Een paar uur was ze terug. Haar spullen weer mooi in haar kamer gelegd. Melody was naar haar thuisplaneet gegaan om haar vader op te zoeken. Hij zat nog steeds in de gevangenis – ze gaf zichzelf er de schuld van dat hij daar zat.- daaromhad ze hem opgezocht, daarom had ze een taart voor hem gemaakt. Ze had medelijden met hem dat hij daar moest zitten, maar ergens diep vanbinnen was ze ook opgelucht. Haar vader had haar altijd bang gemaakt, haar altijd bedreigd en haar zo vaak pijn gedaan. Hij haatte haar, hij haatte haar met heel zijn hart. En toch, toch hield Melody van hem. Hij was zo omdat hij pijn had, omdat hij rouwde om de dood van haar moeder, omdat zij degene was die haar moeder had gedood door op deze wereld terecht te komen. Haar bezoek aan de gevangenis had haar geen goed gedaan. Toen ze bij haar vader aan tafel zat in de zaal waar familie en vrienden gevangenen konden opzoeken was hij niet erg blij geweest om haar te zien. Hij had haar taart – de taart waar ze de hele nacht aan gezeten had – gewoon op de grond gegooid. Hij wilde haar taart niet, hij wilde niets van haar, niets van het hatelijke mormel zoals hij het zo lief had verwoord. Het had dan ook niet lang geduurd voor haar vader haar bij haar keel had genomen, haar boven de grond had getild en had geknepen. Uiteraard had hij haar niet lang kunnen vasthouden agenten die de wacht hielden waren onmiddellijk gekomen, hadden haar vader van haar afgetrokken en de wild schreeuwende man weggesleept. Een paar vriendelijke agenten hadden haar overeind geholpen gevraagd of het wel ging. Natuurlijk had ze geknikt. Natuurlijk had ze een gesprek met een hulpverlener afgeslagen. Natuurlijk was ze gaan lopen. En natuurlijk huilde ze nu. Hij haatte haar zo erg, en ze kon haar vader geen ongelijk geven. Hij ahd het recht om haar te slaan, om haar pijn te laten lijden. Want zij had hem zoveel meer pijn gedaan. In een donker hoekje van een lokaal zat ze, snikkend achter het ouderwetse muf ruikende gordijn, opgekruld tot een bolletje. Melody had niet gekeken welk lokaal ze was ingerend, ze had de eerste de beste deur die ze tegen kwam en open was geopend en daar naar binnen gerend. Eigenlijk wist ze niet eens hoe laat het was, of de lessen al waren afgelopen of niet. Ze voelde zich ellendig, vreselijk, nietig. Ze had nooit geboren mogen worden, dan had haar moeder nog geleefd en was haar vader geen gebroken man geweest. Haar keel deed pijn, zoveel pijn. Haar vader had die paar tellen flink doorgeknepen waardoor er zich blauwe plekken op haar hals hadden gevormd. Maar die pijn had ze verdiend. Dat was wat Melody dacht.

Geweldige regen ook, iets wat deze jongen met het rode haar haatte, verachtte vanwege alles wat er hier aan de hand was, gewoon de regen verpestte zijn dag, maakte het incompleet en niet eens geheel perfect. Vreselijk weertje en net op deze moment had Rhys besloten om een wandeling te gaan maken, terwijl hij helemaal niet doorhad hoe het weer was geweest, maar ach, het was zijn eigen schuld geweest en nu zou hij er voor boeten ook nog.
Rhys was nog steeds aan het wandelen, om rustig na te denken over alles wat er de laatste weken was gebeurt, gewoon eventjes goed nadenken over de situatie waar hij nu mee te kampen had. Al een tijdje kreeg hij weer berichten van zijn moeder, de moeder waarvan hij niets moest hebben, die hij niet eens meer wilde contacteren sinds alles wat er gebeurt was. Zijn broer was van hem weggenomen, was ten vondeling gelegd op Cassia omdat ze met één kind al hun handen vol hadden. Was hij dan werkelijk zo'n moeilijk geval? Vast wel, dat maakte hij er toch alleszins uit op. Een zucht verliet zijn keel en hij keek lichtelijk vermoeid om zich heen, het vieze, natte, drassige tafereel bekijkend. Ook hij was ondertussen al doorweekt en hij moest nodig zichzelf eens gaan opdrogen binnen. Hij had genoeg buiten gewandelt. Dus voor nu zat zijn wandeling er op. Nu gewoon naar binnen gaan. Terwijl hij rustig naar binnen wandelde, biepte zijn gsm en hij haalde deze boven om dan te lezen wat er was getypt.
Met een lichtelijk zuur gezicht stuifde hij de gang door richting een van de lessen die hij nu normaal zou hebben, mits de leerkracht niet aanwezig was natuurlijk. Dat viel nog af te wachten eigenlijk, dat moest hij maar eens checken. Maar natuurlijk wandelde hij naar het lokaal zonder nog eens zijn papier na te kijken of hij geen vrijaf had. Slimme Rhys was compleet van de kaart door die ene sms die hij net had ontvangen en hij lette totaal niet meer op de omgeving en wat hij moest nakijken. Zijn broer heette Toshiro, daar wist hij al veel mee sinds zenatuurlijk dezelfde achternaam droegen. Hij zou hem zo vinden, dus dat probleem was eigenlijk gewoon weg. Eigenlijk zou je nu verwachten dat deze jongen een gat in de lucht zou springen, maar dat deed hij niet. Hij toonde alleen maar valse emoties om de mensen te strikken, ze voor de gek te houden. Eventjes verscheen er een grijns op zijn gelaat en wandelde hij het lokaal binnen waar nog niemand zat. Misschien was er helemaal geen les? Want hij was eigenlijk ruimschoots te laat. Oeps... Ach ja, dan kon hij maar beter het lokaal verlaten en gewoon verder wandelen, want inmiddels was het gestopt met regenen. Maar voor hij weer een voet uit het lokaal zette, hoorde hij een vrij hoorbaar gesnik vanuit de hoek van het lokaal. Hij keek om en zag iets zitten, ineengekrompen achter een oud gordijn. Langzaam liep hij naar het meisje toe, zich bij het gordijn neerhurkend. Hij haalde het gordijn weg en zag dan een meisje zitten, dat zat te huilen. Nog steeds, geen ware emoties tonend, legde hij zijn hand op haar schouder en vroeg dan op een zachte toon: "Alles ok met je?"
Meer woorden hoefde hij er niet aan vuil te maken, misschien kon ze hem iets vertellen van wat er met haar aan de hand was. Zijn blik ging langs de blauwe plekken op haar hals.

Gesnik.

Enkel haar gesnik vulde de ruimte met geluid.

Zacht geluid.

Melody voelde zich nog altijd vreselijk, nietig, ondergeschikt aan anderen. Ze wilde zo graag een paar armen om zich heen die haar beschermde die haar het gevoel van veiligheid gaven. Even had ze er aan gedacht om naar Dominic te gaan om troost bij hem te zoeken om naar zijn prachtige warme en toch koude ogen te kijken. Ogen die op een brandend ijsmeer leken. Maar ze ahd die gedachten verdrongen. Hoe graag ze ook naar hem toe wilde, hoe hard ze ook naar hem verlangde.

Ze.
Kon.
Het.
Niet.

Ze wilde niet dat hij haar zo zou zien, dat hij weer maar eens zag hoe zwak en nutteloos ze was. Want ja ze hield van hem, maar ze was ook bang om hem teleur te stellen. Bang om hem te verliezen, bang dat hij zijn rug naar haar zou toekeren. Die gedachte maakte haar alleen nog verdrietiger, maakte haar alleen nog maar banger. Ze probeerde zichzelf stil te houden, zichzelf te kalmeren maar het lukte niet, het wilde maar niet lukken. Ze trilde, ze had kou, ze was overstuur en haar schouders schokte. Ze leek weer op het kind dat zich in een donker hoekje verstopte, zichzelf voor het gevaar probeerde te beschermen door weg te rennen. Maar voor deze pijn kon ze niet vluchten.

Angst vond je overal.

Je kan er niet voor vluchten. Angst zal je altijd vinden, besluipen als een stille moordenaar. Angst kon je in zijn greep houden, je tussen zijn lange koude vingers klemmen. Dat wist Melody maar al te goed. En nu zat ze hier. Verborgen onder een muf gordijn. Omsingeld door angst en verdriet. Haar oren gevuld met haar eigen gesnik, haar wangen vochtig van haar warme tranen. Haar keel pijnlijk van de blauwe plekken om haar hals.

Geluid.

Voetstappen.

En ze komen haar richting uit.

Ze beefde zachtjes, probeerde zich nog kleiner te maken. Ze probeerde haar gesnik te dempen. Hopend dat ze niet opgemerkt zou worden. Dat had ze niet mogen doen. Want hoop is een veradelijk iets. Het gordijn werd aan de kant geschoven. Er zat een jongen naast haar neergehurkt. Zijn haar knalrood en stekelig, net een brandende egel. Ze durfde hem neit in de ogen te kijken, daarom hield ze haar blik op de grond gericht. Ze was bang maar wel opgehouden met snikken. Want tranen waren een teken van zwakte en zwakke dieren vielen altijd ten prooi aan andere. Ze schrok en keek op toen ze een gewicht op haar schouder voelde. "Alles ok met je?" klonk een zachte stem. Ze slikte veegde met haar vuisten haar tranen weg. Liegen was fout, liegen was gevaarlijk, dat mocht ze niet doen.

Dat kon ze niet.

Dus moest ze er wat anders op vinden, ze kon deze vreemde jongen toch niet vertellen waarom ze zo van streek was? Of wel? Nee, nee dat kon niet. Ze slikte, aw, pijnlijk. Ze zag zijn blik op haar hals rusten en automatisch boog ze haar hoofd naar voren richtte ze haar blik op de grond, liet ze haar bruine haren als een gordijn over haar gezicht en hals gaan.

"He...het gaat wel..."

Waren de zachte woorden van dit kleine bange meisje.

Dit angstige muisje.

Gesnik, een geluid nauwelijks hoorbaar vulde toch de ruimte en gaf een trieste sfeer aan het lokaal waar Rhys zich nu in bevond. Diegene die huilde had vast gemerkt dat hij of zij niet alleen was en het geluid werd hoorbaar zachter, alsof diegene bang was dat die werd uitgelachen of diegene zich zwak opstelde tegenover de wereld. Diegene die huilde was de prooi, Rhys het roofdier. Maar voorlopig zou Rhys de kat uit de boom kijken, afwachten van hoe de persoon achter het gordijn was. Waarom die huilde, misschien was er een geldige reden en dan zou hij niets ondernemen. Daar schrik je van hé? Rhys heeft toch een hart! Mensen kom kijken naar dit spektakel! Even werd zijn blik zuur, toonde hij een fractie van een seconde emotie. Emotie die hij al snel weer verstopte voor de buitenwereld. Zijn groene ogen speurden het lokaal af, zoekend naar het plekje waar het gesnik vandaan kwam, nieuwsgierigheid vulde zijn lichaam, zijn gedachten. En zo speurde hij het lokaal af, zoekend naar het plekje waar het kind zat. Nog steeds huilend en nu werd het duidelijk.

Het was gesnik van pijn, van angst.

Het vrat wel aan hem, gewoon het zachte gehuil deed hem even smelten, zijn hart van ijs smolt door het gesnik. Het was het gehuil van een meisje, een klein meisje dat bang was, dat pijn had. Ze had vast iets ergs meegemaakt, anders zou ze niet zo huilen achter een gordijn. Even dacht hij terug aan hoe hij ook pijn had geleden vroeger, dankzij zijn ouders die zijn broer van hem hadden weggehaald, gewoon omdat ze het niet aankonnen, ze hadden al genoeg aan één kind, een kind dat al hun aandacht opeiste blijkbaar. Wat eigenlijk totaal niet waar was. Toshiro werd op Cassia afgedropt, ten vondeling gelegd.

Hij was zijn broer kwijt.

Met zijn handen wreef hij door zijn stekelige haar, zijn rode lokken waren net vlammen, een kleine illusie door Rhys zelf opgewekt. De jongen was alleen maar behendig in het gebruiken van vuurmagie, duisternis interesseerde hem helemaal niets. Dat was een van de vreemde dingen aan deze jongen, een shadraan zijn, maar dan toch helemaal niets van duistere magie kunnen. Misschien werd het maar eens tijd dat hij daar maar eens ging aan werken want anders zou hij een gehele mislukking zijn voor de shadranen. Hij werd immers al overal vies bekeken. Dus het werd maar eens tijd dat hij minder koppig werd.

Stap voor stap wandelde hij naar het gordijn, het huilende gordijn, zoals hij het noemde. Hij hurkte zich voor het gordijn en deed het opzij om dan een klein bang meisje met bruine lokken te zien zitten. Ze keek hem geeneens aan, het leek wel alsof ze bang voor hem was, maar ach, wie was er nu niet bang van hem? Met zijn 1m 94 en knalrode stekelige haar leek hij er zeer afschrikwekkend uit te zien. Het gesnik was gestopt. Ze wilde er vast niet zwak uitzien, in de hoop dat ze niet ten prooi zou vallen, recht zich in zijn armen zou begeven. Want nogmaals, Rhys was hier het roofdier, het roofdier met een masker, dat tweemaal zo gevaarlijk was. Hij vertrouwde niemand. Zijn hand begaf zich naar de schouder van het meisje, vroeg hij of alles ok met haar was, een retorische vraag sinds hij het antwoord al wist.

Het ging niet met haar.

“He… het gaat wel…” was haar antwoord. Een leugen, een grove leugen. “Ik heb de blauwe plekken op je hals gezien. Ik kan nu al vertellen dat je woorden leugens zijn.” Zijn gifgroene ogen staarden naar het bord terwijl hij op een kleine afstand van het meisje ging zitten, haar personal space niet verbrekend. “Maar ach, je hoeft het een vreemde niet te zeggen, dat is normaal. Dat zou ik ook niet gedaan hebben in jouw plaats. Mijn naam is Rhys Hitsugaya, het is toeval dat ik hier ben, ik dacht dat ik hier les had namelijk… Blijkbaar dus niet..” zijn serieuze gezichtsuitdrukking verraadde niets. Maar zijn ogen spraken boekdelen, hij wilde weten wat er aan de hand was met dit meisje.

(derp)

Ze was niet langer alleen, niet langer alleen in haar eenzaamheid en pijn. Er kwam iemand aan, steeds dichter. Ze moest stiller zijn, zorgen dat ze niet ontdekt werd. Ze mocht niet ontdekt worden. Dat was gevaarlijk. Deze situatie deed haar denken aan haar jeugd.
Ze zat in een hoekje van haar kamer, verborgen onder een laken. De oude deur van haar kleine zolderkamer ging piepend open. Zware voetstappen lieten de houten vloer kraken. Melody maakte zich zo klein mogelijk. Maar ze werd gevonden, het laken werd van haar afgetrokken met zoveel kracht dat ze op haar zij viel. Ze hield haar ogen dichtgeknepen, haar armen voor haar hoofd om haar gezicht te beschermen. Maar dat baatte niet. Met haar bruine lokken werd ze van de grond getilt tot haar voeten de grond niet meer raakte. Een kwade stem zei haar naar hem te kijken. Dat deed ze automatisch. Ze keek in de groene ogen van haar vader, de ogen die vol haat stonden. Ze rook de alcohol walm die uit zijn mond kwam. Hij had gedronken, alweer. Dat was beslist niet goed. En daar kwam Melody ook haast meteen achter. De klappen waren pijnlijk geweest, zeer pijnlijk maar zijn woorden hadden zoveel meer pijn gedaan.
Pijn.
Angst.
Het waren kwelgeesten die haar nooit alleen lieten.
Ze werd uit haar gedachtegang gehaald door eht gordijn dat aan de kant werd geschoven, de jongen die zich toonde. Ze was bang, zo bang voor wat ging gebeuren. Dat effect had het weerzien met haar vader op haar. Ieder stukje weerstand, ieder stukje moed dat ze in haar tijd op starshine had opgebouwd was weer afgebrokkeld, de grond in geboord alsof ze die gewonnen kracht nooit gehad had.
Kracht.
Was een moeilijk te verkrijgen iets.
Deze jongen zag er zeker beangstigend uit. Hij was groot, maar echt gróot en zijn haar, zijn haar stond in brand. Dat maakte hem alleen nog maar enger. Dat zorgde ervoor dat ze hem niet durfde aan te kijken. Ze wilde zo graag dat Dominic hier was hij kon haar kalmeren wanneer de muziek verdwenen was. Hij wist haar een veilig gevoel te geven. Ze mistte hem. Ze mistte hem zo erg. Ze miste het koude gevoel van warmte dat hij om zich heen had.
Liefde.
Deed iets vreemds met je.
Een hand werd op haar schouder gelegd, een leugen ontsnapte aan haar lippen. In de hoop alleen gelaten te worden, in de hoop een uitweg te vinden. “Ik heb de blauwe plekken op je hals gezien. Ik kan nu al vertellen dat je woorden leugens zijn.” Door haar haren heen keek ze naar hem. Zag ze hoe ook hij ging zitten. Ze slikte zacht. Haar lip trilde. Ze kon geen woorden ophoesten, haar stem weigerde dienst. “Maar ach, je hoeft het een vreemde niet te zeggen, dat is normaal. Dat zou ik ook niet gedaan hebben in jouw plaats. Mijn naam is Rhys Hitsugaya, het is toeval dat ik hier ben, ik dacht dat ik hier les had namelijk… Blijkbaar dus niet..” zijn serieuze gezichtsuitdrukking verraadde niets. Maar zijn ogen spraken boekdelen, hij wilde weten wat er aan de hand was met haar. Melody maakte zich nog kleiner.
De waarheid.
De waarheid was niet altijd prettig om aan te horen.
Niet prettig om over je lippen te laten stromen.
Ze slikte, een keer, twee keer. Haar schouder schokte nog steeds na. Ze moest het zeggen. Ze kon niet tegen deze jongen liegen. Ze mocht het niet. Liegen was fout, gevaarlijk. “I…i…” ze probeerde, ze probeerde zo hard om haar stem te laten werken. Het was belangrijk. “Ik…Ik…ben mijn vader gaan opzoeken….Hij…” Ze maakte zich nog kleiner, snikte de tranen weg. Niet huilen, niet meer doen. Maar het was lastig om tegen de tranen te vechten, Melody voelde zich gebroken en zo alleen. “…Was niet blij om mij te zien…Dat is hij nooit geweest….” Sprak ze met een stem niet luider dan een fluistering. Meer kreeg ze er echt niet uit. Door angst en de pijn in haar keel lukte het echt niet.