Vandaag was werkelijk een vreselijke dag. Ze was weer ’s nachts wakker geworden door de meest vreselijkste en levensechte nachtmerries.  Haar hart ging als een razende tekeer haar blik gleed door haar duistere kamer.  Ze trilde ze zweette, ze wist nu al dat ze vannacht niet meer zou slapen.  Het kwam steeds vaker voor die slapeloosheid. Vroeger had ze er ook al last van gehad. Een tijd was het over geweest, te tijd na haar verslaving de tijd waar Rhine nog steeds inzat. Rhine wilde haar leven beteren, zichzelf verbeteren. En toch, toch kwamen de nachtmerries weer boven, toch werd haar magie steeds lastiger te hanteren.  Trillend kwam ze uit bed. Ze snapte het niet, ze snapte er niets van. Zelfs als ze een beter persoon probeerde te zijn was het lot haar nog ongunstig. Had ze teveel fout gedaan? Kon Rhine haar fouten niet meer recht zetten? Was ze gedoemd tot een leven vol pijn en duisternis? Rhine raakte er steeds meer van overtuigd. Met haar deken om zich heen gewikkeld zocht ze zichzelf een plekje op het tapijt dat aan haar bed grensde. Haar trouwste en oudste vriend nestelde zich tegen haar aan, zijn rokerige kop op Rhines schoot. Skugga’s aanwezigheid wist haar te kalmeren. Hij was er al zo lang als ze zich kon herinneren, hij was het enige stukje van haar oude levend dat ze nog had, de enige overlevende bij die ramp die Rhine haar familie en haar onschuld had gekost. Alleen maakte Rhine zich zorgen om haar beste vriend. Het kwam steeds vaker voor dat haar huisdier haast helemaal oploste, in rook opging. Gelukkig duurde die momenten nooit lang, maar het was verontrustend. Skugga had voorheen nog nooit geflikkerd. Was hij aan het oplossen? Zou hij op een dag gewoon helemaal verdwenen zijn? Rhine wist het niet, ze kon het niet weten. Skugga was veranderd bij het ongeluk, vroeger was hij een stralend wezen geweest, pure positieve energie maar nu, nu was hij schaduw, een uitgedoofd licht, duisternis.  Natuurlijk sprak Rhine met niemand over deze zorgen.  Ze was net op de goede weg, ze wilde niet dat mensen zich zorgen zouden maken, haar opnieuw in de gaten zouden houden.  Haar handje vol vrienden hadden hun eigen leven, hun eigen problemen, ze wilde hen niet belemmeren te leven, belemmeren gelukkig te zijn.
De zon verscheen aan de hemel, bracht langzaam maar zeker licht in Rhines kamer.  Skugga werd knorrend wakker toen ze opstond. Rhine voelde zich verschrikkelijk, zwarte wallen waren te zien onder haar ogen, een bewijs van de rusteloze nachten. Een bewijs dat moest zien te verdoezelen, een zonnebril zou te opzichtig zijn dus ze moest gewoon zoveel mogelijk mensen ontlopen, haar hoofd laag houden en niet opvallen. Ja dat was een plan, een plan dat nog wel eens zou kunnen slagen. Met een zwarte beanie op haar hoofd, een losse grijs t – shirt met de schattige versie van een dode kat erop, zwarte jeans en zwarte sneakers verliet Rhine haar kamer.  Het was vroeg de meeste leerlingen waren nu aan het genieten van een heerlijk ontbijt in de grote zaal, gezellig kletsend met hun vrienden.  Zoiets deed Rhine zelden, haar vriendschappen waren niet van de normale soort, ze waren apart en gecompliceerd. Er waren niet veel mensen wie zich dicht in de  buurt van dit meisje waagde en er waren nog minder mensen die Rhine dichtbij liet komen.  Als kind was ze open geweest, had ze iedereen begroet met een lach, was ze snel vriendschappen aangegaan, was ze snel om mensen gaan geven. Zo dom en naïef was ze niet meer. Nu hield ze mensen het liefste op afstand.
Alles ging tot dusver nog tamelijk goed. Rhine sleepte zich door de lessen van de dag. Haar laatste les was net achter de rug.  Er werd niet al teveel op haar gelet, zo had ze het het liefste, als een schaduw door de menigte, iemand die alles zag maar door niemand gezien werd.   Rhine sloeg een hoek om met een beker koffie in haar rechterhand.
Ze zag hen, zij zagen haar niet. De beker viel met een klap op de grond. Rhine stond als aan de grond genageld. Ze zag zack, zack en Aressuka, lachend in elkaars armen op een bankje in het binnenhof. Een stekende pijn in haar binnenste welde op. De wereld vertraagde.
Pijn.
Zoveel pijn.
Niets dan pijn raasde door haar heen.  Het zou niet mogen, het zou niet moeten. Ze was blij voor hem, ze had hem bij haar vandaan gewild voor zijn eigen goed. Ze had hem verjaagd, omdat ze van hem hield.  Het zou haar geen pijn meer mogen doen, en toch, toch was de pijn die ze voelde levensecht. Ze was nog nooit eerder zo hard geconfronteerd met hun liefde. Ergens diep vanbinnen in de krochten van haar verdorven ziel was ze blij voor hem, nee, voor hen allebei. Maar nu, na de nachtmerries, de angst om haar beste vriend te verliezen, kon ze dit niet aan.
De tijd kwam weer op gang, pas nu werd Rhine zich bewust van de starende blikken, de bespottende blikken, de vuile blikken, het achterbakse gefluister. En toen begon eht gelach. Natuurlijk was er gelach. De zielige drugsverslaafde stond een verliefd stel aan te gapen en was zo stom dat ze niet eens een beker koffie kon vasthouden, nee, je moest geen helderziende zijn om te weten wat deze kinderen over haar dachten. Het liet haar koud, altijd had het haar koud gelaten, maar was dat wel zo? Nee. Nee natuurlijk niet. Het was een act, een masker, een masker dat barsten begon te vertonen. Rhine  loste op. Wolken van een donkere zwarte rook kropen over de vloer tot ze weer samenkwamen in een verlaten hal. Rhines ogen waren rood, ze kon de tranen die ze al zo lang bij zich droeg niet meer de baas als woeste rivieren braken ze door de geestelijke dammen die Rhine had opgebouwd. Ze rende het eerste lokaal in dat ze tegen kwam. Ze had geluk, geluk dat deze gang verlaten was, dat dit lokaal nog open was geweest.
Ze trilde, ze voelde zich verteerd vanbinnen. Voor ze het wist stond ze voor een rek vol met planten. In een vlaag van woede, voortgedreven uit pijn en een hopeloos gevoel maaide ze met haar armen door de planten waardoor ze op de grond vielen, potten braken, aarde lag verspreid over de vloer.  Uiteindelijk belandde zelfs de hele rek op de grond, of in ieder geval grotendeels, een tafel die bedoeld was om een leerling achter te zetten wist de rek te ondersteunen waardoor hij gevaarlijk schuin hing. Bloederige strepen hadden zich op Rhines handen gevormd, de gebroken scherven van de bloempotten hadden door de tere huid van haar met modder en bloed besmeurde handen gesneden.  
Ze wist niet hoe ze hier was belandt, hoe ze zichzelf van de omgevallen kast naar een kleine kas had weten te slepen. Hoe ze klaarblijkelijk het grootste deel van de stoelen en banken in het lokaal had omgegooid.   Hoe het kwam dat ze er in het achterste hoekje, verscholen onder een tafel, opgekruld als een snikkend hoopje ellende. Verteerd door pijn en duisternis.

Met kalme passen liep Norwood over de gangen van het schoolgebouw. Het was goed weer buiten en dat zorgde er voor dat veel leerlingen in de vakantie naar buiten gingen om te genieten van het goede weer door in het zonnetje te gaan liggen of andere dingen te gaan doen. Met zwijgzame passen liep Norwood naar buiten om vervolgens even zijn blik over de groep leerlingen te richten. Met zwijgzame houding liep Norwood verder toen hij gelach hoorde aan zijn rechterzijde. Zijn blik ging serieus opzij maar het was al te laat. Een blonde dame stond met een beker koffie op de grond, ongetwijfeld gevallen, en loste zich vrijwel direct op. ‘Rhine…?’ sprak hij vragend tegen zichzelf. Hij besefte zich nu pas hoe snel hij moest zijn. De leerlingen kregen een strenge blik en stopte direct met lachen. Norwood rende naar de plek waar ze zich op had gelost. ‘Hidden gate, reveal!...’ sprak hij krachtig en greep in zijn hand naar de laatste oplossende deeltjes. Hij trok het open al een soort poort in tijd en ruimte en klom er doorheen. Ineen snelle flits stond hij in de gang van de lokalen. Zijn ogen gleden er doorheen. Verlaten, zoals het er vaak uit zag. Echter waren er vaak zat docenten die in de vakantie hun vertrouwde lokaal opzochten. De oren van Norwood vingen brekende potten op met een krachtig gepiep. Norwood wist voldoende en rende naar zijn lokaal en sloeg de deur open. De verschillende planten die op de grond lagen produceerde een soort noodkreet, het waren tropische planten en alleen Grense mensen konden het horen. Zwijgzaam hielp Norwood ze in een reserve potten en plantte ze ter nood even met meerdere in een. Hij was meer benieuwd naar de persoon die het momenteel kapot had gemaakt. Al was zijn antwoord vrij duidelijk door alle gebeurtenissen. Met zwijgzame glimlach deed Norwood de planten snel in het pot zodat het irritante gepiep uit zijn oren verdween. Zijn ogen richtte zich op de kas toen er een zacht gegrom vandaan kwam. Eyolf was dus in de kas, maar de laatste keer dat hij gegromd had was toen Norwood hem wilde helpen. De wolf was amper in staat om te lopen en lag enkel op een kussen in zijn kas omdat het daar warm was en dat de wolf daar niet teveel last van kou zou krijgen. Met kalme pas liep Norwood naar de kas terwijl zijn handen zachtjes afklopte. Hij kwam binnen en keek opzij terwijl Norwood zag dat Eyolf strak een bepaalde richting in keek, de andere hoek dan waar hij lag. Norwood liep naar zijn metgezel en zakte door zijn knieën om daar rustig door zijn knieën te zakte en de wolf even te aaien. ‘Ik praat wel met haar…’ sprak hij met een zachte haast onhoorbare stem. Zwijgzaam liep Norwood naar de hoek waar Rhine zat en ging een meter van haar ook op de grond zitten. ‘Het was niet netjes wat ze deden, en ik heb ze al naar het hoofdkantoor gestuurd…’ sprak hij met een warme toegankelijke stem. Hij keek opzij en zag haar hand bloeden. ‘Sta mij toe…’ sprak hij zachtjes en pakte haar pols zorgvuldig vast en omlapte het zacht bebloede hand met de zijne. Zijn handen groeide lichtgroen op en hij glimlachte warm. Hij hoopte door zich juist zo kwetsbaar voor haar op te stellen, want ze kon hem zo wegslaan, dat hij haar kon bereiken. ‘Vertel eens…’ sprak hij toen hij zijn handen weghaalde en het bloed, door de ijzerdeeltjes die er in zaten, met gemak van haar handen afhaalde en deze op liet lossen in de lucht. Hij liet haar schone hand rustig los en keek haar toen vriendelijk aan. Hij wist licht van roddels hoe het met Rhine gesteld was, maar had nooit het verhaal van haar zelf gehoord, en om te bekennen was hij oprecht bezorgd om haar.

Zelfs de hardste noot kan gekraakt worden. Dat wist Rhine nu. Ze voelde zich slap, nutteloos. Ze had zich altijd sterk gehouden, zichzelf niet toegestaan om te huilen. En toch, toch zat ze hier nu  opgekruld als  een hoopje zielige ellende. Ze was kwaad en radeloos. Kwaad op zichzelf en al die idioten die niets van haar begrepen. Haar handen deden pijn, maar dat vond Rhine niet erg, misschien verdiende ze die pijn wel, ja, het was haar schuld, het was altijd haar schuld. Ze wist niet waarom ze die potten stuk had gemaakt, waarom ze de banken had omgegooid. Ze was verblindt door woede, woede voortgedreven uit pijn en die woede, samen met woede uit liefde voortgedreven was een van de krachtigste bronnen voor razernij die men kon bevatten. Gegrom, Rhines hoofd ging een stukje omhoog om recht in de ogen van een oude wolf te staren. Ja oud, dat kon je makkelijk aflijden aan de blik in zijn ogen, zijn lichaamsbouw, het feit dat hij haar niets deed ook al had was ze zijn territorium binnengedrongen en de doffe plukken in zijn vacht. Nee deze jongen had niet erg veel tijd meer in deze wereld.  Even trok ze haar lip op naar de wolf. Het was een klein trekje dat ze in de jaren had opgepikt. Dat kwam er dus van als je beste vriend een dier was.
Voetstappen, ergens wakkerde het geluid van een naderend persoon, een mogelijke dreiging een soort verdedigingsinstinct aan in Rhine. Ze was op haar hoede, haar spieren hadden zich aangespannen. Haar hoofd was weer een stukje omhoog gekomen, haar gezicht verborgen onder haar blonde haren. Ze hield de ingang van de kas scherp in de gaten, benieuwd naar wie haar gevolgd was. Ze had geweten dat iets haar achterna gezeten had, als een soort getintel dat door haar heen ging.
Rhine hield vanonder haar haren de man strak in de gaten, ze zag hoe hij bij de wolf neerhurkte en hem aaide. Hij was dus duidelijk zijn eigenaar. En waarschijnlijk dus ook de eigenaar van dit lokaal. Norwood? Ja, ja dat was hem. Ze had nooit echt veel contact met de man gehad, af en toe was ze naar zijn les gegaan maar z ehad zich stil en afzijdig gehouden, als een schaduw. Hij kwam naar haar toe, ging voor haar op de grond zitten. Wat was hij van plan? Ging hij niet schreeuwen omdat ze zijn lokaal gemold had?  ‘Het was niet netjes wat ze deden, en ik heb ze al naar het hoofdkantoor gestuurd…’  Een kil vreugdeloos lachje ontsprong aan haar lippen. Voor ze hem recht aankeek, haar  droeve meelijwekkende blik had iets kils gekregen. “Alsof dat helpt, alsof die krent van een hoofdmeester zich ook maar iets aantrekt van zaken zoals deze.” Sprak het meisje op bittere toon. Nee ze had niet echt veel vertrouwen in de autoriteiten van deze school. Eigenlijk had ze in praktisch niemand vertrouwen. De mens was gewoon geen ras dat je kon vertrouwen altijd hadden ze wel verborgen motieven, dat wist ze omdat, nou ja, ze er zelf een was.  
Hij nam haar hand vast, het stak lichtjes. Ze bleef hem aankijken met haar droevige lege blik. Een blik waar je spontaan wilde van gaan huilen.  Wat was hij van plan? Wat ging hij met haar hand doen? Ergens had ze sterk de drang om die hand terug te trekken. Maar haar nieuwsgierigheid won het van haar wantrouwen. Ze keek naar zijn handen die haar omvatte. Haar handen voelde vreemd toen de zijne ineens begonnen te gloeien. Haar blik schoot even naar zijn gezicht, waar een glimlach op te zien was. Waarom genas hij haar handen? Waarom glimlachte hij naar haar? Ze had zijn lokaal vernield, en toch, toch leek deze man geen enkel greintje woede in zich te hebben. Meteen toen hij haar hand losliet trok ze deze terug. Als een wild dier dat niet wilde dat je te dichtbij kwam.  Misschien had ze wel iets weg van een wild dier, een dier dat mensen niet snel toeliet, niet voor ze haar vertrouwen hadden gewonnen. Rhine bekeek haar hand. Geen bloed, of krassen meer. Met haar andere hand voelde ze eraan de huid was gaaf,  haar blik gleed weer naar de man. Hij oogde onschuldig, maar schijn kon bedriegen.  Hij wilde dus dat ze dit ging uitleggen? Met een kleine zucht richtte ze zich weer naar de man toe, haar haren bedekte nog steeds het grootste deel van haar gezicht. “ik had gewoon zin om iets stuk te maken. Ik ruim de troep wel op…” Sprak ze glashard. Haar uitdrukkingen emotie loos. Natuurlijk was het een leugen. Maar Rhine had geen zin om deze man, deze léraar over haar problemen te vertellen.  Haar hoofd ging een knikje opzij, richting de wolf. “Hij ziet er niet goed uit.” Merkte ze droogjes op.  Deze wolf, hij deed haar denken aan Skugga. Haar eigen huisdier. Zou haar vriend ook zo eindigen? Zou hij ook sterven? Zou hij haar verlaten?

Norwood hoorde de potten breken en versnelde zijn pas even om sneller bij zijn lokaal te zijn, maar de woesternij was al aangericht. Hij zuchtte even, maar hij was niet kwaad. Hij maakte de troep grotendeels schoon en tikte toen tegen het houten tafelblad dat zich in vieren splitste en drietal houten mannetjes maakte. Ze liepen direct naar de blik en veger en gingen ijverig aan de slag. Ondertussen liep Norwood rustig de kassen binnen en keek opzij naar de grommende zilvergrijze wolf die er niet meer fit uitzag. Norwood zeeg even neer en streek over de flank van het ooit zo sterke dier. Norwood keek toen in de richting van waar de wolf keek en zag de dader van de bende in een hoek zitten. Hij sprak tegen Eyolf dat hij met haar zou praten en zwijgzaam stond hij op om zijn weg naar Rhine te maken en een meter naast haar op de grond te zakken. Hij had een masker op van de altijd vriendelijke docent die kon lachen met leerlingen. Zijn eigen verdriet was nu niet van belang op het moment, en al helemaal niet als er een leerling in nood was van een goede luisteraar. Hij vertelde haar dat de kerels aangepakt zouden worden en zwijgzaam keek hij even met serieuze blik opzij toen ze een vreugdeloos lach uitslaakte. Hij keek even naar Eyolf die zijn ogen weer dicht had. ‘Nee, inderdaad..’ stemde hij half in. ‘Savador is niet de type persoon die zich zal bekommeren om zaken van leerlingen die het moeilijk hebben. Maar de kerel houdt niet van wanorde in zijn school en ik heb ze gestuurd en al mag de kerel mij niet, een leerling vanuit mij komt niet zo snel en dat laat de man inzien dat deze personen even een corrigerende tik nodig hebben.’ Sprak hij toen uitleggend. ‘Daarbij opgeteld, als hij zich niet bekommerd om een leerling die het moeilijk heeft, dan ben ik er altijd nog.’ Sprak hij met kalme toon en keek haar toen weer met lichte glimlach aan en genas haar hand in tussentijd. Hij ging rustig zitten naast Rhine en keek even naar Eyolf toen ze tegen hem sprak over de wolf. ‘De tijd loopt onverstoorbaar door, waar mensen soms te lang wachten..’ sprak zijn stem wijs. ‘Eens zal het leven ophouden voor elk wezen. Het is enkel de vraag wanneer dat gebeurt…’ sprak hij zachtjes en keek toen naar Rhine. ‘Je klinkt alsof je ergens bang voor bent. Er zit meer achter, je hebt een vergelijkbare situatie waar je in staat?’ sprak hij zachtjes tegen haar met vragende stem aan Rhine. Hij had een toegankelijke blik, maar het was aan Rhine of ze daar wat vertrouwen in zou vinden.

Rhine voelde de emoties door haar heen razen. Ze kon niet helder denken, ze stroomde over, trad uit haar oevers net als de rivier waarnaar ze vernoemd was. Ja misschien paste haar naam echt bij haar. Een rivier viel niet te temmen, je mocht zoveel dammen bouwen als je wilde, eens als de rivier zijn zinnen had gezet op ontsnappen zou niets hem tegenhouden. Hij zou stromen alles op zijn pad verwoesten. Zo voelde Rhine zich nu, alsof ze wilde ontsnappen, niet terugdeinsde voor obstakels. Dit meisje was gevaarlijk, daar kon je niet omheen. Haar emoties waren altijd al haar grootste kracht en zwakte geweest.
Emoties waren onvoorspelbaar en in Rhines geval oncontroleerbaar. Nooit was ze erg goed geweest met emoties, niet sinds de dood van haar ouders. Dat had iets laten knappen. Rhine had niet als een normaal kind kunnen opgroeien. Sinds de dag dat ze alles verloren had was ze zich gaan afsluiten, ieder jaar was ze afstandelijker en killer geworden. En nu, nu ze zichzelf eindelijk had toegestaan om mensen toe te laten was alles weer erger geworden. Al haar voorruitgang was samen met haar weer in de diepe put van haar verleden beland.
Daar zat de jonge blondine dan. Inwendig een wrak, uitwendig een kil, wantrouwend wezen. Nee ze vertrouwde de man niet die langs haar kwam zitten. Ze vertrouwde de vriendelijke kalme houding niet. Het moest een masker zijn, een list, echt vriendelijke mensen bestonden niet. Daar was Rhine van overtuigd. Hij was een leraar, een volwassen man. Hij werkte voor Savador, hij kon niet goed zijn. Dat geloofde ze niet. Mensen met autoritaire beroepen konden gewoon niet goed zijn.
Zelfs zijn nog zo goed bedoelde woorden konden niet tot Rhine doordringen. Oké het hielp toen hij vertelde dat hij niet erg close was met Savador, en ja daar had ze inderdaad eens wat van opgevangen. Maar dat kleine pluspuntje was niet voldoende om Rhine haar stekels weg te halen. ”Orde bewaren…ja dat heb ik al ondervonden.” Ze mompelde het eerder tegen zichzelf dan echt tegen de leraar voor haar te praten. Haar starende blik bleef op hem rusten. Ja wellicht had hij gelijk, Savador wilde orde op zijn school. En waarschijnlijk zouden de leerlingen er niet zonder blauwe plekken en schrammen vanaf komen. Hij bekommerde zich om leerlingen? Waarom in godsnaam? Wat had hij eraan? Wat won hij ermee? Mensen deden nooit iets zonder dat ze er zelf baat bij hadden. Haar zwart geworden ogen richtte zich op de grond. Haar handen had ze achter haar opgetrokken benen verborgen. Hij had ze genezen dat is waar, maar de jonge blondine werd liever niet aangeraakt. Door haar bijzondere jeugd had Rhine nooit echt veel lichamelijk contact gehad. Er waren geen sterke vader armen meer waar ze in weg kon kruipen wanneer ze bang werd van de donder. Geen zachte moeder handen die over haar blonde haren streelden om haar in rustig in slaap te sussen. Ze liet zich niet gauw omhelzen, een knuffel, het was iets vreemds voor haar. Iets nutteloos.
Hij had gelijk. Iedereen ging op een dag dood. Het leven was dagen aftellen naar je einde. Zijn vraag aan haar overviel haar. Hoe wist hij door haar heen te kijken? Haar ogen schoten meteen weer omhoog. Even flikkerde ze blauw, even ging haar mond open, even schoot de gedachte door haar hoofd om hem te vertellen over Skugga. Om hem te vertellen dat ze zich gebroken voelde, kapot als een speeltje dat niemand wilde hebben. Maar die gedachte werd meteen verworpen. Haar ogen werden zwart en net als de tranen op haar wangen waren opgedroogd droogden alle af te lezen emoties van haar af. Haar blik was leeg en kil, alles aan haar was bijna mechanisch. “Heeft u niets beters te doen…Mij straf geven bijvoorbeeld omdat ik die plantenzooi heb omgegooid.” De woorden kwamen uit haar mond als een sneer, een botte opmerking. Het was een soort verdediging die ze zichzelf geleerd had, een verdediging die een automatisme was geworden. Als iemand haar kwetsbare kant zag sloot ze zich helemaal af, bouwde ze muren om zichzelf heen stopte ze het meisje dat ze ooit in haar jeugd geweest was diep weg.

Norwood was naast Rhine komen zitten maar met voldoende afstand zodat ze zich niet opgelaten hoefde voelen. Zwijgzaam had hij naar haar gekeken en vertelde dat hij niet zo close met Savador was, en zelfs dat mocht Rhine haar vertrouwen nog niet geven. Hoe dan ook, Norwood had de beste bedoelingen. En inderdaad, ook zelf had hij er baat bij. Al was het iets wat niet zichtbaar zou zijn als dat hij er beter van zou worden. Norwood had altijd zich bekommerd om leerlingen, wilde ze helpen en les geven. En hij deed het omdat hij er zelf er een goed gevoel van kreeg, de goede daad was in zijn ogen genoeg. Hij beschermde leerlingen tevens wanneer het nodig was, waar hij vroeger gefaald had, waar hij zelfs recentelijk nog hard in had gefaald. Norwood werd niet rijker, niet sterker nog beter van alles. Hij kreeg gewoon een zelfvoldaan gevoel als hij een leerling iets leerde of hun iets had bijgebracht wat ze hun leven lang kon gebruiken. Ze had het over Eyolf en Norwood glimlachte vriendelijk en kwam aan met wijze woorden over dat eens de beurt van een persoon kwam om dit aard te verlaten en Norwood keek even opzij om haar te vragen of ze in net zo’n situatie zat. Norwood zag haar reactie en las er voldoende aan af. Haar ogen werden blauw en ze keek hem even verbaasd aan. Norwood glimlachte vriendelijk, ook toen haar ogen weer zwart werden en ze weer kil en koud werd. Norwood stond op toen ze haar woorden sprak. ‘Als je zo graag een straf wilt..’ sprak hij kalm en zwijgzaam liep hij naar de uitgang van zijn kas. ‘Dan ga je nu op de stoel mijn bureau zitten, wacht tot ik klaar ben met thee zetten en praat even over wat je dwarszit, Rhine…’ sprak hij kalm tegen haar met een krachtige ondertoon alsof hij een vaderfiguur was die zijn dochter eens hartig moest spreken. Norwood had een hekel om het zo aan te pakken maar kon het in zijn ogen even niet anders oplossen. Rhine wilde niet vanzelf praten en dan zou ze het maar moeten in een strafvorm. Hij pakte rustig water, en de lichte strenge houding die hij had was al weer verdwenen toen ze de ruimte had verlaten en op de stoel was gaan zitten. Met twee theekoppen met kamillethee kwam hij terug en zette een daarvan tegenover Rhine neer. Hij zeeg neer op de bureaustoel tegenover haar en keek haar toen even serieus aan. ‘Rhine, ik mag dan wel een leraar zijn, maar ik ben geen zins een leraar die een leerling in jou situatie ongezien laat gaan.’ Sprak hij kalm. ‘Ik doe mijn best om iedereen het beste te laten halen uit hun studie, maar op het moment blokkeert jou zoveel op het moment.’ Sprak hij zachtjes en glimlachte vriendelijk. ‘Rhine, ik bied hier mijn hulp aan, desondanks dat ik niet je mentor ben. Ik kan nog altijd als je vertrouwenspersoon dienen. Ik heb dan de verplichting om niets los te laten en geef aan jou een luisterend oor.’ Sprak hij kalm. ‘Zoiets heet beroepsgeheim, jongedame….’ Legde hij uit al wist hij dondersgoed dat dat niet nodig zou zijn. ‘Dus leg eens uit, wat zou die vergelijkbare situatie van jou kunnen wezen…’ sprak hij kalm en legde zijn armen over elkaar heen op het bureau om haar daarna kalm aan te kijken.

Waarom wilde mensen zich toch steeds bemoeien met zaken waar ze niets mee te maken hadden? Deze man, die zich zo vriendelijk voordeed deed haar denken aan een geest uit haar verleden. De hoofdopzichter van het weeshuis waar ze in geplaatst was na de dood van haar ouders. Hij had ook geprobeerd om Rhine aan het praten te krijgen, om ervoor te zorgen dat ze samen met andere kinderen zou gaan spelen. Het had niet gewerkt. Het kleine blonde meisje was zich alleen maar meer gaan afzonderen. Ze was bang geweest, bang om weer om anderen te gaan geven. Die angst voelde ze nu opnieuw maar in tegenstelling tot het kleine meisje dat gewoon in een hoekje wegkroop en stil was, was deze oudere Rhine niet van plan om haar mond te houden, ze zou hem groot maken, haar houding vijandigheid laten uitstralen tot deze man vanzelf zou weggaan. Niemand hield het lang vol in haar aanwezigheid, het was slechts een kwestie van tijd voor hij het ook zou opgeven.
Zijn woorden hadden haar van het veld geslagen, en dat gebeurde beslist niet vaak. Hij had haar woorden tegen haar gebruikt. Met een blik vertrokken van woede volgde Rhine de leraar toen hij opstond. Natuurlijk had hij haar in de val gelokt, dat was wat mensen met gezag deden, ze misbruikte hun macht. Grommend en mopperend kwam Rhine uit haar schuilplaats en liep ze naar een van de stoelen. De stoel achter het bureau, de lerarenstoel. Deze draaide ze met de rug naar het bureau toe voor ze ging zitten, haar achterkant naar hem toe gericht. Het was kinderachtig en flauw maar voor het moment wist ze even geen betere trucs te verzinnen. Hij had haar overvallen, ze had deze wending niet verwacht, ze had zich niet kunnen voorbereiden. De man kwam terug met thee, dat kon ze ruiken. Even twijfelde Rhine om een beker te nemen. Haar keel voelde droog en pijnlijk maar al gauw verwierp ze die gedachte. Hij had er vast iets in gedaan. Ze wist het nog goed. Die knar van een Savador had ook een verdovend middel tegen haar mond gedrukt waardoor ze het bewustzijn verloren was. Nee drankjes aannemen van een oudere man was beslist niet iets wat ze zou gaan uitproberen.
Ze hoorde zijn gepraat, ze observeerde de woorden met haar oren. Liet alle klanken door haar hoofd borrelen. Waarom was deze man er zo op gebrand te helpen? Wat voor nut had het hulp te bieden aan iets dat niet geholpen kon worden? Ja Rhine LaFee had de hoop voor zichzelf opgegeven. Het had geen zin om nog te proberen, het leven had geen zonnestralen en regenbogen voor haar in petto dat was een domme kinderfantasie geweest. Na zijn laatste vraag draaide de blondine zich om. De stoel draaide, haar ene been over het andere gekruist, haar vingertoppen tegen elkaar gedrukt als een schurk uit een oude superheldenfilm. Haar blik was duister, een halve grijns speelde om haar volle lippen. “vertrouwenspersoon…wat een walgelijk leugenachtig woord.” Het kwam er ijskoud uit, zelfs als ze op de Noordpool hadden gezeten was de temperatuur in deze kamer tien graden gedaald. Rhine geloofde heilig in de woorden die ze net had uitgesproken. Je kon mensen niet vertrouwen. Mensen beschikte over teveel hersencellen om betrouwbaar te zijn. Ze dachten teveel na over dingen , een wezen dat zulke uitgebreide gedachtegangen had kon onmogelijk te vertrouwen zijn.
Nee Rhine geloofde hem niet, deze man had geen enkele trede beklommen op de ladder van haar vertrouwen. Met haar ijselijke blik op de leraar voor zich gericht graaide de blondine in de zak van haar strakke gescheurde jeans om vervolgens een klein glazen flesje met een soort zwarte rook erin te onthullen. Snel fluisterend sprak Rhine tegen het flesje waardoor het glazen geval begon te schudden, de rook ontsnapte, kolkte samen op de vloer vlak langs norwoord. De rook nam een vorm aan, de vorm van een uit de kluiten gegroeide grommende wolf. Skugga was kwaad, hij voelde Rhines gevoelens aan hij dacht dat deze man de oorzaak was van de duisternis die Rhine in haar greep hield. In eerste instantie deed ze niets toen de wolf zijn schaduwachtige bek steeds wijder spreidde klaar om te happen. De blondine wilde wachten, kijken hoelang het zou duren voor deze man, deze leraar zou bezwijken, voor het angstzweet zou uitbreken. Net toen de gespierde kaken van de schaduwwolf zich om de arm van de leraar wouden sluiten begon deze te flikkeren als een lamp die bijna door zijn bedrading was heen gebrand. Skugga werd lichter leek te verdwijnen, hij bleef een tijdje flikkeren, trok zich terug, ging bij Rhines voeten liggen. Van Rhines wrede geamuseerde uitdrukking was niets meer over. Ze zat stil als het bevroren beeld van een vergane schoonheid. Ze was bang, maskeerde haar angst achter woede en kilheid. Het gebeurde steeds vaker dat haar trouwe vriend zijn vorm verloor , dat hij oplostte en nu, nu was deze man daar getuigen van geweest. Hij had een zwakke plek aanschouwd.

Norwood had Rhine licht in de val gelokt, of eerder gezegd, ze wilde het zelf. Ze was degene die straf wilde en ze kon het krijgen. Ze wilde niet graag praten en de geschikte straf was iets wat je niet wilde. Norwood maakte misschien gebruik van de situatie maar wilde haar oprecht helpen. Norwood keek even naar Rhine die hem mokkend volgde en kwam terug en zag haar met de lerarenstoel met de rug naar het bureau. Hij rolde ongezien met zijn ogen maar negeerde het. Hij pakte een simpele stoel die de leerlingen hadden en ging aan de andere kant zitten terwijl hij haar even van achteren bekeek om daarna zijn woorden te starten. Hij vertelde dat hij haar wilde helpen en vertrouwenspersoon klonk vaak vertrouwd. Maar Rhine draaide zich om alsof het een dramatische scene tussen schurk en goedzakje was. Norwood hoorde haar woorden en beet even zijn kaken op elkaar. De koppige houding van Rhine deed Norwood even licht zuchten maar hij gaf niet zomaar op. Rhine haalde een flesje tevoorschijn en zwijgzaam keek Norwood er naar toen het begon te schudden. Het klapte open en de rook ontsnapte er uit. Norwood volgde zijn blik naar het wolfachtige wezen dat zich materialiseerde. Hij glimlachte enkel. ‘Zo zo, een pracht exemplaar al ben ik je op Gren anders gewend…’ sprak hij kalm en schoof de stoel opzij terwijl hij opstond en rustig tegenover de wolf ging zitten en zijn ogen sloot. Hij voelde geen sprankje angst en opende langzaam zijn ogen om de wolf doordringend terug te kijken in zijn ogen maar verder geen dreiging te tonen. Skugga bleef echter steeds harder dreigen en leek zich af te willen zetten, maar het leek op te flitsen en begon te flikkeren. Norwood’s zijn blik ging direct naar Rhine om haar reactie te zien en hij wist voldoende. Norwood liep naar de wolf en legde zijn hand er tegen maar kreeg direct een schok en trok terug. Dit was niet goed al wist hij niet veel van deze dieren, hij wist voldoende wat mogelijke oorzaken kunnen zijn. Met kalme pas liep hij naar Rhine en legde zijn hand op haar schouder en draaide de stoel naar hem. Hij keek haar doordringend aan. ‘Dieren die gebonden zijn aan hun baasje door emotionele band kunnen reageren op hun baasje. Net zoals jij zo reageerde was deze rakker kwaad op mij omdat ik je veilige terrein door probeer te lopen. Rhine, deze dieren reageren niet zomaar op deze manier, en ze kunnen ouder worden dan een gemiddeld mens’ sprak hij. ‘Jij moet je verdorie eens zekerder op gaan stellen, je bent zo onzeker dat Skugga’s aanwezigheid soms lijkt te vervagen…’ sprak hij kalm en kneep bemoedigend in haar schouder. ‘Ik wil je daar bij helpen, maar je moet zelf de hulp willen aannemen. Daarbij kan ik je niet garanderen dat het daadwerkelijk helpt. Voor de zekerheid zou ik langs Miss Summer gaan om dit te bevestigen…’ sprak hij kalm en keek haar toen aan met een vriendelijke blik. ‘Rhine, er zijn mensen die anderen bereid zijn te helpen al kost het hun zelf niets, en ik ben er een van in dit geval. Je studie loopt nog prima maar je onzekerheid kan het hard verminderen en ik wil dat mijn leerlingen niet worden tegengehouden en belemmerd worden. Ik vind dat belangrijker dan wat ik ook kan krijgen…’ sprak hij toen vriendelijk en keek haar aan. ‘Dus heb wat meer vertrouwen in me, ookal is het geschaad door Savador of andere docent…’ sprak hij kalm en keek haar kalm aan.

Natuurlijk was ze in de val gelokt. Ze had het moeten zien aankomen. Mensen verzonnen altijd plannen, hadden altijd motieven. Zo zat de wereld in elkaar een broeikorf vol bezige bijen. Rhine voelde een grote hoeveelheid geconcentreerde woede jegens deze man. Ergens had ze zin om gewoon zijn hele gezicht open te krabben tot het ontsierd was met rode striemen,ze wilde met haar tot klauw gevormde vingers over zijn egale huid gaan zoals een schilder met penselen over een leeg doek zou gaan. Ja die gedachte besloop haar geest, vulde haar hoofd met de lugubere gedachtegang. Maar ze hield zich kalm, haar soort kalm, het soort kalm dat een normaal persoon onder geïrriteerd zou verstaan.
Haar houding, haar bijtende commentaren brachten hem nu al aan het zuchten. Geen halfuur gaf ze deze man, hij zou het geen halfuur uithouden met haar, zeker niet nu ze wellicht op haar ergste was. Ergens diep vanbinnen in haar verknipte ziel vond de blondine het wel vermakelijk. Dacht deze man, deze dwaas echt dat hij haar zou kunnen paaien met complimentjes over het voorkomen van haar huisdier? Ja ze moest toegeven dat zijn reactie haar verbaasde, de meeste mensen zouden schrikken of hun neus ophalen voor het dreigende schaduwwezen, maar nee de reactie was niet voldoende om haar, haar mening te laten herzien.
Zoals donder liet wachten wanneer de bliksem zijn intreden had gedaan, zoals een kind niet wachtte wanneer de laatste bel zijn lied had gezongen, zo wachtte Skugga niet op een tastbaar bevel, hij had genoeg aan Rhines aanwezigheid, genoeg aan haar stemming om te weten dat hij zich niet hoefde in te houden. Het dier had wellicht een kleine hap genomen, een waarschuwing gegeven als het noodlot niet had toegeslagen. Natuurlijk kon het meisje haar masker van emotieloosheid, van opstandigheid niet ophouden bij het zien van de dematerialisatie van haar oudste vriend. Als gestoken trok Skugga zich terug, bleef hij Bij Rhines voeten liggen, zijn kop rustend op haar schoot. Zijn lege ogen keken haar aan op een manier die niet veel te beschrijven, het was zo’n vertrouwde blik, een blik die hij speciaal voor haar had ontworpen, een van de weinige blikken die echt tot het verkilde meisje kon doordringen.
Zo zag Rhine zichzelf vaak. Als een verkild iets. Iets dat ijswater in plaats van warm stroperig bloed door haar aderen heeft stromen, iets dat niet het gevoel van een bonzend hart ervaart maar een koude versteende ijsklomp als een doodsgewicht in haar borst herkent. Als een bloem die probeerde de kou van de winter te overleven, een bloem die vecht tegen de lagen sneeuw die als gewichtjes op haar blaadjes rusten, een bloem die vecht tegen de opstapelende wolken die haar beletten zonnestralen te vangen.
Ze schrok, werd uit de wereld van haar donkerste gedachten gesleurd door een miniem gewicht dat op haar schouder rustte. Haar hoofd richtte ze op om recht in de ogen van deze vreemde, vreemde leraar te kijken. Ze hadden de kleur van gesmolten chocolade. Maar zijn woorden verbraken die trance van schoonheid, ze sloeg zijn hand weg, duwde zich met haar voeten af op de grond waardoor de bureaustoel naar achteren rolde. Haar blik was hard, Skugga was weer verdwenen, veilig in het flesje dat ze zo vaak bij zich droeg. “Ik hoef u hulp niet, ik handel het zelf wel af.” Kwam er kil, onverschrokken uit. Nee ze zou zich niet laten doen, ze zou die idioten niet meer laten winnen, ze zou terug vechten, en dat letterlijk ze zou ieder dom onnozel kind dat het waagde om tegen haar in te gaan met hun idiote lege hoofd de grond in boren. Ze weigerde zich ooit nog te laten kwetsen. Ze weigerde ooit nog een mens te vertrouwen, ooit nog een mens tot zich door te laten dringen.
“Nee, ik ga niet naar een andere leraar, dat u al een luttel benul hebt van de dingen waar mijn geest zich mee verstrengeld is al erg genoeg, ik ga er niet nog meer levende individuen mee betrekken.” Sprak de blondine resoluut. Nee ze wilde niet nog meer mensen. Met samengeknepen ogen keek ze de man aan, langzaam stond het meisje op, liep ze door het lokaal. “Mijn vertrouwen is niet iets dat ik zonder garantie weggeef, vertrouwen, respect het zijn dingen die ik pas geef als er aan me bewezen is dat het geen verspilde moeite was.” Haar woorden waren kil. Ja Rhine was niet van plan om nog in haar ziel, haar hart of geest te laten kijken zonder dat ze honderd procent zeker was dat het niet weer op de grond zou gegooid worden en vermorzeld werd.

Norwood zijn ogen waren furieus gericht in de ogen van de wolf, zonder angst had Norwood zijn tanden tevens ontbloot en hield zijn kaken stevig op elkaar om net zo gevaarlijk terug te kijken naar de wolf. En of het gewerkt had wist Norwood niet, maar de wolf begon ineens te gloeien en te knipperen. Het leek alsof de wolf begon te dematerialiseren en Norwood verzwakte zijn houding en keek bezorgd naar het dier. Het was een prachtig exemplaar maar dit wist Norwood ook niet zeker. Norwood kwam overeind en liep naar Rhine om zijn hand op haar schouder te plaatsen en haar recht in haar ogen te kijken. De ogen hadden een mooie bruine kleur en Norwood verzonk er even in. Maar het duurde niet lang of zijn hand werd weggeslagen en Norwood uit zijn gedachtengang trokken. Ze zette zich af en rolde wat naar achteren om furieus terug te happen dat ze het zelf afhandelde. Norwood zuchtte even en duwde zijn bril wat verder op zijn neus en liep naar zijn bureau en ging tegen de rand aanleunen. Zijn blik was niet meer op Rhine gericht. ‘Je worstelt met veel, Rhine.’ Sprak hij kalm. ‘En ik snap dat je me niet toelaat. Je vertrouwen is vaker geschaad, heb ik het gevoel…’ sprak hij kalm. ‘zomaar vertrouwen geven aan een ander is niet makkelijk…’ sprak hij kalm. Norwood hoorde haar opstaan en hoorde haar woorden. Norwood beet zijn kaken op elkaar en zuchtte even. ‘Oké. Zoals jij het wilt…’ sprak hij kalm tegen haar. ‘Je lost het zelf maar op…’ sprak hij met een stem alsof het leek dat het hem niets deed. ‘Maar niet voordat ik je iets laat zien…’ sprak hij kalm en liep naar haar toe. Voor ze iets kon doen was zijn hand al tegen haar voorhoofd gedrukt en mompelde hij een spreuk. Rhine zou daardoor in trance raken en Norwood zou haar volgen. In een zwarte ruimte stonden ze. ‘Geen zorgen, ik laat je wat zien..’ sprak hij met een warme stem.

Het beeld begon wazig zichtbaar te worden maar het was na een tijdje vrij duidelijk. Norwood was hier druk bezig met het helen van een leerling in het kantoor van de hoofdmeesteres, die toen nog Madeline was. Norwood had de leerling die het meisje zo toegetakeld had gesteund en toegesproken maar geen heftige straf bekocht.
Het volgende beeld was ook zeer duidelijk. Norwood stond schreeuwend zijn handen op een wond in de borstkas gedrukt Madeline te helpen. Ze had een wond die fataal kon zijn en Norwood leek te schreeuwen naar Diva, die het had toegericht. Een phoenix hielp Madeline te overleven door zijn traan. De scene ging over in een andere waar Diva gewond was en Norwood op haar af kwam om haar te helpen, desondanks het feit wat ze toen zijn partner had aangedaan. Savador rende tevens o haar af en schreeuwde Norwood toe waardoor Norwood kalm zich terug trok.
Het derde geval lieten Norwood in angst toekijken hoe, wederom Madeline, voor haar leven vocht en dat hij een vreemde figuur, wat later bekend werd, zijn hulp aannam. Norwood had samen met toen Hatori haar leven gered zonder dat hij een fractie van vertrouwen had. De leerling die het had toegericht werd wederom niet te hard door Norwood aangepakt.
Het beeld vervaagde en Norwood en Rhine stonden in een bloemenveld. ‘Ik ben vaker momenten tegengekomen dat ik leerlingen eigenlijk enorm straf had moeten geven, of zelfs aan had kunnen klagen. Maar stuk voor stuk kampte ze met een eigen probleem. Tevens met jou is het geval dat je met veel te maken hebt. Ik ben misschien niet de persoon die je zomaar vertrouwt en dat maakt mij weinig uit, Rhine. Maar ik wil niet dat je zonder het te overwegen hebt wegloopt. Ik weet dat je aan de drugs zit, Rhine. Ik heb er over gehoord, en ik ben bewust niet naar het schoolhoofd gestapt, wat had het me opgeleverd op de eerste plek. Jij was van school gestuurd en daarmee was je kans op een mogelijke toekomst verdwenen…’ sprak hij zacht en kalm. ‘Ik wil gewoon dat je weet waar je mee bezig bent, en ik ben bereid je te helpen. Of je me toelaat, kan ik niet bepalen, en ga ik niet bepalen…’ sprak hij kalm. ‘Ik hef de spreuk op, en het is aan jou te kiezen of je het lokaal verlaat of niet. Ik heb over een half uur les. Het is aan jou, en jou alleen.’ Spraken zijn woorden. ‘Doe het niet voor mij, maar voor jezelf…’ sprak hij kalm.

Norwood hief de spreuk op en opende zijn ogen om daarna zijn hoofd van haar voorhoofd af te halen wat Rhine wakker zou maken. Norwood liep rustig naar zijn bureau en rolde zijn stoel er weer naar toe. Hij pakte rustig een stuk papier en begon het te lezen. Het was de voorbereiding van zijn les. Het feit dat Rhine wegliep of zou blijven voor dat half uur zou voor hem bepalen of ze nu wilde of niet.