Lavi had het gehad.. Hij had het even geheel gehad met al de leerlingen die hij zojuist les had gegeven, in het nakijkwerk en alles daarbij. Het nieuws eerder die week was hem ook niet goed gevallen waarna hij tijdens de laatste les uit zijn slof geschoten was. Hij had een krijtje immers door de klas heen gegooid en iemand eruit gestuurd, goed het was iemand die hem vreselijk dwars had gezeten, dus de reden was er wel. Met een zucht verliet hij het lokaal waar hij de deur van dicht deed. Alle papier bende zat in zijn tas en de dag erna had hij zich alvast ziek gemeld, zich van de leerlingen. Nu begon hij zich ergens wel te vergelijken zoals Savador kon zijn. Even bleef hij in gedachten naar zijn kamer lopen voordat hij besloot dat het een te mooie dag zou zijn om alleen maar binnen te zitten, niets doen.

Met wat lome passen liep hij de trap af en zou zich gewoon een weg banen, niet eens een speciale plek hebben om heen te lopen. Kort hoorde je hem daarna mompelen over het feit dat hij zich te veel zorgen maakte. Geen enkele leerling leek erop te reageren terwijl hij zich een weg baande naar buiten toe. Het was een heerlijk weer al mocht hij het zelf zeggen. Met een samen geknepen ogen en een hand boven zijn hoofd keek hij omhoog richinng de lucht. “Dus het blijft ook droog..” Mompelde de roodharige man en grijnsde kort. “Alleen maar beter..” Had hij verder geklonken en liep rustig aan verder. De bloemen waren al vol in bloei, de zon scheen op somige die dan weer heel lichtjes doorscheen en alles leek verlicht te zijn.

Zijn blik viel uiteindelijk op iemand die op een bankje ging zitten, hij had al gelijk Lavi’s aandacht getrokken die in eerste instantie tegen een boom begon te leunen. Vele vragen spookte door zijn hoofd, was het een nieuwe docent? Hoe oud zou hij zijn? Waar had hij zijn arm aan verloren? Allemaal van dat soort vragen, maar hoe langer hij zo bleef staan bestuderen hoe meer er in zijn hoofd kwamen. Langzaam aan duwde hij zich van de boom af en kwam in beweging. Hij liep er niet speciaal heen met een boog ofzo, hij liep tot hij achter het bankje was en hem aan kon kijken.
Lavi leunde op zijn ellebogen op het bankje en keek naar het punt dat de man ook richting heen keek. “Is het echt allemaal zo mooi?” vroeg hij rustig en bekeek het zelf ook een keer, maar zag er niet zo heel veel nut van in. Voor hem was het gewoon wat grond en alles erop en eraan.

<sub>De shuttlereis was aangenaam rustig verlopen, met alleen Spritz die af en toe eens een kreetje slaakte en de slapende passagiers uit hun slaap rukte tot hun ongenoegen. Vooral het feit dat het vrouwen waren die van hun slaap werden beroofd ging een beloning worden voor zijn kleine geverderde vriend die lekker knus op zijn schouder zat. Eenmaal de reis er op had gezeten, had Jules zijn koffers naar zijn toren laten brengen door zijn eigen magische inbreng en was hij het terrein lichtelijk gaan verkennen. De zon scheen nog aardig hard door dus het was al een mirakel dat hij niet gewoonweg naar zijn vertrekken was getrokken om uit te pakken. Spritz daarintegen leek maar al te vrolijk terwijl hij kort van de man zijn schouder vloog om zijn vleugeltjes te strekken. Jules hield het dier in de gaten terwijl hij zich neerzette op een bankje, genietend van het uitzicht. De roodharige man floot op zijn vingers en Spritz fladderde meteen weer naar hem toe om luidkeels aan te kondigen: “GODVERDOMME”.. dat hij er was. Het enige wat Jules op de vogel zijn aankondiging deed, was het diertje over het vederdek bij zijn borst aaien en dan te genieten van het uitzicht, maar pas gestoord wordende toen hij op een aardig groffe manier werd aangesproken van achter zich.

De roodharige man draaide zijn hoofd en voor hij de jongeheer antwoord kon geven besloot Spritz luidkeels hem een bugger te noemen. Jules duwde met zijn vinger zachtjes tegen de snavel van zijn huisdier als teken dat hij moest zwijgen en knikte de jongen toe. “Ik ben hier net gearriveerd dus voor mijn ogen is dit althans zeker een aangenaam zicht, maar voor iemand die hier al langer is zoals u, zal dit althans aardig normaal zijn omdat u er elke dag op kijkt,” sprak hij met zijn stijve manier van doen, geen glimlach was op zijn gelaat te bespeuren. “Ik adviseer u volgende keer om even voor me te komen staan, is stukken beleefder vindt u ook niet?” Hij schudde zijn hoofd kort om de jongen die zero manieren leek te hebben in zijn ogen, onbeschoft ding dacht hij voor hij zich weer focuste op het landschap voor zich terwijl hij Spritz weer een aaisessie gaf omdat hij nu wel aangenaam stil was en gewoon maar af en toe een keertje floot omdat hij dit aangenaam vond.</sub>