Seth hield van de lente. Ze had altijd al van de lente gehouden. Winter was vermoeiend en zwaar: Jagen was lastig en ze de extra lagen kleding die ze nodig had om warm te blijven belemmerde haar enorm. Hoewel ze nog steeds een jasje over haar kleding aan moest om het niet koud te hebben, voelde ze zich een stuk lichter terwijl ze door het gras trippelde. De ballerina's aan haar voeten voelden vreemd: Ze had nog nooit schoenen van deze stoffen gedragen, maar ze waren wel schattig. En goedkoop. Dat was ook fijn.

Genietend van de zon en de zachte wind in haar rug, liep Seth het grasveld over. Hier en daar zaten leerlingen, sommigen omringd door opengeslagen boeken en anderen lachend en dollend in hun tussenuren. Seths eindlocatie lag echter een stukje verderop. Sinds ze op Starshine Academy aangekomen was, had ze al snel gemerkt dat ze deze plek erg fijn vond. Als de technologie van het kasteel haar te veel werd, kon ze hier tot rust komen. Het was alsof ze op deze plek een stapje terug in de tijd kon doen. Seth was op weg naar de stallen.

Ze werd begroet door gehinnik. De paarden en magische wezens die in de stallen stonden hadden haar komst al enige tijd door en stonden geduldig op haar te wachten. Met een stralende glimlach op haar gezicht liep ze op een van de paarden af en gaf ze het bruine beest een aai over zijn neus. Dit paard vond ze het leukst. Hij was het grappigst en vond haar ook het leukst. Hij was tot nu toe haar beste vriend. In tegenstelling tot haar medeleerlingen, vond het paard Seth's gewei niet afschrikwekkend. Uit haar jaszak haalde Seth een suikerklontje tevoorschijn die ze aan het beest gaf. Deze gaf haar platte hand een dankbare duw met zijn neus terwijl hij het zoete blokje zonder moeite opat.

Terwijl ze het vierpotige beest stond te verwennen, waren vanuit de omringende bomen enkele vogels op haar afgekomen, die in haar gewei waren neergestreken. Het zachte, tevreden getsjirp werkte rustgevend voor Seth, die al helemaal gewend was aan de vogels die zo nu en dan op haar gewei zaten.

Erg lang zaten ze er echter niet. Plotseling vlogen alle vogels verschrikt weg en ook het paard deed een geschrokken stap naar achter. Seth kon zijn oogwit zien en keek bezorgd en op haar hoede over haar schouder. Ze wist niet wat het wezen dat ze daar zag was. De zwarte kleur van zijn lijf betekende voor Seth niks goeds, maar zij had een confrontatie met een god overleefd. Dit wezen jaagde haar geen angst aan. Nog niet, in ieder geval. Met een pruillip en een frons draaide ze zich richting het wezen en zei: "Je hebt alle dieren weggejaagd." Het klonk nogal beschuldigend, maar aan de blik in haar felblauwe ogen was af te lezen dat ze er geen slechte gevoelens voor had. De vogels zouden wel weer terug komen. Dat deden ze altijd.

Eerste post gereserveerd voor Kindred.

Al vaker hadden de twee zich over het grasveld begeven. Al vaker waren ze aangestaard door de leerlingen die hier vertoefden en al vaker hadden ze een onaangenaam gevoel gehad dat ze werden aangestaard. Het was logisch en begrijpelijk. Kindred waren nu niet bepaald wezens die men elke dag tegenkwam. Ze hadden dierlijke trekken, duidelijke dierlijke trekken, maar toch waren ze anders en vervreemd van deze wereld. Want Asper had dan wel het uiterlijk van een wolf, een wolf zweefde niet boven de grond en loste aan het uiteinde van zijn lichaam op. Assrah had nog wel wat trekken van een lam, maar dat was verder te zoeken als de trekken van Asper. Ze liep op twee poten en ze had geen hoeven aan haar armen maar gewone, menselijke handen om daar mee haar boog te hanteren. Maar ze vonden zich noch mens, noch dier. Ze waren zichzelf en dat was wat telde. Zoals altijd negeerden de twee de starende ogen van de leerlingen en bleven ze strak voor zich uit kijken. Assrah liep vrij snel, Asper hapte soms in het voorbijgaan naar leerlingen om ze schrik aan te jagen, sommigen kropen zelfs wat van hen vandaan. Asssrah bood er geen aandacht aan en liet Asper zijn gang gaan. Zonder veel te jagen moest de wolf vermaakt worden en tot nu toe had hij nog niemand pijn gedaan. Beiden hadden hun eigen ideeën over het leven hier en hoe alles hier geregeld werd, maar beiden waren het er ook over eens dat zij anders waren dan de rest en dit hadden ze te accepteren. Ze waren altijd anders geweest. Daarom hadden ze toevlucht gezocht in de bossen, heersend als koning en koningin, nee, als goden, om de dieren de dood te brengen als ze dat verdienden. En de tijd daar voor was. Ze hadden er van genoten. Maar toen was de mens gekomen en hadden ze alles afgepakt waar Kindred voor stond. Daarnaast waren ze nog zo verschrikkelijk dom en on-willend om te luisteren. Kindred koesterde een wrok tegen hen, maar haat? Nee. Asper dacht misschien aan wraak, maar Assrah liet het langs zich heen glijden. Ze moesten nog jaren leven en ook de mens zou ooit eens uitsterven. Het mocht misschien nog lang duren, maar het zou gebeuren. Aan alles kwam een einde. Ze hadden nog een plek op het grasveld nog niet bezocht. Eentje die ze juist expres hadden gemeden. Gewoonweg omdat de aantrekkingskracht te groot was. De dieren die er leefden, ze waren bezit van iemand. Ergens wilde Assrah ze bevrijden, om ze echt vrijheid te laten voelen. Maar ze konden geen dingen ongedaan maken die al waren geschied. Maar de aantrekkingskracht was nu te groot om er niet te gaan kijken. Asper had het er al de hele week over. Dus had Assrah in gegeven, een zeurende wolf aan je zijde kon je niet voor eeuwig uithouden. Toen de twee een poot in de stallen zette, vlogen een tal van vogels langs hen heen, bang voor de geur en de angst die Kindred voor hen verspreide. Asper leek er even achterna te willen gaan, maar de stem die plotseling sprak trok zowel zijn als Assrah's aandacht. Asper hield zijn hoofd schuin, kijkend naar het mens, of eigenlijk wezen, dat voor hen stond en hen beschuldigde van het wegjagen van de dieren. 'De dieren kiezen er zelf voor om weg te gaan. Wij geven alleen een teken dat die tijd er is.' Antwoordde Assrah rustig, terwijl ze volledig opging in het bestuderen van het gewei dat uit het hoofd van het meisje groeide. 'Ben jij een mens?' Gromde Asper, een vraag die Assrah al stil had bedacht, maar die wolf nu hardop stelde. Ze deed een stap in de richting van het meisje, haar hand omklemde nog steeds de boog, maar voor de rest was ze stil. Dit was zeker.. interessant.

[sorry voor late antwoord]