A New one, With bigger plans.

Gast PROFILE MAGICIAN

Tik. Tik. Tik. De mahonie-matzwarte stok klonk Hol en strak door de gewelven van de hal. Hij was net uitgestapt, had nergens last van, schikte zijn das even en liep toen verder. Zijn zwarte haar strak naar achteren gekamd, glansde in het laatste zonlicht voordat hij de galerij in liep en het zonlicht hem niet meer kon bereiken. Lie liep strak en met een geforceerd gezicht in een rechte lijn door de hal. Zijn zwarte maatpak schoenen klonken op de vloer, deze klank leek in harmonie met het getik van zijn stok. De gouden bol glansde, ook al was hier weinig licht. Hij zuchtte. Hij Had eigenlijk geen idee meer hoe hij hier terecht was gekomen, dat was eigenlijk meer een vage herinnering. Hij was hier niet gekomen om zijn vaardigheden bij te slijpen, nee, hij was hier voor een groter doel. Maar daarvoor moest hij eerst naar de grootmeester zelf, ervaren hoe deze persoon was. Lie verwachtte er veel van, hij had immers veel van deze man gehoord op Shrada, als hij echt zo was ze hem vertelden, dan was dit nog een moeilijk klusje om te klaren. Hij streek met zijn hand over zijn haren en streek wat weg achter zijn oren. Zijn groene ogen namen de hele hal op, van de staande harnassen, De flakkerende kaarsen en de donkere zijgangen. Zijn stok nu losjes in zijn hand geklemd liep hij iets sneller verder. Hij had niet de hele dag, sterker nog, hij had veel meer dingen te doen vandaag. Hij haalde een klein zakhorloge aan de binnenkant van zijn jas tevoorschijn en spiekte er snel even op. Zie je wel, hij liep achter. Al de hele tijd. Als die vervelende, ongemanierde shuttle machinist nou eens was opgeschoten met het maken van het nietige ding, dan ging alles nu nog goed. Maar nu moest hij zich haasten. Hij ging sneller lopen, rennen? Daar deed hij niet aan. Veel te ongemanierd, en het leek alsof je nooit op tijd kon zijn. Maar hij, hij daar in tegen was altijd stipt op tijd, behalve vandaag dan. Hij zuchtte geërgerd, Hij kon gewoon niet tegen te laat komen. Hij schikte zijn jas even snel en sloeg een gang in, hij herkende dit alsof hij er elke dag liep, terwijl dit pas de eerste keer was. Hij had zo zijn connecties waarbij deze zo aardig waren hem te vertellen wat hier gaande was. En zo was zijn interesse gewekt, en wilde hij het met eigen ogen eens beschouwen. Terwijl zijn groene ogen zo in het rond flitsten, opzoek nar enig teken van leven, hoorde hij gefladder bij een nis. Hunnigh en Munnigh, zijn dierbaarste raven keken hem onderzoekend aan. Hij stopte, zo veel liep hij nou ook niet achter en liep rustig naar ze toe. Hij streek mijn zijn vingen over de kopjes en boog zich naar hen toe.'Hou ons zometeen even in de gaten, wil je?' Vroeg hij Fluisterend. De raven vlogen krassend weg, en een donkere grijns stond op Lie's gezicht. Hij draaide zich weer snel om en beende weg. Dit zou wel goed komen. Hij zag de deur, en liep er rustig naar toe. Zijn hand hield even stil, was dit wel een goede zet? Hij schudde zijn hoofd, dit moest gebeuren, hij moest weten hoe deze man was, hij moest ongeveer al zijn plannen op hem afstemmen. Zijn zachte geklop moest opgemerkt worden, en na ongeveer tien seconden opende hij de deur. 'Master Savador?' Sprak hij voorzichtig. 'Ik ben net aangekomen vanuit Shrada, de Shuttle had wat problemen.' Hij sprak voorzichtig, terwijl zijn ogen een ernstige blik aannamen. Zijn ogen schoten even naar het raam, waar hij de zwarte gedaante van Hunnigh zag, prachtig, als Master Savador het niet zou opmerken, dan kwam alles goed.

[Savador :3]

Strenge goudgele ogen staarden met een strakke blik naar buiten, naar de boomkruinen waarover de laatste zonnestralen recht in zijn gelaat schenen. Grote donkere wolken pakten zich in de verte boven het duistere woud samen, en niet zo'n beetje ook. Eer ze hier recht boven het kasteel voortdreven, brachten ze al stortregen en onweer met zich mee. Zo zag het rnaar uit en zo zou het zijn. For God's sake - het was niet zozeer dat hij de maand oktober haatte, allerminst niet. De prille regenachtige dagen had hij zoveel liever dan de warme broeierige zon die zijn overhemden aan zijn borst lieten plakken en het zweet zichtbaar over zijn voorhoofd liet parelen. Lang leve de terugval van slechter weer, vergelijkbaar met het klimaat op het natte grijze Noord-Shadra. Nee, dat was het niet. Hij had echter wel een hekel aan de maand oktober omdat hij er rond de twintigste in verjaarde, het 'nieuwe' van het schooljaar er nog lang niet af was - het begon juist net, bij Medusa, schoorvoetende eerstejaartjes bij introducties en zenuwachtige nieuwelingen op verwerkweken all over the place - en hij zichzelf een trap onder zijn kont moest geven om zich weer in de sleur en drukte van de maatschappij te mengen. Savador slaakte een diepe, melancholieke zucht terwijl hij zijn wijn van de vensterbank pakte en het glas aan zijn smalle lippen plaatste. Troost. Een oppepper, dat ook. De drank was één van de weinige dingen die hem dat kon bieden. Een zacht tikje weerklonk door het kantoor toen hij zijn glas weer op de vensterbank plaatste. Zijn vingers roffelden op het koude marmer, zijn andere hand stopte zijn overhemd in zijn broek en plaatste zich vervolgens in elegante houding in zijn zij, een enkele blik op de ouderwetse wandklok. Te laat was hij, deze Shadraanse jongeman waar hij een afspraak mee had staan. Veel te laat. En zoals gewoonlijk zinde het hem niet. Als het nu al bleek dat deze jongen - Lie, meende hij te geloven dat dat zijn naam was, apart maar typisch Shadraans - een groot gebrek aan orde en discipline had, waar moest het voor de rest van het schooljaar dan nog van hem terecht komen? Bij Medusa. Hij was geen kleuterleider. En ondanks dat kreeg hij wel het gevoel dat hij eerder dat was dan leraar op een middelbare school, want verdomme; ze stelden zich behoorlijk onverantwoordelijk op. Kon hij weer achter hun achteloze kont aanhobbelen, met stemverheffingen en gedreig. Niet dat het ooit anders was geweest.
Tien minuten later; geklop op de deur. Er zaten nog eens tien seconden tussen voordat het bekende krakende geluid werd voortgebracht en hij wist dat de deur werd geopend. Mocht eens tijd worden. Hij bleef met een strak, onveranderd gezicht met zijn rug naar de deur toegekeerd voor het raam staan bij het horen van zijn naam. Gevolgd met de reden waarom de jongen te laat was. Savador liet een bleke hand onder de strakke zwarte gilet over zijn overhemd glijden, keerde zich langzaam naar de jongeman toe en liet een zilver zakhorloge uit zijn hand zakken waardoor het leek alsof deze viel, tot de ketting waar het aan bevestigd was zich strak spande.
'Zie je dit?' vroeg hij op een zachte, maar alles behalve hartelijke toon. Het zakhorloge slingerde licht aan de ketting heen en weer. 'Tegenwoordig geeft zoiets de tijd aan. Heel handig om geen afspraken te hoeven missen. En je doet er verstandig aan er in het vervolg gebruik van te maken, want een halve seconde later en ik liet je al niet eens meer binnen. Ik duld geen tuchteloosheid op mijn school.' Zijn woorden werden vervolgd op een barse, strenge toon, en duidden aan dat hij het excuus niet accepteerde. Dan zou hij ieder excuus door de vingers moeten zien, slap als deze als was. Achter hem was voor het raam een zwarte raaf verschenen, vreemd en onnatuurlijk zoals het dier zich zo dicht in de buurt van menselijke huizing waagde - hij zag het niet, had zijn kille blik nog altijd op de jongeman voor zijn neus gericht. Deels met de reden dat hij bezig was hem onopvallend te bestuderen. Een of andere toverstaf, nette kledingdracht, naar achter gekamd haar. Kritiserend trok hij één sceptische wenkbrauw op. Seriously, wat dacht dit joch te zijn; een omhooggevallen graaf? Ettertje. Nee, hij was niet bepaald goedgezind en al helemaal niet meer nu hij dik een paar minuten later dan het afgesproken tijdstip zijn kantoor leuk kwam binnengewandeld. De jongeman kon zich maar beter naar de gewenste perfectie gedragen die hij trachtte te willen zien, want veel lager kon zijn humeur al niet meer zinken.

// Sorry voor mijn late antwoord!

Gast PROFILE MAGICIAN

Blijkbaar was deze man erg gesteld op tijd. Hij haalde een klok tevoorschijn, Lie's ogen schoten naar het ding toe. 'Tegenwoordig geeft zoiets de tijd aan. Heel handig om geen afspraken te hoeven missen. En je doet er verstandig aan er in het vervolg gebruik van te maken, want een halve seconde later en ik liet je al niet eens meer binnen. Ik duld geen tuchteloosheid op mijn school.' Lie zei niets, hij keek van de klok naar Savador. Het gaf alleen blijk dat hij het snapte door een kort, standvastig knikje te geven. Zijn vingers tikten geluidloos op zijn stok. Tijd. Tijd was inderdaad kostbaar. De toon van de man was bars, streng, een toon die Lie al genoeg was tegen gekomen en die hij gewoon negeerde, hij deed elke dag wel iets fout, iedereen, en zo te zien had Master Savador ook al zijn eerste fout begaan. Sprak Lie nooit aan op deze toon, je kreeg hem dubbel zo hard terug. Maar Lie hield wijs zijn mond en bleef staan. Hij opende na een aantal minuten toch zijn mond. 'De shuttle had problemen, ik had gedacht op tijd te zijn, maar helaas is het tegendeel bewezen.' Een glimlach, zwak en onzeker. Hij wist niet precies hoe hij op moest reageren. Deze man zat ingewikkeld in elkaar, het was haast een doolhof, met maar een uitgang, en geen smokkelwegen. Hij zuchtte. Een warm welkom was het niet, hij had zich er niet helemaal op voorbereid, maar wist wel dat er een kans bestond, de man was immers niet bekend met het warme handdruk gedoe en samen een theekransje houden, al Had Lie, heel diep van binnen wel op gehoopt, maar dat was gewoon een abnormale gedachte. Maar híj was abnormaal. Psychisch niet in orde, Gedragsstoornis, hij kon op momenten dat hij alleen was en iets te veel drank op had totaal door draaien en met alles smijten wat er bij hem in de buurt was, inclusief levende wezens. Hij keek rond. Boeken, boeken en boeken, zijn ogen vlogen voor een aantal seconden naar het raam, de Zwarte gedaanten van de raven die hen in de gaten hielden waren bijna onzichtbaar in de schaduw van de boom waar ze in zaten. Alleen een man met een goed oog kon de raven onderscheiden. en In stilte bad Lie dat Savador ze niet zou zien.

De jongeman ging niet in discussie met hem. Goed. Dat was goed. In plaats daarvan bleef hij kalm op zijn plek staan, enkel op zijn strikte woorden reagerend met een kort hoofdknikje. Het had nog een paar minuten langer in beslag genomen als Lie wel zijn mond had open getrokken, tot hij met hem klaar was. Tegenwoordig dacht de jeugd alles te kunnen flikken. Was het geen brutaliteit, dan waren het wel de laatkomers waar hij zich mateloos aan irriteerde. En dan konden ze nog zo ijverig hun schoolwerk maken in zijn lessen; hij had er gewoon een groffe hekel aan. Alleen het vrouwelijke soort van zijn leerlingen wilde hij nog eens een keertje of twee stiekem matsen. En wat de jongens betreft; zij kregen het dubbel zoveel te verduren. Tenzij ze Shadraanse roots hadden, dat verminderde de ernst van de kwestie weer iets. Oneerlijk ja, eigenlijk gewoon rassendiscriminatie - maar niemand die hem vertelde hoe hij moest handelen binnen de muren van de school. Dat was het heerlijke eraan. Hij kon het meeste doen en laten wat hij wilde, en als het niet aan het feit had gelegen dat Lie pas aangekomen was, had hij hem nog veel harder aangepakt.
Hij liet zijn adem zacht via zijn neus ontsnappen terwijl hij het zakhorloge weer in het binnenzakje van zijn gilet wegstopte, zijn goudgele ogen boorden zich weer in die van de zwartharige jongen voor hem. 'De shuttle had problemen,' verklaarde Lie. 'Ik had gedacht op tijd te zijn, maar helaas is het tegendeel bewezen.' Roerloos bleef hij hem aanstaren, nog altijd met dezelfde barse blik in zijn ogen. Zeker een minuut lang voor hij uiteindelijk met een ademteug zijn smalle lippen van elkaar af bewoog. 'Dat blijkt.' Achter hem leek de hemel in tweeën te splijten toen in een oogwenk het weer omsloeg en de stortregen tegen de hoge ruiten van het kantoor roffelden. Hij besteedde nauwelijks aandacht aan het flauwe glimlachje dat op Lie's gelaat was verschenen. Langzaam kwam Savador in beweging en wendde zich tot zijn bureau, waarvan hij de stoel al net zo kalmpjes naar achteren schoof.
'Neem plaats,' de bijna vragende oppering had vriendelijk over kunnen komen als hij het niet op een opdringerige toon zei, alsof hij hem wilde zeggen wat hij daar nog wezenloos stond te staan. Pas toen hij zijn bureau ontruimd had van de laatste dossiers en zich weer tot Lie had gekeerd, keek hij op hem neer en trok lichtjes zijn wenkbrauwen op. Zijn mondhoeken hingen nog strak omlaag, zodat het eerder hooghartig overkwam dan gastvrij. 'Iets te drinken.. wellicht?'

Gast PROFILE MAGICIAN

Savador leek het te waarderen dat Lie zijn mond stij dicht hield en alleen een knikje gaf. Mooi. Maar hij was er nog lang niet. 'Dat blijkt.' Sprak Master Savador na een kleine ademteug. Lei zei nog steeds niets, zijn ogen waren op het raam gericht, waar het nu regende. Het blikveld van zijn raven was nu verslechterd. Fijn, dat was niet zo mooi. Savador kwam in beweging, en schoof kalmpjes zijn stoel naar achteren. 'Neem plaats,' Lie zette een paar stappen naar voren, zijn ogen nog heel even op het raam gericht. Hij scheurde zich los en nam plaats op de stoel. De toon waarop de man sprak was opdringerig, dus Lie speelde maar de brave school jongen en deed wat hem gezegd werd. Terwijl lie plaats nam ruimde Savador snel zijn bureau op, toen hij klaar was, keek hij hooghartig op hem neer. Lie keek terug, zijn ogen onschuldig. 'Iets te drinken.. wellicht?' Vroeg hij. Lie knikte, aarzelend wat hij zou willen. Als hij om Alcohol vroeg, werden er al vaak vooroordelen gegeven, dat hij een alcoholist was. Hij was pas achttien en ruïneerde nu al zijn leven, vonden veel mensen. Hij koos maar voor de thee. 'Als u het heeft, Thee graag.' Vroeg hij beleefd. Hij liet zijn stok tegen de stoel staan, deze man hoefde iets te weten wat er in schuil hing, evenmin in Lie hemzelf. Lie was eigenlijk erg op zichzelf gesteld, maar dat hij overwonnen. Van einzelganger naar groepsmens, dat was toch een hele prestatie? Lie zuchtte even en staarde naar het bureau. Hij was eigenlijk best moe van de vlucht. Hoelang moest hij hier nog gaan zitten?

[Sorry, kort]

Zijn ogen gleden nogmaals over de jongen heen, peilde zijn reacties. Het dromerig typetje? Zijn aandacht leek immers meer getrokken te worden naar het weer buiten dan naar hém. En hij, met zijn drang om geëerd en erkend te worden, had er uiteraard geen vrede mee. Hallo? Het schoolhoofd van één van de bekendste gemengde scholen in Kovomaka en tevens opvolger van de Heer der Duisternis, recht voor je neus? Er vormde zich een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen, en zijn kin hief zich iets minachtend op zonder daarbij zijn onvriendelijke blik van Lie af te scheuren. Indeed, het soort van slacking-off en onder ondeugd denken weg te kunnen komen. Daar kon hij Lie ongetwijfeld bij indelen. Dat laatste alleen al was aan die onschuldig lijkende blik te zien waarmee de jongeman het volgende moment naar hem opkeek. Vreselijk. Maar het ging dus mooi niet bij hem gebeuren, mocht hij dat idee hebben.
Nog een paar lange seconden staarde hij de jongen aan, houding en blik zowel met gratie als hoogmoedigheid. Dominant, zoals hij meende te geloven beter te zijn dan ieder ander - en daar had hij niet eens een reden voor nodig, vond hij. Zijn kille blik gleed van het gezicht van de jongen langzaam weer naar de staf die hij vadsthield, en even later tegen de stoel plaatste. Zich bedenkend dat hij er zelf ook eentje had. Twee, eigenlijk; maar de één was een item dat niet aan zijn verschijning kon ontbreken wanneer hij op Shadra was en zich aan de verwachte gentleman-etiquetten moest houden, en de ander was een staf in de vorm van een cobrakop - een vorm die zijn slang Saethion aan kon nemen als het nodig was. Uiteindelijk scheurde Savador zijn blik weer van hem af en zette zich langzaam in beweging om de stoel achter zijn bureau naar achteren te schuiven, waarna hij Lie aandrong plaats te nemen. Als er iemand was die mocht blijven staan tijdens kwesties in zijn kantoor, dan was hij dat wel. Dat was weer dat stukje laatdunkigheid, zoals hij staand letterlijk op iemand neer kon kijken. Vooral omdat hij met zijn lengte met kop en schouders boven vrijwel iedereen uitstak.
Zijn aanbod voor iets te drinken werd niet afgeslagen; zoiets vormde dan weer een pluspuntje in zijn ogen. Een kleintje, weliswaar, maar het was een pluspunt. Je sloeg geen drinken of delicatessen af als je dat werd aangeboden. Tamelijk kalm verplaatste Savador zijn glas wijn van de vensterbank naar zijn bureau, met een blik op Lie gericht terwijl hij het glas neerzette alsof hij hem woordloos wilde duidelijkmaken dat hij het niet moest wagen om hem te bekritiseren op het feit dat hij op dit tijdstip van de dag dronk.
Goed. Thee dus. Hij keerde zijn rug naar Lie toe en wijdde zich aan een klein bijzettafeltje bij het raam, waar een kan en waterkoker op stond, en op de onderste treden kopjes en ander servies. Het werd Shadraanse thee, want andere varianten had hij niet. Op eigen tempo pakte hij een kopje, vulde de waterkoker, maakte de nodige dingen gereed. Terwijl hij de thee liet trekken liet hij zijn blik naar buiten afdwalen. Het zicht werd belemmerd door rollende regendruppels tegen het raam en de stromende regen zelf. En toch blikte hij, zonder ze zelf op te merken, recht in de richting waar twee raven zich tussen de takken van de bomen schuilhielden. Even fronste hij dieper, boog zich met een hand in zijn zij iets opzij alsof hij wel degelijk iets had opgemerkt. Maar het volgende moment had hij zich alweer op de thee gericht. 'Ik neem aan..,' begon hij zacht te spreken zonder zich naar Lie toe te keren. Hij haalde het theezakje uit het kopje en draaide zijn hoofd iets naar rechts om hem een sinistere blik over zijn schouder toe te werpen. 'dat dit.. je eerste bezoek aan het kasteel is?' Hij kwam teruggelopen met een dampend theekopje, en zette het voor Lie's neus. Terwijl hij dat deed - in een iets gebogen houding doordat hij tegelijkertijd ook zijn stoel verder naar achteren schoof - keek hij de jongen vanuit zijn bovenste ooghoeken doordringend aan, en gaf daarmee haast de indruk meer over hem te weten. Of in ieder geval dat hij iets over hem vermoedde.

Gast PROFILE MAGICIAN

Toch had hij er spijt van dat hij voor thee had gekozen, maar op zijn gezicht was niets af te lezen. Zijn ogen volgden nauwkeurig de bewegingen van de man. Savador keek uit het raam, even was er iets van onzekerheid in Lie's ogen te zien, zou hij het merken? Maar Savador had zich alweer op de thee gericht. Opgelucht daalde Lie's borst weer. Dit was toch wel linke soep, hij moest duidelijk oppassen. 'Ik neem aan..,' begon Savador zacht te spreken, hij draaide zich niet om, wat ook voor Lie redelijk fijn was aangezien hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. De man wierp hem een sinistere blik toe over zijn schouder. Geen reactie van Lie, hij liet het maar begaan. 'dat dit.. je eerste bezoek aan het kasteel is?' Hij kwam teruggelopen met een dampend theekopje, en zette het voor Lie's neus. Hij stond in een iets gebogen houding, en hij keek Lie zo aan, dat hij zich toch wel wat ongemakkelijker ging voelen. Hij herstelde zich, nam even een slok van de thee, Shadraanse thee, zo smaakte het tenminste, zette het kopje weer terug en keek Savador aan.'Inderdaad Master. Ik heb veel over deze school gehoord, goede dingen, en ik wilde het wel eens met eigen ogen zien.' Sprak hij rustig. Hij zuchtte even en zijn ogen flitsten voor de laatste keer naar buiten. Het was beter als hij dat niet meer deed, dus zijn ogen kwamen direct weer terug. Hij zuchtte even, zijn ogen nauwkeurig op de thee gericht. Hij had eigenlijk weinig te zeggen, dus deed hij zijn mond ook maar niet open. Straks kwam er nog iets onzinnigs uit, en dat was het laatste wat hij wilde. Hij durfde de hoofdmeester niet aan te kijken, maar zijn ogen zochten het gezicht wel op. Lie's ogen waren koud en hard, ondoordringbaar, en als hij het wilde kon hij in het geheugen van anderen kijken, maar hierbij was dat veel te riskant. Echter, had Lie wel de neiging om die waarschuwing te doorgronden en gewoon roekeloos zijn gang gaan. Hij moest zich gewoon inhouden, en dat werd met de minuut moeilijker.

Er was iets vreemds met de jongen, maar hij kon niet plaatsen wat. En alles wat hij niet kon plaatsen of waar hij met geen mogelijkheid zijn vinger op kon leggen, zoals hij het meeste vaak al ver van tevoren correct kon inschatten; het ergerde hem. Mateloos, kon je wel zeggen. Afkeer jegens hetgeen dat zijn gedachten muurvast liet zitten, kon hij ook niet uitsluiten. Het was vast beter geweest als Lie zonder staf was gekomen. Dat moest het vast zijn. Waar had je als leerling in godsnaam een staf voor nodig? Magie kwam uit de losse hand en om de hele dag naast je zware boekentas - verhuizend van het ene lokaal naar het andere - een voorwerp bij je te dragen dat symbool stond voor eer en een hoge status, leek hem nogal ondienstig.
Kalmpjes waren zijn handelingen toen hij de kop thee voor Lie's neus zette. Zijn blik en houding echter, toen hij vervolgens zijn rug rechtte en met een geplaatste hand tegen zijn heup op de jongen neer bleef staren, waren gemakkelijk afstandelijk te noemen. Zo dacht hij zich ook het beste tegenover de jongen op te kunnen stellen. Voor nu, althans. Hij bleef met een ijzige blik de bewegingen van hem volgen toen hij zijn thee in handen nam en er een paar sipjes uit nam. Niet veel later kreeg hij een antwoord op zijn vraag. Gewoon een normaal, rustig antwoord, vrij onschuldig. En toch gaf het hem nog lang geen reden om zijn vriendelijke masker op te zetten. Zonder zijn starende blik van hem af te scheuren, plaatste Savador een hand op de leuning van zijn fauteuil en schoof het iets naar achter. Bedaard zeeg hij erop neer. Hij vouwde zijn handen in elkaar en liet zijn kin erop steunen, zijn norse blik nog op Lie gericht. 'Werkelijk,' luidde zijn reactie pas na een lange stilte. Er leek even een veelzeggende fonkeling over zijn ogen te schieten. Langzaam haalde hij een bruin gebonden mapje uit de lade onder zijn desk tevoorschijn, legde het op zijn bureau en sloeg het open. Zijn ogen flitsten tijdens het bladeren tussen de pagina's weer terug naar Lie, alsof hij hem om een of andere onduidelijke reden scherp in de gaten wilde houden. Het dossier ging immers over hem. Of wat het ook voor mocht stellen. Een dik boekje was het niet bepaald; een paar kleine regels tekst, naam, leeftijd, planeet. Achternaamloos, zag hij nu ook. Of gewoon onbekend. 'Lie,' sprak Savador de naam op een toon uit die als spottend kon worden ervaren. 'Een naam zegt vaak al veel over een persoon, zegt men. En ik neem aan dat het ook zonder informatie zwart op wit mogelijk is om een feitelijk oordeel te trekken.. denk je ook niet?' Zijn starende blik ging terug naar de jongen, zijn mondhoeken weer strak omlaag gezakt. Terugverwijzend met die schertse opmerking naar de reden van de jongen waarom hij te laat was gekomen. In simpele, om de zaak draaiende woorden eigenlijk gewoon zeggend of hij hier niet glashard zat te liegen, en of er misschien niet een geheel andere reden was voor die tien verspilde minuten dat hij op hem had staan wachten. Tenzij de jongen te dom was om zijn boodschap in te zien. Misschien loog het joch er niet om, maar hij had geen enkele reden om tegen hem in te gaan. Hij had hem immers niet direct beschuldigd.
Hij had een afzichtelijke hekel een schijnheilige leugenaars, bah. Vooral als ze hem met zijn open ogen in zo'n vuil leugentje wilden laten trappen. Iets dat gelukkig voor hem zelden gebeurde, omdat hij met gelegde verbanden wel zo'n beetje kon inschatten wat geloofwaardig was en wat niet. Eigenlijk niets meer dan ervaring; het was hem nooit gelukt om van zijn eigen snode leugenachtige kant af te komen.

Gast PROFILE MAGICIAN

Lie had eigenlijk geen idee waar hij het over moest hebben. Hij kon moeilijk over koetjes en kalfjes beginnen, en op andere dingen kon hij niet zo snel komen. Ook voelde hij zich om de een of andere reden opgelaten, meer verlegen. Een grote stond tegenover hem, en dat vond hij eigenlijk helemaal niet fijn. Hij wilde liever de meerdere zijn en boven iedereen uittorende en de bevelen uitvoerde. Maar hier was hij ondergeschikt. Hij zat een beetje onderuit gezakt, en zijn benen iets gespreid, hij zat niet als een voorbeeldige schooljongen, met zijn handen netjes op zijn schoot, zijn ogen blinkend, wachtend op iets nieuws. Nee, hij straalde meer iets verveelds uit, hij wilde dit af gehandeld hebben, dan kon hij verder. Na Savador verteld te hebben dat hij erg geïnteresseerd was in deze school, gaf Savador hem na een lange stilte een antwoord. Alleen het woord werkelijk kwam uit zijn mond. Lie spande even zijn hand tot een vuist om zijn ergernis te bewaren. Daarna zuchtte hij, geduld was hier hard nodig. Langzaam haalde hij een bruin, dik mapje uit een van zijn lades te voorschijn. Lie's dossier. Lie kon het niet laten om een spottend lachje op zijn gezicht te laten verschijnen terwijl zijn ogen naar het mapje keken. Al zijn gegevens stonden erin. En de helft was fout. Want dat had Lie even zelf veranderd, om zo wat losser van zijn famillie gebonden te zijn. Hij haatte ze als de pest. Hoelang hadden ze hem wel niet voorgelogen? 'Lie,' sprak Savador de naam op een toon uit die als spottend kon worden ervaren. Lie keek op, hij had net een slok thee genomen. Langzaam zette hij het kopje weer neer. 'Een naam zegt vaak al veel over een persoon, zegt men. En ik neem aan dat het ook zonder informatie zwart op wit mogelijk is om een feitelijk oordeel te trekken.. denk je ook niet?' Lie zuchtte weer, en veegde een paar stofjes van zijn jas.'Master, Ik heb mijn naam heb ik niet zelf gekozen dat hebben mijn...' Hij aarzelde bij het woord ouders, Ze waren zijn ouders niet, hij verachtte ze, en haatte ze, net als zijn broer.'...Ouders.' Sprak hij uiteindelijk na een paar lange tellen. Zijn ogen keken Savador recht aan. Eigenlijk had deze man net een gevoelige snaar in Lie geraakt, en daar was hij absoluut niet blij mee.

Veel informatie bood het zielige mapje niet, - hij durfde het eigenlijk niet eens het woord 'dossier' te geven - maar dat was niet erg. Meestal was het toch zo het geval dat hij uit eigen inschattingen en conclusies meer te weten kwam over zijn leerlingen en sollicitanten. Bovendien ging hij veel liever ook op zijn eigen intuïtie af dan het met een blokje feitelijke informatie zwart op wit te moeten doen. Ongetwijfeld dat het te maken had met zijn stuurse koppigheid; hij wist alles beter en kon alles beter, en dat was dat. In zijn wereldje, althans. Hij zou Lie wel kunnen doorgronden. Het lukte hem vrijwel iedere persoon die de drempel van zijn kantoor over stapte te kunnen doorgronden, ware het niet met intimiderende starende blikken of lange ongemakkelijke stiltes. En lastige vragen, niet te vergeten. Deden het altijd goed. Vooral bij de jongere leerlingen, die hier als trillende puppies voor zijn neus op de gastenstoel hadden gezeten. Zowat in hun broek waterend, omdat hij in zijn stijve houding nu eenmaal niet zo'n al te vriendelijk voorkomen had en ook niet bepaald de fijnste sfeer creërde. Haast alsof je als verdachte op een politiebureau werd ondervraagd, inclusief felle lamp die op je gezicht werd gericht en het gekling van handboeien op de achtergrond. Alleen maar goed, was hij van mening. Des te meer het tot hun dikke schedels door zou dringen wie hier over de autoriteiten ging.
Langzaam trok zich één enkele wenkbrauw op terwijl hij één van de weinige pagina's van het dossier omsloeg en zijn minachtende blik vanuit zijn bovenste ooghoeken weer naar Lie ging. 'Wat valt er te lachen?' Tamelijk kalm gesteld, maar kalm op een ongemakkelijke manier. Griezelig kalm was een juiste plaatsing. Die uitgestreken grijns op zijn smoelwerk beviel hem immers niet. Ongegeneerd veerde Savador iets in zijn stoel op toen hij hem het volgende moment onder het bureau een schop tegen zijn schenen gaf. Niet met alle kracht - het stond immers gelijk aan een corrigerende tik. En toch was het veel harder dan eigenlijk nodig was. 'Recht zitten,' beet hij het joch sissend tussen zijn tanden toe. Dit was gewoon hangen wat hij deed - wat hij nog wel 't ergst vond, was dat het precies voor zijn neus gebeurde.
Zijn ogen vernauwden zich voor een fractie van een seconde bij de reactie op zijn spottende opmerking. Bij Medusa; zijn naam was hem gegeven door zijn ouders - dat had hij zich werkelijk waar nooit kunnen bedenken.
'Ah - ' Een kleine uiting van bevatting, spottend voor wie goed luisterde. 'Je hebt ouders, dus. Goh - staat anders niet in je dossier vermeld. Zal ik de rest dan gelijk ook maar als valse informatie aannemen of staat er wellicht nog wel iets feitelijks in?'
Onverschillige houding, verdachte informatie - ja hoor, zo was je fantastisch goed op weg om jezelf een verblijf op zijn school te gunnen.

Gast PROFILE MAGICIAN

Het spottende lachje was misschien niet helemaal juist op de plaats geweest maar als hij zo naar het armzalige mapje keek moest het gewoon. 'Wat valt er te lachen?' Sprak Savador, op een haast enge, kalme toon. Lie's lach hield meteen op en hij werd meteen serieus. 'Niets Master,' Sprak hij. Hij moest echt gaan opletten met wat hij aan het doen was. Zijn hoofd was dan wel lichtelijk verdoofd door de alcohol, zijn geest moest scherp blijven, en dat was op dit moment niet echt het geval. Op dat moment werd hij uit zijn gedachten opgeschrokken doordat hij een ferme tik tegen zijn schenen voelde, afkomstig van de man voor hem. 'Recht zitten,' Beet hij hem sissend toe. Lie deed wat hem gevraagd werd en ging recht zitten. Ondertussen rechtte hij ook zijn stijf geworden rug. Hij sloeg zijn benen over elkaar en legde zijn handen op zijn knieën. Hij slikte iets in wat hij wilde zeggen en keek Savador alleen strak aan. Hij beantwoorde zijn volgende vraag waar zijn naam vandaan kwam. 'Ah, Je hebt ouders, dus. Goh - staat anders niet in je dossier vermeld. Zal ik de rest dan gelijk ook maar als valse informatie aannemen of staat er wellicht nog wel iets feitelijks in?' Lie's mond vertrok in een dunne streep en hij keek Savador met een kille, hatelijke blik aan. 'Alles is feitelijk Master, misschien moet u nog eens kijken.' Sprak hij op een normale toon, met een lichtelijke dreiging eronder. Zonder dat de zwartharige rector het had gezien had Lie snel even het dossier veranderd met een simpele spreuk, de namen van zijn ouders er tussen gezet, plus de naam van zijn broer. Hij schonk Savador een schampere glimlach en zijn ogen bleven op zijn gezicht rustten. Hij zou niet ten onder gaan, nog niet.

Schijnheilig zoals alle anderen. Het werd hem nog maar eens met alle nadruk bewezen op het moment dat Lie's glimlach als sneeuw voor de zon van zijn gelaat wegebde. Zijn eigen bleke gezicht bleef er strak en not amused onder. Als het joch zich ondertussen wijdde aan blijkbaar kostelijke binnenpretjes wilde hij ook graag meelachen. Anderzijds; veel te lachen zou er voor hem toch niet zijn. Puberale humor was vreselijk met de capital V. Niets anders dan sarcasme, oversekste grappen en racisme. Vroeger al, toen hij zelf onder de leeftijdscategorie viel, had hij er de humor niet van in kunnen zien. Walgelijk.
Een vlaag van honende tevredenheid gleed over Savadors gelaat bij het erkennen van Lie's onderdanige gedrag, zijn kin hief zich daarbij iets op. Een typische 'en zo hoort het' indruk. Op hetzelfde moment vormde zich een ondiepe frons tussen zijn smalle wenkbrauwen. Dezelfde blik die al zo'n vijftien minuten in zijn slangachtige ogen lag, vertelde Lie dat hij hem in alle mogelijke definities verachtte. Schijnheilig, opnieuw. De toon in de stem van de jongen was genoeg om er zijn neus over op te halen.
Wonderbaarlijk genoeg werkte zijn lichamelijke methode om het joch te laten doen wat hem gevraagd werd. En maar beter ook. Er zaten er genoeg tussen die gerust direct boven op hem doken of met hem op de vuist gingen - baldadiger als tieners door de jaren heen werden. Had hij ook ervaring mee sinds hij hier werkte.
Een onhandelbaar joch in een perfect fantastisch mooie rechte houding, hij pinkte er bijna een traantje bij weg. Dat hij dat al voor elkaar kreeg moest toch wel iets zeggen. Eigenlijk wel een staande ovatie voor zichzelf waard - niemand anders deed het immers. Oeh; hij besefte dat zijn bitse opmerking niet helemaal goed viel. De strakgetrokken mond, de hatelijke blik. Blikken die hij iedere dag kreeg toegeworpen als hij door de gangen beende of voor de klas stond. Schamper krulden zijn mondhoeken om tot een mild glimlachje, nauwelijks zichtbaar. Het maakte evensnel weer plaats voor de nijd en wrok toen de jongen met een tegenreactie kwam, waarin de lichte dreiging duidelijk voor hem te horen viel.
'Dat denk ik niet.' Zo kalm als zijn stem klonk, zo baldadig was zijn handeling toen hij zonder pardon Lie's dossier met een zwiep van zijn arm van het bureau veegde, zo flats, in de prullenmand. Tralala. Bijna onschuldig keek hij Lie daarna weer aan, frummelde met licht getuitte lippen aan de knoopjes van zijn overhemd. Deels de spelletjes doorziend die met hem werden gespeeld - en hij had er geen zin in daarvoor te vallen. Als de jongen het zo wilde spelen, kon hij er ook wat van. Wat verwachtte hij nou? Dat hij het ding opnieuw open zou slaan en het zou gaan van 'ohja, je hebt toch gelijk - sorry, dom van me' bij de conclusie dat hij over de namen 'heen gelezen had', die er op een heel mysterieuze magische wijze opeens wel stonden? Niet dat hij het zomaar zou kunnen weten zonder het nogmaals te doorzien - het was eerder dat hij absoluut niet van plan was om te doen wat het joch zei. Voorstel of niet. Alsof hij naar hem zou moeten luisteren. Het kon hem kwaad maken. Woedend.
'Sta me toe je ook een suggestie te leveren.' Savador kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij zich het volgende moment over zijn bureau met overduidelijke dreiging in zijn houding dichter naar het joch toeboog, en siste: 'Misschien moet jij je realiseren dat iemand van jouw kaliber niet gaat over wat ik moet doen en laten! Seniele snotter.' Zorgvuldig gekozen kleineerwoorden, want hier had seniel twee betekenissen; seniel als in stupide - want dat was hij naar zijn mening gewoon, punt - en seniel als in oud, afgeleefd, uitgemolken - hij geloofde er namelijk geen snars van dat dit joch de leeftijd van achttien had. Wat was hij toch weer genius bezig, al zei hij het zelf.

Gast PROFILE MAGICIAN

Lie's groene ogen volgde het dossier dat naast het bureau in de prullenbak verdween. Moeite had hij er absoluut niet mee. Dan wist hij tenminste dat Savador voor een lange tijd er niet meer in geïnteresseerd in was. Hij staarde er even naar en richtte zich toen weer op de hoofdmeester, met een totaal kalme uitdrukking op zijn gezicht. 'Sta me toe je ook een suggestie te leveren.' Savador kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij zich het volgende moment over zijn bureau boog naar Lie toe, hij wilde duidelijk dreigend overkomen maar Lie trok alleen zijn wenkbrauw op en zag er hoogst ongeïnteresseerd uit. Savador siste: 'Misschien moet jij je realiseren dat iemand van jouw kaliber niet gaat over wat ik moet doen en laten! Seniele snotter.' Lie kon het niet laten om een gemene grijns op zijn gezicht te laten toveren. Bang was hij absoluut niet voor deze man, hij keek ook niet naar hem op. Hij stond alleen maar in de weg, als een rots in de branding die maar niet kon worden weggehaald door de vloed van de zee. Lie boog zich nu ook naar Savador toe. 'Ik kom in vrede master, maar als u zo door gaat wordt het misschien een oorlog.' Siste hij en met deze woorden stond hij op, pakte zijn staf en ging voor het raam staan. Zijn ogen fixeerden zich op Hunnigh en Munnigh en hij glimlachte. Zijn trouwe raven, wat moest hij zonder ze? Hij floot even tussen zijn tanden door en de raven vlogen iets dichterbij, zichtbaar voor hem en voor de hoofdmeester, die zijn aandacht absoluut niet waardig was. Hij maakte een korte hoofdknik naar achteren wat betekende dat hij de raven in de gang zou ontmoeten, ze krasten en vlogen op. Zijn stok draaide hij rond met zijn hand, tamelijk verveeld was hij nou wel, maar hij had geen zin om zo de deur uit te lopen, dan maakte hij Savador alleen maar woester mee.

_{Ach, het was er weer zo een. Een puberaal joch dat zich zo veel en zo vaak mogelijk flink opstelde, beweerde niet bang te zijn - terwijl hij ze onbewust nachtenlang in hun nachtmerries terroriseerde, ze gauw wegkeken als hij een blik in hun richting wierp, ze haastig doorliepen. Simpele zielen van die soort - hij had genoeg exemplaren gezien of gesproken die op de dag van vandaag nog op zijn school rondliepen. Hij wist dat dit joch diep van binnen geen enkel verschil maakte, gezien het feit hoe hij zojuist nog stilletjes naar hem had opgekeken. Hun quasi-achteloosheid maakte al net zo min indruk op hem, als dat zijn intimidatie zogenaamd geen indruk op hen maakte. Leugens. Het joch loog dat hij barstte - en daar hoefde hij niet eens met gesproken leugens aan te komen. Lichaamstaal zei al meer dan genoeg. Onschuldige blikken die naar de linkerooghoek gleden, gefriemel aan vingers, onprofessionele pokerface. Zo simpel was het om te weten wanneer iemand loog. Hij had er ervaring mee, en niet alleen omdat hij zo vaak stukken ongeluk zoals Lie voor zijn neus kreeg. Ironisch genoeg doordat hij zelf ook niet altijd braaf de waarheid sprak, al was het maar om zijn zoveelste list te laten succeseren - en in negen van de tien gevallen vaak met succes ook.
Zijn handen klauwden zich om de rand van zijn bureau terwijl hij zich weer langzaam terug liet zakken in zijn stoel, zijn giftige blik daarbij nog altijd strak op Lie gericht. Hatelijk, want als het joch dacht immuun te zijn voor de indoctrinaties die hij in teken van zijn eigen belangen op de school gebracht had zou hij wat beleven. Een jong geweten was eenvoudiger te beïnvloeden dan men dacht.
Hij negeerde de grijns op het smoelwerk van de jongen straal, hij was het gewoon niet waard. Lach maar nu het nog kan. Later zal het je berouwen. Hij was de laatste die lachte, uiteindelijk wel. Altijd. Dacht een simpele jongen als hij dat te kunnen veranderen?
Voor een fractie van een seconde verwijdden zijn goudgekleurde ogen zich. Zijn dunne pupillen versmalden, zijn smalle lippen trokken zich samen. Niet zozeer doordat hij onder de indruk was van de gesproken woorden van de jongen, zeer zeker niet. Dit was pure woede. Misselijk mannetje. Het lef hebben op zo'n toon te spreken tegen de hoofdmeester van één van de beste scholen in het hele universum, tegen niemand minder dan de opvolger van de Heer der Duisternis en goede vriend van Heer Deshas. Wat een misselijk, dom mannetje. Het snotjoch was van zijn stoel overeind gekomen, stelde zich nu voor het raam op als een of andere grote heerser - op zijn plek voor zijn raam.
In een ruk kwam Savador overeind, gooide zijn stoel tegen de rand van zijn bureau als in een poging deze 'aan te schuiven' en ging pal voor Lie staan. Met zijn lengte stak hij minstens met kop en schouder boven het joch uit, waardoor hij met fonkelende ogen op hem neer kon staren. 'Gok nog eens een keer, domme jongen,' opperde hij zacht sissend. 'Een oorlog, werkelijk?' Cynisch trokken zijn beide wenkbrauwen zich even op, versterkte het laatdunkende effect van het lacherige toontje door zijn stemgeluid. 'Al vanaf het moment dat je een voet over mijn drempel zette,' maakte hij zijn zin nijdig af.
Zijn aandacht op Lie verslapte voor een paar seconden toen hij iets uit zijn ooghoeken opmerkte. Hij draaide zich half even om, zijn ogen licht tot spleetjes geknepen terwijl zijn blik door het raam het terrein, de bomen en de bijtorens van het kasteel afging. Om uiteindelijk te blijven hangen op twee raven - hoe zeldzaam was het om een raaf te zien, laat staan twee? En toch - hij had het joch heus wel zien gebaren naar de beesten, dacht eerder al iets tussen de boomkruinen te hebben gezien. Toevallig enkel gedurende de tijd dat Lie hier in zijn kantoor stond. Wat betekende dat de beesten hem zaten te bespieden of iets dergelijks, waar het joch ze ook voor mocht gebruiken. More important: ze hadden in zijn ogen geen nut en verpestten zijn uitzicht. Kalmpjes duwde Savador het raam een stukje open en tikte tegen het kozijn. 'Saethion, lunch.' Doodleuk liet hij zijn Raziaanse Reuzencobra, die vanuit een zijkamer kwam aangegleden, na zijn zoetjes gesproken woorden langs het raam naar buiten glippen. Langs de smalle richels en stenen waterspuwers op de daken van lagere torens werkte het dier zich een weg, om uiteindelijk langs een hoek te verdwijnen. Of hij de raven ook daadwerkelijk te pakken zou krijgen deerde hem niet; ze flink laten opjagen kon die schuwe beesten al een doodsangst bezorgen. Genoeg geamuseerd.
Hij richtte zich weer tot de jongen, zijn blik weer even kil en hooghartig als eerst. Terwijl zijn smalle lippen zich dunnetjes op elkaar perste, greep hij Lie's pols, draaide zijn hand naar boven en maakte met een klap van zijn eigen hand op de zijne een gebaar alsof hij hem iets overhandigde. 'Hier is je verstand.' Niks - want hij had het niet. Traag hief hij zijn arm vervolgens op en wees met een knip in zijn vingers over Lie's schouder, zijn strenge gezicht gewoon uitstralend dat hij absoluut geen tegenspraak duldde. 'En daar is het gat van de deur. Wegwezen nu.' Het was genoeg geweest. Of hij sodemieterde op en nam zijn twee schijtvogels mee, - als die het zouden overleven, tenminste - of hij trapte hem zelf zijn vertrek wel uit.}

PROFILE MAGICIAN

» Bigger goal ~

A New one, With bigger plans.

A New one, With bigger plans.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen