Woesh,

Hier komen schrijfsels met betrekking op Luci :33
Je hoeft et nie te lezen maar wie et wil lezen, enjoy!^^

xxRuby

Kuro's sight

Prelude
Ik kon het me nog maar vaag herinneren. Een herinnering aan een goede vriendin die ik had. Haar glinsterende ogen, haar lange blonde haren, haar stem geluid, haar vanille achtige geur en natuurlijk haar onvergetelijke lach.
Een lach die ik het liefste altijd zag, vooral omdat ze hem niet vaak droeg, behalve als ze bij mij was, bij haar familie of de piano bespeelde. De rest van de tijd had ze een neutrale gezichtsuitdrukking die neigde naar de bedroefde kant. Waarom dit was wist ik niet meer, ik wist veel dingen niet meer, maar een ding wist ik wel zeker, dat ik om haar gaf. Van haar hield.

Het begin
Terwijl de tijd in dit leven voorbij sloop verwaterde de herinneringen van mijn afgelopen avontuur. Met de dagen werd het steeds minder en minder. Zodat het uiteindelijk niets meer dan een vage droom zou zijn, ver weg gestopt achter in mijn kleine bewustzijn.
Er was enkele tijd verstreken, mensen zouden het adresseren als weken, dus zal ik dit ook maar gebruiken. Er waren enkele weken verstreken en mijn kleine lichaampje was al iets groter geworden. Ik was geboren als de kleinste in een gezin met allemaal oranje witte vachtjes.
Tot een bepaald moment had ik gedacht dat ik niet veel anders was. Dit veranderde toen de kleur van mijn pelsje een betekenis kreeg. Een negatieve gedachten gevormd door afwijzing en eenzaamheid. Alle mini mensen, zoals mijn moeder ze noemde, wilde spelen met mijn broers en zusjes. Mij lieten ze echter staan, oninteressant en een brenger van ongeluk. Het was niet dat ik het verstond wat ze zeiden, maar ik voelde hun afkeer wanneer ze naar me keken, een broertje of zusje van me pakten en weg gingen.
Het was maar kort dat ik mijn mede kittens kenden. Al snel waren ze allemaal uit mijn zicht, uit de doos waar ik met hen in had gezeten, verdwenen. De herinnering aan hen in mijn nog niet volgroeide kopje verwaterde net zo snel als de herinnering van mijn vorige reis. Het gevoel wat zich had genesteld in mijn hart, eenzaamheid en het gemis van hen, verdween echter niet. Ook al had ik mijn moeder met haar heerlijke vacht om tegen aan te kruipen, het gevoel vervloog niet geheel en liet me verlangen naar iets waarvan ik niet meer wist wat het was.

Op een gegeven moment, toen ik nog bij mijn moeder in de doos was, kwamen er mensen bij me kijken. Een van hen had vaag bekende glinsterende ogen en de meest warme zachte handen die je je bij een mens kon voorstellen. Haar stem had hoog maar hartelijk geklonken.
Een stel andere handen, ruwe en grove maar vreemd betrouwbaar, pakte me over. Een lage, diepe stem, met dezelfde hartelijkheid er in, sprak. De handen hielden me stevig vast terwijl ik wat lager werd gehouden en zes tal ogen keken me aan. Twee set bruine ogen en een set blauwe ogen, allemaal even verwonderd. De hoge stemmen van de mini mensen klonken en ze maakte een rare beweging met hun kop waarbij hun kin van hoog naar laag ging.
Als ik had geweten dat dit de laatste keer was dat ik mijn moeder zag had ik haar nog een lik gegeven over haar oor, of in haar poot gebeten om te laten weten dat ik haar dankbaar was voor bestaan.
Dit was jammer genoeg niet het geval aangezien ik door de betrouwbare handen op een zacht kussen werd gezet. Omringt door rare roze wanden met een onbekende geur. De kleur van de wanden vervaagde toen er iets boven mijn hoofd werd geplaatst en alles donker maakten, op een horizontale streep na. Op weg naar mijn nieuwe leven.

Vreemde geluiden, ongekende geuren en fel licht kwamen naar binnen door de horizontale streep. Het leek wel alsof het ding waar ik in zat, ik zal het voor het gemak mijn doos noemen, steeds schokten en licht vibreerden. Later in mijn leven kwam ik er achter dat dit gewoon een koffertje was en dat de mensen die gebruikte om mij te vervoeren. Dit wist ik op dat moment echter nog niet dus was het wel te noemen een aparte ervaring.
Enkele tijd ging voorbij terwijl ik niet wist wat mij overkwam tot de vibraties en de schokken stopten. Er klonken stemmen, dezelfde stemmen als daarvoor. Luid waren ze aan het praten, gevuld met enthousiasme. Uiteindelijk werd het muis stil en het enige wat ik hoorde was het gefrutsel aan het dak boven mij. Het bewoog en langzaam ging het omhoog waardoor het felle licht als een waterval naar binnen storten.

Het meisje
Het was op dit moment, het moment waarin mijn ogen zich tot spleetjes vormden door het licht, dat ik haar voor het eerst zag. Alsof ze werd omringt door licht keek ze me met haar glinsterende ogen aan. Een lieve, blije lach krulde om haar lippen en zorgde voor een warmhartige, vriendelijke uitstraling.
Het was een set ogen en een lach die leefde in een verre allang vervlogen herinnering. Een herinnering die ik mij nooit meer zal herinneren.
Wat echter wel helder was en bijzonder bekend aanvoelde, was het gevoel wat dit moment teweeg bracht, het gevoel van haar en haar aanblik.
‘Awww, een zwarte koneko!’ klonk haar hoge, twinkelige stem. Waarna ik met haar kleine, koud aanvoelende handen werd opgepakt en werd neer gelegd ter hoogte van haar sleutelbeenderen. De warmte opzoekende kroop ik een klein beetje naar boven tegen haar nek aan en krulde me op onder haar kin. De geur van vanille en de menselijke warmte omhelsde me.
En voor het eerst sinds ik weg was bij mijn moeder voelde ik me veilig en tevreden. Alsof ik iets terug had gevonden wat voor mij een lange tijd onvindbaar was geweest.