---

Klokslag twaalf uur, zoals de kerktoren in de verte in Oak's Field dat door de zwijgende nacht aangaf. Hijzelf lag al enkele uren in bed, na alweer een stikdrukke dag. In z'n eentje, godzijdank. Uda was in Oak's Field. Nachtdienst, beweerde ze. Ze had werk achter de bar in de Bokkenburcht en kon soms dagen en nachten wegblijven. Waarschijnlijk drugsdealend, onderhandelend en oplichtend in de lugubere stegen van de Zwarte Markt, al ontkende ze het. Als ze terugkwam waren haar ogen rood en opgezwollen en stonk ze sterk naar alcohol in de walm die ze naliet als ze hem duf voorbijging om haar fragiele lijf vervolgens op de sofa te laten vallen - dan wist hij al genoeg. Niet dat haar welzijn hem ook maar iets kon schelen. Voor zijn part dronk ze zich maar dood, zolang ze maar met haar tengels van hem en zijn kinderen af bleef. Wat dat laatste betreft; die lagen vanavond niet op dezelfde etage als hij. Elwin had de gewoonte om midden in de nacht in zijn kamer te staan en aan zijn deken te sjorren om een enge nachtmerrie of iets in die trant en Asema kroop tegen vijven bij hem in bed om extreem vroeg al de aandacht van haar vader op te eisen, op haar eigen zwijgzame introverte manier. Om zichzelf wat fatsoenlijke nachtrust te gunnen - hij had het echt nodig - liet hij ze met de kinderjuf op zijn persoonlijke kamer op de lerarenetage slapen. Het grote steekpunt met jonge kinderen, en bij God, wat had hij er soms schoon genoeg van. Dat liet hij zo nu en dan zodanig merken dat het leek alsof ze soms echt bang voor hem waren.
Vannacht had hij het hele kantoor met zijn paar enkele zijkamers waar zich de meer persoonlijkere ruimtes bevonden helemaal voor zichzelf. En hij zou de hele nacht zeldzaam door hebben kunnen slapen, als Saethion hem niet gewekt had. De immens grote Raziaanse Reuzencobra had zich over zijn buik gedrapeerd en woog zo al een aantal kilo's, wat resulteerde in een onaangename druk in zijn maag. 'Eruit!' kreunde hij nijdig met het kussen tegen de zijkant van zijn hoofd geklemd. Hij draaide zich grommend op zijn zij om de slang van zijn lichaam af te laten glijden en trachtte met een geïrriteerde frons tussen zijn wenkbrauwen een poging zijn slaap te hervatten. Een tevergeefse poging, weliswaar, want Saethion gaf de moed niet op. Zijn lange lijf gleed langzaam bij zijn hoofdeinde, over zijn kussen, en liet met een geërgerde sis de ratel aan het uiteinde van zijn staart tegen zijn wang slaan. Zacht verwensingen uitend schoot Savador overeind, om abrupt in zijn zittende positie te verstijven. Zijn gespitste oren vingen vreemde geluiden op in zijn kantoor. Een fractie van een seconde gleed er een giftige uitdrukking over zijn bleke gelaat terwijl hij roerloos voor zich uit bleef staren om zich zo beter op de geluiden te kunnen concentreren. Als het die bespottelijke Fwinncendh weer was; hij zou hem geruisloos benaderen, bij zijn lurven grijpen en hem persoonlijk uit zijn kantoorraam duwen - en dat was op zoveel meter hoogte dat geen mens het zou kunnen overleven. Binnen twee seconde stond hij naast zijn bed; blootvoets, gehuld in een zwarte dunne broek van zachte stof en een niet te genieten uitdrukking op zijn bleke gelaat. Welke zwakzinnige imbeciel was nog zo ongekend binnen de school dat het nog niet tot zijn besef was gekomen dat je vooral geen confrontatie aan moest gaan met de hoofdmeester, wilde je je geen erge problemen op de hals halen? Hij zwoer dat hij zijn slangen nog eens heelhuids een leerling zou voeren die zo stom was om dat niet in te zien.
Grimmig greep hij zijn nachtmantel, die van een dunne satijnen stof was, sloeg die om zijn schouders en beende op de deur af. Hij deed nog niet eens de moeite het dicht te knopen - geen tijd. Saethion bleef achter op het bed, zijn meester met fonkelende zwak oplichtende ogen nastarend toen deze de kamer verliet.

In het kantoor bleef hij in de duisternis vlakbij de deur staan, zijn slangachtige ogen al gewend aan de duisternis. Zijn felle blik bleef hangen op een vaag silhouet. In zijn bureaustoel, achter zijn bureau. En het ergste was nog wel; het wijdde zich aan zijn wijn. Zijn wijn! De dure drank - de goedkope sloeg hij nooit in, huiswijn was echt hangover in a bottle - was als een medicijn voor zijn slechtere dagen en voldeed bovendien aan zijn beeld als rijke hoge pief, die weinig voor zijn geld hoefde te doen. Zoals een zwijnachtige zelfingenomen bankdirecteur inclusief vetnek die nauwelijks omkeek naar de situatie van anderen - al had hij geen vetnek en was hij een serpent in plaats van een zwijn. Het was al zeldzaam als het gebeurde dat hij zijn wijn überhaupt deelde met iemand, laat staan dat hij een fles van zijn kostbare magazijn af zou staan.
Een woedende ademteug klonk door het vertrek, gevolgd door zijn bijtende woorden. 'Wellicht is het je nog niet te gehoren gekomen dat ík hier de leiding heb, dit mijn kantoor is, het mijn stoel is waar je je achterwerk in hebt genesteld en dat dat mijn wijn is waar je jezelf mee tevreden stelt!' In een paar passen stond hij bij zijn bureau en griste hij de wijnfles uit de handen van de onbekende gast, die tot nu toe niets meer dan een vage schim in zijn stoel was. Prioriteit nummer één. Zijn andere hand was als het schijnsel van een licht plotseling onder de neus van de onbekende geschoven en had onverwachts licht vlam gevat zodat hij het gelaat van de persoon zou kunnen zien. Eén van zijn wenkbrauwen ging sceptisch omhoog toen hij zag dat hij of zij een kap ver over zijn of haar hoofd getrokken had, zodat hij nog geen gezicht kon bestuderen. Daar werd hij nog niet veel wijzer van. Zijn aandacht ging weer even terug naar zijn wijn. Hij rook even aan de hals, concludeerde dat er al een flinke teug uit was genomen. 'Gádverdamme!' Het sissende woord dat zijn smalle lippen verliet werd half overstemd door de bonk die volgde nadat hij de fles - met halve inhoud en al - in de prullenmand naast zijn bureau liet verdwijnen. Die hoefde hij dus niet meer. Een fles minder, schandelijk als hij het vond. Hij zou de schade moeten beperken door de volgende ochtend vroeg naar de slijterij in Oak's Field te haasten en daar een nietsvermoedend straatjochie aan zijn kraag een steeg in te trekken om te dreigen dat hij alles in zijn bezit van hem ter plekke afnam als het joch geen wijnfles van zijn favoriete merk voor hem zou stelen - het was immers niet zo behorend als het schoolhoofd van de nabijgelegen bekende school vier keer in de week langskwam om een nieuwe voorraad wijn in te slaan.
Toornig sloeg hij de zoom van zijn nachtmantel om zijn bleke borst - iets dat niet veel nut had, aangezien het het volgende moment alweer opzij zakte en zijn bovenlichaam weer onthulde - en trapte op een pedaal, vlakbij de poten van de stoel, om de rugleuning als een tandartsstoel naar achteren te laten zakken. In hetzelfde moment boog hij zich over de stoel naar voren en rukte in een ruw gebaar de kap van het hoofd van de ongewenste nachtdoler. De hand waar het vuur in gretige vlammen om zijn huid likte en de kamer in een onheilspellende oranje gloed zette, hield hij dicht bij het gezicht dat hem alles behalve bekend voorkwam. Pas toen drong de geweldig grote machtbron aan magie volledig tot hem door om vanaf dat moment constant in zijn aanwezigheid te blijven als een lage gons in zijn achterhoofd. Luchtmagie. Het was voelbaar hoe licht het hem in zijn hoofd maakte, hoe de kamer begon te draaien bij het zweverige gevoel dat deels zijn balans verstoorde. Hij knipperde een aantal keer met zijn ogen, herstelde zich. Zijn felle blik borend in de ogen die terugkeken, haast recht in zijn ziel konden kijken.
'Wel wel,' begon Savador op een zachte, sinistere toon. 'Een nieuwe Legendarische Magiër in ons midden. Wat een verrassing.' De spot was zo erg in zijn woorden aanwezig dat het er vanaf droop. Ze bleven maar komen en gaan, maar ergens stak het hem nu dat Neara ook was opgestapt. Ze was nota bene zijn vaste bedpartner geweest tijdens zijn erge behoefte aan seksuele verlangen. 'Weer net zo nodeloos en zwakgeestig als de rest. Kenmerkend in uiterlijk alleen al,' vervolgde hij smalend. Het zou hem verbazen als dit geval onderscheid zou kunnen maken van de rest van dat zooitje ongeregeld, zoals hij ze zag. Want legendarisch of niet: hij zou altijd boven ze uit blijven torenen. In Savador-theorie, dan.

---

Bij Medusa, het was opnieuw een vrouw. Waarom waren het toch steeds de vrouwen die zich een hoge rang als Legendarische Magiër konden verwerven? Ze maakten het andere geslacht belachelijk en hij, als man, had er geen denken aan om zich opnieuw te moeten onderwerpen aan het zoveelste wijf. Puur omdat ze een hogere rang hadden, vereerd moesten worden. Ga toch weg. Een hypocriet zooitje was het, en zodra hij zich zelf kon wijden aan het heersersschap als Heer der Duisternis zou hij het duidelijkmaken ook. Dat zat hier maar in zijn persoonlijke ruimte in de holst van de nacht zijn voorraad te verspillen. Had Neara weer leuk voor elkaar gekregen. Eerst niks laten weten, dan zomaar verdwijnen en vervolgens dit.. geval ervoor terug in de plaats sturen. Echt typisch Neara.
Haar opvolgertje dat nu pal voor zijn neus haar derrière zat te warmen aan zijn comfortabele fauteuil leek niet overdonderd te zijn door zijn plotselinge aanwezigheid. Het kon hem niets schelen, hij was niet uit om de boeman uit te hangen, wilde enkel dat ze oprotte. En bovenal met haar tengels van zijn spullen afbleef. IJzig staarden zijn slangachtige ogen op haar neer toen ze begon te spreken, en als hij de fles niet in zijn prullenmand had geworpen had hij de hals kapot geknepen tussen zijn woedend gebalde vuisten. Bitter?! Shadraanse wijn was de beste in zijn soort! Als ze het niet luste moest ze er in de eerste plaats gewoon van afblijven, de zwakzinnige loeder.
Gloeiende kolen - dat was het eerste dat door zijn hoofd schoot nadat hij in een ruw gebaar de kap van haar hoofd had getrokken en giftig in haar gezicht staarde. Haar lang bestuderen kon hij echter niet, want het volgende moment sloten haar handen als twee ijzersterke boeien om zijn polsen. Met een verontwaardigde geluid dat zich uit het diepste van zijn keel een weg omhoog werkte deed hij een poging zich los te rukken. Hoe durfde ze hem zomaar aan te raken! Veel hielp het echter niet. Het ging eigenlijk zelfs te snel om te kunnen volgen wat er toen gebeurde. Voor hij het wist was de stoel leeg en zij verdwenen - of toch niet. Haar zachte stem blies in een fluistering als een zuchtje wind tegen zijn oorschelp, en terwijl hij concludeerde dat ze achter hem stond en ondertussen met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen naar haar woorden luisterde, bleef hij roerloos staan. Krachten waar hij het niet tegenop kon nemen? Wist ze wel wie ze voor haar had? Allemachtig, zo waren ze daadwerkelijk stuk voor stuk - pas de titel van hun meester of meesteres bekledend en nu al denkend dat ze miljoenen jaren ervaring hadden. En aan de andere kant bleef het hem ergeren dat een vrouw meer gevorderd dan hij was, zich eerder aan een titel als Legendarische Magiër kon wijden. Het klopte gewoon niet in alle mogelijke definities.
'Waarom keer je niet terug naar je vruchteloze Pangea-cultuur en laat je ons verontwikkelde mensen met rust?' siste hij nijdig terug zonder zich daarbij naar haar om te draaien. Savador keek met een ruk op, op het moment dat de ramen door een weerzinwekkende kracht opensloegen en de kamer gevuld werd door kolkende luchtstromen. Hij hief er beschermend zijn armen voor op, zijn hoofd iets gebogen, zijn ogen stijf dichtgeknepen terwijl zijn zwarte lokken wild in zijn gezichtsveld wapperde. Alles in een poging om de onherroepelijke windkracht te kunnen trotseren - maar de kracht van de natuur was zoveel malen sterker dan een mens. Er volgde een enorme kracht die hem in zijn bureaustoel blies, waar het hem zeker een minuut kostte om in een ongemakkelijke positie weer op adem te komen. Zijn nek, zoals hij erop was beland, lag tegen de rugleuning aan, zijn houding onderuitgezakt en zijn nachtmantel was in alle oproer van zijn brede schouders gezakt. '.. Fuck's sake!' Met een van pijn betrokken gezicht zocht zijn blik tussen zijn verwaaide lokken door het gekke mens weer op, zijn bovenlichaam veerde hevig op onder zijn zware ademhaling terwijl hij nog half van de schrik aan het bekomen was. Tijdens de klap was hij hard met zijn rug tegen de stoel terecht gekomen - en dat kon hij met zijn ziekte eigenlijk niet gebruiken. Doorgedraaid, dat was ze. Andere woorden had hij er gewoon niet voor. Ze had haar nog nauwelijks voorgesteld of frisbeede hem nu al door de hele kamer.
Met een wazige blik staarde hij haar aan nu ze hem begon toe te spreken - in zijn thuistaal, iets dat hij niet had verwacht. De bitch. Eiste nu al een hoop van hem. Een trek van pure wrok en afgunst gleed over zijn gelaat terwijl hij een tevergeefse poging deed zichzelf in een rechtere positie omhoog te duwen. 'Lacking sense, are we?' Zijn ene mondhoek trok zich in de grimas half op, ontblootte deels zijn tanden. 'You wicked bloody woman..' Een kreun ontsnapte tussen zijn op elkaar geperste lippen door terwijl hij zich uit de stoel overeind werkte en zich half strompelend door zijn kantoor voortbewoog. Hij bleef vlak bij haar stilstaan toen hij haar passeerde om hatelijk op haar neer te staren, trok in een minachtend gebaar de zoom van zijn nachtmantel terug over zijn borst alsof hij het haar niet waardig vond om naar een half ontbloot mannenlijf te mogen kijken - of überhaupt waardig genoeg was om hem aan te mogen kijken. 'Verwacht maar niet dat ik het doe zonder er iets voor terug te krijgen!' siste hij snauwend in haar gezicht voor hij zijn mantel hooghartig achter zijn benen sloeg en haar met zijn kin iets opgeheven voorging - als in een falende poging om te verduidelijken dat hij nog altijd een beetje meer was dan zij. Hij had geen keus. Hij wist wat hij onder 'breath taking' kon verstaan, wist hoe het in zijn werk ging nadat Neara haar wraak al eens meerdere malen op hem had gebotvierd en wist ook dat het totaal geen pretje was. Ze konden het nu al niet bepaald met elkaar vinden, dat was duidelijk.