Het was een zonnige dag. Het was weliswaar niet echt warm. Desalniettemin, was er een jongen buiten op het grasveld. Het eerste wat je opviel, waren zijn paarse ogen. Een kleur die niet echt veel voor kwam. De jongen keek emotieloos naar een boom die op het grasveld stond. Je kon de herfstkleuren erin zien. Geel, oranje en rood. Er dwarrelden al wat blaadjes van bij ieder vlaagje wind. De jongen had zijn handen in zijn zakken. De jongen, Jake genaamd had het niet zo heel erg op kou. Maar dit was nog wel verdraagbare kou. Zo'n kou die echt bij de herfst past. Hij liep naar de boom toe. Hij herkende deze nog wel. Het was de boom die hij had gezien toen hij voor het eerst hier was. Jake loopt naar de boom toe, en legt zijn hand op de schors. Hij bestudeert het patroon op de schors. Al gauw ziet hij er tekeningen in. Tekeningen in de vorm van wezens of andere dingen die nooit zouden bestaan. Dan haalt hij zijn hand van de stam, en kijkt zoekend op de grond. Hij zoekt de vogel die hij uit de lucht had geschoten. Hij vind deze niet. Wat dacht hij dan? Deze zal vast door een vos of andere roofdier zijn meegenomen. Het was ook al zo'n tijd geleden...alhoewel..nee niet echt. Hoogstens een paar maanden. Dan waait er een zacht briesje over het veld. Het doet de bladeren in de boom ritselen. Dan dwarrelen er wat blaadjes uit. Jake kijkt ernaar. "Hmpf." Hij volgde de blaadjes terwijl deze met de wind werden meegevoerd. Hij dacht aan de grote plannen die hij had aan het begin van het jaar. De was nooit iets van terecht gekomen. Eerlijk gezegd had hij er ook niet meer zo'n zin in. Ach, misschien komt het er ooit weer eens van.. De blaadjes waren nu inmiddels uit het zicht verdwenen. Hij keek weer naar de boom, en toen omhoog, naar de takken.
De herfst..het was een interessant seizoen, vond Jake. Sommige levensvormen ontdoen zich van hun energie, zoals bomen en insecten, en andere bouwen juist veel energie op, zoals Eekhoorns die nootjes verstoppen voor in de lente of andere dieren die zich vol vreten om vet op te bouwen voor hun winterslaap. Er komen nieuwe levensvormen bij, zoals vogels die uit koudere streken komen om hier te overwinteren. Toen keek hij naar de lucht. En dan heb je ook nog de dagen. Deze worden ook steeds korter, donkerder. Dat was wel weer een pluspunt eraan vond hij. Een minpunt was de kou. Maar kou is een emotie, en emoties kun je uitschakelen was Jake altijd van mening geweest. Hij was zo in gedachten, dat hij niet zag dat er inmiddels een persoon in de buurt van de boom was gekomen.

Doodse stilte heerste er over het grasveld. Celia was alleen. Haar lange wit zilveren lokken woeien zachtjes mee door de zachte bries van de wind. Haar gif groene ogen stonden gefixeerd op het kleine doel een flink aantal meter verderop. Ze had haar boog in handen. Haar arm die hem vast hield was gestrekt al zat er bij haar elleboog een lichte knik in zodat, als ze pees terug schoot, haar Celia niet volop tegen haar onderarm zou raken. Niet dat ze er veel van zou voelen met de ijzeren beschermers om haar onderarmen. Maar het was nou eenmaal de techniek die haar was aangeleerd.
Haar vingers, die de pees nu al die tijd al gespannen hielden, gleden weg en met een rotvaart werd de zwarte pijl met de scherpe zilveren punt afgeschoten. Met een harde klap kwam hij in het hout terecht van het doel dat Celia voor het gemak aan een boom had opgehangen. Zonder haar ogen van haar doel af te halen pakte ze een nieuwe pijl uit de koker op haar rug. Ze streek de grijze veren glad en maakte de pijl vast aan de pees. Ze richtte haar boog weer op en ankerde haar doel. Wederom legde ze haar vingers om de pees en trok hem naar achteren totdat haar middelvinger op dezelfde hoogte als haar mondhoek zat. Ze had hem bijna losgelaten als haar groene ogen niet de aanwezigheid van een ander individu hadden geregistreerd. Een jongen, zwart haar, paarse ogen. Niet heel veel bijzonders in Celia's gedachten gang. Ze wachtte tot hij op een afstand was die als veilig kon worden beschouwd. Daarna liet ze de pijl los. Het object vloog met een rotgang door de lucht en pinde zich vast bij de rest om zo samen een perfect bij elkaar geschoten groepje te vormen. Toen Celia een nieuwe pijl wilde pakken voelde ze hoe ze mis greep. Haar koker was leeg. Celia spande haar boog af, hing hem om haar schouder en liep kalm naar de boom toe. Haar voetstappen waren nauwelijks zichtbaar in het gras. Toen ze bij de boom stond ging haar blik even kort in de richting van de jongen. Ze liet hem al snel weer voor wat hij was en begon de pijlen één voor één uit de boom te trekken. Met een luide tik gleden ze weer terug in de schede zodat Celia haar hele oefening weer van voor af aan kon beginnen.

'Tak!' Jake werd spontaan uit zijn gedachten opgeschrikt. Hij keek even om zich heen. Het klonk alsof iets tgen de boom aankwam.."Hmn?" Jake liep even om de boom. Hij zag dat er een paar zwarte pijlen zich in een opgehangen houten doel geboord hadden. Het doel bungelde nog na. Jake keek er even na. Toen keek zoekend in de richting van waar de pijl vandaan had kunnen komen. Een aantal meters verderop zag hij een meisje. Deze had lang wit haar. Het meisje wou een nieuwe pijl pakken, maar Jake zag dat ze er geen meer had. Eventjes ontstond er een flauwe glimlach op zijn gezicht. Iemand die zo'n primitief wapen gebruikte.. ach, ze gebruikt tenminste nog niet zo'n metaal ding, hoe heette dat ook alweer..o ja een zwaard... Van alle primitieve wapens, vond hij de boog het minst erge. Dat kon je tenminste nog vergelijken met stralen magie. Daar komt bij, Wapens zorgen altijd voor bloed, en dat zorgt er weer voor dat je kleren vies worden. Als Jake ergens niet van hield, dan was het wel zijn eigen handen vuil maken. Hij liet liever anderen sommige werkjes voor hem opknappen.
Ondertussen was het meisje inmiddels dichterbij gekomen. Vast om haar pijlen van het doel af te halen. Eventjes kruisten zijn blik de hare. Hij zag nu dat ze groene ogen had. Fel groen wel te verstaan. Ook zag hij dat ze een litteken op haar rechterwang had. Maar haar aandacht ging al snel weer naar de pijlen. Ze trok ze 1 voor 1 uit het doel, om ze zo weer in haar schede te laten vallen. "Een goedemiddag." zei Jake tegen het meisje. Hij wist niet wat hij van haar kon verwachten. Ze zag er in ieder geval niet uit als iemand van veel woorden. "Ik wist niet dat er nog mensen waren die primitieve wapens gebruikte." Hij keek even naar de boog die het meisje in haar handen had. Toen weer naar haar.

Eén snelle blik had Celia in de paarse ogen geworpen. Meer had voor haar niet gehoeven. Ze had haar beeld over deze jongeman al gevormd. Een rare kronkel in haar hoofd die anderen ''vooroordelen'' zou noemen. Maar als je net zo lang als Celia al het menselijk wezen observeerde had je vaak aan een enkele blik genoeg. Er waren weinigen die haar daarna nog met hun innerlijk konden verrassen.
Ze hoorde hoe de jongen een poging waagde om een conversatie met haar te beginnen. Vrij nutteloos leek haar, vooral omdat zijn woorden nou niet echt ijsbrekers waren. Celia stopte even met haar handeling en blikte vanonder haar ravenzwarte wimpers en zilver witte lokken terug naar de paarse gloed van de ogen die haar aankeken. Lang duurde die blik niet. Ze ging door met het verzamelen van haar pijlen. Pas toen ze alle pijlen had verdween de ijskoude stilte. 'Pas wanneer wapens niet meer naar behoren functioneren kan men ze als primitief beschouwen,' sprak ze simpel. De kilheid in de lucht werd alleen maar sterker toen Celia had gesproken met een stem als glazen bellen. Ze draaide zich om en nam weer flink wat meters afstand van het doelwit. Ze knipte in haar vingers al was dat niet goed te horen vanwege de zwarte handschoenen. Het doelwit begon te zweven. Het werd gedragen door de schaduwen die het op de grond wierp. Hij zweefde in verschillende hoogtes en met verschillende snelheden. Celia spande haar boog weer aan, greep naar een pijl en begon haar oefeningen opnieuw. In rap tempo was ze wederom door haar pijlen heen waarvan sommige tot ver halverwege in het doel staken, met zoveel kracht waren ze erin geslagen. Nogmaals knipte Celia in haar vingers. Het doel stopte met bewegen en viel weer op de grond als het levenloze object wat het was.

'Pas wanneer wapens niet meer naar behoren functioneren kan men ze als primitief beschouwen,' sprak het meisje simpel. Na deze woorden, ging liep ze weer een paar meter van Jake af. Zijn vermoedens over het meisje waren bij deze bevestigd. Jake keek het meisje na. Toen zag hij dat ze iets met haar vingers deed wat op knippen leek. Hij keek weer naar het doelwit. Hij zag dat deze ging bewegen. Deze werd gedragen door de schaduwen die het wierp. Ah, dus ze gebruikte donkere magie? Dat was in ieder geval een pluspunt. Jake glimlachte flauw. Hij keek weer naar het meisje. Toen hij zag dat deze weer haar boog aanspande, deed hij snel een stap achteruit. Hij volgde iedere pijl die ze schoot. Iedere pijl was raak, ondanks dat het doelwit zich niet in een vast patroon bewoog. Sommige waren zelfs tot halverwege erdoorheen gegaan. Wat een kracht. Fascinerend. Ze kon er in ieder geval goed mee omgaan. Hij keek licht geamuseerd naar de pijlen. Toen liep hij naar het meisje toe terwijl hij een een paar keer in zijn handen klapte. "Je hebt talent." zei hij terwijl het doelwit weer op de grond viel. "Maar, om even op je...ehm...boog terug te komen... Ik snap niet dat je nog zulke primitieve wapens gebruikt, terwijl je op een magieschool zit." Ze zou vast wel zo haar redenen hebben. Toch vond hij het maar raar.

Weer die jongen! En ditmaal met het afleidende geluid van klappen. Als hij toch vond dat ze zo primitief was, waarom liet hij haar dan niet gewoon met rust? Het was niet aan Celia om de vreemde kronkels van het menselijk brein te kunnen begrijpen. Dus ze draaide haar hoofd weer naar hem toe. Talent zei hij. Niet echt. Jarenlang trainen was eerder het geval. Celia herinnerde zich de pijnlijke avonden nog wel dat haar arm zo rood als een kreeft was geweest omdat de pees keer op keer tegen haar arm bleef slaan. Ze moest zichzelf aanleren met de juiste techniek te schieten en als ze dat niet kon zou ze daar de prijs voor betalen. Talent was een leeg woord in haar leven.
'Wat heeft magie voor betekenis in jouw leven?' vroeg ze plots aan de jongen terwijl ze haar ogen naar hem opsloeg. 'Is het een hulpmiddel om je leven gemakkelijker te maken? Is het een manier van doen? Of is het een wapen? De dingen die we leren en in het leven toepassen markeren wie we zijn. En elke ervaring en vaardigheid die we in dat leven leren kunnen we toepassen in de vaardigheden die we al reeds bezitten,' sprak Celia kalmpjes. Terwijl ze sprak lichtte haar ogen nog feller groen op en lieten één van de pijlen uit het bewegingsloze doel verdwijnen. Hij verscheen weer in haar hand. Tijdens het praten zette Celia de pijl op de pees. Zodra hij in aanraking met de pees was gekomen vatte het zwarte hout direct vlam. Maar geen gewone vlammen. Blauw, flakkerend vuur likte gulzig aan het hout van de pijl en kroop al omhoog naar de veren. Onder het praten richtte Celia de pijl en schoot hem rakelings over de schouder van de jongen af. De vlammende pijl raakte een vlinder die onmiddellijk verkoolde en direct tot as verging waarna de asdeeltjes op de grond dwarrelde. Celia liet haar boog zakken. 'Uiteindelijk zijn bijna alle magische aanvallen bedoeld om fysiek letsel toe te dienen toch? Wat het middel is wat daarvoor gebruikt wordt bepaalt zijn kracht niet,' eindigde ze haar verhaal. Ze had niet één keer geknipperd tijdens het vertellen en nu nog steeds keek Celia de jongen recht in zijn ogen. Haar oogleden deden niet eens moeite om zelfs maar te proberen om te knipperen.

'Wat heeft magie voor betekenis in jouw leven?' vroeg het meisje plots. 'Is het een hulpmiddel om je leven gemakkelijker te maken? Is het een manier van doen? Of is het een wapen?’ Terwijl ze dit zei, zag Jake dat er opeens een pijl in haar hand verscheen. Deze zette ze op de pees, en richtte op Jake. Wat was ze van plan? ‘De dingen die we leren en in het leven toepassen markeren wie we zijn.’ De pijl vatte vlam. Jake kon alleen maar blijven kijken. Ze zou het toch niet echt gaan doen? ‘En elke ervaring en vaardigheid die we in dat leven leren kunnen we toepassen in de vaardigheden die we al reeds bezitten,' Ze liet de pijl los. Deze kwam met een noodvaart op Jake af. Hij voelde de hitte van de pijl terwijl deze langs zijn hoofd scheerde. Jake knipperde even met zijn ogen. Even overweegte hij om dit te gaan rapporteren aan de leraren. Maar hij besloot eerst even de situatie verder aan te kijken. Toen nam het meisje weer het woord. 'Uiteindelijk zijn bijna alle magische aanvallen bedoeld om fysiek letsel toe te dienen toch? Wat het middel is wat daarvoor gebruikt wordt bepaalt zijn kracht niet,' Hmmn..misschien had hij dit meisje toch verkeerd ingeschat. Goed, nu moest hij weer focussen.Hij klopte even zijn schouder af waar de pijl overheen was gevlogen.. Er kwam een flauwe glimlach op zijn gezicht. Deze plek zat blijkbaar vol verassingen. Hij sloot zijn ogen even en boog zijn hoofd. “Ik had niet verwacht dat dat nog zou bestaan. Een combinatie van fysieke wapens en magie. Inderdaad ben ik het eens met dat laatste wat je zei, maar het is eerder dat ik het nut van fysieke wapens niet zie.” Dat niet alleen. Hij had ook nog eens een afkeer tegen deze wapens. Terwijl hij dit zei, opende hij zijn ogen weer en keek naar het meisje. Dat was wel weer een pluspunt vond hij. Ze gebruikte magische pijlen. Eigenlijk vond hij dat ook best wel knap. Want wat ze dus deed was bezweringen aanbrengen aan voorwerpen. Deze kunst had Jake zichzelf met veel moeite aangeleerd.

Celia spande haar boog weer af en hing hem aan de pees om haar schouder. Met een simpele, zij het slecht hoorbare, vinger knip zweefde het doel waar ze eerder vandaag op had geschoten weer naar haar toe en landde veilig in haar handen. Ze trok de pijlen er weer uit terwijl ze naar de jongen luisterde. Hij bleef maar doorgaan over hoe primitief en ouderwets haar wapens wel niet waren, Celia wist dat ze aan het schoolhoofd had beloofd geen opdrachten meer van Selene aan te nemen maar deze knul vroeg er gewoon om. Helaas, als niemand hem uit de weg wilde was het niet aan Celia om uit zichzelf te handelen. Voorlopig kon ze niks anders dan luisteren en haar training gebruiken die haar had geleerd emoties uit te schakelen.
'Het is er meer dan je denkt. Maar fysieke wapens worden naar mijn menig zwaar onderschat. Je kan net zo bedreven zijn in magie als een legendarische magiër, één pijl door je bast en je bent morsdood. En er is weinig magie die je leven dan nog weet te redden. Vooral als er een goed doordachte spreuk aan verbonden zit,' sprak ze terwijl ze de pijlen die ze uit het doel trok even kort inspecteerde en ze daarna in haar pijlen koker liet vallen. Wat Celia betrof was het gesprek met deze jongen ten einde. Haar training van vandaag was voltooid. Als hij niet met een interessanter onderwerp aankwam zag zij geen aanleiding meer om hier te blijven. Als hij nuttige informatie bevatte dan had ze dat waarschijnlijk aan het begin van hun ontmoeting wel ontdekt.

(Je moet dat negatieve gebabbel maar niet te serieus nemen hoor. Celia is gewoon een erg negatief type. Ligt niet aan jou xD)

'Het is er meer dan je denkt. Maar fysieke wapens worden naar mijn menig zwaar onderschat. Je kan net zo bedreven zijn in magie als een legendarische magiër, één pijl door je bast en je bent morsdood. En er is weinig magie die je leven dan nog weet te redden. Vooral als er een goed doordachte spreuk aan verbonden zit,' Jake dacht na. Daar het had meisje wel een punt. Maar dan nog, hij hield er niet van om anderen fysiek pijn te doen. Nog een reden waarom hij fysieke wapens afschuwde. Nee, hij was eerder van mentale pijn aan doen bij mensen.. Over mentaal gesproken..wat zou er achter dit meisje zitten..ze was geen normaal persoon, dat was zeker. Dat voelde hij aan haar. Niet alleen dat. Ze straalde dat ook uit. Iemand die een moeilijk leven achter de rug had misschien? Hij wou in ieder geval meer weten over dit meisje. Het zal lastig worden, dat wist hij, maar misschien kon hij wat informatie van haar lospeuteren. Desnoods met een harde beitel. Figuurlijk gezien natuurlijk. Bijvoorbeeld, waar zou zei eigenlijk vandaan komen? Waarschijnlijk ven Erd. Daar gebruikte ze nog primitieve wapens wist hij. Ze leek alleen niet op die barbaarse types die hij in zijn hoofd had. Misschien geboren op een andere planeet maar opgegroeid op Erd? En die kleding..het leek een beetje op het kostuum van de Susama...tenminste..van de Susama die hij op afbeeldingen in boeken heeft gezien. Zou ze lid zijn van deze organisatie? Vast niet. Anders zou het wel heel opvallend zijn..Hij wist dat als hij deze vragen ze stellen, hij vast een ontwijkend antwoord van het meisje kreeg. Misschien is het eerst handig om eerst naar haar naam te vragen. Misschien gat er wel een belletje rinkelen bij haar naam. Hij zag dat het meisje aanstalten maakte om weg te gaan. Snel, probeer nog een onderwerp te bedenken.. "Dat kostuum dat je aan hebt..is dat een zelfgemaakt Susamakostuum?" Wat deed hij nou? Dat was wel de meest ongepaste vraag die hij kon stellen. Nou ja, hopen dat hij haar niet met deze vraag wegjoeg..

[Damn, ze is een moeilijk karakter om tegen te RPG'n Maar ik hou van een uitdaging.]

Celia Hield de laatste pijl in haar handen die ze inspecteerde op oneffenheden. Ze streek de veren van de pijl glad die een beetje verfomfaaid waren gaan staan.Toen haar koker weer vol zat pakte ze het doel op. Ze had zich omgedraaid en liet haar lichaam in beweging komen toen de vraag van de jongen haar oren bereikte. Als versteend stond Celia, nog steeds met haar rug naar de jongen gekeerd, op het grasveld. Een paar seconden lang bleef ze zo staan terwijl ze de koude wind van dit jaargetijde langs haar wang voelde strijken.
Ze voelde de tatoeage op haar linkerarm bijna letterlijk branden. Die zes helse nummers die haar hadden gemerkt als ''ding'' en haar onvrijwillig het contract hadden laten tekenen dat men haar zomaar mocht vragen iemand te doden. En Celia mocht niet weigeren. Al die jaren vol zware trainingen alleen om dat duivels hol te kunnen overleven en wie, op een dag wel wraak te nemen voor het verwijderen van haar identiteit. Natuurlijk, Celia had nu haar naam weer terug. Maar het betekende niets. Ze had geen familie, geen verleden, geen ouders. Zij was een niemand. Die naam hadden ze net zo goed aan een ander kunnen geven. Die had er meer aan gehad. Celia was nummer 712144. Augustus had haar niet kunnen redden, daarom was ze niet meer in Ark. Lucius had vrijwel de hoop opgegeven om haar te redden, daarom had hij haar naar Starshine gebracht. Nathaniël wilde niet dat ze gered werd, daarom was hij niet meegekomen. Celia wist het allemaal donders goed.
Haar blik ging even naar beneden, naar haar kleding. De zwarte broek, de zwarte laarzen die amper geluid of voetstappen achter lieten. Haar paarse beenwarmers, het zwarte vest wat enkel haar armen en schouders bedekte. De ijzeren armkappen, de zwarte handschoenen. Het enige wat er niet bij hoorde was de witte top. Die was ooit zwart geweest. Maar die was kapot gegaan. Augustus wilde dat ze een witte droeg om haar te onderscheiden van de andere Selene 'projecten'. Maar waarom zou ze? Ze was niet beter dan hen. Dat was de reden waarom Celia in haar kamer nog een zwarte top had liggen. Ze durfde hem alleen nooit aan te trekken.
De gedachtestroom duurde maar een paar luttele seconden. Toen draaide Celia zich half om naar de jongen. Haar ogen stonden leeg maar ze was overduidelijk aanwezig. Vanaf dit zijprofiel onthulde de strakke witte top de omtrek van Celia's navelpiercing. De vorm van een klein kruis was goed te zien. 'Nee,' sprak ze uiteindelijk. Haar stem klonk nu net als de rest van haar uitstraling was: koud, ijskoud. 'Waarom vraag je dat?' wilde Celia daarna weten. Wat kon deze jongen mogelijk van haar weten? Kende hij de Selene organisatie? Wist hij wat ze was? En nog belangrijker, als hij dat wist, zou hij iets met die informatie doen?

Het meisje bleef als versteend staan na deze opmerking. Aha, hij had een gevoelige snaar geraakt...nu maar kijken wat ze deed. Eigenlijk, was hij verbaasd dat deze opmerking had gewerkt. Ze draaide zich half om. 'Nee, Waarom vraag je dat?' "Och, misschien was je wel, net als ik, geïntreseerd in die groep..."
Nu zag Jake een kleine bobbel onderaan het torso van het meisje..het was..een kruis? Wat een rare plek voor een kruis..of was het zo'n piercing..dingen die sommige mensen hadden op soms de meest raarste plekken. Wacht eens...Opeens begon er een belletje te rinkelen bij Jake. Een navelpiercing in de vorm van een kruis..Waar had hij dat eerder gelezen..Jake keek bedenkelijk. Hij wist in ieder geval dat hij dat had gelezen op de verboden afdeling van een Shadraanse bibliotheek. Hij ging daar vaak heen, omdat daar allemaal waardevolle informatie was opgeslagen, en kennis is macht was Jak van mening. Zijn vader had een goeie naam op Shadra, dus deden ze in de bibliotheek nooit moeilijk erover als hij naar de verboden afdeling wou gaan. Vaag kwam er nog een woord in hem op. Selene..Jake groef diep in zijn geheugen. Hij kon het toch niet vergeten zijn..Selene..en een navelpiercing in de vorm van enen kruis..In gedachten probeerde hij die 2 dingen in elkaar te koppelen. Toen wist hij het weer. Hij wist zelfs nog de titel van het boek. 'Geheimen van de Susama deel 4: Project Selene.'..Jake herinnerde zich weer alles van wat hij over dit project had gelezen. Wat hij zichzelf dan altijd afvroeg was, waarom was hij niet gekozen? Waarom al die anderen? Hij zou ook best die trainingen aan kunnen..ach, niets aan te doen verder. Maar, dat moest betekenen dat ze iets te maken moest hebben met dit project...wie was dit meisje, en hoe was ze hier op school gekomen..Er verscheen een vage glimlach op Jake's mond. Oh, wat was dit toch leuk! Hij wist bijna alles over het mogelijke verleden van het meisje..wacht eens..Hij keek nu vooral na het gezicht van het meisje. Toen kwam er een vage print van een vage foto in het boek wat hij had gelezen in zich op. Licht haar..felgroen..volgens het boek 1 van de beste testobjecten. Hij zag de pagina nu helemaal goed voor zich. De foto had de een tekst eronder. Testobject 712144. Naam: Selene Celia. Wacht..zou dit..nee..als dat echt zo zou zijn geweest, was hij waarschijnlijk nu dood geweest of in gevecht zijn geweest..interessant..Toch was hij ervan overtuigd dat dit 'De' Selene Celia was. Goed, maar nu..hoe zou hij er zeker van zijn dat dit meisje het echt was. Misschien had ze al een vaag vermoeden gekregen dat Jake wist wie zij was, door die ongeremde vraag die hij zonet stelde. Hij besloot maar gewoon het op een gokje te wagen, en met deze naam te zeggen. "Selene...Celia" hij zei dit op zo'n manier, dat het leek alsof hij een krote stilte had ingelast. Ook glimlachte hij er een beetje gemeen bij, om het effect te versterken. Eerst even kijken hoe ze hierop reageert voordat het gesprek verder gezet werd. Als dit niet Selene Celia was, dan zou hij gewoon zeggen dat hij haar had verward met een ander iemand. Hij kon goed mensen bedriegen.

Geïnteresseerd? Ja, tuurlijk. Celia was echt niet achterlijk. Dit jong wist meer, ze voelde het gewoon aan. Dat onderbuik gevoel had haar al vaker uit de problemen geholpen. Maar wat kon ze ertegen doen? Ze kon hem natuurlijk altijd omleggen en geen haan die er dan nog naar kraait. Maar daar zouden ze achter komen. Het maakte niet uit hoe goed ze haar eigen sporen wiste. Deze jongen had natuurlijk dat enige wat Celia zo slecht kon uitstaan: Familie. Iets wat haar nooit was gegund. Ook al was Augustus haar adoptief vader geworden, het voelde nog steeds niet zo. Ze kreeg wekelijks brieven van hem en toch voelde het alsof hun band verzwakte. Alsof hij nooit had bestaan.
Ze kon niets. Als ze het zou proberen zou ze haar eigen doodsvonnis tekenen. Celia geloofde wel dat ze deze jongen makkelijk om kon leggen. Maar de gevolgen ervan waren niet te overzien. Er was een goede reden dat alle verzoeken voor een moord eerst zorgvuldig langs de Suasama, of in Celia's geval, de organisatie van Selene ging voordat er een opdracht ook daadwerkelijk werd uitgedeeld. Alles moest nagegaan worden. Waren er nabestaande? Waren die van cruciaal belang voor de opdracht? Hadden ze enige invloed op de gebeurtenissen als die zouden plaatsvinden. En hoewel Celia wist dat haar geen schuld betrof, zij was immers het wapen, anderen mensen zouden dat niet zo zien. In hun ogen was zij de moordenaar. Laten we de opdrachtgever maar even vergeten, die heeft niets uitgevoerd, alleen bevolen. Celia werd terug gesmeten naar de harde werkelijkheid die haar vol raakte toen de jongen haar naam wist. Er knapte iets in haar. Ze wilde die naam nooit meer horen. Van niemand! Er konden maar een paar mogelijkheden zijn hoe dat had kunnen weten. Of hij was deel van Selene, maar dat leek Celia niet. Hij was jonger dan zij. Alle leden van Selene waren volwassen. Of hij had één van de weinige boeken gelezen over Selene. Celia wist van het bestaan van drie boeken over Selene. In twee daarvan stond zij met veel precisie aangegeven. Eén van die boeken was in haar bezit. Het boek waar ze niet in voorkwam, daar wist ze de locatie van. Plannen om het binnenkort te stelen waren al gemaakt. Maar er was er nog één. Eentje met veel gevaarlijke informatie, ook over haar. Van dat boek had ze enkel een vaag gerucht dat het zich ergens op Shadra moest bevinden. Maar Shadra was, in vergelijking met een boek, erg groot. Het frustreerde haar al een flinke tijd dat ze er maar niet mee verder kwam.
Celia had al die tijd stil en onbeweeglijk naar de jongen gestaard. Ze had zelfs niet geknipperd. Een feit waarvan ze wist dat het één van de dingen was waardoor ze in die boeken zo werd geprezen. Celia kon iemand minutenlang aanstaren zonder last te krijgen van haar ogen. Een gewilde kwaliteit voor een moord op grove afstand. En die waren er veel, zodat er weinig getuigen konden zijn. 'Dit gesprek is voorbij. Ik heb jou niets meer te melden,' sprak Celia ijskoud waarna ze haar spullen bijeen nam en aanstalten maakte om weg te lopen.

Jake keek lichtelijk geamuseerd. Hij hield van dit soort situaties. Situaties waar informatie de overmacht had. Hij zag de houding van het meisje iets veranderen. Deze snaar lag blijkbaar nog gevoeliger dan hij had gedacht. Dit moest Selene Celia wel zijn. Wat zou ze nu doen? Zou ze een gevecht met hem beginnen? Als ze dat deed, had hij geen andere reden dan terug vechten. Desnoods tot de dood. Interessant wat alleen woorden konden doen met zijn gedachten..
Wat hem opviel is dat Selene Celia geen moment haar ogen had geknipperd. Als blikken konden doden.. Jake kon zich een stuk herinneren dat Selene Celia hierdoor vooral geprezen werd. 'Als een Havik die zijn prooi in de gaten houdt.' 'Dit gesprek is voorbij. Ik heb jou niets meer te melden,' zei ze. Ze pakte haar spullen en maakte aanstalten om weg te gaan. Dat was het? Niet eens een snauw, of enig ander teken van emotie? Gewoon het gesprek afkappen, en weggaan? Oh nee, zo gemakkelijk kwam je niet van Jake af. Hij liep snel naar het meisje toe. "Hey, geen zorgen, deze informatie is bij mij veilig." zei hij vriendelijk. Hij zou dat soort informatie nooit zomaar tegen iemand zeggen. Tenminste, als deze niet met een redelijke prijs ervoor over had. Alleen betwijfelde hij of iemand op SSA meer wou weten over de Susama. Hij hield ervan informatie te verkopen. Daar was hij vroeger altijd 1 van zijn hoofdinkomsten. Met name omdat hij zoveel boeken heeft gelezen en dat nu ook nog steeds doet, weet hij ontzettend veel. Van gewone alledaagse informatie tot zelfs sommige staadsgeheimen van planeten. Maar, hij wou Selene Celia niet nog verder afschrikken. Daarom besloot hij maar zich op een vriendelijke manier op te stellen. Voorlopig. Hij wist dat alles wat hij nu nog zou kunnen zeggen, bloedlink was. Met name omdat zij 1 van de beste van dat 'Seleneproject' was. Ze was tot alles in staat. Dus was Jake ook op alles voorbereid. "Ik ben Jake Patreus." Hij maakte een buiging. Als teken van beleefdheid. Zeker tegenover meisjes was hij altijd al beleefd geweest.
Nu besloot hij maar eens iets erbij te halen, zodat ze alsnog bleef. Het meisje had vast wel gemerkt dat hij geen lid was van de Selene-projecten. Misschien was ze van plan om zelf meer informatie te vinden over deze projecten..of misschien het wel te vernietigen. Jake vond dat prima. Hoewel hij zelf weliswaar tegen het vernietigen van kennis was, had hij toch al de kennis in zijn hoofd...en alles om gewoon meer te weten over wie deze Celia wel niet was.. "Misschien helpt het als ik zeg dat ik je de locatie kan geven van het boek?" zei hij op een geamuseerde toon.

Hoewel ze het niet liet merken wou Celia nu niets liever dan dat geamuseerde lachje van het gezicht van de jongen vegen. Met grof geweld het liefst. Ze wilde weg hier voor ze echt ondoordachte dingen zou doen. Meer dan ooit had ze de behoefte om even alleen te zijn. Ze voelde zich sowieso meer op haar gemak in haar eentje. Ze was al haar hele leven alleen geweest. Waarom zou ze nu wel mensen nodig hebben?
In haar gedachten had Celia de jongen keihard in het gezicht gemept, zo niet omver gemept. Maar in de werkelijkheid hield ze halt toen hij achter haar aan was gekomen en vertelde dat haar geheim veilig was bij hem? Hij mocht het best vertellen hoor. Dat zou haar een rotzorg zijn. Zij zou het niet ontkennen. Celia sprak haar gedachte niet hardop uit, ze trok enkel lichtelijk één van haar wenkbrauwen op. Hij stelde zich aan haar voor. Hij noemde zichzelf Jake. Hij maakte een buiging voor haar. Rare knul.
Maar door zijn volgende woorden brak Celia bijna haar eigen masker om in lachen uit te barsten. Met moeite hield het emotieloze gezicht stand. Haar groene ogen gleden even over Jake heen. Alsof ze aan het peilen was of ze iets aan hem had als ''bondgenoot''. Haar ogen gleden langzaam terug naar de zijne. Ze ging vlak voor hem staan. Nu viel haar lengte pas echt goed op. Celia was voor een meisje bovengemiddeld lang. Ze was bijna twee meter. Bij hun laatste ontmoeting had Celia zelfs gezien dat ze bijna net zo lang was als het schoolhoofd. Het scheelde maar iets van twee centimeter. Haar lengte was voor vele intimiderend al was Celia al genoeg mensen tegen gekomen die zich daar niks van aantrokken. Maar ze kende er ook genoeg die nog verder ineen krompen als ze hun hoofd in hun nek moesten leggen om haar alleen maar aan te kunnen kijken. Celia bleef naar Jake kijken. Simpele ziel. 'Alsof ik me daarvoor interesseer. En laten we even aannemen dat je stelling juist is: denk je echt dat ik daar ook maar iemand bij nodig heb? Dan weet je niet waar je over praat,' zei ze.

Nu kwam Celia dichterbij hem staan. Nu zag hij pas hoe groot ze was. Nog iets waarvoor ze gerezen werd. 'Als een sequoiaboom in een dennenwoud.' Jake werd niet geïntimideerd door deze lengte. Hij was nooit snel geïntimideerd door iets. Hij kon heel goed zijn hoofd koel houden. In dit geval dus ook. Ook werd hij nooit snel boos. Zonde van de energie, en je schiet er helemaal niets mee op, behalve dat er andere mensen boos worden..niet dat hij ruzie niet amuserend vond.. Alsof ik me daarvoor interesseer. En laten we even aannemen dat je stelling juist is: denk je echt dat ik daar ook maar iemand bij nodig heb? Dan weet je niet waar je over praat,' Jake keek nog steeds geamuseerd. Hij had zo'n soort uitspraak wel verwacht. Wat ze zie was een dwazenuitspraak. Hij wist de locatie van een boek, waar grote kans de hele geschiedenis van dat Selene-project in stond, waarin, met name zij werd geprezen, en uitgebreid werd beschreven. Nu kreeg ze de kans op de locatie van het boek te weten te komen..en nu sloeg ze die af? "Oke, mij best hoor..het is niet dat het misschien in handen kan komen van andere..mensen die misschien wat minder te vertrouwen zijn dan mij...en die dan het geheim van jou aan anderen gaan vertellen..misschien wordt het zelfs wel beroemd dan. Dan wordt je waarschijnlijk gezocht in heel Kovomaka..Als je dat wilt, moet je vooral mijn informatie afslaan." Hij zei dit, omdat hij zelf namelijk ook zo zijn redenen had tot vernietiging van het boek. Hij wou namelijk dit meisje zo lang als het kon, in leven houden.. Het zou namelijk zonde zijn, als ze op zo'n manier dood zou gaan. De kans was weliswaar klein, dat wist hij zelf ook wel. Hij had het ook eigenlijk een beetje aangedikt, maar op zo'n manier, dat het erg geloofwaardig overkwam. Zelf schatte hij een kans van 15 procent dat zo'n scenario zou gaan gebeuren. Maar toch. Hij wou de kans dat dit zou gebeuren verkleinen. Waarom hij dat zelf niet zou doen? Simpel. Hij wou de naam van zijn familie niet in gevaar brengen. De Patreus familie had een goede naam over heel Shadra. Dat kwam doordat de familie, uitstekende juweliersmitten waren. Ook buiten Shadra hadden ze trouwens wel een goede naam. Het zou zonde zijn om die reputatie te schenden. Als er iets was wat bij Jake erg hoog stond, was het wel de trots van zijn familie.

Hij vond haar vast een dwaas dat ze zijn aanbod afsloeg. De meesten zouden dat vinden. Natuurlijk wilde ze dat boek. Uiteraard wilde ze het vernietigen, nou ja, misschien. De waarschijnlijkheid dat het zou gebeurden bleef ze maar even aanhouden. De reden dat ze zijn hulp weigerde was vanwege haar trots. Hij was een Shadraan, dat kon ze heel goed aanvoelen. En Celia had het niet zo op Shadranen hoewel ze wel met duistere magie overweg kon. Iets wat haar door Selene was aangeleerd zodra ze erachter waren gekomen dat ze magie beheerste. Celia had daarna zichzelf vuurmagie aangeleerd voor zover dat lukte.
Celia keek Jake weer aan toen hij reactie gaf op haar woorden. Hij? Te vertrouwen? Celia vertrouwde hem net zo min als dat ze Selene vertrouwde. 'Alsof mij dat ook maar iets kan schelen. Ik wordt nu al gezocht in meer dan vijfendertig dorpen of steden over vijf verschillende planeten. Het enige verschil dan zou zijn dat ze weten hoe ik eruit zie. Maar ik ben goed in mezelf voor de buitenwereld verbergen. In dit vak is het niet moeilijk de beste te worden Jake. Ik leef nog, dat is je bewijs,' sprak Celia. Het klonk misschien wat arrogant en uit de hoogte, maar het was wel de waarheid. Als je het allemaal wist te overleven werd je al snel als ''goed'' beschouwd. Als je stierf was je namelijk niet goed genoeg geweest. Het was heel krom, maar wel waar.
Wat Celia zich echter nu afvroeg, was waarom Jake zo bleef aandringen. Wat voor baat zou hij erbij hebben dat zij haar doel bereikte? 'Waarom ben je er zo op gebrand me te helpen?' vroeg Celia vervolgens. Helpen was misschien een groot woord. Informatie verschaffen zou een betere woordkeuze zijn maar alsnog.

'Alsof mij dat ook maar iets kan schelen. Ik wordt nu al gezocht in meer dan vijfendertig dorpen of steden over vijf verschillende planeten. Het enige verschil dan zou zijn dat ze weten hoe ik eruit zie. Maar ik ben goed in mezelf voor de buitenwereld verbergen. In dit vak is het niet moeilijk de beste te worden Jake. Ik leef nog, dat is je bewijs,' Natuurlijk. Hij had zo´n antwoord kunnen verwachten. Stom, niet aan gedacht..Ach je kon ook niet alles overzien.. 'Waarom ben je er zo op gebrand me te helpen?' zei Celia. Jake sloot zijn ogen en boog zijn hoofd even. Nog steeds met een geamuseerd lachje op zijn mond. Zoals een gewoonte van hem was. "Omdat, mijn beste Celia, ik denk dat ik van grote waarde kan zijn in je zoektocht. Zoals je misschien wel door hebt, kom ik zelf van Shadra. Maar dat is niet alles. Ik kom uit een rijke familie die een goede naam heeft op Shadra. We hebben hierdoor een uitgebreid netwerk van contacten op Shadra. Ik kan zo een brief sturen naar mijn vader, en over een week zou dat boek aan kunnen komen hier." Bewijze van spreke dan. Hij kon natuurlijk ook zelf naar de bibliotheek gaan. Maar dat zou spijbelen zijn. Toen deed hij zijn ogen open en keek weer naar Celia. "Wel eens gehoord van de naam Patreus?" Ze zou vast wel eens van die naam gehoord hebben. Zelfs een buitenstaander als zij. Zijn familie had namelijk ook buiten Shadra goede contacten. Met name onder de juweliers en hoge piefen op andere planeten. Zijn familie was al van oudsher smidslieden. Later gingen ze ook juwelen verkopen. Oh, wat hield Jake er toch van om soms even lekker op te scheppen over zijn afkomst. Hij was er dan ook trots op. Trots om een Patreus te zijn.
Maar goed. Hoe zal Celia hierop reageren..Hij had allang door dat ze hem helemaal niet mocht. Laat staan vertrouwde. Maar, Jake zou nooit zo iemand bedriegen. Dat zou teveel onrust veroorzaken..Of misschien wel zijn dood. Nou was Jake niet bang voor de dood. We gaan het toch allemaal vroeg of laat. Sommige vroeg, anderen juist heel laat.

[Beetje flut..]

Celia bleef Jake afwachtend aankijken. Ze zag hem zijn ogen sluiten en zijn hoofd een beetje buigen. Oh, nu ging het komen hoor. En ze had gelijk, daar kwam het opscheppen. Oh, ik heb zo'n rijke papa. Hij koopt alles wat ik wel. Verwende kakkerlak. En daar kwam de roemruchte familienaam. Ja, natuurlijk had Celia wel eens van de naam Patreus gehoord. Maar welke rijke familie kende ze niet in dit universum? Vooral omdat de rijke families elkaar altijd uit de weg wilde hebben en dus als meeste gebruik maakte van de diensten van de Suasama en Selene. Maar bij elke cliënt kwam het uiteindelijk neer op dit praatje. Zo vaak dat Celia het kon dromen. 'Nooit van gehoord. Ik houd me niet bezig met de levenden. Ze zijn enkel interessant als ik een brief krijg met hun naam in rode inkt,' zei Celia. Het klonk nogal hard. Maar daar kwam het ook wel op neer. Deze mensen waren onbelangrijk. Ze werden pas interessant als ze op Celia's dodenlijst stonden. Als buitenstaander verbaasde Celia dat altijd. Die rijke lui deden alles om elkaar onderuit te halen en waarvoor? Opgeblazen slangenkuil. Je werd al zwaar depressief door er alleen maar naar te kijken. 'Het spijt me Jake, maar je bent gewoon niet nuttig voor me. Alles wat jij voor me kan doen, dat kan ik zelf ook. Je moet echt met wat beters komen,' sprak ze.
Ineens bedacht Celia zich iets. 'Je hebt me trouwens nog geen echt antwoord gegeven op de vraag waarom je me zou willen helpen. Je zegt dat je mij van nut kan zijn, maar is die daad van....humaniteit zal ik het maar noemen, echt de enige reden. Begrijp me niet verkeerd maar in dit soort situaties hebben mijn gesprekspartners altijd wel een diepe onderliggende reden. Je weet wel, voort wat hoort was,'

(Bluh, de mijne is ook niet zo goed)

'Nooit van gehoord. Ik houd me niet bezig met de levenden. Ze zijn enkel interessant als ik een brief krijg met hun naam in rode inkt,' Jake glimlachte nog steeds, maar was van binnen uitermate beledigd. Hoe durfde ze zijn familie te beledigen? Het is dat Jake zich goed kon inhouden, anders had hij allang een paarse flits naar haar hoofd te gestraald. 'Het spijt me Jake, maar je bent gewoon niet nuttig voor me. Alles wat jij voor me kan doen, dat kan ik zelf ook. Je moet echt met wat beters komen,' Hmmn..deze meid was koppig..maar hij hield van een uitdaging. Dat betekende dat hij moest nadenken. In tegenstelling tot de meeste mensen, vond Jake het juist leuk om zijn brein bij iets te gebruiken. 'Je hebt me trouwens nog geen echt antwoord gegeven op de vraag waarom je me zou willen helpen. Je zegt dat je mij van nut kan zijn, maar is die daad van....humaniteit zal ik het maar noemen, echt de enige reden. Begrijp me niet verkeerd maar in dit soort situaties hebben mijn gesprekspartners altijd wel een diepe onderliggende reden. Je weet wel, voort wat hoort wat' Jake lachte. "Je bent slim, dat moet ik je toegeven." Daar hield hij van. Mensen die langer keken dan hun neus lang was. "Ik heb inderdaad zo mijn onderliggende redenen. Zie je, mijn vader was bijna vermoord door een lid van de Susama. Gelukkig kon ik die moord tegenhouden. Echter, bleek dat dat Susamalid familie was van mijn moeder. Als bekend wordt dat mijn familie omgaat met een familie die mogelijk banden hebben met de Susama, kan dit wel eens mijn familienaam in gevaar brengen. Zie je, zoals je misschien wel weet, staat er achterin dat boek een namenlijst van leden van de Susama. Daar zag ik de naam van dat Susmalid ook in staan." Hij wist de naam nog heel goed. Sean Gaedonwold De persoon die hij het meest haatte in zijn leven. Met name omdat zeker zijn vader alles voor hem was. Ondanks dat Jake soms een verwend jochie leek, keek hij erg op naar zijn vader. Door hem is hij zo geboeid geraakt in de duistere magie. Door hem heeft hij zijn eerste truukjes geleerd. Door hem is hij begonnen aan zijn zwendelpraktijkjes.
Zo. Hij heeft de hele waarheid verteld. Weliswaar zou de kans dat ze hem zou helpen nu erg miniem zijn. Hij wist wat hij in haar ogen was. Een snob. Een verwend nest. Iemand die het het helpen niet waard is. Maar misschien kon het ook anders liggen. Echter rekende Jake hier niet op. Het was dat zijn keurige afkomst hem verbood te liegen in dit soort gevallen.

Hoewel Jake bleef glimlachen kon Celia zien dat ze hem had beledigd. Ze had genoeg van dit soort gesprekken gevoerd om dat te weten, daarbij kon ze het in zijn ogen zien. Mooi, laat hem maar beledigd zijn. Weet hij ook eens hoe het voelt.
Celia scheen gelijk te hebben. Even later kwam Jake's echte reden. 'Ah gut, wordt je familie naam bedreigd? Komt er nu smet op je achternaam? Wat erg,' zei Celia met over elkaar geslagen armen. Het sarcasme droop er aan alle kanten af. 'Denk je dat het mij ook maar iets doet wat er met jouw familie gebeurd? Wees blij dat je er eentje hebt. Je hebt geen idee hoe het is om zonder op te groeien? Wat wil je nou van me? Dat ik wraak voor je neem op dat Suasama lid? Dat ik het boek haal en vernietig? Wat?!' schreeuwde Celia nu. Haar stem klonk als de donder en haar groene ogen leken op te lichten. Blauw vuur verscheen om haar lichaam en begon stukjes van haar kleding langzaam weg te schroeien. Haar zilver witte lokken flakkerde agressief mee alsof deze ook in vuur en vlam stonden. Celia sloot haar ogen en kalmeerde zichzelf. Haar lokken kwamen tot rust, het vuur verdween hoewel de schroei plekken bleven. Haar blanke huid was echter nog steeds smetteloos. Het vuur raakte haar niet aangezien het een deel van haar was. Zij creëerde dat vuur, dus het deed haar niets. 'Het is jullie soort die me dit heeft aangedaan,' sprak Celia plots toen ze weer rustig was. 'Het zijn jullie ideeën, jullie geld, jullie volk die mij alles heeft afgenomen wat ik bezat. Dingen die ik nooit meer terug kan krijgen. Dus, Jake, als ik dat boek haal, kan jij mij dan een normale jeugd geven? Of liefhebbende ouders? Een oudere broer of zus tegen wie ik kan opkijken, vrienden, een identiteit?' vroeg ze terwijl ze hem strak bleef aankijken. Ze wachtte zijn antwoord af maar wist nu al bijna zeker dat hij dat niet voor elkaar kon krijgen.

'Ah gut, wordt je familie naam bedreigd? Komt er nu smet op je achternaam? Wat erg,' Jake had zo'n reactie verwacht, maar desalniettemin was hij alsnog erg beledigd, en dat hij zijn best niet in de aanval te gaan. Maar de belofte die hij aan zijn vader had gedaan, verbood hem dit te doen. Jake was iemand van zijn woord. Tenminste, tegenover mensen die hij mocht. Hij kon met moeite nog de glimlach op zijn gezicht behouden. "Hmpf" 'Denk je dat het mij ook maar iets doet wat er met jouw familie gebeurd? Wees blij dat je er eentje hebt. Je hebt geen idee hoe het is om zonder op te groeien? Wat wil je nou van me? Dat ik wraak voor je neem op dat Suasama lid? Dat ik het boek haal en vernietig? Wat?!' Toen zag hij wat er gebeurde met Celia. Haar groene ogen leken op te lichten. Blauw vuur verscheen om haar lichaam en begon stukjes van haar kleding langzaam weg te schroeien. Ook zag hij dat haar haren ook mee bewogen. Zijn glimlach veranderde in een wat meer geamuseerde, gemene glimlach (Degene die hij in zijn OS heeft) Terwijl hij fluisterde: "Wat een kracht.." Echter, was er wel iets nerveus te ontdekken in zijn stem. Hij liet donkere magie tussen zijn vingers knetteren, als geleidende elektriciteit. Heel vaagjes, begon het teken op te gloeien in zijn ogen. Jake vond dit soort situaties altijd leuk. Nu kon hij tenminste zien waar ze toe in staat was. Echter, was het schouwspel al vrij snel afgelopen. Celia kwam weer tot rust. Jammer. De donkere magie stopte met knetteren, en het teken vervaagde weer. 'Het is jullie soort die me dit heeft aangedaan,' sprak ze weer rustig. 'Het zijn jullie ideeën, jullie geld, jullie volk die mij alles heeft afgenomen wat ik bezat. Dingen die ik nooit meer terug kan krijgen. Dus, Jake, als ik dat boek haal, kan jij mij dan een normale jeugd geven? Of liefhebbende ouders? Een oudere broer of zus tegen wie ik kan opkijken, vrienden, een identiteit?' Jake sloot zijn ogen, boog zijn hoofd. Nu met een iets vriendelijker glimlach. "Ik kan je helaas niet al die dingen terug geven Celia. Ik weet dat ik nu niets meer jouw kan laten doen om het boek te bemachtigen. Wat ik wel kan, is jouw een veilig schoolleven hier geven." Jake was van tactiek veranderd. Aangezien het boek nu niet meer verder hielp. Hij wou kostte wat het kost, meer over haar krachten weten. Hij opende zijn ogen en keek naar Celia. "Ik wil je helpen, ik wil je laten zien dat niet iedereen van mijn soort zo is als jij denkt." Na deze woorden, liep hij naar Celia toe. Toen hij op een normale afstand van haar was, stopte hij. "Ik sta aan jouw kant. Inderdaad, ik heb zo mijn familie trots, maar ik wil dat best wel achterwege laten." Zijn vader zou dit ook hebben gedaan als hij in Jake's schoenen stond. Hij kon nu weliswaar de naam van zijn familie nu niet smetteloos houden, maar dat kon hem eigenlijk helemaal niets schelen. Hij deed nou eenmaal wat hij zelf wou. Hij luisterde naar zijn hart, en niet naar zijn familie.

Het kon Celia allemaal niks meer schelen. Jake wist dingen los te krijgen bij haar waarvan hij zou wensen dat het niet bestond. Maar Celia hield zichzelf tegen. Iets wat ze liever niet deed. Die vlammen waren krachten die haar lichaam opbouwde om los te laten bij extreme woede. Dat onderdrukken of onderbreken zorgde voor een ernstige vorm van zware hoofdpijn. Maar Cela wilde niet dat Jake alles over haar te weten zou komen. Dit was iets wat ze voor zichzelf wilde behouden. Ze wilde niet volledig door het lint gaan waar hij bij was en de controle over zichzelf daarmee verliezen. Nu ze zichzelf tot rust had gemaand kon ze weer tegen Jake spreken zonder hem de grond in te willen beledigen.
Zijn reactie bracht enigszins verbazing bij Celia al liet ze dit in haar uiterlijk niet merken. Hij bleef vriendelijk tegen haar doen, zelfs nadat ze zo beledigend over zijn familie was geweest bleef hij vriendelijk tegen haar doen. Ze moest het hem nageven, hij had bijzonder veel geduld. Hij wilde haar helpen? Net zoals ieder ander. Ook Augustus was eraan te prooi gevallen. Dacht dat Celia een ''normaal'' meisje zou kunnen zijn. Hij wilde haar heropvoeden zoals hij dat bij Nathaniël had gedaan. Maar Celia was niet heropvoedbaar. Dat wist zij, dat wist Augustus en dat wist Lucius. Ze wist ook dat Augustus zich schuldig voelde dat hij haar niet had kunnen ''redden''. Maar dat was het nou juist. Celia wilde niet gered worden. Ze was niet in gevaar, ze had geen redding nodig. Wat ze nodig had was een echte familie die om haar gaven en haar niet zagen als een experiment.
'Een veilig schoolleven? Hoe?' vroeg ze. Door haar stem zat nog steeds een zweem van sarcasme, maar dat was nu meer omdat ze er zelf niet in geloofde.

'Een veilig schoolleven? Hoe?' Hoe? hoe? dat ging hij haar nu wel even zeggen. "Om te beginnen, zullen we op moeten houden over dit onderwerp, want dit brengt alleen maar nare herinneringen in je naar boven. Neem ik aan althans." Straks kan deze situatie misschien uitlopen in een gevecht. Hij had net al wat van haar krachten gezien, en dat was behoorlijk heftig. Hij zou haar in principe wel aan kunnen, dacht hij, maar hij wou toch het zekere voor het onzekere nemen. Celia was immers haar hele leven getraind, en zal waarschijnlijk niet alleen over behoorlijk sterke magie bezitten, maar ook over behoorlijke fysieke kracht. Daar kwam bij, die boog was bijna zijn dood geweest zonet. Raar trouwens hoe sommige dingen kunnen verlopen. Ben je een lange tijd niet afwezig geweest op school, en viola, 1 van de Selene projecten staat voor je. Het beste zelfs. Iets wat hij eerst als een mythe had beschouwd. Een leugen gecreëerd door de Susama, bleek echt te zijn. "Dan, zullen we moeten beginnen met je een beetje in contact brengen met de meeste mensen. Aangezien ik uit een keurig gezin kom, kan ik je ook wat omgangsvormen leren die voor de meeste als "Normaal" worden beschouwd." Zo zal hij gelijk een soort van vertrouwensband met dit meisje opbouwen. Wat het misschien makkelijker zal maken om met haar te praten. Jake had dit er graag voor over, zolang niemand maar wist dat zij een oud-Selene project was. Maar dat zal niet zo heel moeilijk zijn, aangezien bijna niemand wist over dit project, behalve de Susama zelf. Hij zou weliswaar misschien de Susama, over andere Selene-projecten achter zich aan krijgen, maar dit risico wou hij wel nemen. Hij hield wel van een beetje spanning. Daar kwam bij, dit was Starshine Academy. Deze school stond onder bescherming van de legendarische magicians, die krachtigste magicians in heel Kovomaka.Maar hij nam aan dat het schoolhoofd Master Savador ook wel over een behoorlijk magie arsenaal beschikte. Jake beschikte ook wel over een redelijk magie arsenaal, maar hij moest nog veel leren vond hij zelf, en dit meisje zou ook wel over een behoorlijk magie arsenaal beschikken. De kans dat hij dat soort mensen achter zich aan kreeg, achtte hij dan ook heel klein. Hij keek afwachtend naar Celia. Wat zou ze hierop zeggen?

Ophouden over Selene was Jake's beste idee wat hij tot nu toe had gehad vond Celia. Als hij daar nou mee was begonnen dan had ze nu geen schroei plekken in haar kleding gehad. Afwachtend bleef Celia Jake aankijken, benieuwd naar wat hij nog meer te melden had. Ze hoopte voor hem dat hij uit keek met zijn woorden. Celia zat er helemaal doorheen voor vandaag. Eén foute opmerking zou voor haar meer dan genoeg zijn.
Zijn andere woorden zorgde voor een verandering in Celia's houding. Omgangsvormen die mensen als normaal beschouwen? Dat klonk Celia in de oren als heropvoeding. Als ze dat had gewild was ze wel naar een militaire opleiding gegaan. Celia's pupillen vernauwden zich, een teken dat iets haar absoluut niet aanstond. 'Dus daarmee wil je zeggen dat ik barbaars ben?' vroeg Celia met ijzige kalmte. Ze wist dat ze geen fantastische opvoeding had genoten. Ze had geen ouders die pianoles of een Stradivarius voor haar kochten. Ze kon niet paardrijden, wist niks van alle duizenden extra messen en vorken bij een chique diner. Maar ze kon zich heus wel aanpassen aan het leven van de alledag. Oké, ze gedroeg zich een beetje afstandelijk. Sommigen noemden haar ook wel eens een halve man. Maar als Celia zag hoe een aantal van die meiden rond huppelde met hun perfect gekapte haren en make-up. Nou nee dank je. Daar deed Celia dus niet aan. Haar zilver witte lokken waren nog nooit geknipt, ze had geen lange mooi gelakte nagels en droeg nooit of te nimmer make-up als het geen goed doel zoals camouflage bood. En daar was ze heel blij mee.