Met gehaaste passen dribbelde de jonge vrouw van de trappen af. Een bruine border collie dribbelde met haar mee. Ze was nog bezig met haar lange zwarte haar in een staart te knoppen en haar donkerblauwe bodywarmer hing nog over haar arm. Ze was te laat. Ze was te laat! Voor haar eerste les! Die ze zelf zou geven! Typisch Roxanne Had Richard gegrinnikt vanonder de lakens. Ze had hem met liefde uit bed willen douwen, maar helaas, dat zou ze toch verloren hebben en zou ze met haar eigen billen op de koude tegelvloer beland zijn. Nu nog wel een kale koude tegelvloer, maar het zou niet lang meer duren voor Roxanne haar persoonlijke vertrekken op de lerarenetage helemaal ingericht en aangekleed had. Het was ook allemaal een hele verhuizing geweest natuurlijk. Een hoop chaos in de laatste paar weken. Dan was het ook niet gek dat je je voor de eerste les die je zou gaan geven versliep.

Gelukkig wist ze ongeveer waar ze heen moest. Met gehaaste pas liep ze door de hallen van het grote kasteel, op de voet gevolgd door haar trouwe bruine viervoeter, die zich hopelijk ging gedragen. En hopelijk ging haar klas zich ook gedragen. Eerste les. Wat een spanning. Nee het ging helemaal goed komen. Het was enkel de introductie. Even voorstellen. Rondleidinkje. Wat regeltjes en de les planning. No biggie. No problemo. Ze was alleen maar te laat. Alsof iemand dat zou merken. Wat had ze ook al weer in de note gezet? Verzamelen bij de stallen? Er stond niks in dat ze daar al zou zijn toch? Nah, niemand zou het door hebben. Gewoon doen alsof het zo hoort.

Het was nog aardig fris buiten, zo vroeg in de ochtend en de witte damp wolkjes bliezen van haar af. Het drassige gras maakte haar thermolaarzen vochtig, maar haar tenen waren nog heerlijk warm. Het vroege voorjaar begon gelukkig wel al. Vogels floten hun ochtend lied ver in het donkere woud en Roxanne haar blik werd getrokken door de nog wat kalende bomen. Nieuwsgierig naar alle creatures die ze daar ook zeker zou kunnen vinden. Misschien moest ze daar ook maar eens een lesje plannen. Weerwolven les ofzo... een nachtje kamperen bij volle maan. Ze begon al te grijnzen bij dat idee.

Toen de jonge vrouw, met een glimlach, bij de stallen aan kwam zag ze al een aantal van de leerlingen staan.  “Iedereen die voor verzorging van Fabeldieren introductie les is gekomen, graag even verzamelen bij mij!” Met twee vuisten op haar heupen keek ze geduldig toe tot iedereen bij haar kwam staan. Naast. De bruine border collie kwam naast haar voeten liggen en keek met z’n tong uit z’n bek hijgend om zich heen “Goeiemorgen allemaal! Fijn dat jullie er zijn! Welkom bij de introductie les.” ze keek elke leerling om de beurt met een grijns aan. “Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Roxanne Heart. Noem mij maar whatever you like. Miss Roxanne, Miss Heart, Roxanne, alles is prima. Ik ben jullie nieuwe lerares VvF. Dit hier is mijn hond” ze knikte even richting Gyp. ”Hij hoort bij het meubilair in mijn lessen. Hij is niet hier om vertroetelt te worden. Ik wil jullie vriendelijk vragen om hem dan ook vooral met rust te laten, alvast bedankt.” Ze haalde een perkament uit haar tas, die ze naast zich op de grond had gezet, met de presentie lijst. ”Eens kijken. We hebben zo meteen zat tijd voor vragen aan mij, maar het lijkt me wel een leuk idee als iedereen zich even voorstelt als ik je naam noem. Misschien kun je wat over jezelf vertellen? Wat je ervaringen zijn met fabeldieren, of huisdieren? Zo leren we elkaar allemaal meteen een beetje kennen,” Roxanne noemde elke naam op, vinkte hun presentie af en gaf ze elk de tijd om zich voor te stellen.

Een ochtendmens, iemand die vol plezier in de ochtend uit zijn bed stapte en met een vrolijke glimlach zijn dagelijkse activiteiten begon, zoals een ontbijtje maken, een lekker bakje koffie en niet vergeten; de krant mooi opgevouwen op de tafel. Een prachtig ochtendritueel, al dan niet het perfecte. Maar dat was dus niet iets wat ooit bij de blondharige jongen genaamd Damian Hoshina ging gebeuren. De jongen met het grote litteken dat zijn gezicht sierde, sliep met een been bungelend uit bed terwijl de kerel zelf gigantische snurkgeluiden produceerde uit zijn keel die je kon vergelijken met een machine die bomen moest afzagen. Gelukkig werd dat onmenselijke geluid stopgezet door het luide gebiep van zijn wekker die afging. Zijn vuist ging als automatisme naar de wekker en hij sloeg er op, wanneer het ding meteen stil werd. Zijn tante had hem een duurzame wekker gekocht, wetende dat menig andere wekker zou gesneuveld zijn onder de impact van zijn vuist. Arme wekkers. De blondharige jongen geeuwde geïrriteerd, hoe hij dat flikte is ook voor mij een vraag, maar zijn gaap klonk alleszins alles behalve vrolijk.
Het duurde een kwartier voor Damian eindelijk uit zijn bed was gerold en nu had hij de gordijnen van zijn raam opengetrokken en luidkeels geprotesteerd omdat het gewoon té veel licht was voor hem om aan gewend te worden, dus de gordijnen werden weer met een nijdige trek dichtgetrokken. Dan maar in het donker alles bij elkaar zoeken. Wat voor Damian bij elkaar zoeken, was kleding, zich verfrissen om dan meteen naar de grote zaal te vertrekken, ook al had hij geen honger. Misschien was er zalm te vinden voor tussen zijn broodje deze ochtend.

Zijn ogen gleden over het voedsel dat ze serveerden in de grote zaal en tot zijn grote vreugde vond hij van die flinterdunne schelletjes zalm voor tussen zijn mini broodje wat zijn ontbijt moest voorstellen. De blondharige jongen legde twee flinterdunne schelletjes tussen zijn minibroodje en stak het in zijn mond om het onderweg op te eten. Zo veel tijd had hij immers niet meer sinds hij alles behalve een ochtendmens was. Hij begon zelfs aan zichzelf te twijfelen of hij wel werkelijk mens was, want de schaduw lag hem veel beter dan de vlakke zon die nu scheen. Hij was gedwongen zijn ogen fijn te knijpen om te wennen aan het licht terwijl hij zijn weg baande door het grasveld, zijn broodje zalm met minihapjes opetende. Zijn blauwe ogen leken te glinsteren van zodra hij eindelijk gewend was geraakt aan het licht. Hij was aan de stallen geraakt en hij ging gewoonweg bij het groepje staan dat er al stond. “Iedereen die voor verzorging van Fabeldieren introductie les is gekomen, graag even verzamelen bij mij!” God, dacht hij even tijd te hebben zijn broodje zalm serieus te kunnen eten, was hij gedwongen het in één keer in zijn mond te proppen, wat als resultaat gaf dat de jongen moeizaam kauwend met bolle wangen er fronsend bijstond, rug naar Miss Roxanne gericht tot zijn broodje eindelijk op was. Moeizaam slikte hij de veel te grote brok door en werd hij quasi instant misselijk, wat hem dus vreselijk geïrriteerd maakte. Met een vreselijk humeurige kop ging hij bij Miss Roxanne staan, de kruimels van zijn kaak vegende. “Goeiemorgen allemaal! Fijn dat jullie er zijn! Welkom bij de introductie les.” ze keek elke leerling om de beurt met een grijns aan, die Damian mooi beantwoordde met zijn prachtige humeurige expressie, want verder had de jongen geen intentie om vrolijk te kijken tijdens deze les.

Waarom was hij hier zelfs? Hij hoorde zijn bed tot hier roepen en nonchalant stak hij zijn handen in de achterzakken van zijn jeansbroek die langzamerhand versleten begon te worden. Dat zag je vooral aan het feit dat zijn jeansbroek ook gewoonweg compleet was opgengescheurd aan zijn knieën. “Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Roxanne Heart. Noem mij maar whatever you like. Miss Roxanne, Miss Heart, Roxanne, alles is prima. Ik ben jullie nieuwe lerares VvF. Dit hier is mijn hond” Zijn blik viel kort op de hond die bij Roxanne hoorde kennelijk. ”Hij hoort bij het meubilair in mijn lessen. Hij is niet hier om vertroetelt te worden. Ik wil jullie vriendelijk vragen om hem dan ook vooral met rust te laten, alvast bedankt.” No way dat hij dat ding ooit zou aanraken, dus daar ging hij al ‘pluspunten’ voor scoren.

”Eens kijken. We hebben zo meteen zat tijd voor vragen aan mij, maar het lijkt me wel een leuk idee als iedereen zich even voorstelt als ik je naam noem. Misschien kun je wat over jezelf vertellen? Wat je ervaringen zijn met fabeldieren, of huisdieren? Zo leren we elkaar allemaal meteen een beetje kennen,” toen hij zag dat werkelijk niemand zijn mond opentrok, of misschien lag het aan hem voor te snel te zijn, schraapte hij zijn keel en begon hij te spreken: “Mijn naam is Damian Hoshina, ik ben 18 jaar en ik heb zero ervaring met fabeldieren. Ik heb geen huisdier maar misschien neem ik er ooit wel eentje, geen idee,” sprak hij met een nadenkende frons en na zijn kleine introductie sloeg hij zijn armen over elkaar voor zijn borstkas en keek hij afwachtend voor zich uit, misschien een beetje in gedachten verzonken.

Pfieuw. Het werkte. Niemand had door dat Roxanne gewoon te laat was. Of niemand kon het iets boeien. Helemaal mooi. Helemaal prima. En nu moest ze het los gaan laten dat ze het weer bijna voor zichzelf verprutst had. Ze riep iedereen bij zich, wat sommige nog aardig moeilijk af leek te gaan. Een roodharige meisje liet zich op een hooibaal vallen. Een blonde jongen bleef gewoon met zijn rug naar haar toe staan en sommige andere hielden overduidelijk hun afstand. “Kom eens wat dichterbij jongens, we bijten niet. Jij daar, draai je eens om. En juffrouw, wat is je naam? Zou je van die hooibaal af willen komen en er ook gewoon bij willen komen staan? Goed. Dan kan ik beginnen.”
Ze begon met zichzelf en Gyp voor te stellen. Al noemde ze bewust de naam van de hond niet. Zou je net zien dat iedereen constant z’n naam zou gaan roepen om zijn aandacht te trekken. How about no?

Ze had de presentie lijst erbij gepakt en voorgesteld dat iedereen zich even zou voorstellen. Het duurde wel geteld 2 seconde voor de eerste zichzelf voorstelde. Wat een enthousiasme. Dat was een goed teken, bedacht Roxanne glimlachend. Damian Hoshina was de eerste die zichzelf voorstelde. Al was het niet met veel flair. Eerder een beetje ongeïnteresseerd. Hij was vast met het verkeerde been uit bed gestapt… Opeens viel haar het litteken op het gezicht van de knul op. Dat moest vast pijn gedaan hebben! Die chagrijnige frons leek opeens een stuk logischer. “Welkom Damian. Als je ooit huisdier plannen hebt, ben je altijd welkom om langs m’n kantoor te komen,” glimlachte ze “Ik ken nog wel een paar goede adresjes.”
De volgende was Olivier Hewley. Een jongeman with a smashing mustache *wbw* die wat vrolijker leek te zijn dan zijn voorganger. Hij glimlachte vriendelijk en Roxanne glimlachte vriendelijk terug “Ik heb geen papegaaienles in mijn planning staan jammer genoeg. Maar ik kan je wel beloven dat er een aantal vogel lessen aan zitten te komen.”
Mayla, de volgende leerling die zich voorstelde, kende Roxanne al. Ze had de jongedame al eerder gezien op de gangen. Samen met haar fairy draakje, Chibi. En ze was direct geïntrigeerd geraakt door de band die ze met het fabelwezentje had. “Welkom Mayla, en welkom Chibi natuurlijk. Fijn dat je er bent. Een leerling met een beetje ervaring is altijd een leuke afwisseling.” glimlachte ze naar het meisje.
Miss let’s drop dead in straw and don’t pay any attention was als volgende aan de beurt en het was duidelijk te zien aan Roxanne’s gezichtsuitdrukking dat ze niet heel blij was met de attitude van Hayden. “Welkom Hayden.” Was het enige wat ze te zeggen had voor ze de volgende naam opnoemde en luisterde naar wat Nathaniël te zeggen had. Hij was al de 3de die niet heel veel interesse leek te tonen. Het stoorde Roxanne toch wel lichtelijk want dan zou ze toch haast voor niks gekomen zijn. Gelukkig waren Mayla, en hopelijk Olivier ook, enthousiast genoeg. Nog voor Nathaniël was uitgesproken knipte Roxanne opeens een keer fel in haar vingers richting Hayden. “Hayden. Opletten. Als ik praat, of als iemand anders een beurt heeft gekregen om te praten ben jij stil. Begrepen?” Ze draaide haar blik weer op Nathaniël en had weer een instant expressie verandering toen ze hem een vriendelijke glimlach schonk. “Welkom Nathaniël. Ik hoop je vaker in mijn lessen te zien. Dan zal ik die ervaring wel voor je veranderen.”
Als laatste kwam de knul die inmiddels behoorlijk leeg uit zijn ogen staarde. Ook zijn interesse leek ver te zoeken. Vooral na die laatste zin van hem. Blijkbaar was het de vorige leraar vvf niet gelukt om het vak interessant te maken voor deze knul. Hij kwam ook wel wat typisch op haar over en het zou haar niks verbazen als ook zij er een hele kluit aan zou gaan krijgen. “Welkom Shia. Wat voor Hollandse herder is Aki? Ruwhaar, langhaar of korthaar?” vroeg ze oprecht geïnteresseerd. Als ze een fangirl was geweest? She’d be like, totally all over Shia! Want alle goden wisten hoe dol Roxanne was op honden.

Iedereen was geweest. Iedereen had zich voorgesteld. En de brede glimlach van Roxanne, die ze had aan het begin van de les, was inmiddels ook al wat afgekoeld. “Goed, nu iedereen zich heeft voorgesteld kunnen we beginnen. En ik wil eigenlijk beginnen met een aantal regeltjes.” Haar blauwe ogen gleden langs alle gezichten in dat pauze moment. “Ik kom hier niet voor mezelf. Ik kom hier niet omdat ik “betaald” wordt. Ik kom hier niet omdat het zulk mooi weer is. Ik kom hier voor jullie, zodat ik met jullie mijn kennis kan delen. Wat je met die kennis doet moet je uiteindelijk zelf weten. Ik hoop natuurlijk op iets goed. Ik ben niet van plan om fabeldier villains van jullie te maken.” en ze glimlachte even. Het was misschien wat streng zo direct, maar ze probeerde het wel luchtig te houden. “Maar, dat betekent wel dat ik een zekere motivatie en inzet van jullie kant verwacht. Ik sta hier niet voor de kat z’n ***. Dus wie denkt zijn of haar tijd hier staat te verdoen kan nu beter omdraaien en weggaan.” Ze keek iedereen nog een keer om de beurt aan en liet haar blik iets langer op Hayden rusten. “However! Wie nu denkt makkelijk onder de les uit te kunnen komen kan dat mooi vergeten. Dat is geen excuse om nu weg te gaan. Ik geef strafpunten én strafwerk op als dat moet. Ik ben werkelijk waar een hele makkelijke. Doe je normaal mee in de les. Kom je je afspraken na en maak je goed je huiswerk, kan ik erg aardig en flexibel zijn. Wordt er niet naar me geluisterd, of loop je de kantjes er van af? Dan ben ik niet meer zo lief. Heb je respect voor mij? Dan heb ik respect voor jouw. Ik hoop dat dit duidelijk is voor iedereen?”

Ze borg de namenlijst op in haar tas en klapte vervolgens in haar handen. “Mooi. Laten we beginnen met de rondleiding. Er zijn nog wel meer regels, maar die leg ik tijdens de hele introductie wel uit. Als iemand een vraag heeft, stel deze dan vooral.” De jonge lerares rommelde vervolgens weer in haar tas en haalde er een grote bos sleutels uit. “Follow me please.” glimlachend ging Roxanne ging de leerlingen voor en liep naar de grote deur van de stallen. “Ik neem aan dat iedereen wel eens in de stallen is geweest? Zo niet, dan kun je nu even een kijkje nemen,” Met een rinkelend geluid van de vele sleutels opende ze de deuren en liep de lichtelijk stoffige ruimte binnen. En terwijl ze verder naar binnen liep en iedereen de kans gaf om een kijkje te nemen vertelde ze rustig verder. “Deze stallen zijn voor de leerlingen. Over het algemeen zijn die grote deuren ook open. Maar omdat wij vandaag de eerste zijn was de deur nog op slot. Deze deuren gaan ‘s nachts dicht. Onthoud dat goed. In dit gedeelte van de stallen kun je dan ook alle huisdieren vinden die jullie klasgenoten, of misschien jullie zelf wel, niet in op de etages kunnen houden. Ik doe ook verder niks met deze dieren, want ze zijn simpel weg niet van mij.” Al vertellend liep ze kalmpjes aan verder naar achter, waar zich nog zo’n grote deur bevond. Aan de deur hing een bordje, die Roxanne op haar eerste dag daar had opgehangen, met de volgende mededeling. Verboden toegang voor leerlingen. Alleen onder begeleiding. Roxanne ging voor de deur staan en wachtte geduldig tot iedereen langzaamaan weer bij haar was komen staan. “Olivier. Kun jij voor mij voorlezen wat er op deze deur staat? En kan iemand mij vertellen waarom dit op deze deur hangt?” Vroeg ze de klas met een lichte glimlach. Eens zien of ze de regels snapte.

Hij had gelukkig zijn broodje nog net op tijd naar binnen gewerkt toen er van hem werd gevraagd om zich om te draaien. Moeizaam kauwend keek hij naar de leerkracht en slikte hij de inhoud die hij net in zijn mond had gepropt door. Daarom was het nooit een goed idee voor hem om in de ochtend te eten, want het opkrijgen op tijd kreeg hij toch niet en een ochtendmens was hij allesbehalve. Net toen Damian klaar was met zijn kleine uitleg, van zichzelf voorstellen, bleef zijn gezicht op stand chagrijnig staan, gewoon omdat het nog ochtend was en de zon veel te hard scheen naar zijn zin. “Welkom Damian. Als je ooit huisdier plannen hebt, ben je altijd welkom om langs m’n kantoor te komen,” glimlachte ze “Ik ken nog wel een paar goede adresjes.” Damian knikte hierbij droogjes om dan half op te schrikken toen er iemand aan hem ging hangen, letterlijk. Zijn blauwe ogen gingen verschrikt naar omlaag en daar zag hij dan, een roodharige meid met lange haren aan hem plakken, miepend dat het nog vroeg was. Zijn aandacht ging niet meer uit naar de anderen die zich voorstelden. Hij hoorde nog vaag dat de de ene Shia heette en de andere Nathaniël, maar dat boeide hem niet. Zijn ogen gingen kort naar Olivier om dan naar Hayden te gaan die een mini uitbrander had gekregen van Miss Roxanne. Het liefst werd hij nu losgelaten en hij knuffelde de roodharige meid wat awkward terug voor hij zich uit de omhelzing wurmde en een beetje bij die Shia kerel ging staan op acceptabele afstand van hem, want bah, mensen, bah, contact. Hij wilde naar zijn bed en zeker nu mister regenboogpoeperige Olivier hier ook was, het maakte hem humeurig, correctie, hij maakte hem humeurig.

De glimlach die de leerkracht op haar gelaat had gehad, was al stukken gemindert dan van in het begin, Damian keek er gewoon wat naar, niet echt geïnteresseerd en zijn uitdrukking was verveeld. “Goed, nu iedereen zich heeft voorgesteld kunnen we beginnen. En ik wil eigenlijk beginnen met een aantal regeltjes.” Regels, bah, daar ging zijn aandacht al, maar zijn blauwe ogen bleven rusten op het gezicht van Miss Roxanne, terwijl ze haar uitleg deed over dat ze hier was voor hen en yadda yadda yadda, de algemene uitleg die zowat elke leerkracht gaf als hij of zij nieuw was, niets speciaals. Daarna begon ze over inzet en motivatie en like hell dat hij die ging geven op dit moment. Als het nu avond was geweest, dan had hij wel wat meer fut gehad, maar dat was nu dus niet het geval. Hierna ging het over respect geven en terugkrijgen en Damian knikte er gewoon op, hij was te lui om zijn stembanden te gebruiken. De leerkracht borg haar papieren op en ze liep naar de stallen, hij volgde haar na een tijdje en trok zijn neus op bij de stank van de plek. Het had een benauwde geur en hierdoor was hij gedwongen te gaan puffen omdat hij hier voor geen meter serieus kon ademen. Nog voor hij pufte kon je zijn adem kort horen piepen, maar dat was alweer opgelost nadat hij zijn puffer had gebruikt. Met een verveelde uitdrukking stak hij het ding weer in zijn tas en hij luisterde terwijl hij de leerkracht volgde. Ze hielden weer halt, dit keer bij een deur waar een bord aan hing van verboden toegang voor leerlingen zonder toezicht. Zijn ogen gleden kort naar een draak die hier zat en eventjes was er een glimlach op zijn gelaat verschenen, die al snel weer verdween van zodra Miss Roxanne begon te spreken. De blondharige jongen richtte zich weer op de les. “Olivier. Kun jij voor mij voorlezen wat er op deze deur staat? En kan iemand mij vertellen waarom dit op deze deur hangt?” Damian kruiste zijn armen en bleef staan. Serieus? Mensen konden heus wel lezen en als ze dat niet konden dan hadden ze pech, serieus. “Staat er toch duidelijk. Verboden toegang voor leerlingen zonder begeleiding, dus alleen onder toezicht van een volwassene, stagiair of leerkracht, mag je hier achter de deuren komen. Als mensen dit niet kunnen lezen, zijn ze achterlijk,” sprak hij met een serieuze toon terwijl hij zijn blik gericht had op de leerkracht VVF. Hij had geen zin gehad om te wachten tot mister Olivier Hewley had geantwoordt.