Het eerste wat hem opviel was de sneeuw, het vroege middagzonnetje liet het prachtig glinsteren. Op Nova lag er wel sneeuw maar nooit zó veel. Op het moment kwam het tot zijn enkels en hij keek verwonderd naar de mooie omgeving. Zijn mond hing een beetje open en hij klapte hem snel weer dicht. Dat zag er namelijk altijd zo stom uit. Hij slikte even en keek om hem heen, liet zijn donker bruine ogen over het uitzicht glijden. Het was op het moment vrij rustig hier bij de shuttles, hij had ook niet anders verwacht. Hij greep zijn koffer stevig vast en begon te lopen, maar het was nog verdraaid lastig om hem gemakkelijk mee te krijgen door de sneeuw. De rest van zijn spullen waren al op school, misschien zelfs al in zijn slaapzaal. Hij vroeg zich af of hij een aparte slaapkamer zou hebben of dat hij het met iemand, of meerdere personen, zou moeten delen, vroeg zich af of hij samen met Zack, die hij kende via het weeshuis, bij hem op een zaal kwam. Bedacht zich toen dat nee dat zou niet gebeuren want Zack was een light magiër en Olivier een Earth. Zelf was hij noot wees geweest, tot een aantal maande geleden. Zijn vader was de eigenaar geweest van een weeshuis op Nova. Zo kwam het dat Olivier altijd leeftijdsgenoten om zich heen had gehad, en geen licht magie bezat al kwam hij dan officieel van Nova. Een lichte frons kwam op zijn gelaat bij de gedachte van zijn vader, en hij haalde even zijn neus op. Huilen zou hij niet gaan doen, in plaats daarvan stopte hij alle emoties in zijn hobby en in erge gevallen in zijn vuist.
Ee grote zucht ontsnapte hem weer toen hij weer dacht aan de slaapzaal. Eigenlijk zag hij op bij dat idee van een slaapzaal met leeftijdsgenoten. Een zucht ontsnapte zijn mond. Mocht het wel een zaal zijn met een of meerdere was er niets wat hij eraan kon doen, anders dan zich omkleden als de ander er niet was of het altijd doen in de douche. Zijn hand klemde hij strakker om het handvat van zijn koffer en het verband om zijn arm voelde hij beter zitten nu dat hij zijn spieren aanspande. De koude wind die aan zijn gezicht sneed, voelde hij verder bijna niet. Zijn dubbele T-shirt laag en een jas, een dikke spijkerbroek en goede schoenen, waren genoeg om de koud zoveel mogelijk te blokkeren. Dat hij alleen maar T-shirtjes had met lange mouwen en geen korte mouwen zou hij afschuiven op het fait dat hij het altijd koud had. Dit was geen waarheid, in de zomer en in warme kamers ging hij zowat dood van de hitte, maar het was een veiligere optie dan een enkel T-shirt. Korte mouwen was voor Olivier geen optie. Zijn armen waren prachtig rood gestreept, leken bijna op zebra's als je ze met een dier zou vergelijken. Hij likte zijn droge en koude lippen even en liep gestaag door. Het lopen zou hem goed doen, hem in conditie houden en hem tijd geven om goed na te denken. De donkerharige, van nature aarde en vuur magiër, had veel gedachtes in zijn hoofd kolken. Vele daarvan zou hij nooit hardop zeggen, ze zouden nooit het daglicht zien. Hij zette een glimlach op zijn gezicht, eentje waar iedereen hem aan zou herkennen. Het was een glimlach die alles zou kunnen verbergen, het zou hem helpen met het liegen, zou hem helpen met het ontwijken van vragen. Zeg 'niks' zonder glimlach en mensen waren bezorgd, maar een glimlach stelde ze altijd gerust. Het laatste waar hij aandacht voordat hij zijn hoofd leegmaakte en gewoon doorliep met zijn grote glimlach, was dat hij het dansen miste. Sinds zijn vader een aantal maanden terug was overleden had hij niet meer gedanst. Hiphop, streetdance, breakdance dát was wat hij het allerliefste deed. Het eerste wat hij zou doen is kijken bij wie hij in de mentorklas zat, of zou komen, en zich inschrijven voor de gymnastiek lessen. Daarna zou hij zich gaan richten op de Earth en fire magie lessen. Hoogstwaarschijnlijk zou hij de eerste nachten niet slapen. Hij kauwde op zijn lip maar stopte ermee en liet zijn glimlach weer op zijn gezicht glijden. Met die vrolijke expressie ploeterde de vrolijke jongen, die eigenlijk helemaal niet zo vrolijk was, door de sneeuw.

[Open]

Met zijn koffer in de hand ploeterde Olivier resoluut door. Dat er iemand zou niezen en tegen hem op zou botsen had hij niet verwacht en een klein geschrokken geluidje kwam uit zijn mond voor hij zich omdraaide. De blonde jongen die tegen hem op gebotst was, was langer dan dat Olivier was. Hij had mooi gebruinde huid en prachtige helderblauwe ogen. Niet te spreken over zijn haar, halleluja. Het grote litteken rond zijn oog, zag je natuurlijk wel en het viel ook op, maar Olivier kon nog steeds zien dat deze jongen wel degelijk handsome was. Hij negeerde de woorden mooi, prachtig en handsome en bande ze uit zijn gedachten. Zo kon hij niet denken, zo mócht hij niet denken. Snel slikte hij de gevoelens, die hij niet wilde en niet mocht voelen, weg. “I-ik... sorry..” klonk het uit de mond van de jongen. Olivier liet zijn ogen weer even over hem heen glijden, en keek even naar de koffer die hij in zijn hand had. 'Het is oké. Kan gebeuren.' Glimlach op, perfect. 'Moet je ook naar starshine, toevallig?' vroeg Olivier, nog altijd met die glimlach op. 'Ik zie namelijk dat jij ook een koffer hebt?' En je lijkt zo rond mijn leeftijd te zijn.... Dacht hij erachter aan. 'Zullen we dan uuh samen lopen?' Hoorde hij zijn stem zeggen en hij haalde zijn schouders op. Mentaal schold hij zichzelf uit, want hij wilde eigenlijk wel alleen lopen, maar deze jongen zag er vrij onzeker uit. En het kon geen kwaad toch? Even met deze jongen naar de school lopen? Hij zou toch gewoon vrienden moeten maken als hij als normaal en dus straight door wilde gaan. Rustig aan begon hij te lopen. 'Ik ben Olivier trouwens. Wat is jouw naam?' Vroeg hij met een brede glimlach terwijl hij over zijn schouder naar de nog naamloze blonde jongen met de littekens keek.

De blik van de jongen was onzeker en hij had een lichte blos op zijn wangen staan, nadat hij tegen Olivier was aangelopen. De zwartharige jongen had gezegd dat het niet erg was en zijn ogen liet hij even over de blonde jongen laten gaan. De grote koffer was niet te missen. 'Moet je ook naar starshine, toevallig?' Klonk Olivier zijn stem, met die vriendelijke glimlach op zijn gezicht. God wat was het nu makkelijk om die glimlach op te zetten. In het begin had het hem moeite gekost maar nu kwam de glimlach als vanzelf. En iedereen geloofde de façade. Zijn ogen richtte hij weer goed op de jongen toen hij beweging zag en hij merkte op dat hij knikte. 'Ik zie namelijk dat jij ook een koffer hebt?' Sprak hij daarna als reden voor de eerste vraag. Hierop tilde de nog naamloze leeftijdsgenoot zijn koffer op. Een zachte en korte grinnik, klonk bij Olivier en hij keek even naar zijn eigen koffer. Het ding was al zwaar en dan moest hij het ook nog meetrekken in die rot sneeuw. Een kleine zucht ontsnapte zijn lippen voor hij opkeek 'Zullen we dan uuh samen lopen?' Hoorde hij zichzelf zeggen voordat zijn hersenen een goede beslissing hadden kunnen vormen. Ah wel, het zou geen kwaad kunnen om samen met deze jongen naar de school toe te lopen. Met rustige en langzame stappen begon de jongen met de zwarte haren te lopen en hij wierp een blik over zijn schouder terwijl hij zichzelf voorstelde. “Uhh.. Da- Damian is de... n- naam,” bereikte de stem zijn oren. Damian dus. Heel even was het stil en Olivier deed net zijn mond open om iets te zeggen toen Damian weer sprak. “H- hoe.. ehm... oud ben je?” Olivier keek wederom om zag dat de blond harige jongen naar de grond keek. Mmh, hij had nog nooit iemand meegemaakt maar voor alles was een eerste keer. 'Ik ben zeventien.' Zei hij terwijl hij zich weer op de recht voor hem richtte en een kleine geagiteerde zucht, wat leek op een grom, klonk toen hij zijn Koffer met een harde ruk lostrok. Deze sneeuw.... was verschrikkelijk. 'En jij? Hoe oud ben jij?' vroeg hij. Zijn ene voet gleed even weg door de gladde sneeuw en dacht hij dat hij op zijn plaat zou gaan, maar nee het viel gelukkig mee en hij wist zijn balans te houden.

Deze sneeuw was verschrikkelijk. Hij haatte de sneeuw, of nou ja, haten was een groot woord. Het was mooi om naar te kijken maar erin lopen was een hel. Olivier had net de vraag beantwoord over zijn leeftijd en deze teruggekaatst. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de jongen een vlammetje in zijn hand maakte en de sneeuw voor hem liet smelten. Hierdoor was Oli lichtelijk afgeleid, keek ook niet goed waar hij zijn voeten neerzette en gleed vervolgens bijna uit over een glad stukje. Voor een klein moment had hij het idee dat hij neer zou gaan, wat er eerlijk gezegd voor gezorgd zou hebben dat hij met een grote blos had zitten lachen. Want zo iets was beschamend en grappig tegelijkertijd. Maar dit gebeurde niet, hij wist zijn balans te houden, en al had hij dat niet gedaan, was hij nog niet gevallen doordat zijn hand werd vast gepakt.

Olivier mompelde een bedankje en glimlachte naar Damian. Hij had nog nooit gezien dat iemand écht puppy ogen kon opzetten, maar de blonde jongen met de blauwe ogen kon dat zeker wel. Olivier was er getuige van. De puppy ogen stonden op een bezorgde stand. Olivier zette een brede glimlach op toen de jongen zijn vraag van eerder beantwoordden. “Achttien," Damian wendde zijn blik af en Olivier merkte dat hij op zijn onderlip begon te kauwen. Zijn hand werd snel losgelaten en beduusd staarde Oli even naar zijn eigen hand. De warmte die hij daar net nog had gevoeld werd vervangen door de kou. Hij mocht dan wel handschoenen aan hebben, de ijzige wind ging er alsnog doorheen en nu leek het bij zijn ene hand wel erger dan zijn andere. Dit was natuurlijk niet zo, maar zo voelde het wel. Hij slikte even voordat hij zijn, daar net nog vastgepakte, hand liet zakken en zijn donker bruine ogen naar de jongen naast hem liet gaan en zag dat hij wederom een vlammetje in zijn hand gecreëerd had. Deze maal liet hij de sneeuw voor Olivier zijn voeten smelten. “A- alles oké?” vroeg Damian hem tenslotte. Oli knikte voordat hij naar hem glimlachte 'Ja. Dankjewel nogmaals voor me recht houden en.' hij keek even naar de verdwenen sneeuw en gebaarde ernaar 'dankjewel voor die rot sneeuw te laten smelten' antwoordde de zwart harige jongen met een licht gegrinnik. Het was misschien niet nodig geweest dat zijn hand werd vastgepakt maar Olivier was er dankbaar voor en vond het niet erg. Hij had het ook niet verwacht en was blij verrast gweest. 'Ik heb een bloedhekel aan sneeuw, dus ben blij dat je het kan laten verdwijnen.' Hij keek even naar de bomen voor hun en was een klein moment in gedachten verzonken voordat hij zijn blik weer naar Damian richtte 'Ben je soms een fire magician? Omdat je zo een vlammetje kan creëren?' Vroeg Olivier oprecht nieuwsgierig.

De blond harige jongen genaamd Damian liet met een vlammetje alle sneeuw verdwijnen. Eerst bij zijn eigen voeten, waardoor Olivier bijna uitgleed wat ervoor zorgde dat zijn hand vastgepakt werd. De zwartharige jongen sprak een bedankje en keek toe hoe het vlammetje nu de sneeuw voor zijn voeten weg liet smelten. Wederom sprak hij een bedankje. “Ge- geen dank,” Vanuit zijn ooghoek zag Oli dat de blond harige een pluk haar uit zijn gezicht veegde en dat deze bleef zitten door de hoed die hij op had. Olivier was even stil en keek naar de gesmolten sneeuw voordat hij zijn donker bruine naar Damian terug liet gaan. 'Ben je soms een fire magician? Omdat je zo een vlammetje kan creëren?' Vroeg hij oprecht nieuwsgierig. De jongen met de blauwe ogen knikte even en voor een kort moment frunnikte hij met de kol van zijn jas en verscheen er een lichte blos op zijn wangen. “Eh... a- aangeleerd ja.. i- ik kom van Sh- Shadra..” De jongen bleef zo nerveus, niet dat Olivier had gedacht dat hij snel zou opwarmen. Het was dan ook niets meer dan een observatie en niets iets wat hem irriteerde of zo. 'Aangeleerd? Nice. Wat ben je van nature... Dark?' vroeg de zwartharige jongen met de donker bruine ogen terwijl zich even richtte op de witte en besneeuwde weg voor ze. “E- en ehh... jij?” hoorde hij van naast hem en de donkere ogen landde weer op Damian. 'Ik ben Earth en Air. Via beide mijn ouders. Een echte mengeling dus. Maar ik ben opgegroeid op Nova.' antwoordde hij naar waarheid en met wederom die grote glimlach. Het deed hem even denken aan zijn vader. Niet dat hij dit zou laten merken natuurlijk. Dat deed hij niet. In het bijzijn van andere mensen was hij de altijd vrolijke Olivier. Tot dat hij op zijn kamer was of alleen onder de douche. Dat was wanneer alles eruit kwam. Hij onderdrukte een zucht die wilde ontsnappen en keek even kort naar de grond terwijl hij zijn koffer verplaatste naar zijn andere hand. De hand die zijn koffer tot nu toe had vastgehouden was wat stijf geworden en hij bewoog zijn vingers een aantal keer. Wederom een domino effect van die rot sneeuw. Het witte koude goedje dwarrelde nu naar beneden. Of het verse sneeuw was of dat het wat sneeuw was wat uit de bomen kwam, wist hij niet maar het bleef wel mooi in zijn zwarte haren hangen. Met zijn vrije hand en een zachte zucht veegde hij wat uit zijn haren. Hij wachtte echt vol smacht op de lente.

Looks can be deceiving robb stark

Alle sneeuw liet Damian zonder enige problemen verdwijnen met een vlammetje dat hij had opgeroepen door middel van de aangeleerde vuurmagie die hij had. Maar daarmee had hij het pad van de andere jongen nog niet weg laten doen smelten waardoor de jongen uitgleed en Damian, de gentleman ook, naar Oliviers arm greep en hem hielp recht te blijven. Oh wat haatte hij deze façade en hij werd er misselijk van, het ging niet lang meer duren of het masker dat hij had opgezet zou breken en dan zou hij, arme Olivier, behandelen als het rot van de straat omdat hij zo vrolijk en zo regenboogpoeperig was. De jongen bedankte hem en hij kon nog net dat bedankje stamelen om deze façade recht te houden. Godsamme dit was lastiger dan dat hij had verwacht en hij ging dit werkelijk nooit meer doen want hij hield het toch voor geen meter vol. De jongen leek toch nergens nuttig voor te zijn en een vriendschap met deze kneus wilde hij niet. Olivier vroeg van waar hij dit kon en serieus, Damian wilde de kerel een kopstoot geven met de marginaalste vraag ever die hij net stelde. Gelukkig leek het nog te lukken het antwoord te stamelen dat hij het zichzelf had aangeleerd en eindelijk leek de imbeciel te begrijpen.  'Aangeleerd? Nice. Wat ben je van nature... Dark?' vroeg de zwartharige jongen met de donker bruine ogen terwijl zich even richtte op de witte en besneeuwde weg voor ze. Damian knikte en stamelde olijk verder: “E- en ehh... jij?” Het ging wel maar deze jongen leek echt oliedom te zijn ofzo dat het niet duidelijk was dat hij vuurmagie bezat. Eurgh hij wilde zo graag weer zijn oude zelve zijn en dus de volgende keer dat hij de kerel zag, zou hij zich gewoon gedragen hoe hij normaal was want dit kon hij niet volhouden.  'Ik ben Earth en Air. Via beide mijn ouders. Een echte mengeling dus. Maar ik ben opgegroeid op Nova.' Damian knikte en toverde een wellicht fake glimlach op zijn gezicht maar het was niet iets waar de zwartharige jongen ooit op zou letten want hij had Damian zijn echte glimlach nog nooit gezien. Damian wandelde verder, zijn blik op de grond voor zich gericht. Hij rilde, had het koud en hij stak zijn nek dieper in de kraag van zijn jas en zijn hand bewoog hij zodat deze niet zou vastvriezen aan zijn koffer. Waar hij niet op gelet had was het feit dat hij vlak naast een schuin dak liep met een hoop sneeuw op die door de trillingen van de shuttles, er afschoof, recht op onze arme blondharige jongen. Zijn façade brak en hij begon te roepen en te schelden naar de shuttle in het Pools. Daarbij wanneer hij wilde doorlopen, schoof hij uit op een glad stuk waardoor hij nogmaals in die berg sneeuw viel waar hij net was uitgekomen. "GODVERNONDEMILJAARDEJU!" schreeuwde Damian uit om dan koppig te blijven liggen in de sneeuw, voor even mokkend omdat hij dit weer per sé moest hebben.

//Het woord van SSA van 2016: Regenboogpoeperig.

Met een (fake) brede glimlach die zijn ogen niet bereikte, vertelde Olivier welke magie hij bezat en dat hij van Nova kwam. Het deed hem denken aan zijn eigen vader en hij voelde een schok van verdriet door zijn lichaam reizen. Niet dat hij het liet merken, hij bleef gewoon breed glimlachen. Zijn blond harige metgezel glimlachte naar hem voordat de blauwe ogen weer op de weg werden gericht. Olivier merkte op dat de jongen zijn nek dieper in de kraag van zijn jas stak. De zwartharige jongen richtte zijn bruine ogen ook op de witte weg voor zich en veegde wat sneeuwvlokken uit zijn haren. Ook hij had het koud, kon ook niet anders want het vroor dat het kraakte. Hij bewoog zijn vingers even. De kou drong door zijn handschoenen heen, voelde zelfs koud aan en zijn jas trok hij iets omhoog en dichter tegen zich aan. God, hij ging blij zijn zodra ze binnen waren. Het was verschrikkelijk koud.

Op de huizen waar ze zo af en toe langs liepen, lagen — net als op de grond — dikke pakken sneeuw. Olivier keek even op bij het geluid van shuttles en keek naast zich toen hij een beweging zag. Hij was te laat met een waarschuwing roepen en met Damian wegtrekken en de blonde jongen werd bedolven onder een hoop sneeuw. De zwartharige zijn hand hing nutteloos in de lucht en hij klapte zijn mond weer dicht. De waarschuwing en het wegtrekken was nu al overbodig. Hij hoorde hem naar de shuttles roepen, in een taal die hij niet herkende. Al wist hij wel zeker dat het boze woorden waren. Dat was overduidelijk te horen. Zijn hand liet hij naar beneden komen, al had hij hem misschien beter kunnen laten zweven want nog geen seconde later gleed Damian uit omdat hij had willen gaan lopen. De landingsplek was de hoop sneeuw waar hij net uitgekomen was. "GODVERNONDEMILJAARDEJU!" Klonk het boze gescheld van de blonde. Een kleine grijns en een twinkeling in Oli zijn ogen gaf aan dat hij het stiekem allemaal wel amusant vond, nadat hij over de eerste schrik heen was. Het had er dan ook onwijs grappig uitgezien en hij deed zijn best om niet zachtjes te lachen. Hij beet even op zijn lip en nam diep adem voordat hij naar de jongen toe liep en een klein beetje bij hem neer hurkte. 'Jij oké? Je hebt je niet bezeert hoop ik?' vroeg hij met nog altijd die geamuseerde twinkeling in zijn ogen al was zijn stem bezorgd. Hij hoopte echt dat Damian zich niet ernstig bezeerd had. Al was de blond harige nu wel ijskoud, zo onder de sneeuw. Al had hij ook deels fire magie , beredeneerde Oli, dus zou hij zich moeten kunnen opwarmen toch? De zwartharige danser stak een hand uit naar de jongen die koppig in de sneeuw lag. 'Handje nodig?' vroeg hij vriendelijk. De grond rondom hem was glad maar de jongen met de bruine ogen wist zeker dat hij zijn balans wel wist te behouden als hij Damian overeind zou moeten helpen. Hij was niet voor niets een goede danser.

De blonde jongen die, op het moment, zijn metgezel was om samen mee naar de school te lopen had vandaag een ongelukkige dag. Eerst landde er een hoop sneeuw op hem, en vervolgens toen hij wilde opstaan om verder te lopen, gleed hij uit om vervolgens weer te landen in die hoop sneeuw. Olivier zat nu tussen bezorgd en geamuseerd in en was bij de blonde jongen neergeknield om te vragen of hij Oké was. “Flikker toch op jij mislukte flapdrol!” was het antwoord wat hij daarop kreeg. Hij knipperde even. ouch. Om de een of andere reden deed die uitspraak meer pijn dan eigenlijk had gemoeten. Een smartass side remark brandde op zijn tong maar hij slikte hem weer in en vroeg in plaats daarvan of Damian een handje nodig had om overeind te komen en hij stak dan ook zijn hand uit. “IK LEEF EN IK ADEM DUS IK ZAL WEL OKÉ ZIJN HM?!” werd er kwaad naar hem geroepen terwijl zijn hand weggeslagen werd. Hij legde die hand tegen zijn borst om hem met zijn andere hand te bedekken. “IK HEB HELEMAAL GEEN HANDJE NODIG, IK BEN GEEN KLEIN KIND!” schreeuwde de jongen hierna verder. Oli's bruine ogen stonden nu schuldig en een bijna murmelende 'Sorry' wurmde zich tussen zijn lippen door. Olivier stond recht en deed een stap naar achteren, wat er bijna in resulteerde dat hij ook op zijn plaat ging doordat zijn voet weggleed op een glad stuk. Hevig zwaaiend met zijn armen weerhield hij zijn lichaam ervan om te vallen, al was zijn goede balans door het breakdansen ook goed meegenomen. De zwartharige jongen keek toe hoe de blonde jongen op de grond stampte en dat er daarna vlammen verschenen die het ijs lieten smelten. De blonde jongen met de blauwe ogen genaamd Damian keek de zwartharige jongen met de bruine ogen vernietigend aan voordat hij wegliep zonder daarna nog om te kijken. De zwartharige jongen in kwestie ademde even uit en pakte daarna zijn koffer weer vast om verder te lopen naar het kasteel. Ergens in zijn achterhoofd was hij dankbaar voor de gesmolten sneeuw maar de rest van hem was aan het peinzen. Diep in gedachten verzonken liep hij richting het kasteel. Die Damian was een ... interessante jongen. Olivier vroeg zich af of dat verlegen jongetje van eerder een façade was geweest of dat het was hoe de jongen altijd was en dat hij gewoon een kort lontje had. Een kleine zucht ontsnapte zijn mond. Het kon ook een mix daarvan zijn? Kort schudde hij zijn hoofd. Hij wilde helemaal niet meer nadenken over die jongen dus waarom deed hij dat dan? Licht kauwend op zijn lip, in gedachten verzonken en met een vreemd, niet te plaatsen, onderbuik gevoel liep hij de school binnen. De warmte van het gebouw groette hij als een oude vriend. Hallo school. Olivier Sean Hewley has arrived. Een kleine grijns stond om zijn lippen en het eerste wat hij deed was de grote zaal in lopen, eten pakken en genieten van de warmte. Hij zou later wel eens zijn kamer bekijken en bedenken wat voor een pranks hij kon uithalen.

[Closed & Finished. Wilde hem ook nog even netjes afsluiten]