Heerlijk Weekend! Zijn huiswerk had Syrax al af en nu was er genoeg tijd om in te halen die hij niet had kunnen doorbrengen met zijn beste vriend. Syrax rolde zich op zijn rug en rekte zich nog eens lekker uit voor hij op stond en naar de gezamenlijke badkamer toe liep om zich daar snel even te douchen en daarna na zich afgedroogd te hebben aan te kleden. Geen school kledij vandaag, maar kleding die vies mochten worden. Sy liep zijn slaapkamer uit en liet zijn vleugels verschijnen. Hij had zelf zijn shirts zo vermaakt dat hij geen hinder meer zou hebben. Al vonden sommige leerlingen dat hij gek was om op zijn rug twee lange strepen te hebben lopen. Daarmee kon Syrax zijn vleugels laten verschijnen en weer in trekken zonder enige moeite. En last van de kou had hij toch niet. Doordat Syrax buiten zijn tweede magie als Lucht magie ook vuur magie bezat als zijn hoofd magie. Dus hij kon zijn lichaam altijd lekker warm houden. Met twee krachtige slagen schoot Syrax naar voren. Er was bijna niemand in de gang dus hoefde hij niet perse op te passen, wat hij wel deed. Toen hij bij het trappengat kwam dook Syrax recht naar beneden en maakte daarna een bocht naar buiten. Syrax was nog lang niet bij de stallen in de buurt, maar hij riep met een speciale roep naar Dregoe. De draak keek op en luisterde even voor hij antwoord gaf en de stallen uit rende om buiten vervolgens het lucht ruim te verkiezen.

(Luci) Speciale roep

De mild warme Zonne stralen van de lente schenen door de hoge ramen van de gangen. Het was erg rustig aangezien de meeste mensen naar Oaks Field waren gegaan of buiten aan het genieten waren van het prachtige weer. Dit zorgde er voor dat de lange stralen die de zon wierp in de gangen duidelijk zichtbaar waren en niet vertroebeld door een menigte mensen. Het enige wat af en toe een straal door kruiste was een klein meisje met dezelfde kleur haren als de Zonne stralen, licht blond.
Zachtjes neuriend liep Luci door de gangen en genoot van de warmte die de zon gaf. Het was altijd een heerlijk iets om de zon op je huid te voelen. Iets wat ze thuis enorm miste als het hier winter was. Gelukkig was ze grotendeels van de winter thuis geweest en had dus zeker ook veel tijd buiten in het hemellicht doorgebracht. Nu ze weer terug was op SSA was ze blij dat de lente was aangebroken en er dus meer zonlicht was dan de afgelopen maanden.
Even stopte ze en liep naar een erker toe om daar uit het raam te kijken. Buiten zag ze veel leerlingen. Sommige waren huiswerk aan het maken en andere aan het ravotten op het gras. Het was een gelukzalig aanzicht en Luci kon het dan ook niet laten te glimlachen. Ze leek wel een oud vrouwtje zoals ze daar stond, glimlachend toe kijkend naar hoe de jeugd genoot van hun jonge jaren. Kort gleden haar ogen naar het stapeltje papieren wat ze in haar handen had. Het was allemaal blad muziek wat ze had mee genomen van thuis. Er zaten veel stukken tussen die ze wilde leren, dus ze had weer genoeg om te doen in het muziek lokaal.
Ze knikte en vervolgde haar weg richting het muziek lokaal. Al snel kwam ze langs de deur die naar buiten leiden. Het zou sneller zijn als ze door het kasteel zou lopen, maar de verleiding om een om weg te nemen buiten het kasteel om bekroop haar als wanneer je de zoete geur van vers gebakken wafels rook. Het was z’n lekker weer en ze was nog niet eens buiten geweest. Een om weg kon geen kwaad, toch? Bedacht ze zich om vervolgens haar schouders op te halen, een kwartslag te draaien en naar de deur te lopen.

Via de deur vielen de verse Zonne stralen naar binnen; eerst verwarmde ze haar voeten, langzaam omhoog kruipend naar haar knieën en steeds verder tot ze helemaal bedekt was met zonlicht. Een glimlacht verscheen op haar lippen en even sloot ze haar ogen om helemaal te kunnen genieten van dit serene moment. Het moment was echter van korte duur omdat er, niet geheel plotseling maar wel onverwachts voor de airhead Luci, een jongen met brede vleugels om de hoek kwam suizen en door de deur naar buiten vloog. De vleugels van de jongen schoten net over haar hoofd heen en lieten een sterke wind vlaag achter. Haar licht blonde haar werden naar voren geblazen, even als haar rokje. De perkament stukken die ze in haar hand had vlogen in de lucht en werden door de windstroom enkele meters achter de jongen aangetrokken.
Menig mens zou worden, riep dat de jongen moest opletten en alleen buiten moest vliegen. Zoals al gezegd menig mens, gelukkig was dit meisje niet snel geïrriteerd en niet zoals menig mens.
Met een verbaasde, verwonderde blik streek ze snel haar haren uit haar gezicht en keek voor zich, zoekende wie of wat die windvlaag had veroorzaakt. Haar blauwe ogen vielen al snel op een jongen met prachtige vleugels. In de verte verscheen ook een draak die net als de jongen de lucht in schoot. Het was een aanzicht wat je wel vaker op SSA zag maar aangezien Luci Luci was en net terug was van haar maanden om nova, kon het niet anders dan dat ze enthousiast verrast was dit te zien. ‘Sugoi,’ sprak ze zachtjes terwijl ze met grote ogen toe keek. Vervolgens wilde ze naar de jongen toe rennen maar moest eerst haar papieren op rapen.
Nadat ze dat dus had gedaan rende ze richting de jonge toe en keek omhoog hoe hij in de lucht vloog. ‘Woow,’ kwam er verbluft uit. Waarschijnlijk had hij haar niet eens gezien en ze had werkelijk ook geen idee hoe ze zijn aandacht kon krijgen.
Na een korte minuut van na denken besloot ze maar te gaan zwaaien met grote gebaren. ‘Heeey, winged guy! Hey!’ riep ze terwijl ze zwaaide en een poging deed zijn aandacht te krijgen. Ze wilde hem niet lastig vallen maar een complimentje voor zijn uitstekende vlieg manoeuvres, en uiting van haar fascinatie voor wat ze net zag, en een gezellig praatje kon geen kwaad, toch? Vooral op z’n mooie dag als vandaag.

Al snel zag Syrax zijn maatje de lucht in komen. Maar eerder had hij niet gemerkt dat iemand in de deuropening had gestaan... Dregoe brulde eens in zijn richting en Sy gaf antwoord terug. Het was best grappig hoe beide roepen bijna hetzelfde waren, er lag toch als je goed luisterde een klein verschil in toon in. Na een paar slagen zweefde Syrax en Dregoe tegenover elkaar en Sy aaide de kop van zijn draak voor hij echter door geroep zijn aandacht getrokken werd. Dregoe was de eerste die naar beneden dook en vlak voor het meisje landen. Zelf was Syrax wat trager, maar hij daaalde ook en vouwde zijn draakachtige vleugels op. ‘Hoi, wat is er?‘ vroeg hij vriendelijk terwijl Dregoe zijn manier van groeten deed en aan het meisje haar hand begon te snuffelen.

Behendig en snel dook de draak op haar af gevolgd door zijn, waarschijnlijke, baasje. Het zag er cool uit en Luci moest moeite doen haar enthousiasme binnen te houden. Toen de draak voor haar neer kwam hield ze de bladen strak tegen zich aan en voelde hoe haar haren naar achter werden geblazen. De jongen daalde neer en Luci glimlachte vriendelijk. Hij vouwde zijn draak achtige vleugels op en vroeg iets aan haar. Ze had wel vaker puffoon magiërs gezien maar toch bleef het een fascinerend iets.
Voorzichtig stak ze haar hand uit en zag hoe de draak aan haar hand snuffelde. Het leek wel een hondje op deze manier, hierdoor kon Luci het niet laten om te grinniken. Nadat ze de draak een aai had gegeven keek ze de jongen aan en merkte dat hij kleiner was dan haar,wat ze wel schattig vond.
‘Dat was echt geweldig!’ sprak ze enthousiast en zou, als ze de bladeren niet vast had, een gebaar hebben gemaakt met haar armen.
‘I mean, je bent nog best klein maar je wist zeker een kracht af te zetten met je vleugels. Echt knap!’ Terwijl ze dit zei liep ze om de jonge heen en bekeek zijn vleugels aandachtig. Voorzichtig raakte ze er een aan en voelde dat ze van een soort leer achtige stof waren.
Vervolgens realiseerde ze zich dat dit waarschijnlijk niet al te netjes was dus keek ze geschrokken op en liep snel weer naar voor de jongen. ‘Oh sorry! Dat was waarschijnlijk niet zo netjes,’ sprak ze enigszins nerveus en glimlachte onschuldig. ‘Anyway, ik wilde gewoon even zeggen dat dat er echt super awesome uit zag.’ Een wel gemeende glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze deze vriendelijke woorden sprak.
‘Mijn naam is trouwens Luci en ik zit in de vijfde klas, volgens mij zitten we niet in het zelfde jaar he? Ik heb je nooit in de klassen gezien.’ Behoefte om weg te lopen had ze nog niets dus besloot ze om maar wat smaltalk te doen. Het was geen straf aangezien het toch z’n mooi weer was en de jongen haar wel vriendelijk leek.

Syrax zag dat het meisje die groter dan hem was haar hand naar Dregoe uit gestoken had gehouden. Iets wat zijn draak alleen maar meer aanmoedigde om dichter naar haar toe te komen en later hem vrolijk aan keek. Syrax luisterde naar wat ze zei en vroeg zich af hoe iemand zo uber vrolijk kon zijn? Ze leek wel te springen in haar bewegingen? Ze liep om hem heen en raakte een van zijn vleugels aan. Hij draaide zich half van haar weg en keek haar vragend aan. Maar ze verontschuldigde zich en ratelde verder. Hij kreeg er geen woord tussen. Maar toen ze eindelijk stil was bleef het ook even stil. 'Wel bedankt, het is meer een kwestie van oefen.' zei hij met een lichte blos op zijn wangen, haar overweldigende vrolijkheid liet hem nog wat meer terug houdender zijn dan normaal.  'Je bent wel wat te impulsief niet in een kwade manier bedoelt hoor.' vervolgde Syrax en Dregoe zag wat zijn baasje wilde doen en liep iets om hem heen en duwde Sy wat dichter naar haar toe, want de jongen had op het punt gestaan weg te gaan, het zou onbeleefd zijn geweest, maar zo als zij zich gedroeg had Syrax liever genoeg afstand om iemand te kunnen ontwijken. Syrax gromde even lichtjes boos naar zijn draak, maar wilde niet te lang blijven rond hangen, misschien als ze zich wat minder in haar directe contact zou minderen? Maar ze volgde al snel met nieuwe woorden en stelde zichzelf even voor, nu was hij wel gedwongen om te blijven, maar Syrax wilde graag de lucht in het was zo heerlijk weer en dat bleef Syrax liever niet aan de grond. 'Aangenaam Luci. Mijn naam is Syrax en dit hier is Dregoe, Ik zit in de derde klas, dus vandaar dat je me in de klas niet gezien hebt.' stelde Syrax zich en zijn bemoeizieke draak voor. Dregoe bedoelde het goed en wilde graag dat hij meer menselijk contact had, maar Syrax was blij met wat hij tot nu toe had bereikt.

Ze luisterde naar de woorden van de jongen terwijl zijn sfeer overduidelijk sprak. Hij had er moeite mee dat ze zo enthousiast en impulsief was. Iets waar sommige mensen wel vaker moeite mee hadden als ze haar voor het eerst ontmoeten. Zo had ze wel eens mensen weg gejaagd en dat was vast ook met deze jongen gebeurt als zijn draak hem niet had tegen gehouden.
Door de actie van de draak krulde Luci haar mond hoeken ongezien omhoog. Ze had wel te doen met de jongen. Het was niet dat ze vervelend over wilde komen maar ze was het met zijn draak eens dat het geen kwaad kon als hij met haar bleef praten. Hij leek haar nogal een persoon die liever bij dieren was in plaats van zijn eigen ‘soort’. Then again kon Luci dit niet zeker weten en besloot dus niet uit te gaan van haar gedachten maar haar gevoel, en dat zei dat ze echt wat minder drukkend moest doen. Vroeger zou ze er verdrietig om zijn geraakt, wetende dat iemand haar niet fijn vond op de manier zoals ze vaak was. Maar nu, door de jaren heen, had ze geleerd zich hierdoor niet slecht te voelen. Ze zou er niks mee bereiken dus waren die emoties nutteloos.
Ze luisterde verder en hij stelde zich voor. Syrax en Dregoe, en hij zat in de derde klas. Dan moest hij twee jaar jonger dan haar zijn. Vandaar dat zijn lengte nog miniem was, vergeleken met haar en de andere jongens die ze kende.

Nadat hij stil was grinnikte ze en glimlachte vriendelijk. Haar sfeer en houding waren veranderd zoals de dag in de nacht overging. Van drukte en levendigheid naar sereenheid en kalmte. Het was echter haar vriendelijkheid die bleef, alleen had ze besloten een andere aanpak te gebruiken.
‘Aangenaam Syrax,’ sprak ze en knikte. ‘Sorry voor mijn drukheid, ik was even overspoeld door enthousiasme.’ Ze lachte falend en liep daarna naar de draak toe en aaide, nadat het duidelijk was dat het goed was, over zijn neus. Dit deed ze met haar rechter hand terwijl ze met de andere haar muziek papieren vast hield.
‘Mooie draak heb je... Ik bedoel, wat ben je een knapperd Dregoe,’ ze grinnikte weer en keek hierna de jongen aan. ‘Zijn jullie al lang maatjes?’ vroeg ze om daarna de draak weer te aaien.
Ook al was zijn huid geschubd het voelde zacht en glad genoeg aan om het te aaien. Zijn zwarte schubben zagen er prachtig uit en zijn groene ogen glommen als smaragden. Zeker een mooie, knappe draak.
Op haar thuis planeet had ze af en toe wel draken gezien maar nooit echt dicht bij gekomen. Hier op SSA was ze er pas echt in aanraking mee gekomen. Ze vond ze erg fascinerend en mooie beesten. Ergens was ze dan ook jaloers dat ze zelf geen draak had. Echter vond ze dat ze niet mocht klagen met haar lieve katje Kuro. Het beestje wat haar altijd gezelschap had gehouden als ze ziek in bed lag.

Het vreemde was dat sommige mensen toch leken te kunnen veranderen, zo ook in het geval van Luci. Haar eerst zo veel te vrolijke en uitbundige houding werd kalmer en sereen. Hier bij voelde Syrax zich wat meer op zijn gemak en Luci verontschuldigde zich na haar eerste meer aangenamere woorden. 'Ach je bent wie je bent... Neem mij nou, ik ben al een heel eind minder mensen schuw door de hulp van mijn draak.' zei hij en Syrax aaide Dregoe even tussen zijn vele oren. Sy moest zelfs even glimlachen en keek haar daarna weer aan toen ze tegen zijn draak sprak. Dregoe wist wel bij wie hij zich liet aaien en wie er meer op uit waren om hem of zijn baasje pijn te doen. Haar vraag over of ze al lang maatjes waren liet het tweetal even elkaar aan kijken. 'Ik heb Dregoe uit het ei laten komen met de hulp van mijn Opa, Hij is nu... euh... 8 jaar.' zei hij nadenkend en keek even richting de hemel alsof daar het antwoord was wat hij gezocht had. 'Wat voor huisdier heb jij? En wat voor papieren heb je daar vast?' langzaam aan kwam zijn nieuwsgierige kant naar boven.

Oh oh, daar was weer die uitbarsting!!! Maar gelukkig kalmeerde ze al weer snel. Syrax had het niet zo op die uitbundigheid, maar ze bedoelde het goed. Heel even had hij een stap achteruit gezet, maar ze was bijna net zo snel weer rustig. Haar verhaal over haar huisdier Kuro. Toch moest Sy lichtjes glimlachen op haar excuus. 'Dat kan ik begrijpen, dat heb ik met Dregoe.' zei Syrax en kriebelde zijn draak even onder zijn kin. Dregoe liet een instemmend geluidje horen en was gaan zitten. Meestal duurde het dan heel lang voor Syrax hem weer zo ver kon krijgen om op te staan. Toen Luci weer begon te praten begon ze over haar tweede liefde. Muziek was leuk en spannend om naar te luisteren, maar Sy kon het zelf niet echt goed spelen. Er kwam enkel herrie nog uit zijn vingers. Toen ze zachtjes begon te zingen dacht hij even na. 'Euh, Luci, Zou je anders een keertje willen vliegen?' vroeg hij voorzichtig bang dat ze weer in vrolijkheid zou uitbarsten, maar hij probeerde zich goed te houden.

Heel even was Syrax bang dat ze weer zo hyper worden zou, maar dat werd Luci gelukkig niet, maar ze had wel een brede glimlach. Haar woorden waren net als haar acties rustiger dan dat hij verwacht had, maar Syrax kon enkel heel even knikken en ook maar dan zacht glimlachen. Dregoe ging alvast staan en liep daarna in haar richting. Hij vergat daarbij dat ze beter even langs de stal konden gaan. 'Oh... euh, Laten we eerst even langs de stal gaan. Dan zal ik Dregoe even voor je zadelen. Dan kun jij je straks beter vast houden?' opperde Syrax even voor, hij dacht wel aan de veiligheid van de ander. Hoewel het misschien niet nodig was, maar Dregoe kennende. Die maakte vaak nog wel gewoon voor de lol loopings of kurkentrekkers en dan was het fijn als je een zadel had om je stevig in vast te zetten.

(Gaat wel.)

Dregoe had het helemaal niet erg gevonden als Luci hem had willen aaien of dat ze op zijn rug was geklommen en Syrax zag toen ze hem aankeek dat ze heel even stoer had willen doen, maar de woorden die volgde lieten hem even aan zijn oor krabben. 'Je zou ook je papieren...
' verder kwam Syrax niet aangezien Luci weer sprak. hij had willen zeggen dat ze de papieren ook eerst naar het muziek lokaal had kunnen brengen dan zadelde hij zijn draak wel voor haar waarnaar Sy haar hier weer op zou wachten, maar Luci onderbrak hem en pakte haar papieren weer op en liep al richting de stallen. Een kleine zucht kwam over zijn lippen en hij en Dregoe volgde Luci richting de stallen. De vraag die ze stelde kwam niet onverwachts. Dregoe schudden zijn kop en Syrax antwoorden. 'Nee, De meeste draken kunnen tegen beide extremen. Dregoe kan ook gemakkelijk tegen de kou, al houden de andere studenten die er hun dieren hebben staan de deur tijdens de winter angstvallig gesloten a,s ze er niet zijn.' zei Syrax en liep de stal in en pakte eerst een harde borstel en poetste de plek waar het zadel kwam schoon net als de rest van de rug en buik van zijn draak. Daarna pakte hij het platte zadel van zijn plek aan de muur en legde die op de rug van zijn draak en trok een speciale singel aan, aangezien de schubben van Dregoe een normale singel stuk schuurde en dat kon je niet hebben als rijder.

Hm, kennelijk wist ze niet zo veel over draken? Net als sommige die Syrax tegen gekomen was, maar het was eigenlijk best leuk om informatie te delen met iemand anders. Ze liepen verder en kwamen in de stallen aan waar hij zag dat Luci haar papieren ergens anders onder bracht. 'Dat wel, maar het is misschien beter als jij je papieren in de stal van Dregoe legt? Misschien vind iemand ze en neemt ze mee of pakken ze er per ongeluk bij en voeren ze aan de dieren hier?' zei Syrax voor hij het zadel nog even controleerde. Ja alles zat goed en  stevig vast. Dregoe maakte een instemmend geluidje en liep een klein stukje naar voren om Luci de ruimte te geven om haar door te kunnen laten als ze het wilde natuurlijk.

(Sorry voor de late reactie)

Ze hoorde de woorden van de jongen en knikte begrijpend. ‘Dat is wellicht inderdaad een beter idee,’ Sprak ze met een lachje en liep weer terug naar haar papieren toe. Ze raapte ze op en was al snel weer bij Dregoe z’n stal. Hier legde ze de papieren op een geschikte plek. Even keek ze om zich heen om de stal in zich op te nemen. Zelf had ze een kat en geen vrienden die stal dieren hadden dus had ze een stal nog nooit echt van binnen gezien. Het zag er simpel maar comfortabel, voor een dier dan, uit. Hopelijk was dat ook echt zo aangezien ze het anders oneerlijk vond voor de stal dieren, tegen over de huis dieren enzo. Haar eigen katje lag namelijk vaak te slapen op het bed onder haar bed, dus die had kwa comfort niks te klagen.
Na nog een keer gekeken te hebben of haar papieren goed lagen draaide ze zich weer om en liep de stal uit. Haar ogen gleden weer naar de draak toe. De gedachten dat ze dadelijk door de lucht zou vliegen maakte het dat er een brede glimlach op haar gezicht verscheen. Ze hield van vliegen! Althans, ze kon het in haar dieren vorm. En bedacht zich dat ze het waarschijnlijk ook in haar ‘normale’ vorm geweldig vond. Ze vroeg zich echter wel af of ze kon blijven zitten op Dregoe’s rug. Als een zwaluw vloog ze zelf, maar op de rug van een dier was toch anders.
Even haalde ze diep adem en liep naar Syrax toe. ‘Shall we?’ Vroeg ze en keek weer naar de stal deuren toe die naar buiten leiden.

Luci stemde gelukkig in met zijn voorstel. Het zou zonde zijn als haar papier werk door een van de stal dieren per ongeluk op gevreten zouden worden natuurlijk. Ze legde haar papieren in de stal van Dregoe terwijl Syrax nog even extra de riemen na keek zodat ze goed vast zouden zitten. Alles zat voor zo ver hij wist goed. Misschien dat hij straks de been riemen strakker of losser moest zetten? Toen Luci weer naar hen toe kwam hoorde hij zijn draak zachtjes spinnen. Hij had er echt zin in. Toen Ze tegen hem sprak knikte Sy en liep naar de deuren toe en er door heen. Dregoe volgde zonder aan de riem te hoeven, dat was gewoon niet nodig. Zijn beste vriend en hij waren zo goed op elkaar afgestemd dat het vast houden weinig zin zou hebben en dan daarbij... Dregoe zou Syrax enkel maar mee sleuren zeker wanneer de jonge draak opgewonden was en vooral wanneer ze zouden gaan vliegen. 'Ga maar zitten dan kijk ik even of de been riemen strakker vast moeten.' zei Syrax en Dregoe stopte toen zijn baasje stopte.

(Okay)

Huisdieren zijn belangrijker dan de meeste mensen realiseren. Ze zijn je maatjes. De wezens tegen wie je praat als je verdrietig bent of mee lacht om hun capriolen. Ze zijn er voor je, zelfs in tijden dat je eigenlijk niemand wil zien. Luci had dit zelf ook ervaren in de tijd dat ze in het ziekenhuis lag. Kuro was altijd bij haar en wist haar vaak op te vrolijken op de meest verdrietige momenten. Ze hield van het beestje en het had een speciaal plekje in haar hart veroverd.
Bij het zien van de sfeer van Dregoe en Syrax samen was het duidelijk dat deze twee ook z’n sterke band deelden. Ze waren goed op mekaar afgestemd en wellicht was Dregoe een van de weinige vrienden van Sy. Ergens betreurde de blondiene dit omdat de jongen echt wel meer vrienden verdienden. Maar het was zeker een troost dat hij z’n fijn maatje had als Dregoe. Het leek een erg aardige draak. Eentje die meer was dan alleen een simpel huisdier. Een companion, een maatje, een vertrouweling. Beide geliefd door mekaar en een band gesmeden voor het leven.

Bij de twee aangekomen had ze gemerkt hoe de draak zachtjes spinde. Het was een schattig geluid en deed haar ergens denken aan het spinnen van een kat. Waarschijnlijk was het een teken van plezier, aangezien er geen negatieve sfeer rond het dier hing.
Buiten liepen ze met hun drieën weer terug het grasveld op. Dregoe hoefde niet aan de riem en liep gewoon mee. Ze had wel eens draken aan een riem gezien maar vond dit, zo zonder riem, een veel fijner aanzicht. Draken, en dieren in het algemeen, hoorde niet aan riemen, vond Luci. Zadels waren logisch maar riemen vond ze niet perse nodig.
Bij de woorden van Syrax keek ze naar Dregoe en glimlachte. Ze zetten een stapje naar het beestje toe en richten zich naar de kop. Voorzichtig aaide ze de draak over zijn kop. ‘Dankjewel dat ik een ritje op je mag maken.’ Fluisterde ze om daarna naar Syrax te kijken. ‘Jij ook bedankt dat ik een ritje mag maken op Dregoe.’ Sprak ze met een vriendelijke glimlach om vervolgens naar het zadel te lopen. Hier keek ze even hoe ze er op moest klimmen. Al snel had ze de handigheid gevonden en klom op de draak. De meeste meiden zouden moeilijk doen als ze een rokje aan hadden maar Luci kon het niet veel schelen. Ze had toch een safety short er onder aan dus ze hoefde zich nergens zorgen om te maken.
Toen ze eenmaal zat maakte ze een enthousiast geluidje en verscheen er een twinkeling in haar ogen. ‘Dit is zo cool.’ Sprak ze en ging even met haar hand over de nek van Dregoe. Ze grinnikte opgewonden en keek daarna Syrax weer aan. ‘En zit ik goed?’ Vroeg ze en stak haar handen triomfantelijk in haar zei.

Eigenlijk viel Luci best mee, Syrax had eerst gedacht dat ze een ADHD gevalletjes was. Maar kwam nu tot een ander oordeel over haar. Ze was soms iets te enthousiast, maar verder was ze een vriendelijk meisje. Ze kwam naar hen toe en fluisterde iets tegen zijn draak die daar knikkend op reageerde. Hij mocht dan niet kunnen spreken, maar Dregoe was geen domme ezel waar je zomaar mee om sprong. Nee het was een even intelligent wezen als de mens zelve! Toen Luci zich naar hem richten en ook Syrax bedankte dat ze mee mocht kleurde zijn wangen even vuurrood. Hij had het wel vaker aan geboden, maar Luci was eigenlijk een van de weinigen die het ook echt aannam. Syrax schaamde zich niet, maar was gewoon aan het blozen. Het was moeilijk om zich daar over heen te zetten en verloor bijna de controle over de vleugel spreuk die enkel wind magiërs konden gebruiken. Maar bij haar woorden over dat het cool was dat ze in het zadel op de rug van een draak zat trokken Sy weer uit zijn vast gelopen gedachten. De vraag over of ze goed vast zat liet zijn wangen opnieuw rood kleuren. Ze zat bijna goed. Ze hoefde enkel nog de riemen rond haar benen vast te maken. Hij kwam schor voetend dichterbij en schraapte even zijn keel. Dregoe duwde even zachtjes met zijn snuit tegen de elleboog van zijn baasje en bromde goedkeurend. 'Wwel... Je hoe...hoeft en... enkel nog de... de... de... riemen vast te zetten.' kwam het er hakkelend uit. Man hij zetten zichzelf echt voor schut zo?! Maar Syrax bleef staan en probeerde haar te helpen met trillende vingers.

XD

De woorden waren niet bedoeld om hem verlegen te maken of ook maar iets van ongemakkelijk. Hopende dat hij zich weer zou ontspannen als ze geen aandacht bestede aan de rode blos op zijn wangen uitten ze haar enthousiasme en zei hoe cool het was dat ze daar zat. Ze had met haar hand over de schubben van Dregoe gestreelt en had het niet kunnen laten opgewonden te grinniken. Vervolgens keek ze hem weer aan en vroeg of ze goed zat. Ze zag hoe het schaamrood van zijn wangen was verdwenen en eigenlijk direct na die vraag weer verscheen. Ergens had ze te doen met de jongen te doen. Zelf had ze nooit z’n last gehad van ongemakkelijkheid maar dankzij de emoties van andere wist ze wel hoe het voelde. Het was niet perse een naar iets maar echt fijn was het ook niet.
Ze zag hoe de jongen hakkelig dichterbij kwam en zijn keel schraapte. Ze probeerde de blik van medelijden te onderdrukken en glimlachte gewoon vriendelijk naar hem. Toen Dregoe zijn baasje steunde gaf Luci de draak direct een onopvallende aai. Aangevende dat ze het met hem eens was. Al stamelend en struikelend over zijn woorden begon hij te praten. Haar helder blauwe ogen gleden naar haar been en zag hoe erg zijn vingers aan het trillen waren. Bij dit aanzicht, en het moment waarop zijn vinger toppen haar huid raakten, werd ze toch echt gevuld met mededogen. Nu was het punt dat ze echt niet meer kon doen alsof ze niks merkte en ging mee op de intentie van haar hart.

Voorzichtig boog ze voorover naar haar been toe die Syrax vast aan het maken was. Zelfverzekerd stak ze haar hand uit en pakte de zijne vast. Zijn emoties waren nu duidelijk voelbaar voor haar. Ze moest moeite doen deze emoties niet volkomen over te nemen. Maar gewoon haar eigen gevoelens, de drang om hem te helpen, boven op te stellen.
Ze wachtten met praten tot hij haar aan keek. Toen hun ogen elkaar kruiste sierde er een warme glimlach om haar lippen. Zo eentje die je deed denken aan de eerste Zonne stralen van de dag. ‘Rustig maar Syrax. Je bent zo onzeker... Relax. Je bent een hartstikke aardige, leuke jongen. Het is oke, echt.’ De woorden klonken oprecht en hartelijk. Ze meenden het echt. Er was geen reden voor hem om zo onzeker te zijn. Hij was hartstikke aardig en gezellig. Het was dus echt geen overbodig iets als hij wat zelfverzekerder en ontspannender was. Ze snapte het wel en had er begrip voor. Daar niet van. Maar het was gewoon onnodig.
Ergens wilde ze haar healings magie gebruiken om hem op zijn gemak te stellen. Maar ze had besloten nu nog niks te doen. Afwachtende wat haar woorden en liefdevolle sfeer voor hem zouden betekenen. Misschien kon ze hem al genoeg helpen met puur haar zorgelijke zelf zijn.

Man waarom gedroeg hij zich nu weer zo nerveus? Het was al een heel eind minder bij jongens of bij de volwassene, maar bij meisjes was hij nog altijd even nerveus als altijd. Hij probeerde alles goed te doen, maar het lukte gewoon net niet en Luci was nog wel een lief meisje die veel interesse in hem en Dregoe toonde. Het viel hem nog niet eens op dat ze medelijden met hem had tot ze zijn hand aanraakte. Alles viel meteen stil  op zijn brein na die zo veel over uren maakte dat het bijna op tilt sloeg. Je hoorde bijna zijn wervels kraken toen Syrax zijn hoofd naar achteren kantelde en Luci aan keek. Meteen toen hun ogen elkaar ontmoeten werd hij zo rood als Sy nog nooit was geweest. Hij stond nu echt vast en haar woorden leken van ver te komen, maar Syrax hoorde haar wel. Van binnen stond hij zichzelf de huid vol te schelden dat hij niets zo'n bangerik moest wezen. Luci was ook maar een mens hoewel ze dan een meisje was, maar een mens was een mens toch? Syrax leek nog steeds niet in beweging te kunnen komen tot hij zijn gezicht zo ver naar beneden toe boog dat zijn kin strak op zijn borst rusten. Hij kon het gewoon niet! Hij was niet meer dan een waardeloos iemand die zich het liefste in de diepste kuil terug trok en er nooit meer uit wilde komen. Zijn lichaam trilde nog steeds en leek zelfs erger te zijn geworden toen Luci zijn hand aangeraakt had. Dregoe probeerde zijn baasje nog een troostende duw te geven, maar Syrax was zo stijf als een plank geworden.

Bij het zien dat hij zijn kin op zijn borst legde, en zo rood als een tomaat was, keek Luci hem met medelijden aan. Arme jongen hij was zo nerveus terwijl dat totaal niet nodig was. En haar woorden hadden jammer genoeg niet geholpen. In tegendeel zelfs, ze hadden het alleen maar slechter gemaakt! Een schuld gevoel bekroop de blondine en even wilde ze terug de tijd in gaan zodat ze hem nooit zou hebben ontmoet. Ze maakte het hem alleen maar moeilijk. Ze wilde hem helpen maar dat was een gefaalde missie geweest. Een zucht verliet haar lippen en ze voelde hoe een naar gevoel haar bekroop. ‘Im sorry,’ fluisterde ze, niet wetende of Syrax het kon horen.
Vervolgens, na dit korte momentje van duisternis, schoot er een spreuk door Luci haar gedachten heen. Liever gebruikte ze geen magie om mensen op dit soort gebieden te helpen maar wellicht was het nu de beste optie. Dit aangezien haar eerdere woorden zeker niet hadden geholpen. Met weer een positieve insteek haalde het meisje diep adem en liet zijn pols los. Met een sierlijke beweging legde ze haar hand op zijn kruin om daarna haar ogen te sluiten. Ze concentreerde zich op haar positieve energie en die van de omgeving. Vervolgens haalde ze diep adem en fluisterde een paar woorden in haar thuis taal. De plek waar haar hand zijn kruin raakten begon op te lichten. Alsof dit licht zich als een waterval over de jongen heen storten gleed het van zijn kruin langs zijn hoofd steeds verder naar beneden. Dit deed het tot het hem volledig had omringt.
Het was een helings techniek die ze van haar moeder had geleerd. Ooit was Luci totaal in paniek en toen had haar moeder dat gedaan, wat er voor zorgde dat Luci kalmeerde en zich beter voelde. Kort hierna had ze gevraagd of zijzelf ook die spreuk mocht leren. Het had enkele maanden gekost eer ze het goed kon maar nu, na zoveel jaar, had ze het goed onder de knie. Als het goed was zou Syrax zich op zijn gemak voelen wanneer het licht zou verdwijnen.
Luci zag hoe het licht dimde en uit eindelijk oploste in de lucht. Voorzichtig haalde ze haar hand weg en keek de jongen met grote ogen aan. ‘Syrax, hoe voel je je?’ Stelde ze vriendelijk, maar behoedzaam de vraag.

Het duurde even voor Luci haar hand van zijn hand af gehaald werd en ze die op zijn kruin en de toch al verstijfde jonge man van nerveusieteit leek nog meer een plank te worden door die aanraking. het liefst had hij nu echt weg gerend, maar zijn benen wilde niet mee werken! Oh Razen! Wat gebeurde er toch met hem? Gelukkig was Master Savador er niet meer om hem te jennen, maar dit was ook een groot probleem die hij nog overwinnen moest, maar alles leek vanzelf te gaan. Wat Luci ook deed het hielp hem wel en Syrax voelde zich beter worden en minder gespannen en nerveus. Toen ze haar hand weg haalde en vroeg hoe hij zich voelde. Heel even knipperde Sy met zijn ogen en voelde Dregoe zijn snuit tegen zijn arm aan drukken. Wat was er net gebeurd? Hij voelde zich meer ontspannen en... en...? 'Beter... Wat deed je?' vroeg Syrax en hij durfde Luci weer aan te kijken. Waarom was hij net zo nerveus geweest??? Die vraag bleef door zijn hoofd heen spoken.

XD (Sorry voor de late reactie)

Ze zag hoe zijn draak zijn snuit tegen de arm van Sy aan duwde. Het was een lief gebaar. Luci glimlachte vertederd bij het zien van deze handeling wat een uiting was van de vriendschap tussen de twee. Ze was oprecht blij dat Syrax Dregoe had als maatje. Hij verdiende z’n huisdier.
Bij de woorden die hij sprak verscheen er een brede glimlach op Luci’s gezichtje. Alsof de wolken zojuist weg gedreven waren en een zonnetje was begonnen te schijnen. ‘Ah top!’ Sprak ze enthousiast en maakte kort een triomfantelijk gebaar met dr handen door die als vuisten te vouwen. Vervolgens richtten ze zich tot zijn vraag. Met getuiten lippen en haar vinger die daar op tikte ging ze weer overeind zitten en keek bedenkelijk. Zou ze hem vertellen dat ze magie had gebruikt of een leugentje om best wil maken om dit alles nog mooier te maken? Bij de tweede gedachten verscheen er weer een glimlach en speelde er even een briesje met haar haren. Haar ogen gleden naar Syrax en een kleine twinkeling was te zien in haar ogen.
‘Niet veel,’ Besloot ze te zeggen. ‘Blijkbaar ben je toch sterker dan je dacht.’ Sprak ze met een glimlach, niets verradende van dat ze magie had gebruikt. Ze was niet altijd even goed in liegen. Maar op momenten zoals dit kreeg ze het op de een of andere manier steeds voor mekaar. Zolang ze de ander er maar mee kon helpen.
‘Maar goed,’ ging ze verder en keek naar Dregoe om daarna naar Sy te kijken. ‘Wanneer betreed ik het luchtruim?’ Een twinkeling van enthousiasme verscheen in haar ogen wat aan gaf dat ze stond te popelen om te vliegen. Iets te doen was ze nog nooit echt eerder had gedaan.

(haha is geen enkel probleem joh ;D Ikke ben vaak nog veel later so x3)

Top??? Syrax snapte er even helemaal niets meer van. Eerst stond hij daar stijf van de zenuwen naast zijn draak in het nabij zijn van Luci en ineens leek het dat hij weer ontspande en kon de jongen zich weer bewegen. Luci zei dat ze niet veel gedaan had en dat hij blijkbaar toch sterker was dan Syrax gedacht had. Even schudden de jonge Razaan zijn hoofd. Dit was toch van de gekke? Maar haar enthousiaste woorden trokken hem uit zijn gedachten en Syrax voelde haar aan stekelige enthousiasme waardoor hijzelf ook vrolijker werd. 'Wat dacht je van nu?' vroeg Syrax en Dregoe sprong naar voren en naar buiten. Hij had er zelf ook zin in. Syrax rende met hen mee en riep de vleugel spreuk aan waardoor zijn draakachtige vleugels weer verschenen. Met een krachtige sprong sprongen zowel Syrax als Dregoe de lucht in. Met krachtige slagen wonnen beide in een cirkel hoogte. Ze gingen hoger en hoger tot boven de wolken. Hier en daar was een schaapachtig wolkje te zien, maar van hun kijk punt leken ze groter en dichterbij dan anders. Toen ze horizontaal gingen vliegen keek Syrax haar even aan. Een warme en vrolijke glimlach stond op zijn lippen en ook Dregoe kon een vrolijke brul niet binnen houden. Zo nu en dan sloegen de vleugels van Sy of zijn draak zachtjes om op de juiste hoogte te blijven. Ze waren beide benieuwd naar wat Luci er van vond?