Het was al vaker gebeurd dat het duo was aangetrokken tot de stallen en alle dieren. Het was niet verbazend sinds de twee elke dag omgingen met dieren, misschien niet als verzorgers maar als voorbode voor de dood die de dieren te wachten stond. Het was simpelweg wachten. Kindred kon hier niet zomaar te werk gaan en heel de stal uitmoorden, er zaten hier dieren van leerlingen en leraren, dieren die dierbaar waren voor iemand. Daarnaast hadden ze nog een prachtig leven voor zich, vol met liefde en verzorging. Kindred kon hen dat niet afnemen, dus was het wachten. En als er iets was waar Asper niet tegen kon, dan was het wachten. De ongeduldigheid van de wolf was duidelijk af te lezen aan het niet kunnen stil zitten, of zweven, de grommen en de grauwen en de kortafheid tegen Assrah, die er wel aan gewend was. Het was wel vaker voorgekomen dat er een lange periode was waar ze niet konden jagen, laat staan iets doen. Assrah kon daar vrede mee sluiten, ze hadden immers nog lang om te leven en genoeg andere dingen te doen. Asper echter niet. Het kwam zelfs soms voor dat hij met zijn kaken klapte, gewoon om zich in te beelden hoe hij een prooi zijn nek door brak en hem zo naar de dood begeleidde. Assrah draaide dan alleen met haar ogen en liet hem zijn gang gaan, er was niets wat het ongeduld bij de wolf zou weghalen.
opnieuw maakte het duo de reis naar de stallen, Asper had er haast om gesmeekt en Assrah had ingegeven. Ze wist niet hoe deze trip Wolf zou verblijden sinds hij alleen maar wanhopiger naar alle levende wezens zou staren, het schuim haast uit zijn bek druipend. Maar ze had een zwakke plek voor het beest en zijzelf wilde ook wel eens zien of er iets veranderd was, misschien wel iets te doen. Het lam had haar boog achter gelaten in de toren waar nu de nieuwe Magician van het Duister heerste. Ze hadden nog niet officieel kennis gemaakt, maar de twee wisten dat ze hem net als Carissa zouden dienen tot de dood hen zou scheiden. En dat zou nog een hele lange tijd duren, dus hadden ze hun vooroordelen aan de kant geschoven en waren ze met een schone lei begonnen. Zover dat kon. Asper gromde triomfantelijk toen ze de stallen weer naderden, hij schoot vooruit, het kleine gebouwtje in. Assrah volgde hem op de voet, nog steeds in hetzelfde tempo. Eenmaal binnen gekomen leek alles gewoon normaal. De dieren stonden in hun hokken zoals gewoonlijk en zagen er goed verzorgd uit. Het enige wat niet normaal leek, en dat had Asper ook al opgemerkt, was de schep die uit zichzelf bewoog en de mest verplaatste. Assrah staarde er voor een korte tijd naar maar liet het toen bezinken. Dit was een wereld van magie, hier was niets vreemd aan. Asper had zich weer aan haar zijde geschaard en zweefde weer om haar heen. Het lam draaide zich om en merkte vrijwel meteen een andere magie op dan wat de dieren bezaten. Er zat een man in de hoek, genietend van een kop koffie of thee, details, ze deden er niet toe. Asper had hem ook opgemerkt en zweefde naast Assrah nu, zijn wolvenkop nieuwsgierig in de richting van de man starend. 'What a surprise this is..' Gromde Asper naar Assrah, zijn ogen nog steeds op de jongeman gericht. 'Strange.. what did we miss?' Vulde Assrah hem aan, nadenkend. Ze hadden toch moeten weten dat hier nog iemand anders was geweest dan alleen de dieren? En de andere raag was er ook nog, wie was dit? Waarom waren ze deze man nog niet eerder tegengekomen? Kindred mocht dan al meer dan duizend jaar oud zijn, een dag niet geleerd was een dag niet geleefd.

Tilorcian had het nog nooit zo rustig gehad. Hij ging langzaam te werk, en zijn kopje grenaanse thee was langzaam aan aan het afkoelen zodra hij steeds kleinere nipjes van het kopje nam, tot het kopje alleen nog maar een grenaans theeblaadje met wat verspreide restjes thee dat er altijd nog wel in een leeggedronken kopje zit. Ondertussen ging het scheppen gewoon door, en de stank was niet te geloven. Daarom begon Tilo aan een spreuk. 'Floraernotradisa Odōsantriaor' begon Tilorcian, en in een oogwenk verscheen er ergens in een al verschoonde plek, dicht bij het nog bemeste vieze gedeelte een kleine groenpaarsige bonenstaak uit de harde, stenen vloer die eerder was bedekt met het bepoepte stro. Toen hij helemaal uitgebloeid was, zag je een roze-bebladerde bloem met extreem lange gele meeldraden die een beetje krommig uit de bloem hingen. Meteen overtrof de bloem haar geur -  die immers te vergelijken was met de geur van wierook - van de vieze mestgeur, en alle vieze geurtjes er om heen. Door de ultieme concentratie die nodig was om de bloem uit de zware stenen vloer te laten doorbreken, was het poepscheppen eventjes gestopt. Toen Tilorcian dat merkte, maakte hij een vingerknip en het ging weer eens verder. Maar precies na dat, kwamen er twee indrukwekkende wezens aan, of een... Dat deed er niet toe, ze leefde iniedergeval niet in een solitair lichaam...De ene leek op een lam, maar meer humanoïde dan op vier benen.. De ander leek op een enorme, met ravenveren en wolvenharen bevachte slangachtige, met ook een wolfachtige kop. Beide koppen hadden een masker erboven op, in de kleur van de ander zijn vacht. Beide' hun ogen waren vuurachtig en blauw, alsof de blauwe vlammen er zo uit konden schieten.. Het had ook aspecten van paars erin, wat het weer eer deed lijken op een heelal-achtige kleur. 'What a surprise this is..' Gromde de slang.  'Strange.. what did we miss?' zei het lam. Tilorcian probeerde zich in te houden, maar Jeetje Mina.. Wat een wezen zouden hun wel niet zijn? 'Pratand, humanoïde en slangachtig.. Maar met een vacht... Ogen die het gevoel geven die zowat elk moment in vlam kunnen vatten... Wat een wonderbaarlijk exemplaar zijn jullie..' Hij deed even zijn bril op, hij moest immers hun goed bekijken.. 'May I ask, what kind of species are you.. or you guys..' En op dat moment stormde er een studenté binnen. Platinablonde, lange lokken kwamen tevoorschijn aan haar haarkruin. Luchtblauwe ogen die zeker aan te merken waren staarde de groenharige Tilorcian aan. Zijn ogen gingen elders direct naar haar hagedissen rond haar nek en bovenarm, iets liet hun verdacht veel op iets lijken, maar Joost mag weten wat.. 'Ook hallo, wat je naam dan is? Ik zie dat je intresante hagedissen rond je nek en bovenarm hebt, wat zijn ze precies? Ze doen me denken aan...'

De stallen waren als vanouds geweest, de gebruikelijke geuren van mest en paard en menig ander wezen waren hun neusgaten binnengedrongen. Wellicht dat die geuren de geur van dit prachtige mens-exemplaar hadden bedwelmd. Het had hen voor enkele seconden van hun stuk gebracht. Waren ze door het al zo lang niet jagen, verzwakt? Namen hun zintuigen nu af en reduceerden ze zich langzaam tot de wezens die hier in de stallen stonden, klaar voor menselijk gebruik? Een rilling ging over Assrah's rug en over Asper's vacht, zelfs de wolf had moeite om zich weer terug te plaatsen in zijn honger naar jacht en dood. Het rook hier veel te levend. Wellicht dat de man met het groene haar hier voor zorgde. Misschien dat ze daardoor zo van hun stuk waren gebracht. Meestal gebeurde het dat als ze ergens kwamen of op jacht gingen naar de wezens die een dood te wachten stonden, dat de geur van levendigheid nooit zo sterk was geweest. Er was altijd iets van weemoed te vinden in de wezens, angst en soms ook hoop. De hoop dat hun ellendige bestaan eindelijk voorbij was, dat ze eindelijk voor de rechters van de dood stonden die eindelijk de beslissing namen waar zij al zo lang op hadden gewacht. En toen waren de beesten dan dom genoeg om het op een rennen te zetten. Voor velen waren Kindred een mythe of legende. Een duo dat de dood bracht, dat kon niet bestaan. De here geeft en de here neemt, zo luidde het gezegde. En toch, waren Kindred dan de boodschappers van de heer, degene die namen maar toch ook gaven? Ze namen een leven, maar gaven dit in een snelle dood. Of in een langzame, het lag eraan hoe zwaar je zonden afwogen.
Beiden bewogen hun hoofd en kop bij het horen van de stem van de man. Het bracht hen uit hun gedachten-trance en Asper begon weer wat door de stallen te zweven. Waar hij kwam, drongen de dieren wat angstig terug in hun hok, bang voor het beest dat ieder moment wel zijn kaken rond de nek van het wezen kon zetten en het zo kon doorscheuren. Maar voor nu stond het brein van de wolf er niet naar, hij was te verbaasd dat hij de man had gemist. Assrah had zich ondertussen al hersteld, maar bleef op haar plek staan, stijfjes en gereserveerd. Ze zag de man opstaan, onderzoekend naar hen kijkend en hem zien mompelen. Ze had spijt dat ze haar boog had laten liggen. Ergens voelde ze zich geïntimideerd, niet angstig, maar toch ongemakkelijk. Toen kwam de vraag die zowel Assrah als Apser wel had verwacht. Maar nog voor een van hen zijn of haar bek kon open trekken werden ze verstoord door een nieuwe geur, alweer mens. En opnieuw sprak de groen-harige man, het meisje bleef stil. Assrah maakte van de situatie gebruik om zich bij Asper te voegen, die achter de twee zweefde en daar te blijven staan.
'Two birds with one stone..' Sprak Asper grommend en hij klapte met zijn kaken, venijnig naar de hagedissen starend die rond de nek van het meisje en haar bovenarm waren gestrengeld. Assrah zuchtte. 'Asper, get of your throne!' Klonk het beschuldigend maar kalm uit Assrah's mond. 'They are not ours to take,' vervolgde ze kalm, haar ogen gericht op het meisje. 'Oh, but my teeth ache!' Bracht Asper als weerwoord, wat onrustig bewegend. Assrah schudde haar hoofd teleurgesteld. 'Excuseer Asper alstublieft, zijn tanden zijn hem helaas erg... geliefd.' Daar hield het gesprek bij Kindred op, ze staarden zwijgend en afwachtend naar de twee menselijke wezens voor hen, Asper nog steeds onrustig, zijn ogen gericht op de hagedissen, alsof hij elk moment toch nog kon toehappen.