Memories from another past.

Een schalks glimlachje op haar reine gelaat, hoe kon het ook anders? Om hem, om het feit dat hij met zijn mond vol tanden stond. Het was hem niet ontgaan. Had ze zichzelf dan niet bekeken? Niet opgemerkt hoe de gladde stof nauw haar zandloperfiguur omsloot, en haar achterste en boezem nogal vol uit liet komen? Hij ontwikkelde er een wrok tegen dat ze er zo luchtig mee om ging. Immers was en bleef hij wel een man, met alle hormonen die nu actief door zijn lijf raasden van dien. Vooral nu ze er onbeschroomd als een Naughty Betty bij stond en hij niet wist waar hij moest kijken. Bij Medusa! Hij had for God's sake alle redenen om haar verbluft aan te blijven gapen, als een stom en doof persoon. Hoeveel het verschilde met dat schriele lijf van Uda waar hij nu al anderhalf jaar tegenaan moest kijken. Hoeveel beter het wel niet was dan die magere stelten en uitgemergelde armpjes, de puntige busten die in zijn borst prikten als iele doorntjes als ze weer eens tegen hem aan hing en de tengerheid in het algemeen - want tenger was een juist woord wat Uda betreft. Wegkijken was zoveel verstandiger, wilde hij niet dat zijn fantasieën volle toeren gingen draaien op een - uiteraard - foute wijze. Als ze nu eens in zijn buitensloffen stond, had ze alle begrip voor zijn situatie en wat ze hem nu eigenlijk aandeed.
Attent blijven. Er was niets aan de hand. Ze wekte totaal geen gevoelens op die hij op het moment totaal niet kon gebruiken.
De uitgeleende kleding legde hij op de poef. Meteen erna vlochten zijn vingers zich ietwat nerveus voor zijn borst in elkaar, zijn blik afwachtend en zelfs een beetje meticuleus op Eres gericht terwijl ze hem naderde. Het schaamrood kroop licht zichtbaar op zijn bleke wangen toen ze hem bedankte en een kus op zijn wang drukte, hoewel hij star voor zich uit bleef staren en zo statig mogelijk bleef bij het kleine pekje tegen zijn kaak. Gerechte rug, serieuze frons, achteloze uitdrukking - zelf zijn kin die hij ietsje hooghartig opgeheven had. Bloody bint. En toch was een goedgevormd vrouwenlichaam niet vreemd voor zijn ogen, waren in de meeste gevallen nog eens naakt ook. Het was Eres, en het voorval dat hij gewoon nog aan haar aanwezigheid - en daarbij ook schoonheid - moest wennen. De plots toeslaande hitte overspoelde hem en bedwelmde hem, niet volledig zichtbaar door zijn knappe acteerwerk. Met een nog eens extra benadrukte onwennigheid draaide hij zich gauw van haar af toen ze opeens haar overkleed over haar hoofd uittrok, zijn ogen nog verwijd door de ontsteltenis. Haar gezicht en lijf was van hem afgekeerd, weliswaar, maar dat verminderde het voor hem niet. Onhoorbaar liet hij zijn ingehouden adem ontsnappen nu ze met hun ruggen naar elkaar stonden toegekeerd en hij geduldig kon wachten tot ze klaar was. Het zou niet geëigend zijn als hij zijn frustratie in de vorm van lust vanavond al op haar zou botvieren. Alles behalve. Ze kende deze 'Norwood' nog maar een avond. Het vertrouwen moest eerst opgebouwd worden, wist hij. En als dat eenmaal gedaan was en hij het een en ander al had geregeld op de school om te voorkomen dat de waarheid haar onder ogen kwam - dan pas kon hij figuurlijk gezegd zijn mantel om haar heen slaan, zijn masker als de Phantom zoals hij zich voor haar opstelde afwerpen, zijn ware aard onthullen en haar vervolgens afvoeren naar zijn geheime verborgen schuilplaats.
Gefocust op de geluiden achter hem, concludeerde hij uit het zachte vallen van stof dat ze al bijna gereed moest zijn. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd zo dat hij een snelle blik over zijn schouder kon werpen. Eres in een - hij had het al verwacht - veel te groot shirt. Het aanlokkende vrouwenlichaam nu schuilend onder de grootvallende stof, de vormen onzichtbaarder. Opgelucht glimlachend draaide Savador zich weer naar haar om. 'My dear, je bent oogverblindend,' zei hij goedkeurend, ergens ook half plagend, terwijl hij het shirt dat om haar slanke lijf slobberde een stukje bij de zoom optilde. Het was toch beter als ze het vannacht met zijn kleding deed. Natuurlijk kon hij het ook de meisjes even verderop vragen, maar hen kennende zouden ze wel zo vals zijn dat ze opzettelijk een veel te kleine of kapotte nachtjapon meegaven. Of er jeukpoeder of een vies insect in stopten of iets dergelijks. En haar dan de volgende ochtend poeslief vragen of ze lekker had geslapen. Want betreft het vrouwelijke volk hier op het kampement; er zaten verschrikkelijk jaloerse feeksen tussen. Behalve zigeneurs ook kelpies en bosnimfen, zelfs sirenen die hun vissenstaart tegen een hoge prijs hadden ingeruild voor benen. Hij wilde Eres de verdorvenheid die in ieder van hen schuilging liever besparen. Ze was toch stukken mooier dan hen allemaal bij elkaar opgeteld.
Warm glimlachend sloeg Savador zijn blik weer naar Eres op, sloot begrijpend zijn ogen bij haar woorden. Ze had gelijk, had ook recht op haar rust. Het was al laat en het werd alleen maar later als hij haar ophield. Ze kon het verder wel vinden zo. In de opening bleef hij nog een klein poosje staan om haar een laatste glimlach te schenken. 'Goedenacht,' wenste hij haar nogmaals fluisterend toe voor hij het tentzeil dat hij met een onderarm omhoog hield liet zakken en aanstalten maakte om terug te keren naar zijn eigen tent. De wachter naast de opening ging kordaat recht in zijn houding staan bij de ijzige blik die hem door zijn meester nog werd toegeworpen.
Savador zuchtte toen hij weer rusteloos in zijn tent stond. Nu pas voelde hij hoe afgepeigerd hij was, en hoe brak zijn lichaam voelde. Stijve schouders, klamme rug, vastzittende nek. Hij liet zich neervallen op zijn overdreven grote bed - daar was toch alle ruimte voor - en worstelde met de deken onder hem om op zijn minst zijn benen onder de warme wol en het gladde satijn te krijgen. Traag hief hij vervolgens een arm in de hoogte, knipte in zijn vingers en liet door middel van de simplistische woordeloze vuurmagiespreuk alle nog brandende lampen in de tent doven. Zijn vingers tastten over het dekbekovertrek door het duister naar één van de vele kussens naast en boven hem, die hij met een plof en onvredig gekreun over de zijkant van zijn gezicht klemde. De slaap verzwolg hem in alle overpeinzingen nog geen halfuur later, zijn hoofd tussen twee kussens gestopt in de hoop alle knagende gedachten buiten te kunnen sluiten.

Als één van de eersten was hij de volgende ochtend al vroeg en wel klaar en gereed, van top tot teen weer keizerlijk gehuld in zijn edele kledij. En zo gedroeg hij zich ook; overal bevelen rondcommanderend, minachtend benend langs weer halfinduttende mannen bij het vuur, foeterend op de meisjes die ieder hun tijd nodig hadden, zijn strenge stemgeluid dat de nevelige ochtend vulde wanneer dit nodig was. Alsof hij het feit straal negeerde dat hij nog maar een opvolger was, en geen een of andere hooggevallen keizer van Kovomaka. Maar zelfs dan had hij nog zijn plichten, want immers kon het als een soort oefeningskamp gezien worden. De mist hing die ochtend als een witte sluier laag boven het vochtige gras en liet het begin van de dageraad lijken op een koude winterdag, maar achter de heuvels doemde de zon roze en paars en oranje al waterig op. Lang zou het niet duren voor de mist weggedreven werd bij het aanbreken van de late ochtend. De nieuwe dag werd actiever met de uren, als om half negen zangvogels die niet naar het zuiden trokken hun liederen lieten horen, onzichtbaar in de boomkruinen. Hijzelf zwierf vooral rond bij de kokstenten, waar iedereen volop in de weer was om een lange tafel te dekken en te sieren met allerlei variaties aan voedsel - want daar had hij naar gevraagd. De dag beginnen met een gezamenlijk ontbijt, uitsluitend alleen met Eres. Een deel ervan zou hij haar op bed komen brengen, zo was het plan, dus werd er druk gewerkt om bacon klaar te maken, scones, gebakken ei, worstjes, tomaat, thee en toast - het typische Shadraanse breakfast. Alles zo perfect en gevarieërd mogelijk, alsof hij ze had opgedragen aan een kunstwerk te werken in plaats van een simpel ontbijt. Het ei moest rechts, de worstjes links, bacon en tomaat in het midden, toast op de rand van het bord. En zo stond hij al ruim een paar minuten op zijn koks te hameren, tot het laatste stukje bacon toe. Bor, zijn nachtwaker, liet hij alles brengen, om gelijk even de boodschap toe te lichten dat hij hondstrouw de gehele nacht bij de tent van mademoiselle had gewaakt. Savador zelf beende verheven achter zijn knecht aan, die met het dienblad in zijn handen nogal lodderig uit zijn ogen keek door de weinige uurtjes slaap. Hij onderdrukte een vervloeking en greep naar zijn hoofddeksel toen deze haast van zijn hoofd gleed op het moment dat Bor plotseling stopte en hij bijna tegen hem opbotste. 'Well?' vroeg hij op een aandringend toontje in het Shadraans. Hij wipte er even lichtjes bij op en neer op zijn laarzen, tikte ongeduldig tegen het gevest van zijn rapier. De wachter stond daar maar wat te staan, een blik werpend tussen de tentzeilen. Vervolgens liet hij zijn hoofd hangen en schuifelde een beetje beschroomd weg, met zichtbare ontzetting in zijn ogen als een geslagen hond. Met een geïrriteerd geklak van zijn tong en een gemompeld 'for God's sake' duwde Savador hem opzij en ging zelf voor de tent staan. Zonder er even aan te denken dat het wel een vrouw was die haar privacy nodig had en die het vast waardeerde om vredig gewekt te worden, bewoog hij nogal baldadig de tentzeilen opzij. Om vervolgens met een tamelijk kalme uitdrukking op zijn gelaat zijn hoofd tussen de zeilen weer terug te trekken, zijn blik die van zijn wachter zoekend. 'Bor,' kwam het er op een terechtwijzende toon uit, waarna het zeker een halve minuut duurde voor Bor zich met een pruilend gezicht naar hem omdraaide. Pats. De plof en het gerinkel toen hij het dienblad met ontbijt en al in Bors gezicht mepte moest zeker over heel het kamp te horen zijn. 'JIJ IDIOOT!' schreeuwde hij in het nu eigeel-gele gezicht van zijn wachter voor hij hem ruw bij zijn kraag greep. 'BLOODY PLONKER! Ik had je gevraagd haar in de tent te houden, is dat werkelijk nu zo moeilijk voor je?! Hell, this piss-poor twat - ik doe het zelf wel!' Bor werd hardhandig neergesmeten en kreeg nog een hak tegen zijn linkerbilhelft voor Savador zich met een ruk omdraaide en in strakke pas wegbeende, zijn mantel als een grote boze vleermuis achter hem aan zwierend. Hij zat nog nauwelijks in het zadel toen hij op Vadorilimo sprong en de hengst met een ferme trap in diens flank weg liet spurten. Nog in zichzelf navloekend op zijn paard, schoot hij langs de bomen van het nabijgelegen woud, sprong over omgevallen boomstammen en sloeg wild laaghakkende takken weg. Dat hij ook óveral zelf op moest letten, Jesus Christ. Plotseling gaf hij een flinke ruk aan de teugels en liet Vadorilimo, die er duidelijk van geschrokken was, in een halve steigering tot stilstand komen. Het paard zette nog een paar enkele zijwaartse stappen tot hij volledig tot stilstand kwam, en Savador staarde met een ernstig geconcentreerd gezicht tussen de donkere stammen door. Hij had iets gehoord, nog geen enkele meters hiervandaan. Een plons. Rustig zette hij de pas weer in, richting de open plek die zich voor hem uitspreidde. Een meer, concludeerde hij na het passeren van twee hoge zichtbelemmerende struiken. En in het midden Eres, naakt en in volle glorie badend in de ochtendzon. Met een verbeten trek op zijn smalle lippen wendde hij zijn hoofd af terwijl Vadorilimo hem vlak langs de oever leidde - ook al weerhield het water hem er toch wel van om haar volledig ontbloot te kunnen aanschouwen. En behalve dat was er geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om dichter bij het water te komen, nog altijd angstig als hij ervoor was. Veilig bij de oever liet hij Vadorilimo tot stilstand komen en wachtte eerst een momentje, vanuit zijn ooghoeken peilend wanneer Eres haar lijf onder water liet zakken en het veilig was om zich met een nu opeens heel vriendelijk glimlachje tot haar te richten. 'Ah - dus hier ben je,' weer die begrijpelijke, warme stem. 'Ik was al naar je op zoek in het kamp. Hopelijk heeft mijn wachter je niet afgeschrikt - ik kon het niet over mijn hart krijgen je zonder extra bescherming de nacht door te laten komen.' De glimlach bleef hartelijk op zijn gelaat staan terwijl hij met een duim kort en bedenkelijk over zijn sikje streek. Na enige tijd liet hij Vadorilimo zich kalm keren en gooide in een elegant handgebaar zijn mantel af, waarover ze vrij was om het als handdoek te gebruiken. Het werd wat ongemakkelijk om nu in haar aanwezigheid te blijven verkeren. Liever gunde hij haar het moment even. Dan kon hij terugkeren naar het kampement om te kijken hoe het met het eten stond. 'Het ontbijt is gereed,' lichtte Savador haar kalmpjes in terwijl hij in trage pas op zijn paard weer terug langs de oever naar het dichtere bos keerde. 'Neem de tijd die je nodig hebt.' Hij schonk haar nog een klein glimlachje. 'Ik zal op je wachten.' De laatste woorden smolten samen met het doffe geluid van paardenhoeven in mul zand toen hij Vadorilimo met een ruk aan de leidsels liet omkeren en aanstalten maakte om weer tussen de bomen langs de open plek bij het meer te verdwijnen - nu opnieuw weer met een stalen uitdrukking op zijn gezicht die ieder ander zonder woorden kon vertellen dat hij van binnen absoluut niet te genieten was op het moment.

// Meh. Ik heb het even voor u gedaan, maar het is lame dat ie het wel gewoon doet als ik het doe. HTML is een bitch.
En hooray voor Brits gescheld.

<div style="width:236px;height:319px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:0px;margin-left:250px;margin-top:50px;margin-right:0px; align="center">Het water was koud en gaf een bijtend gevoel in haar ledematen, maar Eres was blij dat ze even was gaan zwemmen. Het voelde verfrissend en ze had het gevoel dat ze weer de hele dag kon functioneren. Terwijl ze zo rustig in het water lag moest ze denken aan de vorige avond. Ze had Norwood goed te pakken gehad zo onwennig als hij had gekeken. Ze hoopte maar dat hij er niet boos om was geworden. Eres had het nooit anders bedoeld dan onschuldige plagerij. Hij had niet naar haar durven kijken toen ze zich gisterenavond omkleedde. Ergens wel heel lief als je erover nadacht. Hij gunde haar privacy door zijn blik af te wenden. Elk ander had met grote ogen blijven staan kijken en daar was het dan misschien niet eens bij gebleven. Ze hoopte maar dat hij nog een beetje redelijk kon slapen. Hij had er erg vermoeid uitgezien.
Eres liet haar overpeinzingen varen en dook even onder. De plotselinge kou in haar gezicht maakte haar echt goed wakker. Al snel kwam ze weer boven en streek de natte lokken haar uit haar gezicht. Ze keek tussen de bomen door, naar de plek waar zich ongeveer het kamp moest bevinden. Zouden ze daar nu allemaal al wakker zijn? En zo ja, dan zouden ze nu ongeveer wel gemerkt hebben dat ze weg was. Het was niet echt aardig geweest van Eres om zomaar uit haar tent te glippen. Maar die bewaker voor haar tent, nee daar hield ze niet van. Het gaf een soort gevoel dat ze gevangen was en dat wilde ze niet.
De rustige sfeer die er om het meertje hing liet Eres haar ogen sluiten. Boven het water was het nog steeds een klein beetje nevelig. Met een kleine glimlach liet ze licht bollen verschijnen in verschillende kleuren die vlak boven het wateroppervlak zweefde. Een kleine, sierlijke beweging met haar hand en daar was er weer eentje. Ze had niet eens gemerkt dat Norwood haar was genaderd. Maar toen hij begon met spreken verbrak haar concentratie. De licht bollen vertoonde grote barsten en spatte in duizenden stukjes uiteen die daarna als gekleurde mist vervlogen. Eres draaide zich om en zag Norwood op zijn paard zitten. Ze was betrapt. 'Sorry, dat ik weg was. Ik wilde mezelf even in alle rust wassen, maar ik had je beter even kunnen vertellen dat ik hier was. Het spijt me,' sprak Eres zachtjes. Haar spijt was oprecht, want ondanks zijn vriendelijke woorden kon Eres zien dat Norwood niet blij was. Misschien dacht hij echt dat haar iets overkomen was. 'Ik was klaar. Ik zal opschieten,' riep ze hem na.
Eres bleef kijken totdat Norwood volledig aan het zicht onttrokken was. Daarna klom ze uit het water en pakte de mantel die hij had achtergelaten zodat ze zichzelf kon afdrogen. De sloeg de grote mantel even om zich heen. Toen ze droog was trok ze haar groene tuniek weer aan. Met een lichte vinger knip veranderde ze de fluit in een haarborstel waarmee ze haar goudblonde lokken uitkamde. Veel nut had het niet, omdat het zo kort was schoten de eigenwijze lokken weer terug in hun gebruikelijke krullende positie. Toen ze klaar was en de borstel had ontdaan van de overige haren veranderde het ding terug in een fluit. Eres verzamelde alle spullen en liep terug richting het kampement. Toen ze terug was bij de tent die ze deze nacht de hare had mogen noemen was de bewaker nergens te bekennen. Wel de resten van een verspilt ontbijt. Nu nam het schuldgevoel nog meer toe. Waarschijnlijk har Norwood haar ontbijt op bed willen brengen. Eres ging de tent in en kleedde zich verder aan. De mantel hing ze uit om te drogen en de kleding die ze van Norwood had gekregen vouwde ze netjes op. Met dat kleine bundeltje kleding liep Eres de tent weer uit. Na even te hebben rond gevraagd was er iemand die haar de weg kon wijzen naar de tent waar Norwood zich bevond. Ze liep de tent in. Zoekend keek ze om zich heen.

(xD Technologie haat mij. Mijn mobiel keert zich ook altijd tegen me. En ik heb telkens de neiging om Savador te schrijven in plaats van Norwood xD)

Goh. Kennelijk amuseerde ze zich. Lichtmagie, hij had het altijd al veracht - eigenlijk was het ook het enige wat hij aan Madeline verachtte. Haar Novaanse kant. Lichtvreters; ze waren arrogant en te zelfverzekerd, dachten bovendien heel wat te zijn door hun vaak aanwezige medische aanleg wat magie betreft. Ze had wel de tijd om met haar nevellichtjes te spelen, maar niet om even te laten weten dat ze niet halsoverkop weggevlucht was en het niet nodig was om zijn mannen achter haar aan te sturen. Stel je voor dat hij het wel had gedaan; zou het niet een beetje verdacht zijn? Natuurlijk dat ze meteen in zou zien dat hij dit alles heus niet alleen in het teken stond van een vreugdevolle reünie. Hij was er dan al meerdere malen in geslaagd haar te begoochelen; ze was niet dom.
Uit nijd kneep hij zijn hand flink om Vadorilimo's leidsels terwijl hij het paard weer liet keren, zijn giftige blik gericht op de passage tussen de bomen die hem terug naar het kamp zou leiden. Temper. Hij moest nu niet de controle over zichzelf verliezen. Dan was hij nog verder van huis. Rustig nu - beheerst. Ze bevond zich op een steenworp van het kamp af. Het was goed. Het feit dat hij alleen maar kon hopen dat ze binnen nu en een kwartier ook daadwerkelijk terugkwam, probeerde hij voor nu te negeren. Hij wist niet hoe hij zou reageren als ze nog zoiets waagde te doen.
Een zacht rukje aan de teugels was voldoende om Vadorilimo weer tot stilstand te laten komen. Bars staarde Savador voor zich uit, zijn ogen licht samengeknepen bij Eres' verontschuldiging. Zijn baret wierp een sinistere schaduw over de helft van zijn gezicht, zo meer bijdragend aan de onvoldane uitdrukking op zijn gelaat. Zijn ogen schoten vuur - en het was daarbij een voordeel voor hem dat hij met zijn rug naar haar toegekeerd op het paard zat. Sorry. Dat kreeg hij als reactie. She'd better be. Maar een nietige verontschuldiging; daar had hij nooit genoegen mee kunnen nemen. Niets meer dan loze woorden, hoefden niet eens gemeend te zijn, want het ging - zoals men dat zegt - om het 'gebaar'. Voor kort verscheen er even een cynische blik in zijn ogen toen ze hem zei dat ze 'het beter even had kunnen vertellen'. Ze was dus wel verstandig genoeg geweest om eraan te denken, en te dwaas om de daad uit te voeren. Zijn strak naar beneden hangende mondhoeken verwrongen zich in een amicaal glimlachje toen hij zijn hoofd met een zachte ademteug naar haar toekeerde. 'Absoluut geen probleem, my dear desert blossom,' klonk het iets te zoetsappig. Hij moest nogal zijn best doen om het sarcasme niet door zijn woorden te laten klinken.
'Ik accepteer je behoefte aan privacy op zijn zeerst, jawel.' Met die woorden keerde hij zich in een ruk weer om en flankwiegde in kalme pas op Vadorilimo weg. Verdomme. Dat laatste klonk toch iets te bot. Medusa, niets meer aan te doen nu. Dan dacht ze in het vervolg voortaan misschien een tweede keer na voor ze zelf tot onverwachte conclusies sprong. Hij hoorde haar laatste woorden nog die hem werden toegeroepen, en draaide er als zwijgzaam respons enkel zijn hoofd even voor opzij voor hij tussen het struikgewas verdween. Dat mocht hij hopen.
Een nieuw ontbijt werd al klaargemaakt toen hij weer in het kamp arriveerde; de bacon was al zeven tenten van de kokstent af te ruiken. Samenmengend met de geur van verse soep. Een aantal mannen zaten met een paar dames van het kamp bij het kampvuur, waarboven een afgesloten soepketel hing. Dat was hun ontbijt; enkel de dame die per ochtend gekozen werd had het genoegen om een variabeler ontbijt te delen met de leider. Vandaag niet. Misschien was dat ook de reden waarom geen van de dames hem een blik waardig schonk. Ze leken eerder boos weg te kijken, om vervolgens weer in een zoet lachje te schieten als een rekruut ze plagend een por in hun zij gaf. Simpele zielen. Savador ging ze hooghartig voorbij. Morgen was alles bijgelegd en weer zoals het altijd al was geweest, want zo ging het altijd. 'Verdomme!' vloekte hij tussen neus en lippen door terwijl hij afsteeg, en met zijn voet een graatmagere hond probeerde weg te duwen die de resten van het verspilde ontbijt voor Eres' tent opslobberde. 'Hugo, haal die hond weg!' Hugo, die zijn hond ook Hugo had genoemd, kwam in zijn onderkloffie aangesneld om het dier dat reageerde op zijn naam en nu overblij tegen Savador opsprong in alle schaamte weg te halen. Bah. Hij veegde nadrukkelijk langs zijn broekspijp, bestudeerde met een vies gezicht de klodders slijm op zijn handpalm voor hij verder beende. 'Haal een nieuwe mantel, Bor, en wat kussens voor de zitting van de dame - laat die tonnen staan, Finlay! En wat had ik nu gezegd over die hond?!' Hij plaatste de nogal trage lui in de ochtend op hun plek met een strenge vingerknip terwijl hij al rondcommanderend richting de hoofdtent beende. Stelletje ongeregeld. Hij was nog niet eens drie minuten terug of hij had zijn handen weer vol hier, aan alles en iedereen. Demonstratief sloeg hij de tentzeilen opzij terwijl hij binnentrad, tevreden toeziend hoe een groot deel van de tafel al gedekt werd. Bor snelde door alle drukte naar hem toe om een andere mantel om zijn schouders te slaan, die hij in een soepele vingerbeweging zelf bij zijn hals vastgespte. De koks en keukenknechten zwierden met borden die ze hoog boven hun hoofd hielden langs Eres heen nadat ze de tent was binnengekomen, met druk overstemmend geluid van keukengerei op de achtergrond.
'Aah.' Savador kwam haar met joviaal gespreidde armen genaderd toen hij haar vlak bij de ingang zag staan. Een beetje meer sympathie tonen na zijn laatste woorden, wel zo gastvrij. 'Sta me toe.' Hij keek glimlachend op haar neer, nam haar hand losjes in de zijne en nam haar mee naar een ander gedeelte van de tent. Waar het rustiger was, en de tafel al gedekt stond. Knechten liepen zo nu en dan nog gauw af en aan om het laatste etenswaar op tafel te zetten, maar verdwenen net zo snel weer als dat ze binnenkwamen. Zacht legde hij zijn handen om Eres' schouders om haar naar de stoel aan de andere kant van de lange tafel te begeleiden. De harde houten zitting was aangenamer gemaakt met kleine poefachtige kussentjes, en over de rugleuning hing een slappere variant om de nodige steun voor haar rug te bieden. 'Toe, laat me zo gastvrij zijn om het je gemakkelijk te maken,' glimlachte hij voor een deel zijn tanden bloot terwijl hij zich iets langs Eres heenboog en haar onder lichte dwang neerduwde op de stoel. 'Ga je gang en tast toe. Plenty enough for the both of us.' Hij sloeg met een zwiepachtig gebaar zijn mantel elegant achter zijn benen waarna hij zich uit haar buurt verwijderde, de glimlach daarbij nog op zijn gelaat. 'Ik neem aan dat ik je vanmiddag weer terug dien te brengen naar je.. vrienden?' vroeg Savador op bedenkelijke toon terwijl hij naar zijn stoel liep aan de andere kant van de tafel en ondertussen zijn tussen duim en wijsvinger over zijn sikje streek, zijn duur klinkende accent deels hoorbaar terugkomend in zijn woorden.

// Oh same here XD
Daarom gebruik ik het eigenlijk ook alleen wanneer het nodig is.
Saf is nu van OHNO SHE DIDNT
Hugo-stukje.. don't ask.
We moeten ze in de volgende posts maar even laten vreten en dan dumpt Saf haar weer bij cafedingetje.

Eres had heus wel gezien dat Norwood er niet zo heel blij mee was dat ze niet gemeld had dat ze was vertrokken uit haar tent. En dat was nog zacht uitgedrukt. Ze zou het later vandaag hopelijk wel weer goed met hem maken. Eres was uit het water gestapt en zo snel mogelijk terug gekeerd naar het kampement. Ze had de tent gezocht waar Norwood ongetwijfeld op haar zat te wachten.
Ze sprong opzij voor een keukenhulp die met een grote schaal zich een weg langs haar probeerde te banen. Ze keek al snel weer op bij het horen van Norwoods stem. Ze liet zich door hem meevoeren naar een ander gedeelte van de tent. Hier was het rustiger merkte ze op. Een mooi gedekte tafel stond op hen te wachten. Ze ging zitten en liet haar blik even kort over de tafel gaan. Hij had zeker zijn best gedaan voor haar. Nu voelde ze zich helemaal slecht over haar actie eerder die ochtend. Ze wachtte tot hij ook zou gaan zitten en keek op bij zijn woorden. ‘Dat zou wel het beste zijn ja. Ik moet echt terug naar Elune. Ik zou een vreselijke moeder zijn als ik haar nog langer alleen liet. Niet dat ik de rest niet vertrouwd. Maar ik voel me toch meer op mijn gemak als ik weet dat alles goed met haar is,’ zei Eres zachtjes. Ze schepte kleine beetjes eten op haar bord en begon met nog kleinere happen te eten op een typische Madeline manier. Uiteraard wist ze dit zelf niet. Ze dacht er niet eens bij na waarom ze een simpele handeling als eten deed zoals ze het deed.
‘Ik heb nagedacht over je voorstel van gisteren,’ begon ze weer te spreken na een paar happen. ‘Ik wil het graag doen, komen lesgeven bedoel ik,’ zei ze. Eres zweeg even terwijl ze stil naar haar bord keek. ‘Dat is natuurlijk, als het aanbod nog steeds staat,’ vervolgde ze er zacht achteraan. Ze keek niet op naar Norwood. Ze wilde niet laten zien dat ze best nerveus was met de keuze die ze gemaakt had. Wat nou als het helemaal fout ging? En er kon zoveel fout gaan. Ze kon en waardeloze lerares zijn. Elune zou met andere leeftijdsgenoten geen aansluiting kunnen vinden. Ze zou zelf met dingen uit het verleden geconfronteerd worden waar ze misschien helemaal nog niet klaar voor was. Toch wilde Eres het proberen. Zateph en de rest zouden haar begrijpen en steunen, dat wist ze zeker. Dit was gewoon iets wat ze moest doen.
Uiteindelijk durfde Eres tussen de springerige blonde plukjes door weer op te kijken naar Norwood. Ze wilde kijken of ze emoties van zijn gezicht af kon lezen. ‘Bedankt trouwens. Dat ik mocht blijven, voor het leven van slaapkleding en me uitnodigen voor een heerlijk ontbijt. Ik waardeer het echt,’ zei ze met een warme glimlach in de hoop de stilte te kunnen doorbreken.

(Sorry het heeft echt heel lang geduurd. Maar er kwam telkens wat tussen of mijn inspiratie was spontaan verdwenen. Hij is ook niet zo lang. Waarom krijg ik trouwens toch altijd 's nachts mijn inspi terug xD)

_{Het kostte hem moeite de warme glimlach op zijn bleke gelaat te behouden, zoals hij parmantig tegenover haar zat, zijn ellebogen op tafel en zijn kin steunend op zijn in elkaar gevouwen handen. Hij schonk wat thee voor zichzelf in, pakte wat beetjes op zijn bord - maar bleef ten alle tijden Eres tussen zijn lokken door aankijken. Eerder loerend in de gaten houden, want hij kon het zich niet permitteren om haar nogmaals aan hem te laten ontkomen. De gracieuze glimlach keerde weer terug op zijn gelaat terwijl hij zijn hoofd naar haar oprichtte, hoorde met uitstralende vriendelijkheid haar antwoord aan. Diep van binnen maalden er hele andere gedachten door zijn hoofd. Bah, al dat gezeur over een klein nutteloos kind. O, ik moet nu écht terugkeren, ik zou echt een slechte moeder zijn als ik het niet deed, Elune dit, Elune dat, boehoehoe. For God's sake, die snotpeuter was al weerloos, met of zonder moeder. Wat voor verschil zou het maken?
'Uiteraard,' reageerde Savador met een amicaal glimlachje. 'De beschermende kracht van een moeder over haar kind is de sterkste die er bestaat, nietwaar?' Een kort, zacht lachje achteraan. Puur om de ironie, en de woorden die zoveel anders waren dan wat er werkelijk in hem om ging - en het feit dat zij dit niet wist. Het was ergens gewoon komisch.
Hij liet zijn mes en vork even zakken en staarde met halfdicht geknepen ogen een klein moment naar Eres. Het moest de manier zijn waarop ze at, maar ze leek nu meer op de Madeline die hij kende dan ooit tevoren. O, Madeline. Hij kon niet wachten om haar weer in bezemkasten te duwen, zijn lust en liefde op haar af te vuren alsof ze nooit anders hadden gedaan. Haar olijkheid was aanstekelijk, blijkbaar - want op de een of andere manier had zij de kracht, met een blik of handeling alleen al, om zijn 'stoute' kant naar boven te laten komen. Ja, die had hij ook en ja - ongetwijfeld dat zij dat ook moest weten. Zij, niet Eres.
Met een bedenkelijke frons tussen zijn wenkbrauwen had hij zijn blik weer van haar afgescheurd, maar hij keek weer op toen ze plotseling het onderwerp over zijn voorstel aansneed. 'Werkelijk?' Op zijn vragende toon kwam zijn warme glimlachje weer tevoorschijn. 'En?' Hij hapte een stuk bacon van zijn vork, zijn afwachtende blik vanuit zijn ooghoeken nog op haar gericht. Ze kon er beter mee instemmen, anders..
'Ik wil het graag doen, komen lesgeven bedoel ik. Dat is natuurlijk, als het aanbod nog steeds staat.' Het antwoord werd gelukkig voor haar sneller geleverd dan zijn woede zich al langzaam op kon bouwen. Quasi-verbaasd liet hij zijn bestek weer zakken, zijn wenkbrauwen beide even opgetrokken. 'Maar dat is..' Hij pauzeerde even, legde zijn mes en vork naast zijn bord neer om een graal met wijn in een hand te nemen. 'Geweldig.' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een smal glimlachje, en het lukte hem nog degelijk om de enthousiaste fonkelingen in zijn ogen te behouden. 'Brilliant,' vulde hij aan in het Shadraans voor hij een slok van zijn wijn nam. Goed - dan hoefde hij zich daar in ieder geval geen zorgen meer over te maken. 'Uiteraard.. dat het aanbod nog steeds staat. Elune komt op dezelfde opvang terecht waar mijn kinderen heen gaan, jij krijgt je eigen kamer en alle richtlijnen die je nodig hebt om les te kunnen geven, je kunt je vrienden in weekenden blijven zien - dat gaat helemaal goedkomen, vertrouw daar maar op.' Hij voegde een charmant knipoogje aan zijn woorden toe voor hij zijn wijn weer neerzette. Of het ook allemaal werkelijkheid werd wat hij beweerde wist hij niet - maar hij kreeg Madeline terug, dus wat zou het? Als hij er maar gelukkig van werd was het goed.
Dankbare woorden het volgende ogenblik; hij glimlachte erom, maar wuifde ze in een simpel gebaar weg en keek haar daarbij niet eens aan. 'The least I could do.' Uiteraard dat hij het haar uiteindelijk wel allemaal terug liet betalen of tenminste iets voor hem terug liet doen of iets dergelijks - want zo rottig zat hij wel in elkaar.

Na het ontbijt stond Vadorilimo buiten voor de tent, door Bor al opgezadeld en wel. Hij had hem tijdens het eten opgedragen dat al vast te doen, des te meer het tot voldoening bij Eres zou vallen. Hoe eerder ze terug kon, hoe beter. Zo dacht ze er vast over, en om haar volledig om zijn vinger te wenden stelde hij voor zolang haar belang natuurlijk voorop. Ook nu hielp hij haar een handje met opstijgen, al moest hij daarvoor in ruil nu wel achter haar plaats nemen. Zij tegen zijn borst en tussen zijn armen die de leidsels vasthielden ingeklemd, zijn bovenbenen een beetje duwend tegen de hare om er zeker van te zijn dat ze stevig in het zadel bleef zitten - het ging best. Een enkele hak in de flank van de hengst zorgde ervoor dat Vadorilimo in een vlot tempo wegstoof, het kamp uit, over het zandweggetje, richting het dorp. De rit leek korter dan hij leek, en tijdens de tocht greep hij zijn kans om onopvallend aan haar geurende goudblonde lokken te snuiven, zijn ogen daarbij steeds verheerlijkt gesloten. Madeline, was het enige wat bij hem te binnen schoot als zijn zintuigen voor de zoveelste keer weer werden geprikkeld door die heerlijke geur. Diezelfde geur die hem haast dol had gemaakt, op de avond dat hij haar naar een verlaten kamer in het kasteel had geloodst en zonder pardon bovenop haar was geklauterd, puur omdat hij zich niet langer meer in kon houden. Voor nu moest hij dat wel doen. Nog even volhouden. Nog even langer.
Bij de kroeg aangekomen liet hij Vadorilimo geleidelijk aan verminderen in snelheid, zodat een rustig verlopende stilstand gegarandeerd was. Zoals inmiddels gebruikelijk voor Eres moest zijn, nam Savador zijn plaats naast het paard weer in om haar ervan af te tillen. Met een warme glimlach op zijn gelaat waarbij hij lieflijk naar haar opkeek terwijl hij dat deed, zoals een bruidegom van een pas getrouwd stel dat zou doen met zijn bruid. Veilig zette hij haar weer op beide voeten neer op de grond, klopte voorzichtig wat viezigheid hier en daar van haar kledij. Hij liet in een langzame verzuchting de lucht via zijn neus ontsnappen en nam haar hand losjes in de zijne. Zijn blik zocht zich een weg naar boven, naar haar ogen. 'Tot weerziens,' nam hij met een klein glimlachje het besluitende afscheid. Langzaam hief hij haar hand in de zijne iets op om op de rug ervan een zachte kus te drukken. Toen hij haar hand weer losliet, liet hij een klein verfrommeld papiertje tussen haar vingers achter. Daarop stond de naam van de school, het adres, waar ze zou moeten wezen en al het andere wat relevant was om te weten waar ze moest zijn. Soepel sprong hij weer in het zadel, wierp haar een laatste glimlach toe en keerde het paard tenslotte in een rustige pas om. Zodra zijn gelaat buiten haar gezichtsveld was, onthulde zich een sinistere brede grijns om zijn smalle lippen.}

[ Dat heb ik ook Stare

Vandaar dat mijn posts meestal pas laat in de avond komen, ehe.
En maakt trouwens niet uit, ik ben ook niet de snelste poster meer :')
Topic is hierbij zo'n beetje afgesloten? Tenzij u nog voor een laatste keer wil reageren, ofcourse. ]

PROFILE MAGICIAN

» Like the clouds in the sky, the past drifts away. But like the rain being absorbed by the ground, the memories remain in my heart
» The past.
» my past gets me
» Just some memories.
» Memories will never be the same

Memories from another past.

Memories from another past.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen