Breanna .
 PROFILEReal Name : Breanna Posts : 19 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Woud, waterKlas: Miss Summers MentorklasPartner:
 |  Onderwerp: The first seconds | Open!  di sep 10 2013, 23:46 | |
| Uit de net aangekomen shuttle vanuit Gren stapten enkele mensen bepakt met koffers en tassen, terwijl sommigen zich eruit lieten gaan alsof ze maar een uurtje weg waren geweest en niks bij zich hadden. De laatste passagier die uitstapte was een wat langer meisje met mat goudblond haar, opgestoken in een rommelige knot op haar hoofd. Haar grote groene ogen keken nieuwsgierig in de ronde. Ze droeg een grote koffer met zich mee en had nog een rugzak op haar rug hangen, waar een kleine poolvos zijn kop uitstak. Het was Breanna Hamilton. Ze had een gebreide, beige-achtige trui aan die een maatje te groot leek te zijn. De schouder zakte telkens af en hij bungelde rond haar lichaam. Ze had er een mooie kleurrijke ketting bij gekozen, een schattig sjaaltje op haar hoofd geknoopt en een grote van hout gemaakte zonnebril sierde op haar gezicht. Ze droeg er een simpele witte shorts met sandaaltjes onder en leek te genieten van de warmte die de lente met zich meebracht, ondanks de herfst eraan zat te komen. Met een zelfverzekerde glimlach verliet ze de shuttle en betrad het drukke plein, vol studenten die net als haar net aangekomen waren, maar ook met mensen die al op school leken te zitten, of mensen die een tripje genomen hadden naar hun planeet. Breanna was gekomen van Gren en had zich voorgenomen een frisse start te maken met dit schooljaar op een nieuwe school. Vandaag zou ze kunnen uitpakken en kunnen wennen, morgen begonnen de lessen al, en eerlijk? Ze had er zin in. Zin om nieuwe mensen en dingen te leren kennen. Dagdromend liep ze zonder het in de gaten te hebben vol tegen iemand op. Ze deinsde achteruit: de zonnebril stond scheef op haar neus en ze zette hem snel recht. ‘‘Oh sorry!’’ Zei ze grinnikend. ‘‘Ik ben nieuw hier. Weet jij toevallig waar ik heen moet?’’ vroeg ze aan de persoon die voor haar stond. M'n allereerste speelpost. Hoop dat ik 't goed heb gedaan whaha!
324 woorden, een beetje weinig, sorry :c |
|
Momochi .
PROFILEReal Name : P. Posts : 203 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: LightKlas: Mr. SafPartner: Why does my form of love always come with the word'' I''?
| | Onderwerp: Re: The first seconds | Open! za sep 14 2013, 02:15 | |
|  Zuchtend staart Momochi uit het raam van de shuttle. Buiten is de zon al aan het dalen wat de hemel een licht oranje kleur geeft. Het zal nog zeker voor ruim een anderhalf uur licht zijn maar daarna is het tijd voor de maan om het licht gehalte over te nemen. Kort sluit hij zijn ogen, een glimlach langzaam op zijn lippen vormend. Vandaag was een prima dag geweest, een uit duizenden zou je kunnen zeggen. In ieder geval een van de betere dagen sinds.. Vorig jaar september. Op het begin van het begin voelde het als verraad om een glimlach op je gezicht te dragen, nu is dat anders. Momochi's moeder zal nooit het hart noch het verstand van Momochi verlaten, of hij dat nu wilt of niet. Zo ook vandaag, ondanks dat het een blije gebeurtenis was en er geen traan gevallen is, voelde iedereen wel de vrij verdrietige sfeer. Tenslotte was vandaag een moment geweest dat Mochi zijn moeder in haar nopjes zou zijn geweest. De Mochi winkel was zijn moeder namelijk heel dierbaar. Een manier om samen te komen, noemde zijn moeder het altijd. En ergens had ze wel gelijk. Ze deden alles samen, vooral wanneer het het drukke seizoen was aangezien ze dan alle handen nodig hadden die ze konden krijgen. En daarom, precies daarom is Mochi blij dat zijn vader een nieuwe winkel begonnen is. Dat Mochi daarvoor een week vrij heeft moeten nemen.. of meer vrij heeft genomen, dat is maar een klein detail rekening houdend met het geheel. Een grinnik ontsnapt Mochi's lippen wanneer hij bij die gedachte beland. Zouden ze hem überhaupt gemist hebben? Waarschijnlijk niet, tenslotte zou hij niet de eerste zijn die school skipped. En om nu te zeggen dat daar consequent iets aan gedaan word..? Nou, nee.
Bij lichte turbulentie draait Mo zijn ogen naar het koppel wat tegenover hem op het bankje zitten. Beiden al aardig op leeftijd en toch zijn hun handen nog innig met elkaar verstrengeld. De neiging om dat moment vast te leggen met een foto komt opborrelen, maar aangezien Mo ze niet wil doen afschrikken of storen besluit hij zijn eigen belang achterwegen te laten en ze dus maar als een botsauto aan te staren. Natuurlijk duurt het niet lang voordat het koppel Mo's gestaar opmerkt en ze hem beiden een keurende blik schenken. Vast en zeker onzeker of hij ze nog wel allemaal op een rijtje heeft staan. Na een tweetal minuten merkt Mo pas op dat hij aan het staren is en draait hij licht beschaamd zijn gezicht van hun tweeën weg. Ditmaal treffen zijn ogen een meisje met naast haar een enorme koffer, terwijl ze zelf ook nog eens een rugzak om heeft. Grote verhuizing? Mochi heeft geleerd van zijn eerdere fout want voordat ze nog maar de kans krijgt om hem op te merken heeft hij zijn ogen alweer van haar weg gedraaid. Hij plaatst zijn ogen op de enige plek waar hij niemand lastig kan vallen, namelijk zijn verweerde sneakers. Pa zei dat hij nieuwe nodig had maar ach wat zijn een paar losse stiksels en gerafelde bovenkanten? Nee, nieuwe kopen is niet alleen een verspilling van geld maar ook van tijd en.. vooral in Mochi's geval, een goed humeur. Shoppen is iets wat hij altijd samen deed met zijn moeder namelijk, en zij was dan ook de enige die zijn humeur op pijl kon houden terwijl ze hem van winkel naar winkel sleepte.
Naar adem snakkend word Mochi een half uur later wakker. In slaap gevallen.. Dat zal niet voor het eerst zijn. Meteen slaan alle alarmen op rood wanneer hij zich beseft dat de shuttle tot een halt is gekomen op Mochi's eindbestemming; namelijk het centrale platform wat het dichtst bij de Academie ligt. Halsoverkop strompelt hij van zijn plek af en weet hij zich op een een of andere manier net op tijd uit de shuttle te gooien. Nog geen tien seconden nadat zijn voeten de vaste grond raken, sluiten de deuren achter hem en vliegt de shuttle weer verder. Over geluk gesproken. Opgelucht wrijft Mo door zijn warrige haren heen een smalle opgeluchte glimlach op zijn lippen. Nu was nóg een dagje minder school persoonlijk niet erg geweest maar als hij dit jaar nog wilde halen was het wel een beetje van belang. Vooral omdat hij zuigt in alles wat met magie te maken heeft, een Noob zoals de meesten hem noemen als hij weer aan het stuntelen is in een van de lessen. Naja, het zal ooit wel vanzelf komen toch? En als het niet is dan is het niet, tenslotte ligt zijn ambitie toch bij het overnemen van de mochi-winkel van zijn vader. En ondanks dat zijn vader er fel op tegen is, twijfelt Momochi geen moment aan zijn besluit. Momochi propt zijn handen zijn broekzakken in en loopt dan vastbesloten achter de stroom studenten aan die ook allemaal richting het kasteel gingen. Als hij vanaf nu een beetje op zou schieten zou hij nog wárm kunnen mee eten en aangezien hij koud eten háát.. Is dat een hele goede reden om goed door te lopen. Zo is het dan ook dat hij niet snel genoeg is om een meisje te ontwijken wat recht op hem af kwam gelopen. Kort betrekt hij zijn gezicht wanneer ze tegen hem aanloopt, daarbij een oog sluitend. Wanneer ze iets naar achteren loopt ziet hij de overeenkomsten met het meisje wat hij nét in de shuttle was tegen gekomen. Grote rugzak, lang haar en koffer. Niet een overeenkomst maar meer hetzelfde meisje. Het vertrokken gezicht maakt plaats voor een warme glimlach, terwijl Mo druk door zijn haren heen gaat. Niets gebeurd toch?" Spreekt hij haar zo gerust stellend mogelijk toe. '"Tenminste.. Je hebt je geen pijn gedaan toch?'' vraagt hij haar lichtjes bezorgd, zijn ogen over haar lichaam strelend op zoek naar een mogelijk bezeerde plek. Wanneer zijn bruine ogen weer in die van haar dalen, grimast hij tevreden. ''Nieuw..?'' Heel even bekijkt hij haar van top tot teen. Zijn eerdere conclusie van een grote verhuizing was dus helemaal nog niet zo gek geweest. De behulpzame ziel dat Mo is kan hij natuurlijk niets anders zeggen als: ''Waarschijnlijk wel, als je me verteld waar je moet zijn?'' Een zekere vrolijkheid overwint het van de warmte terwijl hij zijn handen weer in zijn zakken steekt. Mochi's ogen blijven een plakken op de koffer en de rugtas. ''Zal ik je helpen tillen?'' Vraagt hij haar al snel. Als ze in de richting van kasteel ging zou ze behoorlijk wat in haar mars moeten hebben om díe koffer alle trapjes op te tillen. ''Aaah.'' Begint hij zijn zin. ''Momochi, maar noem me maar Mo. Of.. mochi of.. Wat je wilt.'' zegt hij vervolgens simpel, niet eens de moeite doend zijn hand uit te steken. Dat is allemaal veel te formeel, tenslotte maak je vrienden ook niet door aan hun letterlijk te vragen of ze een vriend van je willen zijn. Ging dat maar zo makkelijk, bedenkt Mo zich iets bitter. Wanneer hij kort na zijn laatste woorden zijn buik hoort knorren, richt hij zijn blik op de klok. Iets haastig nu grist hij gewoon de koffer langs haar lichaam vandaan en kijkt hij haar vrolijk aan. ''So.. where to?'' Vraagt hij haar nog altijd heel vriendelijk en open. En dat terwijl het enige waar Mochi momenteel aan kan denken; eten is. Ach, boys'll be boys. Although this is a really fishy one.
Astu~ Hoop dat je er een beetje iets mee kunt. Moest even inkomen met Mochi ~ |
|
|
