragen, beter gezegd - maar bleven in halfopen positie hangen. Want haar handen oefenden druk uit op zijn borst, hij voelde het. En hij begreep de schuchtere dwang die ze hem daarmee duidelijk probeerde te maken. 'Can you please sit down and close your eyes?' Haar verzoek uit het niets, gebracht met een opmerkelijke trilling in haar stem, bracht hem een van zijn stuk. Zoals alleen het kind in meisjes en vrouwen hem volledig van zijn stuk konden brengen. 'I.. I want to give you something,' lichtte ze haar eerdere woorden toe, trillende stem niet ontbrekend. En hij wist niet waarom, maar God - wat wilde hij graag weten waarom. Hij bleef nog een paar lange tellen met de verbazing en halfopen mond op haar neerstaren voor hij haar langzaam uit de danshouding losliet. Er kwam een geluidje uit zijn keel, alsof hij zich nu pas realiseerde dat ze hem iets verzocht - simpelweg omdat hij er niets fatsoenlijks uitkreeg. Legde de link pas toen hij een vluchtige blik over zijn schouder wierp, naar het bankje waar ze hem heen wilde duwen. 'Of course.' Het kwam er daarom ook een beetje overhaast uit toen hij haar daarna weer kort even aankeek. Met zijn beide handen om de hoedrand geklemd, schuifelde hij van haar vandaan om uiteindelijk neer te zijgen op het bankje. Precies op hetzelfde plekje, iets meer naar de linkerkant naast de achtergelaten en inmiddels doorweekte opgerolde krant - zodat het bijna leek dat hij nooit was opgestaan. 'Like this?' Zijn ogen kalm gesloten, de hoed tegen zijn borst gedrukt. Stiekem schoof één van zijn ogen toch weer open om onschuldig glimlachend door zijn wimpers naar haar te gluren. Gewoon, omdat ze ook ondeugend was geweest. Toch hield zijn plagende poging niet lang aan, want hij deed zijn ogen weer netjes dicht en zijn mondhoeken zakten weer iets omlaag. Afwachtend op hetgeen wat ze hem dan zo graag wilde geven, en van binnen zo razend benieuwd dat hij er nerveus van zou worden als hij nog langer in spanning werd gehouden.

---

Het was nu wel te concluderen; ze was vreemd op de typisch naïeve kinderlijke manier. Een verstandig kind, recht door zee en luisterend naar diens ouders, nam geen snoepjes aan van vreemde mannen - laat staan dat ze een eenzame dans over een verregend en verlaten perron met ze gingen opvoeren. Alles in de zin van de waarschuwende nagalmende woorden van hun moeder. 'Als je weet wat goed voor je is, vermijd je zulke mensen' hier, 'kind, pas er toch voor op!' daar. Het liet hem zich afvragen waarom dit kind daarvan verschilde. Een wees, bedacht hij zich eerst. Een weesje dat door haar voogd op zijn school was geplaatst, voor een betere toekomst. Gezien haar kledingdracht en haar onstuimige benadering alleen al. Dat bracht automatisch weer de drang met zich mee om meer over haar te willen weten. Zoveel meer.
Ze was schattig, spontaan, misschien een tikkeltje brutaal - maar ze deinsde niet in de schaduwen voor hem terug, bij het zien van zijn voorkomen alleen al. Dat moest toch al heel wat zeggen. Vooral als ze ervan op de hoogte was dat ze dezelfde Hoofdmeester over de school was die werd gehaat, gevreesd en maar door bar weinigen werd geliefd. Ze moest hier blijven, besloot hij uit het niets. Bij hem. In ieder geval tot de shuttle arriveerde en ze samen in konden stappen - zij natuurlijk op de stoel naast hem, om vervolgens halverwege de toch aardig lange rit haar hoofd op zijn schouder te laten zakken. Liever had hij in dat geval natuurlijk dat het uiteindelijk zijn schoot werd waar ze zich als een opgekrulde kat op zou nestelen - maar dat was een fase die later dan zou komen. En uiteraard dat hij dan wel verstandig genoeg zou zijn om een plaatsje helemaal achterin te nemen. Daar waar geen mens ooit zat, omdat het meestal geëigend werd door de halsstarrige jeugd die er alle rommel en handkrabbeltjes op de achterkant van de stoelen achterliet. Ongehoord als het was, begon hij zich er al op te verheugen. Hoelang geleden was het dat een leerling ook de affectie bij hém zocht? Dat hij zich niet meer hoefde te verknochten aan de wijn en de eenzaamheid alleen, omdat het hem toch al zolang gewend was. Juist omdat het een gerealiseerde fantasie was, was het onwerkelijk. Triomferend, zo voelde hij zich; hij was er immers in geslaagd een nieuw slachtoffertje te maken, al noemde hij ze liever niet zo. En een extreem jong exemplaar, that said - want werkelijk; hij hield zich nu ook maar enkel bezig met zijn eigen gevoelens. Het was in deze situatie toch ook weer niet zó verkeerd? Ze was immers zelf in zijn armen gelopen, als het ware. Nee - hij deed niets fouts. Niet zo heel veel, althans. Gingen mensen ernaar vragen, dan was ze zijn jonge nichtje of dochtertje en hij de hartstochtelijke suikeroompje of vader en zo zij het. Hij zou haar niet zo snel meer laten gaan. Hoe vaak kwam hij nog een meisje van haar soort tegen? Het pérfecte soort in zijn ogen. Zolang ze op de school zat, hoefde hij zijn hoofd daar ook niet onnodig over te breken. Dacht hij. Hoopte hij.
Onder haar lichte dwang was hij achteruit geschuifeld, zijn broek nu langzaam doorwekend door het natte hout - maar het kon hem niets schelen. De steenkoude natte plek en de aanhoudende neerdalende regen konden zijn vurige verlangen bij lange na niet doven. Wat kon dat nu nog wel?
Neerzijgen en ogen dicht, vervolgens wachten. Spelletjes. Het werd alsmaar beter en beter. Het meisje bewees zich na iedere minuut meer en meer als trucendoos in zijn fonkelende ogen, enthousiast als dat van een klein kind. De ene na de andere frats waar ze hem mee optoog, en dat het nog lang mocht doorgaan. Ontplooien? Haar trucjes weerleggen, zodat er geen lol meer aan zou zijn? Ze mocht het niet van hem. Wilde hij ook niet. En hij wist dat hij haar ook tevreden zou moeten houden, wenste hij dat ze het onbekommerde kind bleef. Iets wat nogal een probleem zou kunnen vormen. Egoïstisch en egocentrisch; het waren twee begrippen die niet aan zijn karakterkenmerken ontbraken. Daar moest hij mee oppassen. Hij wist het net zo goed als dat hij wist dat hij hier vooral moest blijven zitten, vooral zijn ogen dicht moest blijven houden en vooral haar gang moest laten gaan. En ondanks dat gluurde hij voor een paar enkele seconden toch tussen zijn oogleden door, want olijke ongehoorzaamheid; daar waren jonge meisjes nu eenmaal op gesteld. Het zachte pijnkreetje dat vervolgens zijn lippen verliet was half verontwaardigd, half in de plagende invloed zoals zijn voorafgaande handeling, als een aansluiting op het geheel. Zijn ogen sloten zich braafjes weer, zijn mondhoeken krulden zwakjes om tot een glimlachje bij haar bestraffende woorden. Ergens was het immers wel een grappig idee dat de leraar moest luisteren naar de leerling.
Een zoen, als zijn verwachtingen al niet te laag waren. Hij wachtte geduldig op de zachte lippen tegen zijn wang of op zijn mond, maar ze moest wel opschieten nu. Nog een halve minuut langer, en hij zou de stap zetten. Waarschijnlijk niets meer dan een klein delicaat pekje op haar voorhoofd, omdat kinderlijk verlangen nu eenmaal groter was dan bij volwassenen. En dan zou zij weer degene zijn die eronder leed, hoefde hij niets anders te doen dan af te wachten en trok hij er later een groter voordeel uit. Hij had een groot verlangen en hij wilde het nú. En hij kreeg het ook. In de vorm van iets zachts en vreemds dat weifelend zijn smalle lippen betastte, alsof ze bang was dat hij plotseling zijn sterke tanden om haar ranke vingers zou sluiten. Want dat waren het, besefte hij even later beteuterd. Zachte vingertoppen over zijn onderlip, even zacht strijkend over de vormen ervan. Zijn ogen waren nog gesloten, maar tussen zijn wenkbrauwen had zich een peinzende frons gevormd. Waarom? Het moment was juist, de vrijwel verlaten plek was juist. Waarom bleek dit alles weer één grote tegenslag te zijn? Hij had zich nog wel zo voorbereid op een klein lichaam naast zich in bed, waar alle ruimte voor was, uitleg over moeilijke lesstof op zijn schoot, persoonlijke uitjes die tussen hen bleven en dat soort Savadorshit. Niet dus. Droom in duigen. Verlangen gedoofd. En maar weer verder met zijn grijze sombere leventje.
Het beslist aanwezige en bekende geronk van een shuttle op de achtergrond drong serieus pas veel later tot hem door. Vooral omdat de vibraties voelbaar waren aan de natte tegels onder zijn herenschoenen, het bankje onder zijn achterste, en tot slot zijn hele lichaam en geest weer terug bij het hier en nu bracht. De druk van haar vingers op zijn lippen was verdwenen, een ijzige kilte nalatend. Hij durfde zeker pas twee minuten later zijn ogen te openen. De plek waar het paraplumeisje zojuist nog had gestaan was leeg en riep eenzelfde pijnlijke leegte in zijn binnenste op. Blonde eigenwijze lokken, grote kinderlijke rode ogen - weg. Alsof ze er nooit was geweest. Koortsachtig dwaalde zijn blik al over het perron, haast al in paniek. Hij móest haar vinden. Hij was verknocht aan meisjes zoals zij en zij kennelijk verknocht aan mannen zoals hij, dus kon het niet anders dat het zo moest zijn dat ze bij hem bleef. Het moest gewoon zo gebeuren. Het was het lot. Maar hij zat hier verloren en zij was weg, end of story - en dan? Moest hij zich dan maar weer wijden aan zijn slangen als enig gezelschap, de kinderen als die een paar kleine uurtjes op zijn drukke dagen in zijn aanwezigheid waren en de sleur die zich aan zijn onverbeterlijke leven had vergrepen? Dat was hij niet van plan. Niet na de ontmoeting met het perfecte schepsel.
En ten plotseling, als een misthoorn op een zwijgend veld, sneed daar haar stemgeluid weer dwars door zijn gedachten. Haar vrolijke, levenslustige stemgeluid dat typisch aan een kind toebehoorde, en dat zijn hart bovendien weer hoopvol liet opspringen. Die luchthartigheid was ook in zijn blik te zien toen zijn hoofd in een ruk opzij schoot, zijn ogen zoekend langs het gestalte van de shuttle - daar kwam het immers vandaan - om te blijven hangen op haar zwaaiende hand voor de deuren van het voertuig zich sissend sloten. Direct ebde het sprankje hoop weer van zijn gelaat als de regen die op hem neerdaalde terwijl hij half van het bankje kwam, zijn blik eerst ergens nog wat twijfelend gericht op de shuttle. Alsof hij toch nog ergens verwachtingen had dat ze hem dit niet zou aandoen. Het tegendeel werd een moment later als een stoot tegen zijn kaak bewezen toen de shuttle stoom produceerde die als een grote witte wolk over het perron werd gejaagd door de wind, en onder veel kabaal los van zijn plek kwam. 'Verdomme!' Hij schoot overeind, zijn verwilderde blik nog snel over zijn recente zitplaats schieten om na te gaan of hij niets vergat, zette een verrassend vlotte sprint in, draaide zich terug om zijn tas en jas te grijpen, vervolgde zijn sprint vervolgens weer half struikelend in de hoop de shuttle nog tegen te kunnen houden. Shitshitshitshit! Zijn kinderen moest hij uitsluitend tegen vieren bij de poort van de kinderopvang in Oak's Field ophalen, zijn zojuist geclaimde fluffyheid ging ervandoor. 'Wacht!' Zijn stem sloeg over terwijl hij de shuttle met opgeheven hand achterna stoof, die nu niet veel meer dan een klein zwart puntje aan de hemel was. Hopeloos. Gewoon hopeloos. Hijgend rende hij zijn sprint uit, en bleef uiteindelijk met zijn handen op zijn knieën staan om op adem te komen. Wat - waarom? Wat had het kind hem geflikt? De rollen waren verdomme omgedraaid, hij was degene die in de val was gelopen. En zo onwennig als het voor hem was dat iemand het gelukt was hem te outsmarten, hij gewoon met open ogen in haar val was gelopen, veel te veel bedwelmd geweest door zijn eigen verlangens - zo ergerde hij zich mateloos over het feit dat hij haar voor nu kwijt was.
Hij bleef nog even voorovergebogen staan, naar zichzelf starend in zijn spiegelbeeld in de regenplas waar hij met beide, nu inmiddels doordrenkte herenschoenen in stond. 'God DAMN it!' Hij stampte tesamen met de verwensing woest zijn spiegelbeeld in de reflectie tot een onherkenbare vage waas voor hij zich nijdig omdraaide. Terug naar het bankje dan maar, waar hij net nog zeker drie minuten met gesloten ogen had gezeten zodat zijn 'winst' alle tijd had kunnen nemen om van hem te ontkomen. Ze had hem pijn gedaan, en als ze dacht dat hij het haar in het vervolg zomaar ging vergeven zat ze goed fout. Zacht vloekend en mopperend staarde hij voor zich uit. Was zijn paraplu ook nog eens zoek, kon hij ineengedoken in de striemende regen gaan zitten. Zijn ondergang accepteren zou hij niet. Zijn standvastigheid was al net zo doorgewinterd als de nijdige uitdrukking op zijn gezicht - om met diezelfde nijdige uitdrukking te wachten op de volgende shuttle, en in alle vurige hoop om zijn grote fout van vandaag van zich af te zetten. Al was het maar voor even.