Paarsharig. Twee kleuren in zijn ogen. Trainingspak. IJdel. Atletisch. Dat was Kevan. Hooghoudend met een steentje liep hij langs de arena. ''De arena..'' zei de jongen. Hij streek met zijn hand door zijn haren die netjes gekamd waren en zonder gel of iets mooi op hun plek bleven zitten. Zijn gedachten streefde af naar een soort simulatie. Hij zag zichzelf ''vechten'' met een schaduw in de arena. Het was niet echt vechten. Met wat speciale technieken, Novaanse en Shadraanse magie, gebruikte Kevan een soort lichtbol om die op zijn tegenstander te schieten. Met zijn voet. Kevan was namelijk een best wel bekende voetballer op Nova. Hij was geselecteerd voor het Novaans Voetbalelftal U14 vorig jaar en zou dit jaar ook kunnen spelen voor het Novaans Voetbalelftal U16. Hij koos voor school, iets wat je niet zou verwachten. Of ja, hij koos niet, dat waren zijn ouders. Als hij geen fatsoenlijke opleiding gedaan zou hebben, zouden ze voetbal van hem afpakken dus had hij geen keus. Hij was hierdoor ook verschrikkelijk boos op zijn ouders, en het was maar beter ook dat de school niet op Nova plaatsvond. Hij trapte de steen hoog de lucht in en ving hem op in zijn hand. ''Hallo!'' riep hij luid. Wachtend op een antwoord ging hij op een stuk rots zitten vlakbij de rand van de arena. Hij moest en zal zijn agressie uitten, dus hoopte hij op een waardige tegenstander die hetzelfde van plan was. Mocht het uit de hand lopen had Kevan toch nog altijd een troef achter de hand. Deze troef was weerzinwekkend en anderen kregen er een bruine onderbroek door. Zelfs Kevan was hier bang voor, omdat het niet alleen verschrikkelijk veel kracht kostte om het te doen, maar omdat hij het soms niet eens kon controleren. Ook kreeg hij, ligt eraan voor hoelang, spierpijn na deze troef. En niet zo'n beetje ook, nee, bij een klein stootje voelde het alsof je driemaal gebroken werd, elk bot in je lichaam.

Tsunami was een sportief aangelegd persoon. Zijn voorkeur lag vrij duidelijk bij watersporten, maar ook de incidentele andere activiteit kon hij wel waarderen. Alles eigenlijk, op hardlopen na. Hij zag er niet zo veel in zijn longen uit het lijf te rennen zonder duidelijk doel. Als het een doel had, dus bijvoorbeeld een wedstrijdje was, zou hij zijn best doen, maar rennen om het.. rennen? Nee bedankt. Dat was een soort highspeed wandelen en wandelen was iets saais wat oude mensen op zondag deden, hun onwelwillende kinderen meeslepend.

Vandaag was zijn geliefde meertje echter verboden terrein. Er waren wat visjes gesignaleerd en blijkbaar was dat reden genoeg om een stuk af te zetten met linten en waarschuwingsborden. Chagrijnig draaide Tsunami zich weer om en liep weg van het water. Hij had echt zin gehad om een duik te nemen, had zelfs al één van zijn vele zwembroeken aan gehad, met daarbij een fleurig hawaiiaans shirt. De halflange zwembroek zag eruit als een normale korte broek, met een oranje kleur en verticale witte en zwarte strepen aan de zijkant. Zijn shirt was cyaankleurig, wat hevig contrasteerde met zijn haar. Maar het was een lekkere loszittende stof, wat ideaal was in dit weer. De lente ging langzaamaan over in zomer en dat was merkbaar aan vanalles. De sfeer in het kasteel, de aankomende toetsen, het weer. Maar Tsunami hoorde je niet klagen, zeker niet. Hij had het er best voor over om wat extra te leren als dat warm weer betekende.

Nu zijn plan in het water was gevallen, omdat hij het meer niet in mocht, liep hij parallel aan het bos over een slingerend pad. Het pad bracht hem naar de Arena, een bouwwerk van groteske proporties. Meh. Tsunami was er nog nooit geweest, maar had er ook niet echt iets te zoeken. Hij was vrij passief, liet alles maar over zich heen komen. Go with the flow, bro. Maar zijn interesse was geprikkeld toen hij een luid geroep hoorde.

‘Yoooo, waar zit je dan?’’ antwoorde hij luid, vrolijk en vooral nieuwsgierig het gangetje doorkijkend naar de open kern van de arena. Op het eerste gezicht zag hij niemand, maar toen hij wat verder liep ontdekte hij een jongen die aan de rand van de vlakte zat. ‘Ah, daaro,’ mompelde hij in zichzelf, monter verder lopend. Met elke pas wiegde de ketting om zijn nek heen en weer. Daarin zat een vlam van een reusachtige vuurdraak opgesloten, die hij met wat klasgenoten onder begeleiding van Miss Summer van school had verjaagd. Het gaf een aangename warmte af aan zijn huid waar de hanger hem raakte, teder gloeiend. ‘Aloha kakahiaka, ha'ole!’ Zo wenste hij de vreemdeling een goede morgen. Tsunami hield zielsveel van zijn Cassiaanse dialect, die de relaxte houding van de jongen perfect uit kon drukken. Met een hand woelde hij door zijn lange roze haren heen en grijnsde de ander opgewekt toe. ''Aan het trainen?''

[Tsunami is niet direct de meest aggresieve persoon, maar een sportief gevechtje zal hij wel aannemen denk ik ^^]

De welbekende voetballer op Nova, Kevan Devouse. Hij speelde met nummer 8 op zijn rug gedrukt de sterren van de hemel. Hij had zelfs voor het Novaanse team gespeeld. Een middenvelder. De speler die de voorhoede en de verdediging met elkaar verbind. Dé directe link. Het was een belangrijke taak, maar dat waren de 10 andere posities ook. Het maakte hem niet uit wat de rest van zijn team deed. Hij zette geen stap teveel en al zijn passes en schoten waren fraai en van uitermate hoog niveau. Zonder dat hij het zelf wist, gingen er honderden simulaties door zijn hoofd, niet alleen tijdens een voetbalwedstrijd maar ook in het dagelijkse leven. Een gesprek met iemand van het andere geslacht bijvoorbeeld. Kevan zei de meest 'toffe' dingen die het normale tienermeisje het liefst wou horen van een goed uitziende jongen. Zijn reactievermogen was ook van een hoog niveau, en dit was vooral omdat hij voor een deel wist dat zoiets kon gebeuren. Instinctmatig handelde hij. Het was heel ongebruikelijk als hij voor zijn spel een lager punt kreeg dan 9,5. Cijfer van 1 tot 10 kreeg je vaak van analisten, journalisten en voetbalkenners. Ook van oud-voetballers, succesvolle coaches en je 'agent'. Iemand die de persconferenties en alles regelde. Ook Kevan had een agent, en dat was vaak een win-win situatie. Kevan had van de handelingen van zijn agent profijt, en ook de agent zelf. Kevan kreeg ook veel geld voor zijn voetbalkwaliteiten, al bekommerde hij zich daar niet om aangezien hij bij zijn ouders in een gigantische villa woonde. Gil'rak Nosuen was een militair met een hoge reputatie en status. Kevan had geen verstand van de militaire hiërarchie. Soldaat, sergeant, korporaal, luitenant, majoor, brigadier-generaal en al dat soort dingen. Hij wist alleen dat zijn Shadraanse vader aan tafel zat met de belangrijkste schaakstukken in dat soldatenwereldje. Zijn moeder daarentegen, Avelin Devouse, een gestopt fotomodel en sinds kort een televisiepresentatrice. Ja, het gezin Devouse had het helemaal voor elkaar. Kevan kon lezen en schrijven in meerdere talen, kreeg op 15 jarige leeftijd een flink som geld binnen. Gil'rak was geclassificeerd ergens in de buurt van Generaal, en Avelin was elke week op de televisie te zien, waar ook nog eens veel mensen naar keken.

Maar ondanks dat zijn ouders en hijzelf het zo goed voor elkaar hadden, was hij toch alles behalve vrolijk. Hij werd naar school gestuurd terwijl hij op interplanetair topniveau voetbal kon spelen. De steen die hij zojuist in de lucht trapte en vervolgens ving in zijn hand was in kleine stukjes ondertussen. Van alleen maar denken over zijn ouders werd Kevan boos en dat was te merken. Zijn hand bloedde een beetje door de kapotte steen. Hij schudde de kleine stukjes steen van zijn hand af en ook het bloed dat tegen de tijd dat hij begon te schudden al een grote plas bloed was geworden. Voor zijn handpalm dan. Een mannelijke stem klonk in de oren van Kevan. 'Yoooo, waar zit je dan?' werd er geroepen. Dit was een antwoord op Kevan's hallo en hij stond op. Hij keek naar links, wat een opening was waar bijvoorbeeld gladiators en al door heen kwamen om te duelleren. Een rozeharige kwam naar buiten gelopen. Hij had een opvallende ketting om. Hij begroette Kevan in het Cassiaans. 'добрый день' antwoordde Kevan. De Novaanse taal die gesproken werd in zijn geboortestreek was een beetje mompelend. Dobbrie den klonk het, met een simpel knikje van zijn hoofd erbij. 'Niet echt.. Ik zocht naar een trainingspartner, dat wel.' antwoordde Kevan op de vraag van de jongen. 'Om te sparren.' voegde Kevan eraan toe. Hij had zijn handen in zijn zakken gedaan en leunde achteruit tegen de muur, wachtend op een antwoord van de vrolijk gehumeurde jongen.

- Beetje flut..

Hij herkende de ander vaag, maar het was niet zo dat er meteen een belletje ging rinkelen. Tja, hij was geen voetbalfan. 24 mannen op een veldje, als idioten achter een bal aan rennend. En maar schoppen, en maar duwen. Wat had dat nou voor zin? In de hogere leagues had je dan weer die opgefokte mannetjes, die kermend op de grond gingen liggen na één tikje, zodat ze maar een vrije trap kregen. Nee, hij vond mensen hartstikke leuk hoor, maar teamsporten waren niet helemaal zijn ding. Hij had liever een stuk open zee voor zichzelf en z'n vrienden dan een grasveldje. Ach, ieder zo zijn voorkeur.

Tsu sprak de gozer aan in zijn ontspannen Cassiaanse dialect. Hij kreeg een al even unieke begroeting terug, tot zijn genoegen. добрый день.' Dat zou ook hallo betekenen, als hij zich niet vergiste. Hij vroeg zich hardop af wat de ander hier deed, want de Arena leek Tsu alleen geschikt voor sportieve activiteiten. En, zo schoot het hem te binnen toen de jongen uitleg gaf van zijn doel hier, voor gevechten natuurlijk. Juist voor gevechten.

De paarsharige leunde ontspannen weg, al zag Tsunami een vlek opgedroogd bloed op zijn hand zitten. Toen zijn blik naar beneden gleed merkte hij op dat ook in het zand een plas bloed gevormd was. Wauw, dat was wel erg fanatiek. Toch schrok het Tsunami niet geheel af. Hij was niet op zoek naar een gevechtje waarin een van tweeën bloedend zou eindigen, maar sparren was toch over het algemeen vriendschappelijk om de aanvallen te scherpen en te oefenen. ''Hmm- ok. Wat stel je voor?'' Vragend keek hij de ander aan. Regels, winnaar? Dat soort dingen. ''Tsunami, by the way,'' voegde hij er met een speelse lach aan toe.

Hij zag Tsunami hem ietwat bestuderend aan kijken. Het smalle plasje bloed dat gemixt was met het zandige oppervlak waar beide opstonden en ook op zijn hand kleurde het rood vielen hem waarschijnlijk op. Zijn gedachtes veranderde voortdurend. Hij dacht aan een wedstrijd met de Cassianen. Ze vonden water zowat heilig, en hetzelfde leek voor deze jongen die zichzelf voorstelde als Tsunami. Natuurlijk, een waterige naam erbij. Kon het nog voorspelbaarder? ''Kevan.'' stelde Kevan zich voor. ''Ik stel voor..-'' zei hij toen bedenkelijk. ''Als je stop roept, opgeeft of het een beetje overboord gaat, dus buiten de grenzen van 'sparren' dat we stoppen. De verliezer is de opgever, natuurlijk, maar het gaat mij niet echt om de winst hier. Beetje oefenen, je hart als een hogesnelheidstrein op en neer laten gaan, daar gaat het mij om. Regels.. niet in het gezicht of bij je geslachtsdeel, en ja, niet té stevig. Ik zou zeggen, geef je grenzen aan en dan zien we wel tot hoever we gaan.'' vertelde Kevan aan de Cassiaan. Hij zou natuurlijk van afstand kunnen aanvallen, met al dat water. Hij kon natuurlijk met zijn lichtmagie blokkeren en vervolgens met donkere magie een afstandsaanval van hetzelfde kaliber terugsturen maar dat zou te simpel zijn toch? Kevan liep alvast naar de andere kant van de arena en stak zijn duim op. Hij klapte vervolgens zijn handen eenmalig tegen elkaar waarna je tussen de handen van Kevan een witte en ook donkere kleine bliksemschichten zag. Hij knikte vervolgens naar Tsunami om te laten weten dat hij klaar was. ''Begin maar.''

Tsunami frunnikte wat aan het vlechtje dat soepel langs zijn kaaklijn zwierde. Zijn haardos werd gesierd door enkele veren en dus vlechtjes. Het klonk misschien kinderachtig en vooral vrouwelijk, maar de veren waren niet slechts assecoires, maar hadden een echte betekenis. In de oud Cassiaanse cultuur verdiende je de veren door specifieke mijlpalen in je leven te bereiken. Een heldendaad? Een grote stap voorwaarts? Dan kon een van de dorpsouderen je een beloning toekennen. Het was een symbool en hij was er erg zuinig op. Cyaanblauw en karmozijnrood, kleuren die Tsunami werkelijk adoreerde.
Het was niet dat hij zenuwachtig was, maar Tsunami was niet geheel op zijn gemak bij de jongen, die zichzelf voorstelde als Kevan. Hij wist niet zo goed waardoor het kwam, misschien was het de omgeving wel, die de vredelievende Cassiaan niet aanstond, of de bloedvlek op de grond. Maar hij zou er wel overheen komen, vermoedde hij.

''Als je stop roept, opgeeft of het een beetje overboord gaat, dus buiten de grenzen van 'sparren' dat we stoppen. De verliezer is de opgever, natuurlijk, maar het gaat mij niet echt om de winst hier. Beetje oefenen, je hart als een hogesnelheidstrein op en neer laten gaan, daar gaat het mij om. Regels.. niet in het gezicht of bij je geslachtsdeel, en ja, niet té stevig. Ik zou zeggen, geef je grenzen aan en dan zien we wel tot hoever we gaan.'' Mmm, klonk redelijk. Zo te zien had Kevan wel ingeschat dat hij niet met een eersteklasse vechtersbaas te maken had. En het feit dat hij aangaf gewoon te willen oefenen stelde hem wel gerust, te zien aan de opgeluchte lach. ''Prima!''
HIj nam wat afstand van de ander en rekte zijn armen eens flink uit, waarbij zelfs een gaap te horen was. Maar algauw werd zijn blik weer alert en ging hij klaar staan. Vechten - sparren dan - was niet echt iets wat hij vaak deed, maar hij zou het zeker proberen. Hopelijk zou Kevan een beetje rekening met hem houden, zodat hij op kon warmen.

'Begin maar.'' Alrighty then. Kort dacht hij na. Er was hier wel stilstaand water in de buurt, het meer dus, en als hij op zijn voeten focuste voelde hij ook het grondwater bewegen, maar dat was allemaal een stuk lastiger te bereiken dan het water hier recht voor hem. Dat klonk misschien wat raar, aangezien hij met zijn blik recht de lucht in tuurde. Maar ook daar zat voldoende water in, gasvormig dan wel, maar zeker niet minder bruikbaar. Zeker niet voor hem, aangezien hij ook luchtmagie tot z'n beschikking had. ''Ehh, okay dan.'' Hij haalde diep adem, bracht zijn handen samen en draaide een halve cirkel over de grond met zijn voet. Het was met het blote oog niet zichtbaar, maar Tsunami voelde de H2O voor zijn handen verzamelen. Gelijktijdig kwam er een soort stoomwolkje uit zijn mond, het was de hitte die de ketting afgaf om daarmee zijn magie te versterken. Hij verkoelde het water en drukte het samen tot druppeltjes, die zich weer omvormden tot kleine kegeltjes, bijna ijspegels. Die schoot hij met een venijnige zwiep richting Kevan. Meteen daarna switchte hij naar de defensieve kant van zijn magie en maakte zich klaar om een tegenaanval op te vangen. Een smalle glimlach gleed over zijn gefocuste gezicht.

[Sorry, ik had ff tijd nodig om een goede aanval te verzinnen :'3]

- Geeft niets! Ik heb alle tijd : D

Eigenlijk was Kevan een vervelend persoon tegen Cassianen, of een ras wat daarop leek. Hij haatte water. Haat is een groot woord maar water verpeste zijn haar en zijn haar was heilig. Hij hield wel van de haarkleur van Tsunami. Het zag er vrolijk uit en het was ook nog een beetje fel ook. Felle kleuren.. Dat was altijd een mooi beeld. Vooral als het om voedsel of drinken ging. Er was ooit een drankje op de markt. Een soort sportdrank, maar met enorm veel suiker. Kevan vond het goor smaken maar dronk het altijd, wanneer hij kon. Het heete 'Mountain Dew', en de fles was knalgroen verpakt. Knalgroen, fel dus. Kom maar op dacht Kevan toen hij zag dat Tsunami actie begon te ondernemen. Toen Kevan hem begon uit te leggen hoe het allemaal werkte, de regels voornamelijk, kreeg hij een norse blik op zijn gezicht. Hij hield niet van uitleggen. Hij kon het niet en hij wou het niet. Altijd als Kevan iets probeerde uit te leggen, lukte het hem niet. Hij legde het altijd onduidelijk uit. Hij kon het zichzelf makkelijk uitleggen, evenals naar zijn familieleden, maar tegenover vreemden zoals Tsunami lukte het hem gewoon niet. Misschien lag het wel aan zijn bloed. Dat hij dingen alleen aan zijn eigen familie kon uitleggen. Hoe dan ook, back to business. Hij gaf Tsunami de kans om als eerste aan te vallen en Tsunami liet die kans niet zomaar liggen. Met rare bewegingen toverde Tsunami uit de lucht of iets water. En dat water veranderde hij weer in ijspegels. En die ijspegels gingen met hoge snelheid naar zijn kant. En die hoge-- Oh.. Kevan trok een van zijn wenkbrauwen op. Kleine ijspegels kwamen op Kevan af. ''Chernyy Rev!'' riep Kevan. Zijn mond bleef na deze woorden open en uit het niets verscheen uit zijn mond een zwarte laserstraal, niet heel groot maar groter dan de ijspegels. Hij draaide zijn hoofd, en de zwarte straal van donkere magie die uit zijn mond kwam vernietigde de ijspegels die zijn kant opkwamen. Misschien raakte hij ook Tsunami, maar dat zag hij niet. Toen de ijspegels stuk gingen kwamen er kleine lichtweerkaatsende stukjes ijs die Kevan kort verblindde. Tijdens deze verblinding had Kevan zijn mond al gesloten en was de zwarte straal van donkere magie verdwenen. Hij keek naar Tsunami en trok een van zijn mondhoeken op. Een spottend lachje was op zijn gezicht te zien. Hij besloot dan maar zelf aan te vallen, want de volgende keer zijn de ijspegels wel raak. Een van de ijspegels werd namelijk niet geraakt door Kevan's ''Black Roar'' [Chernyy Rev in het Novaans], en die kwam niet ver van Kevan vandaan in de muur terecht. De magiër met roots uit Nova en Shadra kon de lichte magie van Nova tot zich roepen, maar ook de donkere magie uit Shadra. Dit was vaak een pluspunt omdat hij tegen een pure-Novaan of Shadraan vaak het voordeel had. Tenzij deze veel sterker was in zijn vak. Ondertussen versnelde Kevan, en sprintte hij op Tsunami af. ''Belyy Udar! White Punch!'' zei Kevan toen, toen hijmet lichte magie omhulsde vuisten tweemaal richting Tsunami sloeg. Het was niet heel sterk, aangezien dit maar een sparwedstrijdje was, maar het kon wel zeer doen.

De gebruiker 'Kevan' heeft de volgende actie uitgevoerd: Dices Of Fate

'Arena Dice' :

Waar Tsu zijn aanval stilzwijgend uitgevoerd had versterkte Kevan de indruk van een vechtersbaas door luid een kreet te slaken. Wat die twee woorden precies moesten betekenen wist hij niet, maar het was wel indrukwekkend. Iets minder stoer was dan toch de straal die uit Kevan's.. mond kwam. Dat was een klein beetje vreemd, maar wel effectief. Zwarte magie dus. De straal ging door het ijs heen, verwoestte die in kleine brokstukjes. Toen de lazer ook op hem afkwam trok Tsu de uiteengespatte ijsstukjes terug en gebruikte die om de straal net iets af te buigen, genoeg om het langs hem te sturen toen hij iets opzij boog.

Hmm. Dit was best leuk, maar hij was wel bang om opeens volop door iets geraakt te worden. Een beetje oefenen met magie was prima, maar gewond raken zag hij toch niet zo zitten. Misschien moest hij maar opgeven. Nee. Zijn handen tintelden, snakten naar meer magiegebruik. Tsu zag toe hoe Kevan dichterbij kwam en uithaalde. Natuurlijk werd er hierbij wederom met een vreemd taaltje een titel gebruikt voor de witte omhulsels. Gelukkig had hij een snel reactievermogen, waardoor hij met zijn arm de ene vuist kon blokkeren. Het was een kwestie van afbuigen, waardoor de schade minimaal bleef, maar hij er wel een beurse plek voelde vormen. De andere vuist raakte hem tegen zijn schouder, maar Tsu nam geen tijd om daarover te treuren. Hij incasseerde de klap met een lichte uitademing en haalde dan zelf uit. Drie stralen water doorboorden razendsnel het aardoppervlak en spoten richting Kevan. Ze waren omhuld door een minuscule tornado van lucht, wat ze qua bewegingen onvoorspelbaar en lastiger te stoppen maakte. Twee van de stralen water gingen recht op Kevan af, de andere maakte een vreemde krulbocht en schoot op Kevan's dijbeen af.

'Stars are only visible in darkness. Fear is ever-changing and evolving. And I, I feel poisoned inside. But I, I feel so alive.' Kevan raakte Tsunami op zijn schouder en zijn andere slag werd geparreerd. Kevan sprong een stukje terug met een heuse glimlach op zijn gezicht. Tsunami's beurt dus. Met drie waterstralen viel hij Kevan aan.. Het waren niet zomaar waterstralen. Omhuld door lucht kwam het water steeds dichterbij, draaiend en kerend. Hmm.. Hij telde maar twee waterstralen, en deze kwamen recht op hem af. Hij dacht dat de derde straal, die richting zijn dijbeen kwam ergens de grond raakte. Misplaatst, noemde ze dat. Dat gebeurde ook bij voetbal. Een verkeerd schot, misplaatst, kon zomaar eens de keeper op zijn verkeerde been zetten. Hoe dan ook, hij moest deze twee waterstralen afstoppen, en dat zou met gemak zijn. Ze kwamen vlot naar Kevan toe, maar wel recht op hem af in een rechte lijn. Simpelweg draaide Kevan zijn handen rond door de lucht, tot er een zwarte cirkel van energie ontstond. Binnenin de cirkel was een kleine, zwarte bal. Een soort zwart gat, maar zeer klein. De waterstralen kwamen dichterbij en werden opgeslokt door het zwarte gat va Kevan. De stralen keerde en draaide maar uiteindelijk kwamen ze dus in een rechte lijn op Kevan af. Hoe dan ook, de derde waterstraal kwam buiten Kevan's zicht op zijn dijbeen af. Hij kon deze dus onmogelijk stoppen, want toen hij hem eenmaal wél zag, was het al te laat. De straal raakte Kevan op zijn dijbeen, dat hem uit balans bracht. Hij legde zichzelf neer op een knie. Hij dacht na over zijn volgende plan. Strategisch meesterbrein was Kevan niet, alleen op een grasveld. Daar kon hij met gemak een aanval forceren in een doelpunt. Maar een duel, een magisch gevecht was minder makkelijk gauw te beslissen. Hij dacht na en na een tijdje wist hij wat hij vervolgens zou doen. Water en Lucht waren de elementen van Tsunami. Licht en Donker waren de elementen van Kevan. Hun elementen konden het verschil niet maken. Wat moest.. Hij wist het en deed dus al gauw zijn tegenaanval. Een zwarte spiraal creëerde Kevan in zijn hand die langzaamaan groter werd. Als een bowlingbal gooide Kevan de alsmaar groeiende zwarte spiraal richting Tsunami met hoge snelheid.

Spoiler:

________________________________________
Tsunami keek vol spanning toe hoe Kevan de aanval tegemoet kwam met een bol duisternis. Wauw, dat moest echt veel energie hebben gekost, zo midden overdag. Sowieso vond Tsu het verbazingwekkend dat duistere magiers uit het niets zomaar een zwarte leegte konden laten verschijnen. Hij beheerste twee elementen, maar beiden waren in zekere zin tastbaar en hij hoefde ze niet zelf te creeeren. Dat was zowel een zwakte als een kracht. Natuurlijk was het onhandig, met watermagie kon je in een gortdroge woestijn een stuk minder. Maar het was tegelijk veel minder energierovend om al bestaande elementen te manipuleren, dan wanneer je ze vanuit jezelf moest creeeren.

Als dit een echt gevecht was had Tsunami de kans genomen toen Kevan uit balans raakte, had hem meteen op volle kracht aangevallen. Maar dit wa een oefening en in plaats daarvan keek hij de jongen lichtelijk bezorgd aan. ‘Gaat ie?’ Niet dat hij dacht dat Kevan zich door een simpele aanval als deze al uit het veld liet slaan, maar je kon het toch beter vragen.

Kevan slingerde een spiraal op hem af, maar daar maakte hij zich niet druk om. Nee, spiralen, orkanen, winderige slingerstormen. Dit was zijn terrein. Hij maakte soepel een aantal bewegingen, sterk gelijkend op die van Kevan, maar meer gericht op de lucht. Hij moest snel zijn. Tsu’s roze haren wapperden wild in de wind en daar ging hij dan. Hij vuurde een tornado af, horizontaal. De windkracht was immens, het draaide in spiegelbeeld van de andere aanval en slingerde de duistere magie ongebruikt weg. Daar werd het wel iets van afgeremd, maar Tsu gooide er nog wat extra kracht bij, een straal ijskoude lucht, zoals je vond op de ijsvlakten van Cassia, midden door de tornado. De wind rukte aan Tsu’s kleding, maar de jongen wuifde het weg, signalerend dat alle wind zich op Kevan moest storten. En dat gebeurde. Wind klonk wellicht niet zo gevaarlijk, maar dit was koud, snel draaiend en redelijk sterk. Tsunami herinnerde zich dat Kevan door een beetje water geraakt was en grinnikte zachtjes toen hij besefte dat het water op Kevan’s lichaam waarschijnlijk zou bevriezen. Niet alleen de waterstraal, maar ook zweetdruppels en dergelijke.