Haar blauwe ogen liet ze ten alle tijden bijna om Luna gericht. Ondanks ze de vrouw volkomen vertrouwde, was ze nog steeds angstig. Ze hield het theezakje in haar hand geklemt. De fluitketel begon te fluiten waardoor het meisje geschrokken haar blik naar de keuken wende. De kommetjes op tafel werden gevuld met heet water. De ketel werd op de haard gezet waar het vuur nu gedoofd was. Haar moeder was al aan tafel gaan zitten en was bezig met haar theezakje in het water te dompelen. Langzaam ging het meisje ook zitten en haalde het theezakje uit de verpakking. Net op het moment dat ze het zakje in het water liet zakken sprak haar moeder haar weer aan. 'Anna herinner jij je de docent van gisteren nog?' Vroeg haar moeder even vriendelijk als altijd aan haar. Ze keek even naar haar handen die ineens heel interessant waren. Ze voelde haar moeders ogen in haar gezicht prikken waardoor ze ongemakkelijk op haar wang beet. 'Ja?' Murmelde ze voorzichtig. 'Hij wilde je toch wat woud magie aan leren? Ik hem ingestemd, maar die bijlessen moeten wel goed ingeroosterd worden. Daar vertrouw ik op. Maar als het je te veel wordt moet je het wel aangeven.' Verklaarde haar moeder met een kleine glimlach op haar gezicht. Het meisje knikte alleen waarna ze het theezakje uit haar kommetje haalde. Zwijgzaam als altijd.

Haar moeder leek haar onrust wel op te merken maar zei er gelukkig niets over. Ze deed wat suiker in haar thee terwijl Anna zwijgzaam toekeek. Haar grote blauwe ogen gleden langs Luna terwijl ze rustig en diep adem haalde. Ze knikte alleen bij haar moeders laatste woorden. Niet zoveel woorden nodig hebbende om duidelijk te maken dat ze het begrepen had. Master Iro, was op zich een aardige man en dus niet vreselijk om les van te hebben maar ze was er niet totaal gerust op. Langzaam nam ze een voorzichtig slokje van de nog warme thee voordat ze naar haar moeder tuurde. Ze wist niet wat er verwacht werd en wanneer ze Iro tegen zou komen. 'Goed zo, ik moet zo naar een vergadering en ik ben bang dat het wel een tijdje gaat duren, lieverd. Maar als je me toch dringend nodig hebt stuur Sandy maar naar me toe okay?' Zei Luna waarna het meisje knikte. 'Doe de groeten aan Ronodan als je hem ziet.' Murmelde het meisje, zich nog herinnerend dat de man.'voor haar had gezorgd na een nachtmerrie. Het meisje dronk zo snel mogelijk haar thee op voordat ze naar haar kamer vertrok en zich omkleedde. 'Dan ga ik nu naar hem toe,' zei ze zachtjes voordat ze stilletjes de deur opende en haar moeder nog een blik gunde. 'Tot zo mama,' fluisterde ze voordat ze de deur sloot en naar beneden liep. Ze zocht onmiddellijk naar Master Iro.

Haar handen had ze tot vuisten gebald terwijl ze rustig verder liep. Ze was er niet blij mee zomaar ineens alleen te zijn. Daarbij vertrouwde ze Master Iro wel, alleen hield ze er niet echt van om zomaar met hem alleen te zijn. Normaal gesproken waren in een les meerdere leerlingen aanwezig, tenzij het ergens een bijles voor was. Hij zou vast wel in staat zijn goede lessen te geven, immers was hij niet voor niets leraar op de grote school. Er waren genoeg andere volwassenen die de desbetreffende rol op zich konden nemen maar gewoon net niet genoeg wisten over magie om het ook daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Het meisje kwam langzaam tot stilstand toen ze de roodharige man al zag. Haar ogen gleden langs de omgeving, terwijl ze heel voorzichtig dichterbij kwam. Bang om een verkeerde beweging te maken en hem te laten schrikken. Ze wou niets doen om een boze reactie uit te lokken. Daarbij was ze angstig dat hij toch een keer niet onder controle was en zijn emoties gewoon hun ding liet doen. Wat zou kunnen resulteren in slaag. 'Master Iro?' Vroeg het meisje zachtjes, haar stem trillend en bijna onverstaanbaar. Heel even richtte ze haar blik op haar handen voordat ze hem weer aankeek.

De man leek haar al opgemerkt te hebben voordat ze daadwerkelijk voor hem stond. Hij negeerde haar enkel, dat idee kreeg ze tenminste van hem. Zijn grote gestalte baarde haar nog steeds zorgen waardoor ze niet totaal op haar gemak bleef staan. Het liefst zou ze weer zo snel mogelijk terug naar haar moeder lopen, om maar niet te hoeven trainen met hem. Een hele les alleen met haar man, dat was iets vanuit haar nachtmerries. Toch schraapte ze genoeg moed bij elkaar om hem aan te spreken, al was het wel op een onzekere en trillende toon, bijna haperend of stotterend. Het boek werd met een klap dicht geslagen waardoor ze bijna weg sprong. Haar blauwe ogen gleden angstig naar de man en weer naar de grond terwijl ze gespannen haar kaken op elkaar drukte. Met een kille en afstandelijke blik keek de man naar haar waarna hij zijn boek liet verdwijnen in de schaduwen, in ieder geval een wapen minder. Hij zou toch niet op het laatste moment besluiten dat hij zijn tijd beter anders kon verdelen en haar proberen te kwetsen, fysiek of emotioneel. Het kleine glimlachje op zijn gezicht werd nauwelijks geregistreerd door het meisje terwijl ze haar handen ongemakkelijk tot vuisten had geknepen en die in een bepaald ritme weer ontspande voordat ze hen weer aanspanden. Zijn hand verscheen weer uit de schaduwen waarna hij haar aansprak. 'Zo daar zijn we dan. Zullen we maar?' Het meisje knikte langzaam terwijl ze twijfelend een paar stappen terug zette om de man de ruimte te geven. Haar blauwe ogen keken gekweld naar de man, waarna ze een rilling onderdrukte en naar de grond keek. Inmiddels was hij ook opgestaan en maakte hij aanstalten om de zaal uit te lopen waardoor het meisje geen andere keuze had dan hem te volgen.

Ze volgde naar een kleine aarzeling Master Iro richting het grasveld. Haar blauwe ogen hield ze op de grond gericht zodat ze in de menigte op kon gaan, dat hoopte ze tenminste. Het werkte natuurlijk niet altijd. Ze stonden voordat ze het wist in het midden van het veld, zodat ze genoeg oefenruimte hadden maar ze ook minder snel opvielen en gestroord werden. Het meisje bleef op zoveel mogelijk afstand van hem staan. Nog steeds niet helemaal zeker van de zaak. 'Heb je wel eens met je woud magie ietd gedaan?' Vroeg de man zacht en vriendelijk aan haar. De enige leraar die haar iets van woud magie kon bijbrengen. Langzaam knikte ze maar veel meer reactie kreeg hij niet. Als leraar zou ze hem respect geven maar hardop praten vond ze niet altijd even prettig. De man keek haar aan waardoor ze haar ogen meteen op het gras richtte, zonder dat ze het besefte. Het was een automatisme.