Het was ongelofelijk dat hij zo kort geleden nog maar zo ontzettend veel haat voor deze vrouw had gevoeld. Verachting en walging zelfs. Het meeste daarvan was verdwenen. De walging die hij nu nog voelde was naar hemzelf gekeerd. Hij was niet geschrokken van het feit dat hij geprobeerd had om haar te wurgen. Wat hem niet losliet was het idee dat hij haar had geprobeerd te wurgen. Zelfs al was hij niet succesvol geweest en waarschijnlijk ook nooit geworden tegenover iemand als Lilith, het idee was genoeg. En het liet hem niet meer los.
De nieuwe pijnscheut werd ook zijn benen te veel waardoor hij zich gedwongen zag haar los te laten om zijn eigen val te breken. Oppervlakkig ademend en zich concentrerend op de bewegingen die zijn rugspieren maakte eiste al zijn concentratie, al kon hij zien hoe Lilith voor een moment in elkaar kromp. Zoals hij vermoed had probeerde zij zich ook groot te houden. Ze maakte een grapje, maar hij kon er niet echt om lachen. De mentale klap van het vleugellam zijn trof hem zwaarder dan de fysieke wond. Lilith vertelde hem over een heler op Razen. Normaal gesproken zou zijn koppigheid de overhand hebben genomen en zou hij hebben geweigerd. Maar dit was serieus. Als het niet goed heelde zou hij misschien nooit meer kunnen vliegen. Hij knikte zwakjes op haar woorden. Hij keek weer op naar haar toen ze van onderwerp veranderde. Hij kon zich een zelfde soort zin uit haar brief herinneren. 'Het is niet echt alsof we nu ergens heen kunnen,' sprak hij zacht doelend op hen beiden die niet eens normaal op hun benen konden blijven staan. Als ze iets moest vertellen, dan was dit niet eens het slechtste moment.

Zijn hoofd bonkte als een gek al was het regenen wel langzaam minder geworden. De nasleep van de uiteindelijk ongebruikte adrenaline sloeg in zijn hoofd in als een bom terwijl de rest van zijn lichaam uitgeput ter aarde was gestort. Hij voelde zich meer dan rot over Lilith's verwondingen. Dit was niet zijn intentie geweest. Zijn hand was ondertussen omgevormd tot een vuist en trok wit weg onder de kracht die hij erop uitoefende. Hij was misschien niet meer in staat om op te staan en weg te lopen, maar hij was nog lang niet krachteloos. Hij accepteerde Lilith's voorstel om een Raziaanse genezer te zien om naar zijn brandwond te kijken. Toen kwam de zin met de meeste emotionele ballast van het hele gesprek dat ze met elkaar gevoerd hadden sinds hij haar was tegengekomen. Hij had er met opzet niet naar gevraagd, niet wetend of hij het wel wilde waar, waar ze met hem over wilde praten. Hij had Iro er nog om vermeden. Toch zei hij haar om door te gaan. Hij kon niet weg hier. Hij kon haar ook niet zomaar negeren. Dus hij knikte haar toe om verder te spreken. Ze was even stil. Maar daarna zag hij haar vanuit zijn ooghoek dichterbij komen. Hij voelde hoe ze zijn hoofd in haar handen nam waardoor hij haar nu wel recht aan moest kijken. Daarna drukte ze haar lippen zacht op de zijne. De zachte lippen die hij herkende. Die hem twee maanden geleden iets hadden laten ervaren wat hij dacht kwijt te zijn. Maar na haar vertrek had hij zich er voor afgesloten. Ze trok zich terug. Van zijn lippen dan, want haar hoofd steunde tegen de zijne zodat de afstand niet veel kleiner werd. Haar woorden waren direct en zonder omwegen. Hij sprak niet meteen terug. Zijn hand probeerde haar aan te raken, maar hij durfde niet meer. 'Ik voelde me gebruikt toen je was vertrokken zonder dat ik wist waarheen. Eerst was ik kwaad en eigenlijk wilde ik je zoeken. Ik heb dat niet gedaan, bang dat ik dingen zou doen die ik niet terug kon draaien. Naarmate je weg bleef, legde ik me neer bij het idee dat je waarschijnlijk niet terug zou komen. Ik wilde je eigenlijk zo snel mogelijk vergeten. Deze destructie, bewijst dat ik dat niet kan Lilith,' begon hij zacht. 'Maar...,' kwam daar na een korte pauze achteraan. '...wat als een van ons weer doorslaat?' vroeg hij zacht. Ze hadden beiden nu gezien hoeveel echte schade ze de ander konden berokkenen in zo'n bui.

Hij kreeg het uiteindelijk voor elkaar om haar aan te raken. Hij legde zijn handen op de hare. Vergeleken met die van haar voelde zijn eigen handen koud als ijs. Ze omklemden lichtjes die van Lilith terwijl hij ze in zijn eigen handen nam. Hij boog zich iets naar achteren om haar beter aan te kunnen kijken. Gedachten, emotie, het gierde als een chaos door zijn lijf. Hij was verward en voelde zich schuldig tegelijkertijd. Woede en depressie vonden elkaar in de storm die binnenin hem woedde en dansten door zijn hele lijf. 'Je bent een idealist Lilith,' begon hij zacht. 'Dat is een van de kleine verschillen tussen ons,' ging hij langzaam verder. Hij pakte met een van zijn handen haar kin vast en draaide haar hoofd zachtjes iets meer naar boven zodat hij haar goed kon zien. 'Maar ik denk niet dat ik ooit voor jou kan voelen wat jij voor mij voelt. Ik kán het niet. Ik weet niet meer waar de lijn is tussen je bij me willen hebben en echt samen met je willen zijn. Ik ben niet meer te repareren dus wees geen dwaas en ga het niet proberen,' ging hij verder. Hij wilde haar alleen maar beschermen, of dat was wat hij zichzelf voor hield. De enige persoon die hij probeerde te beschermen was hijzelf. Hij wilde niet meer van iemand houden. Hij had haar weg moeten duwen toen hij er nog de kans voor had. Maar ze was te dichtbij gekomen. En hij had het laten begaan. In het begin had haar warmte prettig gevoeld. Maar hij was niet voorbereid geweest op de verstikkende hitte die ze met zich meebracht. Het deed hem terug verlangen naar de koude regen. Dus hij probeerde zich weer af te sluiten van haar. Het maakte hem niet uit wat ze van hem dacht. Liever dat ze hem ook een klootzak en een eikel vond. Dat maakte het voor hem zoveel makkelijker. Zijn handen gleden van haar af. Hij voelde zich verslagen, op meer manieren dan één. Hij kon het zich niet veroorloven om zich aan haar te geven.