De eerste schooldag was voorbij, veel om over te praten had Anna niet. Haar helderblauwe ogen, die als een heldere spiegel naar de wereld keken, stonden nu bedenkelijk. Waarschijnlijk was Luna nog bezig met wat Legendarische Magiër zaken, waardoor ze langzaam de gangen afstruinde. Ergens hoopte ze haar trouwe vriend Sandy tegen te komen. Hij kon haar altijd kalmeren als het nodig was. Hij was dan ook de enige van het mannelijk geslacht die ze vrijwillig in de buurt liet. De meeste ging ze zo goed en kwaad als het kon uit de weg. Tot nu toe had ze nog geen lessen gehad van mannelijke leraren, al wist ze zelf ook wel dat daar snel genoeg verandering in zou komen. Haar ogen kneep ze tot spleetjes, waardoor er een lichte frons ontstond op haar voorhoofd. Langzaam kwam ze voor een deur tot stilstand, een deur die verrekte veel weg had van die van een bibliotheek. Voorzichtig opende ze de deur, om meteen begroet te worden bij plafondhoge kasten, met talloze boeken. Waarschijnlijk alles over magie, en machtige Magiërs. Alles dat van belang kon zijn om te weten. En alles was nogal veel. Voorzichtig baande ze een weg door de overvolle ruimte, om een soort logische strategie te vinden in de boeken. Het leek namelijk in haar ogen nog al rommelig door elkaar te staan. Hier en daar kon ze perkamentrollen zien. Ze bleef voor een boek staan, eentje die ging over fabeldieren. Haar Sand Spirit was wel een magisch wezen, maar niet zozeer moeilijk om mee om te gaan. Maar misschien kwam dat ook wel door haar moeder, die had haar de juiste waarde wel bijgebracht zodra ze haar beschermer kreeg. De halfdonkere ruimte, die zwakjes verlicht was door de kandelaren en kaarsen die hier en daar te vinden waren, zorgde voor lange schaduwen wanneer er een ander in de buurt was. Geschrokken keek het jonge meisje dan ook op, toen ze een langwerpige mannelijke schaduw op de grond zag. Vastbesloten om hem niet tegen het lijf te lopen draaide ze zich om en eindigde ze bij de wandkast die boeken over donkere magie hadden. Ze was zelf geen magiër die kennis had van donkere magie, en het ook niet gebruikte. Ze had al twee magiesoorten. Aarde en Woud. Al was haar woud duidelijk haar lievelingssoort om te gebruiken.

Al snel kwam Anna erachter dat ze de verkeerde kant op was gelopen. De mannelijke schaduw achtervolgde haar. Het achtervolgde haar zoals altijd. Met een trillerige zucht zette ze toch nog een paar passen van de kasten vandaan. Haar ogen zorgvuldig op alles behalve de man gericht. Zo casual mogelijk liep het meisje richting een andere grote kast, alsof ze niet op zoek was naar de boeken die daar stonden maar heel ergens anders. Ze had genoeg oefening gehad om het geloofwaardig over te laten komen. Toch leek de man haar niet zomaar met rust te laten, ze had stiekem gehoopt dat er een duidelijke stilte regel in de bieb zou gelden. 'Ben je de weg kwijt?' Klonk er kil, terwijl er een doffe plof van het net teruggeplaatste boek weerklonk. Het meisje gaf geen antwoord, ze beet alleen op haar lip voordat ze haar ogen nauwkeurig op de planken op haar ooghoogte richtte. 'Wel, heeft de kat je tong gestolen?' Vroeg de man uiteindelijk op dezelfde toon, waardoor het meisje even gestoord opkeek. Ze schudde haar hoofd enkel, waarna haar blik weggleed naar de andere torenhoge boekenkasten in deze schoolbibliotheek. Ze haalde haar schouders nog net niet op, voordat ze met een paar vluchtige passen zich uit de voeten maakte. Waar was Luna wanneer ze haar nodig had? Het meisje sloeg een ander gangpad in en botste bijna tegen een kast op. Half struikelend bleef het meisje staan, waarna ze verwonderd rond keek. Die kast had ze niet aan zien komen, hij was dan ook iets anders geplaatst dan de rest van de grote, robuuste boekenkasten. Zachtjes haalde ze haar neus op waarna ze haar weg vervolgde richting de uitgang, of dat was in ieder geval de bedoeling. Ze wist al lang niet meer welke paden ze was ingeslagen en welke weg het kortste terug was. Hopelijk was de lange man haar niet gevolgd, ze voelde zich nog altijd niet veilig in de buurt van mannen. Gek genoeg mocht ze Ronodan wel, naar haar nachtelijke bezoekje bij hem. Hij was anders, en anders was in dat geval goed geweest.

Heel even had het meisje het gevoel dat ze in een grote cirkel rondliep waardoor ze fronste, zeker toen ze ineens op dezelfde plek eindigde. Haar richtingsgevoel was helemaal van slag. Ze zou nu toch juist de uitgang op zijn gegaan en niet weer terug naar de lange man. Was hij magie aan het gebruiken? 'Zo we zien elkaar weer.' Klonk er waardoor ze waakzaam naar de man keek. Ze verdacht hem van het feit dat ze hier weer stond. Tegen haar vrije wil in. Waarschijnlijk een paar illusies. Ze zette ongemakkelijk een paar stappen terug. Hij was nu misschien vriendelijk maar het meisje dacht alleen maar aan haar hoop. Haar hoop om veilig bij Luna te zijn. 'Sorry van net, ik heb mijn dag niet, niet dat jij daar de dupe van moet zijn. Maar ben jij de weg kwijt?' Vroeg de man met een warme stem. Wantrouwend haalde het meisje haar schouders op. Ze durfde niet te spreken, bang dat haar stem er als een fluistering en heftig trillend zou klinken. 'Illusie?' Vroeg ze alleen op een zwak en angstig stemmetje waarna ze haar handen dichtkneep tot vuisten. Ze wou Sandy roepen, dan was ze tenminste veiliger. In ieder geval voor haar gevoel.

De man leek het half om half te ontkennen en toe te geven dat hij een illusie had gebruikt. Iets dat ervoor zorgde dat het meisje hem wantrouwend aankeek. 'Optisch bedrog zou ik het eerder noemen voor een nieuwe leerling als uzelf.' Het klonk enigszins vriendelijk al had het meisje nu al besloten hem te wantrouwen. Mannen waren niet te vertrouwen zeker niet als ze een vrije wil probeerde te beïnvloeden. Ze had helemaal niks met deze magiër te maken en dat wou ze zo houden ook. 'Wat voor boek zocht je eigenlijk? Misschien dat ik je kan helpen zoeken?' Vroeg de man, nu overduidelijk nieuwsgierig aan haar. Het meisje schudde verlegen maar kortaf haar hoofd. Ze wou zijn hulp niet, had het niet nodig. Ze was ook alleen maar gekomen om rond te kijken. Ze zocht niks specifieks. Nu, als ze dat wel deed zou ze het aan Luna vragen. Haar moeder kende ze tenminste en ze wist daar ook bij waar ze aan toe was. Ze had nog nooit, met uitzondering van Ronodan die ene nacht, een oprechte man tegen gekomen. Dus was het veiliger ze op een afstandje te houden.

De man was in haar ogen een creep. Ze wou het liefst ver uit zijn buurt blijven, veilig en alleen. Dan wist ze tenminste waar ze aan toe was, normaal gesproken kreeg ze al kriebels van het mannelijke geslacht alleen dit keer nog meer. Ze zou zo graag Ronodan in de buurt hebben, of beter nog Luna. Haar blauwe ogen keken naar de man waarna ze ongerust haar armen voor haar lichaam sloeg, dit deed ze op een beschermende manier. 'Goed dan. Als je de uitweg kunt vinden kun je verder gaan met waar je naar toe wilde.' Zei de man, waardoor het meisje hem een vragende blik gunde. Hij mocht een leraar zijn, dus ook meer rechten hebben maar hij was haar vader niet. Ze kon toch gewoon op vrije wil de bieb verlaten? Tenminste dat hoopte ze dan maar, ze zette ongerust en voorzichtig een stap naar achteren waarna ze vluchtig rondkeek. Was er niemand in de buurt die haar kon helpen? Ze stond er dus weer alleen voor. 'Ik denk dat je liegt,' mompelde het meisje op haar soprane en breekbare toon. Haar ogen richtte ze nu op de man zijn gezicht terwijl ze hem wantrouwend aankeek. Mannen spraken niet zo snel de waarheid, en zeker nadat hij haar niet weg had laten gaan toen ze dat wel wou, wist ze niet of ze wel op zijn woorden moest vertrouwen.

De man leek vriendelijk te glimlachen, maar dat stelde haar niet gerust. 'Dat mag zijn, maar je kunt gerust vertrekken als je wil.' De man liep toen ineens weg. Het meisje zuchtte opgelucht, maar dat was van korte duur. Een rare vogel kwam op haar af waardoor ze nerveus een stap achteruit zette. De reusachtige raaf sprak waardoor ze gespannen haar ogen sloot en beschermend haar armen om haar hoofd sloot en in elkaar kroop. Ze weigerde te luisteren naar zo'n wezen. 'Ga weg!' Piepte ze angstig uit. Nu zeker verlangend naar haar moeder. Zelfs de man van net had ze liever dan een eng uitziende donkere raaf die sprak. Ze haatte sprekende dieren die uit zichzelf contact met haar zochten zonder dat ze ze had uitgekozen. 'Sandy!' Riep het meisje wanhopig uit hopende dat haar Sand Spirit haar uit deze hachelijke situatie kon redden. Ze raakte hoe langer hoe meer in paniek. Ze probeerde de raafs stem uit haar hoofd te zetten. Raven konden misschien praten maar de meeste hadden een veel positievere energie. Deze duidelijk niet.

De raaf kwam dichterbij terwijl de mierzoete stem in haar oren bleef klinken. Ze sloeg haar handen ongemakkelijk voor haar oren terwijl ze bang afwachtte wat er ging gebeuren. Haar ogen had ze dichtgeknepen. 'Keer terug naar de schaduwen!' Klonk een bevelende stem, waarna het meisje met tranende ogen okeek. De raaf verdween langzaam weer naar de donkere plekken van de ruimte. 'Gaat het ben je gewond?' Vroeg de man vriendelijk nadat hij naar haar toe was gedraaid en door zijn benen gezakt. Het meisje kroop angstig ineens tegen de man aan en hield trillend zijn middel vast. Ze had zich niet erg bezeerd maar wel een beetje. Haar handen hadden zijn kleding stevig vast op een bijna krampachtige manier. Haar ademhaling kwam met horten en stoten, terwijl ze vermoeid haar trillende lichaam probeerde te ontspannen. 'Wat was dat?' Vroeg het meisje met zachte en trillende stem. Haar heldere stem wees erop dat ze muzikaal was aangelegd, alleen het was duidelijk niets voor haar om haar muzikaliteit te gebruiken. Ze was angstig en verlegen, waardoor ze een onzekere indruk kon maken.

Het trillende meisje voelde al warme grote handen op haar schouders. Al hielden die haar niet al te sterk vast. 'Dat was een schaduw wezen. Normaal huizen ze in de kerkers van het kasteel, maar deze heeft vast iets aan jouw gemerkt wat hij wel gebruiken kon.' Klonk een rustige en bezorgde stem. Het meisje kneep haar handen trillend nog steviger dicht. Ze was duidelijk van slag, haar ademhaling was snel en ondiep. Ze verstopte haar gezicht angstig in zijn kleding. Ze voelde een rustgevende beweging van een van de leraars vingers over haar schouder heen. 'Rustig maar, dat wezen is weg en die zal zich voorlopig niet meer laten zien. Er zijn er vele van en vele soorten, maar voor nu ben je weer veilig.' Vervolgde de man, waardoor het meisje even verward opkeek. De tranen biggelden nog over haar wangen en ze ontspande vermoeid. 'Nu?' Mompelde ze verward, het duurde even voordat haar paniekerige gedachten zouden kalmeren en zijn woorden haar door zouden dringen.

De sterke handen bleven enorm voorzichtig over haar schouders wrijven. Waardoor het meisje zo diep mogelijk in bleef ademen. Haar handen trilden nog waardoor ze wanhopig iets dichter tegen de man aankroop. De zwarte en rode vonken lieten haar schrikken maar ze kon haar handen nauwelijks openen. Ze keek vermoeid en bang de man aan. Ronodan of Luna zouden haar vast kunnen helpen. Luna omdat ze haar moeder was en Ronodan omdat hij haar op de een of andere manier gerust wist te stellen. 'Nu ga ik je als je tenminste wil sterker maken en je meer zelfvertrouwen.' Zei de man nu rustig en beheerst waardoor het meisje hem een wantrouwende blik gaf. Net had hij nog boos geleken waardoor ze dichter tegen hem aan kroop. 'Als mama er mee eens is.' Mompelde ze onzeker. Haar vingers waren wit gekleurd en verkrampt in haar manier van vasthouden. Angstig sloot het meisje haar ogen en murmelde ze zachtjes en vermoeid. Haar angstaanval had haar klaarblijkelijk uitgeput.

De lange man knikte waardoor het meisje langzaam meer ontspande. Haar handen trilden nog en waren nog wit weg getrokken en ze kroop daardoor wanhopig in de bescherming die de man bood. 'Goed, vraag haar maar. Ik voel dat je ook woud magir bezit dus kan ik je misschien nog wat spreuken leren die helpen kunnen je angsten te verminderen zodat je ze mogelijk kan negeren. Het zal hard en lang worden, maar ik geloof in je dat je het kan.' Zei hij waarna hij warm naar haar glimlachte. Het meisje keek hem met een vermoeide blik aan terwijl ze een waterig glimlachje op haar lippen zette. 'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Master Iro. Als je mij later komt opzoeken zijn mijn vertrekken op de tweede verdieping direct na de trap.' Het meisje knikte alleen in reactie en om te tonen dat ze hem had gehoord. Haar zachte soprane stem antwoorde moeizaam en vermoeid. 'Anna,' waarna ze haar ogen sloot en tegen de man aanleunde.

De leraar leek er geen problemen mee te hebben dat ze hem als ondersteuning gebruikte. Ze was gewoon ook erg moe en was nog lichtelijk van slag door haar aanvaring met de raaf. Haar blauwe ogen richtte ze afwezig op de man zodra ze zijn stem hoorde. 'Zal ik je terug naar Luna brengen Anna?' Vroeg Iro zachtjes waardoor het meisje alleen knikte. Haar richtingsgevoel was door zijn magie gebruik ook verward. Ze wist simpelweg niet meer waar ze heen moest en hoe ze terug bij Luna moest komen. Ze zuchtte zachtjes en sloot vermoeid haar ogen. Haar onrustige nachten, ondanks Luna's hulp leken duidelijk invloed op haar te hebben. 'Ja graag,' fluisterde het meisje waarna ze voorzichtig op haar lip beet. 'Meneer?' Murmelde ze onzeker terwijl ze wat trildde. 'Ik..De..' Begon ze onhandig en onwennig. Ze had immers de pijn verzwegen en nu ze meer bewoog nam die ook toe. Ze had hem er niet op durven aanspreken, waardoor ze hem met een ongemakkelijke blik aanstaarde.

De man tilde haar meteen op terwijl hij op stond. Ze was dan eigenlijk ook nog wat te licht en klein voor haar leeftijd. Ontspannen leunde het meisje tegen hem aan, waarna ze voorzichtig bewoog. Ze voelde een steek in een van haar armen waardoor haar gezicht wat vertrok en haar houding verstijfde. 'Wat is er Anna?' Vroeg de man vriendelijk waardoor het meisje langzaam mompelde zonder op te kijken waardoor het geluid verloren ging in de bovenkleding van de leraar. 'Mijn arm doet zeer,' haar stem had breekbaar geklonken, tenminste zovee het te verstaan was. De rustige passen van de man deinde haar bijna in slaap. Dat terwijl ze haar best deed wakker te blijven.

Er prikten ogen in haar rug waardoor het meisje verward op keek. Ze hield er niet van aangestaard te worden waardoor ze trillend haar gezicht weer verborg. Zo kon niemand haar zien, toch? De rustige passen die de man nam hadden haar enorm slaperig gemaakt waardoor het meisje slaperig bewoog. Ze had dan ook een drukke dag op school gehad en samen met de angst die ze had ervaren had het er voor gezorgd dat ze uitgeput was. 'Hou nog even vol, we zijn er zo, dan kan Luna je nakijken.' Zei de man terwijl hij verder liep. Het meisje reageerde inmiddels niet meer, ze was duidelijk in slaap gevallen.