Met een keurende blik liet ze haar blauwe kijkers op haar gelaat vallen toen ze voor de spiegel was gaan staan. Een van haar handen gleed door haar haren heen, voordat ze haar spiegelbeeld recht aankeek. Het was duidelijk dat ze zich enorm in de nesten had gewerkt. Nadat ze erachter was gekomen dat haar vuurmagie haar in de steek had gelaten en met andere woorden dus niets meer inhield, had ze besloten dat ze de vuurlessen zou vermijden totdat ze haar magie weer onder de knie had. Het was voor haar namelijk een groot probleem, want haar vuurmagie was haar alles. Misschien wel de enige reden waarom zie hier op school was, haar lichtmagie daar in tegen sloeg vrijwel nergens op. Nu had ze niks meer en zelfs een klein vlammetje van een kaars was onmogelijk om te besturen of te vergroten. Er was duidelijk iets aan de hand en daar probeerde ze achter te komen. Echter was dit niet iets wat ze had kunnen oplossen in een paar dagen – wat ze in het begin eigenlijk wel had gehoopt. Met andere woorden, ze had al een heleboel lessen gemist en haar afwezigheid was zeker niet ongemerkt gegaan. Het feit dat haar vuurleraar Master Savador was, maakte het allemaal nog veel en veel erger.  Hij had haar duidelijk verteld waar het allemaal op stond toen ze elkaar hadden leren kennen in zijn kamer. Misschien waren het alleen maar bedreigingen geweest, ze werd er al misselijk van als ze eraan dacht. Het was allemaal zelfs zo erg geworden dat ze zich niet eens veilig had gevoeld in haar eigen bed. Nauwkeurig vermeed ze iedere leraar, stond ze al vroeg in de morgen op om erop uit te gaan en deed ze er alles aan om haar zo snel mogelijk uit de voeten te maken zodra ze Master Savador zag of een van de andere leraren. Gelukkig had ze hier ervaring in en wist ze door de school te gaan als een schaduw, om dan door de poorten naar buiten te glippen en zich snel te verplaatsen naar een ander gedeelte van het gebied. Zo zorgvuldig als maar kon, natuurlijk. Toch nog één ding uit haar verleden wat in haar voordeel kon werken.

Ze wierp nog even een vluchtige blik op haar spiegelbeeld, waarna ze zich omdraaide en zachtjes richting de deur van haar kamer liep. Er was niemand in haar kamer, maar dat betekende niet dat ze niemand kon wekken. Ze wilde zo weinig mogelijk bombarie maken en een humeurig persoon die naar haar schreeuwde voor het zo vroeg op zijn – desondanks dat het al half zeven in de ochtend was – was iets wat ze dus wilde voorkomen. Ze opende haar, ietwat krakende, deur en keek even om het hoekje. Haar blauwe kijkers gleden van rechts naar links, waarna haar lichaam volgde en ze stilletjes door de gang liep. Ze had alleen nog zwarte kleding en een onheilspellend muziekje nodig en ze leek op een inbreker. Zachtjes liep ze de trappen naar beneden af. Terwijl ze zo af en toe over haar schouders heen keek en naar haar horloge om haar pols staarde. Normaal ging ze wat eerder naar beneden, maar dit keer had ze zichzelf een half uurtje verslapen waardoor ze niet om zes uur al onderaan de trappen stond, maar pas om half zeven. Dat maakte het natuurlijk een stuk gevaarlijker voor haar en doordat ze zich probeerde te haasten was de kans op het maken van fouten groot. Aan de onderkant van de trap keek ze nog even heen en weer door de gang. Aan de linkerkant lagen de klaslokalen en aan de rechterkant de grote gang die naar de uitgang leidde. Al was het wel nog een groot eind voordat ze buiten was, ze kon de buitenlucht al proeven. Toch voelde ze haar hart in haar keel bonzen. Het feit dat ze een half uur later was, maakte haar nerveus. Ze wist namelijk niet wat ze moest verwachten in deze gangen. Met grote passen, en niet meer achter zich kijkend, begon ze aan haar weg door de hal. Haar kijkers gleden zenuwachtig heen en weer, in de hoop dat er niet opeens iemand om de hoek tevoorschijn zou komen.

& Master Savador!

❥ no rest for the wicked  

_{Halfzeven. Rond dit tijdstip ontwaakte het kasteel in de gloed van de morgenstond; leraren voegden zich in de lerarenkamer of vertoefden zich in hun betreffende lokalen om de lessen voor te bereiden, net uit de veren - Legendarische Magiërs met hun Adviseur aan hun zijde maakten zich zeldzaam te waarnemen, op weg naar hun Toren of terug - en rond halfacht kwamen de eerste slaperige leerlingen beneden en dromden samen in de grote zaal voor het ontbijt. Het zou een gewoonte zijn geweest als hij zich nu richting zijn eigen lokaal begeven had, en daarna naar de grote zaal om plaats te nemen aan de lerarentafel die uitkeek over de rijen banken en tafels waar de leerlingen van Starshine Academy aten, ware het niet dat hij zich te werk moest stellen aan een dienst die hij wekelijks uit diende te voeren. Alle leraren moesten, op deze dag, op gegeven tijdstippen, eens per maand patrouilleren bij de uitgangen van de school, om ervoor te zorgen dat leerlingen binnen de schoolmuren verbleven tijdens de uren dat ze behoorden, en niet buiten ronddwaalden. 's Ochtends, 's avonds, gedurende de lesuren. Vandaag was zijn dag. Hij stond al vijfenveertig minuten op zijn post, statig, gehuld in zijn gebruikelijke zwarte mantel en met zijn armen over elkaar. Zijn kille goudgele ogen speurden de gang onafgebroken af. De zijgang zelf was afgelegen en de uitgang waar hij voor stond, een zware houten deur met ijzeren balken, werd geflankeerd door manshoge zuilen met nissen waar marmeren beelden stonden van grote historische magiërs. Je zou er zo voorbij lopen als je het kasteel niet op je duimpje kende, maar hij wist dat menig leerling afwist van de kleinste kiertjes en de geheime plekjes die regelrecht richting het schoolterrein leidde, of misschien zelfs wel verder. Kruiperige insecten zaten binnen een mum van tijd overal als je je aandacht ook maar even liet varen. Plotseling zag hij iets voorbij schieten als een watervlugge schaduw en duidelijk, afgrijselijk zonneklaar dat het geen collega was, geen stagiaire, geen Legendarische Magiër. Het was klein en bruinharig, op haar hoede en pikant tegelijkertijd. Onmiskenbaar.  
'Thorne!' galmde zijn snauwende stem door de verlaten gang. Zijn mantel ruiste als een gigantische vleermuisvleugel om zijn benen toen hij in rappe tred van zijn post op haar kwam afgebeend. Ze droeg nog net geen inktzwarte kleding om aan haar uitstraling te voldoen alsof ze in het vroegst van de morgen al op dievenpad was. Hij wist nog precies wat er in haar dossier had gestaan, zwart op wit; zoals hij altijd alles scheen te weten wat de gewone leerling juist hoopte op wat hij niet wist. Of je nu loog over een bijles waarvan je beweerde die bijgewoond te hebben, terwijl je eigenlijk gespijbeld had en Oak's Field was in gegaan met vrienden. Of je je huiswerk had ingeleverd. Wanneer hij de eerste was om de lastpost van de klas terecht te stellen, om daarna zijn gevoel van berechting te bewijzen als het erop uitdraaide dat de ten laste gelegde leerling inderdaad schuldig was. De rollen in zijn methode waren verdeeld over zijn intelligentie, zijn gevoel voor oordeel, een goed geheugen en zijn talloze slangen, die als zijn ogen en oren dienden wanneer hij niet op een bepaalde plek aanwezig kon zijn. 'Wat doe je hier?' siste hij vervaarlijk zacht. Hij stond vlak voor haar en staarde op haar neer, zijn blik in dezelfde trage baan over haar lichaam heen glijdend, alsof hij naar iets zocht dat ze niet bij zich mocht hebben, en hij erop aasde om haar daar op te kunnen betrappen. Wat kon een leerlinge op dit tijdstip, wanneer al haar klasgenoten zich nog eens omdraaide in hun bed en ze absoluut niets te zoeken had op de gangen, nu op haar geweten hebben?
Dit meisje was in aanraking gekomen met de politie en had twee jaar in de jeugdgevangenis gezeten, herinnerde hij zich. Ziva Thorne, die had beweerd dat ze enkel op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment, met de verkeerde mensen was geweest en spijt had van de misdaden die haar in de jeugdinrichting hadden geholpen - alsof hij dat voor lief moest nemen. Ziva Thorne, geen 'slecht mens' en 'heel beïnvloedbaar'. Ziva Thorne, die hij charmant in zijn kantoor had ontvangen en met een onbeschrijfbare wrok had nagekeken toen ze zijn werkruimte weer verliet, want ze wrikte met haar identieke blauwe ogen een ellende in hem los, herinneringen aan iemand en iets dat hij niet meer op dezelfde manier zou kunnen ervaren, zwaktes die hij diep had weggestopt. Ziva Thorne, met een spierwitte striem over haar pols die ze bij hun allereerste interactie zo haastig had willen verbergen. Veelbetekenend gleden zijn onhartelijke ogen langzaam omlaag naar haar arm, en het leek alsof het hem daadwerkelijk amuseerde. Met een zorgvuldige verdeling van een beetje charme en opzettelijke messteken om haar over de streef te trekken - een kwestie van dwarszitten en op de proef stellen op hetzelfde moment - had hij het feit bij haar losgepeuterd hoe ze eraan was gekomen, een extra weetje dat niet in haar dossier had gestaan. Ze hadden haar een bandje omgedaan in haar gesticht, eentje die haar krachten volledig blokkeerde zodat ze niets uit kon vreten. Wellicht moest hij contact opnemen met haar penetiaire inrichting om ze in te lichten dat het een uitstekend idee zou zijn om die maatregel te blijven vervolgen en hem een exemplaar op te laten sturen. Hij haatte haar. Om haar houding en verleden, vanzelfsprekend, maar om haar ogen, vooral. Hij werd erdoor aangetrokken als een magneet en er ruw door afgestoten als iets zonder waarde op hetzelfde moment. Hij wilde erin staren en zich verliezen en ze uitlepelen op een trage, pijnlijke manier. Het zorgde voor een onuitgesproken leegte, een heimelijk taboe, dat hem liet wankelen op zijn solide sokkel. Geen enkel persoon mocht over dat vermogen beschikken. Zij nog wel het minst van allen.}

Pas toen ze langs een van de zoveel gangen was doorgelopen, besefte ze hoe roekeloos en onnauwkeurig ze wel niet was geweest. Met maar één doel voor ogen was ze stug doorgelopen, de buitenlucht al proevend. Maar alles viel in de soep toen haar naam werd geroepen, alsof het een of andere scheldwoord was dat de eigenaar van de stem het nog maar net over zijn lippen kon krijgen. Het was echter niet de manier waarop de stem haar naam riep, maar de eigenaar van de stem die een rilling van top tot teen veroorzaakte. Binnensmonds vloekte ze tegen zichzelf, waarna ze zich naar de man omdraaide en haar helderblauwe ogen meteen in zijn gele, slangachtige blik haakte. Ze had nog kunnen rennen, zich uit haar voeten kunnen maken en naar buiten kunnen vluchten. Dan had ze hem vast kunnen vermijden, zich ergens kunnen verstoppen waar hij haar nooit zou vinden. Maar alsof ze aan de grond vastgenageld was, bleef ze op haar plaats staan, terwijl haar ogen iedere beweging die hij maakte volgde. Totdat hij recht voor haar leef stilstaan. Naar haar mening stond hij veel te dichtbij en hoe graag ze het ook wilde, ze weerhield zichzelf ervan om een reuzenstap naar achteren te maken en meer ruimte tussen hen te creëren. Hij keek met zijn gele, strenge blik op haar neer en voor een moment hield ze haar adem in. Alsof zijn slangen ogen haar alleen maar konden registreren wanneer ze ademde, tekens vertoonde van leven. Ze voelde de drang om weg te kijken, naar de grond, naar haar voeten of naar enig ander punt - als ze maar niet naar zijn gele kijkers hoefde te staren. Maar ze beviel zichzelf vol te houden, wegkijken was een punt van zwakte. Ze wilde geen zwakte vertonen tegenover deze Shadraan. Voor een moment zag ze zijn lippen bewegen en een vraag drong daarna haar oren binnen. Zijn woorden kwamen er gevaarlijk zacht uit en het verbaasde haar hoe een fluisterende toon toch zo kon overkomen zoals hij het bracht.
Hallo, meneer Savador." Begroette ze hem zacht, maar toch goed hoorbaar voor de man. Ze staarde hem nog steeds met haar blauwe kijkers aan, terwijl een zoete glimlach - alhoewel nog steeds nerveus - rond haar lippen straalde. Traag liet hij zijn blik over haar heen glijden, alsof hij haar wilde betrappen op een ongure daad. Iets waar hij haar voor kon straffen, maar ze had niks bij zich wat tegen haar gebruikt kon worden en daarom besloot ze om gewoon te doen alsof haar neus bloedde. Misschien kon ze nog wel wegkomen, misschien had ze deze man toch wat intelligenter en gevaarlijker ingeschat dan hij werkelijk was. Wie weet had hij haar afwezigheid niet eens meegekregen, al was die kans zeer klein. "Oh, ik was net van plan om naar buiten te gaan en even van het heerlijke lenteweer te genieten." Het zou ook nog eens een goede smoes zijn geweest ook, als het buiten niet aan het regenen was. Ze had niet bepaald gelet op dit kleine feitje, want wat voor weer het ook was, ze wilde maar als te graag naar buiten gaan. Zelfs al zouden er koeien uit de lucht vallen, alles liever dan hier voor meneer Sathandiai te staan. Ze haalde een wenkbrauw op toen hij een veel betekende blik omlaag liet gaan langs haar arm en wat haar het meest van haar voetstuk bracht was die bijna geamuseerde glans in zijn ogen. Haar blik volgde die van hem, waarna ze voor een moment naar haar arm staarde. Meteen schoof ze haar arm naar achteren, waarna ze hem met een lichte blos op haar gezicht weer aankeek. Verdomme, waarom moest hij juist op dit moment daaraan denken? Nu ze weer in precies diezelfde situatie zat als toen ze pas in de jeugdgevangenis belandde. En alsof het bandje nog steeds om haar arm zat, had ze deze lichtelijk achter haar rug geschoven. Het liefst had ze dat subtiel gedaan, maar het had haar zo laten schrikken dat ze het gewoon abrupt gedaan had. Alsof hij het gewoon al uit haar gedachten had weten te plukken dat haar vuurmagie wederom geblokkeerd was, maar dit keer was dat verdomde bandje niet het probleem. Ze wist zelf niet eens wat het probleem was. En de énige persoon waar ze naartoe kon stappen om haar hiermee te helpen, was haar vuurdocent - de man die voor haar stond dus. De man die ze zo hard verafschuwde dat ze hem het liefst nooit meer in haar hele leven wilde zien, en aan zijn blik te zien waren die gevoelens insgelijks.
Ze had een hekel aan hem. Al vanaf het begin dat hij de deur had opengemaakt nadat ze erop geklopt had en hij met zijn slaperige, norse kop haar had toegebeten wat er was. Om vervolgens van gedachten te veranderen en haar hartelijk binnen te laten. Als een slang die zijn prooi in zijn hol verwelkomde, om haar vervolgens bij haar pols beet te grijpen en haar ervan te beschuldigen dat ze haarzelf gesneden had. Dreigingen waren naar haar hoofd gesmeten en alhoewel ze het nooit aan hem zou toegeven, had ze er zeker wakker van gelegen. Vaak zelfs. Bang dat als ze in slaap viel hij haar zelfs in haar slaap zou observeren. Want hij zou haar observeren waar en hoe hij maar wilde en het zou haar niet erg verbazen als hij ooit daadwerkelijk in haar kamer had gestaan. Voor wat voor reden dan ook, om tussen haar spullen te zoeken naar iets wat hem de reden zou geven om haar weer terug te sturen naar waar ze vandaan was gekomen. De glimlach verdween van haar gezicht en ze klemde haar kaken op elkaar. En helaas was dat haar vuurleraar, haar mentor en zelfs haar hoofdmeester.

_{In kille afwachting bleef hij op de jonge magiër neer staren, de plooien van zijn gebruikelijke zwarte mantel om een arm gedrapeerd die tegen zijn borst rustte. Het begon al met de manier waarop ze zich naar hem omdraaide; langzaam, tegenstrijdig, met enige voelbare twijfel en - bovenal - verdacht. De blaam sloeg in alle kleine aspecten aan haar houding van haar af als een toxische walm en ze hield een maskertje voor hem voor dat hij het liefst onder de lage hak van zijn herenschoen vermorzelde tot tienduizenden stukjes. Dat trachtte ze heel schijnheilig nog enigszins te verbergen met een mierzoet glimlachje. Up to no good again. Van haar blauwe ogen gleed zijn misnoegde blik naar haar lippen, die zich hadden omgekruld in die walgelijke façade. Een lief glimlachje ophouden leek voor alle vrouwelijke leerlingen een standaard tweede uitweg. Er viel geen spoor van terugschenkende vriendelijkheid te bekennen op zijn strakke gelaat. In plaats daarvan bleef hij haar aanstaren, zijn ogen nu ietwat tot spleetjes geknepen. Het was onvoorstelbaar hoeveel leerlingen het idee in hun hersenpan baarden dat leraren stom genoeg waren om in uitgemolken rotsmoesjes te trappen. Alsof ze die niet dagelijks aanhoorden.
Eén wenkbrauw trok zich cynisch op bij het aanhoren van de zwakke reden die zij voor lief had genomen deze morgen, waarna hij zijn bovenlichaam met een ergerlijke expliciete demonstratie naar de ramen aan zijn rechterkant toedraaide. Sporen van regendruppels liepen als transparante lijnen over het glas en werden gedurig ondergegutst door de regen die er in vlagen tegenaan spatte. Dacht ze nu werkelijk - ? Nee, hij maakte die retorische vraag voor zichzelf in zijn gedachten niet eens af. Het was zo belachelijk verbluffend. Met een lichte mengeling van spot en amusatie vond Savadors blik de hare weer, zijn wenkbrauw nog altijd opgetrokken, voor hij zijn schampere houding liet varen en zijn mond opendeed in een kleine ademteug.  
'Leerlingen zijn niet gepermitteerd om zich tussen tien uur 's avonds en half acht 's ochtends buiten hun slaapvertrekken te begeven. You know that perfectly well, miss Thorne,' reageerde hij smartelijk. 'Zelfs al was het om van het.. glorieuze lenteweer te genieten,' voegde hij er sarcastisch aan toe, zijn ene mondhoek daarbij wat smalend opgetrokken. Zijn aandacht fixeerde zich op een lager punt toen hij zag hoe ze beschroomd haar arm, niet bepaald onopvallend, achter haar rug verborg. Hij staarde haar met een snood soort besef aan, haast alsof hij op het punt stond om op ieder moment een geamuseerd 'aha' over zijn lippen te brengen, zijn ogen met een kille glans iets verwijd. 'Then again - ieder luizig tripje zou de nodige voldoening kunnen schenken na een gewoonte van gepaste hechtenis, stortvloed of geen stortvloed; heel aannemelijk. Maar wellicht is dat geen onderwerp om.. aan te snijden.' Zijn mondhoeken krulden lichtjes om in een zuinig glimlachje, nu de beurt aan hem om haar een geveinsd trekje te geven. Het bekommerde hem geenszins of ze zijn verborgen bespotting in zijn honende woorden op zou kunnen merken. Er was iets anders dat hij nog aan de grote klok moest hangen. Iets dat meer van belang was geweest op het moment dat hij haar figuurlijk in haar kraag gegrepen had. Het was merkbaar dat hij ter zake kwam aan de manier hoe hij hooghartig zijn lichaam rechtte en de bitterheid terug in zijn blik kwam. 'Proficiat overigens, je hebt jezelf een nalatige lapzwans eerste klas bewezen. Het afgelopen semester heb je in totaal zeven lessen vuurmagie en één mentorles gemist. Heb je daar ook een sublieme reden voor of kan ik je meteen maar vier avonden in de week inroosteren om driedubbel werk in te komen halen?' Zijn stem droeg de woorden al net zo bitter en hij staarde met teruggekeerde wrok scherp op haar neer. Het was duidelijk dat hij hier in ieder geval niet over te spreken was.}

<sub>Het liefst had ze hem gewoon haar hele tijd hier op school ontweken, maar zelfs zij wist dat dit onmogelijk was geweest. Hij was niet alleen haar vuurleraar, maar ook haar mentor en daarbovenop ook nog eens het schoolhoofd van deze verdomde school. Ze vertrouwde hem niet en geen haartje op haar lichaam twijfelde aan de haat die ze voor hem voelde. Geleidelijk verdween de lieflijke glimlach die ze op haar gezicht had gezet, in een poging hem misschien nog van haar weg te kunnen praten voordat hij doorging op een veel serieuzere zaak: het missen van zijn lessen. Ze had niet eens meer bijgehouden hoeveel het er waren, maar het was als een soort gewoonte geworden in de afgelopen paar weken om gewoon niet te komen, hem te ontwijken waar dat maar mogelijk was. Haar roekeloosheid van deze ochtend had haar dan ook wederom bewezen dat ze voorzichtiger moest zijn als ze iedere ochtend zonder problemen naar buiten wilde sneaken, want nu was er geen uitweg meer voor haar, geen ontwijking die ze nog kon maken om toch van haar problemen weg te lopen. Problemen die ze alles behalve met deze man wilde delen. Toen ze haar uitspraak had gedaan en een redelijk zwak excuus had gegeven voor haar aanwezigheid in de gangen, volgde ze zijn blik toen hij zich met zijn bovenlichaam naar een raam had gedraaid. Dikke druppels water gleden langs de ramen en een zacht getik tegen het glas, duidde aan dat het buiten weer eens een prachtig lenteweer was – dus niet. Ze slikte zachtjes, haar zenuwen met alle macht proberend te onderdrukken en haarzelf even de tijd gevend om even diep in te ademen, nog voordat hij zich terug naar haar had gedraaid en haar een blik vol spot en amusatie toewierp. Zij deed precies hetzelfde, al was haar houding veranderd. Haar lieflijke glimlach had haar lippen verlaten en had plaats genomen voor een strakke streep die weinig weggaf van haar zenuwen. Ze had haar blauwe kijkers nu bijna net zo kil op hem geworpen als hij eerder bij haar had gedaan, zich schrap zettende voor wat hij nu allemaal ging zeggen.
Ze trok een wenkbrauw opvallend op toen hij haar op de schoolregeltjes wees. God, natuurlijk wist ze die regels. Ze zaten in haar hoofd gepind, maar iets in haar hele lichaam schreeuwde ernaar om ze te breken. En bovendien, was het haar doel geweest om weer de hele dag naar buiten te gaan. Regen of geen regen, hoe hard ze het water dat naar beneden denderde ook haatte, ze moest en zou het doen om van hem te ontkomen en van haar problemen weg te lopen. Om ergens, verstopt in een plek waar niemand haar zou vinden, haar vuurmagie proberen aan te wakkeren. Ze zou alles doen om het feit dat haar vuurmagie haar momenteel of misschien wel voor altijd in de steek had te laten, te verbergen voor deze man. Hij mocht er niet van weten, dat had ze in haar hoofd gezet vanaf het moment dat ze erachter was gekomen. Ze verafschuwde hem niet alleen om zijn afkomst, maar ook om de manier waarop hij haar had behandeld toen ze in zijn kantoortje terecht was gekomen als twaalf jarig kind dat voor het eerst op haar grote school aan was gekomen. Hoe hij haar nachtmerries en problemen had bezorgd door haar de waan te geven dat hij haar overal zou volgen en zijn slangen alles zouden zien. Blijkbaar niet dus, want naar haar weten wist hij vrij weinig af van de frustraties die constant door haar lichaam gierden. De hand die ze zo snel als maar kon achter haar rug had geschoven, wat natuurlijk niet ongemerkt gebeurde voor de man die voor haar stond, balde ze kort tot een vuist toen hij een steek onder water gaf. Ze verbaasde zich hoe snel ze zich weer kon herpakken, om niet zomaar iets doms terug te bijten. Te schreeuwen dat hij daarover moest ophouden en misschien zelfs de gebalde vuist ergens tegenaan te stompen. Haar helderblauwe ogen keken hem alleen net zo spottend terug aan, terwijl ze een van haar mondhoeken optrok. ”Wat U wilt, Savador.” Het sloeg dan misschien helemaal nergens op wat ze zei, maar ze wist dat de man er niet tegenkon. Ze had het aan zijn stem gehoord toen hij haar nog toeriep dat hij haar in de gaten zou houden, nadat ze hem vaarwel had gezegd en één simpel dingetje had weggelaten, het woordje dat de man waarschijnlijk als belangrijk achtte, ‘meneer’.
Alhoewel dat ze wist dat het ooit aan bod ging komen, kwam het als een schok aan toen hij erover begon te praten. Haar feliciteerde voor haar afwezigheid, op een spottende en bittere manier natuurlijk. Ze staarde hem strak aan, terwijl hij zijn woorden uitsprak. Zeven lessen en één mentorles. Ze was de tel zelf kwijt geraakt, maar was er toch wel even van geschrokken hoeveel ze had gemist. Heel veel blijkbaar. Ze ontspande de arm die ze nog steeds statig achter haar rug had gehouden en liet deze weer langs haar lichaam vallen, terwijl ze hem met een stalen blik bleef aanstaren. Echter schoot er grote paniek door haar hoofd heen en deed ze er alles aan om een geldige reden te verzinnen, om te ontkomen aan het driedubbel inhalen van die lessen. Vier avonden per week, god, nee. Daar stond ze zeker niet op te wachten. Ze wilde haar vuurmagie terug, dat was alles waar ze naar wenste op het moment. Zodat hij er alsnog niet achter zou komen. Ze haalde haar lippen kort van elkaar af, alsof ze aanstalten maakte om iets te zeggen, maar klapte die net zo snel weer op elkaar. Ze had één reden nodig waar hij akkoord mee zou gaan, hoe moeilijk moest dat zijn? Heel moeilijk, want diep van binnen wist ze dat hij geen enkele reden als waardig genoeg zou zien, het zou haar immers niet verbazen als hij zijn besluiten al vast had staan. Ze zou al half op sterven moeten liggen, zou ze hier uit kunnen komen. ”Het spijt me, ik heb geen geldige reden daarvoor.” Besloot ze dan uiteindelijk maar te zeggen, haar stem helder en duidelijk, waarna ze haar blik kort op de grond wierp. Ze had een reden, maar die ging ze hem niet vertellen. Daar zou hij dan maar zelf achter moeten komen, als ze die stomme lessen in moest halen.

Ik hoop dat je er iets mee kan</sub>  

_{Het was voor hem puur een kwestie van gissen waarom ze de afgelopen periode zo'n buitengewoon schandelijke spijbelaar had uitgehangen. Was het alleen om hem op een indirecte manier te kunnen dwarsbomen? Hij betwijfelde het. Per slot van rekening zouden er vast enkele begeleiders van haar strafinrichting nog in contact met haar zijn om het laatste proces af te kunnen leggen om haar in goede banen terug de maatschappij in te kunnen sturen. Thorne leek hem niet zo roekeloos dat ze een heel semester zou spijbelen met de kans om terug op het matje te worden geroepen - wie weet wel van de school te worden weggehaald omdat ze duidelijk nog niet genoeg klaargestoomd was voor de verantwoordelijkheden in het dagelijkse leven van een tiener. Daarbovenop kwam het feit dat ze kennelijk ergens heen moest - ergens, zolang dat maar niet binnen het kasteel was - en ze dit het liefst het meest onopvallend, in het vroegst van de morgen deed. Dat was genoeg reden voor hem om de mogelijkheid door te strepen dat het énkel was om de man die ze zo grondig haatte te telgen.
Opnieuw haalde de vuurmagiër het lef op om hem op één van de zeer informele manieren aan te spreken, zoals ze had gedaan de eerste keer dat ze elkaar hadden leren kennen - de Savador, voor collega's, de Sav, voor vrienden en (in helaas zeldzame gevallen) een geliefde. In dit geval was het het eerste en het zinde hem totaal niet. Wrevelig werd hij dit keer echter niet, wetende dat het typerend was voor tieners zoals zij en het volledig averechts werkte. In plaats daarvan naderde hij een ongewenste stap dichterbij, zijn rondglijdende blik en iets schuin gehouden hoofd zowel onderzoekend als een tikkeltje dreigend. 'Je eerste manier van begroeten beviel me beter,' klonk zijn stem als vloeibaar pure chocolade zacht, bijna fluisterend, de gevaarlijke atmosfeer ook terugkomend in zijn stemgeluid. Al om al verrieden zijn doordringende, analyserende ogen en onheilspellende uitstraling dat hij nog steeds sceptisch was over deze hele confrontatie - en hij leek er absoluut niets om te geven dat dit zichtbaar was; haast alsof het zijn bedoeling was, om haar des te meer ongemakkelijker te voelen. Want dan had hij haar.
Opzettelijk lang en doordringend bleef zijn blik op haar lippen hangen, nadat ze haar mond opende en weer sloot bij het horen van zijn woorden, waarna hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, zijn beide mondhoeken lichtjes omgekruld. 'Not suspicious,' leek zijn houding te schreeuwen. 'Not suspicious at all.' Maar de verborgen schatkamers van zijn ogen fonkelden en het moest haar ook niet ontgaan zijn dat hij dit prachtig vond. Geamuseerd was.
O jee, waar was ik zogenaamd toch? Ik zat in de Bibliotheek mijn huiswerk te maken en was totaal de tijd vergeten - of.. nee, ik moest op gesprek komen bij een andere leraar om een dag te bespreken waarop ik mijn toets kon inhalen - nee, niet goed genoeg! - Ik moest naar een andere planeet om bepaalde zaken af te handelen - shit, nee, nu maak je het alleen moeilijker! Quickly, vague, teenage mind; fetch me a plausible and decent reason.  
Niet verrassend dat ze er niet uit leek te komen om een geldige smoes te bedenken, met haar obscure, puberale hersenkronkels. De zwartharige man leek daadwerkelijk niet verrast te zijn om haar ietwat teneergeslagen antwoord te horen - die of geheel neerkwam op de waarheid, of deels gespeeld was. Zoals je met een krenterige ziel als Ziva Thorne alles 'quasi-' voor kon zetten. 'Werkelijk?' vroeg Savador op een mogelijk nog zachtere toon. 'Moet ik het eenvoudig voor je maken en maar aannemen dat Ziva Thorne de afgelopen periode gewoon even niet bestond? Weg was, op een bepaalde plaats, op een bepaald moment, dat toevallig maar helaas altijd viel binnen de duur van de vuurmagielessen? As far as I'm concerned, heb je de overige lessen wel gewoon bijgewoond: wat op zijn beurt mij weer tot het vraagstuk brengt dat er toch wel een geldige reden moet zijn waarom je een heel semester afwezig bent in mijn klas, zonder mij, je leraar vuurmagie, details te laten weten. Zoals -' Hij zette nog een stap dichterbij, zijn borst en ietwat voorover gebogen gezicht nog maar op een paar enkele centimeters afstand van het hare, en leek haar vrijwel op te slokken als een gigantische vleermuis met zijn zwarte mantel. '- Waar o waar is het nu onbelangrijk genoeg om niet te wezen wanneer het je andere lessen betreft, maar belangrijk genoeg om je er wel te bevinden en met volle zekerheid absent te zijn in mijn lessen?' De vraag die hij als een abstracte steek met zijn rapier voor haar in bewaring had gehouden eindigde in een fluwelen fluistering, bereid om haar van haar sokkel te stoten.}

<sub>Ergens had het haar toch lichtelijk verbaasd dat ze al zoveel lessen had gemist van master Savador. Ze had het niet echt meer geteld sinds dat ze de eerste les had vermeden en eerlijk gezegd had ze niet de lef gehad om weer terug te keren en de man haar reden vertellen, waar de hele klas bij stond. Ja, ze had gemakkelijk naar zijn kantoor kunnen gaan om het hem daar privé te vertellen, maar iets diep in haar schreeuwde dat ze deze man niet kon vertrouwen, niet wilde vertrouwen. Ze wist dat hij er hoe dan ook ooit achter zou moeten komen als haar magie nu niet opeens uit het niets weer zou werken, want hoe dan ook zou ze weer terug moeten gaan naar de lessen als ze niet van school afgetrapt wilde worden. Daarnaast had ze er geen zin in om weer terug gestuurd te worden naar de plek waar ze vandaan was gekomen en waar ze twee jaren had vastgezeten, die gevangenis wilde ze zo goed mogelijk vermijden. Al kon ze bijna wedden dat als ze het nu te bont zou maken deze akelige man haar met veel plezier terug zou sturen. Hij was er namelijk nooit echt blij mee geweest dat zij naar zijn school ging, of in ieder geval, daarvan was ze van mening. Het was geen vrolijk onthaal geweest dat hij haar gegeven had, iets wat ze ook ergens wel begrepen had, maar de haat die ze van zijn kant voelde afsijpelen voorspelde weinig goeds. Wederom had ze het niet bepaald kunnen laten hem gewoon ongemanierd bij zijn voornaam te noemen, zoals hij waarschijnlijk alleen maar van vrienden en collega’s gewend was. Zijn leerlingen dienden hem natuurlijk bij master te noemen, zoals het hoorde. In plaats van kwaad op haar te worden of haar iets toe te schreeuwen zoals hij de vorige keer had gedaan, toen hij haar nog net voordat ze de deur tussen hen sloot had gewaarschuwd om het feit dat hij haar in de gaten zou houden, zette de zwartharige man echter een stap dichterbij. Zo werd de al kleine afstand tussen de twee nog kleiner en ieder spiertje in ZIva schreeuwde ernaar om een grote pas naar achteren te zetten, maar haar koppige hoofd leek haar hele lichaam te bevelen stil te blijven staan. Nu hij zo dichtbij stond leek hij nog groter te zijn dan ze gedacht had, hij torende redelijk boven haar uit en ze kon bijna denken dat zijn immense schaduw over haar heen viel. Nee, als ze ooit had gedacht dat iemand wel erg groot was, dan zou Savador diegene helemaal overtreffen op het moment. Hij hield zijn hoofd schuin en zijn ogen gleden scannend heen en weer, alsof hij een of andere slang was die zijn prooi bestudeerde. In alle macht probeerde ze geen ongemak te vertonen tegen de man, al zou het best eens kunnen dat het lichtelijk te zien was aan haar houding. Haar ietwat naar achteren gebogen rug, haar helderblauwe ogen die ze immer in de zijnen had gehaakt en desondanks dat er felheid in te zien was, kon je als je goed keek ook een beetje onzekerheid in haar blik zien. Onzekerheid over deze situatie, want het was Ziva's eigen om iets onder controle te willen hebben en ze wist dat ze deze situatie alles behalve onder controle had. Ze had immers geen idee wat ze tegen deze man moest zeggen, hoe ze op zijn woorden moest antwoorden toen hij zei dat haar vorige manier van begroeten hem beter beviel. Iets waar ze normaliter gemakkelijk wat op kon verzinnen. Ze besefte nu pas dat haar mond redelijk droog begon aan te voelen. Ze schraapte haar keel, om een krakende stem te voorkomen. "Ik zou bijna denken dat ik U de eerste keer ook gewoon bij uw voornaam heb begroet," een kleine, bijna twijfelachtige, glimlach verscheen op haar gezicht, terugwijzend op het moment dat ze zijn kamer had verlaten en hem netjes had bedankt voor zijn tijd om vervolgens het simpele woordje meneer weg te laten als steek onder water.

Ze haalde kort een wenkbrauw op toen hij verder ging, haar korte antwoord dat ze er geen geldige reden voor had compleet weigerend. Het was dan ook misschien te gemakkelijk geweest. Ze had gewoon een domme smoes moeten verzinnen, dan was ze er veel makkelijker vanaf gekomen. Zo te horen had hij zijn conclusies getrokken dat er een reden moest zijn voor haar afwezigheid in zijn lessen, en die reden was er ook, maar die was niet bestemd voor zijn oren. Hij was de laatste persoon aan wie ze het wou vertellen en desondanks dat ze het aan nog niemand had verteld, had ze er nu ook niet bepaald zin in om erover te beginnen tegen hem. Als hij het zo graag wilde weten zou hij er ooit wel achter komen. Hij hield haar toch in de gaten, niet waar? Of was hij zijn bedreiging alweer vergeten, want naar haar weten zouden zijn slangen alles zien. Niet alles dus, want haar frustratie buiten was hem en zijn slangen duidelijk volledig ontgaan. Of hij begon er gewoon nog niet over, hield het over als een laatste troef. Het was echter aan haar om hem niet zo ver te laten komen. Op het moment dat hij zijn zin staakte, zette hij weer een stap achteruit. Het kleine beetje personal space dat ze nog had verbrekend, om nog maar enkele centimeters van haar af te staan, zo dichtbij dat ze de warme adem die hij uitblies kon voelen. Vanonder haar wimpers bleef ze hem strak aanstaren, terwijl hij zijn zin afmaakte. Precies, wat was er nou zo belangrijk om weg te zijn tijdens zijn lessen en zo onbelangrijk om wel aanwezig te zijn bij andermans lessen? Hij moest eens weten, ze had er een goede reden voor, maar net zo koppig als ze was hield ze haar lippen stijf op elkaar. Ze was allang tot de conclusie gekomen dat ze geen smoes kon verzinnen voor het spijbelen en ergens had ze het al opgegeven. Ze zou hier sowieso niet meer onderuit komen, maar iets in haar leek bijna te knappen doordat de man zo dichtbij haar stond. Ze vond het helemaal niet fijn dat hij maar een paar centimeter van haar was verwijderd. De man die ze op het moment misschien wel het meeste haatte hier op deze school, misschien wel in heel Kovomaka - op de mannen die haar vader hadden omgebracht na dan, maar gezien ze niet eens wist wie dat waren was hij misschien wel de ergste. Plotseling zou ze er alles aan doen om haar personal space terug te krijgen en ze had haar spieren al aangespannen om hem naar achteren te duwen of een trap in zijn dierbare delen te maken, maar iets in die gedachten veranderde. Net op het moment dat ze wilde handelen, schoot het moment dat ze had gehad met Drake in haar te boven. Hoe ze uitdagend dichtbij hem was gaan staan, zo dichtbij zoals Savador nu ook stond en hoe hij daarop had geantwoord door haar te zoenen. Zonder dat haar hersenen er nog verder over na konden denken, ging haar lichaam al over tot actie. Door lichtjes op haar tenen te gaan staan, wist ze het zo ver te krijgen haar roze zachte lippen op die van hem te duwen.</sub>

<sub>Zwijgend in alle talen observeerde hij haar stijve houding met wrange blik, en terwijl hij dat deed stond het besluit in zijn gedachten al vast dat hij haar een repressie up her arse zou schuiven - zodanig dat ze weken en nog eens weken haar vrije tijd moest inleveren om haar boetedoening af te ronden. Lekker rondsneaken, streep dat door en lees zakkenrollen en/of trippen, in Oak's Field? Vergeet het maar. De enige keren dat ze zich buiten zijn vuurmagie-lokaal zou bevinden en even iets kon benutten wat je als een drieste 'pauze' kon ervaren, was om halfzeven 's ochtends, in het vroegst van de morgen als ze geen lessen had en ze zich naar haar vonnis in de vorm van bergen in te halen huiswerk moest begeven, 's avonds rond een uur of half tien, en verder haar overige lesuren tussendoor inbegrepen. Hij zou haar zo laten afpeigeren dat ze met lamme benen haar etage binnen zou sloffen, zich op haar bed liet vallen en niet eens meer de puf zou hebben om haar muiltjes uit te trekken, al half in slaap verzonken voordat haar hoofd nog maar in contact was gekomen met haar kussen. Ze zou niet eens meer een moment kúnnen vinden om haar stiekeme uitstapjes buiten het kasteel te maken. Inmiddels begreep hij dat het niet per se was om hem te dwarsbomen, maar om hem te ontvluchten. Had hij zo'n imposante indruk op haar nagelaten of had ze gewoon een godverse spuug-pokken-hoe de jeugd het ook betitelt-hekel aan de vuurmagielessen? Hij zette druk op zijn leerlingen, very true, en stond er altijd met over elkaar geslagen armen bij als een grote zwarte havik die constant metershoog in de lucht cirkelde in een dreigende, biddende rotatie en zijn schaduw over ze wierp ten teken dat hij iedere domme fout zag, een stempel van zijn meedogenloosheid waarbij vooral eerstejaars het in hun broek deden en een ontzaglijke last hadden van faalangst. Maar in de wetenschap dat dit wicht rechtstreeks uit een of andere bajes voor niet geheel onwaarschijnlijk moeilijk opvoedbare kinderen kwam geboemeld, gaf hem toch wel het idee dat ze wel wat meer in haar mars moest hebben. Veel meer dan dat. Tenzij het zo'n softe bedoening was waar ze tot een bepaalde tijd de luxe had om gebruik te mogen maken van een eigen televisietoestel in haar celblok.
Bespotte hij daar iets van onzekerheid, een glimp van koortsachtige radeloosheid, wellicht? Het was als dons dat voor hard staal dwarrelde en het zicht ontnam van dat laatste, iets ellendigs dat hij zelf altijd koste wat het kost weg trachtte te drukken, maar het werd iets bekoorlijks, fenomenaals om bij een ander te mogen aanschouwen, wetende dat hij het was die die zekere beklemming veroorzaakte. Dan kwam het altijd neer op grote woorden, maar een piepklein verschrompeld hartje. Het spreekwoord blaffende honden bijten niet. Het gezegde met je mond vol tanden staan. Wat moest ze zich nu verschrikkelijk voelen. Keelschrapend en schoorvoetend stond ze voor hem, nutteloos en betekenisloos, een stupide glimlachje op haar gelaat dat haar twijfel voor hem weerspiegelde. Hij staarde haar een lange tijd stug, maar verder geheel expressieloos aan, bijna alsof hij spottend op iets wachtte dat misschien, wie weet, wel ietsje beter was dan het argument dat ze nu voor lief nam. Baffle me. Spijtig gebeurde dat niet.
'Goody for you, Miss Thorne,' deed hij het daarom met grimmige stem uiteindelijk droogjes af als iets onbelangrijks, iets dat hij had opgehaald maar nu achteloos in de wind sloeg, en daarmee haar poging om hem een hak te zetten. Het kwam over alsof het vrijwel niet de moeite voor hem was om zijn hersenen te pijnigen en te dwingen terug te denken aan hun eerste ontmoeting - niet voor haar. Daarentegen had zij er waarschijnlijk zelfs al alle moeite voor moeten opbrengen om het over haar snel bevochtigde lipjes te moeten krijgen, ach gut, his heart bleeds.
Ze waren nu nog maar een paar enkele luttele centimeters van elkaar verwijderd, en als hij niet beter wist meende hij de snelle pulseringen van haar hart in haar borstkas in iedere vezel van zijn lichaam en kledij te voelen, vibraties die de kleine afstand overbrugden en op hem oversloegen. Als van een klein, bruin, bang, ineengedoken muisje. Zo oogde ze echter niet, want Ziva Thorne wilde duidelijk voet bij stuk houden en zich niet laten kennen. Of ze daadwerkelijk zo bang en verdrinkende in onzekerheid was, was voor haar een weet en voor hem een vraag, maar hij kon het hoe dan ook voelen dat ze zich steeds verder in het nauw gedreven vond. Het deerde hem niet. Al jaren was het aan hem geweest om iedere ziel die zich op die manier tegen hem verzette uit te pluizen, te vellen, even. Hij was geen man die zich gewend maakte aan zonnestralen en schatergelach; schaduwen en geheimen waren de plaatsen waar hij zich verschool, met alle obscuriteiten van dien. Het betwisten van de jonge geest was één van zijn specialiteiten die hij wat graag uitoefende, om vervolgens voldaan te zijn over het geboekte resultaat en het 's avonds met zijn beste vrienden Eenzaamheid en Isolement te vieren met een welverdiend glaasje rode wijn bij de haard. Het was zo goed als maar één procent vooruitgang dat hij voor de toekomstige maatschappij maakte, op een betere generatie die in verre niet meer zou lijken op de afschuwelijke generatie uit zijn jeugd, maar het was altijd, immers, beter dan niets. En het werkte. Daar ging het om. Het werkte.

Bij Ziva Thorne leek het echter totaal niet te werken. Sterker nog; het werkte totaal averechts. Ze richtte zich op op de tippen van haar tenen en opeens was ze heel dichtbij dat zijn adem zich vermengde met de hare. In plaats van dat ze haar typerende puberale agressie losliet, of andere voorspelbare, uitgemolken uitwegen probeerde te vinden om snel van hem af te komen - kuste ze hem. Hém, met een kaliber die haar ver te boven steeg. Hij, als een koning die werd ingepalmd door zijn onbeduidende page. En, alsof het nog niet erger kon, wist ze het ook nog eens voor elkaar te krijgen hem te knevelen door die identieke, nostalgische blauwe ogen waar hij haar tevens zo om haatte zijn gezichtsveld te laten beheersen. Een stekende pijn verspreidde zich door zijn borst als een bloedvlek, want ze had geen idee. Hoe hij nog steeds zwaar rouwde en sliep, at, baadde en zelfs quality time had met een portretfoto van haar, een fragiel plaatje van fotopapier dat nooit kon tippen aan het echte, maar dat hij omsloot, kuste en behandelde alsof ze het echt was. Hij bereidde zelfs iedere avond een extra bord eten voor een stom, levenloos portret, liet het vaak staan tot de schimmels zich erop hadden gemanifesteerd. Dat was voor dat joch van Burned het tot kleine asdeeltjes had laten vergaan, weg, zodat hij niets concreet meer van haar had. Behalve pijnlijke herinneringen door kleine alledaagse dingen of overeenkomsten, en dit was er zo één. En bovenal een schertsende, omdat hij het niet voor mogelijk kon houden dat hij zoiets bovenhemels in zo'n onbenullige troela als Thorne kon zien, zichzelf er daadwerkelijk voor haatte. Ze had geen idee.
Hij bleef voor een moment totaal verbouwereerd op haar neerstaren, zelfs de spieren in zijn mond strak verstijfd, maar hij was als een rollende zwarte donderwolk toen hij in een flits in beweging kwam en haar ruw tegen de muur dwong. Het was beangstigend hoe snel hij van zo kalm als stil water naar een furieuze wervelwind kon omschakelen, alsof er een knop was omgezet. 'Hoe DURF je!' spatte hij hees in haar gezicht, zijn goudgele ogen verwijd uit withete woede. Zijn geklauwde handen sloegen zich aan weerszijden van haar hoofd tegen de muur, zodat ze ingesloten zat tussen de harde wand en zijn overhellende lichaam. 'Hoe durf je mijn aard te bevuilen met je halve Novaanse lippen, jij kleine vuile onzedelijke feeks! Hoe durf je het zelfs maar op te brengen om die plaag over me af te roepen!' Ieder met nadruk gelegde woord grauwde hij een toon harder in haar gezicht. Er leek zich kort een ogenblik later een verpozing in zijn woede plaats te vinden, want zijn ogen zakten half dicht met schampere wrok en zijn gezicht leek zich ietwat te ontspannen. Een zoom van zijn nachtzwarte mantel gleed langs zijn gestrekte arm en leek aan een zijde een gordijn te vormen dat hen van de rest van de wereld buitensloot toen hij zijn gezicht naderbij bracht en in haar oor fluisterde.
'I am under the impression that, should you under any circumstances feign, grow or abnegate feelings for me, I would be the one responsible for turning you inside out and plucking that UNGODLY unicum right out of your heart - let me make that clear,' de adem waarin zijn zijdezachtige stemgeluid gedragen werd sloeg tegen haar oorschelp als een zinderende Raziaanse woestijnwind uit duizend-en-één nachten.
En toen, weer in een klap terugvallend op zijn woede, pinde hij haar armen langs haar hoofd tegen de muur door zijn handen in de hare te verstrengelen en trok met een demonstratieve ruk de mouw van haar shirt naar beneden, zodat de bleke striem waar haar magieremmende armband had gezeten schromelijk zichtbaar werd. 'Jij houdt iets voor me achter en ik wil weten WAT!' De oorverdovende rauwheid van zijn snauwende stem in haar gezicht, als een razende blaffende hond, vormde een heel contrast met de satijnen toon van eerder. Het ene moment ging het slechts nog over haar afwezigheid en het volgende had ze hem in een absolute staat van furiositeit gebracht - het hoefde nooit zover te zijn gekomen. Als ze alleen maar op tijd de juiste hints opgepikt had, als ze alleen maar geweten had dat hij het niet tolereerde als er met hem gesold werd. Als ze alleen maar haar gezonde verstand gebruikt had.</sub>

_{Er waren zoveel opties voor dingen die ze had kunnen doen toen de man zo dichtbij was komen staan, maar in plaats van de makkelijke weg te kiezen en hem zoals velen anderen misschien al eens gedaan hadden een trap in zijn onderste delen te geven, had ze hem gekust. Met de wetenschap dat hij dit alles behalve had zien aankomen. En waar de zoen misschien zo onschuldig en lief leek, was hij alles behalve dat. Langzaam was ze weer terug in haar eerdere positie gaan staan, haar helderblauwe ogen nu afwachtend op hem gericht. Verbouwereerd bleef de man stijfjes op haar neerkijken, ze had hem duidelijk geschokt met haar actie. Of, het had hem in ieder geval zijn vlotte woorden ontnomen die hij altijd wel paraat had staan. Des te meer schrok ze ervan toen hij zijn uiterste controle leek te verliezen. Ze had de man immers nooit zo kwaad gezien en hij was nog angstaanjagender. In een flits werd ze ruw tegen de muur aangeduwd, de klap die haar rug met de muur maakte schoot door haar hele lijf in een pijnscheut door haar heen en even vertrok een spier in haar gezicht van de pijn. Voor een moment staarde ze bijna verbijsterd naar hem terug. Zijn goudgele ogen verwijd en witheet van de woede, ze had hem nog nooit zo gezien en ze had niet verwacht dat ze hem met zoiets simpel zo uit zijn sloffen kon laten schieten. De poging om hem van haar weg te krijgen, haar personal space weer terug te krijgen, was duidelijk mislukt. De man had haar nu tussen beiden armen ingesloten en hing met zijn immense lichaam bijna over haar heen. Zachtjes slikte ze, haarzelf weer herpakkend toen hij hees en boos naar haar begon te schreeuwen. Woorden werden haar kant op geslingerd, alsof de man alle controle over zijn kalmte was kwijtgeraakt. Ze drukte haar rug stevig tegen de muur aan, onder de indruk dat ze zo wat meer ruimte tussen hen kon creëren. Het was alweer een hele tijd terug dat ze iemand zó kwaad had gezien en iemand zo hard en woest tegen haar had staan schreeuwen. Het bracht haar bijna terug naar gebeurtenissen in haar verleden en het maakte haar woest, ze wenste diep van binnen dat hij gewoon weg ging en weg bleef. Haar gezicht was nu bijna onleesbaar, haar mond stijfjes strak getrokken en haar helderblauwe ogen - die weliswaar met haat gevuld waren - op de woeste man gericht. "Ik zou het zo weer doen," en nu was het aan haar om hem met pretlichtjes in haar ogen aan te staren, alhoewel de rest van haar gezicht onveranderd bleef. Ja, ze zou het zo weer doen. Zelfs nu ze wist dat hij er zo kwaad over kon worden, ze had nu een troef in haar handen die hem van zijn kalmte kon ontnemen en stiekem voelde dat als een soort overwinning voor de brunette. Desondanks dat hij haar nu tegen de muur had ingesloten en dreigend boven haar uittorende als een slang die zijn prooi had ingesloten, voelde het als een overwinning.
Voor een moment kon ze haar ademhaling weer herpakken, die onregelmatig was geworden toen de man van doodse kalmte over was gegaan naar een ware donderwolk. Hij had haar weliswaar de stuipen op het lijf gejaagd door zo te reageren, alsof er binnenin hem een bom had gezeten die ze had getriggerd. Maar nu, leek hij voor een moment zijn woede te pauzeren en dat gaf Ziva de tijd, alhoewel zeer kort, om haarzelf te herpakken van het feit dat ze zich in deze situatie doodsbenauwd voelde. Alsof alle controle die ze had nu van haar af was gepakt en dat was op het moment ook gebeurd. Ze kon namelijk niks beginnen tegen deze man en dat wist ze, haar lichtmagie zou veel te zwak zijn voor zijn sterk ontwikkelde duistere magie en waar ze ooit nog de mogelijkheid had om hem misschien af te leiden door haar vuurmagie te gebruiken, kon je bijna zeggen dat ze nu niks meer tot haar beschikking had om haar tegen zijn woede te kunnen beschermen - iets wat ze eerder niet als mogelijk had geschat. De man had namelijk altijd zo beheerst geleken, maar iets in hem was geknapt toen ze haar lippen op die van hem had gedrukt. In een flits leek de man weer terug te komen van zijn korte pauze, de nachtzwarte mantel schoot nu langs zijn arm naar boven en vormde een soort gordijn voor de wereld om hen er volledig van af te sluiten. Het zorgde ervoor dat ze haar ademhaling meteen staakte en haar lichaam nog meer tegen de muur aan duwde. Alsof ze zich erdoorheen kon duwen als ze genoeg druk gaf. Hij kwam dichterbij, totdat zijn lippen bijna haar oren hadden bereikt en zijn zijdezachte stem duidelijk tot haar doordrong. Een rilling gleed over haar lichaam heen, een ware huivering. De man joeg haar de stuipen op het lijf met zijn woorden, maar het was niets voor Ziva om zich totaal te laten kennen. "Oh please," om het er nog dikker op te leggen rolde ze met haar ogen, "die loze bedreigingen van u doen me niks." Ze klemde haar kaken strak op elkaar en bleef een paar seconden vervolgens stil, om hem enkel met een stalen blik aan te staren.
En, alsof de hele situatie nog niet erger kon worden, greep hij haar toen bij beiden armen vast om ze omhoog langs haar hoofd tegen de muur aan duwen, toen de man weer duidelijk terug in zijn woede leek te vallen. Ze had graag nog meer gezegd, over hoe verbitterd hij was en ze nooit zou houden van een bittere, verduisterde man zoals hem. Dat hij het eens moest proberen, zijn kleinzielige hartje te openen tegenover een ander. Het zou hem goed doen. Maar al die woorden bleven hangen in haar keel toen hij haar vastgreep bij haar armen, om haar totaal machteloos te laten voelen. Net toen ze ervan overtuigd was dat de situatie niet veel erger kon worden, vloeide withete woede door haar lichaam heen toen hij haar mauw demonstratief naar beneden trok en de witte striem waar ooit die kwellende armband had gezeten vertoonde. Het was niet eens het feit dat die striem er nog was of het haar terug liet denken aan die verschrikkelijke armband dat haar opeens zo kwaad maakte. Nee, ze werd kwaad om het feit dat het mentaal bijna voelde alsof die armband weer terug was. "Val toch dood!" Waren de drie woorden die ze ongecontroleerd naar hem toe spuugde. Ze schrok bijna van haar eigen woede, de frustratie die in één keer uit haar lichaam werd geschreeuwd door de drie simpele woorden, die samen een zeer duidelijke betekenis hadden. Ze zag zijn lippen bewegen, maar de woorden drongen veel later tot haar door dan normaal. Haar ademhaling, die aanzienlijk sneller was geworden vanaf het moment dat hij haar mauw een stukje naar beneden had gehaald, verlangzaamde stukje bij stukje. "Ha!" Reageerde ze vervolgens, alsof ze hem eindelijk door had. "Ik maar denken dat U alles wist, hoorde en zag. Dat uw slangen overal waren, maar waar waren ze de afgelopen weken? Gedurende de zeven lessen en één mentorles die ik heb gemist? Het is niet zo alsof ik totaal spoorloos was." Ze brak het oogcontact voor een moment en keek even omhoog naar haar armen, de witte striem was voor haar niet eens zichtbaar vanuit haar positie, maar ze wist dat hij er nog was. "U bent een zielige man, weet U dat? U denkt alles te weten, altijd een stapje op iemand voor te zijn, maar U weet hélémaal NIKS!" En dat was in haar geval ook de waarheid. Hij wist helemaal niks van haar, op de enkele feiten na dat ze in die jeugdgevangenis had gezeten. Dat was waar, maar de rest, de rest allemaal niet. Hij wist waarschijnlijk hoe verschrikkelijk erg ze hem haatte en hoe ze er alles aan probeerde te doen hem zo kwaad mogelijk te krijgen, maar voor de rest zat hij helemaal verkeerd. "Maar ik zal een hint geven; u bent heel dichtbij." En dat was hij ook. Het feit dat hij zojuist haar mauw naar beneden had getrokken als een soort demonstratie, al wist ze bij god niet waarom hij het had gedaan, had haar namelijk veel te kwaad gemaakt. Ze was uit haar slof geschoten wat normaal nooit zou gebeuren. Na een tijdje te hebben gezwegen, krulden haar lippen bijna geamuseerd omhoog. "Oh, terugkomend op die zoen, U krijgt nog de groeten van Drake Burned." Ze knipperde kort onschuldig met haar ogen, terwijl ze die geamuseerde glimlach voor een moment vast hield. Ze had geen idee van zijn relatie met Drake, maar hij was een vrij aanwezige jongeman als ze het zelf zou zeggen, waaruit ze de conclusie had gemaakt dat master Savador hem vast wel kende. Negatief of positief, het maakte haar helemaal niet meer uit. Zolang ze de man maar een steek onder water kon geven.}

_{Cryptisch en verdoken achter het zwarte doek dat zijn mantelzoom vormde, waarachter hij in zijn obscure rollen kroop, had ze hem zijn gouden woorden ontnomen en zijn zilveren tong verlamd. She, of all people - zij moest niet in staat zijn om zo'n banale handeling uit te voeren, een stempel van liefkozing en hartstocht zo te parasiteren en dan vervolgens de slapende demonen in hem op pijnlijke wijze weer te wekken. Overdag onderdrukte hij ze zoveel mogelijk, maar 's nachts toonden ze zich op zijn kwetsbare voorgrond en woelde en draaide hij om zich er in de wereld van zijn dromen ertegen te verzetten. Altijd tevergeefs, want wat niemand wist was dat hij al jarenlang last had van nachtmerries. Niemand, omdat er na zijn overleden vrouw nooit een geliefde aan de andere zijde van zijn bed had gelegen die slaperig haar hoofd oprichtte bij het geritsel van het dekbed, of de schaduw van zijn halfnaakte silhouet die over haar slanke postuur heen gleed als hij diep inhalerend overeind schoot. Er waren hier en daar onbeduidende vrouwen geweest waarnaast hij een bundeltje bankbiljetten had nagelaten na een bevlogen nacht - sommigen van zijn leeftijd, vrouwen die het daadwerkelijk voor plezier deden en zich er niet om bekommerden om uit de kleren te gaan voor iedere man die de hoek van de straat omsloeg, het liefst eentje met een dure tailcoat en andere rijkelijke kenmerken; sommigen vaak niet ouder dan zestien, in het vak gedwongen meisjes die hem in de gloed van een neon-reclamebord in een hotelkamer de grootste drift konden temperen en het grootste genot konden schenken, maar wat hem later een groot gat bezorgde omdat iedere intieme confrontatie met mokkels uit die leeftijdsgroep hem deden denken aan haar, maar nooit precies zij. Zulke vrouwen waren er altijd geweest in zijn leven. Het had zich gemanifesteerd in een perverse obsessie, een zoektocht waarin hij nastreefde naar wat het dichtst in de buurt kwam van haar resonantie door op en onder vrouwen te liggen, maar nooit had hij haar opnieuw gevonden. Hij betrapte zichzelf erop dat hij altijd was blijven zoeken, maar dat deze vrouwen hem nooit van zijn zwakste kant mee hadden kunnen maken. De mysterieuze Shadraan waar ze hun nacht mee gespendeerd hadden was de volgende morgen al vroeg met de noorderzon vertrokken, met alleen een zwarte roos op het kussen aan de andere, al netjes opgedekte zijde van het bed als stil gedag. Alsof hij er nooit geweest was.
De nachtmerries die de andere nietszeggende personen nooit iets aan zou gaan waren elementen die hij voor zichzelf hield. Het waren bloed doordrenkte pagina's die zich steeds opnieuw en opnieuw omsloegen, met zijn grootste trauma's in de langste herhalingen gevallen, en steeds moest hij de nachtmerrie opnieuw beleven. Hoe ze zo ruw van zijn zijde was gerukt door een nevelige organisatie waar hij vertrouwd mee was geweest, waar hij in het hart van het hoofdkwartier had rondgedoold en er een deel van zijn macht uit kon oefenen omdat Deshas, zijn eerdere leermeester, er een hoge positie had. En zijn vrouw? Zij had alleen haar plicht gedaan. Getalenteerd, adembenemend, intelligent en nooit op haar mond gevallen; ze had zich zonder veel moeite omhoog in de Suasama rangen gewerkt en afgeslacht worden als een varken rijp voor de slacht was haar grote dank geweest. De kinderen die ze had nagelaten wachtten nog steeds op een glimp van mama, omdat hun vader het niet over zijn hart kon verkrijgen om steeds te moeten vertellen dat ze niet meer terug kwam. Haar uniform, vaste Suasama-zwaard en al haar overige jurken waartussen ze gewisseld had op besloten diners met hem had hij onaangeroerd achter een luik in zijn kast hangen, soms, op eenzame middagen de kiertjes openend om zijn hand over de satijnen stoffen te laten glijden. Zo nu en dan haalde hij dan één van die jurken uit de kast en hing die over de rugleuning van haar gebruikelijke, maar inmiddels al jarenlang lege stoel aan de lange eettafel, recht tegenover hem. She'd always wonder what to wear for dinner.
Iedere zondag gaf hij een dag aan zijn vrije tijd op om zich in zijn zwartste reismantel te hullen, het mooiste en duurste boeket bij de plaatselijke bloemist in Oak's Field te kopen, de shuttle te pakken en naar Puffoon te reizen, waar hij een somber, van raven omgeven pad zou bewandelen naar haar graf. Hij hoorde haar stem in lang vervlogen echo's en zag haar spookachtige gedaante in lang vervlogen herinneringen. Ze was overal en nergens. Ze was weg en ze was hier, in zijn hoofd, maar ze was vooral weg. Voorgoed weg. Als hij niet zo gereserveerd en beoordeeld was, een ander persoon was geweest die niet zo'n grote kavel aan godsgruwelijke Shadraanse trots had om de helpende handen beet te pakken, dan was men tot de conclusie gekomen dat hij aan een posttraumatisch stressstoornis leed. Het dikte zijn zichtbare bitterheid en zorgvuldig weggestopte droefenis alleen nog maar meer aan, mooie gelegenheden voor menig leerling om hem onder de huid te zitten door dingen te doen zoals hem respectloos bij zijn voornaam te noemen, hem door het slijk te halen of een kwellende kus op zijn lippen te drukken. Zijn lippen, waar hij heimelijke, maar passionele odes van zijn overleden liefde op had ontvangen en waarmee hij ze op zeldzame momenten had teruggegeven. Zijn opgebouwde profiel werd al neergehaald, het merkteken van wie hij was, en vandaag de dag werd ook dat deel van hem misbruikt.
'TRY ME!' sneerde hij in Thorne's gezicht bij de brutale opmerking dat ze het zo weer zou doen, zijn hand zo ferm knijpend om haar pols dat de strak aangespannen huid om zijn knokkels wit kleurde. De maniakale schreeuw was bijna geen schreeuw meer; het vervormde zijn stem tot een dreigend, witheet, haast demonisch gesis. Wisten ze dan nooit van ophouden? Begrepen ze niet, op een dag, dat dat precies was wat hem nog meer vergiftigde, hem tot acties overbracht waarbij er een rode waas voor zijn ogen gleed en hij in zijn mist van furie dingen deed die hij helemaal niet wilde, maar wel moest omdat hij in een hoek gedreven werd? Dat hij in die hotelkamers zichzelf na een zachtzinnig voorspel al gauw verloor in de manie van zijn zoektocht en een hand voor een mond sloeg om gekerm te smoren, vastberaden en in alle valse hoop om het lang weggevaagde gevoel van belevenis met haar op te halen, haar te vinden in wat misschien een reïncarnatie zou zijn? Dat hij brieven met steeds bezorgder aandoende boodschappen verbrandde zodat ze nooit bij hun rechtmatige eigenaars aan zouden komen, omdat, als hij zijn gedoofde vlam niet meer op kon wakkeren, niemand dat mocht kunnen? Hij was een fucking Tsjernobyl en zijn hart was een spookstad - toch bleef het blijkbaar grote pret voor de onbekommerde tienerziel om zijn laatste stabiele pilaren zonder enige reden met een sloopkogel tot puin te vermorzelen. It all backfires, en hij was uiteindelijk weer de boeman. Het figuurlijke plein van executie stroomde pas vol met mensen als de daad al verricht was en hij koppen had gekliefd, en ze kwamen nooit eerder om de achterliggende reden te kunnen aanschouwen. Verhaal van zijn leven. Een verborgen boek dat Ziva Thorne nooit van de proloog tot het eindslot zou doorlezen, zich er ook maar om zou bekommeren om er één waardige blik op te werpen. Ze konden geen vinger op hem leggen, noch op zijn acties, hij werd betiteld als de duivel als gevolg en dat was dat. Ze zou het nooit kunnen begrijpen. ZIJ! Zij was het die hier niets begreep, vuile hardleerse snol!
Zijn zuur op elkaar geperste lippen krulden zich woedend om tot er een glimp van zijn blikkerende tanden zichtbaar waren, en in het volgende ogenblik drukte hij de paar centimeters die de kleine afstand tussen hen nog overbrugd had weg, binnen een fractie van een seconde. 'Drake Burned kan de zwarte dood krijgen!' Haar polsen, die hij voorheen nog strak boven haar hoofd tegen de muur hield, haalde hij nu in een ruk naar beneden, achter op haar rug gedraaid. De opgezweepte woede die zich in zijn goudgele ogen openbaarde, danste als het hellevuur achter zijn pupillen terwijl hij twee vingers op milde wijze onder haar kin plaatste, enkel om die met net zo'n barse ruk op te richten. Hij gaf haar nauwelijks kans om zich er tegen te kunnen verzetten, want hij had zijn gezicht al in zijn intimiderende overhelling dichterbij gebracht om de volgende woorden in een dreigend, zacht, maar griezelig kalm gesis op haar over te brengen. Het sloeg des te huiveringwekkender aan doordat zijn zachte stem trilde in de venijnige woorden waarmee hij haar vergiftigde.
'Goed, laten we even alle zaken voor je op een overzichtelijk rijtje zetten. Wellicht komt het niet in je op dat mijn slangen daarentegen wel voor het blote oog van de argeloze, niet bepaald acte de présence-gegeven omstander spoorloos waren. Misschien is je brein niet zo verrijkt dat het zich in ogenschouw kan nemen waar de afbakening ligt die je deugdelijkheid scheidt van je hogeren. En mogelijk vergeet je nu dat ik al meer dan een minuut direct lichamelijk contact met je heb, leraar vuurmagie ben, en ik - heel toevallig - op de plaats van je litteken, geen énkele pressie van je vuurmagie kan ontdekken.' Zijn door razernij verwijde ogen schoten even omlaag naar haar pols, voor ze zich weer in de hare vastpinden. 'Is dát waar je maanden voor wegvluchtte, Ziva Thorne? Wat stakkerig. Hoe meelijwekkend. Maar bovenal, wat vreselijk - ontstellend lachwekkend. Besef je waarom, love?' De vraag die gesteld werd in de zachte fluwelen stem harmonieerde met zijn duim die zacht, en bijna liefkozend langs haar kin streek. 'Omdat, hoe je het ook wendt of keert, je werkelijk nergens komt zonder mijn hulp. Ik ben de enige die je op weg kan helpen. En ik weet niet of ik daar nu wel zo'n zin in heb,' eindigde hij met een quasi-verafschuwende toon in zijn stem, en een vinnig, misselijk glimlachje. Miss Thorne had hem immers niet bepaald als een vorst behandeld met haar onzedige optreden.}

_{Haar zoen had alles behalve gewerkt hoe ze had gewild. Haar intenties waren geweest om enige ruimte tussen hen te creëren en een normaal persoon, vooral iemand van Savador’s leeftijd, zou dat waarschijnlijk ook hebben gedaan. Weg van haar gestapt, het zestienjarige meisje dat het zover had gekregen om haar lippen op die van hem te drukken. Maar Savador was anders, want in een vlaag van woede had hij haar tegen de muur aan geduwd en hier stonden ze dan, volledig afgesloten van de rest van de wereld doordat de zwartharige man in een van zijn handen zijn zwarte mantel omhoog hield. Onbewust drukte ze haar rug nog wat steviger dan voorheen tegen de muur, toen hij met een dreigende, bijna demonisch gesist haar uitdaagde om het te proberen. Haar handen begonnen lichtjes te kloppen door het feit dat hij ze nog steviger vast greep. Even liet ze haar helderblauwe ogen omhoog glijden naar waar haar handen en die van hem zich bevonden, ze zag hoe zijn knokkels wit kleurden van de kracht die hij erop zette. Haar blik liet ze na een paar seconden weer op hem vallen, haar handen kort even bewegend door haar vingers te strekken. Als teken dat het pijn deed, maar er ook daadwerkelijk iets van zeggen deed ze niet. Ze hield haar kaken stevig op elkaar geklemd en probeerde het geklop en de stekende pijn, die niets minder betekende dan dat haar handen te weinig bloed en zuurstof kregen, te negeren. Ze kon de withete woede van hem aflezen en ergens maakte hij haar bang. Ze had hem nog nooit zo gezien, in alle jaren dat ze netjes zijn lessen had gevolgd had ze hem eerder gezien als een man die onder de meeste situaties wel kalm leek te blijven en met zijn scherpe tong wist te bereiken wat hij wilde hebben. En toch had een simpele zoen hem zover gekregen dat hij haar in een vlaag van woede tegen een muur aan had geduwd en nu zo over haar stond gebogen. Alsof hij haar nek wel zou kunnen omdraaien op het moment.  Zachtjes slikte ze, want in deze positie begon ze zich toch wel erg in het nauw gedreven te voelen.
Ze schrok dan ook lichtelijk toen de man dichterbij kwam, haar personal space nog meer binnendrong door de enkele centimeters die er tussen hen over waren te overbruggen. Ze kon de adem die hij uitblies op haar gezicht voelen neerdalen. Zijn woorden zorgden vervolgens dat er een blik vol verontwaardiging in haar kijkers ontstond. Zijn plotselinge woede, die als een vlam nog meer was aangewakkerd nadat ze de opmerking over Drake had gemaakt, verklaarde niets minder dan zijn haat voor de zwartharige vuurmagiër. Ze haalde haar wenkbrauwen een beetje op, alsof ze zo bijna wilde vragen waarom hij hem de zwarte dood toewenste – alsof ze hem beoordeelde op zijn woorden. Met een ruk werden haar polsen naar beneden gehaald, zodat ze eerder achter haar rug vielen dan boven haar hoofd zaten. ”De zwarte dood?” Herhaalde ze de man, zich ergens afvragend of hij haar dat ook zou toewensen. ”Als u hem dat toewenst, moet hij wel iets heel ergs hebben gedaan. Maar wat?” Het laatste voegde ze er zachter aan toe, haar helderblauwe ogen gleden wat weg van zijn kijkers even met een frons staarde ze naar een andere willekeurige plek, als ze maar niet meer in de woedende kijkers van Savador hoefde te kijken – al was het maar voor een paar secondes. Onbewust weigerde ze hem weer terug aan te kijken, even diep in haar eigen gedachtes verzonken. Wat kon Drake hebben gedaan om zo’n haat over hem heen te krijgen door een man zoals Savador? Natuurlijk, de man voor haar was nooit aardig geweest – maar zij daar in tegen ook niet bepaald tegen hem. Hij had haar een vooroordeel over haar gemaakt toen hij haar dossier had gelezen, hoe ze van de jeugdgevangenis was afgekomen en zij had hem al niet gemogen om dat feit, maar niet alleen dat, hij was een Shadraan en die waren niet te vertrouwen. Maar Drake, Drake was een Raziaan, misschien wel niet de beste jongen om mee om te gaan en natuurlijk mocht ze hem niet helemaal – maar dat was voor Ziva niet iets raars, want ze mocht de meeste mensen niet – maar om hem nou de zwarte dood toe te wensen? Nee, ze wenste de mensen die haar vader hadden vermoord de zwarte dood toe. Zelfs iemand zoals Savador zou ze dat niet toewensen. Drake had iets ergs gedaan, dat kon niet anders. Twee vingers werden mild onder haar kin gelegd en nog voordat ze tijd had daarop te reageren en op te kijken, werd haar kin omhoog gehaald zodat ze bijna gedwongen werd weer in de gele kijkers van de man te kijken. Hij stond nog steeds zo dichtbij en ze vroeg zich af of het de man helemaal niets uitmaakte, of hij geen personal space had, op zijn lippen na dan want daar had ze zijn personal space overduidelijk overtreden. Zijn gezicht was zelfs dichterbij gekomen, wat haar ergens weer bijna zover zette om tot de verdediging over te gaan. Echter klemde ze haar kaken stevig op elkaar, zichzelf ervan weerhoudend weer iets doms te doen. Ze wist dat ze de man niet veel verder moest brengen, want aan zijn vol woede brandende ogen te zien kon ze maar beter met hem oppassen nu.
Het was uiteindelijk zijn stem die haar de rillingen over haar rug gaven. Dreigend en zacht, maar wat haar vooral de stuipen op haar lijf joeg was de doodse kalmte die ze erin kon bespeuren. Griezelig bijna. Zijn woorden sloegen dan ook als een donderslag op haar neer toen ze haar oorschelpen bereikten. De neiging om een blik te werpen op haar polsen was groot, maar doordat hij haar kin nog steeds omhoog hield met twee vingers had ze geen andere keuze dan hem recht in de ogen aan te kijken. Hij wist het, hij had het gevoeld aan haar polsen. En dat was juist hetgeen wat haar zo liet schrikken, het feit dat hij helemaal niks voelde daar. Geen enkele aanwezigheid van haar vuurmagie, wat kon dat betekenen? Het kon toch niet zomaar weg zijn, het moest nog in haar bloed zitten – althans, daar was ze heilig van overtuigd geweest. Ze had het van haar moeder gekregen, het zat in haar genen en het kon er niet uit gaan, toch? Ondertussen ging hij gewoon door met zijn woorden en het raakte haar diep van binnen. Haar vuurmagie was haar heilig, het was het enige kleine beetje wat ze nog over had van haar ouders. Ze had alles behalve gewild dat hij erachter, er zelfs alles op alles gezet hem te ontwijken – al was het maar voor een tijd geweest totdat ze haar vuurmagie weer bij elkaar had gesprokkeld. Het kon namelijk niet weg zijn, dat was onmogelijk. Ze wendde haar blik van hem af, voor hoever het kon. Een moment van kwetsbaarheid verscheen vervolgens, terwijl ze tegen de muur aan leunde en luisterde naar zijn woorden. Hoe lachwekkend hij het wel niet vond. Zijn vraag zorgde er vervolgens voor dat ze weer opkeek, volledig stilgevallen door zijn woorden trok ze ietwat haar wenkbrauwen op nadat hij de vraag gesteld had, ze kon de bijna liefkozende bewegingen langs haar kin van zijn duim voelen, een groot contrast tegen de bedreigende houding die de lange man tegenover haar had aangehouden. Toen de man klaar was met praten, althans dat dacht ze, bleef ze stil staan en zweeg ze. Haar blauwe ogen staarden bijna bedenkelijk naar de man, voordat ze begon met bewegen. Ze had de hele tijd tegen de muur aangeleund om meer ruimte te kunnen creëren tussen de twee, maar dat was niet gelukt want Savador was dichterbij gekomen naarmate hij kwader was geworden op haar. Veels te dichtbij, naar haar mening. Ze vertikte het hem nogmaals te zoenen, want ze wilde niet weer zo’n grote furie opwekken als voorheen. In plaats van zo’n actie te herhalen – waarvan ze wel heel zeker wist dat hij het alles behalve zou waarderen – schuifelde ze een stukje naar voren, voor zover het nog kon. De man moest vast een hele kleine personal space hebben als hij zo dichtbij haar kon staan, maar ze wist zich uiteindelijk daaroverheen te zetten en zich tegen de man aan te drukken. Ze moest haar best doen niet weg te kijken nu ze zo dichtbij hem stond, want het voelde zeker niet oké om zo dichtbij te komen. ”En nu?” Kwam er uiteindelijk zachtjes uit, het was immers alles behalve nodig hard te praten. Hij kon haar wel horen, heel duidelijk zelfs. ”Voelt U nu wel enige aanwezigheid van mijn vuurmagie? Het kan niet helemaal weg zijn.” Ze glimlachte, indicerend dat de duidelijk aanwezige vlam die in iedere Raziaan leek te branden er toch wel moest zijn, het kon niet anders, het kon niet uitgedoofd worden naar haar mening. Ze had zijn hulp niet nodig, ze wilde zijn hulp niet eens. Niemand had haar ooit immers hulp gegeven en ze was door alles heen gekomen, stond immers nog stevig met twee benen op de grond, dus ook deze keer had ze het niet nodig. "Oh nee toch," sprak ze, alsof het haar raakte wat hij gezegd had, maar als hij goed op zou letten zou hij de sarcasme in haar woorden kunnen horen. "En waarom bent U daar niet meer zo zeker van?" Ze haalde haar wenkbrauwen lichtjes omhoog en keek hem vragend aan.}

_{Er waren tal van hardleerse zielen geweest onder het vrouwelijke geslacht dat hem poogde te aanhalen, of zelfs onder hun duim met een dieprood gelakte valse nagel te krijgen. Maar, zoals hij zo onverhoeds uit de hoek kon komen als een plotseling opstekende stormwind, had het altijd een averechtse werking gehad. Eentje die de meeste minnaressen zodanig had afgeweerd dat hij ze even snel weer af leek te stoten dan dat hij ze op de vreemde, onverklaarbare wijze aantrok; het was het mysterieuze waar ze meer van trachtten te proeven, of simpelweg het plezier van het aftasten van een mannenlichaam in een muffige kamer, of domweg om zijn geld. En het was de betreurenswaardige reden waarom hij zichzelf nog steeds een single man kon noemen. Mensen werden niet met bijgeleverde instructieboekjes op de wereld gezet, en zodra menig vrouw erachter kwam wat voor complexe puzzel hij van binnen daadwerkelijk was, achter zijn scala aan maskers en perfecte persoonlijkheden, durfden ze het vaak niet aan om - wat heel goed mogelijk misschien wel de grootste toewijding in hun leven kon zijn - de uitdaging genaamd Savador J. Douglas Sathandiai aan te gaan. Hoe vaak was het wel niet voorgekomen dat hij een dame die haar nachturen draaide net zoals nu in zijn verblinde woede tegen de muur had geforceerd, menigmaal haar naam niet eens wetend. Het uitdagen en provoceren zagen die tippelaarsters als onderdeel van hun werk, maar nooit leken ze zichzelf goed genoeg voor te bereiden op de persoonlijke kant van hun klanten. Inclusief de punten die ze woest konden maken. In Savadors geval was dat als hij niet de touwtjes in handen had, ook in het liefdesspel. Hij was een groot profiel, belangrijke functie, ruime baan, hoge inkomst, en bovendien een man, en dus moest hij in al zijn zelfingenomenheid de dominante rol op zich nemen, om die niet te vergeten ten alle tijden te behouden. Dat hield in dat niemand, zelfs de vrouw niet waar hij zijn hart en al zijn zwakheden aan blootgaf, ongevraagd haar gang bij hem kon gaan. Zelfs al hield dat een luttele strijkende beweging over zijn arm in, of een hand met verstrengelde vingers in zijn haar; dat zou tot gevolg hebben dat hij zich met een grauw van het spel af keerde. Hij nam dat initiatief wel wanneer hij dat wilde, en niet anders. Op dat vlak behield hij eenzelfde aanzien alsof hij een eldemoedige koning was, die je met alle respect en privileges diende te behandelen. Daar stormde je ook niet zomaar op af om Zijne Koninklijke Majesteit om zijn nek te vliegen. Opgevoed met de oude Shadraanse tradities en normen en waarden, en met zijn gereserveerder karaktertrekken, was hij ervan overtuigd dat een vrouw nooit zo hoog in het vaandel kon staan als een man, en zich daarom klein, of tenminste gedienstig diende te houden - vooral in zijn aanwezigheid. Het was precies wat Ziva Thorne nu ook aan het uitvreten was, en waarom het hem zo kwaad had gemaakt. Maar ook dat zou ze nooit begrijpen; hij moest al net zo'n ondoorgrondbaar doolhof voor haar zijn als dat hij voor iedereen was. Witte tanden omlijst door rood gestifte lippen van een halfopen mond waarachter een dikke onzichtbare brok en stokkende adem bleef steken, angstige ogen die omhoog kropen en over zijn razende gelaat schoten, een tenger lichaam dat zich zodanig tegen de muur drukte dat ze leek te wensen dat ze er in verdween. Het was bijna precies hetzelfde als die talloze keren in een schimmige kamer waarin er talloze keren een poging gewaagd was om zijn hele complexe signatuur om een slanke vinger te draaien. Als een gloeiendhete, roodgloeiende staaf die je met een schok meteen weer liet vallen. Of de kalme serene regen die neerdaalde voor er een pittige onweersbui losbarstte die hij was. Het enige verschil nu was dat hij niet halfnaakt stond en niet in het gezelschap verkeerde van zo'n dom wicht, maar in die van Ziva Thorne, een leerlinge die er blijkbaar allerminst vies van was om net zulke smerige spelletjes met hem te spelen.  
In zijn staat van absolute woede moest hij zich inhouden om haar polsen niet als twijgjes om te knakken toen ze zich bijna zorgelijk leek te verwonderen waarom hij Drake Burned zo'n erge straf als de zwarte dood zou toewensen. 'Dat is niet van belang!' sneerde hij in haar gezicht. Alsof het haar ook maar iets kon schelen wat Burned bij hem had geflikt! Alsof ze het daadwerkelijk op kon dragen om zich te bekommeren over de emoties die dat joch bij hem los gewrikt had door zijn schunnige daad! De humor.  
Bovendien ging haar de verbrandde foto van zijn vrouw en de pijn die het hem toegebracht had geen moer aan. Het was zelfs niet de bedoeling geweest dat het aan de orde was gekomen op de dag dat Burned in zijn kantoor was binnengebroken, als hij het lijstje alleen maar zorgvuldig van de haardschouw had gehaald. Hij haatte zichzelf nog om die grove fout.
Eindelijk dacht hij haar weer zo goed als in toom te hebben toen hij het - voor haar waarschijnlijk - smartelijke onderwerp aansneed over haar afwezige vuurmagie. Er was geen gewennige pulsering die zijn vingertoppen wisten te bespeuren, geen rode vibrerende energie door haar aderen, vooruit gestuwd door haar bloedbaan vanaf het centrum van haar innerlijke vlam. Het enige wat hij tijdens zijn aanraking kon detecteren was de aanwezigheid van haar veel zwakkere lichtmagie, die hem normaal gesproken kotsneigingen konden bezorgen, maar die hij nu onderdrukte door zijn ontblootte tanden op elkaar te klemmen. Het was evenzeer onmogelijk om een vanaf de geboorte aanwezige magiesoort te kunnen verliezen. De elementaire cellen waren ingeworteld in de vezels van je lichaam, zo permanent als je DNA en iedere chromosoom. Duistere magiërs hoedden in duistere tijden en het was niet totaal een fabel dat er magiesoorten uit een lichaam werden verwijderd, net als zielen - maar dat ging in zijn werk door zeer moeilijke en zeldzame vervloekingen, en vandaag de dag zou alleen iemand op het niveau van een Legendarisch Magiër zoiets uit kunnen voeren. Het kon gewoon niet de oorzaak zijn, want waarom zou iemand de doodgewone vuurmagie op standaard niveau uit een leerling willen verwijderen als er zoveel meer krachtigere voor het grijpen lagen van bijvoorbeeld een Adviseur. Hij negeerde Thorne's fronsende blikken straal, te bezield in het analyserend afgaand van haar polsen, alsof daar ergens de oorzaak moest bevinden. Naar zijn idee bevond haar innerlijke vlam zich nog gewoon in haar borst, maar was deze om de een of andere reden inactief geraakt - misschien door de magieremmende armband die de stroom van haar magie weerhouden had om zich een weg door haar lichaam te banen, een lange tijd niet meer gebruiksklaar zolang het ding om haar pols had gezeten. Als een bloedbaan die je afsloot - maar dat hoefde zij nog niet te weten. Hij meende er zeker wel iets aan te kunnen doen, maar het was anderzijds ook in zijn voordeel om haar nog even in de waan te laten en angst op te wekken. Ze verdiende zijn hulp nu niet echt na wat ze had gedaan. En helaas voor haar was hij niet zo'n vergevingsgezinde sul als Norwood die zich meteen zou herpakken en een helpende hand zou toereiken.
Zijn wil om onophoudelijk met de scepter te zwaaien werd hem echter weer ontnomen, want Ziva Thorne had zich overduidelijk over haar schok heengezet om haar volgende vuile spel in werking te stellen. Hij had alleen willen aandikken wie hier de baas was en wie naar wie diende te luisteren, op zijn manier; het opwekken van onrust en twijfels, het manipuleren, comfort zones waar menig ziel zich verstopte verkleinen zodat je er wel uit moest stappen. Het was zeer zeker niet zijn voornemen geweest om een sollende sfeer met romantieke ondertoon te zetten door zich zo dicht naar haar toe te buigen, maar haar intentie leek dat sterk echter wel, en dat deed de morbide herinneringen aan zijn perverse aard niet ten goede. Twee identieke blauwe ogen staarden in zijn ziel terwijl zijn poriën registreerden wat er op hetzelfde moment intussen nog meer gebeurde. Een slank lichaam dat zich tegen het zijne vleide. Borsten die tegen zijn middenrif drukten. Volle heupen die in de golvende kromming van haar lichaam net nog een paar centimeters verwijderd waren van zijn onderlichaam, bless him. Zijn smalle lippen persten zich in alle kwelling samen, de spieren in zijn kaken zichtbaar aangespannen, maar hij kon alleen maar op zijn tong bijten en zijn ogen duidelijk zwaar geërgerd sluiten terwijl ze haar vicieuze cirkeltje rondmaakte, zich sterk inhoudend om niet op agressievere handelingen over te gaan. De ingehouden lucht stootte hij uit in een weerstrevende ademtocht en zijn adamsappel rolde door zijn keel in een hoorbare slik, niet eens in staat om haar vragen te kunnen beantwoorden met een sarcastische opmerking. God verhoede haar.
'Ga uit mijn buurt,' wist hij er door zijn opeengeklemde kaken uiteindelijk uit te krijgen. 'Ga NU uit mijn buurt.' Ze mocht en kon dit niet doen, niet na wat ze eerder al had geflikt, en niet met die saffieren ogen die dierbare herinneringen van nostalgische treurnis bij hem opriepen.}

_{Voorzichtig liet ze haar blauwe ogen omhoog glijden, zodat ze de man weer recht in zijn gele kijkers aan kon kijken. Ongemakkelijkheid gleed door haar heen vanaf het moment dat ze haar lichaam tegen die van Savador had aangedrukt, maar ze had het gevoel gehad niet veel keuze te hebben – hij kwam steeds dichterbij en ze voelde zich steeds meer in een hoekje gedreven en misschien zou ze hem zo wel weer naar achteren kunnen jagen. Echter was haar hart sneller begonnen met kloppen, mede door enige angst die ze voor de man had en het kleine beetje gezonde verstand waar ze zich tegen verzette door op haar plaats te blijven staan. De laatste keer dat ze namelijk zo dichtbij een man had gestaan, was alweer jaren geleden toen haar vader haar in een omhelzing had getrokken. Ze was toen misschien net zes jaar geworden, vlak voordat hij van haar werd afgepakt door de mensen die ze nu zo hard verafschuwde, Shadranen. Ze kon het beeld zo weer voor haar halen, hoe haar vader werd veroordeeld voor iets wat hij niet gedaan had. Hoe hij werd afgeschilderd als een dief, een moordenaar, een terrorist misschien zelfs. Haar helderblauwe ogen gleden even over het postuur van Savador heen, niet bepaald met een zekere reden. Ze had gewoon iets nodig om ergens anders aan te denken, maar het feit dat ze zo dichtbij een sterke bron aan duistere magie stond leek niet bepaald te helpen. Het leek net alsof het haar in zijn geheel opslokte en met duistere vingers vasthield, om vervolgens haar ziel ermee te vergiftigen. Ze walgde ervan. Niet omdat een van haar twee magiesoorten licht was, want het was over het algemeen bekend hoe novanen en shadranen niet goed met elkaar konden omgaan, maar gewoon om het feit dat Shadranen haar in het algemeen hadden aangedaan. Ze hadden haar leven kapot gemaakt, haar perfecte familie gebroken in miljoenen stukjes.  Zijn woorden braken de stilte, toen hij verder ging op haar woorden over wat Drake allemaal wel niet had gedaan. Zachtjes slikte zijn, puur als reactie op de withete woede die ze in zijn stem kon horen. Haar kijkers gleden weer omhoog naar zijn gezicht, hem weer recht aankijkend zoals ze al de hele tijd – zijn blik weigerend als eerste te ontwijken. Het was helemaal niet van belang wat tussen hem en Drake was gebeurd. Demonstratief trok ze een wenkbrauw op, een vragende blik in haar ogen. ”Oh? Dus je wenst het hem zomaar toe. Niks gebeurd?” Ze had de woede in zijn stem wel gehoord, maar het zat in haar natuur om zo te reageren. ”Ik vraag het wel aan Drake,” voegde ze er daarna zacht mompelend aan toe. Als Drake Savador echt zo kwaad had gekregen wilde ze weten waarom, waarom Savador hem de zwarte dood zou toewensen.
Vanaf het moment dat ze tegen de lange man aan was gaan staan, had hij geen woord gezegd tegen haar. Zelfs niet op haar woorden had hij gereageerd, er kwam niet eens een sarcastische opmerking van hem af. Iets wat haar verbaasde, want de man leek altijd wel iets klaar te hebben staan om terug te reageren. Waren haar acties dan zo verwarrend voor hem? Deden ze iets met hem? Zoveel vragen, maar ze kon ze onmogelijk stellen. Een droog gevoel had zich ontwikkeld in haar keel van de ongemak die ze had gevoeld vanaf het moment dat ze naar voren was gestapt, de aanwezigheid van zijn duistere magie was alles dat haar bedwelmde en het liefst deed ze op dit punt een stap terug. Hun oogcontact werd onderbroken toen hij zijn ogen bijna op een geërgerde manier sloot. Afwachtend bleef ze daar dan maar staan, het vertikkend om als eerst weg te stappen, te koppig om hem te laten winnen. Want op de een of andere manier was het nog steeds een spel voor haar, een spel waar ze als winnaar uit zou komen. Echter werd deze gedachte onderbroken door zijn woorden. Na even goed hoorbaar te hebben geslikt, had hij haar toegesproken dat ze uit zijn buurt moest gaan. Uit instinct deed ze dat ook meteen door weer naar achteren te stappen – al was het nog steeds die zeer kleine afstand die ze eerder had gehad. Misschien wel om het feit dat hij zichzelf er niet eens toe had kunnen zetten een sarcastische reactie naar haar toe te werpen, zoals hij altijd had gedaan en de woorden met opeengeklemde kaken werden uitgesproken. Alsof hij er moeite voor moest doen. Tijdens het teruggaan had ze haar handen kort op zijn buik gelegd, bijna teder tegen hem aanduwend toen ze naar achteren was gegaan. Zo zacht dat het hem onmogelijk kon bewegen, maar het zou voor hem vast duidelijk genoeg zijn. ”Misschien handig als U ook een stap achteruit zet dan?” Sprak ze daarna weer zachtjes, haar handen vielen vervolgens al snel weer van zijn buik af, want iedere aanraking met een Shadraan was een aanraking die ze het liefst wilde voorkomen.
Rustig ademhalend bleef ze tegen de muur aanleunen. Haar blik nog steeds gericht op de man voor haar. ”Ik heb uw hulp niet nodig, U hoeft me echt niet te helpen als U dat niet wilt.” Sprak ze vervolgens, hem met u aansprekend omdat ze zo enigszins haar respect aan de man voor haar toonde. Ze mocht dan wel niet weigeren hem met master aan te spreken, maar hij bleef nog steeds ouder dan haar. ”Ik heb nooit iemands hulp gehad en ik sta nog steeds op twee benen, ik red me hier ook wel uit zonder hulp.” Ze klemde vervolgens haar kaken stevig op elkaar en liet haar blik van hem afglijden om langs hem door te kijken. Nog steeds een zeer gevoelig onderwerp om over te spreken, want ze had op de eerste plaats nooit gewild dat hij erachter zou komen. Noch dat hij haar zou helpen en al waren alle ideeën over hoe ze haar vuurmagie mogelijk weer terug kon krijgen bij haar op, zou ze nog steeds niet toe willen geven dat ze hulp nodig had. Niemand had haar ooit geholpen. Niet toen ze haar vader verloor, niet toen ze in een weeshuis terecht kwam omdat ze geen ouders meer had en al helemaal niet toen ze het verkeerde pad op was gegaan en vervolgens daardoor in de jeugdgevangenis was beland. Had ze iemand in haar leven gehad die haar daarvandaan had getrokken, dan had ze hier nu vast heel anders gestaan. Met haar vuurmagie nog steeds intact, hoogstwaarschijnlijk.}

_{Thorne's hachelijke ondeugd was als een grote vleeshaak door zijn hart, die ze er met volle kracht in had geslagen, en het scherpe, roestige ijzer nu beetje bij beetje steeds meer door het orgaan haalde. In zijn nachtmerries gebeurde dat door breed, snood grijnzende dames, hun gelaat vaak verborgen achter een kluchtig theatraal masker dat symbool moest staan voor de talloze bedpartners die hij had gehad, zonder beduidend gezicht en zonder beduidende naam. Hun zielen zochten hem op om wraak te nemen in zijn dromen, legioenen van dames van plezier en haatvolle leerlingen die zijn richting in marcheerden, hooivorken en fakkels bij de hand. Om hem in poelen van vergetelheid te trekken, om als een stormram aan de belachelijk rijk versierde deur van zijn belachelijk grote villa op Shadra te staan en binnen te breken, alles aan gort te slaan, hem te verminken, zijn geslachtsdeel af te hakken en in zijn mond te proppen, hem zijn geld en zijn alles af te nemen, alles uit pure, helse wrok. En hoe luguber dat ook mocht klinken was dat in veel gevallen terecht, want hij was geen engel geweest in zijn leven. Absoluut niet. Schuldig bevonden aan misbruik, moord, diefstal - als hij niet zo vernuftig was geweest om rechten te studeren en zichzelf bekend te maken met de procedures in dat wereldje - als hij zich voor de buitenwereld niet had voorgedaan als een geweldig diplomatieke en hartelijke man, begripvol sprekend in kranten en gastvrij lachend in talkshows; kortom, als hij zijn intelligentie en snode aard niet aan zijn zijde had, dan zou hij door het Shadraanse Gerechtshof al drie keer tot levenslang zijn veroordeeld.
Zonden waren altijd het gevolg geweest van een onwetende oorzaak, bewerkers in hetzelfde vaantje als Ziva Thorne die geen idee hadden waar ze mee bezig waren. Als blauwogige gazelle spelen met een hongerige zwartgemaande leeuw. Dat was al zo vaak fout afgelopen, maar de wereld leek dat niet te leren. Ze vervolgde haar handeling door haar lichaam tegen dat van hem te vleiden, al dan niet met een expressie van onzekerheid. In haar cirkel betrapte hij zichzelf erop dat hij er onzedige gedachten van kon krijgen, en dat was juist hetgeen wat als een groot smakeloos verraad aandeed naar zijn overleden vrouw toe. Toen ze nog in leven was had hij zich er weinig om bekommerd om met een andere mooie vrouw hartstochtelijk te worden, een bevlieging waarin hij zijn stress van zich af kon smijten - met name omdat hij een persoon was die zich moeilijk kon hechten. Nooit moest hij zich in een hoek gedreven voelen. Hij moest zich vrij voelen om te gaan en te staan waar hij wilde, wanneer hij wilde. Maar nu broeide er een groot, stekend spijtgevoel wanneer hij close dreigde te worden met vrouwelijk contact dat iets van haar weg had, in welke zin dan ook. Illegale herinneringen in die schimmige hotelkamers. De laatste keer dat hij zo dicht bij een vrouw had gestaan. Het was alles van dat.
Hij zag die helderblauwe ogen over zijn postuur heen glijden en hij wenste met een ellendige grimas op zijn gelaat dat ze dat niet deed, hoopte dat ze slim genoeg was om niet verder over Burned door te vragen. Dat deed ze godverdomme wel. Alsof dat nog niet genoeg was, bleek het weer een nieuwe gouden kans voor haar te zijn om er hem flink mee te tergen. Het feit dat ze hem niet met het gewenste 'u' aansprak verbleekte nu domweg onder de withete woede die zich weer meester van hem begon te maken. Niet alleen klooide ze nu met zijn gevoelige punten, ook liep ze nu te dreigen dat ze het dan wel aan Drake Burned in eigen persoon zou vragen. Het joch kennende zou er een heel onwaar verhaal van maken, pesterig aangedikt over al de gevoelige punten van hun allerliefste mentor, en hoe hij er toch zo diep, diep depressief over was dat hij zijn zielige eenzame dagen moest doorkomen zonder zijn vrouwtje. In zijn langzaam maar zeker opgezweepte furie wilde hij tegen haar uitvallen, haar opnieuw tegen de muur drukken - gooien nu, zelfs - en in haar gezicht schreeuwen waarom ze het zo allejezus moeilijk voor hem maakte. Waarom ze dat allemaal deden. Maar in plaats daarvan hield hij zijn kaken stevig op elkaar geklemd, zijn blik met daarboven de diepe moeilijke frons van haar afgewend, en met alleen een kermend binnensmonds geluidje dat zacht zijn keel verliet, alsof het knijpende gevoel dat zijn gedachtes en emoties hem bezorgden hem daadwerkelijk pijn deed. De adem verliet zacht snuivend zijn trillende neusvleugels en hij beet woedend op zijn wang.
Uiteindelijk drong de boodschap tot haar door en stapte ze snel van hem weg, eindelijk. Het was alsof hij van een zinderende Raziaanse woestijn in een flits bovenop een ijsberg op het kille Noord-Cassia werd getransporteerd. Het verstikkende gevoel dat hem leek te wurgen nam plaats voor een minte lucht die hij gretig inademde. Nog langer in die houding en hij wist niet waartoe hij in staat was geweest. Het was evengoed een rode zone voor hem als zijn bijstanders. De enige verdere aanwijzing van misnoegen was de gekwelde blik die hij haar toewierp toen ze in haar positionering haar handen zacht tegen zijn buik plaatste om zich in een nauwelijks voelbare duw van hem af te zetten. Maar hij kon enigszins weer ademen, en daar ging het om. Zijn goudgele ogen gleden in een onregelmatige lijn van de vloer terug naar Thorne's blauwe ogen, die hem in een oneerlijke kalmte aanstaarden. Het was pas later dat haar suggestie zijn oren bereikte, alsof zijn brein nu de tijd moest nemen om kwesties sneller te kunnen verwerken. Wankel deed hij een stap achteruit, zijn uitdrukking nog steeds afwezig en schrijnend. Er was thank the lord geen activiteit onder de gordel en dat hield hij graag zo, maar bij Medusa, wat had ze een orkaan in zijn hoofd losgelaten. Geheel onterecht. Totaal oneerlijk. Verfoeilijk.
Grammoedig ontmoette zijn blik de hare weer toen ze vervolgde in een woordenwaterval, zijn brein opnieuw de tijd gunnend om het te verwerken. Hoe ze indiceerde dat ze zijn hulp niet nodig had. Hoe ze hem op het hart drukte dat hij haar 'echt niet hoefde te helpen als hij niet wilde'. Hoe ze blufte dat ze nooit iemands hulp nodig had gehad en nog altijd stevig op twee benen stond.
'Met een strafblad aan je broek, inderdaad. Zonder enige blijk van aanwezigheid van je hoofdmagie, in feite. En met een drang om dagelijks van mij en de hele wereld binnenin de school te vluchten, niet te vergeten. Vanzelfsprekend help je jezelf weer op been, geen probleem. Leugenachtige blaaskaak,' siste hij in een zachte, licht bevende stem. 'Je bent een zestienjarige leerlinge in de groei met een inadequaat, laag magisch niveau. Je moddert deze maand maar wat aan, en de daaropvolgende maand, en de maand daarna en die maanden manifesteren zich in jaren, en die jaren worden decennia. Je tracht je tweede element op te krikken, maar geen succes, en daar sta je dan, gestold en vergeefs, vastgevroren in je stonde, zonder toekomst. Dat zou ik graag eens willen zien in jouw situatie. Word je niet moe van je loze praatjes en je nutteloze strijd, prima, puik, uitstekend, te gek, dan alle voorspoed van de wereld toegewenst die je verwachtingen hopelijk dik fabuleren. Anderzijds wens ik je komende maandag bij de ingang van de kerkers te ontvangen, mocht je verstand eindelijk een greep op de realiteit hebben.' Naarmate hij sprak, betoonde zijn stem zich steeds scherper en strenger ondanks dat deze nog steeds wat onvast en beverig klonk door zijn verwarring van zojuist. Wetende dat hij de enige was die haar wel moest helpen, hoezeer hij het ook haatte, en de reden dat hij haar niet doelloos op zijn school wilde zien rondzwerven met de kans dat ze nog meer dingen uit zou vreten, had hij niet echt een andere keuze.}

_{Verbazing verscheen in haar ogen toen ze een geheel andere reactie van de man kreeg dan ze verwacht had over het onderwerp dat de naam Drake Burned met zich meedroeg. De blik in zijn ogen, de diepe frons op zijn voorhoofd en het zachte kermende geluidje dat uit zijn mond viel zeiden namelijk genoeg – ze was over de grens heengestapt en veel verder dan dit wilde ze ook niet gaan. Als ze de man zojuist na die zoen in een bepaalde furie had gezien, wilde ze niet weten wat ze nog meer uit hem kon krijgen als ze hem nog woester wist te maken en zo te zien had Burned hem wel zo ver gekregen. Iets in haar zei dat er iets heel ergs tussen die twee was gebeurd en datgene in haar wilde ook heel graag weten wat, maar ernaar doorvragen zou haar niet veel verder helpen. Hij zou het haar niet vertellen en die conclusie had ze al snel genomen. Zo voorzichtig en langzaam als maar kon had ze zich dan ook van hem verwijderd, om uiteindelijk weer de koude muur tegen haar rug te voelen terwijl ze haar helderblauwe ogen weer omhoog liet glijden om hem aan te kijken. Ze had hem van zijn stuk gebracht en dat zag ze eigenlijk nu pas, nu ze weer afstand van hem had genomen, al kon ze niet bepaald haar vinger erop leggen waarom. Ze had niet verwacht dat het hem zenuwachtig zou maken, nee, ze leek hem niet bepaald dat soort persoon dat snel ergens van streek van raakte. Uiteindelijk werd haar gelukkig ook wat ruimte gegund en dat ze dat fijn vond liet ze onbewust merken door in een keer een grote teug adem uit te slaan in een bijna opgeluchte zucht. Het mocht de man voor haar misschien hebben verward, maar het had uiteindelijk toch gewerkt. De wankele stap die hij achteruit had gezet en de afwezige blik in zijn ogen zeiden genoeg en het was voor Thorne een teken om niet te spreken, stilletjes af te wachten tot hij zich weer zou herpakken en die zilveren tong van hem weer begon met bewegen om haar met zijn sarcastische opmerkingen toe te spreken. Zijn goudgele ogen ontmoetten die van haar weer en met een doodse kalmte wachtte ze rustig af op hem om te beginnen met spreken. Zij had haar zegje immers al gedaan, ze had zijn hulp niet nodig, net zoals ze nooit de hulp van een ander had gekregen.
In haar hele leven waren er immers maar enkele mensen geweest die ze had kunnen vertrouwen, wiens hulp ze had kunnen ontvangen zodra ze het nodig had gehad. Echter waren die mensen van haar af gepakt, stuk voor stuk. De rest waarover ze ooit had gedacht dat ze, ze kon vertrouwen, hadden haar in de steek gelaten, haar laten vallen. Misschien als haar vader nooit zaken was gaan doen met die vuile Shadranen, misschien hij gewoon thuis was gebleven, dan was ze nu hoogstwaarschijnlijk een ander persoon geweest. Een meisje dat zich misschien interesseerde in muziek, een talent was omdat ze haar vuurmagie over de jaren had kunnen vorderen, maar die dingen waren allemaal niet gebeurd. Ze had een strafblad, had haar leven voor een groot gedeelte waarschijnlijk al verpest daardoor – maar dat was niet eens het ergste, het waren de littekens die haar hart sierden. Het feit dat ze iedereen die het ook maar even probeerde om dichterbij te komen net zo hard en ruw weer probeerde weg te duwen, haar hart sluitend bang dat ze weer in de steek gelaten zou worden. Het lieve meisje dat ze ooit was, dat zou goed in vertrouwen was en het goede in de wereld zag was weg. Amanda Clarke was weg, de persoon die ze ooit behoorde te zijn. Ziva had ze immers niet alleen gecreëerd om haar echte verleden achter zich te kunnen laten zonder vragen van buitenstaanders, maar ook om anderen daadwerkelijk buiten te laten, ijskoud en gevoelloos – al was ze ook maar een tiener en die hadden nou eenmaal hun gevoelens niet altijd onder controle en als ze heel eerlijk moest zijn was ze bij lange na niet zo stabiel als ze wenste te zijn.
Savador’s reactie raakte haar diep in haar hart, zorgde ervoor dat ze op de onderkant van haar lippen beet en even wegkeek. Een strafblad en een verloren primaire magiesoort. Waar haar vuurmagie heen was wist ze niet, het was allemaal de schuld van dat bandje. Van dat verdomde litteken. Voorzichtig liet ze haar blik naar haar polsen glijden. Een litteken. Het was niet langer meer een witte plek die zou weg gaan, want dat deed het niet. Het teisterde haar iedere dag weer, alsof het er gewoon weer omheen zat maar dan als een onzichtbaar iets. Iets dat in haar hoofd geprint zat en ze er onmogelijk uit zou krijgen. Waarom was haar vuurmagie zou afgezwakt? Ze keek weer op naar Savador, zich afvragend of hij er meer over wist, of hij ook daadwerkelijk de enige persoon was die haar kon helpen. Een frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze naar haar pols bleef staren en zijn woorden aanhoorde en er niet verder op reageerde totdat hij volledig was uitgesproken. Aandachtig had ze ondertussen geluisterd naar zijn stem, die ergens nog steeds leek te trillen maar steeds scherper en strenger leek te worden naarmate hij sprak. Toen hij klaar was, gleden haar helderblauwe ogen rustig omhoog om hem vervolgens met een doodse kalmte aan te kijken. ”Ik zei ook niet dat ik nooit iemands hulp nodig heb gehad,” het feit was er gewoon dat er in haar verleden niet vaak een helpende hand voor haar was geweest die haar uit alle duisternis had weggetrokken. ”Maar bedankt voor uw peptalk en het vermelden van dingen waar ik me zeer goed van bewust ben.” Voor een moment kon ze het niet laten een van haar mondhoeken lichtjes omhoog te krullen, hoe raar het er ook uit mocht zien in deze situatie, maar deze verdween weer net zo snel. ”Ik zal erover nadenken,” desondanks dat ze wist dat ze helemaal geen keuze had hierin, reageerde ze hier zo koeltjes op dat ze erover na zou denken. Ze wist dat de man het helemaal niet als suggestie had bedoeld, hij zou het vast gewoon rekenen als spijbelen zou ze niet komen. ”Mag ik nu gaan?” Ze wilde zo ver mogelijk weggaan van deze man, helaas zou ze de komende paar weken niet van hem afkomen en als haar vuurmagie daadwerkelijk weer terug zou komen zou ze zijn lessen ook nog moeten gaan volgen. Helaas was hij haar vuurleraar, anders was haar probleem vast een heel stuk sneller opgelost geweest, want heel misschien als ze een andere leraar had gehad, een raziaan of gewoon en niet-shadraan, was ze naar die persoon toegestapt en had ze die persoon om hulp gevraagd. Ze zou een man zoals Savador nooit om hulp vragen.}

_{Comfortabel om steeds een reeks aan steken onder water te krijgen was het absoluut niet voor hem, zeker niet als de naam Drake Burned viel en het een razernij in hem los weekte die hij maar moeilijk tegen kon gaan. In veel gevallen zelfs niet, zoals ze zojuist had mogen ervaren. Maar feit bleef dat het voorgekauwd en uitgemolken was. Bijna alle mogelijke wijzen om hem onder de huid te zitten waren hem al eens in stiekeme streken geleverd door de generaties aan leerlingen heen - op het omlaag trekken van zijn pantalon voor het oog van de klas na. Toch was het een zeldzaamheid om hem zacht murmelend met een mond vol tanden te zien staan, dichtgeklapt door zijn eigen chaotische droefenis. Het liefst draaide hij op dit soort momenten de tijd ver terug om de situatie op een manier aan te pakken die dit in ieder geval niet als resultaat zou opleveren. Hij merkte de verbazing in de bekende helderblauwe ogen op, maar kon het niet opdragen om haar nu aan te kijken en zich in die poelen te verliezen. Zowaar op zijn zwakst, dat was hij nu, en hij haatte het. Burned had zijn grootste toorn mee mogen maken, en Thorne? Thorne kreeg nu een beproeving voorgeschoteld van het unieke verdriet dat in hem woedde, de onbeteugelde onzekerheid die hij - opzienbarend als het was als je hem eenmaal dacht te kennen - toch wel had.
Verstandig als ze soms kon zijn, zette ze geen stap verder over de grens die ze al had overschreden. Hij haatte het lichte gevoel in zijn maag dat dankbaarheid heette. Het was op dit soort momenten dat hij een fles wijn opentrok, in zijn favoriete fauteuil voor de haard zakte en na een aantal teugen en verpozingen zich flink te houden, zijn tranen in totale stilte liet lopen; ze enigszins nog verholen voor de wereld door een hand over zijn ogen te houden, die ook direct diende als hulpmiddel om zijn slordig, uit model geraakte lokken in trage haal terug te strijken. Moe van het dagelijkse leven, het leven zelf, en de mensen die er een rol in speelden. Haatvolle mensen zoals zij, die het hem moeilijk maakten, steeds weer en steeds opnieuw. Al even verlicht als hij slaakte ze een diepe zucht nadat er weer ruimte tussen hen gecreëerd werd, maar het moest nog maar half de opluchting zijn die hij ervoer. Oneerlijkheid in alle definitief, want ze verdiende het niet. De woorden die hij een moment later dan ook sprak na zich herpakt te hebben waren bars en meedogenloos, ervan overtuigd dat ze ze haar zouden raken en op haar in zouden speelden - en dat was precies wat hij wilde, haar hetzelfde laten ervaren, drie keer erger dan dat ze bij hem deed. Of tenminste iets dat er bij in de buurt kwam. Zo te zien boekte hij succes: haar blik gleed weifelend omlaag, richting haar pols, en tussen haar wenkbrauwen ontplooide zich een peinzend fronsje. Dat was voor haar blik weer in alle kalmte omhoog gleed en ze hem in haar betweterigheid onderuit probeerde te halen. Alles wat ze als vorm van reactie uit hem los kreeg, was een apathische uitdrukking op zijn gelaat en een grimmige frons. Tja, omdat het nooit duidelijk genoeg kon worden gemaakt met gevallen zoals zij. Then again was hij er soms zeer over in twijfel of ze zich daadwerkelijk bewust was van haar eigen kwesties. Wegrennen van je problemen was nooit een optie geweest, en dat was toch wat ze maandenlang iedere dag gedaan had. Haar 'daar ben ik me zeer goed van bewust' en haar 'ik zal erover nadenken' bezorgde hem de kriebel in de keel die zich in andere situaties had ontrold in een schampere lach. Het was niet dat ze er enige keuze in had. Dat moest ze zelf ongetwijfeld ook inzien.
Het duurde bijna een halve minuut hoe hij haar roerloos als een standbeeld aankeek in een staarsessie toen ze vroeg of ze nu mocht gaan, alsof hij er grote moeite mee had om haar vraag serieus te overdenken en een kordaat antwoord te geven. Toen draaide hij zich in een ruk van haar af, sloeg de zoom van zijn mantel in een slag achter zijn benen zodat deze haar bijna in het gezicht sloeg en beende, als bijna zwevend, in snelle tred weg en dat was dat. Een typische Savador-handeling die kalmpjes en in totale stilte werd uitgevoerd, maar die droop van de spot en onverschilligheid. Daar kon ze het mee doen. Ze verstopte zich als weerloos geitje in de klok - maar hij wist waar de klepel hing. Immers zou hij haar volgende week maandag trillend als een hulpeloos, verwaarloosd beestje op het einde van haar krachten bij het luik van de kerkers treffen.}

Topic gesloten, neem ik aan?
Klik voor het vervolgtopic; maar stuur even een PB als er iets anders moet, dan houd ik daar rekening mee!