Er waren verschillende redenen dat hij nu op het landingsplatform stond. De voornaamste reden - en de hoofdreden - was natuurlijk Duif. Heel veel van zijn beslissingen waren genomen met Duif in zijn achterhoofd. Shia haalde een hand door zijn bruine haren. Hij moest eigenlijk eens naar de kapper, of naar zijn moeder, want zijn haar moest bijgeknipt worden. Zijn moeder zou hem kunnen helpen, dus ergens was hij wel blij met zijn idee van het gaan bezoeken van de vrouw die hem ter wereld gebracht had. Toch was hij niet zomaar op het idee gekomen. Vincent had een brief van zijn ouders ontvangen. Vincent had hem er wel vaag wat van verteld, maar echt onthouden had hij het niet. Hij wist alleen dat zijn beste vriend hem gevraagd had of hij mee wou gaan naar het huis van zijn ouders. Op welke planneet zou zijn ouderlijk huis staan? Waarschijnlijk Puffoon, want Vincent was een air magician. Wat voor een huis zou het zijn? Een heel mooi huis? Of juist een redelijk normaal? Hij wist ook wel dat Vincent er beter voor stond dat Shia zelf. Daar verachtte hij zijn vriend niet voor hoor, nee, hij bewonderde hem. Dat hij toch zo een menselijk figuur kon blijven, zelfs onder het concept van tot een rijkere familie horen. Toen zijn moeder en vader nog samen woonden, stonden ze er ook beter voor dan nu. Maar het interesseerde hem niet zo, zijn moeder kwam rond, ze kwam ruim rond want ze moest Shia zo goed als niet onderhouden. Maar Vincent, die Shia altijd Duif noemde, had dus een brief gehad van zijn ouders en de jonge Erd magician ging met zijn vriend mee naar het huis van diens ouders. Shia had ingestemd toen Vincent hem meevroeg, maar ook met het idee dat ze dan zijn moeder ook konden gaan bezoeken. De jongeman stond nu al ongeveer zo een vijftal minuten op het landingsplatform. Hij had pas over tien minuten afgesproken met Vincent, maar hij was liever te vroeg dan te laat. Aki had hij eerst op zijn kamer willen laten, maar hij wist hoeveel zijn moeder van de hond hield. Ze hadden ook allebei zo een domme, Japanse naam. Kyoma en Aki. Alleen had Aki wel degenlijk een betekenis. Aki betekende herfst, omdat de vacht van de hond Shia aan de herfst deed denken. Hij wist niet of Kyoma een betekenis had, hij kon geen Japans. De jongeman had ook zijn vioolkoffer bij. Niet zijn zeer classy viool, maar de viool die hij gevonden had in het oude herenhuis waar hij ook een keer gespookt had met Vincent. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij dat een leuk idee vond. Hij was die avond zo niet zichzelf. Maar hij had al enkele avonden gehad dat hij niet zichzelf was geweest. Hij had zich ook een keer te erg laten gaan bij Sareth en het resultaat was een naald door zijn tong geweest. Omdat hij er aan terugdacht gleed zijn tong over de rand van zijn boventanden, waardoor hij het metalen bolletje in zijn tong weer voelde. Hij aaide Aki over zijn hoofd met zijn vrije hand - de linkse, rechts bleef zijn voorkeurshand dus hield hij zijn viool in die hand. De minuten verstreken veel te langzaam, Shia speelde nummers af in zijn hoofd, hij hoorde meerdere nummers door elkaar. Hij hoorde 'niet als jouw' in zijn hoofd, maar niemand mocht weten dat hij zo af en toe wel eens kon genieten van De Jeugd Van Tegenwoordig. Terwijl speelde ook 'drugs' van OBESØN in zijn hoofd, en ook 'dreams' van n u a g e s. Hij was waarschijnlijk een van de enige mensen die tegen zoveel verschillende nummers kon. Een van de enigen die tegen zo een druk hoofd kon. Er was nooit stilte in zijn hoofd. Altijd wel getik, gezang. Kruiswoordraadsels. Vooral die. Iedere dag vijf stuks. Hij wreef met de rug van zijn hand - zijn linkerhand - over zijn oogleden en toen hij ze open deed, merkte hij dat Vincent er was. Precies op tijd. De tien minuten waren net verstreken, of nog net niet, misschien. Shia had nog net geen ingebouwde klok in zijn hoofd. Maar hij kende zijn witharige vriend, en die was altijd zeer stipt. "En onze wegen kruisen weer", sprak hij waarna hij korter naar Vincent toe liep. Gingen ze nu eerst naar zijn ouders op eerst naar zijn moeder? Shia was het gelijk. Aki ging naast Shia's been neerzitten en keek naar Vincent. Aki en Duif hadden elkaar nog niet ontmoet, geloofde hij. Dit kon nog wat moois worden. Hij raakte Vincent niet aan. Hij wist niet wat voor een begroeting hij moest doen. Neuzen-neuzen, de eskimozoen? Nee, die sowieso niet. Een hand schudden? Hij wist dat hij de hand dan te lang vast zou houden. Een zoen op de wang? Dat deden mannen niet vaak (tenzij je in Wallonië rondliep, maar ach). Een schouderklopje kwam niet eens in de jongen op, want dat lag hem gewoon niet. Daarom raakte hij zijn vriend gewoon helemaal niet aan. Hij glimlachte ook niet, maar hij was zeker dat Vince wel aan zijn stem kon horen dat Shia blij was hem weer te zien. "Dit belooft ook weer een werkelijk fascinerende ervaring te worden."

ooc: Vincent