Haar lieflijke glimlach verbreedde voor enkele seconden toen hij haar voorstel accepteerde, maar meer leek haar lelieblanke gezicht niet weg te geven over wat er ook maar in haar omging op dit moment. Ze deed een kleine pas achteruit om hem de ruimte te geven het schilderij op te hangen toen hij het van haar had aangenomen en keek… geïnteresseerd toe, zonder verder een woord te spreken. Opnieuw overheerste een innige stilte de ruimte, maar deze voelde verre van ongemakkelijk.
Zwijgend had ze gadegeslagen hoe het doek op zijn plek kwam te hangen -Ah, dat zag er inderdaad goed uit- en de man voor haar vervolgens een nonchalante houding aannam. Nee maar~ Had ze iemand voor zich even vrij van ongemak en schaamte als zij..?
Enige geamuseerdheid schemerde door in haar glinsterende, bruine ogen toen ook hij stil bleef. Oh ja… Ze had de hint begrepen. Maar dat betekende niet dat ze er gelijk iets mee hoefde te doen…
Met haar volle lippen daarom nog eigenwijs op elkaar gedrukt, bleef ze hem uitgebreid observeren en deed uiteindelijk wederom een stap in zijn richting, in eerste instantie puur om zijn shirt even te fatsoeneren die wat verschoven was in zijn poging het schilderij aan de muur te hangen…
There. All better.
Ach… Nu ze toch zo dichtbij stond, vooruit dan maar: Glimlachend liet ze haar kleine, slanke hand vervolgens naar de zijne glijden om deze zacht vast te pakken en te schudden. Enkele, kleurige verfspetters op haar warme huid verraadden dat in ieder geval een paar van de meegebrachte schilderijen in werkelijkheid haar eigen werk waren. De ietwat ruwe vingertoppen vormden daarbij voor de oplettende persoon een aanwijzing dat ze een snaarinstrument bespeelde. “Emori Bijoux.” verbrak de jonge vrouw dan toch de stilte en kwam daarbij tevens haar belofte aan hem na. Hé, ze was een vrouw van haar woord. Dat ze het niet bepaald erg vond zijn eigen spel mee te spelen, betekende niet dat ze oneerlijk was. “Stagiaire Kunst.” voegde ze er nog aan toe, maar… meer ook niet. Het was voldoende informatie voor nu. Haar donkere ogen leken daarop te vragen wie zij voor zich had, wie híj was, maar haar mond wist beter dan het hardop te prevelen. Dit was veel leuker…
Heimelijk wachtend op zijn naam, had ze haar blik even afgewend, richting het schilderij. “Bedankt.” klonk het nog zachtjes en wellicht ietwat… raadselachtig, waarna ze haar hand had teruggetrokken, zodat ze zich soepel kon omdraaien en in een rechte lijn naar de kleine platenspeler verderop kon lopen om deze aan te zetten. Ze had hier immers nog meer werk te doen, dus waarom niet onder het genot van wat goede muziek? Iets zei haar dat de ander er geen bezwaar tegen zou hebben.
Waar haar uitstraling en manier van doen soms jeugdig en speels waren, was haar tred dat verre van en toonde juist haar werkelijke leeftijd. Het was een zelfverzekerde, vrouwelijke stap met een zekere… daadkracht en charme. Op deze eigen manier was ze vervolgens naar de waterkoker gewandeld om zichzelf een grote mok thee in te schenken. Hm… Misschien dat ze vandaag eens voor… bosvruchten zou gaan.
Het was pas met de volle mok in haar hand en na ondeugend een vlugge hap honing gesnoept te hebben, dat ze met één heup tegen de tafel bleef leunen en zich weer zijn richting op draaide, in afwachting van zijn reactie. Maar… ze had zichzelf inmiddels wel zo gepositioneerd dat het door de klinkende muziek moeilijk spreken zou worden op deze afstand. Wat zou betekenen dat één van hen eerst weer dichter naar de ander toe moest bewegen, wilden ze elkaar over de muziek heen goed kunnen verstaan en hun gesprek voort kunnen zetten…
Zelf bleef Emori echter kalm staan waar ze stond, genietend van de muziek en de warme thee in haar hand. Haar ogen lagen nog wel op zijn gelaat en een kleine, serene glimlach sierde nog altijd haar gezicht.
Eens zien wat hij nu zou doen...

Haar ogen lagen kalm op zijn gezicht. Slechts het lichtelijk omhoog bewegen van haar wenkbrauwen toonde enige verbazing toen de man dan toch in beweging kwam en gericht haar kwant opkwam. Mooi…
Enige geamuseerdheid sierde haar gezicht, gepaard met een uiterst triomfantelijke glimlach. Echter verdween deze uitdrukking iets toen hij onverwacht zijn pas niet leek in te houden zodra hij haar meer en meer naderde. Wacht… Wat was hij precies van plan? Stonden ze zo niet al dicht genoeg bij elkaar? Wat-
Elke gedachte verstomde uit pure verwondering toen hij daarop vlak voor haar pas bleef stilstaan, van zijn mok dronk en deze op tafel zette. Stilte, maar… zijn blik sprak boekdelen. Er ging iets gebeuren. Maar wat? Zou dit een staargevecht worden?
Nog altijd ogenschijnlijk onbevreesd, maar nu duidelijk voor even overgeleverd aan… wat er ook maar in zijn hoofd omging, keek ze omhoog, recht in zijn donkere irissen, alsof ze daar het antwoord op al haar vragen zou kunnen vinden. Maar wat er vervolgens gebeurde verwarde haar alleen maar meer… Zwijgend had haar blik zijn hand gevolgd die de beker zo uit haar hand pakte en ook deze wegzette. Hm?
Een licht schokje trok door haar lichaam bij de realisatie van het “waarom” en het voelen van zijn warme handen in de hare en… rond haar heup. Ho! Dat was- Oh. Hij… wilde dansen? Een opgeluchte zucht verliet onopvallend haar lippen, gevolgd door een verraste lach, een oprechte lach zoals ze deze nog niet eerder had laten horen in zijn bijzijn. Het kostte haar een paar seconden om zich te herstellen -verdorie- voor ook zij daadwerkelijk in beweging kwam. Opgaand in het moment en de muziek, volgde haar lichaam automatisch zijn leiding en danste mee… voor nu. Maar haar krachtige, vastberaden blik toonde dat er maar iets hoefde te gebeuren voor ze weer haar eigen plan zou trekken, zoals het haar betaamde.
Toen hij zichzelf vervolgens eindelijk voorstelde, deed ze een kleine stap dichterbij, subtiel in de dans verwerkt. Ah… Die naam had ze eerder gehoord en… meer. Dus hij was de nieuwe muziekdocent? Het verklaarde een hoop. “Aido…” Ze proefde de naam even op haar volle lippen. “Aangenaam.” klonk het nog zacht, net voor beiden zich lieten overstemmen door de muziek.
Haar ogen waren opnieuw even afgegleden om zijn blik naar haar hand te volgen, maar schoten op bij de plotselinge realisatie hoe hij haar had genoemd. Het zorgde ervoor dat Emori zowaar even uit het veld geslagen was en een aantal keer moest knipperen eer ze weer volledig bij de realiteit kwam. ‘Juweeltje’? Dat was… voor het eerst dat iemand haar zo noemde, al was de link met haar achternaam snel gelegd.
“Cute.” mompelde ze zelf uiteindelijk met een flauwe grijns en het schudden van haar hoofd in het Shadraans terug. Well well… Hij durfde wel. En ze kenden elkaar pas… wat… vijf minuten? Misschien korter. Dat beloofde nog wat voor de toekomst…
Met één wenkbrauw eigenzinnig opgetrokken keek ze hem vragend aan, aangezien het duidelijk was dat hij bepaalde informatie van haar wilde. Bij de vraag die volgde, krulden haar mondhoeken ongemerkt iets verder omhoog. Hm… Zou ze dat verklappen? Haar gezicht toonde dat ze het even moest overwegen, maar… “Beiden.” antwoordde ze dan toch met een zachte glimlach. “En ik probeer momenteel nog piano te leren spelen. Al kan ik zeker niet zeggen dat ik er zo getraind in ben als jij.” Ook zij had een kleine inschatting gemaakt van de hand die ze had geschud, waardoor ze bij dezen een kleine gok wel wilde wagen.
Hun dans was dan weliswaar onderbroken geweest op het moment dat Aido het gesprek had voortgezet, maar nu was het wederom Emori’s beurt om het spel op te pakken. Zonder enig sprankje twijfel nam ze, na uitgesproken te zijn, daarom weer de danspositie in en draaide even een sierlijk rondje, waardoor ze nu met haar rug naar de ander toe kwam te staan. “Ik moet zeggen…” lispelde ze onderwijl net luid genoeg om zich verstaanbaar te maken, waardoor hij wat moeite moest doen te horen wat ze te zeggen had. “…je intrigeert me.” De toon waarop ze sprak toonde dat haar aandacht enigszins gewekt was, maar niet op welke wijze en belangrijker: wat er precies in haar hoofd omging op dat moment. Stiekem bewoog haar lichaam ondertussen in de dans iets verder naar achteren, richting hem. “And I’m sure all… this… must work out great for you with the ladies. Very charming.” voegde ze er plotseling aan toe, terwijl ze hem zo dicht genaderd was dat haar rug zijn borst lichtjes raakte bij sommige bewegingen van de dans. Hierdoor moest ze haar hoofd iets opzij draaien om hem aan te kunnen kijken. De twee bruine, glinsterende irissen die hem vervolgens vonden en doordringend aanstaarden, gaven weg wat ze niet direct in woorden had verraden: Oh, ze was oprecht geïnteresseerd in hem. Dat zeker. Maar.. daarbij wist ze dankzij haar eigen achtergrond een… “charmeur” wel te herkennen. Aido leek precies te weten wat te zeggen en wat te doen om een vrouw om zijn vinger te winden, op zo’n wijze wat… enige ervaring toonde op dat gebied. Daarbij genomen dat hij de nieuwe muziekdocent was waar ze ook het één en ander over had gehoord, wist de jonge vrouw dat ze hier te maken had met… laten we zeggen… een “professional”, een entertainer. Duidelijk iemand die getraind was in het verwerven én behouden van de aandacht van zijn… publiek, zolang hij dat wenste, of het nou met een gevaarlijke glimlach, indringend oogcontact of… een verrassingselement was. Hoe ze dit wist? Simpel: Het was exact wat zijzelf had aangeleerd op het podium. Aardig kunnen zingen of een instrument bespelen was één ding, maar het was lang niet altijd genoeg om mensen werkelijk voor je te winnen tijdens een optreden, om ervoor te zorgen dat ze je ook herinnerden achteraf. Daar was meer voor nodig. Daar was… dit… voor nodig.
Daarom schrok Emori er niet voor terug hem een koekje van eigen deeg te geven, al had haar blik al weggegeven dat er meer voor nodig was wilde hij haar interesse op een andere wijze verkrijgen. Nee, zo makkelijk zou zij er niet in trappen… Maar hij was goed. Dat moest ze hem nageven. Hm…
Nog een laatste keer bewoog ze iets naar achteren, waardoor ze even, heel even, dicht tegen hem aan kwam te dansen. “Normally a guy asks me out before he asks me to dance with him…” fluisterde ze hem nog aangenaam toe, aangezien ze haar lippen vanuit deze positie gemakkelijk bij zijn oor kon hangen.
Hierna maakte ze zich plotseling los uit hun… dansende omhelzing om haar mok weer ogenschijnlijk onverstoord op te pakken en een slokje van de inmiddels afkoelde thee te nemen. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem nog even aan. “Mm.. Delicious~”

Met haar onderrug leunde ze tegen de tafel terwijl ze hem nauwlettend volgde in zijn beweging om zijn eigen mok weer op te pakken. De geur van zijn aftershave drong zich onbedoeld haar neus binnen in de strekking die zijn arm daarbij maakte, vlak langs haar heen. Haar zoete lach weerklonk in zijn oorschelp bij de plagende opmerking, een lach die op zichzelf voor enige… zinnenprikkeling zou kunnen zorgen, aangezien ze nog altijd zo gevaarlijk dichtbij stond. Verrassend kalm bracht Emori hierop de mok naar haar lippen en nipte er rustig van, waardoor haar lichte lippenstift op de rand bleef plakken. Ze leek de tijd te nemen te reageren, al had ze al vanaf de eerste seconde een antwoord paraat, zoals hij waarschijnlijk al van haar verwachtte inmiddels. Maar ze moest dit slim spelen… Het huidige ritme was immers veel… intrigerender, alsof je nooit helemaal zeker wist wat er ging gebeuren. “Hmm…” verzuchtte ze uiteindelijk bedenkelijk waarbij ze zijn blik voor slechts een seconde opzocht. “Good thing I like a challenge~” rolde het vervolgens soepel over haar volle lippen die in een lieflijk glimlachje omhoog gekruld waren. “Let’s hope you don’t disappoint…” kaatste ze er plotseling nog fluisterend aan, doordrenkt met een uitdagend randje. Gelijktijdig was de kleinste verandering in haar lelieblanke gezicht merkbaar: slechts het licht optrekken van haar donkere, geëpileerde wenkbrauw en een vage, eigenwijze schittering die over haar hazelnootbruine irissen trok. Meer was er niet voor nodig om weg te geven dat haar aandacht in zekere zin wel degelijk getrokken was…
Met haar priemende blik had ze hem gevolgd toen de kersverse docent vervolgens toch iets verderop ging staan en hij ook haar zowaar openlijk gadesloeg. Bedachtzaam nam ze de laatste slok van haar thee en zette de mok weg. Well well… Direct leek haar eigen uitdrukking maar één ding uit te stralen: And? Do you like what you see..?
Het langzaam kantelen van haar hoofd en de lange, donkerblonde lok haar die daarbij sierlijk haar hals streelde en half voor haar rechteroog kwam te hangen, maakten het geheel af.
Daarom bleef het verder stil van haar kant, op het geluid van haar schoenen, die elegante schreden op de grond maakten, na. Lichtelijk heupwiegend en op haar kenmerkende manier was ze naar een paar overgebleven schilderijen gelopen, heimelijk luisterend naar zijn woorden. Hm… Dus inderdaad een pianist. Bij het daaropvolgende voorstel van zijn kant had ze hem slechts een tel aangekeken, alsof ze even overwoog of ze inderdaad wel een privéles of twee van hem wenste… Maar bevestiging, noch ontkenning bleef voor nu volledig uit.
Naarmate hij verder sprak en over haar expertise begon, had ze de schilderijen een plekje naast de deur gegeven, zodat ze deze later gemakkelijk op kon pakken en meenemen. Nog een paar te gaan en ze had ze allemaal een mooi plekje in de school gegeven. “I see…” lispelde ze ondertussen zacht, waarna ze zich plots weer gracieus naar hem omdraaide en doelgericht op hem afstapte.
Zonder hem ook maar de kans te geven een blos of grijns op zijn gezicht te toveren, was ze gedeeltelijk naast hem gaan staan, maar had zich tevens enigszins tussen hem en de muur in gewrongen. Vrijelijk zette ze daarop dit keer zijn mok weg, pakte ze zijn beide polsen vanachter zijn breedgeschouderde lijf vast en liet zo zijn handen kort bewegen alsof ze een viool liefdevol streelden. “The trick with string instruments… is that you have to treat them like you would a lover.” fluisterde ze met haar kin rustend op zijn schouder om zijn oor te kunnen bereiken. Om er wat beter bij te kunnen was haar hand, die de arm bediende welke de onzichtbare strijkstok vasthield, verder omhoog gegleden naar zijn -gespierde- bovenarm om het een langzame, haast sensuele beweging te laten maken. “Real… gently and slowly…” voegde ze nog aan haar spontane uitleg toe.
Hierna had ze hem net zo plotseling weer losgelaten en draaide ze haar slanke lichaam zo, zodat ze weer recht voor zijn neus kwam te staan. “Misschien kunnen we elkaar wel wat leren…” beaamde ze het voorstel rond hun beide instrumentele expertises waarbij een ondeugende grijns op haar snoet was geslopen.
Het geheel had bij elkaar niet meer dan een minuut mogen duren, voor ze hem weer net zo gemakkelijk de rug toekeerde, naar de tafel liep en daar het laatste schilderij oppakte. Even leek het erop alsof ze zich hierna linea recta naar de deur wilde begeven, maar ze bedacht zich…
In plaats daarvan begon de jonge vrouw zich er met een grotere boog door de ruimte heen te begeven, zodat ze nog net even vlak langs Aido schreed. “So… I guess I’ll... see you around then, handsome~” stopte ze hem nog gedempt en verleidelijk met een aanstekelijk lachje toe. Haar vrije hand was daarbij even, slechts heel even naar voren gegleden zodat ze net aan met de toppen van haar vingers langs zijn kaaklijn had kunnen strijken in het voorbijgaan. Ieder ander persoon dan Aido zelf zou het gemakkelijk gemist kunnen hebben.
Echter, wederom alsof er in feite niets bijzonders gebeurd was, wandelde Emori tenslotte doelbewust naar de schilderijen bij de uitgang, pakte deze ook op, klemde het geheel onder haar arm en liep de deur uit, Aido zonder blikken of blozen achterlatend.
Yes… See you around then.