De vraag waarom hij in zijn eentje het donkere bos in gegaan was galmde door zijn hoofd; al was het antwoord erop vrij simpel. Hij wilde vogels spotten en had de conclusie getrokken dat er genoeg vogels in het bos moesten zitten; toch? De takjes en blaadjes knisperden zachtjes onder Olivier zijn voeten. De jongen met de zwarte haren en de donkerbruine ogen liep zo stil mogelijk verder en keek ondertussen aandachtig om zich heen. Er was genoeg geluid om hem heen te horen. Het getik van een specht, het gezang van een merel, de wind die door de bomen waaide. De natuur leefde. En hoewel hij genoeg hoorde; zag hij jammer genoeg niet veel vogels. Wel een paar; zo had hij niet heel lang geleden nog enkele vrouwtjes merels gezien, één mannetjes merel en daar net nog een glimp van een ekster opgevangen. Daar was hij tevreden mee; maar als het even kon wilde hij vandaag iets meer zien. Waar zaten de kleurrijke vogels? Spechten waren prachtig maar jammer genoeg zag je ze bijna nooit; mede dankzij hun geringe grootte. En dan waren er nog de roof vogels. Meerdere malen had hij het gegil van een paar slecht valken gezien die om een hoge boom cirkelde. Hun silhouet was prachtig en hij verwachtte ook niet dat hij ze van dichterbij kon zien. Dat ze zo cirkelden kon heel goed beteken dat ze een nest hadden; en dus wilde hij de ouders zo min mogelijk storen. Natuurlijk, dit gold voor alle vogels die hij zag. Hij hield stil en bewaarde zijn afstand om de dieren zo min mogelijk te storen. Een doffe plof en het gegil van een konijn in pijn en/of doodsangst trok zijn aandacht. Lagen er hier konijnenvallen? Nee toch? Zo langzaam mogelijk liep hij voorzichtig naar de kant waar het geluid vandaan gekomen was. Mocht het dier in nood zijn zou hij het wel helpen, op één of andere manier. Met zijn hand boog hij wat takjes aan de kant zodat hij er gemakkelijk en veilig door kon komen. Toen stond hij stokstijf stil. 'Wow. Quel un bel animal'* bracht hij zachtjes fluisterend uit. Op de grond zat een grote roofvogel en Olivier beet in zijn vuist om niet een gilletje van enthousiasme te laten horen. Het beest had blijkbaar net gegeten; aan de sporen van bloed en vacht te zien. Daar was het geluid van het konijn waarschijnlijk dus vandaan gekomen. Het dier leek wel op een Arend, al was hij niet voor de volle honderd procent zeker. Om zijn nek hing een groot, zwaar fotoapparaat. Het nadeel hiervan was dat het ding een geluid gaf op het moment dat het de foto maakte en uitspuwde. Hij moest het er maar op wagen. Stilletjes liep de jongen een stapje achteruit en leunde tegen de boom. De jongen stond vrij verdekt opgesteld maar wel zo dat hij nog goed zicht had op de roofvogel voor hem. Het grote fototoestel dat oorspronkelijk van Erd afkomstig was bracht de jongen tot oog hoogte. Met het dier goed in beeld drukte hij op het knopje. Een kleine flits was te zien waarna er een machinale klik hoorbaar was. Met een soort brommend geluid spuwde de camera de foto eruit. De camera zakte weer naar beneden en met de foto wapperde Olivier voorzichtig, wachtend tot het plaatje droog genoeg was om op een veilige plek in zijn tas te stoppen.

// * Quel un bel animal = Wat een prachtig dier in't frans. Volgens vertalen.nu

Het dier voor hem was gigantisch. Het was een Arend, of daar leek het dier het meeste op, maar dan wel vele malen groter. Zo voorzichtig en stilletjes mogelijk maakte hij een foto van het machtig mooie beest. Jammer genoeg was zijn camera zelf nogal luid en had het ding ook een flits. Geschrokken draaide het dier zich om, vleugels een beetje van het lichaam af. Het was een dreig houding. Olivier drukte zich als het ware nog dichter tegen de boom aan en, op het wapperen van de foto na dan, stond de jongen verder stokstijf stil. Het wapperen ging nog een paar seconden door totdat de knul er klaar mee was en de foto duidelijk en mooi scherp zichtbaar was. Het reusachtige dier zette, wat wel een beetje leek op een twijfelende, stap dichterbij. Voor een klein moment schoten zijn ogen van de camera, naar de foto en dan weer terug naar het grote beest voor hem. Als het moest zou hij zijn foto laten vallen, het op een lopen zetten en hopen dat het dier hem niet begon te zien als prooi. De roofvogel begon haar kop uit te steken en leek zich te richten op de foto. Olivier was een springveer, zo gespannen. Hij slaagde dan ook een zucht van verlichting toen het dier haar kop weer terug trok en de dreighouding afzakte. Bij het horen van een stem, háár stem; de stem van de vogel, werden zijn ogen een fractie groter. Dat was iets wat hij zeker niet verwacht had. Lag hij nog te dromen? Was hij gedrogeerd door iemand? Hadden zijn hersenen een probleem en was hij aan het hallucineren? Dat kon allemaal maar het voelde zo echt en hij wist ook zeker dat hij wakker was geworden vanochtend. Hij schudde zijn hoofd in verwarring en had een moment nodig om zijn stem te vinden. ‘U…umh..’ Hij schraapte zijn keel en wees wat schaapachtig naar de foto. ‘Je bedoelt.. dit?’ vroeg hij, terwijl hij de foto iets naar het dier toedraaide. 'Dit is een foto. En.. en dat andere ding is een camera. Daar maak je een foto mee.' Dit was… zeker een andere ervaring dan hij gewend was. Hij babbelde wel eens tégen de vogels; dan was het vooral dat hij ze vertelde stil te blijven zitten zodat hij een foto kon maken, maar hij had nog nooit gebabbeld mét een vogel. Laat staan een reusachtig grote roofvogel. Het was raar, verwarrend, angstaanjagend, geweldig en magisch. Al wist de jongen niet precies wat hij ervan denken moest. Misschien was hijzelf nu wel doorgedraaid en gek geworden of aan het worden. Wie weet. Of het was weer een staaltje magie dat hem liet verwonderen. Of misschien was het dier een mutatie of een experiment? Werkelijk waar had de jongen geen flauw benul wat het was en wat het kon zijn. Het enige wat hij wist was dat dit het tweede grote dier was die hij tegenkwam. Eerst was er Claw, het grote hagedisachtige reptiel van Luna en nu was er dit magnifieke dier.

// Geen probleem, Julya <3