Memories from another past.

Eres keek voor zich uit. Het was nog stil in de kroeg al was het geroezemoes buiten de deuren wel al te horen. Ze hadden specifiek gevraagd of ze de mensen pas over een half uur binnen konden laten, ze waren nog niet klaar met de opzet. Ze hadden al eerder klaar kunnen zijn als ze vandaag niet zo ongelofelijk veel pech hadden gehad. Eerst was er een lamp kapot gegaan, doorgebrand. Vervolgens deden drie microfoons het niet. Ze hadden even overwogen om zonder te spelen maar dan zouden de akoestische instrumenten niet meer boven het vrolijke geblaat van de kroeg gangers te horen zijn geweest. Dus ze hadden ervoor gekozen om op vervanging te wachten.
Eres had op dit moment niks te doen. Ze liep iedereen nu alleen maar in de weg. Soundcheck hadden ze al gedaan. Dit was echt de laatste paar dingetjes recht hangen en nalopen. Dus Eres was met een drankje aan een tafeltje in de lege bar gaan zitten. Snelle voetstappen van een haar maar al te bekend persoon wekte Eres uit haar wazige gedachten. Ze keek met een glimlach op naar het kleine meisje dat op haar afgerend kwam. Ze had dezelfde licht blonde lokken als haar moeder die tot aan haar schouders reikte. Maar waar haar moeder groene kijkers als smaragden had, had dit kind gelige ogen, bijna goud, die een scherpe, intelligente blik konden hebben. Haar dochtertje, Elune Litha, oftewel maanlicht. Want dat was het eerste wat in de ogen van het kleine meisje was weerspiegelt zodra ze geboren was. Het witte licht van de volle maan die haar stralen over het pasgeboren kind had geworpen.
'Mama, kijk wat Aern voor me heeft gemaakt,' riep het kleine kind en liet enthousiast een haarfrutsel van kraaltjes en veren zien. Eres' glimlach werd alleen maar groter. Aern was de percussionist maar daarnaast ook een echte knutselaar. Elune was niet het enige kind in het gezelschap van band leden en aanhang. Aern ging met de kinderen altijd knutselen en maakte altijd hele grappige dingen met ze. Vorige week nog een dromenvanger. 'Dat is echt prachtig lieverd. Kom maar, dan maak ik met vast in je haar,' sprak Eres kalm. Ze had het net zitten toen Fir, de fluitiste aan kwam lopen. 'Ze zeggen dat ze de deuren echt niet langer gesloten kunnen houden, ze moeten nu openen. Ik heb met Zateph gesproken en hij zegt dat ze nu toch bijna alles klaar hebben dus ik kom je ophalen Eres,' sprak ze vrouw tegen haar. Eres knikte en stond op terwijl ze de hand van Elune lichtjes vast pakte en haar meenam naar een rustigere plek waar ze geen last zou hebben van het Shadraanse uitgaans volk.
Zoals gezegd opende de barman inderdaad zijn kroeg en de mensen stroomde langzaam naar binnen. Er was aangekondigd dat er live muziek zou zijn dus niemand klaagde echt over het feit dat het erg stil was in de kroeg. Al snel gingen de eerste biertjes onder de tap door en werden wijnen en mixjes voorzichtig door de menigte geduwd om op de plaats van bestemming te komen. Eres dronk haar eigen glas leeg, zette het op de bar en liep naar het verhoogde podium waar de muziekinstrumenten al klaar stonden. De rest van haar band zat al te wachten en Eres nam naast Zateph plaats achter een microfoon. Toen Zateph begon met spreken werd het geroezemoes wat zachter. Zateph vertelde wie zij waren als band, waar ze vandaan kwamen, maar bovenal dat hij hoopte dat iedereen met veel plezier naar ze zou luisteren. Ze begonnen met een redelijk snel nummer waarvan de tussenstukken en vioolspel bevatte gespeeld door Eres. De tekst die zowel zij als Zateph zong was speciaal voor hun optredens op Shadra, in het oud Shadraans gezongen. Eres had het van Zateph, die zelf van Shadra kwam, geleerd. Voor hij bij de band was gekomen had hij eerst oude talen en dialecten bestudeerd. Vervolgens kwam er een nummer zonder tekst, een een lekker snel dansnummer. Want daar ging het immers om in een kroeg toch? Dat je lekker kon dansen onder het genot van een drankje. Zo gingen ze nog een paar nummers door totdat Zeteph aankondigde dat ze even pauze zouden nemen.
Eres klom van het podium af en kreeg van Fir zelf een koud drankje in haar handen gedrukt. Het was ook benauwd met zoveel mensen op elkaar. Plotseling werd Eres op haar schouder getikt. Met haar drankje nog in haar handen en Fir die over haar schouder mee loerde draaide ze zich om, om het gezicht te zien van de persoon die haar aandacht had gewild.

(Savador)

Een groot opgeslagen kamp aan tenten en narokende, gedoofde kampvuren lag er in het melkwitte licht van de maan duister en verlaten bij. Glanzende dampende paardenlijven schoven tussen de met houten palen ingeslagen omheining snuivend langs elkaar heen, het enige geluid dat geproduceerd werd in de avond - op het geluid van ijzer op ijzer van nachtbrakers verder in het kamp na. Enkel in de hoofdtent flakkerde nog het licht van een olielamp, en tekenden zich de schaduwen van twee personen tegen de scharlakenrode tentdoeken af als in een vaag schimmenspel. Savador had van het opvolgersschap geprofiteerd en de volgelingen van Deshas uit het strijdkamp dat hij eens bezocht had uit het Rijk der Schaduwen opgetrommeld, die zelfs toen onder geen beding een bevel van hem mochten weigeren. Kennelijk waren ze Deshas eerder trouw dan de huidige Heer der Duisternis, want over het feit dat hij nog geen plichten had om een heel strijdkamp te leiden was nog geen woord over gerept. Als hun voormalige, huidige leider nam hij vast al een klein voorproefje. Voornamelijk met als doel om nieuwe sterke jonge rekruten te vinden die vroeg of laat , en die hém als leider zagen. Nu lag hij in de hoofdtent met een zwak aanwezig begeerte en een enkele hand het vrouwelijke lichaam te herontdekken, tesamen met één van de troostmeisjes uit het kamp, om het lege gemis van de vrouw die hij ver van hier wel liefhad op te vullen. Of stiekem gewoon de ongebluste lichtekooien die zich voordeden als troostmeisjes, maar er alles behalve bezwaar tegen hadden om met de eerste de beste man in het stro te duiken. Het was ook maar een term, echte troostmeisjes die handelingen tegen hun wil in moesten uitvoeren zoals in de traditionele Shadraanse kampen waren het niet. Niets meer dan feeksen, meestal rondreizende zigeuners die zich aan het kamp hadden gevoegd. Een achterste gedeelte van de tent was volgestouwd met kussens en zachte satijnen weefsels, en afgeschermd door sluierachtige stoffen zodat ze er in privé hun gang konden gaan. Het wicht met haar dikke bos krullend rode haar lag halfnaakt over hem heen om onder zijn starende, bijna verveelde blik door de stof van zijn kleding heen zijn verhardde geslacht te betasten. Alsof zij te laag voor hem was, en hij te edel om meer van zichzelf aan haar te onthullen. Het was immers ook altijd hetzelfde. Standaard blond, bruin of rood krullend haar, een eenvoudig effenwit golvend kleed om het welgevormde lichaam, klein, mooi. Maar hij had ze al zo vaak voorbij zien komen op en rondom het kamp, lachend en flikflooiend met iedere jongeman met een beetje hoge rang, dat ze zichzelf beslist niet als bijzonder afschilderden. Bepaald gedreven door wellust was hij daarom ook niet.
Het geluid van ijzer dat tegen ijzer viel onderbrak abrupt de stilte, en hij moest de jonge vrouw van zich afduwen toen deze lachend over hem heenkroop in een poging zich iets op te richten. 'Stil eens,' siste Savador zacht. Hij hoorde nu duidelijk emmers vallen, paarden briesen en nerveus gestamp met hoeven.
'For bloody God's sake!' Hij vloog overeind, trapte zijn voeten in zijn laarzen, greep zijn rapier en verliet met een ruw gebaar waarbij hij zijn schoudercape achter een schouder sloeg alles behalve voldaan de tent. Eén van de jonge knechten had kennelijk weer de olijke drang om zich peulen lam te zuipen in de kroeg in het dorp, rebels als de naïeve kerel was. Zoals gewoonlijk. Alsof de stommeling daadwerkelijk dacht dat hij het niet zou merken. Hij zou de peul uit zijn handen meppen en de knaap aan zijn halflange blonde haren zonder pardon terug meetrekken naar het kamp, waar hij wapens mocht poetsen en paarden kon zadelen. De gehele nacht door, zonder pauzes, als straf. En had hij zijn lesje nog niet geleerd, dan liet hij hem doorwerken tot morgenmiddag. Behendig sprong hij op Vadorilimo om de ondeugende knaap achterna te gaan. Nog met enige aanwezige wellust waardoor het haast pijnlijk was om in het zadel te zitten, en hij daarom diep over de gespierde paardennek gebogen zijn evenwicht op de voetsteunen moest bewaren, maar dat zou wel bijtrekken. Dit kwam nu eerst.

Er leek genoeg volk binnen te zijn toen hij zijn hengst met een ruk aan de leidsels vlak voor de deur van de kroeg tot stilstand bracht. Ongetwijfeld dat die dwaas zich daar onder het Shadraanse volk verknocht had: in de ene hand een peul bier, de andere om een giechelende scharrel geslagen. Niet voor lang. Zijn woede werd als in een razende storm al aangekondigd toen hij de beide deuren met een klap opensloeg en binnentrad in zijn traditionele Shadraanse kleding, waaraan niet moeilijk te zien viel dat hij wel enige titel moest beschikken. Zijn slangachtige ogen gleden even nors door de ruimte. Ook dat nog: het was stervens druk. Dat ging zoeken worden naar een speld in een hooiberg. De lange rode veer die met een goud embleem bevestigd was aan zijn renaissancebaret wiegde bij iedere stap die hij benend door het vertrek zette sierlijk op en neer, bijna waarschuwend zijn onvrede symboliserend. Geïrriteerd duwde hij zacht een aantal mensen opzij die geen millimeter van hun plek weken om plaats voor hem te maken. Het moest niet veel gekker worden. Maar goed: nu hij hier toch was kon hij het zich net zo goed gemakkelijk maken. Een typisch Shadraans wijntje kon er wel in. Of twee. Drie. Blijkbaar was het niet zonder reden zo druk in de kroeg, want naarmate hij zich steeds verder een weg naar voren baande merkte hij pas op dat de muziek die op het moment werd gespeeld live was. Helemaal vooraan aangekomen drapeerde Savador zijn capes en mantels achter zich om er niet op te gaan zitten terwijl hij zich aan de bar installeerde. Hij moest door de drukte met geduld wachten op zijn wijn, maar kon de tijd goed gebruiken om de optredende groep in de tussentijd te observeren. Er werd in het oud-Shadraans gezongen en gespeeld op traditionele instrumenten. Waarschijnlijk weer zo'n paganfolk-bandje dat rondtrok en hun centen verdienden door hier en daar wat op te treden, want hij betwijfelde of ze echt rasechte Shadranen waren. Al kon hij niet ontkennen dat ze goed waren. Bedenkelijk strijkend over zijn sikje ging hij de bandleden één voor één nauwkeurig af. Er was een vrouw die de fluit bespeelde, een man die onder andere voor de zang zorgde, en een vrouw die zowel zang als viool bespeelde. Bij die laatste bleef zijn blik langer dan nodig was hangen. Het blonde haar, de groene ogen, de onmiskenbare schoonheid. Was dat niet..? Voor hij haar echter een tweede keer beter kon bekijken, kwam het lied tot een einde en werd er aangekondigd dat ze een korte pauze namen. Het geluid van instrumenten en het meeklappen van de menigte verstomden, om weer plaats te maken voor een overvloed aan pratende en lachende stemmen. Savador greep zijn kans schoon op het moment hij de blonde zangeres van het podium af zag klimmen. Zijn mantels ruisden achter hem aan toen hij overeind schoot en zijn wijn en de verbaasde barman achterliet voor wat ze waren. Voor even was hij de opstandige knecht en zijn uitgaanobsessies vergeten. Hij moest en zou het gewoon zeker weten. Zijn benende pas was aanzienlijk sneller dan normaal toen hij zich een weg door de drukke menigte baande, tussen zijn wenkbrauwen een frons uit inspanning en zijn blik enkel scherp gericht op de vrouw bij het podium om haar niet uit het oog te kunnen verliezen. Uiteindelijk bereikte hij haar. Hij moest even uithijgen om zijn ademhaling onder controle te krijgen, trok zijn scheefgezakte hoofddeksel recht en tikte haar op haar ranke schouder aan. Met een hand om de schede van zijn rapier geklemd als in een plechtig gebaar, staarde Savador een moment op haar neer. Ze had zich omgedraaid. En die groene ogen kwamen hem zo bekend voor, dat het te bizar voor woorden was. 'Ken ik jou niet ergens van?' De frons tussen zijn wenkbrauwen werd geleidelijk aan dieper. 'Madeline?' voegde hij er zacht aan toe, maar juist op dat moment zwalkte een groepje onruststokers bulderend lachend langs hen heen dat de naam half verloren ging in het rumoer, en het de vraag was of ze het wel had gehoord.

Eres sloeg haar groene ogen op terwijl de laatste paar puntjes van haar blonde lokken nog achter haar aan zwierde van de plotselinge beweging die ze had gemaakt. Ze moest wat omhoog kijken aangezien de man die op haar schouder had getikt langer was dan zij. Hij was flink uitgedost, niet het standaard kroeg volk wat ze de laatste tijd zoveel zag. Deze was anders. Gezien zijn nette kleding zou hij waarschijnlijk wel belangrijk zijn. Eres hield zich niet veel bezig met Shadraanse politiek of andere omhooggevallen figuren. De meeste deden het toch alleen maar om de macht en over een paar weken zou ze alweer in de shuttle zitten naar Razen dus het had geen zin om zich er in te mengen. Eres' blik ging van de kleding terwijl naar het gezicht. Een typisch Shadraanse huid. Bleek van het weinige zonlicht in tegenstelling tot die van Eres. Hoewel ze wist dat ze half Shadraans was, was haar huid door haar Novaanse kant meer vatbaar voor zonlicht en dus regelmatig met een iets gezondere blos op haar wangen. Maar het waren de ogen van de man waardoor hij haar volle oprechte aandacht kreeg. Die gouden ogen, ze herkende ze. Voor een moment stond Eres' hart even stil. Toen begon de man te praten. 'Het spijt me, ik denk dat u me voor iemand anders aanziet. Mijn naam is Eres Rune,' sprak ze met een kleine glimlach terwijl ze een lok haar achter haar oor streek en toen haar hand uitstak naar de man. 'Al heeft u wel iets bekends,' zei ze er zachtjes achteraan. Vrijwel direct daarna kwam tussen de menigte door iets kleins gerend. Het kroop onder benen door en dook weg voor maaiende armen van dronken mensen tot uiteindelijk Elune bij haar moeder stond. Ze leek van slag. Eres zakte even door haar knieën en tilde het kleine meisje op. 'Wat is er lieverd?' vroeg ze zacht en streelde het kleine meisje door haar lokken. 'Er waren net twee mannen aan het vechten met elkaar. Een van hen sloeg een fles kapot op de ander zijn hoofd,' sprak ze angstig. Eres keek m zich heen en zag dat de barman inderdaad twee vechtende mannen uit elkaar had gehaald en nu naar buiten stuurde. Ze gaf Elune een kus op haar voorhoofd. 'Zo te zien zijn ze nu gestopt met vechten. Maar blijf jij voor de zekerheid maar bij Alfra,' zei ze. Elune knikte, nog een beetje verdrietig. 'Ga trouwens maar tegen die man die achter de bar staat zeggen dat je van mij iets lekkers te drinken mag. Hij mag hij op mijn rekening zetten,' voegde ze toe aan haar vorige woorden. Elune's gezicht klaarde op. Pas toen zag ze de man met wie haar moeder aan het praten was voordat zij aan was komen lopen. Haar goud gelige ogen keken hem stil aan, ook toen Eres haar had neer gezet. Daarna verdween Elune weer in de menigte. Eres keek haar na. Dat was waar de ogen van de man van had herkend. Ook haar dochter had zulk soort ogen. 'Sorry, ik zou haar liever niet meenemen, maar als alleenstaande moeder kan je niet zoveel,' zei ze tegen de man ter verontschuldiging van de ruwe tussenkomst van haar dochter.
Dat was toen de volgende onderbreking kwam. Zateph was ineens achter haar verschenen. Hij had gezien dat ze met de man stond te praten en was eropaf gelopen aangezien Zateph als rasechte Shadraan wist wie deze man was. En hij wist ook dat Eres hier geen weet van had. 'Gaat alles goed Eres? Je ziet een beetje bleek,' vroeg hij met een bezorgde ondertoon in zijn stem. Zateph was een beetje de persoon die iedereen bij elkaar hield. Hij was voor een Shadraan dan ook erg begaan met het welzijn van de rest van zijn band leden. Vooral omdat Eres een zware hersenschudding achter de rug had. Ze keek om naar hem en glimlachte. 'Ik voel me prima Zateph. Bedankt,' zei ze zachtjes. 'Oké, je weet dat de dokter heeft gezegd dat je moet uitkijken dat je niet weer zo duizelig wordt dus als je je draaierig voelt ga je even zitten goed?' sprak hij. Daarna keek hij naar de man bij Eres en knikte hem even eerbiedwaardig toe. 'We gaan over tien minuten trouwens weer verder,' zei hij als laatste tegen Eres waarna hij weer in de menigte verdween. 'Hij bedoeld het goed, maar soms is hij een beetje overbezorgd. Ik ben nog steeds herstellende van een hersenschudding die ik een tijd geleden bij een ongeluk had opgelopen. Zie het niet als persoonlijk tegen u gericht,' legde Eres Zateph's plotselinge verschijning uit aan de man. Ze wist niet of hij het zich had afgevraagd waarom Zateph ertussen was gekomen maar Eres wilde hem wel duidelijk maken dat het niet door hem kwam, maar door haar.

De gelijkenis kwam griezelig veel overeen, en hij wist het bijna zeker. Als haar ingekorte gouden lokken iets langer waren geweest. Als ze vanavond wat meer standaard kledij had gedragen. Hij zou zonder enige moeite de vrouw kunnen terughalen uit zijn herinneringen. Diezelfde vrouw waar hij ooit een zwak voor had gehad, de vrouw waar hij vriendschappelijke momenten mee had gedeeld, drinkend uit één en dezelfde wijnfles. De vrouw die hij had verkracht door zijn helse obsessie met haar en waar hij zich tot op de dag van vandaag nog diep schuldig over voelde. Maar ook de vrouw waartegenover hij had gezworen dat ze zijn kinderen zou baren. Het was nooit gebeurd. Nu stond ze hier voor zijn neus, in levende lijve terwijl iedereen het idee had gehad dat ze morsdood was nadat ze met de noorderzon van de school was vertrokken. Het was gewoon zo onwerkelijk. In het moment dat ze zich omdraaide en ze elkaar enkele ogenblikken alleen maar in de ogen konden kijken, kon Savador ook niets anders dan dat doen. Hij moest het allemaal even laten bedaren. En terwijl hij dat deed liet hij de vrouw de gelegenheid nemen om zijn edele kledij te bewonderen. Het ging samen met zijn titel als opvolger, al zouden de meeste mensen denken dat hij één of andere hoogmoedige edelheer was die zich te goed vond om het lagere volk ook maar een enkele blik waardig te gunnen. 'Het spijt me, ik denk dat u me voor iemand anders aanziet,' haalde de heldere stem van de vrouw hem terug uit zijn hersenspinsels. 'Mijn naam is Eres Rune.' Wat beduusd dwaalde zijn blik van haar gezicht af naar haar uitgestoken hand om die zonder zijn gefronsde blik van haar af te scheuren te schudden. 'Eres,' herhaalde hij haar naam afwezig. Eres? Hoe had ze het in haar hoofd gehaald? Dit was Madeline, dat kon gewoon niet anders. Of - misschien kon het zo zijn dat ze familie van haar was. Of hij had het volkomen mis en had daadwerkelijk totaal iemand anders voor zijn neus. Maar hoe dan? Hij kon het gewoon niet geloven. Alles was precies zoals hij zich haar kon herinneren: van de manier waarop ze sprak tot de wijze waarop ze liep. 'Al heeft u wel iets bekends.' Savadors slangachtige ogen schoten weer terug naar haar gezicht. Herkende ze hem dan niet? Altijd stijve Savador, zijn welbekende zelfgenoegzaamheid nu nog een beetje extra benadrukt door de kleding die hij droeg alsof hij een hoge pief was. Een licht bedrukkend gevoel bekroop hem. Dat zou te bizar zijn. De echte Madeline zou hem vast niet kunnen vergeten. Vooral niet omdat hij een nogal denderende entree in haar leven had gemaakt. Hoeveel lange mannen met lang ravenzwart haar en identieke slangenogen liepen er nu rond in Kovomaka? Niet veel, naar zijn weten. Hij stond zich net te overwegen of hij ook zichzelf zou moeten voorstellen, toen zich juist op dat moment een klein meisje bij Eres.. Madeline voegde. Het jonge kind leek nogal van slag door mot tussen twee dronken mannen en zocht troost bij de vrouw, die haar optilde alsof het haar eigen kind was. Savador kon enkel fronsen en zwijgen terwijl hij toekeek hoe Eres het meisje geruststelling schonk door een kus op haar hoofd en de toestemming voor een drankje. En wat was dit? Hij werd bijna op andere gedachten gebracht toen hij concludeerde dat dit een dochter van haar moest zijn. Ze had dus ook niet bepaald stil gezeten. Zijn blik bleef hangen op het kind toen ze hem plotseling recht aankeek, en hem nog steeds aan bleef kijken toen ze werd neergezet. Hooghartig staarde Savador op het meisje neer, zijn kin daarbij iets opgeheven en de hand steviger om zijn rapier geklemd dat zowel als dreigend als boosaardig gebaar kon overkomen. Voor de aantal seconden dat het moment duurde, boorden zijn slangachtige ogen zich een lange tijd in de hare. Goudgele ogen, zoals de zijne. Het tergde hem alleen nog maar meer doordat hij niet de vader was van de snotaap. Niet dat hij er nog langer naar streefde om haar liefde voor zich te winnen, nu hij een nieuwe vlam en zelf twee kinderen van vier had. Maar dat nam nog niet weg dat hij er zomaar vrede mee had dat Madeline nu kennelijk haar eigen gezin had geschapen. Het kind draaide zich om, verdween in de drukke menigte en de betovering in het oogcontact werd verbroken. Kinderen. Hij had nog altijd een afzichtelijke hekel aan ze.
'Sorry,' verontschuldigde Eres zich zacht, waardoor Savadors grip om zijn wapen verslapte en zijn aandacht weer naar de blonde vrouw getrokken werd. 'Ik zou haar liever niet meenemen, maar als alleenstaande moeder kan je niet zoveel.' Voor even leken Savadors mondhoeken zich zwakjes, nauwelijks zichtbaar, omhoog te krullen. 'Vertel mij wat,' mompelde hij zacht. Elwin en Asema hadden ook geen andere keuze dan op de school te blijven waar papa werkte, en vaak genoeg dreef het hem tot waanzin om zijn werk met de verzorging van de kinderen te moeten mengen. Daar wist hij sinds Diva's dood werkelijk alles vanaf. 'Gaat alles goed Eres? Je ziet een beetje bleek,' vroeg een man die opeens achter Eres was opgedoken. Meteen gleed er een wantrouwende uitdrukking over Savadors bleke gelaat. Hij wist dat dit de mannelijke zanger was van het stelletje, maar welke andere rol mocht hij dan wel niet vertolken? Vader van het kind? Gehuwde man van Madeline? Of gewoon zomaar 'een vriend'?
'Ik voel me prima Zateph. Bedankt.' Zateph dus. 'Oké, je weet dat de dokter heeft gezegd dat je moet uitkijken dat je niet weer zo duizelig wordt dus als je je draaierig voelt ga je even zitten goed?' Pas toen richtte de man - Zateph - zich tot hem en knikte hem respectvol toe. Nog steeds een beetje nors staarde Savador de vent aan, maar reageerde er uiteindelijk op terug met een klein goedkeurend hoofdknikje. Met nog een laatste inlichting die inhield dat de pauze over een kleine tien minuten weer voorbij is, keerde Zateph zich tot Eres, waarna de man de menigte in verdween en ze weer alleen werden gelaten. 'Hij bedoeld het goed, maar soms is hij een beetje overbezorgd. Ik ben nog steeds herstellende van een hersenschudding die ik een tijd geleden bij een ongeluk had opgelopen. Zie het niet als persoonlijk tegen u gericht,' zei Eres toen ze zich weer tot hem richtte. Hersenschudding. Dat verklaarde een hoop. Als het was wat hij dacht dat het was, althans. 'Daar kan ik het begrip wel voor hebben. Ik ben niet beledigd,' stelde Savador haar gerust met een klein glimlachje op zijn gelaat. Hij zou maar niet de indruk wekken dat hij Zateph niet mocht. Er ontsnapte een ademteug tussen zijn smalle lippen door terwijl hij het volgende moment zijn gewicht op zijn andere been liet steunen, als een aantoning dat hij over iets graag ter zaken wilde komen. 'Het is niet mijn intentie om u uw hele pauze op te houden.. juffrouw Eres,' kwam hij tot de orde. Haar naam kwam er op een wat vertwijfelende manier uit.
'Ik wens u na het optreden graag verder te willen spreken. Als u de tijd en het genoegen daarvoor heeft, uiteraard.' Savador eindigde zijn zin met een vragende blik op Eres in zijn neerstarende ogen. Het leek hem niet verstandig om zijn identiteit hier in het midden van deze drukke ruimte te verhullen, waar ze elkaar nauwelijks konden verstaan. En het zou ongepast zijn om haar hele pauze in beslag te nemen door haar even mee naar buiten te nemen, misschien miste ze daar haar eigen optreden wel door. Voor nu hield hij het nog liever even bij wachten en toekijken.

Eres merkte dat de blik van de man een beetje verbaasd was, zo niet beduusd. Ze voelde hoe hij haar hand schudde terwijl hij haar naam herhaalde. Alsof hij bijna niet geloofde dat ze Eres heette. Maar ja, hij had haar dan ook voor iemand anders aangezien. Ze besteedde er niet veel aandacht aan. Ze was immers nog steeds aan het bedenken waar ze hem van kende. Elune verbrak die gedachtegang en eiste de volle aandacht van Eres. Hierdoor lette ze ook niet op de blik die de man tegenover haar aan haar dochter schonk.
Pas toen Elune weer weg was richtte Eres zich terug naar de man en verontschuldigde zich. Aan zijn reactie te horen was hij zelf ook een alleenstaande vader of had in elk geval kinderen. Een feit waardoor er een kleine glimlach op Eres' gezicht verscheen. De volgende onderbreking liet niet lang op zich wachten. Ditmaal was het Zateph die haar gesprek met de man onderbrak. Eres wuifde zijn bezorgde uitspraak weg, wetend dat het kwam omdat ze zich even daarvoor har beseft waar ze de man van herkende, of dacht te herkennen. Zijn ogen leken veel op die van Elune, maar Eres wilde er het fijne van weten voordat ze echte conclusies zou gaan trekken. Ook zij wist niet wie Elune's vader was. In het ziekenhuis, vlak na haar ongeluk hadden de doktoren geconstateerd dat ze zwanger was. Een grote schok voor iemand die aan geheugenverlies leed. Niettemin had ze het kind maar wat graag willen houden. Het was voor haar iets om zich aan vast te klampen zodat ze zich niet zo alleen voelde toen ze helemaal niks meer wist, niet eens haar eigen naam.
Ze had even geknikt toen Zateph had medegedeeld dat ze over een krappe tien minuten weer verder gingen. Niet veel tijd meer dus om te praten, terwijl ze juist zo nieuwsgierig was geworden naar deze man. Een tweede verontschuldiging kwam er nu uit haar mond. Alsof ze niks anders kon doen dan zich alleen maar verontschuldigen voor haar leven, haar bestaan tegen deze man. Het voelde ietwat deprimerend. Ondanks dat verscheen er een hernieuwde glimlach op haar gelaat na het horen van de woorden van de man. 'Dat is geen probleem,' sprak ze. Ze dronk gauw haar glas leeg, schonk de man nog een glimlach als teken dat ze hem na het optreden wel weer zag en klom vervolgens het podium weer op. Wederom werd het iets stiller in de kroeg al bleef het geroezemoes van de dronken kroeg gangers nu wel hoorbaar. Zateph kondigde aan dat ze weer verder zouden gaan en iedereen pakte hun instrumenten weer op. Daarna begon Eres met zingen. De hoge, zuivere noten, begeleid door de harp die bespeeld werd door Zateph begonnen een oud Raziaans lied over de vergeten strijders uit een oude slag waar men zich bar weinig van zou kunnen herinneren. Veel mensen hier zouden het waarschijnlijk ook niet kunnen verstaan, maar daar ging het ook niet om. Het klonk mooi en dat was wat ze ermee wilde bereiken. Na een langzaam begin kwamen de andere instrumenten erbij en nam het nummer n snelheid toe waarbij Eres op een traditionele Raziaanse oorlogsdrum speelde.
Ze deden die avond nog een aantal andere nummers. Sommige van hen waren snelle dansnummers terwijl andere juist bedoeld waren om bij een aantal kroeg gangers de kranen open te zetten. Aan het eind van het optreden bedankte Zateph de mensen voor het luisteren en vertelde over de zogenoemde ''fooienpot''. Als mensen hen goed vonden klinken en het wilde konden ze een bijdrage naar eigen keuze in de pot doen. Van dat geld kon de band hun instrumenten onderhouden en dingen de kapot of oud en versleten waren vervangen. Toen het echt was afgelopen klom Eres weer van het podium. Haar groene ogen gingen zoekend door de menigte op zoek naar de man waar ze in de pauze mee had staan praten.

Onder het gestommel en gelach op de achtergrond - ergens in de kroeg hoorde hij ook iemand steeds een tamboerijn op zijn handpalm slaan, vast één of andere rondtrekkende bard of fili die de mensen in de pauze toch nog met enige muziek trachtte te vermaken - ergerde hij zich mateloos aan grootgezette mannen die hem veel te luidruchtig voorbij gingen. Er viel nauwelijks een fatsoenlijk dialoog te voeren zo. Bovendien waren hem nu nog maar vier enkele hoofdknikjes toegeschonken, vanaf het zekere moment dat hij was binnengetreden. Het voldeed bij lange na niet aan het lof dat hij behoorde te krijgen. Naar zijn, hooghartig ingestelde mening, althans. Immers was hij ook geen steek veranderd. Even streng en hoogmoedig als altijd, de typische elegantie duidelijk terugkomend in zijn manier van doen en laten. Enkel zijn barse houding was vooral naar vrouwen en meisjes toe iets milder geworden. Hoogst waarschijnlijk door de omgang met zijn kinderen, waar hij op goede dagen zo nu en dan eens mee weg ging, stoeide met Elwin of een boekje doorlas met Asema op zijn schoot. Ondanks dat hij van alle mensen het het minst verdiende, was hem iets geschonken waar hij zich aan kon vasthouden. Iets om te koesteren voor zijn verdere leven, dat zelfs nog belangrijker was dan de macht gehecht aan zijn opvolgersschap. Daarvoor had hij zich er nooit aan toe willen geven, maar nu hij zelf opgescheept zat met twee koters kon hij niets anders doen dan zich erbij neer te leggen: het was werkelijk het mooiste geschenk dat je kon hebben. Daar had Madeline kennelijk hetzelfde over gedacht, want als hij niet beter wist was het jonge meisje naast Aageth haar tweede kind. Vreemd, eigenlijk. Ze was zomaar vertrokken en haar bloedeigen kind als het ware vergeten. Met de gedachte in zijn hoofd of ze ook niet enige nagelaten foto's van Aageth op dat moment bij haar had gehad, vroeg hij zich af of ze nooit ook maar even aan hem had gedacht. Al was het maar een gedachte waar ze vastberaden over was dat die niet aan haar toebehoorde. Hoe erg hij er ook van walgde; zulke banden waren haast te sterk om zomaar te kunnen vergeten. Er gingen veel verontschuldigingen vanaf, zonder dat hij ze echt noodzakelijk vond. Het leek hem toch beter om het gesprek verder te zetten wanneer ze er de tijd voor konden nemen. En ondanks dat het niet zijn directe intentie was om hier rond te blijven hangen - eigenlijk had hij enkel Abran, de knecht, bij zijn lurven willen vatten en terug naar het kamp gewild om na wat gevoos prinsheerlijk in slaap te vallen - vond hij het geen probleem om langer te blijven. Het vormde meer dan een geldige reden. Hij zou Madeline niet zomaar weer uit zijn leven laten verdwijnen. Ze vormde nog altijd een belangrijk persoon voor hem. Behalve een oude vlam ook iemand die hij bijna als vriend kon beschouwen. En wat dat betreft vergat hij het knietje in zijn kruis en de fikse ruzies tussendoor even. 'Dat is geen probleem,' stemde Eres er glimlachend mee in. Savador glimlachte zuinig terug, keek toe hoe ze haar glas leegdronk en zich omdraaide. Hij greep haar hand nog beet om de woorden mee te geven die hij haar nog graag wilde mededelen. 'Op hoop van welslagen,' wenste hij haar alle succes toe voor haar vervolgoptreden. Daarna liet hij haar hand uit de zijne glippen en verdween ze nog geen seconde later in de menigte, om vervolgens op het podium weer op te duiken. De groepleden op het podium pakten hun instrumenten op om zich gereed te maken, en hij draaide zich met een ruk om met de intentie om zich opnieuw te zetelen aan de bar. Waar zijn wijnglas nog ongeschonden stond, zag hij. Blijkbaar hadden de kroeglieden hier nog wel enig fatsoen, en wisten ze dat het aan hem toebehoorde. Bij de bar pakte hij echter zijn glas op, en stelde zich op langs de zijlijn. Zijn rug tegen één van de houten pilaren, zijn houding elegant, half verborgen in de schaduw. Alleen zijn slangachtige ogen fonkelden onder de baret om vanaf hier vol zicht te kunnen hebben op de band, die het tweede deel van hun live-optreden inzetten met harp en zang. Hij luisterde niet echt, zat met zijn gedachten geheel ergens anders. Hoe hij tot Eres door kon dringen om haar duidelijk te maken dat ze niet was wie ze dacht te zijn. Om haar te vertellen wie hij was. Misschien was zijn naam al voldoende. Aan de andere kant liet heel zijn biografie haar misschien nog niets te binnen schieten. Welke stappen moest hij dan ondernemen? Hij zou ten einde raad zijn. Peinzend staarde Savador even neer op zijn glas voor hij er een slok uit nam. Hij moest er nu nog niet teveel zijn hoofd over breken, dan kwam hij er subiet helemaal niet meer uit. After all; ontspanning vormde het beste middel tegen oplopende stress. Hij nam zich voor zich nu op het optreden te richten, Madeline na het einde apart te nemen en haar op de een of andere manier alles helder uit te leggen. Het lied dat gespeeld werd was gezongen in het Raziaans, wist hij. Hij verstond ieder woord, te danken aan de twintig jaren waarin hij voor zijn studie op Razen had gewoond. Er volgden meerdere nummers. Een aantal waarbij hij hoofdpijn van kreeg, eerder door het volborstige gezang van de aangeschoten lui achter hem in de zaal dan de muziek zelf, op anderen zochten koppels elkaar op om in het midden te dansen. Tot uiteindelijk het optreden tot een einde kwam, de avond niet meer jong te noemen was en veel mensen zich naar voren dromden voor een nieuwe peul bier ter afsluiting. Of om juist te beginnen, niets geks in deze streek van Shadra. Ook Savador kwam van zijn plaats vandaan, om tussen de menigte richting het podium te benen. Uit een kleine fluwelen buidel aan zijn riem schudde hij wat goudblikkerende muntstukken op zijn handpalm. De zeventig dhune, die ongeveer gelijk stond aan een kleine driehonderd euro, wierp hij juist in de fooienpot toen hij Eres opmerkte, die onbewust vlakbij hem stond. 'Ah..' Zijn ietwat verbaasde uitdrukking veranderde in een glimlach op zijn smalle lippen waarna hij met een veelzeggend hoofdknikje de laatste dhune ophield en vervolgens eerbiedwaardig in de pot stak. Geld genoeg. Geld teveel, eigenlijk. En nee, zo gul was hij niet bepaald iedere dag. Het was dat Madeline een deel van de band uitmaakte, anders had hij er eerder minachtend zijn neus voor opgetrokken. De glimlach was nog zichtbaar op zijn gezicht toen hij zijn hand daarna zacht om Eres' pols sloot. 'Het is me hier iets te rumoerig geworden.' Met die woorden trok hij haar op een iets sneller tempo, maar wel zonder enige forceringen mee, naar een kamer achter de openbare ruimte. Het was er schemerig, muf, en het was er volgestouwd met oude vaten en spullen. Het enige licht was het maanlicht dat door de ruiten naar binnen viel. Pas nadat hij met Eres alleen in de kamer stond, sloot hij zachtjes de deur achter zich en liet haar los. 'Vergeef me dat ik u zo halsoverkop heb meegetrokken,' klonk Savadors stem door de duisternis. Met een plotseling sidderend geluid baadde de kamer het volgende moment in een oranje-achtige gloed toen hij een bevende vlam op zijn hand liet verschijnen en daarmee één van de olielampen aanstak. 'Maar hier kunnen we elkaar tenminste verstaan,' richtte hij zich met een attente glimlach weer tot Eres. Eentje waarbij hij de indruk probeerde te scheppen dat hij niets vreemds van plan was, en dat het ook niet nodig was om dat te denken. De ijzeren ringetjes aan zijn rapierschede, zijn gesp en kleine aspecten van zijn verdere uitrusting maakten klingelende geluiden bij iedere stap toen hij een aantal meter langzaam verder door het vertrek beende. 'Het talent van uw muziekgroep is werkelijk excellent,' sprak hij terwijl hij een stuk verderliep, stopte, en zich weer naar Eres omdraaide. 'Beter dan het schandelijke geklangel dat we vandaag de dag zo vaak te horen krijgen. Gaat u al lang op tour met de leden?' Savador keek haar kalmpjes aan, zijn wenkbrauwen iets opgetrokken in de afwachting op het antwoord. Het was een oprechte vraag, maar met de schuilende bedoeling erachter om op sneaky wijze allereerst meer te weten te krijgen over wat Madeline nu al die jaren eigenlijk had uitgespookt. Nieuwsgierig naar de vrouw van vroeger, en nieuwsgierig naar de vrouw van nu. Nieuwsgierig naar haar, naar wie ze werkelijk was en naar wie ze hoopte te zijn.

Op de laatste paar woorden van de man had Eres alleen maar geglimlacht. Ze had niet echt de tijd meer voor heel veel anders aangezien de rest op haar zat te wachten. Ze wilde verder met het optreden. Terwijl Eres speelde was er bij de bar iets heel anders gaande. Twee goudgele ogen bespiedde schaamteloos de man die tegen de pilaar geleund stond. Met een glas limonade in haar handen had Elune de hele tijd naar hem gekeken. Ze deed het niet om hem te bespioneren, maar hij had iets waar ze haar vinger niet op kon leggen. Iets in zijn doen intrigeerde haar waardoor ze niks anders kon dan maar naar hem blijven kijken. Hij was de man die in de pauze daarnet de hele tijd met haar moeder had staan praten en Elune was razend nieuwsgierig waarover dat ging. Hij had niet gesproken toen zij erbij had gestaan. Hij had alleen maar gekeken, en nog gemeen ook. Toch had dat Elune niet afgeschrikt. Ze wilde wel honderd vragen aan de man stellen, maar het feit dat hij haar daarnet zo had aangekeken zorgde ervoor dat ze zich in de schaduw op de achtergrond hield, veilig uit zijn zicht. Toen de muziek weer door de kroeg klonk werd Elune's aandacht getrokken naar het podium waar haar moeder nu stond te zingen.
Na het optreden was Eres weer van het podium geklommen en had zoekend om zich heen gekeken. Ze vond de man met wie ze eerder had staan praten verrassend dichtbij en zag hoe hij wat geld in de fooienpot gooide. Eres schonk hem een glimlach die als bedankje kon worden opgevat. Ze had niet gezien hoeveel hij er in had gestopt, maar het feit dat hij iets gaf vond ze een fijne gedachte. Het volgende moment voelde Eres hoe de man zijn hand om haar pols sloot iets zei over rumoerigheid en haar meetrok door de menigte. Een angstig gevoel bekroop haar even. Waar was deze vent op uit? Maar snel keerde de kalmte terug. Wat het ook mocht zijn, ze kon hem aan. Ze kende genoeg spreuken. En als dat niet hield had ze voor opstandige lui altijd nog een kleine dolk die ze dichtbij zich droeg. De kans was klein dat de man haar iets kon doen zonder dat ze in kon grijpen. Toch bleven dunne flintertjes van de angst zich meester van haar maken.
Toen ze eindelijk werd losgelaten drukte Eres zich meteen tegen de deur. Als ze moest ontsnappen dan was zij als eerste bij de klink. Eén hand hield ze verborgen achter haar rug. Haar hand begon te gloeien met een spreuk die de man zou verblinden als ze hem uitsprak. Maar toen begon hij met praten en ontspande Eres zich wat. Het volgende moment maakte hij in de palm van zijn hand wat licht. Onmiddellijk verkleinde Eres' pupillen zich maar ze weigerde te knipperen. Naarmate de man verder sprak verdween de gloed om haar hand. 'Een uiterst ongebruikelijke manier, maar het geeft niet. Al liet u me wel even schrikken,' sprak ze op zin verontschuldiging met een flauwe glimlach. Ze bleef echter bij de deur staan al drukte ze zichzelf er nu niet meer tegenaan. 'Dank u. Het is fijn te horen dat we niet voor niets oefenen,' zei ze op het compliment van de man met een glimlach die iets meer zekerheid vertoonde. Op zijn vraag schudde ze haar hoofd. 'Minder lang dan u waarschijnlijk zult denken. Zoals ik eerder heb verteld, ik ben herstellende van een hersenschudding. Ik weet er alleen niet veel meer van. In het ziekenhuis vertelde ze me dat ik een shuttle ongeluk heb gehad. Ik had een hersenschudding zeiden ze. Dat klopte ook wel. Ik wist helemaal niks meer van voor het ongeluk, niet eens mijn eigen naam. Met behulp van het ziekenhuis personeel hebben ze me aan een nieuw leven geholpen. Dat was ook het moment dat ze me vertelde dat ik zwanger was van Elune, mijn dochter die in de pauze even bij ons was. Ik weet niet eens wie haar vader is. Zij heeft me door die periode heen geholpen. Zij was mijn enige houvast met mijn verleden, mijn enige houvast aan wat dan ook. Ik was net weer genoeg aangesterkt en even uit het ziekenhuis toen ik Zateph en de rest van de band in een kroeg als deze tegenkwam. We raakte aan de praat sloten een zang weddenschap af en toen ze hoorde over mijn geheugenverlies vroegen ze of ik bij de band wilde. Sindsdien is hij een soort grote broer van me. Iemand op wie ik terug kan vallen als ik het niet meer weet of aan kan,' vertelde Eres. Ze zweeg een tijdje en keek toen weer op naar de man. 'U zult vast wel denken dat ik niet goed wijs ben door dit allemaal aan een wildvreemde te vertellen. Maar zoals ik al eerder zei, u voelt zo bekend. Alsof we elkaar al eerder ontmoet hebben,' sprak ze en bleef hem aankijken alsof ze erachter probeerde te komen waar ze hem van moest kennen. Ze groef in haar geheugen, maar het bleef zwart. Er kwam niets naar boven.

Twee starende ogen vol onschuld - hij had ze voelen branden in zijn rug, zien priemen in zijn ooghoeken. Maar hij keek niet op of om. Hij brak zijn hoofd er verder niet over, voelde ook de weinige intentie om zich te bekommeren om het kind. Simpel als het was, schoof hij het af op kinderlijke nieuwsgierigheid. Iets waar hij zich normaal mateloos aan kon ergeren, en wat de reden vormde waarom er enkel een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen, maar hij het meisje geen enkele blik waardig schonk. Want uiteraard: het zou vast niet zo vaak voorkomen dat haar moeder een gesprek aanging met een wildvreemde uit het publiek alsof ze hem al langer kende dan vandaag. Ze moest eens weten.
Het hoefde niet lang te duren tot het optreden voorbij was, Savador de fooienpot vulde met een opvallend groot bedrag waar ze al gauw een aantal nieuwe attributen van goede kwaliteit konden kopen en hij Eres meenam naar een andere ruimte. Weg van de menigte, weg van de overige bandleden en weg bij het kind dat haar moeder ieder moment kon bestoken met irritante vragen over hem, onwetend als het ding was. Even meende hij een soort ongemakkelijkheid in haar ogen te zien, maar hij sloeg er verder geen acht op. Vroeg of laat zou puntje bij paaltje komen, desnoods met een klap op haar achterhoofd. Haar zelf een poging en de tijd laten nemen leek hem voor nu verstandiger, zolang hij geen ophef wilde veroorzaken. Die Zateph gaf de indruk alsof hij wel in staat was een belager van zijn zangeres af te meppen. Hij wenste niet zijn imago te willen verprutsen om zo'n akkefietje. Ze zouden daar op het scholengemeenschap nog denken dat hij één of andere dronkaard was die elke herberg kort en klein sloeg. Liever had hij ze altijd nog op de palm van zijn hand door ze het beeld van hem te laten geloven dat hij een oprechte, goedhartige man was, die hard werkte voor zijn geld en wel een beetje lof verdiende door zo'n grote school te leiden. Niemand van de overheid die wist wat voor persoon nu werkelijk achter de deur van het kantoor van de Hoofdmeester schuilging, en dat hield hij graag zo.
Hij had zijn rug naar Eres gekeerd om de enkele olielamp aan te steken, en merkte daarbij niet dat haar ongemakkelijkheid kennelijk nog niet vervlogen was. Evenmin dat hij opmerkte hoe ze een hand achter haar rug hield. Zo snel won je het vertrouwen van een vrouw niet, daar was hij van op de hoogte. Had hij genoeg ervaring mee, met zijn bedoelingen op dat gebied die niet allemaal even goed deugden. Toch was hij nu niet direct van plan de hongerige wolf uit te hangen. Zijn lust was al lang gestild op zijn weg hiernaartoe. Hij keerde zich naar de vrouw toe toen ze begon te spreken: 'Een uiterst ongebruikelijke manier, maar het geeft niet. Al liet u me wel even schrikken.' Haar zin werd afgesloten met een flauwe glimlach, al was hij er niet zeker van of het een gemeende was. 'Nogmaals..'
In een oprecht gebaar nam hij in een zwierige handeling zijn baret van zijn hoofd en drukte het hoofddeksel tegen zijn borst terwijl hij een kleine buiging maakte. 'Mijn oprechte excuses,' wettigde hij zijn schuld in de verontschuldigende geste. 'Het was niet mijn bedoeling die indruk bij u te wekken. Ik weet hoe kroeglieden tegenwoordig kunnen zijn, maar ik kan u met alle gemoedsrust verzekeren dat ik daar geen onderdeel van uitmaak. Het zou immers niet goed zijn voor de beschaving.' Hij onderdrukte een zachte binnensmondse lach en plaatste zijn baret zorgvuldig weer op zijn hoofd. Zijn mondhoeken trokken zich op tot een zuinig glimlachje bij Eres' dankbare woorden. 'Uiteraard. Het is enkel een feit.' Dat was iets waar hij niet over zou liegen: hun muziek was ook daadwerkelijk van het betere soort. Het soort muziek dat hij vroeger als klein jongetje van zigeuners hoorde op Shadraanse festivals die er illegaal speelden, of van strijders als ze in een marcherende rij onder het geroffel van een trom op weg gingen naar het slagveld. Eres schudde haar hoofd op zijn vraag. 'Minder lang dan u waarschijnlijk zult denken,' antwoordde ze. 'Zoals ik eerder heb verteld, ik ben herstellende van een hersenschudding. Ik weet er alleen niet veel meer van. In het ziekenhuis vertelde ze me dat ik een shuttle ongeluk heb gehad. Ik had een hersenschudding zeiden ze. Dat klopte ook wel. Ik wist helemaal niks meer van voor het ongeluk, niet eens mijn eigen naam. Met behulp van het ziekenhuis personeel hebben ze me aan een nieuw leven geholpen. Dat was ook het moment dat ze me vertelde dat ik zwanger was van Elune, mijn dochter die in de pauze even bij ons was. Ik weet niet eens wie haar vader is. Zij heeft me door die periode heen geholpen. Zij was mijn enige houvast met mijn verleden, mijn enige houvast aan wat dan ook.' Onbeweeglijk bleef Savador haar een klein moment aanstaren. De verbazing was niet op zijn bleke gelaat te zien, maar was zeker wel aanwezig. Hij kon over de situatie meepraten, wist als geen ander hoe het was om enkel je kinderen te hebben om houvast te kunnen vinden. Dat was echter niet de reden. Het was toch net iets anders dan hij al die tijd had gedacht, nu hij te horen kreeg dat ze niet meer wist wie de vader van haar kind was. Maar als het niet eens zo heel lang geleden was, moest in ieder geval het kind de vader nog gekend hebben, vermoedde hij. Tenzij er iets was gebeurd. De drang om haar dieper te ondervragen over dit onderwerp knaagde aan hem, maar hij hield het toch terzijde. Een overvloed aan onbeschroomde nieuwsgierigheid zou hem niet verderhelpen om haar vertrouwen meer te winnen. Savador zweeg en kneep peinzend zijn ogen halfdicht terwijl hij verder luisterde naar het beetje verleden dat ze nog wel wist. 'U zult vast wel denken dat ik niet goed wijs ben door dit allemaal aan een wildvreemde te vertellen,' haalde Eres' stem hem een moment later weer uit zijn overpeinzingen. 'Maar zoals ik al eerder zei, u voelt zo bekend. Alsof we elkaar al eerder ontmoet hebben.' Net als zij, bleef ook hij roerloos staan om haar in de heersende stilte enkel aan te kijken. Langzaam gleed Savadors hand van zijn heup naar de schede van zijn rapier om een statigere houding aan te nemen, waarna hij geruisloos een paar stappen haar richting in zette. Op een afstand waarbij hij niet te ver weg stond, maar ook niet te dichtbij, bleef hij staan. 'Wellicht is dat ook zo,' beaamde hij op een zachte, haast onheilspellende toon. Alsof hij ontwaakte uit een verstarde houding, rechtte hij een ogenblik later met een hoorbare ademteug zijn rug, sloeg zijn cape achter zijn schouders en draaide zich sierlijk om. Waarbij hij eigenlijk het hele moment afkapte. Het gevoel dat hem vertelde dat nu nog niet het juiste moment was, was te sterk. 'Ik zou je graag uit willen nodigen naar mijn kampement, ten teken van mijn genoegen. Er is genoeg voedsel, drank, vertier en gerief - nog maar te zwijgen over beschikbare slaapplaatsen,' sprak hij op een iets luidere, maar nog altijd eerbiedwaardige toon waarbij hij het laatste monotoon opsomde alsof hij in één van zijn vuurmagielessen streng voor de klas stond om haast verveeld iets uit te leggen.
'Al moet ik je wel mededelen..' Savador stond abrupt stil en wierp haar over zijn schouder een bijna priemende blik toe. 'Enkel jij.' Het kwam er iets duisterder uit dan eigenlijk de bedoeling was, maar dan was de boodschap in ieder geval duidelijk. 'Minstens neem je je dochtertje mee als het je niet lekker zit om haar hier in een kroeg achter te moeten laten, wat geen plaats voor een kind is. Want ik geloof.. dat jij en ik..' Traag zette Savador nog een paar enkele stappen door het vertrek, zijn rug nog naar Eres gekeerd. Na een kleine anderhalve meter kwam hij weer tot stilstand. '.. beide hetzelfde vermoeden dat hier meer achter moet zitten,' maakte hij zijn zin zacht af. 'En ik ben ervan overtuigd dat we er meer vooruitgang op boeken als we onderling ergens kunnen spreken waar we niet gestoord kunnen worden..' Hij draaide zijn hoofd om Eres weer over zijn schouder aan te kunnen kijken. Zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een glimlach.
'Nietwaar?' vroeg Savador zacht met terugkomende vriendelijkheid in zijn stem, al kon het tesamen met de vreemde blik in zijn ogen wat schimmig overkomen.

Eres bleef de man aankijken toen hij met een sierlijk gebaar zijn baret afdeed en opnieuw een hoffelijke verontschuldiging maakte voor het laten schrikken en het meesleuren. Ze knikte enkel om nog eens aan te geven dat ze hem weinig kwalijk nam. Je kon elkaar ook amper verstaan in een kroeg die gevuld was met dronkaards. Toch bleef enig wantrouwen hangen. Ze probeerde het weg te drukken maar negeerde het niet. Dat zou onverstandig zijn. Eres onderdrukte het gevoel door het terug naar de achtergrond te dwingen terwijl ze antwoord gaf op zowel het compliment als de vraag van de man. Na haar verhaal te hebben gedaan kwam Eres een paar stappen bij de deur vandaan, maar bleef zo staan dat de weg voor de man versperd bleef, wilde hij haar insluiten.
Ze bleef elke beweging van hem volgen met haar ogen. Ze wilde geen enkele beweging van hem missen. Nog zon teken van wantrouwen. Ze moest niet vergeten dat hij iemand bleef die ze vooralsnog niet goed kende, ook al voelde hij bekend. Ze luisterde naar zijn uitnodiging. Haar houding en blik bleven bewegingsloos. Er was geen enkele emotie vanaf te lezen. Eres leek na zijn woorden in gedachten verzonken. Elk mogelijk figuurlijk belletje rinkelde dat ze heel voorzichtig moest zijn met haar keuze van woorden en acties nu. Zomaar met deze man meegaan kon gevaarlijk zijn. Vooral omdat hij enkel haar mee wilde hebben. Maar hij zou wel eens een nieuwe link naar haar verleden kunnen zijn. Ze moest die kans grijpen. Elune hier laten was niet zo´n probleem. Zateph zou er wel voor zorgen dat haar niks overkwam. Maar toch, het idee dat ze alleen mee moest stond haar niet aan. De twijfel was duidelijk zichtbaar in haar ogen die ze nu van de man had afgewend terwijl ze dingen tegen elkaar aan het afwegen was.
Haar blik schoot terwijl naar hem toen hij weer in beweging kwam en vlak voor haar stond. Eres richtte haar ogen naar de grond en sloot ze alsof ze zich van de wereld wilde afsluiten. Na een paar seconden keek ze de man weer aan. 'Zou u hier even kunnen wachten?' vroeg ze zacht. Zonder echt op antwoord te wachten draaide Eres zich om en trok de deur weer open om hem op een kier te laten terwijl ze weer tussen de menigte verdween. Ze liep regelrecht naar de bar waar Zateph en Aern met elkaar zaten te praten. Ze nam Zateph apart en vertelde hem wat er gebeurd was. Op zijn voorhoofd had zich een frons gevormd. Hij was overduidelijk niet blij met het idee. 'Zateph, dit is misschien mijn enige kans om iets over mijn verleden te weten te komen,' sprak Eres zachtjes. 'Maar wat als er nou iets met je gebeurd Eres! Je gaat toch niet zomaar met de eerste de beste vent mee alleen maar vanwege een gevoel. Denk aan Elune. Wat denk je dat zij moet als haar moeder ergens voor dood in een greppel ligt,' sprak hij haast snauwend. 'Ik weet het, ik heb zelf ook zo mijn bedenkingen. Maar wat moet ik dan? Zateph, je bent een goede vriend. De beste die ik me wensen kon. Maar voordat ik jullie leerde kennen had ik een leven, misschien wel een familie. Ik was verdomme getrouwd!' riep Eres een beetje wanhopig uit. De kracht van haar stem nam wat af door de dronkaards maar Zateph had haar gehoord. Hij zuchtte terwijl hij naar de ketting keek met de halve hanger en de trouwring die Eres om had. Ze had verteld dat ze in het ziekenhuis die ring van haar vinger hadden gehaald zodat ze behandeld kon worden. Ze had nog steeds een licht zichtbaar streepje op de plek waar die ring ooit gezeten had. Hij zuchtte nogmaals en haalde een hand door zijn donkerbruine half lange lokken. 'Goed dan, maar neem alsjeblieft iets mee waarmee je ons kan waarschuwen als het fout gaat Eres. We blijven dichtbij in de buurt,' sprak hij terwijl hij uit zijn zak een klein zilver klokje pakte. Als je hem open klapte zat er aan de binnenkant een knopje. Als ze dat zou indrukken zou een ander identiek klokje geluid gaan maken. Zo zou Eres aan Zateph kunnen laten weten of ze zijn hulp nodig had. Eres nam het klokje aan en omhelsde Zateph even. Het klokje borg ze veilig op en daarna baande ze zich een weg door de menigte terug naar de kast waar ze met de man had gestaan. In de deuropening bleef ze staan. 'Ik ga mee, op één voorwaarde. Ik ga vannacht nog terug naar mijn dochter en de rest hier,' sprak ze kalm.

Er viel opnieuw een stilte waarin hij zijn gevoelens niet kon beantwoorden. Vanzelfsprekend zat het niet helemaal in de haak als een man wiens naam je nog niet eens bekend was je vroeg mee te gaan naar zijn verblijfplaats, maar in dit geval had hij rekening gehouden met het feit dat hij bekend voor haar voelde. Hij wist dat ze erover zou twijfelen. En hij had gelijk, meende hij te geloven. Ze weigerde niet, maar ze ging in eerste instantie ook niet op zijn uitnodiging in. Eres keek hem alleen maar aan, alsof ze van zijn expressies wilde peilen of hij daadwerkelijk geen andere bedoelingen had. Kalmpjes bleef Savador staan, haar afwachtend aanstarend tot ze een keuze had gemaakt. En daar zou hij haar niet om gaan forceren. Toch had hij het liever daar dan hier, want hij had geen zin in bemoeizuchtige types uit de band die weleens het fijne wilden weten waarom hij Eres zo uit het niets benaderd had. Misschien was hij iets te verdacht geweest door te beamen dat hij enkel haar mee wilde hebben, maar het was beter zo. Hij zat er toch echt niet op te wachten om heel haar band mee te vragen en te voorzien van mede en gebraden kip uit de voorraad bij het kampvuur. De rest deed er voor hem niet toe, mocht wat hem betreft gerust doodvallen. Madeline was de enige reden waarom hij nog niet rechtsomkeer was gegaan en zich verenigde met zijn nimf in de hoofdtent.
De twijfel was nu duidelijk van haar af te lezen. Niet alleen van de blik in haar neergeslagen ogen, maar ook haar hele houding zette een extra streep onder de onzekerheid. Uiteindelijk sloeg ze haar blik weer op om hem aan te kijken. Savador stond er in dezelfde elegante positie als voorheen, zoals hij er al die tijd tijdens haar overdenkingen gestaan had. 'Zou u hier even kunnen wachten?' vroeg ze zacht. Zijn wenkbrauwen trokken zich even op voor hij zijn smalle lippen van elkaar af bewoog.
'Natuurlijk.' Kennelijk was het om het een en ander met haar vriendjes te bespreken, hoe typisch. Zag hij er zo onbetrouwbaar uit? Zelfs al wekte hij de indruk niet te vertrouwen te zijn; hij droeg hoffelijke kleding, en dat vertelde in deze maatschappij al heel wat. Zulke mensen hadden titels om hoog te houden. Maar alright, hij wachtte wel. Eres draaide zich om, liet de deur op een kier open staan, en een ogenblik later was hij weer alleen in de ruimte met de stilte en eenzaamheid. Traag banjerde Savador met een hand om de schede van zijn rapier wat door de kamer, waarbij iedere stap van zijn ruiterslaarzen op de houten vloer door de ruimte weerklonk. Hij slaakte een zachte, verveelde zucht. Voor het raam kwam hij tot stilstand om naar de stand van de maan te kijken. Eigenlijk kon hij het nog nauwelijks beseffen. Het ene moment was ze voor iedereen plotseling spoorloos verdwenen en jaren later dook ze weer op. Nog even mooi als altijd, ook al leek ze te zijn veranderd. Toch zag hij nog enkele trekjes terug van de vrouw waar hij helemaal op het begin van zijn carrière op was gevallen. Tuurlijk had ze haar leven doorgezet; ze was het soort vrouw waar iedere willekeurige man wel een bed mee zou willen delen. Hij maakte de draai voor het raam af om in langzame pas terug te lopen naar de deur, waar hij ongezien door het kiertje gluurde. Nauwkeurig gleden zijn slangachtige ogen door de openbare ruimte, nog steeds vol met aangeschoten lui en bulderende dikke mannen aan de houten tafels. Uiteindelijk bleef zijn blik op de bar hangen. Bah, hoe kon het ook anders. Wijze Zateph zou wel even vertellen wat het beste voor haar was, verachtelijke ziel. Hij had het wel weer gedacht. Dat zou op basis van de mening van die dwaas zeker een nee worden. For God's bloody sake. Hij keerde zich in zo'n ruk van de deur af dat zijn mantels meezwierden, wilde een gefrustreerde trap tegen één van de dozen in de opslag geven, maar bedacht zich en hield zich in. In plaats daarvan bleef hij even boos staan uithijgen. Met opeengeklemde kaken en een opgezwollen ader bij zijn slaap. Die beschermende types konden het bloed onder zijn nagels vandaan halen, vooral omdat ze hem veel te vaak gruwelijk in de weg liepen. Alsof hij nooit was overmeesterd door een plotselinge golf van razernij, beende hij weer met een neutraal gezicht terug naar zijn plekje bij het raam. Het was juist op het moment dat hij Eres weer binnen hoorde komen, waarop hij zich zo kalmpjes als dat hij zich al die tijd in haar bijzijn had gedragen weer naar haar omdraaide. 'Ik ga mee, op één voorwaarde,' begon ze te spreken. Savador staarde haar afwachtend aan, geen spiertje dat aan zijn houding bewoog. 'Ik ga vannacht nog terug naar mijn dochter en de rest hier.' Even bleef hij haar een klein aantal seconden aankijken waarin hij de tijd nam om snel een aantal dingen te overdenken. Daarna krulden zijn mondhoeken om tot een zachtaardige glimlach en spreidde hij in geruststellend gebaar zijn armen.
'Ik breng je weer veilig terug, absoluut,' drukte hij haar op het hart. Hij zou in de loop van de nacht wel zien of hij zich daadwerkelijk aan de belofte kon houden. Op afspraken had hij niet gerekend. Bemoeizuchtig gebeuren ook. Hij bevochtigde zijn duim- en wijsvinger en doofde alle olielampen in het voorbijgaan terwijl hij naar de deur liep. 'Als je me zou willen volgen?' verzocht hij zacht toen hij dicht bij Eres stond, aangezien het vlak bij de deur nogal krap was om met z'n tweeën te staan. Hij hield de deur uitnodigend voor haar open, maar nam later toch de leiding door het drukke openbare gedeelte van de kroeg. Naar de overige bandleden keek hij niet op of om. Enkel Elune kreeg nog een ijzige neerstarende blik toegeworpen. Buiten was het meteen te merken dat het een heel stuk was afgekoeld. Het was een heldere late avond, maar bijna kil. Vadorilimo stapte op zijn plaats en snoof bij het zien van zijn eigenaar. Abrupt stond de zwarte hengst stil en draaide zijn oren nieuwsgierig naar voren toen hij opmerkte dat zijn berijder iemand had meegenomen.
'Vergeef me,' verontschuldigde Savador zich al vast voor wat hij ging doen. Hij nam Eres voorzichtig bij haar middel vast om haar te helpen bij het opstijgen. Zijn armspieren trilden toen hij haar hoger tilde om in het zadel te kunnen zetten. Hij bleef staan om met een hand tegen zijn rugholte een nauwelijks hoorbare kreun te onderdrukken. Eres was alles behalve zwaar. Het was alleen zo slecht voor zijn rug om te tillen. Hij herstelde zich, maakte de leidsels los, klopte even op de neus van het paard, zette zijn voet in één van de ijzeren steunen en waagde vervolgens zelf een poging om op te stijgen. Met de leidsels in zijn handen liet hij zich voor Eres in het zadel zakken. Niet te ver naar voren, en niet te ver naar achteren zodat ook zij genoeg beenruimte zou hebben. Over zijn schouder wierp hij haar een klein glimlachje toe voorhij het paard in rustige pas in beweging zette. 'Ik zal niet al te snel gaan. Maar je mag je aan me vasthouden als het toch iets te hard gaat,' verzekerde hij haar. Savador draaide vervolgens zijn hoofd weer terug om op de zandweg te letten, die hen bij iedere stap van het paard verder van de kroeg weg bracht, en dichter naar het kampement.

Eres had er geen idee van had de man haar met Zateph had zien praten. Dat was ook niet de bedoeling, maar ze had deze beslissing niet in haar eentje willen nemen. Dat had een eenvoudige reden. Ze kende de wereld daar niet goed genoeg voor. Natuurlijk, ze wist wel wat. Maar sinds ze die hersenschudding had opgelopen was ze zoveel vergeten dat ze sindsdien veel dingen alleen niet meer aandurfde. Daar kwam Zateph in beeld voor haar. Hij was haar wandelende encyclopedie. Tenminste, in Eres' ogen wist hij alles.
Zodra ze haar gesprek met hem had afgerond had ze zichzelf tussen de menigte door gewrongen om terug te komen op de plek waar ze de man had achtergelaten. Hij stond vrijwel nog steeds op de plek waar hij had gestaan toen ze was vertrokken. Eres vertelde haar eisen die ze had gesteld voordat ze met de man mee zou gaan. Hij leek ze even te overdenken, haast alsof hij haar niet meer wilde laten gaan zodra ze met hem mee ging. Maar toen zag ze een glimlach op zijn gezicht komen en hij stemde toe. Ze keek toe hoe hij de lampen doofde en haar uitnodigde om mee te gaan. Aangezien Eres niet wist welke kant de man op wilde zodra ze buiten zouden staan had ze enkel een stap opzij gezet in de deurpost zodat hij er langs zou kunnen. Even later deed hij dit ook. Omdat Eres achter hem liep zag ze de blik niet die de man op haar dochter wierp. Eres zelf schonk haar dochter echter een geruststellende blik toe voor het geval dat ze zich zorgen zou maken. Daarna volgde ze de man naar buiten. Eenmaal daar gleed er een koude rilling over haar rug. Onzichtbaar voor de man maar voelbaar voor haarzelf. Vergeleken met de kroeg was het hierbuiten gewoonweg koud. Ze liep achter de man aan en stopte bij een grote zwarte hengst. Als ze had geweten dat hij te paard ging had ze zelf één van hun eigen paarden meegenomen. Maar voordat ze er iets over kon zeggen had hij haar al bij haar middel gegrepen en op de rug van de zwarte hengst gezet. Hijzelf volgde niet veel later voor haar in het zadel. Eres staarde een korte tijd naar zijn rug. Ze had hem een kreun horen onderdrukken, waarschijnlijk had ze het niet eens gemerkt als hij niet zo dichtbij haar had gestaan. Hij moest veel pijn aan zijn rug hebben als hij haar niet zonder moeite op kon tillen. Eres was nou niet bepaald dik. Eigenlijk was ze juist wat magertjes sinds ze met de band was gaan rondtrekken. Ze keek even op toen ze zijn stem weer hoorde en zag dat hij haar van over zijn schouder aankeek. Hard! Hij vond die slakkengang die hij inzette hard?! 'Ik kan wel wat hebben hoor,' reageerde Eres met een kalme glimlach op zijn woorden. Hij moest eens weten. Sommige dorpen op Shadra lagen een flink stuk uit elkaar. Soms moesten ze wel een aantal dagen flink doorrijden als ze naar een volgend dorp moesten. Maar ja, zij had ditmaal de leidsels niet in handen wat betekende dat ze zich maar aan het tempo aan moest passen. Ze hoopte alleen maar dat het kampement hier niet heel ver vandaan was anders waren ze er morgen nog niet.

Terwijl hij haar in het zadel tilde, spookten de duizenden vragen door zijn hoofd als verloren zielen. Hoe hij het haar tewee kon brengen. Hoe hij het haar überhaupt duidelijk kon maken zonder dat ze hem niet zou geloven en hem maar een vreemde man zou vinden om de dingen die hij uitkraamde. Dingen die in een ver verleden ooit ware feiten voor haar waren geweest, nu niets meer dan vage hersenschimmen waartussen ze nauwelijks tot geen linken kon leggen. Het moest er op de één of andere manier ingebracht worden. Hoe, luidde de centrale vraag. En het was aan hem om het als in een vingerknip allemaal weer bij haar terug te laten komen. Goed, waarschijnlijk zou het niet in zo'n snel proces verlopen - natuurlijk had het tijd nodig - maar het zou zich langzaam maar zeker moeten ontplooien. Tot ze tot de realisatie kwam dat ze niet was wie ze werkelijk dacht te zijn. Kon meer dan als een klap in het gezicht aankomen als het kordaat gebeurde, en juist om die reden had hij haar even de gelegenheid gegund om hem allereerst weer opnieuw te laten leren kennen. Zijn naam en verdere biografie, wie deze vreemdeling die zo opeens voor haar neus was opgedoken toch was; het kwam allemaal later wel. Zodra hij haar binnen het kamp had geëscorteerd, waar ze niet zo eenvoudig meer van hem kon ontkomen. Opzettelijk gedaan, uiteraard. Ze kwam als Eres aan en zou het kamp verlaten als Madeline - dat was zijn idee, zo'n beetje.
Heimelijk baalde Savador ervan dat hij zijn kreun niet helemaal wist te onderdrukken. Hij vervloekte zichzelf, had moeten weten dat het niet meer dan logisch was wanneer hij zijn rugspieren een bepaald gewicht waagde te laten trotseren. Je betaalde soms een zware prijs, wilde je een gentleman zijn. Anderzijds - en hij had er verder geen idee van, maar hij hoopte het vurig - kon het ook al als een kleine hint bij haar aankomen, dat deze man die haar zo plotseling meenam helemaal niet zo vreemd was. Hij meende immers te weten dat Madeline ook altijd op de hoogte was geweest van zijn rugklachten. Helaas; het leek toch niet zo te zijn. Misschien dat er een klein belletje in haar achterhoofd ging rinkelen, maar ze liet het in ieder geval niet openlijk blijken. Niet zo'n ramp: liever had hij het ook dat het moment van de waarheid gebeurde binnen de palissade van zijn kampement. Met een ferme ruk aan de leidsels bracht hij Vadorilimo in beweging, waarbij hij het paard eerst nog een rustig tempo aan liet nemen. 'Ik kan wel wat hebben hoor,' reageerde Eres met een glimlach. Over zijn schouder glimlachte hij zuinigjes terug, tot hij tot een besef kwam en zijn mondhoeken iets omlaag zakten. 'Ach,' zei hij met een frons, zijn blik glijdend over haar armen waar het kippenvel op leek te staan. 'Alsjeblieft. Sta me toe.' Vadorilimo stapte door, maar zijn handen lieten de leidsels even los om de gouden gesp van zijn cape met de Shadraanse graveringen ondertussen los te frunniken. Zijn lichaam een kwart draaien in het zadel ging wat moeizaam, maar hij slaagde erin de gevoerde overmantel om Eres' schouders te slaan. Met een tevreden glimlach keek hij naar het resultaat voor hij zich weer terugdraaide. Ze hoefde immers geen kou te lijden voor de aantal kleine kilometers die ze moesten afleggen.
De trage loop om Vadorilimo niet meteen in volle vaart weg te laten stuiven, maar hem eerst te laten wennen, was voor hem niet hard; hij had het alleen uit voorzorg gemeld dat ze zijn toestemming had - hij haar eigenlijk zelfs verplichtte - grip aan hem te vinden als hij te hard zou gaan. Vaak genoeg raasde hij als een wervelwind voorbij als hij alleen op Vadorilimo zat, maar met een dame achter vond hij het niet toepasselijk om zo wild door de wouden te stormen. Niet omdat hij dacht dat ze het niet kon hebben - maar misschien kon het zo zijn dat ze het helemaal niet gewend was, wellicht zelfs wel nooit eerder op een paard had gezeten. En hij als Noord-Shadraan in hart en nieren vond het een eerste prioriteit om beleefd te blijven, vooral tegenover vrouwen. Bovendien zou het het vertrouwen ook niet veel goed doen. Vandaar; een normale stap. Al na een aantal meter liet hij het echter al overgaan in draf, halverwege het zandweggetje dat ze begingen zat het paard al in een galop die Savador zorgvuldig iets terug trachtte te dringen in snelheid. Voornamelijk om het feit dat hij er vroeger altijd behoorlijke zadelpijn van kreeg, had hij het nooit op paardrijden gehad, maar toen hij nog geen auto had moest hij wel om niet lopend van het ene dorp naar het andere te moeten. In verband met zijn rug was dat langer dan een aantal kilometer gewoon niet te doen. Tenzij er om de zoveel meter bankjes stonden, maar zo luxe waren de meeste middeleeuwesachtige straten niet. Het stond ook wat hoffelijker om op een rashengst parmantig door de straten te benen dan in een dure personenauto al toeterend de koetsen en dergelijke sneller vooruit te dwingen. Het was een geluk dat hij Vadorilimo voor een prikje op de Zwarte Markt had zien staan, anders had hij daar ook geld voor opzij moeten leggen. Ofja, 'prikje' - voor iemand met een inkomen zoals hij, althans.
Ze waren net een stuk bos uit, toen in de verte al een lichte rookpluim tegen de donkere nachthemel opdoemde. Achter de heuvels die zich voor hen uitstrekten kon een oranje gloed ook niet aan het oog worden onttrokken: het kamp dat snel genoeg naderde, met kampvuren hier en daar van rekruten die 's nachts de wacht hielden. 'JIJ!' schalde Savadors bittere stem plotseling snauwend door de nacht. Gedwee liet hij zich bij de grens van het kampement van Vadorilimo afglijden, beende vluchtig naar de berm en greep de ongehoorzame knecht die daar bezopen in het gras lag ruw bij zijn oorschelp. De jongeman werd op zijn knieën geforceerd, staarde even afwezig voor zich uit en moest kennelijk de tijd nemen om tot zich door te laten dringen dat hij gesnapt was. Hoe de dwaas überhaupt zover van het dorp naar hier geslenterd had, ladderzat en helemaal in zijn eentje. 'Als je verdomme niet beter wist had ik je voor de gieren laten liggen, jij gluiperige vieze vuile..,' Savador siste zijn woorden in helse woede uit terwijl de jongen aan zijn oor door het dorre gras vooruit werd getrokken als een kruipende hond voor zijn baasje. 'Naar je tent jij!' blafte hij het bevel met een fikse schop tegen Abrans achterwerk. 'Om je vodden te pakken, you bladdered bastard!' Hij moest het blijkbaar duidelijk maken aan het schlemiel toen hij al in de richting van zijn kleine tentje kroop, en hij het hoofd van het joch aan zijn blonde haren naar zich terug moest trekken. 'Je denkt toch niet dat ik je daar laat slapen?' vroeg hij smalend in zijn oor. 'Vestig jij je vannacht maar in het aangrenzende woud. Daar mogen de wolven je hebben!' Onder het getier en gevloek van zijn woeste leider, wist Abran niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken. 'En heel vlug, voor ik me bedenk en je hier ter plekke al een zwaardere straf opleg. Bij Medusa!' In een ruk draaide Savador zich om, zijn gezicht nog op onweer, maar terwijl hij terug naar Vadorilimo liep en ondertussen zijn kleding schikte, gleed er weer een geruststellende uitstraling over zijn gelaat. 'Mijn excuses. Hij leert het ook nooit,' zei hij zoetjes, alsof zich nooit een hele tirade had afgespeeld, en alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Aan de leidsels trok hij Vadorilimo en Eres die nog in het zadel zat rustig mee het kamp binnen. Een verzameling aan tenten, royaal en minder rijkelijk, in de kleuren zwart en bordeauxrood. Nasmeulende houtblokken op al uren gedoofde vuurplaatsen, ongezadelde paarden die als vage schimmen al grazend of oplettend opkijkend langs elkaar heen bewogen, schemering die over de plaats heerste. Alleen in de verte laaide nog een groot kampvuur, waar bulderend gelach en geschal vandaan kwam, alsook de oranje gloed die ze eerder tegen de heuvels afgeschilderd hadden gezien. Daar bracht Savador haar heen, voor hij bij de plaats aangekomen Eres voorzichtig uit het zadel hielp door haar half op te vangen. Hij zette haar op de grond neer, nam haar bij de hand en trok haar onder lichte dwang mee naar het grote kampvuur. De mannen die er zaten zetten hun peulen bier neer, veegden hun vettige handen aan hun broek af en verdwenen met een enkele ijzige blik die boekdelen voor hen moest spreken gauw in hun tenten. Een arm lag om Eres' elleboog heen, de ander rustte losjes tegen haar schouder om haar bij hem te houden. 'Breng een halve haan en een glas wijn voor de dame,' droeg hij één van de wacht houdende rekruten streng op toen deze vlak langs hen tussen de tenten en het kampvuur slofte. Hij richtte zich vervolgens met een zachtaardige glimlach tot Eres en duwde haar zachtjes op één van de boomstammen die als zittingen rond het kampvuur dienden neer. 'Wacht hier maar even, dear. Ik moet nog een paar enkele zaakjes afhandelen.' Hij schonk haar een tweede glimlach, nu met enkele geruststelling, voor hij zich omdraaide en in de schaduw van de nacht wegbeende. Richting de grootste en vorstelijke tent, die vanzelfsprekend de hoofdtent moest zijn. De tent waarin hij at, sliep, zichzelf in terugtrok, en waar enkel rekruten van de lagere rang mochten komen met toestemming. Er brandden nog enkele toortsen om de tent, waar in de gloed de contouren van iemand die daar net buiten de ingang stond te zien waren. De jonge vrouw waar hij de gezellige avond eerder mee had moeten afkappen door Abrans ongehoorzaamheid. Ze stond daar, volle bos rode krullen en een kleed dat ze voor haar fragiele lichaam op borsthoogte ophield, aangezien het dunne jurkje niet genoeg warmte bood. Savador confronteerde haar en bleef er staan om blijkbaar een klein praatje met haar te maken. Ze vleidde haar ranke handen tegen zijn borst aan, slaakte een helder lachje. Even leek het alsof ze haar gezicht op zo'n manier dichterbij bracht dat ze hem wilde kussen. Toen draaide ze zich om, wuifde haar met het uiteinde van het kleed om haar hand gewikkeld als een soort sluier na en heupwiegde toen weg. Met een verachtende blik die ze in de richting van het kampvuur wierp voor ze in haar tent verdween, die overigens haast net zo mooi was als de hoofdtent. Verraderlijke siren die haar valse spel vannacht helaas niet door kon zetten. Een moment later kwam Savador weer teruggelopen, toen het eten en drinken al voor Eres gebracht was. Lang had het echter niet geduurd; hij wilde haar niet op de achtergrond duwen. 'Zo,' zei hij in een ademteug terwijl hij zich glimlachend naast Eres op de boomstam liet neerzijgen, en een ter zake komend klopje op haar bovenbeen gaf. 'Hopelijk heb ik je niet te lang laten wachten.'
Hij maakte een klein hartelijk gebaartje met spreidende hand met een blik op het voedsel en het glas wijn dat speciaal voor haar gebracht was. 'Laat het je smaken en maak het jezelf gemakkelijk. Het is allemaal zo plotseling voor je, dus wil ik je dat bedrukkende gevoel graag iets wegnemen.' Eerst op haar gemak stellen na aankomst: stap één. Hij had het zich al voorgenomen voor ze ook maar van de kroeg waren vertrokken. En Savador streefde ernaar om het allemaal vlekkeloos uit te voeren en de kans mis te lopen dat zijn geliefde Madeline met eeuwige wrok en een slag in zijn gezicht zomaar de aftocht blies.

Eres bleef naar het achterhoofd van de man kijken. Ook in haar hoofd gingen verschillende gedachten. Ze was terug bij de dag dat ze wakker werd in het ziekenhuis. Haar ongeluk was een paar uur geleden gebeurd en ze was naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Ze dacht aan hoe ze er toen uit had gezien. Op de wonden van de crash na had ze redelijk lang blond haar gehad. Zodra ze uit het ziekenhuis was ontslagen had ze dat meteen laten knippen waardoor het was gaan krullen. De kleding waar ze haar toen in gevonden hadden was heel anders geweest dan wat ze nu droeg. Veel strakker en meer stijlvol. Toch moest Eres eerlijk toegeven dat ze zich beter voelde in wat ze nu droeg. Een groene losse tuniek met een boothals die net boven haar knieën riekte. Verder had ze een wijde bruine broek aan die ze voor het gemak in de kroeg in haar laarzen gepropt had. Om haar middel had ze een speciale riem waar ze dingen als tippers en stokken bewaarde voor de drums die ze bespeelde. Nu waren de vakjes leeg. Die had ze speciaal leeg gemaakt voordat ze mee ging. De groen gekleurde leren riem had alleen geen vak voor haar strijkstok. Maar dat had de overduidelijke reden omdat het ding te groot was om zo mee te zeulen in haar riem.
De kleren die ze toen had aangehad had ze weggegooid. Ze kon niet anders. Ze moest niet in een verleden blijven hangen waar ze niks meer van wist. Daarbij waren de kleren kapot en zaten vol scheuren. Het was zinloos om zoiets te bewaren.
Eres' blik ging terug naar de rug van de man voor haar op het paard. Het was zo'n tijd terug dat ze had gedacht aan wat er toen allemaal gebeurd was. Het was zo snel gegaan toen. Ze was het eigenlijk allemaal al weer een beetje vergeten, was gestopt met zoeken naar een draad uit die war bol van verloren herinneringen. En toen dook deze man op. Zomaar uit het niets had ze een uiteinde gevonden in een bol waar ze eigenlijk al mee gestopt was te zoeken. Toch. Het voelde vreemd om aan dat uiteinde te lopen trekken. Eres was bang dat ze na een paar centimeters weer muurvast kwam te zitten in een nieuwe knoop.
Zonder er echt met haar gedachten bij te zijn gaf Eres reactie op eerdere woorden die de man gesproken had. Een koude rilling gleed over haar rug, maar Eres had het niet door. Het was kouder buiten dan verwacht en kippenvel kwam tevoorschijn op haar lichte huid. Ze kreeg het pas door hoe koud ze het eigenlijk had toen de man weer tegen haar sprak en zijn mantel om haar schouders schikte. Ze keek hem even tersluiks vanonder haar wimpers aan. 'Bedankt,' zei ze zachtjes.
Toen ze een tijdje onderweg waren zette de man er meer vaart achter. De draf ging nog wel maar het paard ging iets te snel over in een galop. Als Eres alleen in het zadel had gezeten, dan had ze er waarschijnlijk geen last van gehad. Maar omdat ze nu juist iets meer naar achteren zat dan gebruikelijk had ze er geen rekening mee gehouden dat haar balans ook anders ingedeeld was. De snelle overgang van draaf naar galop kwam zo onverwachts dat haar balans geen tijd had zich aan te passen en ze ietwat naar achteren leunde waardoor ze uit reflex een arm om de middel van de man sloeg gevolgd door de andere die haar hand voor zijn buik vastgreep en ze zichzelf zo weer recht trok. Voor een paar seconden bleef ze zo zitten. Haar armen, die nu een wat minder sterke grip uitoefende, om de middel van de man geslagen terwijl haar boven lichaam tegen zijn rug leunde. Nu ze zo dichtbij was rook ze zijn lichaamsgeur. Het rook bekend. Als de aftershave in je vaders overhemden. Die geur bleef zelfs na het wassen nog steeds hangen. Maar dit was niet echt aftershave, al zat dat er wel bij. Zo rook voornamelijk de geur van zwavel. Maar gemengd met de andere geuren rook het niet zo sterk. En het rook bekend. Erg bekend. Zo erg zelfs dat het voor heel even een korte flits terug liet komen. Een donkere kamer, een zacht bed, en diezelfde geur. Zo snel als het was gekomen was het ook weer weg en Eres week achteruit. Haar armen lieten de man los en ze trok de mantel iets steviger om zich heen.
Gelukkig zag ze toen in de verte de rookpluimen van een kampvuur opstijgen in de lucht. Hopelijk waren ze er bijna. Even later bleek haar hoop te kloppen want zodra ze dichterbij de kampvuren kwamen steeg de man af en begon tegen een andere man te schreeuwen die kennelijk in het gras lag te slapen. Nu de man voor haar in het zadel weg was gleed Eres een stukje naar voren omdat er nu niks meer was wat haar lichaam tegenhield. Eres wendde zich van het gesprek af. Natuurlijk was zij het er ook mee eens dat je tijdens je dienst jezelf niet lam moest zuipen. Maar ze wilde zichzelf het liefst hier zo ver mogelijk vandaan houden. Ze keek naar beneden, naar het zadel waar ze op zat zodat haar korte lokken langs haar ogen vielen. Dat gaf haar wel mooi de gelegenheid om toch te kunnen zien wat er gebeurde. Toen hij terug kwam en zich weer tot haar keerde leek de man in Eres' ogen een compleet andere vent te zijn geworden. Waar hij net nog had staan schreeuwen praatte hij nu weer met zoete stem. Om haar te vriend te houden leek het wel. Misschien was dat ook wel zo. Eres had enkel geknikt op zijn woorden en had haar hoofd weer iets opgeheven om te kunnen zien waar ze heen reden. Beelden van een rustend kampement onttrokken zich aan haar. Maar verder was er nog leven. Daar gingen ze kennelijk op af. Voordat ze er aankwamen hield de man plotseling halt. Blijkbaar wilde hij dar Eres afstapte. Ze had haar been al over het paard heen gegooid, klaar om eraf te springen toen ze zag dat de man al klaar stond om haar eraf te helpen. Ze staakte haar eigen bewegingen en stond hem toe haar te helpen. Het zorgde voor een raar gevoel in haar maag. Alsof ze hulpeloos was en overal mee geholpen moest worden. Eres begreep best dat de man vriendelijk en hoffelijk wilde zijn. Dus ze liet niet merken dat ze het nu wel een beetje irritant begon te vinden.
Ze liet zich meenemen naar het kampvuur. Haar blik gleed naar de soldaten die eerst lachend nog bij het vuur hadden gezeten maar nu met ijzige blikken naar hun tent liepen. Waarom was iedereen hier zo vijandig tegenover elkaar? Al meer dan eens voelde Eres zich alles behalve op haar plaats. En al meer dan eens sinds ze was vertrokken vroeg ze zich af hoe het de rest nu verging. Die allemaal al vertrokken zijn van de kroeg. Ze waren waarschijnlijk al naar hun kleine kampement die ze even buiten de stad hadden opgeslagen zolang ze hier waren. De meeste waren vast al naar bed. Behalve Zateph en Aers natuurlijk. Die zaten samen aan een fles drank na te praten over vanavond en alvast over morgen. Misschien besloten ze wel op haar te wachten. Eres hoopte van niet. Ze wist niet zeker of ze zin had om tegen die twee te vertellen wat er was gebeurd als ze hier later vannacht weer weg ging.
Eres keek op toen de man naast haar begon te spreken, maar het was niet naar haar gericht. Kennelijk liet hij iets te eten en te drinken halen voor haar. Aan de ene kant had Eres alles behalve honger, maar aan de andere kant. Ze had erg weinig gegeten vanavond omdat ze zoveel te regelen hadden gehad. Misschien was iets eten helemaal niet zo verkeerd. Met die gedachte liet ze zich zachtjes op een boomstam neerduwen terwijl de man haar meldde zelf nog iets te moeten afhandelen en vertrok. Eres keek hem even na maar richtte haar blik toen op het kampvuur. Ze maakte de mantel weer los en gooide die met een soepele beweging van haar schouders. Ze stond even op van haar boomstam en keek weer in de richting waar de man was verdwenen. Hij stond met een schaars geklede, roodharige vrouw te praten. Het was Eres duidelijk dat hij vannacht helemaal geen intentie had gehad om langs te komen in de kroeg waar zij speelde. Het was puur toeval geweest. Op dat moment werd het eten en drinken gebracht. Eres keek om naar de man die het had gebracht en glimlachte terwijl ze zachtjes een bedankje zei. De man gromde enkel wat en slofte weer weg. Eres' schouders zakte een aantal millimeter terwijl ze langzaam weer ging zitten. Dat was het moment dat de man weer terug kwam. Zijn woorden maakte haar gedachten weer helder. Haar blik ging even naar het voedsel. Het zag het goed uit. Eres reikte ernaar en scheurde, bij gebrek aan bestek, een stukje van hem vlees af om het daarna in haar mond te stoppen. Ja, het was goed gebraden. En de wijn die ernaast stond zou ongetwijfeld uit een prima jaar komen. Eres pakte het bord en zette het aan de andere kant van haar neer, tussen haar en de man in. Zodat hij, als hij ook wilde, kon nemen. Na een paar afgescheurde stukjes haan nam Eres het glas en nam een klein slokje van de drank. Ze had gelijk, het was goede wijn. Hoe typerend. 'Jullie kunnen hier goed koken,' zei ze nadat ze, zo charmant als in dit geval mogelijk was, haar mond had afgeveegd. Ze wilde blijven praten, maar niet direct met de deur in huis vallen. Dan leek ze zo wanhopig. En het was toch wel prettig om een idee te hebben dat ze nog een beetje de touwtjes in handen had. Al had ook Eres wel gezien dat ze hier niet zo gemakkelijk weg zou komen mocht ze ergens aan moeten ontsnappen.

Beetje introvert vanavond, is het niet? De manier waarop ze hem tussen haar wimpers door blikken toewierp, de terughoudendheid die duidelijk aan haar te zien en te merken was. Maar dat gaf niet. Het zou vanzelf allemaal wel losweken, uiteindelijk. En dan liet hij haar niet meer gaan. Niet nog een keer. Want ook al mocht de liefde die hij van haar snakte en trachtte te krijgen door haar lange afwezigheid zijn afgezwakt, de pure passie die zich tussen hen vaker dan eens ontplooid had moest ongetwijfeld nog aanwezig zijn. Zijn isolement was lang en eenzaam geweest, en diepe eenzaamheid maakte een persoon sober. Het was een gemis van binnen, als een altijd ontbrekend puzzelstukje of een oneindig zwart gat. En tegelijkertijd betrof het het complexe doosje in doosje in doosje in doosje in doosje in doosje-fenomeen waar hij niet meer uit kon komen, te diep gezonken als hij al was. De redenen waarom hij zijn liefdesleven richtte op een doelgroep zo jong dat hij de betiteling pedofiel op zijn strafblad gedrukt kon krijgen - de reden waarom hij van de ene naar de andere vrouw oversprong - de reden waarom hij Diva niet trouw was gebleven. Hij wilde voldoening, complementariteit. En nu hij alles had waar hij ooit eerder naar streefde, - macht, geld en roem - dat hoofdstuk was afgesloten en hij zijn Shadraanse achterste dagelijks prinsheerlijk in een veel te dure stoel kon zetelen terwijl het geld als water binnenstroomde, was hij tot de pijnlijke conclusie gekomen dat het bij lange na niet genoeg was. Het gezegde 'Geld maakt niet gelukkig' sloeg in alle definities op zijn sleurachtige levenswijze. Een sultansbestaan leiden werd op een uiteindelijk ogenblik saai, het duurde niet lang voor je als bekend persoon onderging aan je eigen zonden wanneer de media valse commerciële verhaaltjes over je gingen schrijven en het hele idee van kinderen hebben had hij zich ook veel anders voorgesteld. Liefde en aandacht was wat eraan ontbrak. Gewoon een lieve vrouw die echt van hem hield en hij van haar; die voor hem kookte, zijn sokken stopte, het gezin compleet maakte, en die hem aanmoedigde in zijn carrière. Dat had hij niet. Dus dat pijnlijke lege plekje probeerde hij wanhopig op te vullen door zich te wijden aan lust - vrouw of meisje, strafbaar delict of gewone gang van zaken. Diva was zijn obsessie geweest, waar hij al zijn passie en begeerte destijds op af had kunnen vuren. Alle verborgen gangetjes, hoekjes en plintjes van het kasteel waar ze met hun ruggen langs de muren hadden geschaafd in een wilde zoensessie tussen de lessen door, elkaar de kleren van het lijf scheurend en elkaar wild door het haar strijkend. Zijn prinses en zijn eigendom. Het kind in haar probeerde hij desperaat weer terug te vinden, en dat hoefde niet alleen bij jonge meisjes te zijn. Het kon ook in een vrouw schuilen. Madeline was één van die vrouwen geweest. Madeline als zachtaardige Hoofdmeesteres, Madeline als de ongebluste helleveeg, Madeline als bruid en Madeline als zorgzame moeder. Haar aanwezigheid had altijd in zijn hart gezeten, was op de dag dat ze zomaar spoorloos verdwenen was een pijnlijke steek geweest. Niets vergeleken met de onregelmatige hartstruikelingen toen iedereen van zijn collega's was uitgenodigd voor de bruiloft van Norwood en Madeline, behalve hij, en hij alleen in zijn eenzame kantoor enkel stil voor zich uit had kunnen staren - zijn wangen nat van de tranen en de wijn die over zijn kin sijpelde in een poging zich in een vage roes te drinken waarbij hij de vloer niet meer van het plafond zou kunnen onderscheiden. Maar nu zat ze hier achterop zijn paard, en zag hij compleet nieuwe kansen in. Een schone lei - letterlijk, nu ze zich vrijwel niets meer van haar vorige leven kon herinneren. Haar plotselinge vastgrijpen in een poging haar balans te behouden was haar vergeven. Sterker nog; hij wenste dat het de hele rit kon duren, die armen om zijn buik en die drukkende boezem tegen zijn rug. Maar het kampement was niet ver meer, en natuurlijk dat hij haar allereerst iets te eten en te drinken aan wilde bieden. Evenals de warmte, die op een paar meter afstand al van het grote kampvuur aangenaam op je huid sloeg. Kon ze wel gebruiken, met die blootarmige kledij. Zijn cape had ze blijkbaar van haar schouders laten glijden, maar hij vond het geen probleem. In de strengste winters kon je met een groot vuur als dit nog met opgestroopte mouwen zitten, op de afstand waar zij zaten. Been tegen been nam Savador naast haar plaats, een grote met robijnen gezette kelk in zijn handen. Natuurlijk tot de rand toe gevuld met rode wijn. 'Oh nee, lieverd, eet gerust op,' wuifde hij haar uitnodigende gebaar weg toen ze de halve haan tussen hen inplaatste, nadat hij iets opzij was geschoven. Hij nam een beleefd teugje uit zijn wijnkelk, leunde iets naar achter en klopte als een oude tevreden grijsaard met een zucht op zijn buik. Vervolgens zochten zijn samengeknepen peinzende ogen Eres weer op, om af te dwalen naar de gebraden haan op het bord. Waar hij een paar seconden bedenkelijk kreunend naar staarde. 'Een kleintje dan,' kwam hij uiteindelijk glimlachend tot de conclusie. Niet dat er iemand was die hem daarvan weerhield. Hij scheurde een stuk vel van de haan af - waarbij hij ervoor zorgde dat hij het enkel tussen duim en wijsvinger pakte zodat hij niet met zijn vingers onnodig aan het eten hoefde te plukken - en stak het glunderend in zijn mond. Samen dineren op een veel te laat tijdstip. Waarom ook niet. Bracht ook een beetje meer gezelligheid aan de sfeer toe, leek hem zo. 'Jullie kunnen hier goed koken,' prees Eres de kookkunsten van de vaste chef hier. Savador slaakte zacht zijn typerende lachje; eentje dat zo kon toebehoren aan de slechterik uit een of ander jeugdsequel, maar dat in dit geval iets warms over zich heen had en de cynische bitterheid miste.
'Met eerbiedwaardige dank aan de chef. De beste man heeft vandaag dezelfde dag nog gezorgd voor ingrediënten van het eten van nu, en zal bij zonsopgang zorgen voor het eten van morgen. Alles is hier altijd zo vers mogelijk.' Hij boog zich iets voorover om een blik op Eres' wijnglas te werpen. 'Daarbij geloof ik dat jij de gelegenheid hebt gekregen om onze goed bewaarde Bordeaux Chateau als allereerste te mogen proeven,' vervolgde hij terwijl hij haar weer aankeek. Hij voegde glimlachend een charmante knipoog toe aan zijn zin voor hij zich weer tot zijn eigen wijn richtte. Gewoon onderling tijd doorbrengend en wijn drinkend. Bij Medusa, hoe lang was dat wel niet geleden? Het was nu niet zo dat ze elkaar plagend de wijnfles afpakten waaruit ze als één man dronken, maar toch. Het was bijna een herleving van dat moment.
'My god,' sprak Savador zacht zijn gedachten hardop uit. Hij zat voorover gebogen, zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen, en staarde in zijn kelk waarin hij zijn wijn liet rondwalsen. Hij draaide langzaam zijn hoofd naar Eres toe. 'Je bent geen steek veranderd,' verklaarde hij zacht. Het gewals van de wijn stopte om zich volledig op Eres te kunnen richten. Eres die in het licht van het vuur overduidelijke trekjes bezat van Madeline. Aanwezig in haar groene ogen, in haar korte blonde haar, in haar minuscule gelaatstrekjes. Een lange tijd bleef hij haar aankijken, toeziend hoe ze de schoonheid en de souplesse die een vrouw toebehoorde eer aan deed. Zijn hand bracht zich langzaam naar haar gezicht toe om haar onder haar krullende lokken even voorzichtig over haar wang te strijken. Haar huid die nog even zacht was als toen hij haar op een avond op een willekeurig bed geworpen had en zich niet langer meer had kunnen bedwingen. Alles was als een verre droom geweest waar hij nu weer bereik bij had. 'Hoe groot je gemis was, voor ons allemaal. Je moest eens weten..' Zwak hoofdschuddend dwaalde zijn blik af naar beneden, en schikte hij met een ademteug zijn houding alsof hij nu pas besefte waar hij mee bezig was. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zich. Toen hij zich het volgende moment weer tot haar keerde, had hij zijn hand hoffelijk opgericht en uitgestoken. 'Mijn naam is Norwood. Norwood Vavendyor. Ik bekleed de functie als Hoofdmeester op een grote school waar jij ooit ook een baan als lerares had. Daar hebben we elkaar leren kennen, onze band opgebouwd, uiteindelijk getrouwd, we hebben zelfs twee kinderen samen. Ik ben je man uit je vorige leven, Eres..' Zijn stem zwakte hees af, kreeg iets sentimenteels. Op een toon alsof hij op het punt stond ieder moment in tranen uit te barsten. Zijn schouders waren zwaarmoedig omlaag gezakt, en zijn hoofd gebogen zodat zijn gezicht half verborgen ging achter zijn ravenzwarte sluike lokken. Zijn handen klauwden zich om Eres' schouders, alsof hij daadwerkelijk een moment moest nemen om zichzelf bij elkaar te rapen. Toen hij haar weer aankeek, blikkerden de krokodillentranen op zijn onderste oogleden en was zijn gezicht betrokken door grienfronsen. Knap stukje acteerwerk, maar levensecht.
'Het spijt me zo van alles, liefje. Het spijt me zo.. Als ik er nu enkel voor je was geweest.. Maar het was niet voor mogelijk, zie je, ik had het zo vreselijk druk, jij had je bezigheden, en we leefden ook zo onnodig langs elkaar heen,' ging zijn stem nu over op fluistertoon terwijl hij door Eres' blonde lokken streek en haar voorzichtig tegen zich aan drukte in een innige omhelzing. 'En dat accepteerde ik, echt waar, - hand op mijn hart - want we hadden beiden behoefte aan onze personal space; maar het werkte gewoonweg niet. Niet voor de kinderen, en niet voor jou en mij.' Zijn bovenlichaam veerde op onder de snuiven en diepe inademingen in een indruk te wekken dat hij de grootste moeite moest doen om zijn tranen te bedwingen. 'Kom bij ons terug,' sprak hij zacht in haar oor. 'Kom terug bij mij en de kinderen. We kunnen met een schone lei beginnen. Aageth en ik hebben je nodig. Zo - Zó erg - ' Zijn zin kapte zich af, want Savador nestelde zijn gezicht tussen Eres' hals en haar schouder terwijl hij haar nu steviger, haast krampachtig tegen zich aandrukte en zijn tranen met opschokkende schouders de vrije loop liet. Maar van binnen glimlachte hij smalend, onbedwongen als hij zijn act voortzette.

Pas toen de man naast haar zat zag Eres de grote, met robijnen bezette kelk die ongetwijfeld ook tot de rand gevuld was met wijn net zoals ze met haar glas hadden gedaan. Ze vroeg zich eigenlijk af waarom ze het nu pas zag omdat het ding haar zowat in haar gezicht sloeg. Figuurlijk dan. Die gedachte werd onderbroken toen de man bedankte voor het aanbod van de halve haan die ze tussen hen in had gezet. Eres trok het zich niet heel erg aan. Het lag gewoon heel erg in haar natuur om alles wat ze had te delen met iemand. Ze was ook geen goed persoon om alleen te zijn, daarom was ze zo blij met Elune.
Eres scheurde zelf nog een klein stukje af waarna de man toch wel toe bleek te geven aan het feit dat de haan er gewoon goed gebraden uit zag. Eres glimlachte even al probeerde ze dat half te verbergen achter haar hand. Ze wilde niet dat de man het gevoel kreeg dat ze hem uitlachte. Dat was absoluut niet het geval. Om haar glimlach van zoeven te maskeren complimenteerde Eres de kok in het kampement. Al was dat ook alleen maar om het gesprek op gang te houden. Ze voelde zich iets beter op haar gemak als ze gewoon bleven praten en de stiltes konden vermijden. Ze knikte even als teken dat ze luisterde toen de man over het voedsel in het kampement begon te vertellen. Tenminste, de bereidingswijze. 'Dat valt te proeven,' beaamde ze zijn woorden. Eres zelf was een groot liefhebber van goed bereid voedsel. Ze vond het leuk om zelf in de keuken te staan en elke dag iets anders te proberen. Soms tot Elune's grote spijt omdat ze een onwijs kieskeurige eter was. Maar tegenwoordig hield Eres daar wel rekening mee en maakte altijd iets wat ze wel lekker vond als Eres' nieuwe creatie niet bij Elune door de keuring was gekomen. Ze kon deze mede kok dus wel goed waarderen.
Eres liet het glas, waar ze net nog een slok uit had genomen, een beetje zakken toen ze het onmiskenbare Shadraans van de man hoorde. Ze verstond het, en behalve dat sprak ze het ook. Het was iets wat ze zichzelf had geleerd toen ze in het ziekenhuis vertelde dat ze Shadraans bloed in zich had. Ze had het ook met de thuistaal van Nova gedaan, het andere uiteinde van haar familie wortels. Nog zo iets uit haar onbekende verleden waar ze zich aan vast had kunnen klampen en haar energie in had kunnen steken. Haar glas bleef halverwege hangen terwijl haar smaragd groene ogen op de man gericht bleven. Haar spieren spande zich aan en ze schoot een heel klein stukje naar achteren toen ze zijn vingers op haar huid voelde. Haar vrije hand tastte naar haar heup waar, onder de groene tuniek, een andere riem om haar middel hing met daaraan haar dolk. Toen ze het wapen door de stof heen kon voelen kwam ze iets meer tot rust maar ze haalde haar ogen niet van de man af. Toen trok hij zich terug en vroeg haar om vergeving. Onhoorbaar liet Eres haar adem ontsnappen terwijl haar hand zich bij de dolk verwijderde. Ze ontspande zich weer een beetje al bleef een beetje van de spanning in haar lijf zitten. Ze had haar glas weer neergezet toen de man zijn hand naar haar uitstak. Met eerst een blik op zijn hand en toen in zijn ogen legde Eres haar slanke vingers in zijn hand en werd door hem overeind getrokken. Toen ze zijn woorden hoorde stokte haar adem in haar keel. Het ging ineens wel erg snel achter elkaar. Wacht even, zei hij nou man?! Eres' hand wilde naar de ketting om haar hals gaan maar ze kreeg de kans niet. De man, nee.....Norwood had hij gezegd. Norwood had haar schouders stevig in zijn greep. De manier waarop hij haar aankeek was zo niet hartverscheurend te noemen. Ze voelde zijn warme lijf, het wild kloppen van zijn hart toen hij haar tegen zich aandrukte. Een beetje onwennig legde Eres haar armen om hem heen toen hij de grootste moeite had zijn tranen te bedwingen. 'Aageth,' herhaalde Eres zacht op een hese fluistertoon. De naam, hij voelde zo bekend, rolde zo gemakkelijk van haar tong. Het werd Eres allemaal even teveel. Ze maakte zich los uit de omhelzing van Norwood terwijl ze vertwijfeld een paar passen achteruit zette. 'Het is zoveel in één keer. Ik moet even een moment voor mezelf,' sprak ze zacht waarna ze tussen de tenten wegrende en verdween.
Bij de eerste boom die ze tegenkwam stopte Eres. Ze greep hem vast om steun bij te zoeken en leunde er zwaar tegenaan. Ze had dit niet verwacht. Hoogstens dat de man een oude vriend van vroeger was, maar dit. Eres sloot haar ogen en voelde hoe de kille Shadraanse wind over haar huid streek. Ze keek even om. Vanaf hier kon ze het kampvuur zien en het zwarte silhouet van Norwood. Het was allemaal zo onwerkelijk. Eres schrok toen ze een geluid hoorde en keek op, naar de takken van de boom. Ze zag daar een uil zitten, gewoon rustig. Hij besteedde geen aandacht aan haar of de wereld om hem heen. Hij zat daar maar, van zijn eigen onbezorgde leventje te genieten. 'Waarom kunnen we niet ruilen? Het lijkt me heerlijk om het zo makkelijk te hebben. Vooral op dit moment,' sprak ze tegen de uil. Die keek haar nu wel aan met verwijtende blik. Alsof hij het niet eens was met het feit dat ze weg was gelopen. 'Wat had ik dan gemoeten. Ik had mijn leven net weer op de rails. En dan hoor je dat je ergens een man en een kind hebt zitten waar je helemaal niks meer van weet. En dan nog zo iets. Lerares? Zie je mij al voor een klas staan? Ik ben al zenuwachtig voor een normaal optreden laat staan als ik voor een klas moet met ongeïnteresseerde kinderen die ik dan iets moet leren. Dat is er ook zo een. Waar gaf ik in hemelsnaam les in? En dan nog Norwood. Hoe weet ik zeker dat hij me nu de waarheid verteld. Al moet ik wel zeggen dat ik nooit aan iemand heb verteld dat ik Aageth een mooie naam vind voor een jongen. En het is heel goed mogelijk. Ik had een trouwring om toen ik naar het ziekenhuis was gebracht. En getrouwde mensen doen nou eenmaal bepaalde dingen. Dat is het, de trouwring. Als hij daadwerkelijk de waarheid spreekt moet hij de andere ring nog hebben toch?' vroeg Eres aan de uil. Het dier slaakte een zelfverzekerde ''oehoe'' naar haar en vloog toen weer weg. Eres lette er niet op. Ze keek weer naar het kampvuur terwijl ze terug liep. Ze probeerde zelfverzekerd over te komen, maar haar benen voelde als pudding.
Terug bij het kampvuur keek ze naar Norwood. 'Sorry dat ik wegrende. Het is gewoon....ik krijg niet elke dag een man die me komt vertellen dat hij mijn echtgenoot is. En dat ik ergens anders een kind en een baan had. Een ander leven. Ik wist het wel. Al vanaf het begin. Maar ik had nooit gedacht dat ik erachter zou komen. Daarom heb ik een vraag. Als je echt bent we je beweerd te zijn....dan moet je dit hebben,' sprak Eres zacht terwijl ze de ketting om haar hals losmaakte. De ketting bevatte twee dingen. De trouwring die ze om had gehad de dag dat ze was gevonden. En een halve hanger. Het was een helft van het cadeau van Ferost wat ze op haar bruiloft had gekregen. Haar echtgenoot had de andere helft. Eres wist dit niet. Ze wist niet eens waar ze de hanger vandaan had. Wat ze wel wist was dat ergens in dit universum zich de andere helft bevond.
'Het is de trouwring die ik om had toen ze me vonden. Deze hanger weet ik niet veel van, maar ze hebben me verteld dat het op bruiloften wordt gegeven aan pasgetrouwde stellen. Het maakt deel uit van een geheel. Dus als jij echt mijn man bent, zou je de andere helft moeten hebben. Het spijt me als ik wantrouwend overkom. Maar als je zoveel vergeten bent wil je zekerheid. Ik....ik ben gewoon bang,' zei Eres terwijl ze Norwood aankeek. De angst dat hij tegen haar loog, dat ze valse hoop gekoesterd had, was er overduidelijk in zichtbaar.

Het lukte hem redelijk om de aangenaamheid in de sfeer te behouden, dacht hij zo. Hij moest in een figuurlijke vingerknip zo nu en dan even op zijn woorden komen om het onderwerp dat ze bespraken soepeltjes over te laten vloeien naar een ander punt, maar stiltes vielen er nauwelijks. En als er al een stilte viel, met enkel de smeulende houtblokken die in de hitte van het kampvuur zacht op de achtergrond knapten, dan was het meestal omdat zij aan de haan zat, en hij aan zijn wijn. Even zelf een poging nemen om de feilloze kookkunsten van de chef te beproeven, gewoon zodat hij erover mee kon praten. Niet dat het niet voorkwam dat hij zelf een keer kookte. Tijdens zijn verblijf op het kampement liet hij alles liever voor zich doen dan dat hij uit zijn luie zetel overeind moest komen en moeite moest steken in nutteloze zaken. Het viel uiteindelijk toch niet te voorkomen om uiteindelijk tot het punt te komen, waaraan het voedsel en het drinken niet meer zo voldeden aan een fijne sfeer. Het zwakte af tot iets melancholieks, wat precies zijn bedoeling was. Liep hij te hard van stapel? Nee, hij vond van niet. Misschien alleen in zijn uitleg die uiteraard pats boem bij haar aan moest komen, en het verhaaltje over haar zogenaamde eerdere leven waarover hij nu al bezig was om het uit zijn duim te zuigen. Het was dat hij haar hier vanavond in het dorp had getroffen, anders had hij ver van tevoren al maatregelen getroffen om alles op het kasteel aan te passen. Op zo'n wijze dat het zou voldoen aan de leugentjes die hij haar nu voorlegde. Ieder spoor van haar verleden uitwissen, zoals een prooidier dat slim genoeg was zou doen om zijn hongerige belager van zich af te schudden.
Zijn teken van affectie door haar een ogenblik zacht aan te raken viel al niet in de smaak, peilend aan de alerte blik in haar ogen en haar hele houding die abrupt iets leek te verstijven. Hij sloeg er vrijwel geen acht op, in de wetenschap dat ze toch niet van hem zou ontvluchten nu ze op het punt stond eindelijk dat missende stukje van haar verleden aan haar puzzel toe te voegen. Zelfs als ze wist te ontkomen; hij zou hier geduldig blijven wachten, dagelijks naar het dorp reizen, haar volgen als haar schaduw. Want ze zou niet meer van hem ontkomen. Kon niet meer van hem ontkomen. Op het eerste gezicht was hij de vriendelijke beleefde man - achter de schermen van de set waar hij dat toneelstukje opvoerde had hij de touwtjes in handen. De onmiskenbare verwildering in haar groene ogen toen hij haar vertelde haar man te zijn was als een glas wijn op een stormachtige morgen, waarbij het hem de grootste moeite kostte om zijn mondhoeken niet om te laten krullen tot een voldaan glimlachje. Zo eenvoudig was het dus. Als hij tegenover zijn rekruten voorlegde dat het gras blauw was, zouden ze uit angst om niet van hun positie ontheven te worden daarmee instemmen, want een leider sprak je in geen gevallen tegen. In dit soort zaakjes lag het net even anders, moest hij de slachtoffers die hij om zijn vingers wilde wenden doen laten geloven dat het gras blauw was. En de hevige emoties die hij daarmee uit ze los wist te wrikken was een directe aantoning dat zijn poging geslaagd was. Hij mocht zijn opgezette act nu niet laten afzwakken, dat zou cruciaal zijn. Nog even de laatste ruwe kantjes slijpen, en dan zou het niet lang meer duren voor hij zou krijgen wat hij wilde. In de omhelzing hoorde Savador haar de naam van haar lang gemiste zoontje fluisteren. Het moeten uitspreken van de namen van twee personen die hij liever dood dan levend zag, riep een diepe frons uit wrok op. Uit zijn zogenaamde overvloed aan emoties kneep hij Eres' kledij tussen zijn krampachtig gebalde vuisten, maar in werkelijkheid was het om de haat te bedwingen die weer in zijn binnenste opzweepte. Dezelfde haat die hem verblind had toen Madeline zwanger bleek te zijn, en hij sidderend van woede een scalpel had gegrepen om die walgelijke vermenselijkte genen van Norwood eigenhandig uit haar buik te snijden. De haat die ook aanwezig was geweest toen hij gedreven was door lust en hij haar vertrouwen in Norwood bij iedere stoot van zijn heupen uit haar weg wilde nemen, terwijl haar eigenlijke man buiten als een gek had staan schreeuwen omdat het niet in zijn kunnen lag om toen iets voor haar te doen. En de haat die hem in een bodemloze put had getrokken, waar hij wanhopig uit had geprobeerd te komen, maar waar zijn nagels over de wand schraapten als hij weer terugzakte en zelfs Madeline hem geen toereikende helpende hand had geboden. Monsterlijke daden waren in zijn straatje niet nieuw, maar alle verstrooiing en wanhoop waaruit dat alles voort was gekomen, waren stuk voor stuk bewijzen dat hij ook maar een menselijk individu was. Eentje die voortdurend met zichzelf in tweestrijd verkeerde.
Diep gefronsd boog hij iets terug op het moment dat Eres zich uit de omhelzing loshaakte, en hem meldde dat het allemaal gewoon te snel voor haar ging en ze een moment voor haarzelf nodig had. Met gebogen hoofd haalde Savador met een snuif en de rug van zijn hand de valse tranen van zijn gelaat en maakte een nauwelijks zichtbaar hoofdknikje. 'Ja,' stemde hij er hees mee in waarbij hij Eres tussen zijn lokken door een schuchtere blik toewierp. 'Alsjeblieft. Ga je gang.' Alsof het voor hem ook allemaal even teveel was. Hij bleef nog even in dezelfde houding staan terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken nakeek. Tot ze helemaal uit het zicht was verdwenen en hij met een sluwe blik opzij weer langzaam neerzeeg op de boomstam. Prinsheerlijk gezeteld op het hout, waarop hij met zijn ene been over het andere geslagen en zijn gezicht gedraaid zodat de brede grijns die zich op zijn bleke gelaat ontplooid had niet te zien was. De kelk die hij kalmpjes van de grond geplukt had rustte op de palm van zijn hand. Hij onderdrukte een grinnik, zacht binnensmonds en in zichzelf, terwijl hij de kelk weer aan zijn smalle lippen plaatste en zich verzadigde met een aantal teugen. Er was nog steeds geen verstrooid gestalte te bekennen in de geworpen schaduwen van de tenten toen hij het volgende moment weer even opkeek, maar dat deerde niet. Die kwam wel weer terug. Zeker van zijn zaakje, plaatste hij de wijnkelk weer op de grond en vleidde zijn handen op zijn schoot. Die hij op zijn beurt weer over zijn bovenbenen naar zijn knieën liet strijken zodat hij uiteindelijk weer in een desperate, gebogen positie had. Letterlijk met zijn handen in zijn haar. En hij had gelijk, want het duurde niet lang voor Madelines bekende geur zijn neusgaten binnendrong en hij merkte hoe de jonge vrouw naast hem neerzeeg. 'Sorry dat ik wegrende,' begon Eres te spreken. Zacht snuivend gleden zijn handen uit zijn haarkruin naar omlaag, tot hij ze tegen elkaar voor zijn neus hield en hij Eres in een gerechtte positie even aankeek. Met een blik in zijn slangachtige ogen dat hij ook geen raad wist waar ze nu moesten beginnen. 'Het is gewoon....ik krijg niet elke dag een man die me komt vertellen dat hij mijn echtgenoot is. En dat ik ergens anders een kind en een baan had. Een ander leven. Ik wist het wel. Al vanaf het begin. Maar ik had nooit gedacht dat ik erachter zou komen.' Zijn smalle wenkbrauwen trokken zich naar elkaar toe in een medelevende frons. 'Ik weet dat het als een klap in je gezicht aan moet komen, lieve Eres,' zijn stem klonk schor terwijl hij tot haar sprak. Hij legde zijn hand even op de hare, kneep er zachtjes in. 'Ongetwijfeld. Ik weet het heel goed..' Zijn stemgeluid zwakte weer af waarbij hij zijn hand van de hare haalde om zijn knokkels radeloos tegen zijn lippen te leggen. 'Daarom heb ik een vraag.' Hij schrok er even van, plotseling zoals het vanuit het niets leek te komen. Vrijwel niet zichtbaar, maar de pupillen tegen zijn goudkleurige irissen versmalden zich tot flinterdunne streepjes terwijl hij toekeek hoe ze een aantal voorwerpen tevoorschijn haalde. 'Als je echt bent we je beweerd te zijn....dan moet je dit hebben,' zei Eres terwijl ze de hangers in het licht van het vuur ophield. Savador kneep zijn ogen even licht samen. Voor een moment kon hij er alleen maar zwijgend naar kijken. Wat lichtgeraakt, ietwat gechoqueerd, maar ondertussen deed hij alsof hij de twee objecten aandachtig bestudeerde. Het lukte hem zelfs een glim van herkenning in zijn ogen te vertonen. 'Het is de trouwring die ik om had toen ze me vonden. Deze hanger weet ik niet veel van, maar ze hebben me verteld dat het op bruiloften wordt gegeven aan pasgetrouwde stellen. Het maakt deel uit van een geheel. Dus als jij echt mijn man bent, zou je de andere helft moeten hebben. Het spijt me als ik wantrouwend overkom. Maar als je zoveel vergeten bent wil je zekerheid. Ik....ik ben gewoon bang.' Nog even bleef Savador er roerloos en zwijgend naar staren. Toen boog hij langzaam weer iets voorover en slaakte een desperate zucht terwijl hij met dichtgeknepen ogen zijn handen over zijn neus en mond sloeg. 'Oh, lieverd. Het spijt me je dit te moeten vertellen, maar..' Traag boog hij terug, trok de kanten mouw van zijn donkerpaarse traditionele tuniek iets op en toonde haar met gebroken blik de totaal verschillende ring aan zijn ringvinger.
'Ik ben hertrouwd,' verklaarde hij zacht. 'Je was op een dag weg en kwam niet meer terug, dagen verstreken, en ik had alle hoop verloren. We dachten dat je dood was.' Hij pauzeerde even tussen zijn woorden door, moest een moment nemen om zich weer bij elkaar te rapen toen hij de indruk wekte bijna opnieuw in te storten. Toen hij zich weer had vermand, slikte hij even en keek haar weer aan. 'We vlochten een bloemenkrans, de kinderen en ik, waar we onze trouwring en mijn deel van de hanger aan hadden bevestigd. Het heeft nog dagen als windgong boven de deur gehangen, zo was je toch nog een beetje bij ons. Op de dag die we als je sterfdag hadden ervaard zijn we naar het hoogste klif langs een kust gegaan. Daar hebben we het in zee geworpen. Omdat je vroeger zo immens veel van de zee hield.. E-en.. om een voorspoedende reis naar de.. betere wereld te.. te symboliseren..' Savador verborg zijn gezicht nu helemaal achter zijn handen en wendde zijn hoofd af. 'Het spijt me.. i-ik - sorry.' Hij kapte zijn woorden abrupt af, vreselijk moeilijk als hij dit moment zogezegd moest vinden, en vreselijk verstrooid als hij was nu ze beiden wezenloos in de duisternis tastten.

Norwood had haar laten gaan uit zijn omhelzing toen Eres had gezegd dat ze ruimte nodig had en was weg gerend. Er waren zoveel dingen geweest die door haar hoofd spookte. Hij sprak de waarheid, hij deed dat niet. Elk mogelijk scenario had zich in haar gedachten afgespeeld. Ze moest het weten of hij was wie hij beweerde te zijn. Daarom was ze terug gegaan zodra ze op het idee van de trouwring was gekomen. Toen ze terug was gegaan was het eerste wat ze deed uitleggen waarom ze was weggerend. Haar rug was recht al was haar hoofd gebogen. Haar handen had ze tijdens het verhaal op haar schoot gevouwen. Ze zat als een dame, zoals ze vroeger als Madeline ook had gezeten als ze in haar nette pak op hoge hakken en rok tot net onder haar knieën achter het bureau had gezeten op Starshine. Eres had het zelf niet eens door dat ze zo zat. Het was een oude gewoonte waarvan ze niet wist waar het vandaan kwam. En oude gewoontes leerde je nou eenmaal niet zo snel af.
Eres had voor een moment gezwegen toen Norwood zijn hand op de hare had gelegd en haar zachte woorden vol begrip en medeleven toesprak. Het klonk zo lief, te lief eigenlijk. Daarom sprak Eres door alsof hij haar nooit had onderbroken en confronteerde hem met het feit wat haar nu al een tijdje dwars zat. Zijn woorden brachten haar geen bevrediging. Toen hij klaar was legde ze zachtjes haar hand op zijn schouder. 'Het geeft niks Norwood. Ik mag niet verwachten dat je blijft hangen in je verleden. Dat heb ik immers ook niet gedaan. Ik was jullie compleet vergeten. Misschien dat dat nog wel het meeste pijn doet. Wat ik bedoel is dat jullie leven is doorgegaan. Je hebt een nieuwe vrouw, Aageth een nieuwe moeder en ik hoop dat je gelukkig met haar bent. Waarom zou je iemand terug willen die een paar minuten geleden niet eens van je bestaan wist,' sprak ze zachtjes. Eres stond op en liep een paar passen bij het vuur vandaan. 'Wat ik niet begrijp is, als je een nieuwe vrouw hebt, waarom zou je dan nog willen dat ik terug zou komen. We hebben nu elk ons eigen leven Norwood. Jij hebt Aageth en ik Elune. Misschien is het beter als we het bij deze levens laten. We kunnen elkaar regelmatig op komen zoeken. Ik blijf nog wel een tijdje op Shadra en we kunnen elkaar makkelijk schrijven toch?'
Eres bleef even stil na die woorden. Haar blik ging de donkere nacht in, weg van het vuur. 'Het lijkt me het beste als ik vertrek. Ik vrees dat Zateph niet zal slapen zolang ik nog niet terug ben,' zei ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Norwood. Ze wist niet eens of hij haar wel echt had verstaan. Dat was ook geen gedachte die nu echt bij haar op kwam. Er was zoveel gebeurd vannacht dat ze zelf ongetwijfeld ook nog wel even wakker zou liggen. Een andere reden was omdat ze Norwood niet helemaal vertrouwde. Ze hield niet zo van de zee. Werd al zeeziek in een roeiboot. Ze kon zich niet voorstellen dat de klap van de hersenschudding dat veranderd kon hebben. Vooral omdat alle andere dingen hetzelfde waren gebleven. En zo was er nog wel meer wat niet aan hem klopte. Zoals de ring die hij had laten zien. Eres zwoer dat ze die ring ergens eerder had gezien. Een hele tijd geleden. Maar ze kon er maar niet opkomen waar en bovenal van wie dat was geweest.

Arme, arme vrouw. Ze moest eens weten hoezeer hij zich amuseerde door zo manipulatief met haar te spelen, als een enkel schaakstuk op zijn speelbord. Walgelijke trucjes, ja. Maar heerlijke voldoenende walgelijke trucjes. Vanaf het moment dat hij haar geboden had om haarzelf met een warm aangenaam vuur, wat te drinken en te eten en zijn gezelschap wat op haar gemak te stellen, had hij niets anders gedaan dan inwendig gegrijnsd. Niets mislukkingen. Liep zijn pad naar de zoveelste triomf dood, dan sprong hij wel over op een ander plan. Je moest het slim spelen, moest het juist eigenlijk ook zo walgelijk mogelijk spelen - en mocht dat aspect om een moment als dit waar te maken nu net één van zijn sterkere puntjes zijn. Een waar gift, een specialiteit; al zei hij het zelf. Het enige waardoor hij zich even meer gedeisd hield, was het feit over de hangers die ze hem liet zien. Hij had het niet kunnen weten, was niet bij de bruiloft aanwezig geweest. En van binnen kon hij zichzelf op dat ene ogenblik wel iets aandoen. Maar not a problem. Verloren moeite was niet noodzakelijk. Het had hem niet meer dan een paar pietluttige seconden gekost om zich te herstellen en haar met het ene leugentje na het andere te confronteren. Ze was toch al zo goed als verstrooid als het op haar verleden aankwam - een grote vage vlek die haar verloren jaren had opgevuld, als het ware. Het was dat hij daarom ook maar bar weinig berouw voelde dat hij volop met haar hoofd aan het knoeien was. O, whine whine. Wat vreselijk toch allemaal. Not. Alsof zijn neus bloedde moest hij zich inleven in Norwood, en hij vond de gebeurtenissen rondom die man en dat kind van hem dat niet deugde alles behalve erg. Het was nog wel het moeilijkste om realistisch te blijven en in de vorm van gelaten tranen medeleven te tonen - misschien was het ook gekomen doordat hij zijn eigen gevoelens stiekem even de vrije loop had gelaten, de dood van zijn vrouw die daadwerkelijk gebeurd was, en zijn getob over Madeline's gemis en het vroegere feit dat hij haar nooit voor zichzelf had kunnen winnen - maar het was hem gelukt. Hij was erin geslaagd het zo reëel over te laten komen dat hij er zelf even versteld van stond.
Somber hief Savador zijn hoofd weer even op en keek Eres aan toen ze haar handen op zijn schouders plaatste. 'Het geeft niks Norwood. Ik mag niet verwachten dat je blijft hangen in je verleden. Dat heb ik immers ook niet gedaan. Ik was jullie compleet vergeten. Misschien dat dat nog wel het meeste pijn doet,' sprak ze zacht tot hem. 'Wat ik bedoel is dat jullie leven is doorgegaan. Je hebt een nieuwe vrouw, Aageth een nieuwe moeder en ik hoop dat je gelukkig met haar bent. Waarom zou je iemand terug willen die een paar minuten geleden niet eens van je bestaan wist.' Er vormde zich een wanhopig fronsje tussen Savadors smalle wenkbrauwen.
'Maar my dear darling - dat is het punt juist,' deed hij een poging het op een radeloos toontje uit te leggen, in zijn ogen een ernstige blik en zijn handen die voorzichtig haar gezicht omlijstten. 'We zijn niet gelukkig. We zijn nooit meer gelukkig geweest sinds de dag van je verdwijning.' Zijn stem bleef de zachte begrijpende toon aanhouden met een vleugje neerslachtigheid erin, die de indruk wekte dat hij accepteerde wat ze te zeggen had, en absoluut niet snel boos zou worden. Maar ondertussen schoot zijn gemeende blik die op diens beurt leek te willen zeggen dat ze wel de moeite moest nemen om zijn kant van het verhaal aan te horen, doordringend van haar ene oog naar het andere. 'Uda - mijn echtgenote,' vervolgde hij zacht. 'Ze is niet meer de vrouw die ik trouwde. Sterker nog; het lijkt haast alsof er een vreemd persoon zich in ons gezin gemengd heeft. Ze reageert haar frustratie af op de kinderen, spendeert haar vrije tijd in de kroeg om zichzelf blut te drinken en vervolgens dagen later helemaal van de wereld thuis te komen, ze hangt op de sofa en voert geen klap uit, gebruikt verboden middelen, rookt, steelt, chanteert, saboteert. Ik had me for God's sake niet eens meer kunnen voorstellen hoe het vroegere leven was, met een lieve vrouw die onnoemelijk zoveel keer beter was. Toen was geluk nog een woord dat op iedere regel, iedere pagina in mijn woordenboek voorkwam.' Zijn zin mondde uit in hese woorden die opnieuw overmeesterd werden door een overvloed aan opkomende emoties. Hij had Eres weer zachtjes tegen zich aangedrukt, haar hoofd met een hand rustend op haar achterhoofd tegen zijn borst en schouder gelegd. De beweringen die hij over Uda inlichtte, waren grotendeels wel waar. Het fragiele heksachtige mens zou perfect bij hem hebben gepast, met haar bleke zwartharige voorkomen, trekjes die je aan een reptiel deed denken, sluwe blik en rookachtige stem - als ze niet zo ongelofelijk achteloos was. En als hij daadwerkelijk van haar hield, uiteraard. Maar dat deed hij niet. Hij haatte haar zelfs. Dat waande zich maar zonder enige aankondigingen in zijn persoonlijke vertrek, hing als een maanden ongewassen slons op de bank terwijl hij alles in zijn eentje stond te doen, stortte zich strontbezopen op zijn bed wanneer hij al uren van tevoren naar bed was gegaan en er de volgende ochtend weer vroeg uit moest. Ze leek geen enkel doel in haar leven te hebben, behalve zich te mengen in het bruisende nachtleven. Alcohol, drugs, verkeerde types. Een vrouw van ongeveer zijn leeftijd, iets jonger, maar nog steeds verschrikkelijk afhankelijk van alles en iedereen. Daarbij was ze niet goed voor Elwin en Asema, alles behalve. Hoogstens zou ze hen in een schommelstoel, gehuld in onheilspellende schaduwen, een slaapliedje zingen met haar sinistere rookachtige stem - eentje waar ze eerder enge nachtmerries van kregen dan zachte dromen. En daar bleef het bij. Ze had ook een al oudere zoon uit een ander huwelijk, een puberal ongemanierd snotjoch dat gewoon in zijn koelkast durfde te neuzen en aan de teut uit een willekeurig melkpak dronk. Na Diva's dood had hij zich zo verloren gevoeld dat hij zich ingeschreven had op een relatiebureau, op zoek naar een leuke lieve vrouw die een goede moeder voor zijn kinderen zou kunnen zijn, zodat zij niet enkel met alleen een vader opgroeiden, en zo had hij Uda aan de haak geslagen. Zij hem eerder, eigenlijk. Hij was niet eens uit op liefde geweest, had alleen maar een zachtaardige moeder voor zijn kinderen gewild. Een heel huwelijk had hij er niet achter gezocht. Nu zat hij aan haar vast, bijna anderhalf jaar alweer. Alsof zijn leven niet nog verder verziekt kon worden. Tegendeel werd iedere dag als hij onder dat snurkende vel over been in bed wakker werd weer bewezen. En scheiden ging niet zo gemakkelijk, want mevrouw was wel sterk gesteld op hem, tot zijn grootste ergernis toe. Het maakte het gat dat Diva had achtergelaten met haar dood iedere keer weer een stukje verder open, en iedere keer op een steeds ruwere wijze. Gelukkig had het mens werk gevonden in Oak's Field, zodat hij zo af en toe nog een beetje rust had. Maar haar verschrikkelijke aanwezigheid bleef geestelijk altijd nog naspoken, zelfs als ze zich op dat moment niet in de ruimte bevond.
Met gemengde gevoelens keek Savador toe hoe Eres bij het vuur vandaan liep. 'Wat ik niet begrijp is, als je een nieuwe vrouw hebt, waarom zou je dan nog willen dat ik terug zou komen. We hebben nu elk ons eigen leven Norwood. Jij hebt Aageth en ik Elune. Misschien is het beter als we het bij deze levens laten. We kunnen elkaar regelmatig op komen zoeken. Ik blijf nog wel een tijdje op Shadra en we kunnen elkaar makkelijk schrijven toch?' sprak ze zacht verder. Hij sloeg zijn ogen even vertwijfeld neer, alsof hij ergens over peinsde. 'Als een leven samen delen niet meer voor mogelijk is, laat me je dan op z'n minst nog een beter bestaan bieden, lieverd, graag of niet. Je kan een baan bemachtigen als lerares, krijgt hoge lonen, beschutting en bescherming in het kasteel - een vaste plek om je te kunnen vestigen. Dat is toch zoveel veiliger en van een hogere tak gegrepen dan wezenloos rondtrekken en optredens geven voor half aangeschoten lui, je her en der vestigend in ongure wijken? Bovendien is het niet geheel onmogelijk om het leven van vroeger weer op te pakken en opnieuw gelukkig te zijn. Met mij, en Aageth. Ik ben een rijk e machtig man, Eres. Ik geef je alles wat je wil, alles wat je tekort komt, alle bescherming. Alles, alles in de wereld.' Lichtelijk smekend, maar niet dwingend, trachtte Savador op haar in te spreken terwijl hij haar met zijn armen iets gespreid naderde. Ze stond met haar rug naar hem toe, alsof ze beter beslissingen kon nemen als ze hem niet aankeek en opnieuw geteisterd werd door de verwarring. 'Het lijkt me het beste als ik vertrek. Ik vrees dat Zateph niet zal slapen zolang ik nog niet terug ben,' kondigde ze na een kleine stilte aan. Savador liet langzaam zijn armen zakken, zijn slangachtige ogen boorden zich in haar rug. 'Uiteraard,' reageerde hij toen op een begripvolle zachte toon. 'Ik accepteer al je denkbeelden. Ik ben bereid je alle tijd te geven die je nodig hebt. En ik wil dat je dat weet.' Hij naderde haar dicht van achter en liet zijn handen van haar bovenarmen richting haar schouders strijken, waar ze roerloos bleven liggen. Voorzichtig drukte hij een kus op haar wang. 'Denk er nog maar even over na,' sprak hij zacht in haar oor terwijl hij een bemoedigend kneepje in haar schouder gaf. 'Ik ga het paard halen..' Met die woorden - die op een zachtere en haast teleurgestelde manier werden gesproken - draaide Savador zich om om aanstalten te maken richting de buitenbakken te lopen. De indruk wekkend dat hij haar gerust liet gaan, en tegelijkertijd zijn intenties, haar intenties, en de hele situatie met wantrouwige gevoelens afwachtend.

// Afbeelding van Uda, voor als je die zou willen zien:
Klik

(Ugh, sorry voor de late reactie. Het wilde gewoon even niet. Maar ik houd van deze ava die je nu hebt. Erg sexy xD)

Eres keek op toen Norwood haar van haar woorden het tegendeel sprak. Hij was niet gelukkig met zijn nieuwe vrouw. Ze vroeg zich af wat er allemaal mis moest zijn gegaan als hij er zo doorheen zat met haar. Haar wenkbrauwen fronste zich een beetje toen hij over zijn nieuwe vrouw vertelde. Eres had nu al een hekel aan haar. Niet echt omdat zij er met haar man vandoor was, Eres kon zich daar immers zelf niks meer van herinneren. Het was meer hoe ze met haar medemens omging zoals Norwood het verwoordde. Dat kon je gewoon niet maken. Dat was onacceptabel. Alleen dat al zorgde ervoor dat Eres haar het liefst een stevige klap in haar gezicht wilde geven.
Eres stond het toe dat hij haar opnieuw tegen zich aandrukte. Hij voelde warm aan en ze kon zijn hartslag onder zijn kleding voelen. Ze keek even later weer naar hem, maar hij had zijn ogen weer neer geslagen. Ze luisterde naar de woorden die volgde. Hij bood haar een baan aan. Allemaal heel lief hoor, maar Eres hield van wat ze deed. Voor wie ze optrad maakte haar niet uit. Zolang ze muziek kon maken. Dat was immers één van haar leidraden geweest toen ze een ''alledaags'' leven weer moest oppakken van de doktoren. Het had haar naar Zateph en de rest geleid, en daarbij ook naar haar nieuwe leven.
Maar, gingen haar gedachten verder, misschien was het niet eens zo'n gek idee om Norwoods aanbod aan te nemen. Het kwam wel gelegen. Eres maakte zich de laatste tijd zorgen om Elune. Dat reizen tussen de planeten door was niet goed voor haar. Ze kon zo nooit normaal naar school. Ze leerde niet hoe ze met andere kinderen om moest gaan en dat zou haar sociaal in haar latere leven niet ten goede doen. Vooral nu ze nog zo jong was wilde Eres dat ze een beetje een normale jeugd had. En Norwood bood haar nu die kans.
Inmiddels had Eres zich van hem afgewend. Ze voelde hoe het kippenvel op haar armen kwam te staan toen hij zachtjes over haar bovenarmen streek. Ze voelde zijn lippen op haar wang en sloot een paar seconden haar ogen. Het voelde allemaal heel bekend, iets wat zijn verhaal alleen maar hoorde te benadrukken. Maar Eres kreeg ook een ander gevoel. Eentje die haar lichaam vulde met adrenaline. Het gevoel dat je kreeg als je stiekem een extra koekje uit de koektrommel pakte nadat je moeder nadrukkelijk had gezegd dat het niet mocht. Het gevoel wat je kreeg als je iets deed waarvan je wist dat het afkeuring zou opwekken. Eres bleef zich verwonderen over dat gevoel terwijl ze Norwood in de verte hoorde zeggen dat hij het paard ging halen om haar terug te brengen.
Peinzend staarde ze in het duister. Ze wist niet goed wat ze moest, kon zch ook eigenlijk niet meer herinneren waarom ze in eerste instantie mee was gegaan. Maar het werd haar snel duidelijk dat vertrekken nog geen optie was. Eres draaide zich om en holde met zachte passen van haar laarzen in het gras achter Norwood aan. Ze haalde hem in en pakte hem zachtjes bij zijn hand. 'Bij die school. Is daar een dorp of een stad of zoiets waar Elune kan verblijven?' vroeg ze zacht. Eres wilde het ook daadwerkelijk weten maar deze vraag was tevens een indirect teken dat ze zijn aanbod aan het overwegen was. 'En stel dat ik mee ga. Waar zou ik dan les in moeten geven? Ik ben geen leraar, ik ben een muzikante,' vervolgde ze. 'En als ik les kom geven. En het blijkt allemaal goed te gaan tussen ons...,' sprak Eres, zachter dan de rest terwijl ze Norwoods andere hand ook pakte en hem wat dichter naar haar toetrok. '...zou jij bereid zijn te scheiden van je nieuwe vrouw?' vroeg ze zachtjes terwijl ze haar hart voelde kloppen in haar keel. Eres moest er zeker van zijn dat, als ze dit zou doen, ze ook daadwerkelijk een toekomst had. Zowel voor zichzelf, als voor Elune.

Of hij Uda's schande nu tewee moest brengen of niet; het bracht toch een beetje meer reden bij om enig medeleven met deze snel gecreërde 'Norwood' te voelen, dacht hij zo. Moest vast ook niet zo moeilijk zijn voor zichzelf, want er kwamen ook een aantal dingen aan te passen die deels of volledig waren gebaseerd op zijn eigen privé-leven. Het privé-leven dat hij doorgemaakt had in de tijd dat Madeline er niet was geweest, uiteraard. Alle gebeurtenissen en informatie uit die periode kon hij gebruiken - hij zou er wel voor zorgen dat ieder persoon die hem kon verklikken onmiddellijk de mond werd gesnoerd. Met harde hand, uiteraard, zodat het - als dat al zo het geval was - niet een tweede keer zou voorvallen. Te diep ingaan op informatie over zijn werkelijke gedaante, en vooral gebeurtenissen van zijn vroegere leven; het was te cruciaal. Voor nu moest hij zich vasthouden aan 'Norwood' - zichzelf kennende zou hij daar nog een keer om uitbarsten steeds aangesproken te worden met de naam van die walgelijke nietsnutter, alle opgekropte irritatie er in één keer uit. Dat kon nog eens het einde van zijn knap stukje acteerwerk worden, meende hij te geloven. Een klein glimlachje sierde zijn smalle lippen terwijl hij langs Eres' gouden lokken naar het zacht knappende vuur keek tijdens de korte omhelzing. Erover eigenlijk, want hij was met zijn flinke lengte vele koppen groter dan zij. Het was goed zo. Niet alleen om het feit dat zijn idee goed verliep, maar ook emotioneel. Met een vrouw tegen je aan - knap, lief, betoverend in de vurige gloed van vlammen - werd je mannelijkheid pas echt benadrukt. En hij voelde het, de drang om haar te willen beschermen door haar slanke fijne vrouwenlichaam tegen zijn gespierde en uitnodigende mannenlijf te houden, liefst zo lang mogelijk. Oprechte vreugde van binnen. Het was immers wel Madeline, de vrouw die hem in de loop van haar relatie met Norwood nogal eens een pets in zijn gezicht of een stomp in meer gevoeligere delen had verkocht als hij haar zijn amor voor haar duidelijk trachtte te maken. Het had hem destijds eigenlijk alleen maar opgewonden, want dat had hij het liefste. Delicate schoonheden met een beetje pit. Bracht de aanwezige passie die normaal gesproken dieper verborgen zat door dat ijskoude buitenlaagje van hem ook meer naar boven. Het liet dat laagje net zo snel smelten als sneeuw voor de zon. Careful now. Of Eres terug wilde komen lag volledig aan haar, maar God - wat wilde hij haar graag nog meer beïnvloeden door terug te keren. Hij kon alleen niet te opdringerig overkomen. Deze kans mislopen zou eeuwig zonde zijn. Zij die vanavond nog werd herenigd met haar band om vervolgens weer uit zijn leven te verdwijnen, hij die met een glimlach vol begrip afscheid van haar zou nemen en uiteindelijk zijn frustratie er massaal uit zou gooien zodra hij weer in het kamp was. Nu. Zijn woorden hadden iets anders verklaard, maar ze moest nu een beslissing maken. De disharmonie was op zijn harde gelaat af te lezen terwijl hij met stevige passen naar de bak van Vadorilimo beende, een vreemd soort schaduw die zijn gezicht verduisterde, maar zijn ogen dreigend lieten fonkelen. Opspelende woede, wist hij. Dat ze weg was gegaan en dat hij zijn spelletje had kunnen spelen tot zover het geduurd had, voor er ruw een einde aan was gebracht. Het was precies hetzelfde met de roem en rijkdom waar hij vroeger zo naar verlangde, tegenwoordig had, erachter kwam dat het ging vervelen en meer wilde. Ook het gevoel dat hij iets te doen op school wilde knaagde aan hem. Niemand gedroeg zich eens uitdagend in zijn buurt, durfde iets te flikken dat geheel tegen zijn zelf opgestelde schoolregime in ging, maar waar hij alleen maar door passie en olijkheid opgezweept mee zou worden. Ondeugende schoolmeisjes of collega's die helemaal niet zo braafjes leken als dat ze zich voordeden. Nee - alles en iedereen bemoeide zich alleen met hem om het zakelijke schoolgezeur, en hij verveelde zich buitenom. Moest het wilde kind dat hij nooit had kunnen zijn in zich kwijtkunnen. Meer een ongebluste tiener, met zijn behoeftes. Zo voelde het, althans. En een slachtoffer had hij nog niet met succes gevonden, want kennelijk was hij niet interessant genoeg. Te oud ofzo, terwijl hij er toch echt uitzag alsof hij iemand in zijn eind dertigjaren had kunnen zijn. Als je het er feit bij optelde dat hij was gevraagd voor één of andere fotoshoot om uiteindelijk als Mr October in een mannenkalender terecht te komen. En wat dat betreft kon hij zeker worden ingedeeld bij het hokje van knappere mannen op de school. Die ene bleke leraar met dat aangenaam Brits accentje en koude blik, maar die met diezelfde vreemd soort sinisterheid een vrouwenhart sneller kon doen laten kloppen als hij tijdens de les toevallig eens recht oogcontact maakte. Foute maar vurige gedachten als diezelfde leraar je strafte. Zoiets, maar dat waren de letterlijke woorden van een meisje geweest dat zich wel op zo'n manier tot hem aangetrokken gevoeld had toen hij de waarom-vraag stelde, en drie zoete avondjes met hem had gespendeerd - als het al niet minder waren geweest. Iemand uit de eentonige schapenkudde die verder had kunnen kijken dan haar neus lang was, en niet alleen maar achter de hopeloze kindse zestienjarige jongetjes aanging. Zo zag hij het en zo had hij het altijd al gezien, zich irriterend aan die jongetjes - petje over hun achterhoofd geschoven, sigaret achter hun oor, behoorlijk charmant - als ze openlijk met de zoveelste scharrel tegen de muur op de gang stonden te liphappen, wat nog best een vies gezicht was. Met hun ongepoetste cariës-tanden, geel van het roken en vast vol gaten, puistenpus op hun rode huid en beginnend baardje; dat laatste niets meer dan onfijne ruwe stoppels, vergelijkbaar met schuurpapier. Maar Diva was zo'n interesserend meisje geweest, Rose, June, Neara en ook Madeline. Hij moest haar terug in zijn leven, in de dagelijkse steeds saaier wordende sleur. Hij ging zo nog eens dood aan verveling. Dachten ze werkelijk dat hij alleen maar voor de klas stond om hen, de hersenloze pubers, iets bij proberen te brengen? Behalve om het feit dat het één van zijn streefpunten was om de jeugd tot menselijke perfectie te kneden door middel van harde hand en strenge eisen, zocht hij er veel meer achter. Ze moest terug, hij bood haar van binnen geen enkele andere optie. Hij, nog vrij normaal en gentleman-like, stelde zich nu nog vrij normaal op in de lessen. Maar was hij de wanhoop nabij, gooide hij er meer flirterige en uiteindelijk veel te opvallende hints in - en zou het op een zeker moment uitlekken naar de buitenwereld. Willekeurige roddelbladen verschenen in de kiosk, op de voorpagina groot in kop: Savador Sathandiai wel heel subtiel in omgang met zijn vrouwelijke leerlingen. Dat kon hij toch niet maken voor zijn eigen imago? Stel je voor!
Zijn rijlaarzen klosten over het gras, gepikeerd beet hij op de binnenkant van zijn wang. Ze moest een keuze maken. Of hij ging het voor haar doen, vreesde hij. Een beslissend moment, hier en nu, niet later. En dat moment brak aan als de nieuwe dageraad, want hij voelde hoe zijn hand werd beetgepakt en Eres pal voor hem ging staan en zijn weg versperdde. Verbaasd staarde hij op haar neer, zijn wenkbrauwen vragend iets opgetrokken. Daadwerkelijk verbaasd, want ook al zat hij erop te wachten en erop te hopen - hij had het niet verwacht. 'Bij die school,' begon ze. 'Is daar een dorp of een stad of zoiets waar Elune kan verblijven?' In de korte stilte staarde hij nog even op haar neer voor hij zijn lippen van elkaar haalde in een zachte ademteug, bedenkelijk richting de grond fronste en haar tenslotte verlichtend weer aankeek alsof hem zojuist iets te binnen schoot. 'Er is een peuterspeelzaal en kinderopvang in Oak's Field, het nabijgelegen dorpje,' lichtte hij haar met een klein glimlachje in. 'Maar buiten het werk om is het ook geen probleem om haar op de school te houden. Absoluut niet.' Tenzij de koter geen oppas had, gillend door de gangen ging rennen, de muren onder zou kalken en uitgierend van plezier in de broeken van zijn werknemers ging hangen - maar dat zei hij er maar niet bij. 'En stel dat ik mee ga. Waar zou ik dan les in moeten geven? Ik ben geen leraar, ik ben een muzikante,' ging Eres verder. Savador richtte zijn blik omlaag, wiegde Eres' hand in de zijne zachtjes heen en weer alsof hij even diep nadenkend alle beschikbare posities van leraren afging, streek er even zacht over terwijl er een bedenkelijk 'hmm' uit het binnenste van zijn keel op kwam. Zijn goudgele ogen zochten de hare weer op, alsof hij zo beter tot een antwoord kon komen. 'Om je muzikale talenten tot hun recht te laten komen.. zou ik je als tweede Muziekleraar kunnen aanstellen - als je dat ligt?' Hij gaf een teder glimlachje bloot, wiegde weer even met haar hand - ditmaal meer uit plagend voornemen. Want ongetwijfeld; natuurlijk lag het haar. Welk vak zou haar beter kunnen liggen? Hij verwachtte haar niet bepaald bijster enthousiast te zien als hij een typisch 'lesvak' aanbood - met veel boeken, theorie, kennis, muffige lokalen, stoffig bord en lakse kinderen. 'En als ik les kom geven,' vervolgde Eres vervolgens. 'En het blijkt allemaal goed te gaan tussen ons...' Behoorlijk wat en-vragen, zeg. Wilde van alles kennelijk volledig op de hoogte zijn voor ze tot de definitieve beslissingen aankwam. Ze pakte nu ook zijn andere hand beet waardoor hij niet meer kon wiegen - in de plaats daarvan plaatste hij voorzichtig zijn voorhoofd tegen het hare toen ze hem wat dichterbij trok, en staarde geduldig glimlachend in haar groene ogen. '...zou jij bereid zijn te scheiden van je nieuwe vrouw?' Stilte. Alleen de onzichtbare verbijstering die zich in een rap tempo meester van hem maakte. Een kleine gemiste trede toen zijn hart een tel zowaar oversloeg, maar die milde schok was enkel in zijn ogen zichtbaar als duidelijke verbazing, vriendelijk vragend opgetrokken wenkbrauwen inclusief. Een leven beginnen - met haar? Hij had het in zijn wildste dromen en fantasieën nog niet eens klaar kunnen spelen, te gewend aan de afstand en het 'dit kunnen we niet doen' en Norwood die hem vuile blikken toewierp als hij op haar zat te azen. En hij had vernomen dat die eens zo hitsig flakkerende vlam langzaam maar zeker was uitgedoofd, mede door haar lange afwezigheid en de afnemende dromen bij haar steeds vager wordende naakte lichaam in zijn nachtbeelden. Maar dit - zo onverwachts en plotseling als het kwam - dit was eigenlijk een perfecte gelegenheid om dat alles, al waren het maar verre herinneringen, waar te maken. Om eindelijk met haar te kunnen pronken voor Norwoods groen en geel van nijd en jaloezie verschietende neus. En om iedere nacht zich op een vrouw te kunnen storten waar hij wel mee wilde slapen - Uda kwam in dat geval nog niet eens in de buurt, kon zich beter oprollen in een hondenmand dan bij hem in bed in vergelijking met Eres. Hij kon het niet helpen dat hij zijn witte tanden blootlachte en zijn warme adem via zijn neus in de snuifgniffel zacht over haar gezicht streek. Voorzichtig maakte hij één van zijn handen uit haar vertrouwde greep los en streek daarmee onder haar korte gouden lokken, over haar volmaakte gezicht. 'Ik zou niets liever willen,' verklaarde Savador uiteindelijk zacht waarbij hij Eres een liefdevolle blik schonk. Hij boog een beetje door zijn rug om de hand die nog in de zijne lag iets op te tillen en er een zachte kus op te drukken. De blik waarmee hij haar vervolgens weer aankeek terwijl hij een halve stap achteruit schuifelde om haar mooie gedaante beter in zich op te kunnen nemen, was veelzeggend te noemen. Een tijdje bleef hij zo staan, haar slanke handen in de zijne, hun armen ietwat gestrekt door de bewaarde afstand en een warme glimlach op zijn gezicht. 'En nu dat duidelijk is,' verbrak hij de stilte zacht, een bijna olijke ondertoon in zijn stem die op zijn ogen oversloeg in een glunderende blik. 'Verblijf je de nacht of zal ik toch het paard maar halen?' Te snel van stapel en gewaagd, maar alleen al uit zijn gelaatsuitdrukking viel op te maken dat het plagend bedoeld was.

// Ach, dat kan gebeuren he :3
En whoop

dan komt Mr October ook weer tot zijn recht xd
Eres/Madje is trouwens ook zeer le smex met haar nieuwe look potverdeurie.olala o3o

(Ik weet dat Eres die kalender zou kopen. En als het aan haar lag zou het het hele jaar lang oktober zijn xD. Danke btw, ik wilde een heel nieuw imago met mijn epic comeback. En toen ik deze afbeelding tegenkwam sloeg hij me in m'n gezicht en schreeuwde gewoon: Madeline!!!)

Toen Eres achter Norwood aan liep voelde ze hoe ze trilde. Een vreemd gevoel in haar borstkas bestookte haar. Ze probeerde om haar ademhaling onder controle te houden, maar dat ging met moeite. Haar handen voelde koud. Ze blies even kort met haar warme adem over ze heen. Maar ze kon voor zichzelf niet verbergen wat haar lichaam haar vertelde. Ze was nerveus. Wie zou dat niet zijn? Deze hele nacht kon misschien wel veel verandering voor de toekomst betekenen. Eres probeerde zichzelf wat tot rust te brengen door te luisteren naar haar zachte voetstappen die het gras onder haar laarzen plat drukte. Pas toen ze dacht dat het niet erger kon worden, alsof ze spontaan een hoge koortsaanval zou krijgen, hield het op. Het trillen stopte, al waren haar handen nog steeds koud. Erg raar was dat niet want het was koud buiten. Vooral nu ze bij het vuur was weggelopen. Haar ademhaling was normaal, haar voorhoofd minder warm. Het drukkende gevoel op haar borst verlichtte zich.
Eres keek naar het achterhoofd van Norwood. Ze haalde hem in, pakte zijn hand en zorgde ervoor har hij haar kon zien. Een verdwaalde gouden lok streek ze uit haar gezicht, en het leek een eeuwigheid voordat ze ook maar iets tegen hem kon zeggen. Maar toen ze eenmaal sprak stroomde de woorden die vele vragen vormde naar buiten als een waterval na een overstroming. Ze knikte lichtjes toen Norwood haar vertelde over de peuterspeelzaal en kinderopvang in een plaats die Oak's Field heette. Waarschijnlijk een dorpje vlakbij de school. Goed, er was dus een plek voor Elune voor goede educatie. Dat was Eres' hoofdpunt geweest. Als dat er niet was geweest dan had ze zich linea recta omgedraaid en was zelf verder gelopen naar het paard. Maar aangezien dat niet het geval was geweest vroeg ze verder en ook op haar tweede vraag kwam een bevredigend antwoord. Het zorgde er zelfs voor dat er een kleine glimlach om de mondhoeken van Eres verscheen. Muziekleraar, ja dat klonk wel als iets voor haar. Ze wist niet of je daar voor gestudeerd moest hebben, maar zelfs als dat wel een eis was zou ze het nog niet doen. Muziek moest uit het hart komen. Niet uit boeken. Goed, dat was twee uit drie. Haar laatste vraag stelde ze met een wat zachtere stem. Dit was voor Eres haar belangrijkste vraag. Ze wilde weten wat haar te wachten stond als ze besloot om met Norwood mee te gaan. Zou hij bereid zijn om zijn huidige leven, net als zij, om te gooien voor een ander bestaan. Eres wilde gewoon zekerheid. Ze voelde haar hart in haar hele lichaam aanwezig, overal het geklop en gebonk toen het stil bleef. Eres probeerde Norwoods gedachten te peilen en zag verbazing, maar waarom? Verbaasd omdat ze het vuile lef had om zoiets te vragen of omdat hij het niet van haar had verwacht. Zijn uiteindelijk antwoord zorgde ervoor dat ze zachtjes haar ingehouden adem liet ontsnappen. Met deze nieuwe informatie in haar hoofd moest ze nu een beslissing maken. Norwood gaf haar nu een keuze. Blijven, of nog steeds weggaan. Eres' blik ging even naar beneden, naar hun handen. Hoewel zijn stem plagend klonk overwoog Eres serieus de optie.
Ze sloeg haar ogen weer op naar Norwood. 'Als het geen probleem is. Het heeft weinig zin om nu terug te gaan. Het is inmiddels zo laat dat, zodra ik terug ben de zon waarschijnlijk al op komt. Het is verstandiger als ik eerst wat slaap voordat ik vertrek. Maar dat moet ik wel laten weten,' sprak ze zacht. Ze maakte haar handen los en viste uit de riem aan de zijkant een slanke fluit met zes gaten enkel aan de bovenkant. Het was het enige instrument wat ze bij zich had gehouden omdat het meer was dan enkel een blaasinstrument. Ze zette het aan haar lippen en begon een heldere melodie te spelen die nog het meeste aan een lieflijk slaap lied deed denken. Er verscheen een kleine vogel op haar schouder die tussen de bomen door aan was komen vliegen. Eres deed de fluit weer weg en pakte het diertje met haar hand. Het vogeltje ging op zijn gemak op de palm van haar hand zitten. In haar andere hand vormde Eres een bol van wit licht. 'Hoi Zateph, ik wil even laten weten dat het goed gaat met me. Als je nog wakker bent dan kun je gaan slapen. Het is verstandiger als ik hier wat slaap probeer te pakken. Als ik nu nog terug moet rijden dan val ik morgen ter plekke in slaap op het podium. Ik hou je op de hoogte. Slaap lekker,' sprak ze tegen de bol. Zolang Eres sprak gaf de bol nog feller licht. Zodra ze was uitgesproken dimde het licht wat en liet ze de bol een stukje de lucht in zweven. Met haar nu vrije hand maakte ze van magie een klein paars zakje waar de licht bol in gleed. Het zakje sloot zichzelf en maakte een knoop. Eres hield het zakje voor de vogel die het in zijn bek nam. Ze bol woog niets en het zakje was van heel lichte stof dus het zou geen probleem moeten vormen voor het dier. 'Je moet dit aan Zateph geven oké, anders blijft hij maar ongerust,' sprak Eres tegen de vogel terwijl ze zij kop met haar vingertop aanraakte. De plek waar ze hem aanraakte lichtte op. Ze had hem de route naar Zateph gegeven. De vogel spreidde zijn vleugels en steeg op waarna hij in het duister van de nacht al snel aan het zicht onttrokken was. Eres keek weer naar Norwood. 'Als je me niet in het kampement wil hebben geeft het niet hoor. Dan zoek ik een stukje in het bos wel een slaapplek. Ik kan prima voor mezelf zorgen,' zei ze. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze zo iemand was die zichzelf uitnodigde. Stel nou dat hij alleen maar een grap had gemaakt en haar helemaal niet wenste om hier te blijven slapen om wat voor reden dan ook. Dan zou Eres gewoon vertrekken. Ze bleef Norwood afwachtend aankijken.

Onduidelijkheid die hij over zichzelf afriep; hij wist niet eens of dit alles misschien toch uit de lang uitgebleven koestering voor haar werd voortgedreven - een ontstoken kaars die met een heel klein beverig vlammetje weer aanflakkerde, voorzichtig en nerveus alsof het bang was door een enkele bries te worden uitgeblazen. Er was maar één ding waar hij nu aan dacht, en dat was aan zichzelf. Zoals wel vaker het geval was. En ze zou het ongetwijfeld ook beseffen wanneer het toch voorkwam dat ze - toeval of geen toeval - een klap op haar hoofd kreeg, Madeline terugkeerde en 'Eres' wegjoeg en zou weten dat zijn naam Savador is en Norwood zijn diepst gehaatte rivaal. Dat hij milder was tegenover het vrouwelijke geslacht, de etiquitten van zijn Noord-Shadraanse nationaliteit meer uitte, maar buiten dat alles om eigenlijk nog geen enkele steek veranderd was. Nog altijd even koud en streng en wel gesteld op jonge vrouwen en meisjes als altijd. Nog steeds Savador. Hij wist niet waar ze toe in staat was als dat moment aanbrak, in de wetenschap dat ze in het verleden wel in staat was geweest om hem in elkaar te rossen. Maar ze zou hem niet ontkomen, wat er ook gebeurde. Die razende nervositeit als ze weer eens aan elkaar stonden te plukken buiten Norwoods zicht, hartkloppingen die de stilte overstemden wanneer ze zowat tegen elkaar aan gedrukt zich in de bezemkast hadden verstopt in de hoop niet ontdekt te worden. De liefde bij een andere vrouw opzoeken, terwijl je eigen vrouw geen idee had. De spanning en hoe verschrikkelijk fout het was alleen al; hij miste het, verdomme.
Goed, kind van haar kwam dus waarschijnlijk op dezelfde kinderopvang terecht waar Elwin en Asema hun doordeweekse dagen overdag van negen tot vier spendeerden, en zijzelf kreeg de volledige gelegenheid om de functie als tweede muziekleraar op de school te bekleden. Als puntje daarna bij paaltje kwam zou ze ongetwijfeld ook bij hem intrekken, samenwonen als in persoonlijke kamers op de lerarenetage delen, een leven oppakken als vriendje en vriendinnetje. En dan? Hij moest vooruit denken, sprongen maken. Waar wilde hij vervolgens naartoe? Beter gezegd: hoe kon hij ervoor zorgen dat er absoluut geen andere mogelijkheid voor haar is dan bij hem te moeten blijven, of ze nu wilde of niet? Hij brak er zijn hoofd teveel over, en dat zou eigenlijk niet moeten. Ontspan. Ben jij kalm, is zij kalm. Laat gaan, dat spinneweb van duizenden vragen. In de afwachting of ze nu besloot de nacht te willen blijven of niet, bleef Savador zwarm glimlachend op haar neerstaren. Eres' groene ogen sloegen zich vervolgens weer naar hem op, met de vastberadenheid dat ze tot een conclusie was gekomen. Volledige controle over zijn mondspieren ontglipte hem; zijn mondhoeken trokken verblijd hoger op toen ze hem vertelde dat het verstandiger zou zijn om te blijven. Precies wat hij had willen horen. Mooi, hoefde hij daar in ieder geval geen forcerende maatregelen om te treffen. 'Natuurlijk is het geen probleem,' zei hij glimlachend. 'Ik heb je graag in mijn buurt.' Hint hint naar zijn onherroepelijke wil om haar hier te houden. Niet dat het sinister genoeg klonk om als verdacht of als iets op te vatten dat niet helemaal in de haak zat. De glimlach op zijn gelaat zwakte iets af toen Eres een fluit tevoorschijn haalde, zijn goudgele ogen gleden naar haar gezicht om te zien wat ze van plan was. Een begripvol 'ah' verliet zijn lippen die vervolgens langzaam weer omkrulden bij haar mededeling dat ze wel iets moest laten weten. 'Uiteraard. Ga je gang.' Zo hartelijk als zijn woorden klonken en het wuifgebaar met gespreidde hand oogde, zo kil werd de blik in zijn ogen terwijl hij zijn knokkels om de pommel van zijn rapier nog witter dan wit spande en toekeek hoe ze tegen de lichtgevende bol sprak alsof Zateph daar in eigen persoon stond. Vanuit zijn ooghoeken volgde hij het vogeltje dat op de heldere fluitmelodie was afgekomen en nu weer wegfladderde, tot deze helemaal uit het zicht was verdwenen. Laat maar gaan. Het was alleen maar goed als die troubadourtjes wisten dat er niets aan de hand was met hun lieftallige zangeres. Kwamen ze ook niet naar haar zoeken. Verwaande pottenkijkers in zijn kamp was nog wel het laatste wat hij wilde. Nooit blijk gegeven van zijn nijd en argwaan, keek hij Eres het volgende moment weer glimlachend aan. 'Als je me niet in het kampement wil hebben geeft het niet hoor,' zei ze toen ze weer oogcontact maakte. 'Dan zoek ik een stukje in het bos wel een slaapplek. Ik kan prima voor mezelf zorgen.'
'No no no no no,' met zijn smalle lippen getuit en de woorden die er op een 'daar komt niks van in'-toontje in zijn Noord-Shadraanse taal uitkwamen, draaide hij haar onder lichte dwang aan haar schouders om en duwde haar zacht richting de tenten. 'Dat gaan we dus even niet doen. Het idee alleen al. Nee, lieverd -' Hij slaakte een zuchtje van voldoening, ging naast haar lopen om haar de glimlach te laten zien waarmee hij op haar neerkeek, een hand daarbij nog op haar schouder. 'Genoeg beschikbare tenten met beschikbare bedden die je een betere nachtrust kunnen bieden dan een mossige bosgrond. En een goede nachtrust is alles, nietwaar?' Een klein plagend tikje op het puntje van haar neus voor hij haar voorging naar een willekeurige tent en enkel nog zijn rug aan haar toonde. Die willekeurige tent was wel stukken groter en van betere kwaliteit dan de rest, met de stevige palen in de grond en elegante bordeauxrode stof. Voor de ingang bleef Savador staan en wierp haar glimlachend een blik over zijn schouder. 'Wacht hier maar even,' zei hij haar zacht toen ze naast hem stond. Hij tilde de flap met een onderarm op en verdween de tent in, waar van binnen nog een warme gloed kwam van brandende olielampen. 'Ildra.' Met een strenge frons bleef hij aan de voet van een comfortabele slaapmat en een hoop aan zachte stoffen, sluiers en dekens staan. Zichtbaar geïrriteerd kwam een halve minuut later een donkerblonde halfnaakte vrouw tussen alle doeken tevoorschijn, slaperig wrijvend in een oog. 'Wat?'
Een enkel ruw gebaar met zijn duim over zijn schouder was genoeg om duidelijk te maken dat hij geen tegenspraak duldde, en daarbij ook genoeg om de lichtekooi haar biezen te laten pakken. Eén van de doeken moest dienen als beschutting voor haar naakte bovenlichaam terwijl Ildra haar tent verliet en Eres een giftige blik toewierp voor ze in een andere tent weer uit het zicht verdween. Er was genoeg plek voor haar om bij haar metgezellen in één tent te liggen, maar God - wat waren ze eigenzinnig om veel meer ruimte op te eisen dan ze nodig hadden. Een hele tent voor haarzelf; jammer voor haar, maar niet vannacht. Twee minuten later kwam Savador weer naar buiten, met een vriendelijk glimlachje alsof hij nooit één van zijn one-night-stands had weggestuurd. 'Alsjeblieft,' sprak hij Eres toe dat hij erop stond dat ze haar nachtrust in deze tent benutte. 'Gebruik het als een persoonlijke ruimte gedurende je verblijf. Ik zal je straks wat nachtkleding komen brengen.' Het was immers veel te guur om zonder te slapen, en of haar gewone kleren nu lekker sliepen..
Voorzichtig nam hij haar handen weer in de zijne. Zwijgend bleef hij voor Eres staan, roerloos en peinzend starend naar haar ranke vingers waar hij zacht met een duim over streek in de lange stilte voor hij zijn blik weer naar haar opsloeg. Wetend dat dit een afscheid betekende. Op z'n minst tot morgenochtend. Er kroop langzaam een klein glimlachje op zijn gelaat terwijl Savador haar in de ogen keek.
'Welterusten,' wenste hij haar zacht toe, zijn stem bijna fluisterend alsof hij de rust en stilte van de nacht en de sereniteit die op dit uur over het kamp heerste wilde behoeden.

// Saf zou dat daarentegen niet leuk vinden xd
Hij zou in ragemode prullenmanden volstouwen met die kalenders.
He did it for the money~ is het enige dat telt bij hem
Und yes, ik vind het beeld van muzikante onwijs goed passen bij Madjes nieuwe look o3o
Om de één of andere reden denk ik bij dat plaatje ook aan een yodelahi-Heidi meisje met zo'n rokje en koeienbel en Duitse alpenmuziek en.. ja c;

<div style="width:236px;height:319px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:0px;margin-left:250px;margin-top:50px;margin-right:0px; align="center">Eres bleef Norwood aankijken. Zonder het door te hebben beet ze zachtjes op haar onderlip. Wat zou er in zijn gedachten omgaan? Ze kon er enkel maar naar gissen. Zijn vreugde toen ze hem had gemeld dat ze de nacht hier zou blijven was haar niet ontgaan. Het gaf haar een wat zekerder gevoel, want ondanks alles wat er vanavond gebeurd was bleef dat kleine stemmetje achter in haar hoofd twijfelen. Voorlopig had Norwood zich aan alles gehouden wat hij had gezegd en kwam eerlijk en oprecht over. Daarom was het zo raar dat Eres dat gevoel maar niet kwijt raakte. Het gevoel dat er iets niet klopte. Normaal gesproken zou ze zoiets nooit negeren, maar nu wist ze het niet zeker. Na zijn woorden gehoord te hebben verscheen er op Eres' gelaat ook een glimlach. Het voelde fijn dat er iemand was die haar wel degelijk gemist had in haar oude leven. Eres had er wel eens over nagedacht. Wat zouden de mensen uit haar oude leven denken over haar verdwijning. Ze dacht vaak na over haar ouders, al wist ze helemaal niet wie dat waren of zelfs maar hoe ze heette. Ze kon alleen maar over hen fantaseren. Hoe ze geweest waren. En als ze wel nog in leven waren, of ze nu aan haar dachten? Zouden ze haar vergeten zijn of zouden ze zich elke avond in slaap huilen? De depressie sloeg toe op momenten als dat en Eres probeerde hem nu weg te drukken. Als ze ergens niet aan wilde denken was het daaraan. Niet nu ze haar ''echtgenoot'' had terug gevonden. Na Norwoods reactie op het feit dat Eres aan Zateph wilde laten weten dat alles goed met haar ging had ze niet meer echt op hem gelet. Ze had zijn knokkels niet wit zien worden, zag noch de kille blik die in zijn gouden ogen verborgen lag. Ze concentreerde zich op haar boodschap aan Zateph. Maar ondanks dat ze niks zag voelde ze wel degelijk dat er iets mis was. Misschien zou ze het daar later nog wel over hebben. Maar nu was ze te moe. Ze wilde graag haar hoofd neerleggen, of dat nou een zacht kussen of zacht mos was, dat maakte haar niks uit. Zolang ze haar ogen maar dicht kon doen.
Lichtelijk verrast liet ze zich door Norwood voort duwen toen hij duidelijk liet merken dat hij niet wilde dat ze vannacht in het bos sliep. 'Oké, rustig maar. Ik zal niet weglopen hoor. Beloofd,' sprak ze een beetje lacherig toen Norwood naast haar was komen lopen en haar plagend een kleine tikje op haar neus had gegeven. Niet veel later hielden ze halt voor een mooie grote tent. Eres bleef staan toen Norwood haar vroeg even te wachten. Ze wreef even over haar arm. Nu de zenuwen die haar de afgelopen uren klaarwakker gehouden hadden weg begonnen te zakken voelde ze hoe koud en moe ze eigenlijk wel niet was. Een lichte rilling liep over haar rug. Ze schrok even toen er een boze, donkerblonde vrouw de tent uit kwam. Het zag eruit alsof ze zo uit haar bed was gegooid en ze keek Eres aan alsof ze haar wel kon afschieten. Dat was de tweede al. Kennelijk was Eres niet zo in trek in het kampement. Een reden meer waarom ze weer graag terug wou naar Elune als ze goed uitgerust was. Eres keek op uit haar overpeinzingen toen Norwood ineens weer voor haar neus stond en vertelde dat de zojuist vrij gekomen tent voor nu de hare was. Hij nam haar handen in de zijne en ze kon niet anders dan hem recht in die goudkleurige ogen te blijven kijken. Zijn zachte nacht wens liet ook een kleine glimlach verschijnen bij Eres. Ze maakte haar handen los en sloeg haar armen even om Norwoods nek. Zo stond ze even waarna ze hem weer los liet en in de tent verdween.
Eenmaal binnen keek ze even rond. Hij was groter dat ze had verwacht. De hangmat vol met zachte kussens en dekens zag er uitnodigend uit al voelde Eres zich nog steeds schuldig tegenover de donkerblonde vrouw die Norwood uit de tent had gejaagd zodat Eres hier kon slapen. Ze had echt wel genoegen genomen met minder. Bij de band hadden ze immers ook niet zo veel en deelde zij een slaapplek met Elune, haar mede bandgenote en diens dochter. Een overvolle boel maar wel gezellig. Langzaam begon Eres zich te ontkleden. Norwood had gezegd dat hij nachtkleding voor haar kwam brengen dus ze kon haar gewone kleding uit trekken. Ze had de riem al los gemaakt en haar laarzen en broek uitgetrokken. Onder haar haar groene tuniek stak het wit van een onderjurk uit die mede verantwoordelijk was voor de witte kanten randen bij haar mouwen en hals. Meestal zat de onderkant, die een stuk langer was dan de tuniek in haar broek gepropt. Toen Eres ook de tuniek uit had werd de witte jurk volledig onthuld. De gladde, soms een klein beetje doorzichtige stof viel zo om haar lichaam dat het haar lijnen volgde en elk detail ervan toonde. De jurk had een boothals waarvan de rand met kant was afgezet. Hij reikte tot onder haar knieën. Eres had zojuist haar kleding netjes opgevouwen en aan de kant gelegd toen ze hoorde hoe het tentzeil opzij werd getrokken. Ze legde de laatste hand aan het comfortabel maken van haar slaapplek waarna ze zich omdraaide.

(xD Heidi? Daar moet ze toch iets langer haar voor hebben. Anders kan ze niet van die leuke vlechtjes in. Al kan ik haar wel in een strak corset persen waar haar decolleté bijna uit valt)

Hij hoopte - oprecht - dat zijn pogingen om haar de geruststelling en voldoening te geven genoeg waren. Voor nu ging het de goede kant op. Ze leek hem steeds meer te kunnen vertrouwen, en dat stelde hem tevreden. Meer dan tevreden. Maar zoals Eres' vertrouwen zich opbouwde, zo raakte hij steeds vermoeider door een vals maskertje te moeten dragen. Niet dat hij er slecht in was, of het niet vol kon houden. Hij zou wel moeten, wilde hij haar terug. En voornamelijk was het dan om de reden om er alles, echt álles aan te doen om te voorkomen dat ze ooit op een dag Norwood als haar echte echtgenoot herkende, naar hem terug zou keren en hem uiteindelijk in de schaduwen van zijn eigen eenzaamheid te laten stikken. Net als voorheen. De geleverde strijd iedere dag; hij was absoluut niet van plan om dat hele riedeltje opnieuw te moeten doorstaan. Met gebalde vuisten in verborgen zijgangetjes van het kasteel toekijkend hoe ze hand in hand door de gangen liepen, uitstapjes maakten en het gezin vormde dat hij verloren had na Diva's dood. IJverzucht? Hoogst waarschijnlijk, als de verraderlijke slang die hij was. Maar dat zeker niet alleen; het ging hier ook om zijn enorme haat jegens Norwood en de ooit zo hevige obsessie met Madeline. En de frustratie dat hij haar niet kon hebben, dat ook. Dit alles was als een schone lei voor hem, een nieuwe kans om alle vroegere verlangens waar te maken. En hij zou het ditmaal niet laten verpesten door een zielige gehuwde man die bang was zijn vrouw kwijt te raken - hij zou scheiden van Uda en Eres claimen. Al was het maar om zijn lust ergens op af te kunnen vuren. Toch was het buiten dat alles om alleen om de pure eenzaamheid die hem dag na dag sloopte, stiekem ook gewoon om de gemiste vrouwrol in zijn leven terug te hebben die zijn stijve schouders masseerde na een lange zware dag werken - maar daar gaf hij niet aan toe. Daar was hij nu eenmaal te mannelijk voor.
Hij lachte monter mee bij Eres' welgemoedde reactie terwijl hij haar in de richting van de tent bracht, hield de fijne sfeer aan, maar blikte met een geheel andere expressie dan de uitdrukking op zijn gezicht over het kampement. Sceptisch. Bijna nijdig. Niet weglopen? Het viel verdomme nog te bezien of hij zijn mannen niet als een stel halvegaren midden in de nacht achter haar aan moest laten draven als ze het idee in haar kop haalde. Van binnen was hij eigenlijk gewoon doodmoe om zichzelf zo jovel en hartelijk voor te doen terwijl hij dit niet was. Zodra hij zich in zijn eigen tent bevond, liet hij zich waarschijnlijk met een diepe zucht neervallen op zijn bed, zichzelf even opladen voor morgen. Kon hij de act weer verderzetten. Maar hij moest volhouden. Hij zou volhouden. Tenminste tot hij haar officieel op de school had aangenomen. En geen dag eerder.
Zijn triomf werd waargemaakt nu hij haar voor zijn neus had staan, handen in de zijne en een zachte glimlach op zijn gezicht. De groene irissen die naar hem opkeken en ongetwijfeld alleen de man zagen die in haar vroegere leven haar echtgenoot was, één kant van haar gezicht in de wonderlijke gloed gezet van het kampvuur waarin de laatste houtblokken nasmeulden. Het lukte hem in het moment van zwijgen en staren een liefdevolle uitdrukking op zijn gelaat te nemen, die zonder woorden vertelde dat ze niet bang hoefde te zijn en hij er voor haar zou zijn om haar de nodige bescherming te bieden. Het masker gleed voor een kort moment van hem af toen Eres haar armen langs zijn schouders naar achter in zijn nek liet glijden, hij hetzelfde deed door de zijne voorzichtig om haar middel te leggen en haar onwennig dichter naar zich toe te trekken. Doodmoe, ietwat treurig, bijna zielig staarde hij over haar hoofd naar het uitgestorven achter haar gelegen kampement en vroeg zich voor de eerste keer deze avond af of hij hier wel goed aan deed. Of hij het echt op deze manier moest doen of Eres de pijn kon laten besparen. In de loop van zijn leven had hij zich al laten leiden door zijn eigen egoïsme, het verlangen waar hij nooit bij had kunnen komen en daarvan alles en iedereen de schuld gaf. De gevolgen van zijn door egoïsme verzwolgen acties kwamen pas veel later als een klap in zijn gezicht aan, en hij werd er moe van. Moe van zichzelf en moe van het leven in zonden. Een paar uur slaap zou hem nu goed doen. Dan kon hij zijn gedachten ook even afzetten van het spijtgevoel dat hem zo in verwarring bracht - want hij voelde zich ook bijna schuldig over zijn liegen en bedriegen, om de één of andere bizarre reden. Dit was toch wat hij wilde? En hij was bij Medusa nu al zo ver gekomen. Hij kon het niet zomaar weer van zich afzetten. Niet nu hij haar bijna in zijn greep had. Bijna. Nog even volhouden.
Hij schrok op uit zijn eigen overpeinzingen op het moment dat Eres hem weer losliet, keek even fronsend op haar neer. Bij de volgende knippering van zijn ogen stond er weer een brede glimlach over zijn gelaat uitgestreken met alle gemaakte vreugde van dien. Alsook de begering in zijn blik, toen haar slanke vingers over zijn palm streken, over de zijne, over zijn vingertoppen - en uiteindelijk uit zijn handen gleden terwijl hij haar nakeek. Tot de uiterste puntjes van haar meedeinende goudblonde lokken toe, toen het tentzeil opzij schoof en ze volledig uit zijn zicht was verdwenen. Tegelijkertijd was de barse blik weer in zijn ogen verschenen, de wrok en het feit dat hij beslist niet van plan was om er genoegen mee te nemen als hij haar tent de volgende ochtend leeg en onbeslapen aan zou treffen. Met een ferme ruk draaide hij zich om, beende buiten gehoorbereik van Eres' tent en knipte in een ruw gebaar in zijn vingers. Eén van de nachtelijke wachters kwam tussen twee tenten al loyaal aangespurt. 'My Lord?'
De scherpe blik in Savadors goudgele ogen sprak boekdelen terwijl hij de wachter aan zijn kraag ruwweg naar zich toe trok en zijn strenge gelaat dichterbij bracht. 'Wees er absoluut zeker van dat onze gast vannacht in het kampement - en énkel in het kampement - blijft,' siste hij zacht zijn bevel. Hij liet de wachter met eenzelfde ruk als dat hij hem beetgegrepen had weer los, als een stuk afgedankt vuil. 'Bewaak haar tent,' vervolgde hij terwijl hij een paar stappen verderliep, al bleef zijn norse blik op de wachter gericht. 'Zorg ervoor dat ze nergens heen kan, en zowel; trommel je de elitegroep op en ga je haar achterna. Ik verwacht geen falen.' Zonder nog verdere blikken of woorden aan de nachtwaker vuil te maken, beende Savador verder en verdween zijn tent in. Meteen voelde hij de rust en de kalmte hem omarmen, als een heet ontspannend bad na een lange drukke winterdag. En meteen daarop volgde het schuldgevoel als een gekmakende stem in zijn achterhoofd, de tweestrijd, de verwarring waarvan hij wist dat het hem ook niet in zijn slaap met rust zou laten. Radeloos slofte hij verder zijn tent in, streek met fronsend gesloten ogen over zijn bonkende voorhoofd. 'Fuck!' Bij de hese Shadraanse vloek werd de statige baret in een onvredig gebaar in een willekeurige hoek gesmeten. Op wat voor manier moest hij het verderzetten, verdomme?! Zich voor blijven doen als Norwood? Hij werd het na één avond al kotsbeu om steeds met die naam aan te worden gesproken. In zijn onvrede zeeg hij neer op een comfortabele kruk en begon zich langzaam te ontdoen van zijn kleding, beginnend bij de rapier waarvan hij de schede losmaakte van de lederen wapenhouder aan zijn gesp. Ruiterslaarzen in een hoek bij de tentwand, overmantel en schoudermantel aan een haakje, alle dure sieraden die zijn edele kledij aanvulden opgeborgen, tuniek en gambason uit. Tot hij nu nog enkel gehuld was in strakke zwarte broek en een wit barok ondershirt met veters in plaats van knopen. De bovenste veters haalde hij traag uit hun gaten, zodat er een diepe v-hals ontstond die een groot deel van zijn borstspieren weergaf voor hij overging op zijn onderkleding, en ondertussen weer diep in gedachten verzonk. Automatisch, hij kon er niets aan doen. Er waren teveel overpeinzingen waar hij mee worstelde. In enkel zijn ondergoed liet hij zich even later weer neerzakken op het krukje, een diepe zucht slakend terwijl hij vermoeid het haar uit zijn gezicht streek. Even bleef hij zo zitten, met de hand op zijn kruin die de lokken uit zijn gezicht hielden, een onderarm op zijn bovenbenen steunend en zijn blik die afdwaalde naar het reusachtige bed in het midden van de tent. Driepersoons, met lakens van de duurste stoffen, zwart satijn en de grootste zachtste kussens in het kampement, langwerpige peluwen van vossenbont langs het hoofd- en voeteneinde. En toch iedere avond zo koud en leeg en eenzaam, en dan kwam hij pas tot de realisatie hoe ongeliefd hij eigenlijk wel niet was. Tuurlijk had hij zo zijn wilde avonden, de liefde en de warmte van een vrouw dat hij zo tekort kwam - maar dat was gewoonweg geen ware liefde, niets anders dan wezenloos dollen tussen man en vrouw onder de lakens. Het was niet voldoenend genoeg en kon ook niet de voldoening schenken. Niet voor permanent, althans. Traag trok hij een pyjama aan. Losse broek die bij de rand met twee katoenen banden vastgeknoopt moest worden, pyjamavest dat hij met gebogen hoofd van onder naar boven dichtknoopte en dat zijn welgevormde lichaamsbouw onder de stof nog onthulde. Een tweede pyjama had hij niet, dus pakte hij een effen zwart shirt en een makkelijk zittende broek van de stapel uit zijn garderobe. Eres zou ongetwijfeld in zijn kleding verzinken, gezien de maat, maar dat zou des te fijner zijn om in te slapen, leek hem. Met het stapeltje in zijn armen stapte hij in een paar buitensloffen en verliet vervolgens zijn tent. Goed. Laatste keer voor vanavond. Voor het zeil van de andere tent haalde Savador even diep adem, schraapte toen even zijn keel. 'Eres?' vroeg hij zacht.
'Kan ik binnenkomen?' Hij wachtte nog een klein poosje, snoof zacht, keek even naar het stapeltje kleren in zijn handen. Uiteindelijk tilde hij voorzichtig het tentzeil opzij en maakte aanstalten om binnen te komen. Met een hernieuwde glimlach, en met hernieuwde vriendelijkheid. 'Ik heb maar wat kleding van mezelf gepakt - hopelijk is het niet al te erg. Het is waarschijnlijk te groot voor je, maar - ' Zijn warme woorden stierven abrupt weg nadat hij zich had omgedraaid en hij Eres in haar onderjurk gadesloeg. De glimlach bleef nog even op zijn gezicht hangen, en zwakte pas later af om plaats te maken voor de verwondering. Het puur natuur vrouwelijke lichaam gegoten in de dunne stof van het korte kledij, rondingen en normaal in het daglicht beloken details; alles erop en eraan. Volledig in de ban genomen van het plots heel andere beeld - en God mocht weten hoe hij er weer uit kwam. Zijn blik die er langzaam overheen gleed, haar onbewust bekeek; hij kon er niets aan doen en stond daar maar, roerloos en met het stapeltje kleren in zijn handen. Het was immers hetzelfde lichaam dat hem vroeger zo wild als een woest beest kon maken, waarom hij zijn eigen lessen aflaste of inkortte om als een handtastelijke tiener datzelfde lichaam in een willekeurig lege ruimte met zijn handen en tong te bewerken. Of te willen bewerken, want er was altijd Norwood geweest die als een groot struikelblok in de weg had gelegen. En zijn eigen relatie, waarover hij Madeline's woorden zich precies nog kon herinneren. Zij had Norwood, hij had Diva. En daar moest het bij blijven. Hij zou het nooit kunnen vergeten. Nu stond ze hier met dat aanlokkende lichaam in volle glorie, bijna uitdagend. Maar ze wist het niet. Wist niks over die Madeline. In dit deel van haar leven was ze een vioolstrijkende en fluitspelende Eres. En dus ws er ook geen reden om het haar kwalijk te nemen.
Een beetje onwennig forceerde Savador zich een flauw glimlachje op zijn gezicht, en hief vervolgens met een klein hoofdknikje het stapeltje in zijn armen even op. 'Je - je kleren,' beaamde hij zijn eerdere woorden zacht, liep de tent verder in om het stapeltje op een kleine lila poef te leggen. Om vervolgens in alle talen te zwijgen, blik-ontwijkend in zijn nek te wrijven en te wachten op woorden die in het begin van de stilte nog uitbleven.

// Ohmai hitsig heur xD
Dan moet ze wel jodelend rondzwieren op een Oktoberfest met drie peulen bier in elke hand o3o
En laat Saf Fwinncendh opdraven om vanuit elk perspectief foto's van haar te schieten. Voor bij de collectie~
Duhurr.
By the way. Volgens mij ben je één of twee beginregeltjes van je postsheet-code vergeten, i think, want hij doet het bij mij niet.
MMIMIMIMI ;u;

<div style="width:236px;height:319px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:0px;margin-left:250px;margin-top:50px;margin-right:0px; align="center">Toen Eres had gehoord dat het tentdoek opzij was getrokken was ze er zeker van geweest dat het Norwood moest zijn. Dus ze had zich kalm omgedraaid en haar vermoedens werden inderdaad bevestigd. Een plagerig glimlachje verscheen op haar gezicht toen zijn stem weg stierf en hij haar pas echt aankeek. Eres was niet bepaald preuts, ook na haar ongeluk was dat niet veranderd. Het was altijd grappig om te zien wanneer mensen, en vooral mannen, dat bij haar ontdekte. Ze hadden bijna altijd deze reactie. Ze gingen zachter praten, daarna wende ze hun blik af en sommige werden zo rood als maar kon. Eres kon er wel om lachen omdat zij zich er niet voor schaamde. Ze wist dat ze een lichaam had waar een aantal vrouwen bereid waren een moord voor te plegen. Ze wilde er niet meer opscheppen maar het maakte situaties als dit wel een stuk interessanter.
Ze liep naar Norwood toe toen hij het stapeltje had neergelegd en gaf hem een kus op zijn wang. 'Dank je wel,' sprak ze zachtjes. Ze liep naar de lila poef en bleef met haar rug naar Norwood toe staan. Ze tilde de onderjurk, waarvan de stof al eigenlijk niks meer verhulde, over haar schouders en liet het op de grond vallen. Nu werd de leren band om haar bovenbeen zichtbaar die als houder diende voor een kleine schede met daarin een dolk. Daarna pakte ze de kleding die ze van Norwood had gekregen en trok het aan. Zoals hij al voorspeld had was het inderdaad te ruim. Het zwarte shirt alleen al reikte tot halverwege haar bovenbenen.
Toen ze weer aangekleed was draaide ze zich om naar Norwood. Ze glimlachte even naar hem. 'Ik denk dat jij ook wel moe zal zijn. Het is verstandiger als we wat gaan slapen,' sprak ze zacht. Ze wachtte tot Norwood de tent had verlaten waarna ze snel onder de dekens kroop. Dit lag wel wat comfortabeler dan de bosgrond. Al snel zakte Eres weg in een diepe slaap.

Ze wist niet precies hoeveel uur ze geslapen had, toen ze haar ogen weer open deed scheen en licht al fel door de kleine kiertjes van de tent. Eres ging rechtop zitten en rekte zich even uit. Het waren maar een paar uur slaap, maar ze voelde zich weer stukken beter. Ze stapte uit haar zachte hangmat. Zonder dat haar voetstappen geluid maakte liep ze naar de ingang van de tent. Ze had het tentzeil weg willen trekken toen ze zachtjes stemmen hoorde. Het waren mannenstemmen. Er stonden twee bewakers bij haar tent. Vertrouwde Norwood haar zo slecht? Had hij echt gedacht dat ze in het midden van de nacht zou vertrekken nadat ze hem beloofd had dat niet te doen. Misschien was het alleen maar voor veiligheid, maar de waarom vraag bleef Eres kwellen. Zo gemakkelijk zou ze zich niet laten kooien. Ze greep haar groene tuniek en de fluit waar ze vorige nacht haar boodschap naar Zateph mee gestuurd had. De rest liet ze in de tent liggen. Ze kroop aan de achterkant onder het tentdoek uit. Ze controleerde of ze iemand zag en of iemand haar had gezien en trok toen in stilte een sprint naar de rand van het bos. Toen ze eenmaal tussen de bomen verscholen zat begon ze rustig te lopen. Ze kon zich herinneren dat ze stromend water had gehoord toen ze bij de boom had gestaan om na te denken die nacht. Als ze dat punt terug kon vinden dat was de kans groot dat ze bij een rivier uit kwam. Het duurde ook niet lang voordat ze er weer was aangezien ze vanaf die boom het kampvuur had kunnen zien. Nu zag ze mannen rondlopen op de plek waar gisteravond het kampvuur was geweest. Eres liet het kampement achter zich en trok dieper het bos in. Ze hoorde opnieuw het geluid van stromend water en volgde het. Ze kwam uit bij een rivier die een paar meter stroomafwaarts uitmondde in een klein meer. Perfect. Ze liep ernaartoe en trok de kleding die ze van Norwood had gekregen uit. Ze vouwde het op en legde het op een droge rots. Ze voelde even aan het water maar sprong er daarna in. De plons was best luid geweest en aangezien ze niet zo heel ver bij het kampement vandaan zat wist Eres niet of anderen haar gehoord konden hebben. Nu maakte het ook niet meer zo heel erg uit. Ze was de tent al uit geglipt. Ze hoopte maar dat Norwood niet al te boos zou zijn om haar actie. Maar ze had er niet tegen gekund dat hij bewakers bij haar tent had gezet.

(Uiteraard, dat hoort er natuurlijk allemaal bij. En ik weet dat hij het niet doet. Ik ga het nu op een andere manier proberen. Gisteren deed hij het een paar seconden wel, en toen ik nog eens keek was hij spontaan verdwenen xD)

PROFILE MAGICIAN

» Like the clouds in the sky, the past drifts away. But like the rain being absorbed by the ground, the memories remain in my heart
» The past.
» my past gets me
» Just some memories.
» Memories will never be the same

Memories from another past.

Memories from another past.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen