Yleah had altijd al gehouden van de waterval. Het gaf haar rust. Ze kon er alleen zijn, want ze wist de tijden en de plekjes waar niemand kwam. Ze kon alleen zijn, maar het kabaal van het water was net te hard, zodat haar nare gedachten haar hoofd niet over konden nemen. Op die manier voelde ze zich dus veilig bij het water.
Want haar hoofd maakte overuren. Zeker nu ze al zo hoog in de jaren zat van de school, werd ze onzeker. Wat ging ze toen als ze klaar was? Daarnaast waren er sommige leerlingen van haar jaar, met wie ze het niet goed kon vinden. Logisch natuurlijk, je kon niet bevriend zijn met iedereen. Het had Yleah moeite gekost dat te accepteren, maar nu had ze zich daarbij neergelegd.
Maar dat gold niet voor de stem in haar hoofd. Het meisje in haar hoofd had Yleah namelijk nooit met rust gelaten, en bleef maar schreeuwen dat Yleah beter haar best moest doen, dat ze maar mensen het naar hun zin moest maken. Dat het wel mogelijk moest zijn dat iedereen haar aardig vond. Yleah probeerde het, maar het putte haar uit.

Daarom vond het ze het fijn om af en toe even tot rust te komen in de natuur. Natuurlijk was het ook omdat ze een woud magiër was, dat ze toch een stukje dichter bij de natuur stond. Het gaf haar een fijn gevoel.

Wat haar opviel is dat het water niet rustig lag. Het lag niet stil. Logisch natuurlijk, aangezien de waterval in het meertje donderde. Maar het was verder op dat het water bewoog, en niet in de richting van de waterval. Er zat iets in het water. Yleah was meteen gefocust en trok haar benen op. Ze zette haar handen achter haar op de grond en tuurde naar het water. Er was iets. Langzaam begon het water omhoog te komen, als een reusachtige golf. Een reusachtige golf waarvoor Yleah nog steeds de aanleiding niet zag. Het zou natuurlijk ook kunnen dat er in de bosjes een water magiër stond en dat hij of zij dit veroorzaakte. Maar nee, nu brak het water en kwam een duidelijk een dier uit zetten. En wat voor. Het was een draak, en Yleah meende haar te herkennen als de adviseur van de Legendarische water magiër. Maar meer wist ze ook niet van de enorme draak. Het dier liet een gegrom horen waardoor Yleah wat geschrokken in elkaar kromp.
"Ho - ho maar. Ik zal u niets doen," sprak ze zachtjes. Ha, wat een grap. Wat kon ze überhaupt tegen zo'n draak. Ze zou niet eens durven. Yleah liet haar ogen over het lichaam van het dier gaan, want wauw. Ze had niet vaak de kans gekregen om een draak zo dichtbij te zien. Natuurlijk had ze bij haar thuis de vuurdraak, maar die was weer heel anders dan deze. Toch voelde ze zich ook wat benauwd worden. Dat was het ding met dieren, ze konden je moeiteloos aanvoelen. Beter dan mensen. De draak zou zo kunnen door hebben hoe Yleah zich echt voelde.
"Ik ben Yleah," zei ze maar zachtjes, niet goed wetende wat ze nu eigenlijk moest. Ze wist dat de draak kon praten. Tenzij ze het mis had en dit niet de adviseur van de water magiër was.
"U bent de adviseur van de Legendarische Water Magiër, niet waar? Het is een eer om u te ontmoeten."

In eerste instantie reageerde de draak niet op Yleahs woorden, maar zette enkel langzaam tweestappen vooruit, en bewoog toen haar reusachtige lichaam langzaam naar de grond. Totdat ze met haar kop een paar meter van Yleah op de grond lag. Nog steeds moest het meisje redelijk omhoog kijken, maar al een stuk minder dan wanneer het dier op vier poten had gestaan.
De stem van de blauwe draak was zwaarder dan Yleah had verwacht, maar klonk niet onvriendelijk. Ze glimlachte na de eerste woorden van de draak. Nee, natuurlijk had ze niet echt verwacht dat de adviseur haar iets zou doen, maar in eerste instantie schrok de grootte van het dier Yleah wel af. Maakte haar alert.
Shyvana, dat was haar naam. En inderdaad de adviseur van de heer van het water. Was het bizar dat ze dit meemaakte? Hoeveel leerlingen konden zeggen met de adviseur te hebben gepraat? Yleah had geen idee.
"Aangenaam. Mijn thuis planeet is Gren. Ik zit nu in het vijfde jaar op de academie." sprak ze. Inmiddels had Yleah haar gespannen houding losgelaten. Ze liet haar benen in een kleermakerszit hangen en legde haar handen op haar schoot.
"Sorry als ik u stoor, trouwens. Ik had niet door dat u hier al aan het zwemmen was."

Shyvana ontspande zelf ook - Yleah zag het krachtige lichaam iets meer naar beneden zakken, wat dus aangaf dat de spieren die eerste gespannen waren, nu ontspannen werden. Ineens begon de draak te krimpen, en binnen een paar seconden had ze een andere vorm aangenomen. Kleiner, meer het formaat van Yleah zelf. De draak liep een paar passen naar haar toe en ging toen naast haar zitten.
"Ik wist niet eens dat dat kon. Hebben alle adviseurs 2 vormen?" vroeg Yleah nieuwsgierig. Natuurlijk, zij zelf had ook een dierlijke vorm en een mensen vorm, dus ze had het ook wel kunnen bedenken.
Shyvana lachte een beetje om Yleah's verontschuldiging, en legde zachtjes haar staart tegen haar wang aan. Yleah glimlachte verlegen en keek naar de grond.
"In Cassia zullen natuurlijk wel zeeën zijn waar je echt onderwater kan duiken. Dan is dit inderdaad niets." Yleah was nog nooit op Cassia geweest - misschien toen ze klein was, maar dat wist ze dan niet meer - maar wist wel wat van de planeet in theorie.

Shyvana leek even te moeten nadenken over Yleah's vraag. Maar het meisje schrok enigsinds van het antwoord.
"Oh, jeetje, sorry." Nou ja, ze kon het ook niet van te voren weten natuurlijk. Yleah hoorde de heimwee in de stem van de draak. "Mis je ze? De andere draken? Kan je niet zo vaak terug naar de thuisplaneet?"
Yleah keek de draak aan. Volgensmij had dit dier ook het een en ander meegemaakt. Yleah kon het zien aan de ogen. Shyvana vertelde dat de zeeën in Cassia inderdaad vele malen dieper waren dan dit 'poeltje' zoals ze had genoemd had. Nu voelde ze duidelijk de stemming van de draak veranderen. Er ging iets om in haar gedachten. Yleah legde bezorgd haar hand op Shyvana's staart, en keek de draak aan. "Hey, gaat het wel?"

Shyvana rukte ineens haar kop opzij en keek Yleah met gevaarlijke ogen aan. Yleah schrok en haalde haar hand snel van de staart af.
"Ho, sorry. Niks aan de hand." zei ze snel. Shyvana kalmeerde al snel en zei dat het kwam door herinneringen van vroeger. Yleah knikte langzaam.
"Wil je erover praten?" vroeg ze voorzichtig, ze wilde niet opdringerig zijn, maar ze wist dat het kon helpen. Natuurlijk was het moeilijk in het begin, maar het kon zo erg opluchten. Maar dat merkte je pas als je erover gepraat had. En dat was voor sommigen een hele stap. Voor Yleah zelf ook. Ze zat met zoveel dingen die niemand wist. Die niemand van haar af kon lezen, en die ze ook niemand zou vertellen. Want je moest er echt aan trekken bij Yleah. Het eruit trekken. En dat deed niemand, omdat niemand zag dat het meisje iets dwars zat.
Het volgende wat Shyvana zei liet het meisje sprakeloos achter.
"Oh... Ik... Oh, wat erg..." Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze legde haar hand weer op Shyvana's staart als troostend gebaar.

Yleah bleef even geschrokken en op haar hoede naar Shyvana kijken, totdat deze weer ontspande, waarna Yleah ook weer ontspande. Shyvana vroeg haar of ze het wel echt wilde horen, omdat het nog al heftig was. Yleah sloeg haar ogen neer en glimlachte wat triest.
"Ik ben wel zware kost gewend," haar stem klonk ineens heel anders, zachter, kwetsbaarder. Zodra ze dat door had hief ze haar hoofd weer op en glimlachte om te doen alsof ze zich gewoon goed voelde.
"En misschien kan ik je helpen. Dat zou ik fijn vinden." zei ze. Shyvana begon te vertellen over vroeger. Een grote magiër was de draken dus zat geweest. Wat verschrikkelijk. Maar waarom? En waarom konden de draken ze niet tegenhouden?
"Dat... Is verschrikkelijk... Maar konden jullie niets doen?" vroeg ze. "Niet vervelend bedoeld, ik onderschat uw volk uiteraard niet!" zei ze er snel achteraan.

Yleah beet op haar lip toen Shyvana instemde om haar verhaal te vertellen, mits Yleah haar ook vertelde wat haar dwarszat. De toon van het dier dulde geen tegenspraak. Yleah zou hoe dan ook het niet in haar hoofd halen om de draak tegen te spreken.
Shyvana vertelde verder. Hoe verder het verhaal vorderde, hoe meer Yleah de pijn van het dier naast haar voelde, en ze voelde de tranen in haar ogen opwellen.
"Dat is verschrikkelijk. Je hebt nee gezegd neem ik aan?" Yleah keek Shyvana aan. "En... De eieren? Waar zijn die nu?". Misschien wist de draak dit zelf niet eens. Maar wat verschrikkelijk, dat de magiërs zich zo tegen de draken hadden toegekeerd. Yleah kon er met haar hoofd niet bij. Verzorging van Fabeldieren was haar favoriete vak. Ze zou het nooit in haar hoofd halen een dier pijn te doen. Zeker een draak niet, die zelf ook magische krachten had. Yleah was er natuurlijk zelf ook niet sterk genoeg voor.
Ze besefde dat het nu wel haar beurt was om te vertellen. Maar haar verhaal, haar 'problemen' leken zo klein naast die van Shyvana. Zo nutteloos. Ze stelde zich aan. Maar ze kon er nu ook niet meer onderuit, en Shyvana zou het haarfijn aan kunnen voelen wanneer ze het verhaal bij elkaar zou liegen.
"Ik heb gewoon een druk hoofd, dat is hoe ik het het makkelijkste kan uitleggen. Ik maak me heel snel druk. Zowel over schoolresultaten, over wat anderen van me denken. Maar ook andere dingen, zoals of ik dik ben of niet. Of ik de moeite waard ben. De standaard tiener meisjes dingen. Het is niet belangrijk. Ik heb de afgelopen jaren veel meegemaakt, waardoor ik mijn vertrouwen in mensen een beetje heb verloren." Verdere details gaf ze niet. Ze zei niet dat ze vaak met haar hoofd tegen de muur bonkte, zodat het pijn deed. Ze verstelde niet dat ze met haar armen tegen een muur aan sloeg. Ze vertelde niet dat ze verkracht was. Ze hield het achter, omdat ze zich er teveel voor schaamde en het niet durfde te vertellen.

"Maar waarom krijg je er geen inzage in dan? En de heer van het water, kan hij niets doen? Of.. Of is dat raar om te vragen? Dat weet ik eigenlijk niet. Sorry als dit heel brutaal is, dat is uiteraard niet de bedoeling." zei Yleah. Shyvana vroeg nog een keer om Yleah's verhaal te vertellen, en het meisje voelde de klauw van de draak op haar schouder. Ze keek de draak aan, keek toen weer naar het water voor hun en wreef toen wat zenuwachtig met haar handen over elkaar heen.
Het bleef even stil voor ze toch hakkelend begon te vertellen. "Ik... - Er hebben... jongens aan me gezeten... En," Haar stem begon te trillen, waarna ze de laatste woorden in sneltrein vaart en onverstaanbaar uitsprak. "Ze hebben me verkracht."
Hierna keek ze weg, zette haar nagels hard in haar arm om de tranen tegen te houden. "Niemand anders weet dit..." fluisterde ze erachter aan.

Deels had ze gehoopt dat Shyvana het laatste niet verstaan had. Maar dat had ze wel. De draak vouwde haar vleugel aan de kant van het meisje uit en sloeg die om Yleah heen. Ze werd tegen Shyvana aangetrokken en de draak nam haar in haar armen, terwijl ze ook haar staart om de twee heen wikkelde. Yleah krulde zich helemaal tegen de draak aan op en nu kwamen ook de tranen langzaam naar buiten.
"Nee, ik weet dat het niet mijn schuld is... Maar het was zo verschrikkelijk... Het deed zoveel pijn..." Yleah huiverde en legde zichzelf tegen het lichaam van de draak aan. Het voelde fijn zo, vertrouwd.
"Maar je verplichtingen tegenover de heer van het water dan?" Yleah keek Shyvana aan. "En, dat kan ik toch niet doen? Ik kan je niet elke keer roepen als ik ze zie, alleen omdat ik bang ben om wat ze hebben gedaan... Dat kan ik niet van je vragen..." zei ze. "Al waardeer ik het heel erg."

Yleah voelde zich kwetsbaar, klein, in de vleugels van de draak. Maar tegelijk voelde ze zich ook veilig. Het maakte dat ze tot rust kwam. Wel is waar kwam een groot deel van haar opgekropte emotie eruit, maar dat was goed. Dat was juist wat het meisje nodig had.
"Dank je wel, dat is echt heel lief van je." zei Yleah, terwijl ze met een hand haar ogen afveegde. Ze wist niet of ze het echt zou doen, of ze Shyvana echt zou durven roepen. Yleah hoopte dat ze er niet achter hoefde te komen, dat ze de jongens gewoon niet meer tegen zou komen. Of dat ze in ieder geval dan gewoon door liepen.

Yleah voelde dat de draak voorzichtig over haar rug wreef. Het werkte wel, het kalmeerde haar. "Dat klopt, maar er is helaas niets aan te doen..." Dat was wat ze nu dagelijks tegen zichzelf zei. Gecombineerd met dat het niet haar schuld was. Want het was belangrijk dat ze dat geloofde.
"Bedankt, dat zal ik doen. Ik moet nu weer naar school. Ik heb nog genoeg te doen. Bedankt voor het gesprek, Shyvana. Ik zal je niet vergeten."
Yleah stond op, legde haar hand op de schouder van de draak en draaide zich toen om, om terug naar de school te lopen.

-Topic uit-