Het was moeilijk geweest om de hele dag zijn aandacht bij de lessen te houden. De zon, de vogels, de wind. Alles werkte samen en riep hem zachtjes toe om naar buiten te gaan. Om door het bos te rennen, van de waterval te springen, de ruïnes te beklimmen. Het waren dagen als dit dat hij thuis miste. De uitgestrekte eindeloze bossen voor hem met hun hoge bomen. De haast oneindig lijkende variatie aan dieren en planten. Hij, Valter en Lina die gewoon de hele dag konden kletsen en 's avonds met z'n allen dansen bij het kampvuur. Voor de zoveelste keer die dag legde Hunter zijn hoofd moedeloos op de tafel voor hem. De dag ging veel te traag voorbij.

Hij was dan ook als eerste het lokaal uit verdwenen toen de bel ging. Het was op de gang, net buiten de bibliotheek dat hij Luci tegen was gekomen. Ze had hem verteld de avond vrij te houden. Eigenlijk had Hunter haar willen zeggen dat hij andere plannen had, maar Luc's verzoek had erg serieus geklonken. Veel te serieus om toch te kunnen zeggen ''een andere keer''. Dus hij beloofde zijn avond vrij te houden en na die woorden had hij Luci nagekeken die de andere kant op liep.
Hunter was naar de afdeling gerend om zijn schoolspullen op zijn kamer neer te leggen en had eigenlijk nog naar buiten gewild. Maar de laatste les was langer uitgelopen dan de bedoeling was geweest. Als hij niet naar de eetzaal ging dan zou dat geen warm avondeten voor hem betekenen. Dus met een zucht ging hij terug, het trappenhuis door naar beneden, naar de grote zaal. Hij trof geen Luci aan, maar waarschijnlijk was ze nog bezig. Dus Hunter schoof met zijn bord aan bij een ander groepje leerlingen dat hij kende uit de lessen. Hij was een een verhitte discussie met een meisje met wie hij Verzorging van Fabeldieren volgde over het verschil tussen twee bepaalde mythische dieren. Voor zover een discussie bij Hunter verhit kon raken dan, toen hij werd aangestoten door de jongen naast hem. 'Zeg is dat niet jouw vriendin?' vroeg grijnzend, wijzend op Luci. 'Oh nee, ik zou nooit jouw droom in duigen willen laten vallen,' was Hunters semi-bezorgde reactie. Het hoofd van de jongen begon meteen te gloeien en joelend door de rest werden er een paar opmerkingen naar hem gemaakt. Ze wist het misschien zelf niet, maar Luci stond bekend als dat vrolijk meisje met de lieve glimlach. Haar schoonheid zat in haar vriendelijke en onschuldige optimisme. Iets wat echt niet onopgemerkt bleef. Hunter was ondertussen opgestaan om naar Luci te zwaaien en aan te geven waar ze zaten. Hij glimlachte naar haar toen ze tegenover hem kwam zitten. De gesprekken gingen ondertussen verder aan de tafel. Maar het viel hem op hoe stil Luci was. Hij was haar serieuze toon van eerder die dag nog niet vergeten. 'Luci, alles oké? Meestal eet je nooit zo weinig,' zei hij, enigszins bezorgd. Haar antwoord verwarde hem echter meer dan het verklaringen gaf.

Normaal gesproken zou hij toch verder gevraagd hebben. Maar toen ze aan het toetje begonnen leek Luci al gauw weer helemaal de oude te zijn. Hij was nog niet eens halverwege toen Luci ineens de zaal uit stormde. Verbaasd keek Hunter haar na. De vraag van het meisje dat naast haar had gezeten wat er aan de hand was beantwoordde hij met het ophalen van zijn schouder. Maar al snel kwam ze terug met het verzoek of hij hier op haar wilde blijven wachten. Hoofdschuddend keerde Hunter zich weer tot zijn bord. De minuten kropen langzaam voorbij en een aantal mensen namen afscheid om van hun vrije avond te genieten. Tegen de tijd dat Luci terug was, was de tafel een stuk leger. Hij zat met zijn rug naar haar toe, dus hij merkte haar pas op toen hij haar hand door zijn haren voelde gaan en haar zacht hoorde grinniken. Hunter draaide zich om, om een Luci te zien die met een tas in haar hand op een stoel was gaan staan en haar vinger prikkend in de lucht op hem gericht hield. Haar poging tot een theatrale introductie van haar idee viel al snel in het water toen ze zelf in lachen uitbarstte. Ze sprong al gauw van de stoel af en liet hem zien waar alle heisa nou om ging. Een grote zak met mierzoete, tanden rottende marshmallows bleek de boosdoener te zijn. Had hij zich daar nou zo druk om lopen maken? Een paar snoepjes? Hij zette een streng en serieus gezicht op waarna hij langzaam op stond van de tafel. 'Luci, ik wil je wel even laten weten hoe ontzettend bezorgd ik om je was. Wil je me nóóit meer zo laten schrikken jongedame. Daarbij had ik misschien wel andere plannen voor mijn avond,' zei hij, bijna boos zo serieus. Maar daarna moest hij grijnzen. 'Nee, grapje, tuurlijk ga ik mee. Wij weten allebei dat ik geen sociaal leven heb,' grapte hij waardoor het duidelijk werd dat zijn vorige woorden niet zo gemeend waren als ze hadden geklonken, al had hij wel even gevreesd dat er echt iets ergs gaande was.

Heel even wendde Hunter zijn blik af om na te denken. Daarna verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik weet wel iemand,' sprak hij, maar de uitdrukking op zijn gezicht voorspelde niet veel goeds. Hij wenkte Luci mee en gezamenlijk liepen ze naar buiten. Hij nam haar mee naar een van de zijmuren van het kasteel waar zich de leerlingen etages bevonden. Hij telde even de ramen van de verdiepingen om zeker te zijn dat hij de juiste had. Daarna raapte Hunter een paar steentjes van de grond en gooide ze tegen het raam om de aandacht te trekken van de persoon die er leefde. Zodra de aanwezigheid van leven bevestigd was schraapte Hunter zijn keel. 'Drakepunzel, Drakepunzel. Laat vallen die mooie lange lokken,' riep hij poëtisch naar boven. Zich beseffend dat Drake's haar nooit lang genoeg zou kunnen zijn om de grond te raken, laat staan dat Hunter erlangs omhoog klom, besloot hij om de jongen zelf maar te gaan halen. Hij liep naar de muur en legde zijn hand tegen de stenen. De klimop begon een groene gloed af te geven en werd langzaam dikker en langer tot hij makkelijk Hunters gewicht kon houden. Behendig klom de jonge Grenaan langs de klimop naar het raam van zijn vriend. 'Goedenavond schone slaapster. Voordat je boos wordt en me het raam uit duwt....we hebben marshmallows. Het enige wat we nu missen is iemand die weet hoe je een goed kampvuur stookt,' sprak hij kalm terwijl hij op de rand van het raamkozijn ging zitten. 'Wat zeg je ervan?' vroeg hij met een kleine grijns.

Zijn rustige blik gleed langzaam over het veld heen. Onder het zwarte haar vandaan waren zijn oranje ogen te zien, herkenbaar en nu zelfs sluw misschien. Hij liet zijn vingers aflopend tegen zijn knie tikken die omhoog getrokken was. De wind speelde zachtjes met zijn haar. Een zwoele warme wind die je tegenkomt op warme lente of zomer midagen. Hij had er al een tijdje gezeten, gewoon genietend van het uitzicht. Een van Drake's grootste hobby's was het kijken naar andere mensen. Wat ze deden, zeiden, of hoe ze er soms uitzagen. Sommige vielen meer op dan anderen wat in sommige gevallen ook een reden had. In de warme lente was die hobby zelfs nog leuker. Misschien ook omdat er dan iets minder kleding rond het lichaam zat. Ook was het leuk dat je opeens overal relaties zag ontstaan door het vrolijke sfeertje wat dit weer teweeg bracht. Toch geloofd Drake dat dit nog wel te maken had met een oer oud instinct. Lessen had hij niet veel gehad vandaag en de laatste twee had hij overgeslagen omdat de jongen er simpelweg geen zin in had. Hij nam een trekje van de sigaret die hij had opgestoken, waarna hij het met een bijna elegante beweging van zijn hoofd uitblies. De meeste mensen stonden nu op om te gaan eten, Drake had echter niet zoveel honger nu dus bleef hij zitten.

Hij zat trouwens niet op het gras zelf. Meer in de achterhoek tegen de muur van het kasteel aan. Een zijlingse schaduw werd naast hem geworpen door de laag hangende zon. Hij hield er ook niet zo van om zelf in het middelpunt te zitten waar iedereen hem gelijk in de gaten had. Hij zat liever op de achtergrond, kwam alleen naar voren als hij zelf daar om had gevraagd. Vooral wanneer hij dronken was kon Drake veel losser zijn en veel lol kon je met hem hebben ook. Nee, hij bepaalde het wanneer alle aandacht op hem gevestigd was en dan? Alleen dan kon hij er ook met volle teugen van genieten. Na een klein kwartiertje zag hij hoe bijna het hele veldje wel leeg was gelopen. Hij verbrande het restje sigaret en besloot ook maar eens op te stappen. Hij voelde ten slotte toch zijn maag wel rommelen. Echt in de grote zaal blijven zitten had hij echter niet zoveel trek in. De jongen wreef over zijn neus en stond daarna op, klopte het droge gras van zijn reet waarna hij het bordes op liep. Eenmaal in de grote zaal pakte Drake twee broodjes rouwe tartaar met uitjes, heerlijk. De eerste at hij op terwijl zijn ogen door de zaal gleden. Hij zag wat leraren zitten die druk in gesprek waren, vrienden groepjes, studie nerds en nog wat outcasts. Al snel wist hij weer waarom hij hier tegenwoordig niet meer zo vaak zat.

Nu draaide hij zich om en liep de gang door naar zijn kamer, maar terwijl hij daar liep vielen zijn kijkers op iets anders dan zijn broodjes. Er liepen twee meiden een paar meter bij Drake vandaan en nog wel zijn kanten op. Eentje had nog een boek vast en de blonde lange krullen  vielen over haar ranke schouders. De andere rooie had een beetje een muisjes gezicht wat haar wel schattig maakte en Drake bijna kat wilde spelen.  Hij versperde ze slinks de weg met een soepele beweging. De ene hand tegen de muur, met in zijn andere hand het broodje dat bijna op was. ''Hellow dames'' sprak Drake met warme stem. Ze keken verbaasd op. Het muisje giechelde, de ander keek wat onthutst. ''Zouden jullie mij misschien kunnen helpen? Ik ben namelijk.. de weg naar mijn kamer kwijt. Het is op de fire etage, maar ik ben hier nog maar nieuw.'' als fluweel rolde de woorden uit zijn mond. De blondiene zette haar hand in haar zij. 'Dus jij bent nieuw? haha echt niet. Wij kennen jou al erg goed hoor.' Drake keek schuldbewust. Voordat hij wat kon zeggen begon het muisje al. 'Dus we gaan graag met je mee naar je kamer, Drake.' En toen verscheen de grootste grijns op Drake zijn gezicht die hij in dagen had gehad. Jackpot. Hij gooide het broodje weg -wat in het gezicht kwam van een eerste jaar- en hij liep naar de dames toe om zijn armen om hun schouders te slaan. Hij liep triomfantelijk met ze mee naar boven.

Eenmaal boven in zijn kamer aangekomen deed Drake zijn shirt gelijk uit. Hij maakte het ze gemakkenlijk en genoot bij het zien hoe ze op zijn bed vielen en bijna om hem schreeuwde. Hij liep naar ze toe, kwam tussen ze in liggen en legde zijn hand rond de zachte huid van de kin waar blond haar langs viel. Hij kwam langzaam dichterbij om zijn lippen op die van haar te plaatsen. 'Drakepunzel, Drakepunzel. Laat vallen die mooie lange lokken,' hoorde hij haar opeens met een verbazend mannelijke stem zeggen. Drake was uiterst... verbaasd, is een understatement, maar het eerste wat hij wist was dat hij wakker werd in zijn bed zonder twee meiden in het donker. Drake keek slaperig en verward om zich heen. Wat was hier aan de hand? Hij knipte het licht aan en stapte zijn bed uit. Hij deed zijn badjas aan en liep naar de gordijnen waar hij ook het getik van steentje dacht te horen. Toen hij ze open deed kwam er al meer avondlicht naar binnen. Nu herinnerde hij zich het weer. Drake was van plan geweest om even een dutje te doen na de training met Yang, omdat hij over het algemeen al niet goed sliep en was er iets langer in gebleven dan verwacht. Blijkbaar kon hij dus nu wel slapen.

Drake deed zijn raam open en zag tot lichte verbazing een goede vriend voor zijn kamerraam verschijnen. De jongen keek hem licht geïrriteerd aan doordat Hunter hem uit deze droom had wakker geschud. Hij had het wel kunnen gebruiken na dat gedoe met Hayden. Niet dat hij Hunter daar ook maar iets de schuld van kon geven in die zin, wist hij veel dat Drake sliep. Al snel begon bunty te praten. 'Goedenavond schone slaapster. Voordat je boos wordt en me het raam uit duwt....we hebben marshmallows. Het enige wat we nu missen is iemand die weet hoe je een goed kampvuur stookt,' Okey, Drake kon het niet laten om te grinniken om wat Hunter hem nu vertelde. Hij slaakte een zucht terwijl hij met zijn handen op de vensterbank leunde. Drake keek Hunter aan, de jongen die ooit zijn leven had gered. ''Dat is goed, maar geef me dan even de tijd om me te fatsoeneren. Daarbij reken ik op een snelle lift naar beneden op die uit de kluiten gewassen madeliefjes van je.''

Hij kon niet anders dan grijnzen om Drake's geïrriteerde gezicht. Blijkbaar had hij hem gewekt bij wat een wel heel fijne droom moest zijn geweest. 'Mijn madeliefjes staan tot uw bevel oh uwe Drakerigheid,' zei hij terwijl hij zijn vriend salueerde. Hij was allang blij dat de jongen had besloten mee te gaan. Hunter had van verschillende schoolgenoten de geruchten gehoord over Drake sinds het meisje Hayden was vertrokken. Hij had haar nooit echt persoonlijk ontmoet, maar was wel op de hoogte van haar relatie met Drake. Hij bleef rustig zitten tot zijn vriend zover was. Daarna maakte hij van een blad een opstapje waar Drake zijn voet in kon zetten en een dikke stengel waar hij zich aan vast zou kunnen houden. Toen hij eenmaal op de grond was klom Hunter er behendig achteraan. De laatste anderhalve meter liet hij zich vallen en zakte even door zijn knieën om de klap op te vangen toen hij weer de grond onder zijn voeten voelde.

Hij trok zijn wenkbrauwen naar Luci op toen ze hem een wel heel vreemde vraag stelde. 'Ik heb nooit gezegd dat het een meisje was die ik in gedachten had,' grijnsde hij haar naar. 'Het was Luci's idee om een kampvuur te stoken,' vertelde Hunter aan Drake nadat Luci zichzelf aan de jongen had voorgesteld. Luci liet er verder geen gras over groeien en draaide zich in al haar enthousiasme om en liep richting het grasveld. Hunter haalde zijn schouders op naar Drake en volgde de blonde dame. Luci liep al snel een flink stuk vooruit. Al was hij er niet helemaal zeker van of het allemaal af te schuiven was op ongeduld zoals ze zelf had aangegeven. Het gaf Hunter even de kans om kort een paar woorden met Drake te wisselen. 'Ik hoorde dat jouw levenswiel de laatste tijd tegen enkele hobbels is aangerold. Nu ben ik er natuurlijk niet om je uit te horen, maar je kan me voor meer lastig vallen dan enkel het behangen van Savadors kantoor met pannenkoeken. Dat weet je toch?' vroeg hij kalm, gebruikmakend van de termen van zijn geloof. Hunter deed er niet veel mee buiten zijn stam, maar er waren dingen zoals opmerkingen en uitdrukkingen die toch door opvoeding erin glipte.

Hij wachtte even of Drake er iets op wilde zeggen. Maar zijn aandacht werd al snel gevraagd van Luci die ineens voor hun neus stil was blijven staan. Om niet zomaar tegen haar op te lopen legde hij even zijn hand op haar schouder en keek haar glimlachend aan. Ze leek er voor een paar tellen niet helemaal bij te zijn. Hij kreeg de kans niet te vragen of alles goed was. Luci's aandacht ging naar haar kat die aan was komen lopen. Toen de kat langs hem liep en hem ook een kpje gaf zakte Hunter even door zijn knieën om het dier zacht langs zijn koppie te strelen om daarna zacht lachend om Luci weer verder te lopen. Uiteindelijk draaide ze zich weer om toen ze het grasveld hadden bereikt. Hunters blik ging naar Drake. 'Ik geloof dat ze jouw expertise wilt weten,' glimlachte hij naar zijn vriend. Het groepje meisje verderop had hij redelijk genegeerd. Hij had een enkeling herkent en dan ook begroetend geknikt, maar hij was hier niet voor hen. Hij was hier voor Luci en Drake. Daar ging zijn aandacht dan ook naar uit. 'Lulu, ik denk eerlijk gezegd dat het niet heel erg uit maakt waar we gaan zitten,' glimlachte hij zwakjes tegen haar.

Hij wreef over zijn slaperige hoofd en knipperde met zijn ogen. Hij stond in zijn kleren nu bij hem raam om vervolgends op de plant te klimmen die Hunter voor hem gegroeid had. ‘Looking cool up there!’ hoorde hij opeens een enthousiaste stem joelen. Drake keek met opgetrokken wenkbrauw naar beneden. Een bolletje vrolijkheid met lange blonde haren stond daar half uit haar dak te gaan en Drake had zo het gevoel dat dit nog maar het begin was.

Uiteindelijk waren ze beneden, nog voor Drake iets kon zeggen keek ze hem als een kitten aan met grote ogen. ‘Is dit je prachtige jonkvrouwe?’ hoorde hij haar gieren. Drake versmalde zijn ogen en hij had de neiging om zijn arrogantie te laten opspelen. Wat hem tegenhield was dat dit een goede vriendin was van Hunter zo te zien en hij wilde de sfeer niet voor hem verpesten. ‘Gommine, gommine,’  sprak het meisje voordat hij verder nog iets kon zeggen. Hij hief zijn hand, maar nogmaals sprak ze in al haar vrolijkheid. ‘Met de woorden Drakepunzel had ik echt het beeld van een prachtige jonkvrouwe in mijn hoofd,’ Drake zette een hand in zijn zij, ''Zeg, wat-'' 'Ik heb nooit gezegd dat het een meisje was die ik in gedachten had,' sprak Hunter tegen het meisje en Drake zuchtte even. ''Yeah things in life are not always what you quite expect of it hm.'' sprak Drake meer in zichzelf. Hunter zei dat het Luci's idee was om de marshmellow's te roosteren. Luci heette de stuiterbal dus, ze stelde ook zichzelf nog snel voor en was nieuwsgierig naar zijn naam. ''Suprising.'' sprak Drake sarcastisch over dat het haar idee was. Hij stopte zijn handen in zijn zakken. ''The name is Drake Burned, Jolly.'' sprak Drake rustig. Zijn hand werd geschud en nog voordat Drake verder iets kon zeg stoof ze er vandoor, Drake keek haar na en rolde met zijn ogen.

Hunter en Drake liepen achter Luci aan die zo te zien al allemaal plannen in haar hoofd had. Doordat Drake zich nooit zo bezig hield met gevoelens van mensen, vooral niet die hij net kende, viel het hem niet op hoe Luci effect had gehad door zijn eigen energie. Als hij het wel had geweten? Dan boeide hem dat eerlijk gezegd ook niet zo erg. Hij zag hoe Luci voor hem liep en ze voelde voor hem echt als een, ja, hoe moet je dat uitleggen. Drake kon er eigelijk nog niet achter komen wat het precies was. Ondertussen genoot hij daarom extra van de rust die Hunter altijd uitstraalde. De jongen had het over zijn levenswiel en dat Hunter ook wel andere dingen leuk vond naast het pesten van Saf. Drake slaakte een zucht, keek weg van zijn vriend al zou hij gelijk weten dat wat dit betekende. Hij keek naar de lucht die al langzaam van kleur begon te veranderen. ''Laten we zeggen, dat ik de situatie op dit moment ook liever anders had gehad. Jammerlijk is het zo dat de dingen in mijn leven altijd wel hobbels en bobbels hebben gekend.'' Drake wreef in zijn oog om er wat slaap uit te vissen en keek even naar Hunter. ''Ik waardeer het dat je je om me bekommerd Hunty, maar het komt wel weer goed.'' Drake wist nu niet meer of hij loog of dat hij sprak vanuit zijn eigen hoop. Opeens bleven ze stil staan, want Luci stond midden op het pad te hypen op een kat. Hunter aaide het dier. Drake keek omlaag naar het wezen, de kat keek hem aan met zijn priem oogjes. Je zag hoe de oren van de kat even naar achteren bewogen en hij zwiepte ferm met zijn staart. Drake hield zijn handen in zijn zakken en boog niet omlaag, wendde zijn blik af en sloeg de kat gade. Katten, lieve en warme dieren die voor vele zoveel liefde konden opwekken. Drake had een vreemde relatie met katten. Hij had altijd het onbehagelijke gevoel door hun ogen dat ze recht in zijn ziel konden kijken. Dat ze alles van hem wisten maar daar niet over spraken. Hun klauwen die konden spelen, maar ook konden moorden. Drake kende de kat, maar de kat kende ook Drake. Misschien beter dan hij ooit had kunnen denken. Ondertussen was het dier weg gelopen en zette zij ook hun pas voort.

Drake zag hoe Luci van plek naar plek wees of liep over welke plek ze het beste konden gaan zitten. 'Ik geloof dat ze jouw expertise wilt weten,' ''Ik denk t ook, hm ze zal vast wel wat vinden.'' Hij zag haar ook treuzelen, tot ze werd opgeschrikt door hetzelfde geluid waardoor Drake opkeek. Toen Drake omkeek verscheen er opeens een grijns op zijn gezicht. Een aantal meiden hadden zo te zien besloten om te gaan picknicken. Zo te zien kende ze Luci, of niet? Drake wist het niet maar hij herkende er wel een paar. in zijn hoofd vinkte hij in zijn hoofd af. Hij keek naar ze en genoot van hun schaars gekleedheid door het zomerse weer. Drake zwaaide naar ze met een knipoog er op gevolgd. Hij hoorde enkele nu opeens hard giechelen. Ergens sprak een stemmetje in zijn hoofd, dat als hij daar bij zou gaan zitten kon hij misschien wél zijn droom waar maken die hij net had gehad, maar dan nog beter! Hm, toch bleef hij bij de andere twee, omdat hij dit ook lullig vond voor Hunter en Luci. Hij was namelijk wel een van van zijn woord, soms. Ondertussen was Luci nog steeds op zoek naar een leuk plekje, die ze nu dus gevonden had. Met de grote zak marshmallow's was ze gaan zitten bij een gedeelte zand, er lagen ook wat stenen. Drake keek er naar en knikte, waarna hij even naar de bosrand liep om daar wat blokken hout te halen en drie goede rooster takken. Op deze manier konden Hunter en Luci ook misschien even kletsen? Drake zocht een tijdje tot hij alles had wat hij nodig had. De hout blokken gooide hij neer, waarna hij ze netjes tegen elkaar aan zette. Ondertussen begon t al donkerder te worden. Drake keek even naar de groep meiden, maar was al snel weer gefocust op zijn werk. Nu alles goed lag stond de jongen op en kon er toch een glimlach vanaf omdat hij wist dat hij nu zijn magie mocht gebruiken. Hij bewoog zijn hoof om het zwarte haar voor zijn ogen weg te halen. Nu hij goed kon zien, maakte hij een beweging met zijn hand in zzijn vuist tot hij die opende. Vanuit zijn hand schoten drie kleine knikkers van vuur balletjes. Eenmaal in de lucht veranderde ze in kleine draakjes, niet groter dat een etui. Hij liet ze een rondje vliegen en wat trucjes doen, want Drake was Drake niet als hij zich niet even zou uitsloven. Uiteindelijk doken de vuur wezenstjes naar beneden en ze doken tussen het hout door, alsof ze er doorheen danste en er mee speelde. Langzaam vatte alles vrolijk vlam. Drake leek hier van te genieten en liet het zo heet worden dat het vuur al snel goed warm was. Nu hoefde hij niks meer te doen, dan zou het hout zijn werk doen voor Drake. Hij gaf de twee takken aan Hunter en Luci waarna hij naast zijn vriend ging zitten. ''Okey, kom maar op met zo'n mals spekje, nu heb ik trek.'' hij leunde op zijn ellebogen en keek Luci aan. Het vuur weerkaatste in zijn ogen en wierp ook licht op zijn diep zwarte haar.

Waar de meisjes van enkele meters verder op een dekentje hadden neer gelegd zodat hun kleren niet vies zouden worden, was Luci zonder pardon gewoon op het stoffige stukje grond gaan zitten. Ze had dan wel echte meisjes kleren aan, een wit kante rokje, grijze kniekousen met strikjes en een baby blauw bloesje met korte mouwtje. Ze was in haar doen soms niet een standaard meisje. Vergeleken met een tomboy was ze dat wel maar kijkende naar andere meisjes weer niet. Het deed haar weinig als haar kleren vies werden of als ze haar handen in de aarde moest steken. Natuurlijk had ze zo wel haar ‘werk’ kleren maar daar trok ze zich ook niet echt veel van aan. Met andere woorden ze was gewoon een te vrij persoon om zich druk te maken over of haar kleren vies werden of dat een van haar nagels zouden breken.
Hierom, dat ze z’n vrij persoon was, had ze dan eigenlijk altijd een safety short onder haar rokjes aan zodat ze gewoon kon doen en laten wat ze wilde. Op het moment zat ze dan ook niet als een typisch meisje keurig met haar benen op z’n manier dat er niks te zien was. Nee, Luci die was gewoon in een kleermakers zit gaan zitten. Het was niet dat je haar saftey short kon zien, haar rokje viel precies goed, maar toch was het een ander gezicht dan bij de meisjes een eindje verder op.
Sommige mensen vonder haar hier om maar een ‘vreemd’ meisje. Eentje die niet super elegant was van tijd tot tijd. Maar haar moeder, en de rest van de familie, vonden het alleen maar grappig en zeiden dat het Luci ook ergens sierde. Dus met deze woorden, en het feit dat ze nogal care free was, had ze besloten zich niks aan te trekken van andere en gewoon zichzelf te zijn. De mensen die van haar hielden zouden toch wel van haar blijven houden. En dat was het belangrijkste.

Op het moment dat ze daar was gaan zitten waren de twee jongens al snel verschenen. Drake die had goed keurend geknikt en draaide zich om om wat hout te pakken. De ogen van Luci volgde hem terwijl ze kauwde op de marshmallow. Vervolgens gleden haar ogen naast zich en zag ze Hunter zijn benen. Via zijn benen gleden haar ogen omhoog tot ze hem aan kon kijken. Zonder het echt aan te geven pakte ze de onderkant van zijn blouse vast en trok hem naar beneden. Toen hij eenmaal zat keek ze hem breed glimlachend aan terwijl ze vrolijk grinnikte.
Deze gezichtsuitdrukking verdween echter al na enkele seconden en haar ogen gleden naar haar schoot. Hier was ze met haar handen aan haar rokje aan het frummelen. Gedachtes over eerder vandaag dat ze Hunter zo zorgen had laten maken kwamen in haar hoofd op. Ergens voelde ze een klein puntje van schuld gevoel en blies haar wangen dan ook op gepaard met een moeilijke gezichtsuitdrukking.
Hierna haalde ze diep adem en bleef kijken naar haar rokje. ‘Huunteeerrrr.’ Klonk het van haar kant en ze deed moeite de zenuwen in haar buik te negeren. Ergens vond ze het soms moeilijk om haar excuses aan te bieden. Vooral tegen Hunter. Wellicht kwam dit omdat ze hem nooit pijn zou willen doen en hiermee aan gaf dat ze wel degelijk iets verkeerds had gedaan. Al wist ze dat haar vriend de dingen vaak niet zag als iets wat ze ‘verkeerd’ had gedaan, toch wilde ze haar excuses aanbieden. Vroeger deed ze het een stuk vaker, zei ze sorry voor de meest onbenullige dingen, dus het was al beter dan eerst. Maar toch waren er soms nog van die momentjes dat ze zich gewoon zorgen maakte en hoopten dat hij niet echt geïrriteerd was geweest. ‘Sorry voor vandaag, ik wilde je niet ongerust maken. Gewoon een suprise enzo, voor fun... ja... gommine.’ Na deze woorden zuchtte ze en propte snel een marshmallow in dr mond. Ze voelde al aan zijn sfeer dat ze zich weer druk had gemaakt over niks en wist alweer een glimlach op haar gezicht te toveren.
‘Trouwens.’ Sprak ze nog met volle mond om daarna haar eten door te slikken. ‘Drake he...’ Ze viel stil keek achterom naar de jongen en toen voor zich. In haar ogen was iets te zien wat alleen mensen die haar goed kende begrepen. Het was een blik die ze had als ze dacht over de dingen die ze binnen had gekregen. Een blik waarvan de meeste mensen niet wisten wat deze betekende en er dus geen aandacht aan schonken. Maar sommige individuen zouden begrijpen dat ze sprak over iets wat eigenlijk niet voor haar gedachtes bestemd was geweest. ‘He has...’ Ze kneep haar ogen samen en probeerde de juiste woorden te vinden. De woorden die zouden kunnen omschrijven wat Luci zo juist had waargenomen.
Uiteindelijk glimlachte ze en verdween de blik in haar ogen. Alsof ze zojuist een soort vrede had gevonden met haar eigen gedachtes. Ze schudden haar hoofd en keek Hunter weer aan. ‘Hij kan een vriend zoals jou goed gebruiken.’ Concludeerde ze met een zachte, zorgzame stem die aan gaf dat ze zich besefte wat ze zei. Hierna haalde ze een marshmallow uit de zak en hield deze met een liefelijke glimlach voor Hunter. ‘They are nomelicious.’ Zei ze, een van haar aparte woorden. Om daarna even geschokt op te kijken toen ze onverwachts het geluid van vallende houtblokken hoorden. Een grinnik klonk van haar kant waarna ze aandachtig bekeek hoe Drake met het hout werkten.

Normaal gesproken zou ze haar hulp aan hebben geboden maar ze zag dat Drake het goed zelf kon dus bleef ze stil, op wat geneurie na. Ze merkte hoe de avond lucht donkerder begon te kleuren en zo zijn nachtelijke schaduw over het terrein liet vallen. Het zou niet lang meer duren eer de sterren zouden blinken aan de hemel. Iets wat Luci altijd een lust voor het oog vond. Ze kon dan ook niet wachten tot het zo ver was.
Voor nu werd haar aandacht echter getrokken door de vuurmagier die op was gestaan. Ze zag een glimlach om zijn lippen krullen en kon het niet laten zelf ook te glimlachen, al deed ze dat praktisch al. Geïnteresseerd bekeek ze zijn beweging en zag dat hij zijn vuist opende. Hieruit schoten drie kleine, oplichtende, vuur balletjes. Luci had vaker een vuurmagier in werk gezien maar vond het altijd een bijzonder iets om te aanschouwen. Wat ze eigenlijk van elke magie soort vond, maar dat ter zijde.
Deze balletjes veranderde in de lucht tot kleine draakjes. Ergens wilde ze op springen en de wezentjes van dichtbij bekijken. Het was echter een gevoel wat haar tegen hield en haar korte stuiptrekking om omhoog te springen tegen hield. Ze bleef zitten maar lachte breed terwijl ze vol verwondering keek naar de draakjes.
‘Woooaaah!’ Bracht ze uiteindelijk toch enthousiast uit en klapte in haar handen. Het was een prachtig iets om te zien dus geheel stil kon ze echt niet blijven. Dat was net zoiets als vragen aan een kind om van de open koekjes trommel af te blijven. Bijna onmogelijks dus.
De show die Drake had opgevoerd eindigde met dat de vuur wezentjes naar benden doken en speels tussen het hout door sprongen. Langzaam begon dit hout vlam te vatten en Luci voelde de beginnende warmte. Ze liet een tevreden geluidje klinken en keek Drake daarna aan. ‘Super gedaan. That was amazing!’ Sprak ze vrolijk, maar niet hyper, en stak haar duim naar de jongen op. Vervolgens pakte ze een stok aan en keek toe hoe de jongen aan de andere kant van Hunter ging zitten. Nu zaten de drie zo ongeveer om het vuur heen met Hunter in het midden. De gene die het hele groepje bij elkaar had gebracht, erg iconisch en ironisch dus.
Ze hoorde de woorden van Drake en lachte. ‘Ze zijn echt te goed gewoon.’ Antwoordde ze en gaf hem een spekje door zowat over Hunter zijn schoot heen te leunen.

Toen ze weer zat keek ze naar de zak met marshmallows, naar haar vriend en weer terug. Een bedenkelijke blik verscheen op haar gezichtje en ze keek de jongen met spleetjes ogen aan. ‘Hhhmmm...’ Klonk het nadenkend waarbij ze haar lippen tuiten en Hunter aan keek alsof ze hem aan het verhoren was.
‘Oke!’ Zei ze na enkele seconden en plaatste de zak marshmallows op zijn schoot. ‘Ik vertrouw u, edele Hunter van Gren, de al machtige marshmallow zak toe. Dat u de inhoud met eerlijkheid zal verdelen over het gezelschap.’ Sprak ze met een jonkvrouwen stem om daarna zachtjes te grinniken. ‘En dus niet alles zelf op eet anders zorg ik er voor dat je een week niet slaapt.’ Voegde ze er aan toe met haar normale stem en kon een ondeugende, waarschuwende, twinkeling in haar ogen niet onderdrukken.
Om vervolgens over te gaan op waar ze voor gekomen was pakte ze een marshmallow en prikte deze op de stok. Voorzichtig, hopende dat ze niet een impulsieve stuip trekking zou krijgen, hield ze het witte dotje boven het vuur. Met haar blauwe ogen gericht op het vuur zag ze hoe het snoepje langzaam een heel klein beetje begon te smelten. Toen het dotje lichtjes bruin begon te kleuren haalde ze de tak naar zich toe en blies tegen het spekje aan.
Te ongeduldig om af te wachten tot het spekje goed afgekoeld was zetten ze haar tanden er in. Ze voelde hoe de ontzettende hitte zich verspreiden over haar lippen en zo haar mond een beetje verbranden. Met een schok haalde ze de marshmallow bij haar mond vandaan en slaakte een piep geluidje. Vervolgens begon ze haastig lucht uit te blazen om haar mond af te koelen. ‘Pfooooeeee, heet!’ Bracht ze uit en wuifde met haar hand voor haar mond. Dit was echt weer eens een impulsieve Luci actie.

Ze had haar toon, volume, energie en sfeer enigszins normaal weten te houden vanaf het moment dat Drake terug was gekomen. Op andere momenten had ze misschien wat dingen geroepen in een of andere uitbarsting. Het was echter de aanwezigheid van Drake die er voor zorgde dat Luci opletten op ‘hoe’ ze reageerde. Ze had namelijk gemerkt dat hij niet goed wist wat hij van haar moest denken. Met deze informatie was ze bijna automatisch wat rustiger gaan doen. Ze wilde de vriend van Hunter echter niet afschrikken en al helemaal niet irriteren.
Dit gedrag, zich aanpassen, deed ze wel vaker omdat ze zo min mogelijk mensen wilde lastig vallen met haar chaos. Het waren echter haar echte vrienden, zoals Hunter, die haar energieke zelf totaal niet erg vonden. Zonder deze mensen zou ze zichzelf bijna altijd in moeten houden en ergens dan toch ongelukkig worden. Gelukkig was het op momenten zoals dit dat ze het niet erg vond om zichzelf in te houden. Het voelde ook niet als een negatief iets. Het was eerder een vorm van rekening houden met je mede mens. Een karakteristiek trekje wat nou eenmaal bij Luci haar zorgzame kant hoorde.

Op de woorden die Drake tegen hem gesproken had terwijl Luci voor hen uit gewandeld was had hij enkel geknikt. Misschien dat er meer aan de hand was met zijn vriend, hij kon de jongen niet forceren. Als Drake de behoefte had erover te praten zou hij zelf wel beginnen. En als dat niet met hem was, dan was dat ook geen probleem. Dus uit respect voor zijn vriend had Hunter er verder over gezwegen. Ondertussen had Luci een plek gevonden om te gaan zitten en toen ze die "levensveranderende" beslissing ook daawerkelijk gemaakt had, plofte Hunter op de grond naast haar. Drake had gezegd hout te gaan pakken voor het vuur. Normaal gesproken had Hunter aangeboden om hem te helpen. Maar misschien wilde Drake nu liever even alleen zijn met zijn gedachten.
Hunter had zijn blik op de langzaam ondergaande zon gericht. Hij voelde hoe de laatste warme stralen van die dag over zijn wangen aaiden en door zijn ravenzwarte lokken woelde. Vader zon en moeder maan. Hij herinnerde zich hoe zijn moeder hem altijd vertelde dat, wanneer de zon onder ging, hij ging jagen. Daarom was de maan er. Zij hield wacht en zorgde ervoor dat haar kinderen, alle levende wezens, niks zou overkomen totdat vader zon de volgende ochtend terug zou komen. Als kind had hij dat verhaal gelooft en als hij er nu aan terug dacht moest hij er een beetje om lachen.

Zijn groene ogen, intens door de zwarte omlijning van de iris, schoten naar Luci toen hij haar heldere stem hoorde. Hij keek haar afwachtend aan, de vraag van wat er was weerspiegelt in zijn ogen. Maar de vragende blik maakte al snel plek voor een brede grijns. 'Is dat wat je dwars zat? Lulu, hoe lang ken je me nou al? Ik ga toch niet boos worden om zoiets,' lachte hij zachtjes. Ergens was het wel schattig dat ze zich daar zo druk om maakte. Maar zo onnodig. Hunters glimlach stierf echter weer weg toen ze over Drake begon. Ze maakte haar zin niet af, maar dat hoefde ook niet. 'Ik weet het,' was het enige wat Hunter zei terwijl hij zijn blik van het blonde meisje afwendde. Een zwakke glimlach keerde terug toen ze besloot om maar iets anders te zeggen dan dat wat ze eigenlijk allebei al wisten. Hij was half zo breed niet geweest als zijn grijns van eerder. Zijn ogen werden nu weer naar haar getrokken toen ze een marshmallow voor zijn neus hield en zijn groene ogen zochten haar hemels blauwe poelen weer op. Dat korte moment werd beëindigd toen Drake de houtblokken die hij had verzameld neer liet vallen en een kampvuur begon te bouwen. De sfeer veranderde onmiddellijk. Hij knikte naar Drake maar hij wist niet of de jongen het gezien had. Hij leek erg op te gaan in waar hij mee bezig was. Uiteindelijk stond het hout en riep Drake zijn vuurmagie aan om het vlam te laten vatten. Hunter grijnsde even bij het zien van de bijzondere manier waarop Drake had besloten het kampvuur aan te steken. Hij zette zijn handen even aan zijn mond. 'Show-off,' riep hij hard genoeg zodat het groepje meiden even omkeek om daarna druk te kletsen over Drake's vuurkunsten. Ook Luci scheen er redelijk van onder de indruk te zijn. Drake was ondertussen aan de andere kant naast hem neer geploft en vroeg om een spekkie. Iets wat hem blijkbaar alleen maar aangereikt kon worden als Luci hem zowat als klim toestel gebruikte zo hing ze over hem heen. Hij moest zich inhouden er geen opmerking over te maken aangezien hij geen van hen goed zou kunnen verwoorden. Het was dan misschien ook maar beter dat Luci hem aanwees als marshmallow verdeler. 'Ik kan niks beloven, maar met zo'n dreiging is het het misschien nog wel waard ook,' sprak hij grijnzend. Hij had het toch niet kunnen laten om een opmerking te maken.

Zelf had hij ondertussen ook de stok gepakt die Drake had meegenomen en prikte er twee spekjes tegelijk aan om ze daarna boven het vuur te houden. Naast hem kwam Luci erachter dat een half gesmolten marshmallow toch wel erg heet kon zijn en inwendig grinnikte Hunter. Niet om wat ze deed, want zo'n marshmallow kon aardig pijn doen, nee hij grinnikte in zijn hoofd om het moment dat ze hier met z'n drieën deelden. Ineens werd die grinnik eentje die hardop klonk. Het duurde slechts een paar seconden. Hij wees naar de stammen van de bomen die de grens van het donkere bos markeerden. 'Onze schaduwen lijken wel heel vreemd zo,' lichtte hij toe. De rare figuren leken wel monsters waarvan kinderen 's nachts bang waren dat ze onder hun bed verstopt zaten. Voorzichtig blies Hunter tegen zijn half gesmolten marshmallow voordat hij de zoete witte dot in zijn mond stak.

Elke stap voor Drake was een stap dichter naar de plek waar ze zouden gaan zitten. Hij had in de gaten van Hunter, dat hij graag wilde weten of hem iets dwars zat. Drake was echter niet de makkelijkste prater, dus daarom sloeg hij het af. Drake sprak over het feit dat het goed met hem ging en liet het daar bij. Misschien voor een ander moment, een andere sfeer. De jongen slaakte een zucht, maar liet het verder voor wat het was. Voordat Hunter er verder over kon doorvragen, had Luci alle aandacht getrokken doordat ze een plekje had gevonden waar ze konden zitten. Drake besloot eerst wat goed hout hiervoor te gaan zoeken, inclusief de stokken voor de marshmallow's. Hij bleef even weg om de juiste dingen te kunnen uitzoeken.

Uiteindelijk kwam Drake terug bij zijn vriend en het meisje. Hij keek haar even aan, maar wendde daarna zijn blik af om zich op het vuur te concentreren. Dit stak hij aan door middel van een vuurspreuk. Het vuur begon zich al een weg te banen door het hout en het vrat aan de randen. Drake hoorde het commentaar van Huter en grinnikte even. Hij keek naar het vuur waarna hij de stokken waar de marshmallow's op konden doorgaf. Toen dit voor elkaar was reeg hij zelf twee van die witte dingen op de stok. Drake kon zelf het vuur ook nog manipuleren zodat het perfect zou zijn voor de marshmallow. Een zacht bruin kleurtje en iets donkerder aan de randen. De binnenkant was heerlijk gesmolten en daarmee was de lekkernij helemaal zoals hij de het liefst had. Met genot at hij de witte dingen van de stok af, waardoor hij de aandacht voor de andere twee mensen verloor. Het viel hem daarom ook niet op dat Lucy half over Hunter hing. Toen zijn witte zoetigheid op was en hij hun kant op keek, trok hij zijn wenkbrauw op. ''Haha, get a room you two.'' grinnikte drake als een grapje. Hij pakte een nieuwe marshmallow en reeg die aan zijn stok.