Na een eindeloze instructie over hoe vandaag gepland was kwamen de lieve gerustellende opmerkingen.
"Ok Mika, goed je best doen hoor."
Ze knikte.
"En niet vergeten ons brieven te schrijven."
Ze knikte ja.
"Ga maar lekker veel vriendjes maken! Veel plezier!"
Ze knikte gehoorzaam.
Haar ouders stonden aan elkaar vastgeklampt. Onder de voet van een groot metalen blik leken ze opeens een stuk kleiner. Altijd had zij haar ouders als reusachtig en onverslaanbaar gezien, maar ongemerkt waren de twee veranderd. De tijd had zogezegd een zware tol gelegd op hun jeugdigheid, hun vitaliteit. Dat was duidelijk terug te zien in hun uiterlijk.
Rimpels en groeven in gelige huid.
Zakkende mondhoeken en blauwgrijze wallen.
Van de zorgen.
Om haar. Om haar verdwijning.
En nu probeerden ze geforceerd vrolijk te doen terwijl ze voor de tweede keer hun kleine meisje kwijt raakten. Aan een school deze keer. De behandelaars van Mika hadden het ten zeerste aanbevolen, bewerend dat enige terughoudendheid haar enkel wereldvreemder zou maken. 
Met haar kleine handen, teer en teder, zwaaide ze. Twee handen tegelijk, een voor haar vader, een voor haar moeder. 'Dag pappa, dag mamma. Ik ben maar eventjes weg." Ja, ze zou in no time weer terug zijn. Dat was haar beloofd. Sowieso het eerste weekend zou ze terug vliegen om dan volgende week half lessen te volgen. Lessen. Die vast veel moeilijker waren dan de basisschool. Leraren. Die vast veel strenger waren dan haar juffen en meesters. 
Ze werd door de vluchtbegeleider discreet naar haar plekje begeleid. Op wat nieuwsgierige onderzoekende blikken na bleef ze anoniem. Sommigen herinnerden zich het vast nog, de ontvoering en miraculeuze redding. Haar gezichtje, bleek en uitgemergeld. Drama. Maar er gebeurde elke dag zo veel, er was zo veel nieuws. Algauw zou niemand nog over haar spreken. Algauw zou ze weer onzichtbaar zijn.
In de shuttle legde ze haar handen vastbesloten op de armleuningen en greep die vast. Vliegen was leuk hoor, maar ze was nog nooit alleen gegaan. Ze kwam overeind, draaide zich om en ging op haar knieën op de stoel zitten, zo over het randje spiekend. Toen ze een andere passagier zag glimlachte ze tevreden. "Hoi! Ga jij ook naar school?" Vroeg ze opgewekt. Na wat aanvankelijke afstandelijkheid vond ze uit dat zijn naam Steliahn was en dat hij niet dezelfde bestemming had als zij. Zijn naam was te lastig voor haar routineuze lettertelling, dus dat liet ze even achterwege. Na een kort gesprekje van over en weer 3 a 4 zinnen klonk een mechanische stem. Ze gingen vertrekken. Mika nam normaal plaats en klikte haar riem vast. Toen ze de motoren hoorde razen telde ze zachtjes mee:
"1, 2, 3, 4, gaan gaan gaan gaan, 1, 2, 3, 4, gaan met de bananen." Ze moest echt supervlug praten om al die woorden in de lancering te proppen, waarbij ze bijna over de woorden struikelde. Maar het lukte. Ze ontspande en bracht de rest van de reis door met het gemoedelijk mompelen van liederen en voor zich uit staren.
Haar achterbuurman was al uitgestapt toen zij aankwam op haar halte. Halte Starrrrshine Academy, zo benadrukte de omroepster het, magieschool voor heel Kovomaka! Ze hupte uit haar stoel, verliet de cabine. Haar bagage werd door een aardige medewerker naar buiten geheveld en ze bedankte hem met een twinkelende lach.
Daar stond ze dan. De wind woei hevig door haar lange haren, haar lange jas en sjaal beschermden haar gelukkig volkomen voor de kou. Ze schuifelde naar haar bagage toe, een grote rolkoffer en een donkerrode rugtas met magenta details. De tas deed ze netjes om haar schouders, zoals ze vroeger elke dag had gedaan op weg naar school. Haar ene hand stak ze in de zak van haar rode jas, met de andere greep de de koffer beet. 
Ok wat moest ze ook alweer doen? Wat hadden ze gezegd voor ze wegging?
Brieven schrijven. Nee, dat kon pas als ze papier had.
Vrienden maken? Ze zou wel willen, maar dan moest ze eerst iemand vinden..
Goed haar best doen? Ja! Altijd!
Ze liep een stukje en zag toen een picknicktafel staan. Ondanks het feit dat ze pas net een minuutje liep zette ze haar spullen weer neer en nam plaats. Daar haalde ze zowel een boterham tevoorschijn als een felroze schrift, met bijpassende glinsterende pen.
Ze nam een hapje en zette de pen op het papier.
Lieve vader, moeder, Floris en Nancy,
Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed.
Ik ben nu een brief aan het schrijv-
Zachtjes, onhoorbaar als je niet vlak bij haar was, stroomden de woorden die het meisje schreef tussen haar lippen door. Het was als een waterval en ze kon niet stoppen tot-
Door geluid werd ze onderbroken en verwonderd keek Mika op.
"Hey, ik ben Mika!" Sprak ze, dit was haar eerste kans om vrienden te maken en ze greep die zeker aan. Recht op haar doel af vroeg ze om de naam van de ander. "Wie ben jij?" 

[Open voor een a twee personen, met een sterke voorkeur voor Mika's buddy/coach/newfriends, of troublemakers~ Of een dominant/sterk persoon ;o]

Het was echt herfst. Dat kon je voelen. de wind was sterker en kouder geworden. Het regende veel vaker de laatste tijd en de dagen werden donkerder. Ondanks dat was het bos een prachtig schouwspel van gele, oranje, rode en bruine bladeren die zachtjes op de herfstwind naar beneden dwarrelden. Maar voorbij die rustieke bomen waren veel dieren zichzelf al klaar aan het maken om aan hun winterslaap te beginnen. Voor hen was dit de drukste periode in het jaar. Toch vielen de meesten amper op tussen de reusachtige bomen. Soms zag je een egel voorbij schieten die was opgeschrikt door de wind die hard aan de bomen trok. Als je goed luisterde hoorde je een eekhoorn zijn voedselvoorraad aanleggen. Maar dat was alleen als je goed luisterde en wist waar je moest kijken. Het koude weer zorgde ervoor dat Jareth zijn jas stevig dicht had zitten en zijn handen in de zakken van zijn jas had gestoken. Een beetje koud herfstweer hield hem echt niet tegen om zijn dagelijkse wandeling door het bos te maken. Helemaal niet als hij de wisseling van een seizoen kon aanschouwen. Hij viel nu wel veel meer op met zijn groene haar nu alles naar warme herfstkleuren verschoot. Het frisse groen van zijn haar viel in het bos nu wel erg uit de toom. Ragna daarentegen paste perfect in de herfstsetting met haar roodbruine vacht.

Het duurde niet lang of Jareth had het bos alweer achter zich gelaten en was weer op de terug weg naar het kasteel. Het werd binnenkort toch tijd voor een iets warmere jas en een paar handschoenen vreesde hij. Dat waren de simpele gedachten die door hem heen gingen op het moment dat hij langs het lancering platform liep op zijn route terug naar de Toren. Ragna liep een paar meter voor hem uit en eigenlijk was hier alles net zo rustig als het bos. Totdat Ragna ineens een sprint trok en hard op een meisje afrende dat aan een picknick tafel zat. Zonder ook maar voor één moment af te rennen sprong Ragna vrolijk op het meisje af en belandde bij haar op schoot. Verbaasd over het vreemde gedrag van de vos liep Jareth naar de tafel toe om daar tot de ontdekking te komen dat het meisje dat er zat Mika was. Jareth had Mika een paar jaar geleden leren kennen. Dat was nog voordat hij officieel Legendarische Magiër was. Hij had toen op Gren te horen gekregen van een ramp op Erd. Aardbevingen hadden de mensen geterroriseerd. Normaal gesproken zou Jareth dat soort dingen over laten aan de autoriteiten op Erd, maar op Gren had hij flarden opgevangen van gesprekken waarin mensen zich zorgen maakte over vrienden of familie die op Erd zaten. Het had ervoor gezorgd dat Jareth toch maar was gaan kijken. Zo had hij Mika ontmoet. Hij had haar geholpen onder het puin uit te komen van een ingestort huis. Later had hij pas te horen gekregen dat ze was ontvoerd. Sindsdien had hij contact met haar onderhouden, voornamelijk door het sturen van brieven al moest hij beschamend toegeven dat, sinds hij was benoemd tot legendarische magiër hij nog maar weinig tijd had gehad om het contact met haar te onderhouden. Ragna had haar kennelijk direct herkend en was op haar afgesprongen. Ook de vos was destijds mee geweest naar Erd. 'Herken je me niet meer?' vroeg Jareth glimlachend aan het meisje.