en geluid, een gevoel, een wazig beeld en vervolgens een witte flits van ijskoude pijn. Kheldar's handen beven van de impact die de val op zijn zestienjarige lichaam had gehad. Tevergeefs probeerd hij zijn vleugels te bewegen, maar geen enkel lichaamsdeel weigert dienst. Plots worden zijn ogen verblind door een felle witte flits gevolgd door een knal die de trommelvliezen in Kheldar's oren breekt en Kheldar's wereld abrupt kleed in zwart, gevuld met slechts een ultrasoon hoge piep. Zodra licht weer kort zijn retina raakt merkt Kheldar dat hij in iemands armen wordt weggedragen. Alles lijkt prima te zijn, echter, zodra hij zijn vleugels wil bewegen voelt hij niets, buiten withete pijn die door zijn lichaam snijd als tienduizenden scherpe messen. Pijn die zich niet alleen beperkt tot zijn vleugels maar ook de rest van zijn lichaam in de dansende vlammen van vuur zet. Met elke veer die van zijn vleugels brand en op de aarde voelt voelt hij zijn adem stokken in zijn keel. Hij wil niet meer ademen, zijn vleugels... zijn prachtige vorm van vrijheid... afgenomen.

Luid ademend wordt Kheldar wakker in de rode leren stoel waarin hij een paar uur geleden had plaats genomen. Het was een nachtmerrie, bedenkt Kheldar zich opgelucht, terwijl zweetdruppels van zijn slaap afrollen en achter de kraag van zijn shirt verdwijnen. Nog licht na-hijgend kijkt Kheldar uit het raam van de door blauw licht verlichte shuttle. Buiten zoemt het van de mensen die rond sjouwen met hun koffers en sporttassen gevuld met kleren en andere onbenulligheden. Nog een beetje koortsachtig onderzoekt Kheldar de rest van de rode stoelen in de shuttle, die leeg blijken te zijn. Hij was alleen. Mooi, niemand had zijn kleine 'angst' aanval gezien, niemand had reden om hem zielig te vinden, wat een opluchting. Tegelijkertijd had blijkbaar ook niemand de moeite genomen om hem wakker te maken en hem te informeren over hun aankomst hier. De digitale klok die in het midden van het gangpad hangt vertelt Kheldar dat hij al ongeveer een uur buiten westen moet zijn geweest. Als hij nog even gewacht had was de shuttle met hem weer de andere kant op gevlogen, terug naar Puffoon; zijn geboortestad. Hmf, Kheldar had de blik in pa's ogen wel willen zien wanneer hij op zijn dooie gemakje weer terug was gewandeld naar huis. Om vervolgens vast een reprimande te krijgen van hem. Kheldar's blik drijft af van de stoelen en weer terug uit het raam, zijn blik op de krioelende mensen een niveau onder hem. Nu is er nog maar een weg om op te gaan...

...De mensen massa in. Nors klikt Kheldar zijn gordel los en sloft dan langzaam via het gangpad de shuttle uit. Hij zucht. Dit ging vást héél leuk worden. Bedenkt hij zich sarcastisch, zijn hemelsblauwe ogen op de mensen onder hem gericht. Het was er zo druk dat hij eigenlijk geeneens wist waar hij zich eerst op moet richten, op de mensen, op de cafés aan de rand van de landstrook of op het vinden van zijn koffer en uiteindelijk zijn school? Kheldar stapt de menigte in, de immense herrie van schuifelende voeten en rollende koffers trotserend. Alsof de herrie nog niet erg genoeg was, was het bijna onmogelijk om niemand aan te raken in het navigatieproces van zijn shuttle naar de bagagerolbandplek. Zeker negentig procent van de weg weet Kheldar zonder ongelukken te bewandelen tot er een voet uitsteekt en hij tegen een ander persoon aan valt. ,,Kijk uit waar je loopt, loser!'' schiet er abrupt uit zijn mond, zijn blauwe ogen diepe poelen van haat, waarna hij het persoon met zijn schouder tegen zijn schouder duwt en vervolgens de rest van zijn weg af maakt. Mensen kunnen tegenwoordig ook nooit uit hun doppen kijken, altijd maar met hun voorhoofd tegen hun telefoon geplakt, de mongolen. Een stuk ruwer dan voorheen baant Kheldar zich een weg door de menigte waarna hij zijn koffers ophaalt, zijn stemming nog stormachtiger dan voorheen.

En nu. Waar naartoe? Waar was die zogenaamde 'legendarische' school waar zijn vader hem naartoe had gezonden. Kheldar's hemelblauwe ogen vallen op hetzelfde persoon waar hij een moment geleden tegenaan gevallen was. Gefrustreerd haalt hij een hand door zijn haren bij het zien van het schoolembleem op diens schouder. Met tegenzin loopt hij met koffers en al naar het persoon toe, om die aan zijn mouw te trekken. Schaamterood staat op zijn wangen waarna hij zijn armen over elkaar heen slaat. ,,Je bent een student op StarAcdemy, right? Leid me er naar toe.'' zegt hij tegen het persoon, zijn ogen kort over hem/haar heen glijdend. ,,Als je het doet maak ik het mogelijk worth your while.'' prevelt Kheldar er achter aan, in de hoop dat het persoon hem zou helpen. Natuurlijk doen mensen niet voor niets, voor niets gaat de zon op natuurlijk. Vooral het egocentrische ras wat zich een student noemt.

[OPEN]