Hoe kon iemand zonder helemaal gek te worden rond blijven dwalen in die mensenmassa's? Hoe was het mogelijk dat sommige mensen hiervan genoten? Was het gezelligheid? Het knusse gevoel? Lekker praten met iemand terwijl iemand anders op nog geen twee meter afstand van je een ander verhaal aan het blaten was? In godensnaam, wat een vreselijk iets! Voor Ryghardo diende het alleen maar als een geheugensteun waarom hij een hekel had aan mensen. De gesprekken die hij tijdens zijn reis opving en aan moest horen… het was geen verrassing geweest toen hij er achter kwam dat de luidruchtige gesprekvoerders blondines waren geweest. Barbie was er niks bij.
Het was dan ook een heuse verlossing geweest toen de shuttle geland was en de jongeman eindelijk weer zijn kop in de buitenlucht kon steken, vluchtend van de groep medemensen en blondines die achter hem volgde. Als hij nog één verhaal over de liefde voor een fictief personage aan moest horen, zouden er ongelukken gaan gebeuren.

Met zijn rug tegen een muurtje gevestigd, sigaret aangestoken en tussen zijn lippen rustend, keek Rygh toe naar hoe de groep studenten naar het grote, kasteelachtige gebouw zwom. Het gebouw wat ook zijn uiteindelijke doel was. Zijn nieuwe ‘thuis’. Of, zoals Rygh het zelf liever noemde; zijn nieuwe gevangenis. Als hij hier gewillig naartoe was gegaan, was het een heel ander verhaal geweest. Misschien had hij dan wel hetzelfde gedrag als de kudde schapen vertoond; blij en opgewonden over het nieuwe leven waar hij in zou gaan stappen, vol met vragen en voorstellingen over hoe het allemaal zou gaan lopen vanaf dit punt. Maar dat standpunt was ook alleen maar onder de stelling ‘wat nou als’. Hij was hier niet vrijwillig naartoe gegaan, had helemaal nergens voorstellingen en verwachtingen over. En de enige vraag waarop hij een antwoord wilde weten was ‘wanneer kan ik hier weer weg?’.
Terwijl het kudde schapen naar het gebouw toe waggelde, bleef Rygh achter bij het platform, rug tegen het muurtje. De zwarte kring van zijn rechter oog en de zilveren van zijn linker, volgde de kudde voor een minuut of twee. Toen het zicht hem begon te vervelen draaien zijn hoofd zich weer terug, ogen gericht naar de lucht en de oranje tinten die erin geschilderd werden door de ondergaande zon.

Hij haatte deze plek. Nu al. Hoewel het misschien niet aan zijn strakke gezicht, wat bekleed was met een emotieloze, betonnen laag, te zien was, irriteerde de jongeman zich nu al aan werkelijk alles om hem heen. De mensen, de natuur in de omgeving, de geluiden, de sfeer, het weer; alles knaagde aan hem en bleef maar meer irritaties en woede oogsten. En dat beloofde niet veel goeds voor de opkomende toekomst.
Een klein stukje kwam hij van de muur af, waarna de jongeman zich door zijn benen liet zakken en op de grond, naast zijn vol ingepakte tas en basgitaarkoffer neer plofte. Zijn benen vouwde zich uit voor hem, als twee lange latten die over elkaar hen waren gelegd bij het uiteinde. Uit de binnenzak van zijn zwarte, leren jack viste hij zijn vlindermes tevoorschijn. Tijd voor wat bezigheidstherapie.
Een aantal vlugge trucjes, die uit de losse pols gemaakt werden, werden in een bijna perfecte balans gemaakt door Rygh zijn rechterhand en zijn meegesmokkelde steekwapen. Hij klapte het uit met een Zen Rollover, wat hij een paar keer herhaalde nadat hij het mes weer dichtgeslagen had. Zo nu en dan zat er een Suicide Drop tussen, waarna soms scissoring volgde. Trucjes die hij duidelijk al eens vaker had uitgeoefend.
Voor een kort moment verloor Rygh echter bijna zijn concentratie en de grip, waardoor het mes zich bijna in het vlees van zijn vingers had gezet. Een plotse stoot tegen zijn uitgestrekte benen en een harde knal tegen de grond lieten hem opkijken vanaf het scherpe metaal, waar zijn ogen zich vestigde op iemand die plat op de grond terecht gekomen was. Vermoedelijk over zijn benen gestruikeld, wat een verklaring was voor de stoot die hij net had gevoeld. Met een afsluitende truc zijn vlindermes weer dichtklappend, richtte Rygh een blik op de gevallen persoon, linker wenkbrauw lichtelijk omhoog geschoven uit verbazing. Zijn eerste vertoning van emotie voor vandaag.

- I am not the Guy your Father W a r n e d you about -
- his I m a g i n a t i o n never was this Good -
-

-

Ongeluk had hem vandaag wel zwaar getroffen. Nog maar net van het ene gezeik af, stapte hij onbewust direct weer in ander gemekker. Half geopende ogen en een strak gezicht vormde Rygh zijn verveelde uitdrukking, terwijl hij het boze geklaag van de vurige dame aan moest horen. Geklaag waarin ze haar eigen onhandigheid en onoplettendheid op zijn bord als schuld wilde schuiven, want ‘mevrouw was zelf natuurlijk te perfect om zo een fout te begaan’. Dom wicht. Wat had zij het geluk dat hij de humor had van een dooie mus. Anders had hij haar nog recht in haar gezicht uitgelachen ook, om er daarna nog even een bijtende opmerking achter te plakken. En dat had deze flikkerflam vast niet gewaardeerd.
Wat een onzinnig gelul kwam er uit haar mond. Verwachtte ze nu serieus dat híj zich zou verontschuldigen voor fouten die zíj begaan had? Die stelling sloeg toch nergens op? De rook van zijn sigaret wat zwierig langs zijn zicht zwom maakte nog voor een interessanter beeld dan haar. En toch, toegegeven; Rygh kon het niet laten om zijn ogen over haar heen te laten glijden toen ze zich weer recht gesteld had, haar blote huid uit de stof van haar kleding trekkend bij elke centimeter die zijn ogen onderzochten. Hij deed niet eens moeite om zijn uitkleedblik op een subtiele manier te verbergen of anders over te laten komen.
Ze was een mooi ding om te zien, zondemeer. Maar ze was niks wat hij niet al eerder gezien en gehad had. Mooi, maar toch ook wel weer behoorlijk gewoontjes. Nee, ze zou geen speciale plek in zijn ‘prijzenkast’ krijgen. Maar lust was niet waar zijn hoofd op het moment mee gevuld was. Zijn irritaties waren op het moment wat sterker aanwezig dan die hormonen.

Met haar boze verzoek naar zijn excuses op de achtergrond klinkend staarde Rygh weer naar de lucht, een grote hijs van zijn Djarum sigaret nemend. Pas toen het meisje haar boze woorden uitgespogen had op hem, blies hij de rook weer naar buiten via zijn neusgaten. Iets verder boog Rygh zich wat naar voren in zijn zithouding, zijn blik weer gevestigd op zijn boze gezelschap, zijn gezichtsuitdrukking nog altijd in dezelfde plooi. Eens kijken… hoe kon hij haar het beste laten merken dat hij wilde dat ze oprotte, zonder meteen een hele scene te schoppen en zichzelf berucht te maken op zijn eerste dag?
Zuchtend kwam de lange jonge overeind, vlindermes nog gesloten in zijn vuist. Met één grote stap stond hij recht voor haar, slechts maar een paar centimeter tussen beide behoudend. Nu hij zo voor haar stond torende hij met zijn bijna twee meter behoorlijk boven haar uit.
Zijn linker, vrije hand greep zachtjes haar kin vast, haar hoofd omhoog tillend tot ze hem gedwongen recht aankeek in zijn doodse, kille blik. De twee verschillende kleuren, zwartgrijs en zilver, beide nauwelijks een vorm van leven weergevend in hun weerspiegeling. Bijna het compleet tegenovergestelde van haar felle, blauwe kristallen.
Ondertussen klapte Rygh zijn vlindermes weer open met zijn rechterhand. Het verliep wat grover en gehaaster dan voorheen, maar nog steeds lukte het hem zonder pech en ongelukken. De huid van zijn vingers bleef ongedeerd. Rustig en langzaam bracht hij het scherp geslepen mes richting haar gezicht, maar kwam net iets boven haar huid, onder haar oog tot stilstand. Zijn andere hand liet haar kin los en schoot vluchtig wat verder naar voren, naar waar haar lange, bruine lokken hingen. Zijn lange vingers wikkelde zich door de bos heen, zorgend voor een stevige grip. Met een plotse beweging trok hij haar hoofd toen met een harde ruk nog een klein stukje naar achteren. De zijkant van het blad van zijn mes drukte zich vervolgens op haar huid, net iets onder haar oog. Steeds wat harder drukte hij op haar huid, waarna hij het steekwapen wat naar achteren trok en zo haar huid door de druk een stukje meenam, om op die manier haar oog wat verder te openen. Eén verkeerde beweging en ze zou haar oog kwijt raken. Ha, hij zou haar wel even duidelijk maken dat ze met haar domme kop in een mijnenveld was gestapt.

Lichtelijk knepen zijn ogen zich wat samen, nog altijd doelend op de blauwe irissen, alsof hij er iets in kwijt geraakt was. Met een kleine stap bracht hij zichzelf nog wat dichterbij haar lichaam, zijn hoofd nog wat meer over haar heen hangend. “Hmpf…” gromde hij zacht. “Grappig, vind je niet?” mompelde hij met zijn sigaret tussen zijn lippen op een monotone klank, zijn strakke gezicht nog steeds geen enkele hint afgevend van wat er in zijn hoofd omging. Stinkende rook danste ondertussen vrolijk langs haar gezicht. “Ik zou toch zweren dat er niks mis is met die prachtige ogen van je,” vervolgde hij, zijn stem nog altijd monotoon. Het blad van zijn mes werd nog wat verder naar achteren getrokken en duwde hij nog wat harder op haar huid. “En toch heb je me niet zien zitten? Onoplettend hoor. En ik maar denken dat blonde mensen tot het domste deel van de bevolking horen.”