Ik volgde Luna naar de stormbaan, de Stone Skin al niet meer geactiveerd. Ze lichtte me even in over de hindernissen, en ik knikte lichtjes. De opmerking in verband met Nagisa kreeg een lichte frons en verontwaardigd gesnuif als reactie. Alsof ik een of andere idioot was. Ik wist best wat wel en niet veilig was, en één der dingen die ik nooit zou doen was Nagi nodeloos in gevaar brengen. Maar dat was de enige reactie die ik gaf, en richtte me in de plaats tot de Hoornadder. “Blijf in de buurt, wil je?” zei ik zacht terwijl ik haar terug op de grond plaatste.

Dan was het tijd om de stormbaan uit te dagen en te veroveren. Iets wat me hoogstwaarschijnlijk niet zou lukken. De muur alleen al, het eerste obstakel, leek me enorm moeilijk. Maar ik moest er voorbij geraken, en liefst zonder helemaal door stalen palen in elkaar gemept te worden. Stone Skin zou hier enorm van pas komen, vooral omdat er geen zeggen was waar de palen zouden tevoorschijn komen. Tevens kon de spreuk mijn gewicht ook vergroten, waardoor het moeilijker zou zijn om me mijn evenwicht te doen verliezen en in het water te doen plonsen… als ik de stenen goed schikte, natuurlijk.

Voor enkele ogenblikken concentreerde ik me op de aarde onder mijn geschoende voeten, merkend dat mijn lezingen nogal wat ruis hadden… was dit het effect van schoeisel? Bah, het maakte niet uit. Mijn focus zwol weer aan, en met enige moeite kreeg ik het voor elkaar om een stevig harnas te vormen. Ik maakte enkele aanpassingen zoals de stenen van op mijn rug naar van voor brengen, en extra stenen om mijn onderbenen te verzamelen, en dan stapte ik op de muur af. Ik positioneerde me op zo’n manier dat de beschermde kant naar de muur gericht was, en ik gemakkelijk kon schuifelen zonder van de boord te vallen. Eén hand plaatste ik op de muur, maar het lukte me niet om me op twee spreuken tegelijk te concentreren. Ik denk trouwens ook niet dat het me al zou lukken om ijzer te lezen.

En zo begon ik zijwaarts te schuifelen, voetje voor voetje, en de muur hield zich koest… althans, voor eventjes. Vanaf het punt waar ik ongeveer een meter ver was gekomen begonnen er over de ganse lengte van het obstakel ijzeren staven te schieten. Meteen kreeg ik er een in mijn buik, en een andere schampte af op mijn hoofd. Zelfs met de Stone Skin voelde het aan als mokerslagen. De impact schoof me enkele millimeters naar achteren, en ik leunde instinctief naar voren. Slecht idee. Ik gleed uit toen een staaf mijn knie ramde, en bijna belandde ik in het water. Gelukkig kon ik op het nippertje een andere ijzeren balk grijpen met mijn arm, en die trok me weer op de boord toen het terug in de muur verdween.

Mijn situatie was toch nog steeds netelig, want nu zat ik op mijn knieën op de boord, helemaal overgeleverd aan de genade van de muur. Ik had betwijfelde sterk of het obstakel dat wel bezat, en terwijl ik daardoor afgeleid was trakteerde de muur me op een slag in het gezicht. Best dat ik beschermd was, maar zelfs met Stone Skin was ik zeker dat een lichte hersenschudding mijn prijs zou zijn als ik nog levend wegwandelde na de stormbaan. Vele Erdse vloeken vlogen van tussen mijn lippen, en ik bewoog op mijn knieën verder, ervan overtuigd dat recht proberen te komen mijn ondergang zou betekenen. Het sprak voor zich dat mijn lagere positie helemaal geen verbetering was op het vlak van in elkaar gehamerd te worden door de ijzeren muur.

Goed ze wist wel dat niemand zomaar zijn of haar huisdier zomaar aan gevaren bloot zou stellen, maar ze zei het uit voor zorg toch. Misschien dat het door haar leerling verkeerd op gepakt zou worden, maar Luna stoorde zich er niet aan. Nadat hij zijn slang op de grond had gezet en hem of haar had gezegd i de buurt te blijven nam Sepulcrus de spreuk Stone skin weer aan en ging zijn positie in nemen op de boord. Ze had de laatste keer wat veranderd aan de stormbaan, want bijna niemand kwam over de muur of dachten dat ze er overheen moesten klimmen. Dit was zowel gemakkelijker als moeilijker, maar ze zag hoe Sepulcrus moeite had met op de boord te blijven, toch ging ze hem niet helpen. Dit moest je alleen doen. 'Je kunt het. Probeer de ijzeren palen voor te blijven.' ze had creatief willen zeggen, maar als Sep een beetje creatief zou zijn kon hij de palen blokkeren door een stenen wal op te roepen, maar daar moest hij zelf achter komen. Zelf had ze ook vaak nog van haar vallen moeten op staan als LM, maar dat ging verder niemand wat aan, toch?

Misschien als de palen niet zo hard aankwamen zou de ijzeren muur een tweede functie als massage toestel kunnen vervullen… maar jammer genoeg leek die mokerslagen veel plezanter te vinden. Mijn Stone Skin was gelukkig wel sterk genoeg om de slagen op te vangen en te weerstaan, maar de impact kwam er meestal wel nog door. Desalniettemin beschermde het stenen harnas mijn botten en ingewanden goed genoeg. Anders was ik al tot moes geplet. Op mijn knieën schuifelde ik verder, mentaal de muur uitdagend om mijn incasseringsvermogen proberen klein te krijgen. Luna moedigde me aan en adviseerde om de muur voor te zijn, wat gemakkelijker gezegd dan gedaan was. Daarvoor moest ik eerst rechtkomen.

Acht wat, ik kom het wel proberen.

De zijwaartse verplaatsing stopte, waardoor ik ten eerste een beter doelwit werd voor de genadeloze muur en ik ten tweede mijn voet weer op de boord kon krijgen. Ik beet op mijn tanden en weerstond de snel opeenvolgende regen van mokerslagen. Goed, mijn voet stond op de boord, nu moest ik enkel nog recht zien te geraken… Wat betekende dat ik met één been heel mijn lichaam omhoog zou moeten krijgen. Snel hapte ik even naar adem en zette dan al mijn kracht in om de simpele taak te vervolledigen. De extra kilo’s afkomstig van de Stone Skin maakten me het niet gemakkelijk, maar langzaam en met mijn been trillend van de inspanning kwam ik overeind. Eindelijk kon ik mijn andere voet ook zetten en stond ik weer stevig om beide voeten op de boord. Maar goed dat ik nog nooit een legday had overgeslagen.

Eventjes pufte ik zo ongestoord als mogelijk was met de muur die constant bleef hameren op mijn harnas van steen, en dan vertrok ik weer. Sneller, had Luna gezegd, dus sneller probeerde ik te gaan. Voetenwerk was van belang hier, en ik was blij dat als boxer ik daar enorm veel op geoefend had. Ik kwam niet zo snel vooruit als ik gehoopt had, maar dat kwam natuurlijk weer door de Stone Skin. Toch wilde ik het niet deactiveren, ook al zou ik dan andere spreuken kunnen gebruiken alsook sneller langs de muur schuifelen.

Nu bewoog ik heel wat sneller dan voorheen, maar ook minder voorzichtig. Het probleem was niet dat ik me niet in een evenwichtspositie bevond, maar dat als ik door de muur geraakt werd als ik een voet ophefte ik daar uit geduwd zou worden. En dan was het plons het water in. Dus had ik geen keus: ik moest en zou de muur voor blijven. Dat besluit gaf me zowaar een kleine boost in snelheid en ik begon bijna te bewegen alsof ik me in de ring bevond. Jammer genoeg hield de Stone Skin me tegen… maar toch zou ik het niet opgeven! Stel dat ik door de muur toch ingehaald werd en onbeschermd in elkaar geramd werd… Niet aan denken, gewoon verder gaan.

De palen kwamen net iets dichter en misten me enkele keren op het nippertje. Een oerkreet ontsnapte terwijl ik mijn best deed om nog wat sneller te bewegen. Even lukte dat, en dan plots leek het falen. Opnieuw begon de muur me in te halen, en ik wist dat ik niet meer kon versnellen. Niet zonder gewicht te verliezen. Ik vloekte luid en deactiveerde de bovenste helft van de Stone Skin, waardoor ik plots veel minder moeite moest doen om snel vooruit te geraken. Het gevolg was dat ik wegschoot –of zo voelde het toch- en de stalen wapens van de muur ver achter me liet. En voordat ik het wist was ik voorbij de muur en was het volgende obstakel op mijn pad de wiebelbalk. Iets veel gemakkelijkers dan die bloeddorstige moordmachine van daarnet. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om op adem te komen en te kijken of Luna nu de muur zou uitdagen (en waarschijnlijk zonder moeite voorbij zou komen) of ze zou wachten tot ik de hele stormbaan had afgelegd.

Het duurde even voor Sepulcrus weer recht stond en incasseerde de dreunende aanvallen van de ijzeren muur. Ze keek met lichte bezorgdheid toe, maar toch besloot de jongen een deel van zijn Stone skin af te werpen en hij haalde het eerste obstakel. Luna zuchten even opgelucht en maakte zich daarna klaar om zelf de muur opnieuw uit te dagen. Deze kende haar snelheid en hoe het kwam wist ze niet, maar de ijzeren muur onthield elke uitdager die hem passeerde. Luna zetten de eerste passen en zag een paal op zich af komen, maar waar ze eerder gesprongen was dook ze nu naar voren en miste de paal haar vlak over haar rug. Toen deze zich terug trok kwam de volgende meteen aan op de hoogte waar ze nu lag. Luna duwde zich op en de ijzeren paal miste haar opnieuw nu ze recht op zat. Luna hield haar gehele omgeving scherp in het oog. En niet alleen via de aarde, maar ook van wat ze om zich heen zag. Ze sprong op en zetten zich af. Haar snelheid maakte dat de ijzeren muur haar een tal van verschillende palen gaf die haar weg blokkeerde. Luna maakte een hand beweging en een dikke stenen muur rees op uit de grond waar de ijzeren palen keer op keer in ramde. Eentje brak er sneller door heen dan Luna had kunnen vermoeden en zetten zich schrap op de boord. De ijzeren paal beukte hard op haar linker schouder in. Daar was ze al eerder geraakt geweest toen Sepulcrus haar Stone skin harnas uit geprobeerd had, maar de pijn was onbeschrijfelijk. Toch brak ze hem nog niet en kneusde ze haar schouder wel. Een lichte kreun kwam over haar lippen, maar ze had de ijzeren paal met 1 hand vast gegrepen om niet van de boord gestoten te worden. Daarna zetten ze haar tocht voort en sprong of ontweek de ijzeren palen tot ze naast Sepulcrus stond. 'Zo deel 1 is af, nu de rest nog.' zei ze met haar zachte stem en glimlachte lichtelijk wrang door de pijn die door haar schouder zeurde, maar ze zou niet opgeven!

Luna daagde de muur weldegelijk uit en haar snelheid was enkele niveaus boven de mijne, maar toch leek de muur haar wat problemen te geven. Toch ontweek ze de meeste palen behendig en die die ze niet kon ontwijken blokte ze met aard-spreuken. Echter, een paal brak erdoor en raakte haar pal op de schouder, maar Luna kreeg het toch voor elkaar om niet van de boord gestoten te worden. Ik keek met ingehouden adem toe terwijl ze niet opgaf en aan de rest van de aanvallen van de muur ontsnapte zonder opnieuw geraakt te worden. Ik klapte mijn mond dicht toen ze naast me kwam staan.

Het leek erop dat de slag van de muur Luna’s schouder nogal veel beschadigd had, en hoewel het er niet op leek dat ze hem gebroken had, was het duidelijk dat ze er toch wat last van had. Als ik de rest van de stormbaan nog overleefde en Luna nog steeds wilde sparren zou ik dat zwakke punt kunnen uitbuiten… als ik geen gentleman was. Of als het nodig was dat ik zou winnen. Dat was nu niet het geval.

Maar goed, dat was pas voor later, nu moest ik me concentreren op de wiebelbalk. Die zou echter geen probleem mogen zijn, ik had niet voor niets de helft van mijn Stone Skin bewaard. Langzaam stapte ik op de balk met mijn armen uitgestrekt. De balk was zijn naam waardig en begon direct heen en weer te schudden. Ik hurkte neer met één voet achter de ander om mijn evenwicht beter te kunnen bewaren terwijl ik me dieper begon te concentreren. Mijn plan was echt simpel eigenlijk: ik zou de Stone Skin van mijn onderlichaam aanpassen zodat ik de balk gewoon over kon wandelen zonder enig probleem.

Met enige moeite liet ik de stenen naar beneden rollen, langs mijn benen en enkels, totdat ze allemaal rond mijn voeten zaten als een paar dikke stenen laarzen. Daarna liet ik de meeste lagen nog verder naar beneden rollen, en liet ik ze een soort vork vormen die over de randen van de wiebelbalk hing. Zo, nu stond ik nu stevig, en kon ik zo goed als niet meer zijwaarts van de wiebelbalk vallen en doordat mijn voeten achter elkaar stonden kon ik ook bijna niet voor- of achterwaarts vallen. Natuurlijk was niets helemaal zeker, maar toch, ik voelde me al alsof ik de stormbaan al overwonnen had. Misschien iets te overmoedig begon in voorwaarts te wandelen, mijn armen uitgestrekt, want je wist maar nooit.

De balk schudde, beefde en wiebelde, maar ik trok me er niet te veel van aan. Slechts enkele keren moest ik stoppen om niet van de balk gesmeten te worden, maar voor de rest had ik geen probleem. De balk kon mijn onderlichaam zo veel verplaatsen als het wilde, mijn bovenlichaam bleef toch rechtop en dus viel ik niet. Tegen het einde brak een van de vorken onder mijn voeten wel af, en alsof het een teken was begon de balk meer te schudden dan daarvoor en ook mijn andere vork brak af. Wel verdomme. Het einde was wel niet ver meer, en ik besloot alles op alles te zetten en naar het eind te sprinten terwijl de wiebelbalk zijn best deed me eraf te schudden. Op een of andere miraculeuze wijze haalde ik het toch. Verbazingwekkend. Weer had ik even tijd om te bekomen terwijl ik keek wat Luna zou doen.

Sepulcrus zei niet veel nog knikte hij bij haar woorden, maar Luna snapte zelf ook wel dat de jonge man zich wilde concentreren op de rest van de stormbaan. Hij deed het goed op de wiebelbalk tot een deel van zijn stone skin afbrak. De andere kant moest hij ook laten gaan zodat haar leerling niet van de balk af vallen zou. Ze bleef toe kijken en hij kwam aan de overkant. Luna glimlachte zacht en nu was het haar beurt om de balk over te gaan. Luna draaide zich half opzij en begon voetje voor voetje terwijl ze haar tenen om de balk klemde over de balk heen te schuifelen. Ze bleef recht en met haar armen wijt genoeg zodat ze midden in de balk bleef. Wanneer de balk bewoog ging ze iets tegen hangen door haar arm iets omlaag of juist omhoog te brengen. De wiebel balk was niet echt een uitdaging. Dit was het enigste wat niet magische was omdat je, je eigen evenwicht er moest houden. Je balans en geduld. Het kweekte rust en gezonde spanning. Toen Luna zo rustig schuifelend de andere kant bereikte ontspande ze haar armen en draaide lichtjes met haar linker schouder doordat het pijn deed doordat ze haar arm recht gehouden had, maar verder gaf ze er niet aan toe. Ze knikte bemoedigend naar haar leerling. Hij deed het goed en was creatief in zijn oplossingen, maar hij mocht nog meer van zijn magie en zijn creatieve kant laten zien...

Misschien te verwachtten, maar ook Luna had totaal geen problemen met de wiebelbalk. Ze leek zelfs te ontspannen in plaats van haar echt te concentreren. Ze roteerde haar schouders enkele keren toen ze bij mij aankwam en knikte even. Ik knikte terug en richtte mijn blik op de volgende hindernis. Pilaren die zouden stijgen of dalen als iemand er op zou stappen. Wel, wel. Ik wist niet zo goed hoe ik daarmee om moest gaan. Ze stonden niet te ver van elkaar, en ik dacht dat ik als ik snel zou bewegen, ik wel van de een naar de ander zou kunnen springen zonder dat ze te veel konden verplaatsen. Natuurlijk zou mijn coördinatie wel goed genoeg moeten zijn, en zou ik niet uit balans mogen raken, anders lag ik in het water. En ik had geen zin om nat te worden.

Ik sprong naar de eerste pilaar en landde pal in het midden. Vanaf het moment dat mijn voet de bovenkant raakte begon de zuil direct en redelijk snel te stijgen, wat me mijn evenwicht lichtelijk deed verliezen. Met wat gezwaai van mijn armen hervond ik het wel snel, maar het onheil was al geschied: er was een enorm verschil in hoogte tussen de pilaar waar ik op stond en die waar ik naar toe wou geraken. Ik fronste. Met magie kon ik daar waarschijnlijk een mouw aan passen, maar dat zou de uitdaging teniet doen. Magische stormbaan of niet, stormbanen bestonden om je lichaam te testen.

Een zucht ontsnapte me en ik streek mijn haar naar achter. Zou springen van hier naar daar mijn been breken? Zou ik te ver springen of juist niet ver genoeg? Misschien moest ik mijn ouderwetse, niet-magische manier van denken veranderen. Magie dan maar. En terwijl ik bezig was kon ik dan gewoon heel de stormbaan afleggen.

Nogmaals deed ik een beroep op mijn element en liet een grote pilaar uit de grond naast de stormbaan rijzen. Goed, nu was het enkel een kwestie van die wat aan te passen. Ik liet een dikke stenen tak uit de pilaar groeien, die naar mij toe kwam. Ik greep ernaar en liet mijn magie de tak afsnijden uit de pilaar en liet de tak dan nogmaals vervormen zodat het een lange buis werd met zijtakken aan weerszijden op regelmatige afstanden van elkaar. Een simpele ladder die wel lang genoeg zou moeten zijn. Dor middel van de magie hield ik de ladder stevig op zijn plek terwijl ik rustig afdaalde naar de volgende pilaar. Eens daarop herhaalde ik het proces, het maakte niet eens meer uit of de pilaar zou zakken of stijgen. De ladder was mijn perfecte oplossing. En er was totaal niets meer aan. Ach wat, kon ik nog wat recupereren zodat ik straks nog wat kon sparren met Luna.

Sepulcrus knikte terug en Luna zag dat hij eerst een baan uit stippelde voor hij begon. Dat zou niets uit halen een baan uit te stippelen want de pilaren zouden je weg blokkeren en omhoog of omlaag schuiven. Haar leerling leek het even moeilijk te hebben, maar Luna stapte op haar eigen pilaar en schoof naar beneden. Ze had bij haar eerste stap een hendel uit de pilaar laten groeien zodat ze die vast kon grijpen. Dat was een van de weinige dingen die lukte voor je ook maar iets kon doen. Luna voelde hoe ze haar evenwicht verloor, maar door de hendel kon ze zich goed vast houden. Ze maakte een soort trap die de andere pilaar voor haar niet aanraken zou en liet de hendel weer terug zakken. Met snelle passen kwam Luna boven en liet eerst weer een hendel uit de volgende pilaar groeien. Deze keer schoor de pilaar omhoog. Zo bleef ze zich vast houden tot Luna bijna aan het einde kwam keek Luna vanaf de laatste pilaar die omhoog geschoten was even naar beneden. Sepulcrus deed het goed, heel goed zelfs. hij had een iets ander systeem dan zij zelf, maar verder bleven het trappen waar ook hij via de pilaren verder kwam.

Terwijl ik op mijn gemak mijn ladder beklom en van pilaar naar pilaar verplaatste, zag ik vanuit mijn ooghoek Luna haar eigen route volgen en trappen uit de pilaren laten groeien waarmee ze de afstanden tussen de zuilen overbrugde. Huh, dus je moest magie gebruiken om voorbij deze hindernis te komen? Het was iets teleurstellend eigenlijk… ik wilde zonder magie naar de overkant geraken, want dan hoefde ik niet op mijn ingeboren magische vermogens te steunen. Als je ergens te afhankelijk van werd dan kon je op den duur niet meer zonder, en was je niets meer waard zodra dat van je afgenomen werd. Eén der redenen waarom mijn vader me mijn lichaam had laten trainen vanaf ik daar oud genoeg voor was.

Ik zuchtte eens diep toen ik mijn ladder naar de volgende ruimte tussen twee pillaren liet zweven en klom rustig verder. Die stormbaan mocht maar eens stoppen. De Muur was nog een uitdaging geweest, zelfs met Stone Skin, maar dit? En de wiebelbalk? En de Stepping Stones die straks aan de beurt waren? Nope. Dan had ik toch liever een stormbaan die ervoor zorgde dat je geen magie kon gebruiken. Dit was gewoon te makkelijk. Maar toch bleef ik mijn “gemakkelijke” oplossing gebruiken. De niet –zo-spectaculaire stormbaan had mijn motivatie en enthousiasme opgezogen. Bah.

Op den duur had ik geen benul van tijd meer, en naar mijn mening duurde dit deel van de stormbaan veel te lang, maar uiteindelijk bereikte ik toch het laatste deel. Godzijdank! De stepping stones… grote en kleine stenen die net boven het water uitstaken. Om de stormbaan te kunnen verlaten moest je erover stappen. “Het is misschien een domme vraag, maar wat gebeurd er als je in het water valt?” vroeg ik aan Luna, “Moet je herbeginnen? Ik heb het over de ganse stormbaan trouwens.” Misschien zat er nog iets in het water dat het heel onprettig maakte om erin te vallen. Zoals water heet genoeg om een kreeft in gaar te koken of zo. Zou echt niet plezant zijn, de ziekenboeg zou dan de volgende halte worden, denk ik.

Na even te wachten op haar antwoord werd het weer eens tijd om een route uit te stippelen en naar het einde te raken. Ik had echter echt totaal geen zin in nat worden –heb je er een idee van hoeveel mijn maatpak gekost heeft? En die schoenen dan!- noch was ik er op gekleed, wat best wel een domme keus van mijn kant was. Dus besloot ik maar vals te spelen. Mijn ladder had ik nog, en ik liet hem naar me toe zweven. Met behulp van wat extra concentratie, verbeeldingskracht en magie spleet ik het ding in twee zodat ik twee stelten kreeg. Zo. Perfect. Evenwichtsspelletjes waren nu niet mijn forte, maar slecht was ik er nu ook weer niet in. En, zo dacht ik, het einde was nabij! De afstand die ik moest afleggen was niet zo groot, ik haalde het wel.

Met goede moed plaatste ik mijn stelten in het water en ging ik erop staan. Zolang ik niet viel zou ik veilig en wel de overkant bereiken. Met voorzichtige stappen bewandelde ik de bodem van de stormbaan, me begevend naar het einde, mijn bevrijding, toffere en spannendere activiteiten.

Sepulcrus kwam nadat Luna haar laatste afdaling had gemaakt bij haar staan. Zijn vraag over het water was plezierig. 'Koud genoeg om je even weer op te frissen.Daarna zou je weer op de kant moeten kruipen om het onderdeel waar je gevallen bent over te doen. ' zei ze en keek toe hoe haar leerling zijn trap in tweeën spleet. Dat was een manier om er over heen te komen zonder nat te worden. Maar Luna wilde wel eens wat van haar inmiddels verkregen zweet van haar lichaam wassen en de route weer opnieuw te doen van de Step stones. Ze sprong op de eerste en voelde dat hij stevig genoeg was. Magie was een mooi iets en natuurlijk waren er ook momenten waar je het niet bij nodig had, maar op deze baan moest je eigenlijk je magie gebruiken dat was eigenlijk te bedoeling, maar wat Sepulcrus deed was ook fantastisch. Luna voelde bij de volgende met haar tenen en koos toch voor een andere step stone. Zo raakte ze tot bij de laatste steen door aarde lezing, was de steen niet veilig genoeg dan koos ze een andere die wel stevig genoeg was.

Met de stelten als verlenging van mijn benen maakte ik snel vordering, en de overkant kwam snel dichterbij. Luna leek de traditionele manier te verkiezen en sprong van steen naar steen. Haar gezicht toonde haar concentratie, maar ik had niet veel tijd om me daarop te gaan richten. Als ik niet oplette zou ik misschien wel in het water belanden! Luna had dan wel gezegd dat het enkel wat koud was, maar toch. Nat was nat, en het water zou mijn pak naar de maan helpen. Geld groeide mij ook niet op de rug. Ik kreeg wel zakgeld, ja, genoeg zelfs om een vijfvoud van mezelf een maand lang te kunnen voeden, maar ik gaf het niet graag uit.

Uiteindelijk bereikte ik het eind van de stormbaan helemaal droog met uitzondering van klamme handen en koud zweet op mijn rug. Maar ja, dat was natuurlijk niet te voorkomen, concentratie bevorderde mijn zweetproductie nu eenmaal. En ik was ook nooit echt een held geweest als het op hoogtes aankwam. Waarom ik dan voor stelten gekozen had bleef me een raadsel. Misschien omdat ik geloofde in het verleggen van grenzen? Omdat ik het beschouwde als training? Wie weet.

Over training gesproken: sparren! Ik richtte me tot Luna. “Dus,” sprak ik, “heb je nog zin om een paar rondjes met me te sparren of spaar je dat liever voor een andere keer?” Ik betwijfelde of er meer dan één ronde in me zat, maar goed. “Als je schouder genezen is of zo? ” Mij maakte het op dit moment niet zo veel uit. Het was niet het ideale moment voor een oefenwedstrijd; ik was toch wel redelijk moe -alsof de negende ronde net zou beginnen- en Luna was gekwetst. Ik betwijfelde sterk dat we beiden alles konden geven. Natuurlijk was het mogelijk te doen wat je kon en er volledig voor te gaan, maar in mijn geval zou dat niet eens de helft van mijn normale kracht zijn. En ik was ook wel heel nieuwsgierig naar Luna's capaciteiten als vechter; hoe sterk was ze, hoe snel was ze, hoe veel kon ze verduren? Zo veel dingen die ik niet van haar wist, dingen die me intrigeerden. De gedachte alleen al liet de adrenaline door mijn aders stromen...

Na de laatste paar Step stones stond Luna aan wal en zag dat Sepulcrus er iets eerder dan haar was, maar ze had plezier gehad. Voor zo ver ze wist was hij de enigste die samen met haar de Stormbaan had volbracht. Hij vroeg of ze nog een paar rondjes wilde sparren met hem en of ze anders even wilde wachten tot haar schouder genezen was. Luna draaide een keer met haar schouder en voelde wel een zeurende pijn, maar echt veel was het niet. 'Het zeurt wat, maar ik kan nog wel een of twee rondjes met je sparren, zoals beloofd.' zei Luna en ze glimlachte hem bemoedigend toe. Luna was koppig genoeg om niet snel op te geven nog dat ze zich gemakkelijk liet afschepen. 'Maar dan wel zoals jij het wilde zonder magie.' vervolgde ze en liep een paar stappen bij de Stormbaan vandaan voor ze zich omdraaide en in gevechts-houding zakte. 'Of heb jij geen puf meer?' vroeg ze plagend en keek hem even met een uitdagende blik aan.

( Happy so happy!)

”Ik kan nog wel een of twee rondjes met je sparren, zoals beloofd.”Meer dan dat had mijn lichaam niet nodig om de adrenaline-kranen helemaal open te draaien en me een overdosis te bezorgen. Een opgewonden glimlach verspreidde zich over m'n gezicht en alle zenuwen die ik rijk was gonsden en zoemden en tintelden blij. Nu pas had ik door hoezeer ik hier naar uitgekeken had, zelfs meer dan ik had gedacht terwijl ik de stormbaan aan het afleggen was. Ook ik liet me in een gevechtshouding zakken: mijn gebalde vuisten beschermend voor de onderkant van mijn gezicht en mijn voeten wat uit elkaar, een voor en een achter.

“Challenge accepted,” lachte ik, “dan zal ik me niet inhouden.” Deels uit respect voor de witharige vrouw, deels omdat ik wilde weten hoe goed ze precies was, en ook om mezelf te meten. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn woorden waren nog niet koud of ik viel al aan, de afstand tussen ons twee proberen te overbruggen in een oogwenk met geoefend voetenwerk. Het was een poging tot een verrassingsaanval: direct en bliksemsnel dicht komen om de ander mentaal uit balans te brengen. Ik wachtte niet af en volgde onmiddellijk met een reeks jabs om de Vrouwe van Aarde die -zo verwachtte ik het toch- wat zou terugwijken uit reflex, toch te vangen en wat rake klappen te verkopen.

Luna voelde aan de aarde dat de jonge man zich hier op verheugd had en dat maakte haar meer dan blij. Hij had wat in zich. Hij was leergierig, koppig en creatief. Ze zag hoe hij na zijn woorden ook in de vecht houding ging staan en op haar af kwam. Ze zag en voelde waar hij heen wilde en ze hoefde weinig moeite te doen. Ze gebruikte de magie niet, maar het was een natuurlijke aard van haar. Toch probeerde ze er zo min mogelijk in op te gaan en ving zijn klappen zonder moeite op door haar handen steeds als schilden op de plekken te laten verschijnen waar hij haar raken wilde. Luna glimlachte hem bemoedigend toe en besloot dat het nu haar tijd was. Ze wilde hem geen pijn doen, maar de jongen ging voluit dus moest ze zichzelf het niet kwalijk nemen als ze hem raken zou. Luna deed bij de laatste slag van Sepulcrus een stap opzij en haalde meteen uit met haar eigen vuisten die als een regen naar de jongen uit haalde. Zo veel mogelijke slagen op plekken van de romp waar het wel pijn kon doen, maar niet schadelijk zou zijn.

(Is goed hoor. Ik begrijp het. C;)

Luna was snel, verschrikkelijk snel zelfs. De jabs die ik op haar afstuurde waren de snelste aanvallen die ik had –de zwakste ook, maar goed- en de witharige vrouw ving ze allemaal op met haar handen. Mijn voorhoofd rimpelde lichtjes en de wenkbrauwen vormden een gefrustreerde frons. Dit soort tegenstanders waren de lastigste om tegen te vechten… als ik ze niet kon raken kon ik ook geen schade aanrichten. Ik kon natuurlijk gewoon door blijven gaan en op Luna’s verdediging blijven slaan totdat haar handen te veel pijn deden en ik erdoor kon breken, maar daar was geen tijd voor. De Vrouwe van Aarde counterde me met een reeks van haar eigen aanvallen.

Haar verdediging was snel, maar ook haar aanvallen behielden dat kenmerk. Als klap op de vuurpijl waren haar slagen krachtig ook, en leek ze elk plekje waar het het meeste pijn zou doen als doelwit te gebruiken. Ik was te traag om mijn eigen armen in een verdedigende positie te plaatsen , dus het enige wat ik wel kon doen was de spieren van mijn romp spannen en op mijn tanden te bijten. Incasseren, incasseren en nog meer incasseren. Kon ik het? Ja, maar het deed pijn, het kostte moeite en mentale kracht. Zodra de regen van slagen stopte was het mijn beurt weer om een tegenaanval in te zetten.

Dit maal geen jabs, snelheid werkte toch niet, maar de krachtigste slagen die ik had. Daarvoor moest ik eerst zo dicht mogelijk komen. Dus dat probeerde ik ook. Zo dicht dat we zo goed als tegen elkaar stonden en dan wisselde ik af tussen rechtse en linkse hoeken met mijn hele gewicht erachter, gericht op de zijkanten van Luna’s romp.

Sepulcrus was trager dan zijzelf was. Maar dat kwam natuurlijk ook doordat Luna zich tijdens haar trainingen haar grenzen probeerde te verleggen door nog sneller te worden dan ze al was. Nog harder te slaan of te trappen, maar ze hield zich al aardig in nu ze tegenover een leerling stond, maar nog waren haar slagen hard en hoewel haar leerling de incasseerde bleef hij overeind en dat was mooi dus haar slagen waren niet zo hard dat ze hem meteen k.o. sloeg. Dat was een mooie verbetering vond ze zelf, maar door die gedachten was Luna te laat en voelde ze de slagen die van Sepulcrus tegen haar zijkanten aan kwamen. Ze waren harder dan verwacht en Luna was gedwongen een stap of twee naar achteren te zetten. Ze grijnsde even voor ze zich in een draai gooide en op Sepulcrus zijn schouder mikte. Ze zetten daarna een stap naar voren en dook naar beneden om hem te vloeren door haar been laag over de grond te trekken. Daarna sprong ze weer op en keek heel even toe.

(Kan gebeuren)

Eindelijk was ik door haar verdediging heen gekomen, had ik die kunnen omzeilen. Mijn eigen serie van slagen raakte de Legendarische Magiër haar zijden meerdere malen en ze werd gedwongen zich enkele stappen terug te trekken. Maar dat was de enige triomf die ik tijdens deze sessie zou voelen. Die korte periode dat Luna niet meer mijn aanvallen te verduren kreeg, recupereerde ze en mikte een vuist naar mijn schouder. Mijn hoofd en torso weefden opzij om de aanval te ontwijken, maar helaas bleek dat maar een afleidingsmaneuver te zijn. Luna verdween uit mijn zicht en het volgende moment voelde ik mijn voeten van onder mijn lichaam gestolen worden en smakte ik op mijn rug tegen de grond.

Even kon ik geen adem halen doordat de lucht uit mijn longen geslagen was, maar dat was snel voorbij en ik hoestte kort. Van de gelegenheid maakte ik gebruik om de situatie even te analyseren. Ten eerste zou Luna’s aanval in de ring ongeldig zijn geweest: het was onder de gordel. Maar in een gevecht was dat niet van toepassing natuurlijk. Dus ik moest meer oppassen voor aanvallen die met de benen gegeven werden, of daarop gericht waren. Langzaam krabbelde ik overeind en stofte mijn kledij even af, maar nam geen gevechtshouding meer aan. “Ik geef op,” zei ik schouderophalend met een grimas, “Ik heb meer training nodig. Veel meer.” Ik lachte kort, bijna verontschuldigend. “Maar het was leuk, dus dank je daarvoor.”

Natuurlijk kon ik ook het gevecht verder gezet hebben, maar het was meer dan duidelijk dat ik geen schijn van kans maakte. Uiteindelijk zou ik door uitputting moeten opgeven, of zou Luna me laten weten dat het genoeg geweest was, of zou ze me knock out slaan. Mijn eer hield meer van dat laatste scenario, het wrong om op te geven. Om me gewonnen te geven. Het was wel de wijze optie; het was beter om een gevecht dat je niet kon winnen te staken dan met de grond gelijk gemaakt te worden. Dat zei mijn hoofd, maar mijn hart en mijn eer vertelden me iets anders. Niet dat het mijn beslissing ditmaal zou beïnvloedden.

Ze zag hem opzij gaan en in een ontwijkende manier, maar ze tikte zijn benen niet veel later onder hem uit. Ze had zo leren vechten op Erd en daar was zolang je maar niet de verboden delen raakte was alles geoorloofd, maar ja zo ging dat in het stam van haar volk nu eenmaal al was Luna maar een half bloed, ze droeg de naam van haar stam en familie hoog in het vaandel. Sepulcrus had heel even ademnood tot er weer lucht in zijn longen kwam. Een korte hoest was hoorbaar, maar nadat haar leerling weer recht stond en zich af klopte hield hij een wijselijk besluit al kon ze wel merken dat hij graag verder was gegaan. Luna knikte en ging weer normaal staan. 'Dat besluit respecteer ik, maar je bent altijd welkom als je weer wilt sparren op deze manier zo zonder magie. Dat is wel wat ik mis. Op Erd leer je als kind zo te vechten. Zonder wapens en zonder magie. Maar ik draaf door.' zei ze met een glimlach en hield haar hand naar hem uit bij wijzen dat hij die mocht schudden als hij wilde.

Ik glimlachte toen ik haar woorden hoorde en nam haar hand gretig in de mijne en schudde die enthousiast. “Dan zal ik graag van je aanbod gebruik maken,” sprak ik, een glimlach op mijn lippen. Misschien zou ik zo nog wat oppikken ook. En ik zou wat gezelschap hebben tijdens mijn trainingen, alsook een sparringpartner. Al dacht ik niet dat ik midden in de nacht voor haar deur zou kunnen aankloppen voor een paar rondjes slaag te krijgen. Even fronste ik terwijl mijn geest nadacht. “Hoe contacteer ik je dan? Via brief weer?” Of kon ik gewoon de toren waar de vertrekken van de Legendarische Magiërs binnenwandelen en aankloppen om te zien of Luna aanwezig was of niet? Dat klonk weinig waarschijnlijk.

Inmiddels klonk een zacht geritsel in het gras en ik zag een slanke, lichtbruin gekleurde vorm door het groen waden. “Ah, Nagisa!” Ik boog voorover om de slang terug van de grond te heffen en kreeg wat pijnscheuten uit mijn ribben te verduren. Nu de adrenaline aan het afzwakken was begon mijn lichaam te klagen over de korte periode die ik met Luna had gespard. “Vuisten als sloophamers,” mompelde ik tegen de Hoornadder die zich daar niets van aantrok en gewoon mijn arm op kronkelde.  Ze siste in mijn oor toen ze daar langskwam en rolde zichzelf als een sjaal rond mijn hals. Dat deed me eraan denken, waar was mijn stropdas gebleven? Ik was er zeker van dat ik het ding mee had genomen toen ik mijn blazer ging ophalen, maar mijn zakken verstopten de das niet. Oké, dan had ik die laten hangen aan de geïmproviseerde kapstok aan de andere kant van de Stormbaan. Goed, ik zou die straks wel gaan ophalen, maar eerst zou ik Luna bedanken voor de les en de dertig seconden of zo dat we gespard hadden.

Sepulcrus pakte haar hand vast en schudden die enthousiast. Ze was blij dat hij het zo op nam en het voelde goed. Ze voelde zich goed genoeg over hem dat ze een beslissing nam. Van Ryan had ze niet veel meer gehoord, dat kon een goed iets zijn, maar ook een slecht iets. Toch dacht Luna nooit snel slecht over iemand. Ze hoorde de vraag vallen hoe ze dan contact zouden houden en de LM knikte even. 'Daar heb ik wel wat op, maar wat zou je er van vinden mijn tweede leerling te worden als mogelijke opvolger?' vroeg Luna zacht en keek toe hoe hij zijn huisdier op pakte en later iets leek te zoeken. Luna floot zacht en niet veel later kwam een diertje aan gehuppeld wat eerst uit zand bestond, maar naar maten het dichterbij kwam meer en meer vorm aan begon te nemen. Hij zag er uit als een soort fretje, maar met iets langere hoektandjes en twee gekrulde hoorntjes die sierlijk uit zijn koppie groeide. Luna boog lichtjes naar voren en liet het diertje op haar hand springen waar hij vervolgens over haar arm rende en op haar schouder ging zitten. 'Dit is Azuba, hij is een Sand spirit. Als je me nodig hebt stuur hem dan naar mij als je mijn aanbod aanvaard? Anders kun je elk gewent moment bij mij in Cruinne aan kloppen. Tenzij ik in een vergadering zit, een missie heb op Erd of voor andere verplichtingen niet op de Academy ben.' zei ze en streelde Azuba over zijn koppie. Het fretje achtige diertje knorde zachtjes en keek vol belangstelling naar Sepulcrus.

Voor de wie-weet-hoeveelste keer verbaasde Luna me opnieuw met de woorden die uit haar mond vlogen. Dit keer was het een aanbod, maar een andere dan daarnet. Even bevroor ik ter plaatste, een hand in de binnenzak van mijn blazer, en ik staarde haar woordeloos aan. Om eerlijk te zijn wist ik niet goed wat te zeggen… het was zo plots, zo onverwachts… Het was een hele eer, natuurlijk, om officieel als leerling geaccepteerd te worden door een Legendarische Magiër, er waren ongetwijfeld duizenden Magiërs van Erdse afkomst die een moord zouden plegen voor zo’n kans. Ik denk dat ik dat zelf ook zou gedaan hebben, maar nu het aanbod zo plots in mijn gezicht werd gesmeten… wist ik niet wat gedaan.

Ik wilde graag accepteren, heel graag zelfs. Als ik me alleen al inbeeldde wat ik allemaal zou leren met Luna als leermeester wilde ik niets liever dan onmiddellijk op haar aanbod in te gaan. Iets weerhield me er echter van. Ik weet niet precies wat. Misschien wilde ik niet te gretig lijken, misschien twijfelde ik te veel aan mezelf? Het lag in elk geval niet aan Luna, ik mocht haar wel en ik betwijfelde niet dat hoewel er veel en hard gewerkt zou moeten worden, ik het erg naar mijn zin zou hebben. Na de initiële shock was mijn staat als levend standbeeld verbroken, langzaam ontspanden mijn spieren zich en ik herviel terug in een normalere houding.

Mijn ogen sloten zich zodat ik wat beter kon denken, maar het mocht niet baten. Na de schok was er enorme opwinding mijn geest ingeslopen, en mijn gedachten kraamden niet veel zinnigs meer uit. Er was enkel nog “Zeg ja! Zeg ja! Zeg ja! Is dit een droom of zo?” Ik nam een besluit, het enige dat me logisch leek op dat moment. Niet dat ik later van mening zou veranderen. Ogen open, kaak in een vastberaden pose –op hoop van zege! Ik opende mijn mond om Luna antwoord te geven, maar er kwam niets uit. Enkel onzinnig gebrabbel. Lag mijn tong in de knoop of zo? Ik schraapte mijn keel en probeerde het nog eens. “Het zou me een eer zijn,” sprak ik formeel met hand op het hart, net genoeg wilskracht hebbend om niet te klinken als een kind dat net een berg pakjes heeft gekregen op Kerstmis. De harde slagen van mijn hart in zijn kooi van beenderen verrieden de onderdrukte emotie waarschijnlijk wel, maar toch. Dat zou niet echt acceptabel geweest zijn, denk ik.

Die verraste blik liet haar nog breder glimlachen. Ryan had ook verrast op gekeken, maar zij had geleerd nooit op 1 persoon of een manier van leven vast te houden. Je moest zowel zo veel mogelijk keuzes hebben als het leven je toe liet, maar 2 leerlingen was de maximum. Zelf had ze ook samen met nog een andere leerling in de leer geweest bij de LM van haar tijd als leerling. Azuba bleef rustig naar de jongeman voor hen kijken. Hij had wel vaker zulke verraste reacties gezien. Luna bleef geduldig wachten tot Sepulcrus weer tot zichzelf kwam, maar in vergelijking met Ryan begon haar tijdelijke leerling voor de gom les te brabbelen en eigenlijk onzin uit te kramen. Mensen waren gelukkig niet hetzelfde dus reageerde ze ook anders. Uit eindelijk kwam het hoge woord eruit en Azuba maakte een vrolijk geluidje. 'De eer is geheel de mijne. Azuba is enkel een boodschapper en wanneer het tijd is zal ik jouw en Ryan mee naar Erd nemen voor jullie vaste Sand spirit, maar zo ver zijn jullie beide nog niet.' zei Luna en Azuba verdween in korrels van zand en verscheen voor de jongen op de grond waar zand korrels zich weer samen klonterde tot hij vorm en kleur begon te krijgen. 'Als je hem nodig hebt hoef je Azuba enkel te roepen. Wel zijn er regels waar jij je aan dient te houden! Wees wijs in je besluiten en keuzes, laat leerlingen maar praten en ga niet voor eigen rechter spelen. Als er problemen zijn stuur Azuba naar me toe en ik kom het oplossen.' zei ze licht waarschuwend, maar ze klonk verder nog steeds zacht en vriendelijk.

Ryan? Wie was Ryan? “Zo ver zijn jullie beiden nog niet”… betekende dat dat die Ryan een al bestaande leerling van Luna was? Waarschijnlijk wel, dat klonk logisch genoeg en mijn deducties waren zo slecht nu ook weer niet. Ik was dus de tweede leerling die Luna onder haar hoede nam. Nu je het zegt, ik kon me vaag herinneren dat de Legendarische Magiër zoiets gezegd had, maar toen had ik het te druk gehad met stomverbaasd te zijn. Ik was wel benieuwd eigenlijk, naar het soort lessen die ik zou krijgen, en naar de eerste leerling. Wat voor iemand was hij?

Azuba verscheen voor mijn voeten, en ik stak een hand uit waar hij op kon springen zodat ik hem op ooghoogte kon brengen en kon bestuderen. Dit was de eerste keer dat ik een Sand Spirit gezien had, en zeker van zo dichtbij. Nagisa wreef haar kop tegen mijn wang alsof ze mijn aandacht van het zandige fret-creatuur wilde afleiden. Ze siste misnoegd toen dat niet leek te lukken en draaide weg van de Spirit. Ik haalde een wenkbrauw op.

Inmiddels was Luna me op de hoogte aan het brengen van enkele gedragsregels waaraan ze vond dat ik me moest houden. Dat was te verwachten, maar erg leuk vond ik dat ook weer niet. Gelukkig waren het er niet veel, en veel moeite zou ik er niet mee hebben. Enkel met die laatste. Zo veel nam ik het heft nu ook weer niet in eigen handen, maar ik vond dat het vaak nuttiger was om zelf je handen ergens aan vuil te maken om iemand te beschermen dan om hulp te roepen maar zelf niets te doen. Maar dat en het gepraat van leerlingen waren twee verschillende dingen. Meestal hield ik me toch redelijk afzijdig, dus was er geen problemen. “In de mate van het mogelijke zal ik me daaraan houden,” zei ik waarheidsgetrouw. Dat moest maar genoeg zijn, meer kon ik ook niet doen. Er waren bepaalde dingen die mijn rechtvaardigheidsgevoel niet kon negeren. Als ik dan moest kiezen om regels aan mijn laars te lappen, dan was dat maar zo. Ik lag daar niet zo wakker van.

Luna bleef rustig afwachten tot Sepulcrus in beweging kwam en hij even reageerde. Het was normaal dat iemand zo reageerde net als die blik van wie er nog meer onder haar hoede was, maar ze had er verder geen problemen mee. Sepulcrus boog zich naar voren en liet Azuba op zijn hand springen. Hij nam de regels aan en ook Luna wist dat ze zelf soms in haar jeugd dingen die ze zelf op wilde lossen ook zelf probeerde. De LM knikte en glimlachte zacht. 'Ik begrijp dat het laatste vaak moeilijk is, Ikzelf heb vroeger me daar ook niet altijd aan gehouden. Maar zolang het niet al te groot en te erg is kun je dat zelf oplossen natuurlijk. Het klonk vast ergers dan ik het bedoelde.' zei ze en lachte er zachtjes om. Ze was niet echt streng, maar Luna kon het wel worden natuurlijk, maar dan had je ook wel iets gedaan wat haar echt niet aan stond.

(flut)

Luna leek het wel te verstaan en ik knikte lichtjes. De Legendarische Magiër lachte zacht en ik lachte terug. Met de witharige vrouw kon ik het wel vinden, en liefst wilde ik dat zo houden dus zou ik de regels proberen te volgen, tenzij ik geen keus meer had. “Wanneer beginnen we?” vroeg ik, “Of zijn we al even bezig?” Mijn ogen fonkelden terwijl ik de woorden sprak. Ik doelde natuurlijk op de Games Of Magic les die ik net gekregen had. Een les die net zo goed een soort inleiding tot mijn tijd als Pupil van de Vrouwe van Aarde kon zijn. Misschien.

En meer nieuwe vragen borrelden op en ik besloot ze maar te stellen. “Dus, Azuba is een der vele Sand Spirits? Zijn de andere allemaal een beetje gelijkend op elkaar, of zijn ze echt enorm verschillend?” Dat was deel een, deel twee was over een heel ander persoon. “En die Ryan waarover je het had, wat voor iemand is hij? Is hij ouder dan mij of jonger? Of ongeveer hetzelfde? Is hij al lang je pupil?”