Het was zeer zeker wennen, omdat hij nooit echt gedacht had dat hij aangenomen zou worden als stagiair. Echter was dit wel gebeurd, en nadat hij aangekomen was op de school, had hij al direct een hoop moeten regelen. Hij was laat 's avonds gearriveerd, dus hij had zo snel mogelijk zijn kamer opgezocht, omdat hij eigenlijk zijn bed in wou. Hij was moe van de reis. Hij had nog afscheid moeten nemen van zijn moeder en haar echtgenoot Bucky op Nova, voordat hij naar Starshine was kunnen komen. Bucky had hem nog een duizendmaal op het hart gedrukt dat hij niet moest twijfelen om terug te denken aan zijn training. Dezember had hem verzekerd dat hij het niet zou vergeten, en hij was nog naar de stallen van hun huis gegaan. Dat was in de ochtend, maar hij was tot in de late namiddag gebleven, om bij zijn paard Embarr te zitten. Dat vond hij misschien nog het ergste, hij kon Embarr niet meenemen. Maar het leven loopt voort, en de witharige jongeman was ook nog op visite geweest bij het graf van zijn vader. Hierna was hij echter wel naar Starshine vertrokken.

Zijn koffer stond open tegen de achterkant van het bed, zijn kast was nog leeg en stond ook open. Zijn kleren van de dag ervoor had hij nog aan, dus toen hij ontwaakte besloot hij deze meteen in te wisselen voor een nieuwe outfit - en nieuw ondergoed. Hij schoot gemakkelijke kledij in en keek met een klein glimlachje naar zijn koffer waarin enkel één paar sandalen en één paar dichte schoenen in stonden. Hij deed niet aan schoenen, enkel in koud weer. Hij had nog geen tijd gehad om zijn mentor te spreken, maar hij zou dit een van de komende dagen zeker doen. Hij wou haar ook rust gunnen, want hij kon zich inbeelden dat het ook wat stresserend kon zijn, als je rekening most houden met een of andere onervaren jongvolwassene die kwam proberen je vak te leren. Vandaag had hij nog een dagje vrij, en hij had gehoord dat er stallen waren. Bij het ontbijt hoorde je meteen al veel. De man was dus ook - op zijn blote voeten - na het ontbijt vertrokken naar de stallen. Misschien hadden ze er paarden, misschien stonden er beige beestjes die hem deden denken aan Embarr. De jonge stagiair stak het grasveld over en negeerde de één enkele opmerking die hij hoorde. "Hippie". Hij zou zichzelf zo nooit noemen, maar als anderen zich geroepen vonden om hem hippie te noemen voor zijn lange haar, zijn blote voeten en losse, gemakkelijke (en vaak mooi gekleurde) kleding, dan deden ze dat maar. Hij had zijn haar ook echt los vandaag, geen enkel los vlechtje dat te bespeuren was. Soms vlocht hij één lok tot een vlecht, maar daar had hij geen zin in gehad. Hij prefereerde los haar. En zijn lichtroze/zachtroze haarpunten dansten rond zijn magere maar toch sterke schouders. Hij opende de stallen, en wandelde naar binnen. Direct werd hij verwelkomd door gehinnik en andere dierlijke geluiden van andere dieren - groot, klein, vaak voorkomend, unieker. Met een glimlach liep hij het gangpad af, er voor zorgend dat hij niet in vuil zou trappen met zijn blote voeten. Hij richtte zijn aandacht op een bruin paard. Het was niet beige, maar het was wel een zeer mooi dier. Hij leek niet op Embarr, maar Dezembers aandacht werd wel gevangen gehouden door dit wezen. "Goede ochtend", sprak hij tegen het bruine dier terwijl hij rustig zijn hand uitstak en het paard liet snuffelen voor hij over diens neusbrug begon te wrijven. "Jij bent vroeg op."

OOC: Tilo

D  E  Z  E  M  B  E  R
ARNDT