Het weer buiten weerspiegelde bijna zijn gevoel van hoe hij die jongen duidelijk had gemaakt dat hij geen liefde voor hem had gevoeld. Met haast bijna woedende stappen kwam Iro het duistere bos uit. Tijdens de les had was hij nauwelijks zijn gedachten erbij gehouden. Ook doordat de leerling hem het bloed onder zijn nagels vandaan had gehaald. Die meid wist echt hoe je iemand de kast op moest jagen, maar Iro had zich nog in kunnen houden haar niet direct terug naar haar slaapkamer toe te zenden met zijn duistere magie. Nou ja in ieder geval terug gestuurt naar de gang van het meisjes slaap gedeelte. Hij had al een bloed hekel aan vrouwen en dan kwam zo'n snot neus die het nog erger ging maken!!! Met een geërgerde zucht stapte Iro het bordes op en liep de grote deuren door die tijdens de winter niet snel open stonden, maar de kleine dunne schaduw onder de deur gaf hem de kans hem zonder te openen te passeren. Daarna gebruikte Iro Shadow trip om de meeste leerlingen te ontwijken en zo hopelijk ook Theneras. Hij wist dat de jonge even afstand nodig had en het liefste was Iro al een paar keer naar hem toe gegaan om de jongen nog eens duidelijk te maken dat Iro het niet zo hard had willen laten aan komen, maar dat zou niets helpen. Het was realiteit en hij had zich er door mee laten slepen. Een leerling en docent konden ook niet een stel worden nooit niet. Hoewel Iro het te laat had afgebroken wilde hij ook even Theneras niet zien, maar was het misschien niet beter geweest in de slaap van de jongen zijn geheugen even te wijzigen? Dat hij zijn verliefde periode met Iro vergat? Ook al zou dat verboden zijn omdat ze geen magie op de leerlingen mochten gebruiken. Iro stapte uit de schaduwen voor het mentor lokaal waar alle docenten even alles konden herpakken of hun pauzes gingen houden. Iro voelde nog voor hij de deur opende en naar binnen liep dat zijn verhitte gedachtes ineens weg genomen werden. Het was nog steeds een vreemd gevoel, maar toen vulde een stem de lege plek op. 'Het stelt niets voor.' Iro wist dat het Dusk was en hij bedankte de demon in stilte in zijn gedachten. Daarna stapte Iro verder en sloot de deur achter zich. Zin in iets warms te drinken??? Nee, wel ik gewoon simpel water. Iro pakte een flesje en draaide zich om naar een van de tafels waar hij eerder die dag al wat spullen neer had gelegd. Met een zachte zucht ging hij zitten. Gelukkig helemaal op een plekje achterin de ruimte waar de meeste schaduwen zaten. Iro had geen moeite ermee en begon wat huiswerk na te kijken van wat hij gisteren eigenlijk had moeten doen, maar zijn gedachten bleven hangen op de avond dat hij Theneras de waarheid had verteld. Er waren nog wat andere docenten aanwezig, maar die waren met hun eigen dingen bezig. Iro dronk wat van zijn water en zetten de fles weer neer en deed de dop erop. Mocht het omvallen verpeste het geen papier en inkt. Iro las het huiswerk en hoewel het niet echt correct stond, maar het wel goed gemaakt was gaf Iro het een hoger punt dan hij anders zou doen, maar hij had geen zin om nu even streng te zijn. En dat Dusk zijn verwarrende gedachten en gevoelens steeds weg loodste maakte het er voor het eerst in dagen er wel gemakkelijker op.  Echter zou deze rust vast niet lang blijven...

(Geralt)

De grond trilde hevig onder het zware gedreun van de grote laarzen. Takken kraakten waarschuwend, pijnlijk en getergd toen de reus zich verder door het woud voortbewoog. Waar hij normaal gesproken zich lichtvoetig zou verplaatsen, deed de Witcher nu geen enkele moeite zijn aanwezigheid voor de buitenwereld te verbergen. Wolkjes damp afkomstig van zijn gejaagde adem waren te zien, net voor zijn gehavende gezicht. Zijn ogen, als brandende kooltjes in de donkerste nacht, prikten scherp en nijdig door de duisternis onder de bomen, terwijl hij onverstoord verder denderde richting de school. Sneller, standvastiger en doeltreffender dan normaal arriveerde hij al op het terrein. Onderwijl schoot maar één naam herhaaldelijk door zijn verduisterde gedachten: Iro. Iro... IRO!
Waar was die klootzak?! Waar was dat walgelijke excuus voor een leraar die had gedurfd met zijn tengels aan een leerling te komen?!
Als een woest beest brieste Geralt zijn adem uit. Zijn hart bonkte ijzig stabiel, maar zijn bloed kookte, nog meer dan normaal. Zijn handen waren gebald tot vuisten, zo ruw dat zijn knokkels wit zagen. Het vuur van een Raziaan vermengde zich met het koelbloedig hart van een Witcher. Een... riskante combinatie in dergelijke situaties...
Iro…!
Een gedempte grom verliet zijn lippen toen de ingang van het kasteel in zicht kwam. Hij kon niet ver zijn. De Witcher had zijn geur al meters geleden opgepikt. De duistere magie docent leek eenzelfde weg te zijn gevolgd als hij, gelukkig genoeg.
Geralt zelf had nog maar enkele minuten geleden bij de waterval gezeten, bij één van zijn nieuwe mentorleerlingen, waar hij met een sluipende, ziedende woede had moeten aanhoren hoe diens oude mentor had gedurfd de jongen te manipuleren, te... bespelen en-
UGH! Hij kon er niet eens te veel over nadenken, wilde hij zichzelf nog enigszins… onder controle houden, voor zover hij daar op het moment al in slaagde... Nee, hij zou ook voldoende energie bewaren voor het naderende... "gesprek" met Iro...
Een blik vol ongenoegen sierde zijn verweerde gezicht. Zijn houding leek nog dreigender dan gewoonlijk… Waar normaal gesproken zijn lengte en bouw al voldeden om een imposante gestalte te tonen, sloot zijn zekere, gehaaste tred, geïrriteerde- nee, laten we het even juist omschrijven: “pislinke” gezichtsuitdrukking hier naadloos op aan. Oh nee… Geralt was zeker niet in zijn beste humeur… Zeer, zeer zeker niet...
Eenieder die hem in de gangen passeerde, leek precies dat op te merken en sprong haast al opzij voor hij hen bereikt had. Verschrikte gezichten werden hier en daar naar hem toegedraaid, maar net zo vlug weer afgewend. Eén blonde stagiair leek echter te laat in de gaten te hebben dat de vuurmagie docent naderde, waardoor Geralt hem zonder pardon bij de kraag greep, gehaast optilde en een meter verder weer losliet om zonder al te veel moeite te kunnen passeren. De jongeman, die bijna zijn evenwicht verloor in het proces, keek hoogstens verwonderd op, maar Geralt had het nauwelijks in de gaten. Zijn zintuigen waren enkel bezig met één specifieke, op dit moment misselijkmakende, geur die hem naar de juiste persoon zou leiden…
Iro…
Nog even en hij had hem gevonden…
Nog heel even…

Het vlammende aura van de Witcher vermengde zich met de minuut met meer adrenaline, meer motivatie, meer-
Hm...
De geur leidde hem uiteindelijk door verschillende gangen en maakte hem woester bij iedere stap die hij zette. Een raam trilde gevaarlijk toen hij deze voorbijging. Een kat schoot verschrikt weg en blies vanuit de schaduwen naar de Witte Wolf die nu perfect zijn reputatie eer aandeed.
Nog één laatste hoek werd omgeslagen...
Iro…
Iro!
Zonder enige twijfelde denderde Geralt tenslotte de docentenkamer in, waar de overige collega’s zich net een weg naar buiten waanden, behalve… één.
Met een klap zo luid dat het je hart abrupt een slag over zou doen slaan, klapte Geralt wild de deur achter zich dicht. Vol protest piepte het ding en leek haast van ellende uit zijn scharnieren te vallen. Er verder geen aandacht aan bestedend, zette de docent zijn laatste passen naar de miezerige worm die hij had gezocht. Een stoel werd ruw opzij geschoven, zodat hij net de afstand tussen hen kon overbruggen. Vliegensvlug, alsof hij uit het niets was verschenen, grepen zijn grote handen nu de kraag van zijn collega stevig vast, als een pitbull die zijn tanden venijnig in een prooi zette, zodat hij hem gemakkelijk uit de stoel kon oplichten en met een zwaai zo tegen de muur kon houden, waarbij diens voeten toch zeker een halve meter boven de grond bungelden. Geralt's ogen schoten vuur terwijl hij de ander aanstaarde...en staarde... en staarde... “HAVE YOU LOST YOUR MIND?!” bulderde daar zijn krachtige stem als een gevaarlijke echo door de ruimte, als het rommelen van de donder en het breken van hoop.
Nog even hield hij Iro zo op zijn plek, terwijl hij recht door hem heen leek te kijken, zo in zijn ogenschijnlijk duistere ziel...
Het moment rekte zich tot enkele tellen, wat waarschijnlijk voor beiden langer had gevoeld, waarna Geralt met dezelfde kracht en vurigheid Iro in zijn stoel terugwierp. Door de worp schoof het meubelstuk abrupt een stuk achteruit en kwam pijnlijk met de rugleuning tegen de muur tot stilstand. Het papier wat op de tafel had gelegen vloog op en zweefde alle kanten uit, alsof het wilde vluchten voor de confrontatie. “SPEAK!” voegde Geralt er nog aan toe, zijn stem zo donker als de nachten op Shadra. Haast hijgend van de nog enigszins ingehouden woede, stond hij recht tegenover de ander, niet derend wie of wat anders wellicht in hun buurt was. Zijn concentratie was enkel en alleen gericht op zijn… collega… Het was dat hij nog enige protocollen had na te leven, want anders zou dit… “gesprek” zeker al anders zijn gelopen na zijn eerste binnenkomst, maar… het was niet te zeggen of dat wel of niet zou gebeuren. Het hing er puur vanaf hoeveel berouw en zelfkennis Iro hier en nu zou tonen…

Het was dat Iro net de pen van het papier had gehaald, anders had hij vast door de klap van de docentenkamer een schokkende streep getrokken. Zijn humeur was al niet best en nu moest iemand nog even zijn mood nog gaan verslechteren?! Maar alles ging zo snel dat Iro niet echt had kunnen reageren op de harde dicht slaande deur. Wie het ook deed maakte hem echt niets uit. Je kwam niet zo maar binnen op zo'n manier. Maar Iro werd in zijn kraag gevat in dezelfde beweging dat hij op keek. Het enigste wat hij voor even zag dat een grote gedaante met wit haar. Wie het was, was Iro even ontgaan, maar al snel nadat hij tegen de muur achter zijn eerdere zit plek werd gedrukt kreeg Iro pas een beeld van wie hem zo ruw had gestoord en tegen de muur aan drukte. Niet dat het pijnloos was geweest, maar echt fijn om zo te hangen was het niet. Een bulderende zware stem liet zijn oren even teuten. Maar waar had die halve gare het ineens over? Iro was dan wel humeurig, maar hij was nog prima bij zijn volle verstand. Een eerder gesprek had hij toch niet met Geralt gehad of hij had niet van Reaper gehoord dat hij een genieperig grapje met de vuur magie docent had uit gehaald... Diens gouden ogen leken door hem heen te kijken, maar Iro ervoer geen angst. Dat had hij eigenlijk nooit gehad... Nou ja, geen angst voor andere. Hij had vaak genoeg angst gevoeld om zijn controle te verliezen, maar dat was dan ook dat. Zins het ritueel met Aurora was ook die angst weg gevallen. Toen had hij enkel lopen tobben, maar tobben was geen angst. Dus had hij voor Ronodan gekozen zoals hij dat eerder had gedaan. Toch kon hij het niet helpen om Theneras te moeten vertellen dat het niks tussen hen ooit worden zou.... Wacht?! Die knaap had toch niet??? Nog voor hij verder na had kunnen denken had Geralt hem van de muur weg getrokken en op een onzachte manier weer terug in zijn stoel geplaatst. Van iedereen tegen wie Theneras wat had kunnen zeggen, moest dat nu net een andere docent zijn?! Had hij nu toch maar diens geheugen gewist. Dat was natuurlijk gemakkelijker geweest als de jongen zou hebben liggen slapen, maar nu moest Iro toch met het probleem dealen. Het nagekeken huiswerk lag lekker rommelig tussen de nog niet nagekeken papieren. Het potje inkt was ook van tafel gerold, maar die zat dicht en zou niks op het tapijt morsen. Ach dat kwam later wel. Geralt was nu het grootste probleem. Toen de man tegenover hem nog eens bulderde ging hij recht zitten. In die beweging verdraaide hij zijn hand even om luistervinken buiten te kunnen sluiten. Op de muren vormde zich een donkere smurrie net als voor de ramen. Enkel het licht van de kaarsen bleven de ruimte verlichten. Iro had geen zin in meer gezeik dan dat hij met Geralt al krijgen kon, wat hij deed was geen poging tot aanvallen. eerder voor buiten sluiten. 'Er is je toch wel alles verteld, niet 1 deel.' Iro had al een pest humeur gehad, maar zijn toon was alles behalve berouw en vragend om vergeving. Zijn rug was pijnlijk, maar dat was niets. Hij had wel eens erger meegemaakt. Maar Iro deed nog geen moeite om zich ook zo op te stellen. Als Theneras dat deel nog niet verteld had kon Geralt zich nog wel eens ergens in verend hebben en nog half begrepen hebben. 'Heeft hij ook gezegd waar ik onder leed?' Deze vraag kwam er minder ijzig uit en met een meer schamende toon uit. Dit was dan ook de eerste keek dat hij even weg keek toen Geralt hem van zijn stoel had gerukt gehad had. Maar zijn blik ging daarna weer terug naar de man. Hij schaamde zich er nog steeds voor hoe wel het eigenlijk best lekker had gevoeld om ander van het leven te beroven, maar zins Aurora het ritueel had uit gevoerd was die moordlust wel gezakt en hoefde hij niet te vrezen dat hij zo maar uit het niets toch iemand aan zou vallen. Het was dat dit niet meer zo maar kon gebeuren, maar toch bleef het een deel van zijn verleden. Iro bleef scherp, maar met enige schaamte in die gouden ogen kijken.