PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: I give up [Hunter] do jan 22 2015, 11:45
I feel lost,
Inside myself
Het was een koude morgen. De wind was bijtend en akelig in zijn gezicht, hij had er een hekel aan. Een jongen met zwarte winterjas,.. witte bondkraag. Hij stond daar maar met zijn handen in zijn zakken, kijkend naar de huisjes van het kleine stadje. Achter hem doemde het machtige kasteel op wat zijn thuis was geweest dit jaar, waar zoveel was gebeurd, gezegd en gedaan. Toch voelde het zo ver weg en zo dichtbij tegelijk. Had hij eigenlijk ooit wel een thuis gehad?
De dagen dat hij bij zijn vader had geleefd... hij was er opgegroeid en zijn kinderjaren er gespendeerd. Maar was het echt het gevoel geweest dat je na een lange dag werken thuis kwam en hartelijk werd ontvangen? Nee. De dagen dat het grote oude huis koud en leeg was, de eerste die thuis kwam hem enkel in elkaar wilde slaan omdat hij de deurmat had vies gemaakt. Oftewel, gewoon omdat iemand het leuk vond om hem pijn te doen. Zean was er geweest, maar zijn broer was altijd wel met iets bezig daarom had Drake toch vaak teveel gevoeld. Dan liep hij naar zijn kamer om na een huilbui in slaap te vallen. Thuis, liefde, warmte en vertrouwen. Dingen die op hetzelfde moment zo simpel toch zo moeilijk leken. De dag dat hij dat huis had verlaten had hem goed gedaan, al zou hij dat zelf niet beseffen. De eerste paar jaar... dag in dag uit, gepest en uitgekafferd. Nergens goed voor, Drake was als het vuil van de straat en zelfs de ratten zouden hem niet lusten. Zo had de jongen zich gevoeld, niks waard en niemand die ook maar iets om hem gaf. Dag in dag uit hetzelfde liedje, de wilskracht er met brutaliteit uitgetrokken en geslagen al vanaf het moment dat hij goed en wel kon nadenken over zijn eigen mening. Hij hoopte gewoon dat ze snel zouden stoppen, probeerde te rennen en soms vocht hij terug. Alleen als hij terug sloeg... dan leek hij altijd de gene te zijn die was begonnen en straf kreeg. Strafregels schrijven terwijl de rest vrolijk buiten speelde.
Pas later werd het duister in zijn hoofd verlicht op de dag dat de pestkoppen weer in de weer waren met zijn spullen. Ze sloegen en schopte, maar Drake voelde al niks meer. Hij was er aan gewend geraakt, de pijn. Opeens na al die tijd kwam er iemand voor hem op. Hij kon ze nog zo zien staan, het blauwe glanzend golvende haar met een lieve glimlach van een kind. Daarnaast het andere meisje, een met een brutale en eigenwijze uitdrukking. Vastberaden keek ze op hem neer met die blik van strijdlust vertrouwen, maar ogen die zo lief leken te zijn. Het moment dat zijn hart voor de eerste keer had overgeslagen. Daarnaast een jongen met wit kort haar en een grote brutale grijns op zijn gezicht. Een echt vechtersbaasje die geen blad voor zijn mond had, hem niet boeide en ontzettend veel humor had. Voor het eerst in zijn leven kwam er iemand voor hem op, ze gaven hem een licht. Opgroeien doe je snel zonder dat je het eigenlijk echt in de gaten hebt. Voor hem gold hetzelfde. Tot de dag dat hij weg moest van de 'gevangenis' waar de vrienden hadden geleefd. Ondertussen had nog een meisje zich daar bij gevoegd met bruine lokken, die familie leek te zijn. Iets wat Drake kwijt was. Hij ging weg en verliet de plek waar hij zijn enige licht had gevonden.
In zijn nieuwe leven verliep niet alles volgens plan, vrienden maken was moeilijk door zijn pocherige houding. Hooghartig en arrogant door zijn eigen angsten en de houding waar hij aan gewend was. Een enkele vriend die hij in de grote stad had ontmoet, bij zijn leer meester. Maar meer dan dat? De mensen leken hem hier of te ontwijken, of ze waren gevoelloos tegen hem. Een iemand die hij ontmoette bij zijn aankomst was zo, maar leek hem evengoed te helpen toen het verleden hem letterlijk in zijn greep nam. De jongen werd mee genomen naar een plek die hij altijd had gevreesd, waarom dit gebeurde... hij gaf zichzelf de schuld. Gelukkig werd hij gered van de gruwelijke plek. Maar daarna was de jongen niet meer helemaal hetzelfde. Het duister groeide in zijn hart. Als hij gewoon was gebleven daar in dat huis was alles anders gelopen, misschien had zijn broer dan het 'goede' leven gekregen wat hij had verdient. Wat als hij die dag was achtergebleven op de autoweg? Hij dacht er soms over na. Nu zijn broer terug was hier... hij leek er niet blij mee te zijn. Verslaafd aan een soort serum wat zijn denken stopte. Hij leek niet bij te zijn met de situatie. Net als de andere twee die hem uit het verleden achterna waren gekomen. Die pijn, het verdriet... hij had in haar mooie ogen gekeken terwijl hij de lelijke woorden naar haar riep. Het was allemaal voor niks geweest. Nooit had hij haar zo boos en tegelijk zo verdrietig gezien. Hij wilde haar vasthouden en troosten maar toch zover mogelijk weg duwen uit zijn wereld en leven. Hij wilde haar weg hebben net als al het andere en alle andere rotdingen. Hij had naar haar geschreeuwd, haar zoveel pijn gedaan in zijn woedde. Wat had hem bezield? Hij was nog steeds wat boos op haar maar niet meer zo erg als in het begin. Vooral nu hij wist dat deze ruzie zo onzinnig was geweest. Het was niet zijn en niet haar schuld geweest. Het was de schuld geweest van een wrede en zielige man, die hij het meest haatte van allemaal nu zijn oom dood was. Die verachtelijke, hooghartige schurk, slang. Hij had die brieven verbrand al dit gedoe was zijn schuld geweest. Al was hij geen schoolhoofd, was die ruzie nooit gebeurd. Soms wenste Drake dat de man weg zou gaan en een job als bordenwasser zou nemen, of beter... zichzelf gewoon in het graf zou werken. Of iemand anders, er waren vast wel meer mensen die hij kende die zoiets wenste.
De brieven die hij had verbrand... ze waren niet allemaal verbrand doordat hij een van die vriendinnen had gekregen. Een brief die hij liever nooit gehad had. Wat zij had gezegd bij de brief, had hem in shock laten zitten. Een brief die bij opening zijn laatste stukje hart aan diggelen had geslagen. Vriendinnen die hem dachten te kennen wilde hem troosten, maar helpen? Hij was zijn aller beste vriend verloren. De beste vriend die hij ooit had gehad, want hij had Drake gered van zijn grote plaaggeesten. De dagen vol lol en plezier. Drinken tot de zon opkwam, over meiden praten. Alles wat hij nu van definitief van hem moest missen, nooit meer iets tegen hem kunnen zeggen. Hij had ooit nog de stille hoop gehad hem misschien terug te zien. Maar het mocht dus niet zo zijn en de dagen waren zwarter en donkerder voor hem dan ooit tevoren. Hij was depressief en kwam amper nog opdagen in lessen, lag de hele dag in bed. Mensen die hem eruit probeerde te halen, wat niet werkte. De school dokter of psycholoog waren er niet meer, niet dat het hem zou helpen.
Er waren leraren weg gegaan omdat ze niet meer les wilde geven, al dacht Drake eerlijk gezegd dat Savador ook niet iemand was waarvoor je wilde werken. Alleen wie ook weg gegaan was.. was iemand die hij nooit had verwacht. Hij had iemand vermoord, een jongen die zoveel woedde en drift in zich meedroeg met vlijmscherpe tong. Iemand die Drake graag uitdaagde en andersom. Ze waren vijanden geweest, maar op hetzelfde moment was het gewoon een soort spelletje geweest. Wie is de dominantste? Nu was hij weggestuurd naar een instituut. Nooit zou Drake het aan iemand toegeven, maar hij zou de jongen gaan missen. Hij voelde zich elke dag ellendig en dat leek alleen maar erger te worden. De woorden die tegen hem werden gezegd kwamen niet binnen en de leuke positieve dingen werden door de duistere dingen overschaduwt. Hij wilde niet meer vechten, hij deed het al vanaf zijn geboorte dat zijn moeder had gedacht dat hij dood was en bij de voordeur van zijn vader was neergelegd. Op die manier kom je dan op de wereld, dan ben je toch gedoemd om te mislukken?
Zijn ogen waren rood, er zaten wallen onder en zijn kin was ongeschoren. Zijn bruine ogen die ooit vrolijk en zorgeloos hadden gestaan, de ogen die ieder meisjes hart kon doen smelten. Ze stonden donkerder dan ooit en zijn wenkbrauwen waren diep naar beneden gezakt in een depressief gezicht. Hij ademde kort en zijn hele lichaam rilde. Hij liep door de straten heen en sloeg een donkere steeg in. Straatje na straatje had hij het dan gevonden. De zwarte markt. Kleine kraampjes, verschillende soorten mensen maar overal leek diezelfde geheimzinnige sfeer te hangen. Hij liep er langs, kraampje na kraampje. Hij zag de meest bizarre dingen staan waar hij nog nooit van had gehoord. Dingen van alle werelden waren hier te vinden, opgezette dieren, martel attributen, geheime spreuken boeken. Drake zijn ogen waren opzoek en hij bleef lang slenteren, totdat hij had gevonden wat hij zocht. Hij zette zijn handen op het houten tafelblad van het kraampje waar allemaal flesjes stonden. Zijn oven gleden er overheen tot hij er een uit vandaan pakte. Er stonden botjes en een schedel op, iets wat voor iedereen duidelijk was. Daar hoefde verder niks bijgevoegd te worden. Hij keek de man aan met kap over zijn hoofd, hij deed Drake denken aan zo'n oud chinees mannetje. "Meneer. Mag ik vragen naar de precieze uitwerking van de inhoud van dit flesje?" De man had een eng vreemd lachje met veel rimpels en daarbij een wijnvlek aan de rechterzijde van zijn gezicht en een klein baardje. "Ohh... jonge man. Met deze substantie kun je je vijand omzeep helpen, zonder dat ze het in de gaten hebben. Het voelt voor hen alsof ze gaan slapen, alleen... ze worden nooit meer wakker." Drake keek even naar het flesje en slikte waarna een zucht kwam. "Okey, doe die dan maar." Waarop de man akelig zacht begon te lachen met een grimas op zijn gezicht.
Even later liep Drake naar het einde van de zwarte markt. Het kwam uit op een veldje met een landweggetje. In de verte zag je bij de horizon het silhouet van Starshine Academy. Drake gaf op, hij was gewoon niet gemaakt voor dit leven, hoefde niet meer te vechten en was het zat. Alles waar hij van hield of waar hij om gaf werd van hem afgepakt of ging dood. Als het andersom zou zijn, zou het hem daarna nooit meer gebeuren. Ze zouden hem hier toch niet missen, hij was toch niks waard voor wie dan ook. Ze waren beter af zonder hem en al die moeilijkheden die hij veroorzaakte. Drake liep naar een boom en ging er onder zitten. Hij keek naar de school in de verte, zijn ogen betraand en zijn adem schokkerig. Hij haalde de kurk van het flesje en een sterke geur drong zijn neus binnen. Hij hief het flesje op als een toost naar de school, bracht het flesje naar zijn mond en nam een slok. Hij voelde gelijk het effect doordat alles wazig werd. Zijn keel stond in de fik waardoor hij begon te hoesten en proesten. Hij voelde hoe het goedje door zijn lichaam gleed en overal een brandend pijnlijke gevoel achterliet. Drake beet zijn tanden op elkaar en zag met ogen open alleen nog zwart. Uiteindelijk zakte zijn hoofd opzij en liet hij het flesje vallen. Pijn deed het nog steeds en het laatste stukje leven vocht er tegen zo hard hij kon. Ergens, dat gedeelte van Drake wat hem altijd overeind had gehouden. Dat kleine vlammetje zo groot als die van een kaars. Een vlam die enkel met een bepaald licht gevoed kon worden. Liefde, iets wat hij ooit had geaccepteerd maar wat daarna uit zijn leven was gerukt met meerdere keren. Maar ondangs dat dat vlammetje klein was, hij was er wel nog steeds... al werd hij wel steeds kleiner en kleiner.
Voor de gene die deze post nog meer gelezen heeft dan Ayelinn. Maak je geen zorgen, Drake gaat niet dood. Sorry for the feels >')
Tags:Words:Notes:
Hunter .
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 164 Points : 32
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud en lucht Klas: - Partner: I could learn you the passion of the tango
Onderwerp: Re: I give up [Hunter] vr jan 30 2015, 10:56
When all the world has gone to sleep, The hunters to the forest creep
Hunter was blij dat hij bij vertrek van Gren eraan gedacht had zijn laarzen mee te nemen. In de jungle daar had hij amper schoenen nodig, maar zijn broer had hem er met wijsheid op gewezen dat het klimaat op de academie anders zou zijn. En hij had gelijk gekregen want Hunter stond in zijn warme laarzen tot aan zijn enkels in de sneeuw. Met een oneindige bron van interesse bleef hij naar de onaangeraakte witte kristallen kijken. De kleur werkte haast hypnotiserend. Het was bijna zonde om die perfect glad gestreken witte deken van zijn zuiverheid te beroven door erdoorheen te lopen. Het was niet zo dat Hunter nog nooit sneeuw gezien had. De bergen op Gren lagen er vol mee. Het kwam alleen nooit zo vaak naar beneden. Zeker weten dat hij een slachtoffer zou zoeken om een sneeuwbal tegenaan te gooien. Maar dat zou moeten wachten, en niet zozeer omdat er nu bijna geen leerlingen buiten waren. Meer omdat er nu eerst iets anders op het programma stond. Hij had met een grijns op de gang een gesprek gehoord tussen twee leerlingen die het samenzweerderig hadden gehad over de verboden zwarte markt. Dat woord: ,,verboden'' had hem aangetrokken als een bij naar een bloem. En daar was hij nu naartoe onderweg. Met grote passen stak hij het terrein over en daalde het pad af naar Oak's Field.
Zo verlaten als de buitenomgeving van de school was geweest, zo druk was het hier. Mensen riepen naar elkaar, lachten of passeerden elkaar juist met de ogen naar de grond gericht om zichzelf zo onzichtbaar mogelijk te maken. Ze kwamen uit winkels en kroegen. Maar deze bedrijvigheid was niet wat hij zocht. Na een paar doorlopende steegjes te zijn in gegaan had hij eindelijk gevonden wat hij zocht. De zwarte markt. De plek waar je al het verboden spul kon vinden, dacht hij met zijn brede grijns verstopt achter zijn sjaal. De kraampjes hadden elk vreemde waren uitgestald. Van grote magische attributen tot kleine vergeelde vellen papier waar allerlei gevaarlijke spreuken op stonden. Hunter vond het geweldig en keek als een kind met kerst zijn ogen uit. Potjes, smeersels, kristallen en poeders. Alles was aanwezig. En iedereen probeerde hem wat aan te smeren. 'Probeer deze spreuken, gegarandeerd succes als je iemand wilt laten ,,verdwijnen'' of dingen als Een knappe jongen als jij heeft vast wel baat bij een paar liefdesspreuken. Hij negeerde het allemaal. Hij kwam niet echt om wat te kopen. Daar had hij het geld ook niet voor. Kijken was voor Hunter genoeg. Maar na een uur struinen had hij wel genoeg gezien. Daarbij was het koud en kreeg hij honger. Tijd dus om weer terug te keren naar het kasteel.
Hunter liet Oak's Field snel achter zich en volgde het glibberige pad weer terug. Halverwege zag hij een donkere schim tegen een boom aanliggen. Toen hij dichterbij kwam bleek het een jongen te zijn. Hunter grijnsde. Die had lef om tegen een boom in de sneeuw in slaap te vallen. Maar de grijns verdween langzaam van zijn gezicht toen de jongen geen enkel teken van leven bleek te vertonen. Met nog geen minuut was Hunter bij hem en schudde de jonen door elkaar. Hij ademde nog, al was het maar oppervlakkig. Maar verder...niks. Hunter begon koortsachtig na te denken en stootte met zijn hand tegen iets hards toen hij probeerde te verzitten. Het was een leeg flesje. Voorzichtig rook hij eraan, maar trok meteen zijn hoofd terug. 'Avidama Granica,' fluisterde hij geschokt met een blik op de jongen. Je hoefde niet de wijsheid van een Legendarische Magiër te hebben om te weten wat er gebeurd was. Meteen greep Hunter een handvol sneeuw en forceerde de jongen het te eten. Dit gif werkte beter met warmte. Hoe kouder het lichaam, hoe langer het zou duren. Zonder deze sneeuw om hem heen zou de jongen allang dood zijn geweest. Vervolgens maakte Hunter een stukje aarde sneeuwvrij. Hij trok het leren koordje met het buideltje eraan van zijn nek. Zijn moeder had hem bij vertrek van Gren speciale korrels gegeven waar hij een bijzondere plant uit kon laten groeien. De thee die hij van die bladeren kon trekken stimuleerde het brein en bevorderde de genezing en herstel van het lichaam. Als je rauw op de bladeren kauwde werd dit effect in extreme mate versterkt. Hunter hoopte dat het genoeg was om tegen het gif te vechten totdat het lichaam de kans kreeg om het te neutraliseren. Hunter drukte een van de korrels in de harde aarde en legde zijn hand erop. Een groene gloed verspreidde zich en langzaam begon het plantje te groeien. Toen het plantje groot genoeg was plukte Hunter een aantal bladeren en drukte ze in de mond van de jongen. 'Kom op, ga kauwen,' siste hij zachtjes.
From out 'the wild wood comes the call: "The hunt is life... the hunt is all ..."
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: I give up [Hunter] zo feb 01 2015, 20:30
Het was licht, zo schoon. Zo warm en het rook er zo vertrouwd met een vleugje gras, het was alsof alle leegte en pijn, alle wonden en het verdriet was weg gehaald. Rustige stappen zette zich voor tussen de tafeltjes door. Een mooie school kantine, waar eens een keer totaal geen etensresten tevinden waren en alles leek een witte gloed te hebben. Een jongen van 18 jaar oud, heldere bruine ogen die oranje waren in helder licht. Zwart haar dat in punten over de ogen viel. Zijn normaal zo donkere gezicht met wallen en ogen waarin zoveel verdriet en leegte. Nu stonden ze helder en misschien zelfs vrolijk, alsof het verleden hem hier niks kon doen. Zijn herkenbare jas hing over zijn schouders, zwart met witte bontranden. Bordeaux rood shirt en zwarte broek met zwarte schoenen. Iedereen op in deze kantine, deze plek die hij ooit zo goed had gekend... Alleen dit keer was het anders en hij had geen idee hoe hij hier gekomen was, toch voelde hij ergens in zich iets trekken, alsof ze hem naar beneden probeerde te duwen en trekken. Alsof er iets vocht wat terug wilde naar daar waar hij vandaan kwam. Drake zag hem staan, de nieuwe persoon zag Drake. Ze vlogen elkaar in de armen, hielden elkaar stevig vast. De twee vrienden die elkaar al zo lang hadden moeten missen met een ijzer sterke band, Het wederzien was meer dan goud waard voor de jongens. De jongen met het witte haar, rode ogen en prussia uniform aan was ontzet en teleurgesteld toen Drake vertelde wat hij had gedaan. ''Gilbert.. I missed you so much, all of you..'' sprak de jongen huilend. Gilbert zijn antwoord sloeg op beide jongens. ''Sometimes you just do something. Not because you want but because you need.'' Ze huilde beide, ook omdat ze wisten dat het over enkele momenten voorbij zou zijn. Ze praatte samen, vertelde en lachte met tranen in hun ogen. Hij beloofde dat hij zijn leven zou gaan leven, het goed zou maken met Hayden en zorgen voor Mereth. Uiteindelijk vervaagde het beeld en werd alles zwart.
Drake wist achteraf nooit of het nu echt gebeurt was, of dat het zich allemaal gewoon in zijn hoofd had afgespeeld. Maar dat het zich in zijn hoofd had afgespeeld betekende niet voor hem dat het niet waar was. Hij had afscheid kunnen nemen in die vreemde droom en dat is alles wat hij zo pijnlijk erg had gewild. Voor een keer had hij zijn stem nog kunnen horen in die droom, een keer die knuffel en de blik in zijn ogen waar hij altijd zo op had vertrouwd. De realiteit sloeg in als bom, hij voelde alles terug komen wat weg was gebleven in de droom... pijn. Zijn keel voelde als schuurpapier, hij had het ijzig koud, ook in zijn mond zelf. Blijkbaar had hij sneeuw zitten eten? Drake had zijn ogen dicht en had in de gaten dat er iemand aan hem zat. Hij voelde hoe een hand iets bij zijn mond naar binnen wilde proppen. Drake kroop tegen de boom aan en maakte geluiden voor hoever hij dat kon door de sneeuw in zijn waffel. Opeens proefde hij ook weer het gras wat hij eerder geroken had in de droom. Het zat in zijn keel en hij voelde hoe het in gevecht was in zijn lichaam tegen het gif. Een vreemde combinatie van gras munt en peterselie, daar smaakte het naar vond Drake. 'Kom op, ga kauwen,' hoorde hij zacht. Waarscheinlijk de stem van de persoon die hem de plant had gegeven. Drake opende nu zijn ogen een beetje en keek door de spleetjes naar de vreemde. De jongen bleef rustig liggen en maalde met zijn kaken de plant die hij gevoerd kreeg. Wel voelde hij zijn hele lichaam pijn doen, dus bewegen was ook iets wat hij geen pretje vond. Drake slikte en probeerde een woord te zeggen, maar zijn keel deed daar nog veel te veel pijn voor. Hij bleef stilletjes liggen. Waarom had deze vreemde hem geholpen? Wie was hij? Drake opende zijn ogen meer maar herkende hem niet. Hij had nog steeds een zere keel en keek naar de plant, pakte er nog wat bladeren van, at ze op en voelde hoe zijn lichaam al sterker werd. ''Why..'' Drake had een krakerige stem. ''did..you s-have me?''
Hunter .
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 164 Points : 32
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud en lucht Klas: - Partner: I could learn you the passion of the tango
Onderwerp: Re: I give up [Hunter] vr feb 20 2015, 01:36
When all the world has gone to sleep, The hunters to the forest creep
Waarom zat hij hier op zijn knieën in de ijskoude sneeuw? Wie was deze jongen? Waarom had hij gedaan wat hij gedaan had? Deden deze vragen er eigenlijk allemaal wel toe? Hunter was puur op zijn hart gaan handelen. Hij had er niet over nagedacht. Hij had zichzelf praktisch naast de onbekende laten vallen en was meteen begonnen. Zijn lichaam was in beweging gekomen zonder dat hij er echt een verklaring voor had. Zijn moeder had hem altijd geleerd dat elk leven heilig was. Dat als er een einde kwam, er een hele goede reden voor moest zijn. En Hunter had het gevoel gehad, dat die tijd voor deze jongen nog niet gekomen was. Het was nog niet zover. Niet nu en niet dit. Hij verdiende het te leven. Waar dat gevoel vandaan kwam wist hij niet. Instinct misschien. Maar het was de drijvende kracht achter zijn handen die nu uit de bevroren grond een plantje lieten groeien en even later de bladeren eraf plukt en ze de jongen met lichte dwang voerde. Alsof hij zijn eigen lichaam vanaf een afstandje bekeek en naar zichzelf maar bleef schreeuwen: waarom. Waarom op alles. Maar Hunter ging door. Zijn hart klopte in zijn keel. Het zweet stond op zijn voorhoofd. Zijn dikke wintersjaal waar hij een uur geleden nog zo blij mee was geweest had hij van zich af getrokken. Het was te warm met dat ding om en het zat hem zo vreselijk in de weg. Meerdere malen haalde hij een hand door zijn zwarte lokken om ze daarna weer voor zijn ogen te zien vallen.
En toen, uiteindelijk kon hij opgelucht adem halen. De jongen tegenover hem opende zijn ogen. Hij ademde, slikte en sprak tot hem. Hij leefde. Toch bleven Hunters sprekende groene ogen de jongen aankijken. Hij was misschien weer bij bewustzijn, maar zijn gevecht was nog niet over. Zijn lichaam was nu tegen het gif aan het vechten, en dat kon erg uitputtend zijn. Hij zag hoe de jongen naar de plant reikte en nog meer bladeren pakte. 'Rustig aan daar vriend, geef ze eerst de kans om hun werk te doen. Teveel van die dingen en je stuitert hier straks rond als een geel gevlekte Grenaanse capibara,' grijnsde Hunter, opgelucht omdat de jongen steeds meer tekenen van leven begon te vertonen. Zijn wenkbrauwen kropen even naar elkaar toe toen de jongen echt verstaanbare geluiden begon te produceren. Oei, dit was een vreemde taal. En buiten zijn eigen taal en het Kovomakaans waren vreemde talen...tja, vreemd voor hem. Nu was dit iets wat Hunter vaker gehoord had. De handelaren spraken het. En met moeite begon hij te ontcijferen wat de jongen zei. S..have? Shave, dat was toch scheren? Hij had hem toch niet geschoren? Zou het koorts hebben? Hunter had bijna zijn hand uitgestoken om het voorhoofd van de jongen te voelen toen hem iets te binnen schoot. Hij had wat moeite met praten, misschien bedoelde hij iets dat op ''shave'' leek. Opnieuw begon Hunter zijn hersenen te pijnigen. Save, redden. Dat was het enige antwoord wat nog een beetje logica bezat. Hunter haalde zijn schouders op. Ja, wat moest hij antwoorden? Hij wist het zelf ook nog niet helemaal. 'Het was je tijd nog niet. Niet hier, en niet nu,' zei hij simpel. Dat was het gevoel dat hij had gehad. En beter dan dat kon hij het niet uitleggen.
From out 'the wild wood comes the call: "The hunt is life... the hunt is all ..."
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: I give up [Hunter] zo maa 29 2015, 21:24
Drake keek voor zich uit, hij voelde zich duf en zijn hele lichaam deed pijn. Hij had er de pest in, al dit gedoe, hij kon amper helder denken. Nu realiseerde hij zich ook dat hij zichzelf ontzettend had teleurgesteld. Zijn motto, they will never break me. Het was du gewoon wel zo. Ze hadden hem klein gekregen en hem de levenslust weten af te nemen. Maar ach, was het niet wat logisch na al die dingen die hij voor zijn kiezen had gehad? Het kan altijd erger.. dat zeker. Alles kan altijd erger, maar op een bepaald punt ben je er klaar mee en was dit het punt geweest waar hij het zat was. Was het echt zo dat hij niets meer wilde en dat zou doen wat iedereen van hem zou verwachten? zichzelf van kant maken? Nee, iets had er voor gezorgd dat dat niet was gebeurd. Want precies op het moment dat hij het hardste iemand nodig had, was er iemand. Iemand die hem uit het donkere hol had getrokken en het gif uit zijn lichaam had verdreven. Was het echt zo dat hij nog te redden viel? Drake had niet willen opgeven, het was een opwelling in zijn gedachten. Bij de gedachte dat Hayden, Zean, als ze er achter kwamen dat hij dit had gedaan... Ach, wat boeide het ook? Ze gaven toch niet om hem, niemand deed dat en zou dat ook nooit doen. Positief en negatief stonden lijnrecht in gevecht tegenover elkaar pijn zijn hoofd en hij kreeg koppijn door alle gedachte die en in topsnelheid doorheen raasde. 'Rustig aan daar vriend, geef ze eerst de kans om hun werk te doen. Teveel van die dingen en je stuitert hier straks rond als een geel gevlekte Grenaanse capibara,' Reageerde de jongen toen hij meer van de plant wilde pakken. Tot Drake zijn eigen verbazing wist hij zelfs te kunnen grinniken door de opmerking van de jongen. Hij ging beter zitten en keek hem aan, waarom had hij hem gered? Gewoon omdat dat het juiste was om te doen? Daarom vroeg Drake het. 'Het was je tijd nog niet. Niet hier, en niet nu,' spark hij. Drake zuchtte en knikte even. ''Well okey, if you say so.'' Hij wreef in zijn ogen en voelde rustig hoe hij zich al beter begon te voelen. ''Than you... just saved Drake Burned my friend..'' Drake keek voor zich uit en voelde zich misselijk. het werd steeds erger ook, zijn buik deed pijn en hij knipperde met zijn ogen. Opeens voelde hij iets omhoog komen, daarom week hij naar achteren en kwam er niet veel later een vreemde stinkende substantie zijn mond uit. Gelukkig was het naast de boom en niet boven op de vreemdeling, dat zou helemaal mooi wezen. Eerst red hij Drake zijn leven en als bedankje kotst Drake zijn schoot vol. Niet erg handig, dus gelukkig had hij zich net op tijd weten af te wenden. Hij ging half zitten, met een hand steunend tegen de boom. Het was vreselijk vies wat uit zijn mond kwam, maar zodra het begonnen was kon hij ook niet meer stoppen en moest Drake het er uit gooien. Het voelde zwaar verrot en de substantie was een mengeling tussen bruin en groen. Drake werd alleen al misselijk van de kleur op zich. Na een klein tijdje voelde hij eindelijk hoe het stopte en zijn hele maag was nu dus leeg. Hij had het ook moeten verwachtten, dat gif moest zo snel mogelijk zijn lichaam uit gewerkt worden en zijn lichaam kon het niet in zijn darmen hebben ook. Toen hij éindelijk klaar was veegde Drake zijn kin af en keek draaierig naar de vreemde. ''Sawry.. ik denk dat dat er even uit moest..''
Hunter .
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 164 Points : 32
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud en lucht Klas: - Partner: I could learn you the passion of the tango
Onderwerp: Re: I give up [Hunter] zo apr 19 2015, 00:05
When all the world has gone to sleep, The hunters to the forest creep
Het was wel duidelijk aan hem te zien dat deze jongen erg veel had meegemaakt. Dat moest ook wel als het je tot zoiets als zelfdoding wilde leiden. Met gemengde gevoelens zat Hunter daar in de sneeuw zijn kont eraf te vriezen terwijl hij naar de vreemde jongen voor hem bleef staren. Een excentriek typje, dat zeker. Hij moest hem echter wel tegen houden toen hij meer van de bladeren wilde pakken. Dat was sterk spul, daar moest je niet zomaar een overdosis van nemen. Een man bij hem in de stad Assam had eens een overdosis genomen van pure bladeren. Drie dagen lang dacht hij dat termieten zijn stenen huis aan het opvreten waren en leefde hij in een boom. Het had veel moeite gekost om hem er na drie dagen van te overtuigen dat termieten geen stenen maar juist hout tot zich nemen. De week erna was de man zijn huis niet meer uitgekomen. Best sneu eigenlijk. Hij was compleet gaan hallucineren. Het had er wel voor gezorgd dat hij een stuk voorzichtiger was met wat hij at tegenwoordig. Een kleine glimlach was het enige wat op Hunter's gezicht bleef staan bij die gedachte terwijl hij de jongen uitlegde dat het niet verstandig was zoveel bladeren te nemen. Het was goed om te horen dat hij alweer een beetje kon grinniken. Toen kwam de vraag waarom Hunter had besloten om hem te helpen. Tja, een lastige vraag. Dus Hunter had het enige antwoord gegeven dat voor hem het meest logisch was. De jongen stelde zich toen voor als Drake Burned. Hunter grijnsde even naar hem. 'Aangenaam. Hunter a Lâmina,' stelde hij zichzelf voor. Hij keek voor een moment even verbaasd toen Drake ineens overeind kwam. Maar toen even later duidelijk werd waarom barstte hij in lachen uit. Niet om wat er gebeurde. Maar om de opluchting dat het niks ergers was. 'Sterk spul he,' grinnikte hij nog even na. Toen hij uitgelachen was schudde Hunter zijn hoofd. 'Geeft niks. Beter eruit dan erin,' zei hij waarna hij overeind kwam en de sneeuw van zijn kleding klopte. Hij stak een hand uit naar Drake om hem overeind te helpen. 'Kom op, dan breng ik je terug naar het kasteel,' zei hij.
From out 'the wild wood comes the call: "The hunt is life... the hunt is all ..."
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: I give up [Hunter] ma apr 20 2015, 14:22
'Aangenaam. Hunter a Lâmina,' stelde de jongen zich voor. Drake glimlachte en knikte naar hem, hij vond het een leuke naam. Daarbij paste het bij hem. De getinte huid en zwarte haar kwam niet erg vaak voor, het was apart. Gelukkig hield Drake wel van apart, soms kon hij een zak zijn maar hij vond bijzonderheden bij mensen altijd wel goed. Ze durfde anders te zijn. Het was voor Drake persoonlijk dan iets om daar een mening over te geven, soms vond hij het leuk en meestal had je pech.Een hevige pijn in zijn buik liet Drake wat verkrampen. Hij greep naar zijn buik, maar op dat moment werd hij vreselijk misselijk. Drake bewoog zich opzij en leunde achter de boom, daar kwam het al. In een grote vloed kwam de kots zijn mond uit stromen, hij voelde zich vreselijk en zo misselijk was hij nog nooit geweest. Dat was ook best wel logisch, hij had puur gif gedronken. Het was niet zo gek dat je na het genezen van het gif wat misselijk kon zijn. Drake keek met een smerig gezicht naar het smerige goedje dat zijn maag uit kwam, tot hij achter zich opeens Hunter hoorde lachen. Drake draaide zijn ogen even en haalde een hand langs zijn mond, waarna hij die tegen zijn broek af veegde. Drake slikte maar zijn keel deed pijn en hij had het koud. 'Sterk spul he,' hoorde hij Hunter zeggen. Drake wende zijn blik weer richting de jongen en knikte. ''Dat is het zeker. Daar ga ik dus écht nooit meer aan zitten.'' hij snoof en probeerde op te staan, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij verloor al snel het evenwicht en liet zich weer tegen de boom zakken. 'Geeft niks. Beter eruit dan erin,' Drake lachte even. ''Pff, echt wel. Ik hoef voorlopig ook niks. Eten is nu het laatste waar ik aan denk... maar zodra ik weer wat naar binnen kan werken, lust jij pannenkoeken?'' Drake grijnsde. Drake bibberde van de kou en had erge behoefte aan warmte nu. Opeens stond Hunter op, Drake keek omhoog en zag de hand die Hunter uitstak. Drake wreef even over zijn voorhoofd en pakte daarna zijn hand met een glimlach aan. 'Kom op, dan breng ik je terug naar het kasteel,' Drake knikte. ''Lijkt me een strak plan.'' zei Drake. Drake wist nu wel te blijven staan, al werd hij eventjes ligt in zijn hoofd. Door even goed te gaan staan was dat ook snel alweer over. Uiteindelijk liepen ze samen het pad af terwijl Drake af en toe op Hunter steunde. Je zag ze naar de school lopen als twee schaduwen. A new friendship was born.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.