Les 3. A talkative animal.

De zon scheen fel en er waren bijna geen wolken in de lucht te zien. Een mooie dag dus. En daarom ook een dag om de kinderen miserabel binnen te houden en in lessen te proppen. Ze moesten immers wel wat leren om verder in het leven te kunnen komen. En dus moesten ze ook leren lijden. Het leven ging niet altijd zoals je zou willen, met tegenslagen en straffen zouden ze het wel moeten leren.
Deze les was simpel en makkelijk om de tijd mee in te vullen. Vooral omdat dit een simpel onderwerp was. Jezelf voorstellen in de taal des dieren. Toch niet moeilijk? Al moesten de leerlingen vandaag wel een spreuk leren. Een spreuk om dieren te kunnen horen die je normaal niet zou kunnen verstaan. Dit geldt voor insecten en knaagdieren enzovoorts. Al met al, dieren die je zonder een spreuk niet zou kunnen horen, laat staan verstaan.
Alles stond al klaar om de les te beginnen, op het feit dat de leerlingen nog misten, was alles al klaar. Elisabeth had elk van haar dieren mee naar de les genomen om te dienen als partners om met de leerlingen te praten. Haar eigen vier honden waren allemaal aanwezig. Oliver, haar meest trouwe Duitse herder. Apache, haar geliefde Siberische husky, Nike, haar beschermende wakende Dobermann. En Rose, het kleine schattige Maltezer-Lion. Vervolgens had ze ook haar honden in training aanwezig. Deze honden waren haar tweede baan. Ze trainden hen tot wat hun baasjes van hun verwachten. Het koste soms wat tijd, maar uiteindelijk had ze toch al best formidabele honden getraind. Tucker, een medische Sint-Bernard in training. Sasha, een gezinshond die niet getraind kan worden bij het baasje door tijdgebrek. En Tintin, een Chiwawa waarvan de agressie en arrogantie ervan afspat.
Maar niet alleen haar honden had ze mee. Ook haar katten Shiro en Kuro waren er samen met Haar konijn Cuddles en haar komodovaraan Ixion.
Het was in het lokaal dus een behoorlijke dierenboel. En toch zaten ze georganiseerd naast het bureau bij het raam. ’Blijf zo zitten.’ De leerlingen zouden in ongeveer een kwartier wel binnen komen lopen. Het was immers al weer acht uur. Later dan ze normaal een les zou beginnen. Maar de ochtendwandeling door het nog duistere donkere bos was gewoonweg prachtig. Plus het was heerlijk door het nog frisse weer. Het was een perfecte dag die alleen maar verstoord kon worden door misdragende kinderen die zich leerlingen noemden. Dit zou dus een honderd procent akelige dag worden.

Het was een zonnige dag, zonder een wolkje aan de hemel. Het was de slechtste dag voor een les, en toch, toch liep Lighty naar het woodmagic lokaal. Vandaag zou hij eindelijk een les volgen van zijn lievelingsvak. Dierencommunicatie. Hij had wat huiswerk moeten inhalen, maar dan had je ook wat. Als hij vandaag in deze les gewoon zijn best zou doen, zou hij de kans krijgen met Donny te kunnen praten. Het zou een betere band kunnen scheppen, plus dat hij eindelijk zijn huisdier zou kunnen begrijpen. Hij had het huiswerk al geheel voorbereid. Hij had het aan de andere leerlingen gevraagd, aangezien hij in de vorige lessen niet was komen opdagen. Hij kreeg te horen dat het huiswerk een gesprek met een dier was, in de algemene dierentaal. Hij had het gesprek gevoerd met Donny. En had de vragen en antwoorden opgeschreven. Donny was een knaagdier, en alhoewel die de algemene dierentaal wel sprak, moest Lighty wel de knaagdierentaal kunnen leren. Alleen dan zou hij volledige gesprekken kunnen voeren met het beestje. Hij kwam het woodmagic lokaal binnen, en zag dat de lerares haar eigen dieren mee had genomen. De leerlingen hadden gezegd dat ze dit wel zou doen, om te controleren of hij echt zijn huiswerk had gedaan. Hij zou een gesprek moeten hebben met één van haar dieren. Zonder aantekeningen. Hij had wat voorbereid en stond te popelen om de lerares te laten zien wat hij kon. Aangezien dierencommunicatie zijn lievelingsvak was, was hij zeer gemotiveerd geweest tijens het maken van het huiswerk. Hij wou graag een gesprek voeren met de Chiwawa. Deze zat er vol agressie en arrogantie bij, en hij wou wel graag de reden er achter willen weten. Hij pakte een tafeltje voor in de klas. Met de bijbedoeling geheel niets te willen missen van deze zeer interessante les. Ik neem aan dat u de lerares Dierencommunicatie bent? Mijn naam is Light, Light Yagami. Hierna pakte hij de vellen perkament, waar hij zijn huiswerk op had gemaakt. Het was vrijwel foutloos. Hij stond op, en legde het op het bureau neer van de lerares. Dit is een verslag van een gesprek met mijn huisdier. Donny, het is een Meerca. Een verslag was een bescheiden benoeming. Het was vrijwel een klein boek geworden. In totaal 8 vellen, met dus 16 kantjes volgeschreven, en dan ook nog een een klein, maar wel leesbaar handschrift. Zo, het was in ieder geval duidelijk dat Lighty zwaar gemotiveerd was. Hij had echter wel gehoord dat deze vrouw het niet zo op leerlingen had, en vrijwel niets waardeerde van wat je kon of deed. Eigenlijk, net zo'n iemand als de hoofdmeester. En waarom ze dan beide voor deze baan hadden gekozen, dat, dat was Lighty een raadsel.

Met een volle rugzak loopt Aressuka richting het lokaal voor woudmagie. Ze is lichtelijk zenuwachtig omdat dit haar eerste les dierencommunicatie is. Ze heeft wat lessen gemist omdat ze toen nog niet stond ingeschreven bij die lessen. Daarom had ze een poging gewaagd om ook het huiswerk voor de voorgaande lessen te maken. Dat is meteen de verklaring voor haar volle tas. Het zit namelijk tjokvol met haar gemaakte huiswerk, netjes in mappen gedaan om ze goed te kunnen vervoeren. In het huiswerk voor de huidige les heeft ze nog de meeste tijd in gestoken. Met wat hulp van Zack wist ze een gesprek met haar vos Vulpes aan te knopen. Best een vreemde ervaring, gezien het feit dat Vulpes en Aressuka op een andere manier communiceren. Vulpes kan Aressuka geheel begrijpen en kan ja en nee gebaren. Tevens geeft Vulpes emoties aan Aressuka door. Aressuka praat gewoon in de mensentaal tegen Vulpes. Op deze manier hebben ze al jarenlang dingen tegen elkaar vertelt. Maar sommige dingen moet je toch echt met woorden uitleggen. Zo is Aressuka erachter gekomen dat Vulpes niet zomaar een vos uit Shadra is. Vulpes vertelde Aressuka namelijk over haar eigenschap om mensen aan te voelen. Blijkbaar is dat best zeldzaam bij vossen. Sterker nog, de meeste vossen die het kunnen overlijden op jonge leeftijd omdat ze als pup verstoten worden. Daarom is het best zeldzaam om een vos als Vulpes te hebben. Vulpes bedankte Aressuka dan ook voor het feit dat ze al die jaren, sinds ze Vulpes als uitgehongerde pup in het bos vond, voor haar zorgde. Dit alles staat natuurlijk verwerkt in het verslag.

Dit alles was natuurlijk mogelijk gemaakt dankzij Zack. Hij vertelde haar over deze les en ze was meteen al nieuwsgierig. En hij hielp haar ook met het huiswerk. Echt, zonder zijn hulp had ze vast niet zo'n goed werk kunnen maken van dit vak. Ze is hem dan ook erg dankbaar voor zijn hulp.

Benieuwd naar wat ze aan zou treffen loopt Aressuka het lokaal binnen. Direct herkend ze de leerkracht van de excursie naar Erd. 'Goedemorgen Miss, Aressuka Marina meld zich.' Terwijl ze dat ze begon ze het papierwerk uit haar tas te halen. 'Ik ben pas net ingeschreven voor dit vak en heb de eerste lessen dus niet meegemaakt. Daarom heb ik daarvan ook het huiswerk meegenomen.' Met deze woorden legde ze het papierwerk op het bureau van de leerkracht. Het was een redelijke stapel geworden, met voor elke verwerkte lesstof een apart mapje. Vervolgens ging Aressuka aan een schooltafel zitten. Ze zat expres naast eentje die nog vrij was, voor Zack. Misschien kan hij haar nog een handje helpen met de les. Aressuka's blik ging langs de dieren die netjes bij het bureau van de leerkracht staan. Het liefst wil ze een gesprek met een van de honden hebben omdat vossen hondachtigen zijn. Dan kan ze beter worden in het verstaan van Vulpes

(Verdere informatie over Vulpes is te vinden in Aressuka's voorsteltopic. In Aressuka's osje, achter haar naam, is een klein puntje. Dat is de link naar haar voorsteltopic. De informatie over Vulpes staat onderaan, inclusief afbeelding van Vulpes)

Zijn eerste indruk op deze school was redelijk positief geweest. In een mooie plaats gebouwt, genoeg plek voor een Nathan om rond te rennen, helaas geen gelegenheid om de jerk uit te hangen nu hij zich moest gaan gedragen naar de schoolregels - het zou niet lang duren voordat hij die ook aan zijn laars zou lappen - en best aparte mensen. Uiteraard had hij er wel wát gesproken, maar nog niet heel uitvoerig. Ten eerste was hij verdwaald en was er niemand die hem kon helpen zijn aangewezen etage te vinden, ten tweede was hij vergeten bij het schoolhoofd langs te gaan voor het inchecken en ten derde bleek zijn etage ook nog eens op de bovenste verdieping van een gigantische toren te zitten. Nou klaagde hij niet over trappen omdat hij door het vele rondrennen en sporten erg sterke benen had, maar hij had ook een koffer en een rugtas en zijn armen waren lang niet zo sterk als zijn benen.
Toch had hij een redelijk goed gevoel over deze school, ondanks de vervelende ligging van zijn etage en de regels waar hij zich aan moest houden. Wat hij echter niet verwachtte, was zijn vreemde lesrooster. Hij begreep de elementlessen nog wel, maar wat inhemelsnaam was dierencommunicatie en waarzeggerij? Tegen eenhoorns praten en in een glazen bol staren? Wat was er in die bol om te zien? Tien van de tien keer dat hij bij een waarzegster tijdens het circusseizoen was geweest, had de vrouw slechts in een stoffige bol gekeken met een hoop rook erin. Ze kwam met de raarste woorden ooit en voorspelde dat zijn toekomst er donker en vreselijk uit zag, dat hij zou lijden en zou trouwen met een man.
NOPE. dacht hij terwijl hij over de gang liep met zijn schoudertas over zijn schouder, zijn bril weer op. Zijn koptelefoon had hij niet, die lag in zijn kamer. Hij keek weer even op zijn rooster en fronste bij de aanduiding van het vak. Dierencommunicatie... Het leek hem redelijk interessant, al leek het idee hem absurd op het eerste gezicht. Hoe moesten ze inhemelsnaam met dieren gaan praten? Op bepaalde manieren miauwen of blaffen? Piepgeluiden maken? Wat? Hij kon het zich zo niet voorstellen... Dan maar afwachten op hoe het gaat worden.
Deze keer sloeg Nathan de juiste gang in en belandde zo bij het lokaal. Vorige keer was hij compleet verkeerd gegaan en kwam hij gehaast binnen in de gymzaal terwijl hij muziekles had, haha. Na een tijdje verkennen, wist hij de weg zo ongeveer. Hoewel de weg naar de kerkers hem nog altijd een raadsel bleef. Hij keek naar de deur van het lokaal en draaide de deurklink om, om zo naar binnen te lopen. Hij had geen idee of de les was begonnen en of hij te laat was. Het enige wat hij wist, was dat degene die voorin de klas stond de leraar was. Roze haar, bril, huge knockers. Kan je niet missen. Hij liep op haar af om zich voor te stellen - ja, hij was verdacht beleefd vandaag. 'Ik ben Nathan Collins, ma'am.' zei hij kort maar krachtig, zijn blik levendig en fel en zijn mond gekruld in een genoegzaam grijnsje.

In de leerlingenkamer van de Shadranen was het gekras van een veer op perkament te horen. Letter voor letter, zin voor zin, werd geschreven met een zwarte kraaienveer. Op de tafel lag een hele stapel beschreven perkament. Huiswerk. Nutteloos huiswerk dat tot in de details beschreven stond. Maar ze moest het doen. Als ze wilde dat haar plan zou slagen moest ze gewoon leren communiceren met dieren. Het huiswerk bestond uit een gesprek met een huisdier. Linea heeft geen huisdier. Nooit gehad ook. Waarom zou ze voor een dier gaan zorgen? Toch moest ze als oefening een gesprek met een dier aanknopen. Uiteindelijk was het haar gelukt om in gesprek te komen met een ekster bij de ruïnes. Het dier leek het zelfs leuk te vinden. Bah, vrolijk beest. Gelukkig hoefde ze er voorlopig niet mee te praten. Nee, de laatste hand werd aan het verslag gelegd. Rustig liet ze de inkt op het perkament opdrogen, waarna alles netjes op een stapel werd gedaan.

Met de perkamenten in haar hand verliet Linea de leerlingenkamer om naar het leslokaal te gaan. Haar ruisende zwarte mantel gaf haar een sinister uiterlijk. Haar blik liet enkele eerstejaars sidderen van angst. Met een griezelige grijns keek ze de kleintjes na. Hier kon ze zo van genieten. Van de angst in de ogen van dat kleine irritante grut. Good for nothing zijn ze. Eindelijk arriveerde ze bij het lokaal woudmagie. Urgh, het terrein van de bomenknuffelaars. Maar nog erger zijn die altijd vrolijke Novanen. Ze liep naar binnen en richtte zich tot de leerkracht. Dear darkness. Dat roze haar van haar stond gewoon vreselijk. Zo ontzettend vrolijk en blij. Hopelijk zegt het uiterlijk niet alles, anders zal dit haar laatste keer in deze les zijn. 'Linea The Leech meld zich' Zei ze met een stalen gezicht. 'Hier is het verslag van mijn dierengesprek' Ze overhandigde haar stapel perkamenten aan de leerkracht en liet haar paarse ogen over het lokaal glijden. Ze zag een jongen met een bril op en verband om zijn handen. Waar zou hij die aan vuil gemaakt hebben? Verder zag ze nog een jongen die ze vaag herkende van de etage. De naam was haar ontgaan, niet belangrijk dus. Als laatste zag ze een meisje met een bloem in haar haren. Dat meen je toch niet? Een Grenaan? Bah, van die bloemenstrooiers. Linea nam uiteindelijk plaats, ver van dat meisje vandaan. Haar blik viel op de beestenbende van de leerkracht. Dear darkness. Moesten ze nou gaan praten met een stel kwijlers en vlooienballen? Ze moest een zucht onderdrukken. Maar als ze haar doel wil bereiken zal ze dit moeten doen. Het doel heiligt de middelen.

(Even Linea afstoffen. Ze zal wel haar best doen in de les hoor ^^ )

De oren van de honden perkten omhoog bij het horen van nieuwe voetstappen in de buurt. En jongen kwam binnen met een veel te vrolijk humeur. Geweldig. ‘Ik neem aan dat u de lerares Dierencommunicatie bent? Mijn naam is Light, Light Yagami.’ Hij legde een pak papier op tafel wat het huiswerk zou moeten zijn. Omdat dit een nieuw gezicht voor haar was nam ze maar aan dat hij het huiswerk van afgelopen lessen tussen de stapel had liggen. ‘Dit is een verslag van een gesprek met mijn huisdier. Donny, het is een Meerca.’ ‘Ga zitten en hou je stil totdat de rest aanwezig is.’ Ze wees met een aanwijsstokje in de klas als teken dat hij een tafel moest uitkiezen. Ze hield het praten daarbij. Meer was niet nodig voor een leerling. Ze pakte de stapel en bladerde er doorheen op fouten die ze zo snel kon zien. Even later kwam er nog een leerling naar binnen. De honden werden enthousiast door de leerlingen in het lokaal en gingen allemaal rechtop zitten met kwispelende staarten. Maar dat was niet de bedoeling. Snel knipte Sugar in haar vingers waardoor de honden weer plat op de grond gingen liggen met hun oren plat. 'Goedemorgen Miss, Aressuka Marina meldt zich. Ik ben pas net ingeschreven voor dit vak en heb de eerste lessen dus niet meegemaakt. Daarom heb ik daarvan ook het huiswerk meegenomen.' Meer huiswerk om na te kijken en weg te kunnen gooien. Leuk zeg. ‘Ga maar zitten en hou je rustig. Dit is de eerste echte les waarin je wat ga leren.’ En dat was het ook. In deze les stond er veel op het programma. Een spreuk en een gesprek. Dat was redelijk veel voor maar één les, maar het moest gebeuren. Beter vroeg dan laat. Vervolgens kwam er nog een leerling naar binnen wandelen. Waarschijnlijk zonder enig besef van wat er in deze lessen gedaan moest worden. Hij kwam op haar afgelopen met een voor haar te grote attitude voor een leerling. Maar hé? Wist zij veel hoe de leerlingen waren. 'Ik ben Nathan Collins, ma'am.' Haar “gut feeling” zei dat hij niet het soort student was die zij kon waarderen. ‘En waar is je huiswerk?’ Een kille emotieloze stem was er vanuit haar te horen. Ze hield er niet van dat nieuwe leerlingen hun huiswerk niet deden. Het was geen excuus om geen huiswerk te maken. Een diepe zucht verliet haar keel voordat ze opstond en de nieuwe leerling in de ogen aankeek. ‘Ga nu zitten. Ik geef je zo je strafwerk. Hoe je stil.’ Ze begon te schijven op het bord. Het was de spreuk die de leerlingen moesten leren en begrijpen. Het was een simpele spreuk in haar mening dus het zou moeten kunnen. Nadat ze waarschijnlijk het hele bord had beschreven kwam er nog een leerlinge binnen vallen. 'Linea The Leech meldt zich. Hier is het verslag van mijn dierengesprek.' Gelukkig. Deze leerling had tenminste wel wat gedaan als voorbereiding op deze les. Ze draaide zich naar de klas en keek even neer op de leerlingen. Ze was blij dat het bureau op een klein plateau stond. Met een lengte van 1.59 kon ze niet super over alles heen kijken. Even richtte ze haar aanwijsstokje op de deur. BAM! De deur knalde met een harde knal dicht. De leerlingen die nu nog binnen zouden komen waren te laat. ‘Deze les gaan jullie deze spreuk leren. Hiermee kun je dieren verstaan die geen stembanden hebben of een manier van praten hebben. Neem alles van het bord over en probeer het een keer uit te spreken. Vervolgens ga je je voorstellen in de algemene dierentaal aan een van mijn honden. Hierop word je beoordeeld. Als je hulp nodig hebt, kun je vragen stellen.’ Onverwachts een soort test geven was een van de beste manieren om de leerlingen wat te laten doen. ‘Aan het werk.’ Ze liep van haar bureautje naar de nieuweling Nathan. ‘En voor jou strafwerk wil ik aan het einde van de week een gesprek zien van minimaal 10.000 woorden. En een reden waarom je je huiswerk niet af hebt.’ Langzaam liep ze weer terug naar haar bureau en keek weer de klas in. Echt een heerlijke dag. Kuch kuch.

Zo, Aressuka gaat haar eerste les dierencommunicatie volgen. Met een glimlach begroette ze haar leerkracht en leverde ze haar huiswerk in. En wat was het antwoord? Zitten en rustig zijn. Nog steeds glimlachend liep ze naar een lege plak. Maar vanbinnen was ze minder vrolijk. Stil zitten en mond houden. Zo kwam het over. Lekker vrolijke leerkracht is me dat zeg. Maar pas de erte les waarin ze echt iets gaat leren? Ach ze zou het vanzelf wel zien. Ze zat net goed toen er een jongen binnenkwam. Noemde hij haar nou 'mam' of verstond Aressuka dat verkeerd? Ze kreeg meteen te zien wat er gebeurt als je zonder huiswerk binnen zou komen. Aressuka verplaatste echte haar focus naar wat er op het bord werd geschreven, als er nog iemand binnen kwam lopen. Een leerlinge met paarsachtig haar en een vreemde blik in haar ogen kwam binnen. Shadraan, dat was al meteen duidelijk. Wat zou een Shadraan nou met dit vak willen?

Een flinke knal deed Aressuka opschrikken. Bleek het 'gewoon' de deur te zijn. Ditrect luisterde ze naar de instructies van de leerkracht en ging alles wat op het bord staat overschrijven. Alleen het gekras van haar pen over het papier was nog te horen. Deze les zou welleens anders worden dan Aressuka gedacht had.

(Hopelijk kunnen jullie er wat mee en komt er weer wat leven in deze les)

Ze was de laatste die deze les binnenkwam. Dat merkte Linea wel aan het feit dat de deur met een knal dicht ging. Degene die nu nog binnen zouden komen waren dus te laat. Terwijl ze aan haar tafel zat pakte ze perkament, inkt en een veer. Het geluid van haar veer over het perkament was nog het enige geluid waar Linea haar aandacht aan besteedde. In ieder geval is de leerkracht niet een soft persoon. Ow wat heeft Linea een hekel aan softe personen. Nee deze vrouw is tenminste goed streng. Na enkele minuten heeft Linea alles van het bord overgeschreven. Zachtjes oefende Linea haar tekst. Met haar gezicht in de plooi maar met innerlijke walging liep Linea naar de minst behaarde hond, de Dobberman. Hm. Wat zal ze eens tegen hem zeggen? Ze kan gewoon even niet bedenken wat ze nou tegen een dier als dat moet zeggen. Erg handig.

Light schrok even op toen de deur dicht knalde, hij was ff ingetukt. Maar toen de lerares haar les weer verder begon, was hij meteen weer actief. Hij pende snel maar foutloos de spreuk over die nu op het bord stond. Hij oefende het keer op keer. En het klonk op een of andere wijze steeds beter. Bang voor de reactie van de docent had hij maar zachtjes geoefend. Stel je voor dat die suikerspin daar voor het bord boos zou worden op hem. Dan zou hij vrijwel meteen opstaan en het lokaal uitrennen. Hij had een bloedhekel aan dat soort mensen. Weet je, verf dan je haar donkerpaars of iets. Maar neehoor, mierzoetroze en dan zo streng. Het paste niet bij elkaar, het vrouwtje was vet klein, maar het probleem was hem dan uiteindelijk dat het een lerares was, als het een gewone magiër was, had Light haar best aangekund. Maar hij had respect voor de dame, aangezien hij wel zeker wist dat ze sterker was, als het er op aan kwam. Dus deed hij braaf wat de klas gevraagd werd. Lighty had het idee dat hij de spreuk wel onder de knie had, en dacht meteen aan wat de lerares had gezegd. De spreuk was ook voor dieren die geen stembanden hadden, of geen geluid maakten. Vandaar dat hij rustig op zijn hoede stap voor stap de klas door liep, hij wist niet zeker of het de bedoeling was om maar op je eigen houtje te gaan doen, dus hij was bang dat de lerares op elk moment in een draak kon veranderen en hem kon opvreten. Eenmaal bij het bord aangekomen wist hij niet zeker of de lerares hem nu al gezien had of niet, ze was niet te pijlen. Hij vond de lerares zo'n type dat als ze zou gllimlachen hij elk moment gif en moord kon verwachten. Light boog wat door zijn knieën en keek het konijn aan. Langzaam sprak hij de spreuk uit, zo geformuleerd zoals hij dat zichzelf had ingestudeerd. Zou het al lukken?

Tijdens het betreden van het lokaal had hij een moment genomen om rond te kijken, zijn klasgenoten wat te bestuderen. Het verraste hem niet om een enkele aparte typjes te zien zitten, maar hij kon daar niet echt over klagen. Zelf was hij nou ook niet bepaald normaal. Hoewel hij - als hij een meisje was geweest - niet zo gek geweest zou zijn om een paarse of knalroze haarkleur te nemen. Ook zou hij minder sinister lijken dan het paarsharige meisje. Er was iets aan haar en het stootte hem af. Waarschijnlijk was ze een Shadraan, één van de dingen waar hij een hekel aan had. Hij snapte gewoon niet waarom ze altijd zo koud waren, tegenovergesteld van de Puffoonsen die heel wat vrolijker waren, zoals hemzelf. En tegenovergesteld van het bruinharige meisje. Ze zag er lief uit, waarschijnlijk één van de brave topstudenten die altijd hun huiswerk deden en tienen haalden. Niet iemand waar hij snel iets mee aan zou gaan, maar wel iemand met wie hij een praatje zou kunnen hebben. Hij schakelde over naar een ander persoon, een jongen met lichtbruin haar en een gezicht dat hij ''pretty baby face'' noemde. Zijn gaydar begon gelijk af te gaan en hij wist nu al dat hij uit zijn buurt moest blijven. Bah, he wanted none of that. Hij keerde zijn hoofd weg en keek naar de lerares, die hem vroeg waar zijn huiswerk was op een kille toon. Oh, dit was dus zó'n lerares... Burn'd, dacht hij en krabde wat onverschillig aan zijn achterhoofd. 'Nou, eh, zie j- ziet u: ik ben hier gisteren pas aangekomen, dus ik heb geen huiswerk-' Hij werd abrupt onderbroken door de docente, die hem beveel om te gaan zitten. Wacht, wat? Strafwerk!? Op zijn eerste dag al? 'Wat!? Maar ma'am, ik had geen idee! Je kunt me daar geen strafwerk voor geven!' Hij keek haar ongelovig aan, maar sprong toen een paar centimeter van zijn plek van schrik toen de deur met een knal dicht vloog. Hij klemde zijn kaken op elkaar in ergenis en plofte mokkend als een klein kind neer op een willekeurige plek. Hij sloeg zijn armen over elkaar, leunde op twee stoelpoten en staarde pissig naar het bord. Eerste dag, en nu al strafwerk. En hij had nog zo beloofd om uit de problemen te blijven voor een tijdje. Hij mocht Miss Sugar nu al niet en mooi niet dat hij dat strafwerk ging maken. Ze mocht het mooi in haar reet steken. Hij luisterde maar half naar haar uitleg en hield zijn blik gefixeerd op het bord, alsof er iets heel interessants op stond - wat vast ook wel zo was, maar door woede zag hij alleen maar kriebels in plaats van letters. Hij keek op toen mevrouw suikerspin naar zijn tafel kwam en hem zijn strafwerk gaf. Bla bla, aan het einde van de week moest hij een verslag inleveren van 10.000 woorden en het moest gaan over een... Wacht even, spoel terug. '10.000 woorden!?' barstte hij uit en liet de overige twee stoelpoten met een klap op de grond komen. Zijn gezicht stond zo ongelovig dat als hij drinken in zijn mond had gehad, hij het gelijk uitgespuwt had. 'Ya gotta be kiddin' me, woman! How'n god's fuckin' name 'm I gonna write a 10.000 words 'bout stupid animal crap!?' Oh, shit. Hij kon ook nooit zijn mond houden.

Oh Nate... He's so toast :'D

Het was echt niet meer een bijzonder iets hoe zij aan het begin van de les met deuren sloeg. Maar toch schrokken enkele leerlingen ervan. Perfect. Laat ze bang wezen. Dan gingen die onderkruipsels in ieder geval aan het werk. En wat bleek. De meiden en die ene jongen gingen ook daadwerkelijk aan het werk. Tenminste waren er nog leerlingen die wel konden werken. Dat was wel degelijk haar waardering waard. Ze keek de klas in. Vier leerlingen waarvan er een er duidelijk niet blij was met de manier hoe zij les gaf. Oh well. I’ll handle this…him later. Ze zuchtte zacht. Een jongen met een grote mond kon ze nu niet geweldig goed hebben. Toch besloot ze eerst maar de klas in te spreken voordat ze die ene nieuweling liet weten hoe zij mensen strafte. ‘Als je klaar bent met het opschrijven en een keer oefenen van de spreuk, kies je een van de honden uit om het uit te proberen. Als je neit met een hond wil praten mag je ook met een van mijn andere dieren praten, pas wel op. De orginele talen van katten en reptielen is compleet anders dan de standaard taal. Ik adviseer niet mijn chiwawa of mijn Sint-Bernard te nemen. Tintin bijt en Tucker is oliedom. Oh, en nieuweling. Ik verwacht nog steeds aangesproken te worden met U en ja, ik kan je wel zeker strafwerk geven.’ Nadat ze de rest had uitgelegd, had ze de nieuweling ook gelijk verteld wat zijn strafwerk was. Blijkbaar drong het niet bepaald tot hem door aan het verveelde gezicht te zien. ’10.000 woorden!?’ Achzo. Een knulletje die het er niet mee eens was. ‘Yes indeed.’ Ze sprak met haar Noord-Shadraanse accent. Haar houding bleef superieur en vol zelfvertrouwen. ‘Ya gotta be kiddin' me, woman! How'n god's fuckin' name 'm I gonna write a 10.000 words 'bout stupid animal crap!?’ Ze zuchtte dit keer duidelijker en dieper. Hoe durfde zo’n zwak ventje tegen haar te spreken op zo’n slecht gemanierde toon! ‘Such language.’ Ze keek hem boos en teleurgesteld aan. Niemand zal zulke woorden spreken over de taal des dieren. Hij zal het leren op de harde manier. Ze pakte in alle rust, nog voor zijn tafeltje staand, haar aanwijsstokje tussen haar boezem weg. In een vloeiende beweging wees ze met het aanwijsstokje naar de nieuwe leerling. ‘Let you be the first to know what it is like to anger me.’ Met haar luchtmagie liet ze hem vliegen. Op de kop, draaiend, enzovoorts. Door het hele lokaal liet ze hem vliegen. Haar rechterhand maakte vele bewegingen die de jongen ook volgde. Maar wetend dat deze leerling een luchtmagiër was, gebruikte ze haar dark magic op zijn schaduw met haar linkerhand. Op deze manier kon hij zich niet bewegen. Ouderwetse lijfstraffen met een modern tintje werkten bij leerlingen zoals deze beter dan strafwerk. Niet betekenend dat hij het strafwerk niet zou hoeven te maken. Nee, tegenovergestelde. Hij moest het wel zeker maken, maar nu wist hij wat er onder andere gebeurde als het niet gedaan werd. Ze vond het vliegen alleen niet genoeg dus ging ze ook nog met de jongen schudden alsof hij een shake is. Even liet ze hem met zijn hoofd boven de prullenbak hangen. ‘Wat zei je ook alweer over de taal des dieren?’ En daar liet ze hem vallen met zijn hoofd in de prullenbak. Dat zal hem leren. ‘Wees maar blij dat ik het hierbij laat. Aan het einde van de week wil ik je strafwerk zien of anders moet ik je meenemen naar ons geliefd schoolhoofd, Savador. En wat er dan met je kan gebeuren omdat je zijn zeldzame tijd verdoet…’ Ze gebruikte een toon alsof Savador een heel gevaarlijk iemand is. Wat zeker niet een leugen was. Ze had zelf wel gehoord van oud-leerlingen dat diegene die zijn lijfstraffen ondervonden niet zonder schrammen thuis kwamen en daarna perfecte leerlingen werden. Wat een heerlijke man. Hij kon zoveel mensen inspireren en pijnigen. Geweldig.

Wat heb ik medelijden met Nathan...

En meteen was er weer iemand die de les kon gaan verstieren. Je had ze altijd in de klas zitten, de gene met de grote mond. Lighty had nu nog net een tijdje geleden achter diegene's rug om moeten horen dat de jongen, Nathan, een idioot was. De weeny kon niet tegen homosexualiteit. Homofobie. Wat een idioot. Miss pakte hem meteen wreed aan, en in zijn ogen kon Sugar niets meer verkeerd doen, het liefst zag hij de idioot door het raam vliegen. Maar oke, hij was bezig met een gesprek aanknopen met het konijn, zijn concentratie ging steeds in vlagen. Dan had hij het wel, en dan weer niet maar dat kwam waarschijnlijk omdat het konijn niet veel te vertellen had. Het enige wat Lighty uit het beestje kon krijgen was: "Wortels, Wortels, Wortels, Wortels" Maarja, hij moest toch iets. Dus noteerde hij dat op zijn papier, met het gevoel nu al een onvoldoende te krijgen, daarom wou hij toch maar ook een gesprekje aanknopen met een ander dier. Nu liep hij naar Rose, het Matteeuwse Leeuwtje. Hij kende dit ras van vroeger, zijn ouders hadden er ooit zo één gehad. Hij zei de spreuk en knoopte een klein gesprekje aan, het bleek dat de Matezer meer te zeggen had dan het konijn.

Soms als Nathan in de spiegel keek, zag hij een lekker ding staan met zulke blauwe ogen dat ze je de hemel in konden staren en een bubbly karakter toonden, maar soms zag hij ook een enorme flapuit die zijn lippen niet op elkaar kon houden en liever naar zijn gevoel luisterde dan zijn hersens - al twijfelde hij of hij die in eerste instantie wel had. Hij was niet oliedom, maar soms leek het alsof hij niet eens twee plus twee kon uitrekenen. Of waren er niet al te zeldzame momenten waarin hij dacht "holy crap, I should've shut my trap", oftewel: momenten zoals deze. Hij had het niet zo erg gehad bij sympathieke leraren, maar Miss Sugar was dus eigenlijk not so Sugar. Waarom leken sommige leraren toch zo aardig, maar waren ze eigenlijk de grootste bitches die je ooit kon ontmoeten? En waarom was dat ook zo andersom? Konden leraren niet mooi én aardig zijn?

Nate keek ietwat schaapachtig naar Miss not-so-Sugar en hoopte dat ze de onderliggende angst bij hem niet zag. Want als hij deze situatie zo bekeek, leek ze nogal furieus. Hij hoopte zo hard dat haar reactie mee zou vallen, maar het mocht niet baten. Ze trok haar aanwijsstokje al uit haar - what the fuck - boezem. "Let you be the first one to know what it is like to anger me," sprak ze in haar Noord-Shadraanse - oh jeez, hij had echt de verkeerde uitgekozen om te beledigen - accent. Nate bleef zo kalm mogelijk zitten, om dan met het aanwijsstokje van doem de lucht in getild te worden. Onzichtbare handen grepen hem en rezen hem op, maar hielden hem ook stil. Zijn ledematen plakten vast aan zijn lichaam. Verwoed probeerde hij om zijn ledenaten te bewegen, elk spiertje in zijn lichaam schreeuwde van spanning, maar de onzichtbare handen hielden zijn armen en benen op hun plek. Als een lappenpop werd hij door de klas gesmeten, van links naar rechts, van onder maar boven, van rechtop naar ondersteboven. Hij werd heen en weer geschud als een shake. Zijn maag werd opstandig door het gedraai en geschud en heel even had hij het gevoel dat zijn ontbijt opsteeg door zijn slokdarm. Nate schreeuwde echter niet, hij maakte alleen vreemde geluiden die men ook maakte in een achtbaan tijdens het geslinger van bochten. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand en zag de wereld voor zijn ogen draaien. Langzaam werd hij verder door de lucht gedragen en bleef plots hangen. Nate schudde even met zijn hoofd en legde het in zijn nek om naar beneden te staren. Zijn bril viel af, recht de prullenbak in, en werd verenigd met een banaan, een paar pakjes drinken en een paar ondergekwijlde stukken kauwgum. 'N-Nothing, nothing, ma'am! Would'ya please--' Tijd om zijn zin af te maken was er niet. De handen lieten hem los en hij belandde met zijn hoofd recht in de prullenbak. Nog net op tijd ving hij zichzelf op op zijn handen, anders was hij zo omgekukeld en niet al te fijn gevallen. Als een kat minus de twee voorpoten landde hij op zijn voeten uit de handstand en viel gelijk neer op zijn achterste.

'Euughh, gross.' gromde hij na zijn niet al te gracieuze landing en haalde de bananenschil van zijn schouder. Hij keek even pissig naar Miss not-so-Sugar, maar zei geen woord meer omdat hij geen behoefte had aan nog een achtbaanervaring. Zeker niet bij die ene Savador waar ze het over had. Hij had een paar verhalen gehoord van de leerling die hem gisteren zijn etage had laten zien. Over leerlingen die hun hoofd in een bak ijswater moesten steken, leerlingen die in de kerker werden gemarteld door een of andere slang. Ugh, hij was voortaan wel stil... Hoopte hij. Zelfbeheersing zou een vak zijn waar hij constant onvoldoendes voor zou halen. Stiekem kreeg hij nu ook zin om deze vrouw gewoon te slaan, maar hij hield zich in. Count 'till ten, Nate... One... Two... Hij reikte in de prullenbak en haalde zijn pet - die na de landing van zijn hoofd was losgekomen - en zijn bril eruit. Hij trok een gezicht toen hij zag dat er stukken kauwgum aan zijn pet zaten en smeet het ding gelijk terug de prullenbak in. Hij had genoeg petten anyways. Hij was blij dat zijn bril in orde was, want geld om een nieuwe te halen was er niet. Hij poetste het ding even op met het verband om zijn hand en zette het weer op. Nine... Ten... 'Kay, you're fine. Hij stond op vanuit zijn knielpositie en keek de klas in, zag mensen die nog nauwelijks hun lach in konden houden. Hij klemde zijn kaken op elkaar uit woede en liep stampvoetend langs ze heen om te gaan praten met die harige dingen. Normaal was hij dol op dieren, maar nu mochten ze van hem dood vallen. Hij was vernederd en gestraft, al op de eerste fucking dag! Als zijn moeder dit eens hoorde... Nee, hij wou er niet eens aan denken. Nope, hij ging wel met dieren praten. Hij keek ietwat vervreemd naar een van de honden en wist niet hoe hij moest beginnen.

'Umm... Hi?' Het beest keek hem aan en nieste, om zijn aandacht dan te richten op iets anders. Nate fronste en keek even naar de andere leerlingen om iets op te vangen van een aanwijzing of spreuk - ugh, het voelde alsof hij op Zweinstein zat bij et woord "spreuk". Hij ving een soort van spreuk op in een andere taal en besloot die maar eens te proberen. Hij schraapte zijn keel en sprak de spreuk uit. Niks... Nate fronste dieper en sprak de spreuk opnieuw uit. Weer niets. Wat deed hij toch verkeerd? Sprak hij het verkeerd uit? Moest hij zich hier werkelijk op gaan concentreren? Na een geërgerde zucht probeerde hij het nogmaals en nogmaals. Na de ongeveer twintigste keer wou hij het bijna opgeven. Hij ging gefrustreerd met een hand door zijn donkerblonde haar en sprak de spreuk nogmaals uit, niet dat hij dacht dat het ging werken. Toen opeens hoorde hij wat de hond zei. "Die jongen die door het klaslokaal vloog is duidelijk nogal dom. Volgens mij probeert hij met mij te praten, maar het lukt hem overduidelijk niet. Wat een idioot." 'Hey, ik ben geen idioot! En ik kan je heus wel horen hoor!' snauwde hij, niet eens meer verbaasd of verwonderd door wat hij kon doen met de spreuk. Eerder kwaad. Niet alleen door de beledigingen van de hond - alsof een hond slimmer kon zijn dan hem, puh! - maar ook door de straf en dat zijn dag nu al viezer stonk dan deze dieren.

Waarschijnlijk ruiken de dieren naar rozen, maar Nate overdrijft graag dus niet kwaad worden op mij :'D

Een jongen de les lezen was een leuke tijdelijke bezigheid om te zorgen dat je niet verveeld werd. Maar ook de beste manier om irritante kinderen in toon te houden. Net voordat ze de jongen los liet, bleek dat hij wel degelijk kon luisteren. Maar toch liet ze hem los. De reden? Ze had geen zin meer om meer magie aan een kind te verbruiken. In ieder geval in deze les. Het was wel amusant om hem te zien smeken voordat hij gedumpt werd. En hij vond het vies. Het zou hem leren om je mond open te trekken voordat je hebt nagedacht. Hij leek wel kwaad en op het punt om haar te slaan. Dit zou alsmaar beter en beter kunnen worden. ‘If you want to hit me, go ahead. Je bent zelf verantwoordelijk voor de consequenties.’ Met een lach maakte ze haar zin af. Hopelijk gingen er niet meer leerlingen vervelend doen.
Gelukkig durfde er ook leerlingen een gesprek te voeren met een van haar dieren. Een jongen probeerde wat te zeggen tegen Cuddles. Ze zuchtte toen ze hoorde wat haar geliefde konijn zei. Enkel en alleen wortels. Ze liep naar de Cuddles toe en nam het dier bij het nekvel vast en hield hem omhoog. ‘आपण फक्त नाश्ता होता. वागणे आणि मुले बोलू.’ Ze keek het konijn serieus aan. De leerlingen hadden vast geen idee wat ze aan het spreken was. Veel van haar dieren konden, nadat je de spreuk had uitgesproken om woorden te kunnen horen, de menselijke taal spreken. Echter gold dit niet voor de meeste andere huisdieren. Zo hebben katten, draken, knaagdieren en insecten hun eigen spreektaal. Maar voor de lessen werd er alleen nog lesgegeven in de algemene dierentaal. ‘Leerlingen, de taal die ik net sprak is de originele taal van de knaagdieren. Er zijn tot nu toe vijf verschillende talen. Die van de draken, katten, knaagdieren en insecten. Het enige wat ik jullie kan leren in een gehele schooltijd is de algemene dierentaal die elk dier spreekt.’ Echt niet dat ze de moeite ging nemen om de leerlingen meer talen te leren dan nodig.
Het rotkind probeerde nu in de mensentaal een gesprek met Oliver aan te poten. Zonder ook maar de spreuk gesproken te hebben. De idioot. Maar hij had het wel tegen Oliver. Hij was haar meest trouwe herder maar hij kon ook behoorlijk gemeen en hard zijn. Zachtaardig en heel serieus was hij. En net zoals zijn baasje kon hij stomme irritante leerlingen niet zo goed verdragen. Al had ze haar honden wel geleerd mensen niet te beledigen als je je konden verstaan. ‘Oliver. Geen mensen beledigen als ze je kunnen horen. En Nathan, -’ Heer blik ging van haar herder naar Nathan. ‘Je bent een idioot.’ Ze sprak haar woorden met een kille en akelig droge stem. Dit werd nog wat.

Talen informatie:

PROFILE MAGICIAN

» Trackin' Animal ( LES )
» Animal Magnet (c)
» Animal Care Center
» ||Plant-Animal Lesson 1|| verzorging van Fabeldieren

Les 3. A talkative animal.

Les 3. A talkative animal.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen