De dag was aangebroken dat ze de tweede leerling zou ontmoeten. Luna ging niets vergelijken met de eerdere leerling, dat was niet zoals het hoorde. Nou ja misschien onder leerkrachten met het schoolhoofd, maar zolang Savador haar er niet naar zou vragen zou ze ook niets prijs geven. Zo was de aarde ook. Stil tot met haar iets vroeg. Ze was al vroeg te vinden op het grasveld. Nog wat dingetjes regelen. Ze had voor alle zekerheid ook wat lichtere ijzerhoudende rotsblokken over laten komen. Natuurlijk afgekeurde voor gebruik in de fabrieken. Ijzer waar ze niets mee konden aanvangen, of tenminste nog niet. Luna had er twee vast in elke hand eentje en verlegde ze van het platform naar de kleine trainingsplek waar ze de tweede leerling zou gaan ontmoeten. Ze was benieuwd of dit ook zo'n kontenkruiper was zoals de meeste mensen die ja en amen op alles zouden zeggen wat ze van iemand vroeg. Daar had ze een grote hekel aan. Ze wilde als een gewoon mens behandelt te worden en niet eentje die ver boven de ander stond... Wat natuurlijk wel zo was, maar Luna vond van niet. Ze keek op na de blokken neer gelegd te hebben toen ze voetstappen hoorde. Ze kwam omhoog en keek naar de jongen die haar kant op kwam gelopen.

Ik keek nog maar eens op mijn horloge om er zeker van te zijn dat de wijzers op magische wijze enkele uren waren versprongen, alsook om me ervan te vergewissen dat ikzelf niet enkele uren in de toekomst was gestuurd. Dat zou waarschijnlijk rampzalige gevolgen hebben voor het tijd-en-ruimte continuüm, maar ook voor mijzelf. Omdat ik stiekem wel van een uitdaging hield, en het beetje competitiedrang in mij aangewakkerd was geweest door de aankondiging van de Games Of Magic. Zoals je wel kunt verwachtten had ik me ingeschreven voor een onderdeel hiervan: Dual.

Van wat ik begreep van de informatie die ik gekregen had, was Dual een team gevecht; twee tegen twee. Ik had geen idee wie mijn tegenstanders gingen zijn, en ook niet wie ik als kameraad aangewezen zou krijgen, maar momenteel had ik andere dingen aan mijn hoofd. Zoals beseffen dat mijn aardmagie niet super duper goed was. Ik moest mijn overlevingskansen vergroten, en dus had ik de coach voor aardmagiers gecontacteerd. Die coach was blijkbaar ook nog eens een Legendarische Magiër. Voor die reden alleen al wilde ik niet te laat komen.

Nogmaals las ik de brief die ik gekregen had en vergeleek de tijd vermeld in de tekst met de tijd die mijn horloge aanwees. Bijna tijd. Mijn benen droegen me naar de deur van mijn slaapzaal, en ik keek nog eens achterom toen ik gesis uit Nagisa’s terrarium hoorde komen. Ze was blijkbaar wakker geworden. “Wat is er Nagi?” vroeg ik, antwoord krijgend met meer gesis. Ik sprak geen slang, maar ik wist wel wat de Hoornadder wilde. “Wil je meekomen?” Voldaan gesis, en ze staarde indringend naar me met haar schattige slangenoogjes. Ik stak mijn arm in het terrarium en liet haar rustig tot op mijn schouders klimmen. Ze was misschien giftig, maar bijten deed ze niet. Dat is te zeggen, ze beet mij niet, maar ik had haar dan ook al gehad van toen ze uit haar ei was gekropen.

Met slang rond mijn nek en schouders begaf ik me naar buiten, trappen afdalend en gangen doorkruisend. Ik begon mijn weg te vinden zonder al te veel te verdwalen, en ik was daar best trots op. Het duurde niet al te lang voordat ik het grasveld bereikt had, en Nagisa werd wat onrustig. Haar kop wiegde zachtjes van links naar rechts, en zo nu en dan bracht ze het dichter bij de grond. Ook glipte haar tong veel uit haar bek om de lucht te ruiken. “Ga je gang,” zei ik terwijl ik haar tussen het groen neerzette. Ze keek me even aan en glibberde er dan vandoor. Ik zuchtte. Voor een woestijnslang was ze enorm gefascineerd door gras en bomen… en alles dat zich niet in haar natuurlijke habitat bevond. Ik hoopte maar dat ze geen onrust zou veroorzaken.

Ik had mijn eigen dingen te doen natuurlijk, en met vlugge stappen wandelde ik naar de plek die in de brief beschreven was. Het platform had ik snel gevonden, en de persoon die erop stond ook. Ik merkte dat ik me wat teleurgesteld voelde met hoe de Legendarische Magiër eruit zag: kort, tenger… en enorm jong. Veel te jong voor haar titel, vond ik. Misschien had ze die nog niet zo lang? Ik fronste.

“Miss Stone, neem ik aan?” sprak ik, de naam gebruikend waarmee de brief gesigneerd was geweest. “Sepulcrus Falx, aangenaam.” Ik liet mijn ogen nogmaals over haar lichaam glijden, maar ze zag er nog exact hetzelfde uit als drie seconden geleden. Logisch. Ik wist wel dat magische vaardigheden helemaal niets te maken hadden met lichaamsbouw, maar toch was ik ietwat teleurgesteld. Ik deed mijn best om mijn gezicht in de plooi en zo neutraal mogelijk te houden. “Dus jij-” had ik “U” moeten gebruiken? Misschien wel, maar nu was het te laat. “-bent de Legendarische Aardmagiër.” Ik hoopte dat mijn stem niet te sceptisch klonk.

De laadruimte van de schuttel was leeg en ze had net de laatste twee blokken neer gelegd gehad toen een Jonge man zich aan haar voorstelde. Hij noemde zich dus Sepulcrus Falx en hij gedroeg zich niet zoals de meeste die haar voor het eerst ontmoeten met de wetenschap dat ze een LM was. Helemaal niet erg vond ze dat. 'Zeg maar Luna. Miss Stone klinkt zo formeel. Maar ja ik ben de Legendarische aarde magiër. Aangenaam kennis met je te maken Sepulcrus. Wat ken je zoals van aarde magie?' vroeg Luna na zichzelf in een bijna kleine herhaling van wat Sepulcrus had gezegd. Ze liep er niet over op te scheppen en dat vond Luna ook niet nodig ook. Ze wilde dat iedereen dat ook begreep? Maar tja het was voor vele dingen of liever gezegd voor vele mensen gold dat helaas niet. Ze was echt benieuwd naar wat deze leerling allemaal kon en als het niet veel was vond ze dat ook niet zo erg. Daarom was hij ook bij haar gekomen. Luna wilde hem graag die dingen bij leren en welke leerling dan ook niet naar haar toe kwam.

Goed, blijkbaar had mijn stem niets verraden, en was ze niet zo voor formaliteiten. Ze wilde dat ik haar bij haar voornaam aansprak, en daar had ik natuurlijk geen problemen mee. “Luna dan.” Logischerwijs wilde ze ook graag weten wat ik wist van aardmagie, iets waar ik niet al te vaak bij stilstond. Wat wist ik eigenlijk van aardmagie? Van de theorie bijna niets. Van de manieren waarop het gebruikt kon worden wat meer, maar eigenlijk ook zeer weinig. Meestal dacht ik niet al te veel na over die dingen en gebruikte de magie gewoon. Dat had steeds zeer goed gewerkt. Nu begon ik een beetje te twijfelen.

“Ehm, het is een sterk element?” probeerde ik, redelijk zeker dat het er even onzeker uitkwam als ik me voelde. “En je kan de magie gebruiken om rotsen, aarde, gesteenten en zand mee te manipuleren en te vormen?” Ik had beter moeten opletten in de klassen! Ik voelde me een idioot. Mijn geest herhaalde de vraag opnieuw en opnieuw… Oh! Wat ken je van aardmagie, niet wat kan je me vertellen over aardmagie. Domkop die ik was. Mijn gezicht vertrok in een eureka-achtige uitdrukking. “Ik heb je vraag verkeerd begrepen denk ik. Mag ik demonstreren wat ik van aardmagie ken?” Ik wachtte een momentje, totdat ze me toestemming gegeven had, stapte van het platform op het gras en begon me toen te concentreren.

Ik hield mijn handen voor me uit met de palmen naar boven gericht en frons op mij gezicht. Ik liet mijn geest naar de magie grijpen, liet het zich in de magie wikkelen. Magie die diep vanbinnen in me school. Mijn geest legde de magie mijn wil op, langzaam maar zeker, net zoals inkt die zich verspreidde door water, kreeg mijn wil vat op de stroom. En met die stroom kon ik de aarde rondom mij commanderen, tot op een bepaalde graad. Ik wist dat ik traag was, ik wist dat het eventjes duurde eer dat ik kon beginnen met het echte werk, maar voor mij was die mentale voorbereiding, dit ritueeltje nodig. Het was opwarming voor mijn geest, net zoals het lichaam dat nodig had voordat je ging sporten.

Toen ik voelde dat ik er klaar voor was, opende ik mijn ogen. Ik had me niet gerealiseerd dat ik ze gesloten had. De aarde rondom me leek een deel van mijn lichaam te zijn geworden: ik kon het voelen alsof het een extra arm of been was. Waar zat er losse aarde, waar lagen er stenen? Wat was hard, en wat was zand? De magie was een link tussen mijzelf en mijn element, een zenuw als het ware. Ik stak mijn handen in mijn zakken; ik had ze niet meer nodig nu. Niet voor het gebruiken van aardmagie. Voor water hielp het me concentreren als ik gebaren maakte en naar dingen wees, maar voor aarde was dit niet nodig. Op bevel van mijn geest schoot een stenen pilaar uit de grond. Het was niet zo hoog, misschien even hoog als ik groot was, maar dat was zo ongeveer het hoogste dat ik kon oproepen zonder al te veel mentale inspanning. Het kostte me ook niet super veel moeite om de pilaar in losse aarde uiteen te laten vallen.

Het volgende was moeilijker: een kleine beschermende koepel van steen die me zou omsluiten. Waar mijn gezicht niet had veranderd bij de pilaar, was nu een diepe frons die mijn concentratie weerspiegelde. Meerdere pillaren schoten uit de grond, en volgden een licht gebogen pad. Aan de basis begonnen ze aan te sluiten, en de ruimte tussen hen minderde snel. Gelijktijdig bereikten ze allen een punt boven mijn hoofd en versmolten tot een koepel. Het was donker binnen. Ik zag niets. Maakte niet uit, ik beval een rechthoek recht voor mij om in steengruis uiteen te vallen, en wandelde naar buiten. Eenmaal buiten richtte ik mijn wil op het gruis en verzamelde het terug op de plek waar het vandaan kwam, en hervormde dat deel van de koepel. Daarna draaide ik me om en haalde een hand uit mijn broekzak. Ik richtte mijn palm op de koepel en mijn frons keerde terug, mijn voorhoofd een haute-reliëf van rimpels. Er gebeurde niets. Bah. Ik probeerde om een stenen tak uit de muur van de koepel te laten groeien. Dat lukte. Maar het lukte me niet om de koepel terug in meerdere pilaren te splitsen en terug in de grond te doen zakken. Tot zover de cool-guy act.


Mijn frons verergerde, en mijn geest trok en sleurde aan de magie, zijn uiterste best doend om de koepel te doen luisteren. Het vibreerde lichtjes en stortte toen ineen. Oeps. Dat was niet de bedoeling.

Ik keek naar Luna, en trok een wenkbrauw op. Een zweetdruppel rolde in mijn wenkbrauw. Mijn hand veegde het zweet van mijn voorhoofd. Het was verrassend veel… Misschien had ik een beetje overdreven? Een beetje misschien wel ja. “Is dat een goede indicatie van mijn … vaardigheid met aardmagie?”

Eerst begon Sepulcrus dingen op te noemen, maar dat was niet haar bedoeling geweest, maar al snel stelde de jongen voor om te laten zien wat hij zoal kon. Luna knikte en keek toe wat hij allemaal deed. Het deed een beetje aan haar zelf denken, maar ze zag dat deze leerling zijn best deed om alles goed uit te oefenen. Maar ze zag ook dat hij bij het schild te veel energie verbruikte en zijn handen niet gebruikte om de aarde dat te laten doen wat hij wilde in begeleiding ervan. Toen hij klaar was glimlachte ze hem bemoedigend en vriendelijk toe. 'Een knappe vertoning.' zei Luna en tilde een van de ijzeren rotsblokken op voor ze hem omhoog gooide en het met een klap in vier delen sloeg. 'Draag er hier twee van maar mee. Ik moet de rest nog naar het trainingsveldje brengen. Dit zal bij de les toe behoren alleen waren ze nogal laat met de levering. Vertil je er alsjeblieft niet aan. Het is ijzerhoudend gesteente, maar voor de verwerking ervan kunnen ze het niet gebruiken.' zei Luna en ze tilde twee nog hele blokken op voor ze van het platvorm af kwam. Voor haar waren ze minder zwaar dan voor andere mensen, maar ze vond het knap hoe hij zich had geshowd. 'Als we straks daar zijn zal ik je nog andere aarde magie aan leren.' zei ze en liep langs hem op. Ze wilde ook zijn lichamelijke kracht testen. Dat was nodig voor als hij deze technieken wilde leren. Claw lag op zijn gebruikelijke plekje in de zon te soezen en Luna floot heel even naar hem. Zijn kop ging onmiddellijk omhoog en hij wist wat Luna van hem wilde. Hij kwam aanstampen en opende zijn muil om die rond het laatste niet gespleten blok te sluiten en tilde het op. Zijn kop kwam niet echt hoog van de grond, maar de Lizard liep toch achter zijn baasje aan.

Of ze het nu een goed idee had van mijn kunnen of niet, Luna gaf me een complimentje en sloeg toen een rotsblok in vier. Ze beval me om er twee mee te dragen, terwijl zij de rest zou meenemen. Ik knikte kort, en greep er een beet met een hand. Ik had er niet zo’n goede grip op, en voordat ik het hoger dan mijn knieën kon optillen viel het uit mijn hand. Mijn wenkbrauwen kropen iets dichter bij elkaar. Geen grip? Geen probleem! Dan zorgde ik gewoon wel voor een soort handvat of zo… Met mijn hand op het gesteente duwde ik wat magie naar binnen zodat ik het een beetje kon vervormen.

Gek genoeg werkte de rots niet echt mee, en in plaats van een mooi handvat, kreeg ik een soort klimmuur handgreep. Ijzerhoudend gesteente… natuurlijk. Geen wonder dat het niet wilde meewerken. Toch had ik mijn grip al wat verstevigd, en ik tilde de blokken op –één per hand. Ze waren zwaarder dan verwacht, maar ik klaagde niet, vooral omdat Luna heel wat meer droeg dan ik, en wel nog zonder moeite! Lichamelijke oefening was me niet vreemd, maar het was al een eindje geleden dat ik nog met gewichten geoefend had. Misschien werd het weer eens tijd om daar verandering in te brengen.

Als reactie op Luna’s gefluit kwam een grote Lizard aanrennen, en ik stond even met grote ogen te kijken. Hij –ik nam aan dat het een mannetje was- was veel te schattig en ik kon mijn blik er nauwelijks van afwenden. Niet enkel schattig, maar ook donders mooi en groot en … Nagisa kronkelde mijn been op, mijn gedachten onderbrekend. Ze keek me verontwaardigd aan. Had ze me zien staren naar de Lizard? Misschien wel. “Tuurlijk ben jij veel mooier en schattiger, Nagi,” stelde ik haar gerust. Ze siste goedkeurend en  drapeerde zichzelf in mijn nek al was ze een sjaal.

Ik veranderde de manier waarop ik de steenblokken vasthad zodat ik ze wat gemakkelijker kon dragen. Ondersteund door mijn ellenboog en geklemd tussen handpalm en biceps ging dit veel beter. Hoefde ik ook niet als een bochelaar rond te slenteren. Voor een eindje volgde ik Luna gewoon naar het oefenveldje zonder veel te praten, vooral omdat ik mijn adem wilde sparen voor de inspanning die de blokken verplaatsen vergde. Ik was blij toen ik ze eindelijk op de grond neer kon leggen, en streek nog maar eens wat zweet van mijn voorhoofd.

De ijzerhoudende gesteente waren zwaarder dan de meeste mensen dachten, maar ze waren voor oefeningen perfect. Zo konden leerlingen oefenen om de blokken te verplaatsten, maar de meeste dachten enkel eraan om ze per hand te verplaatsten natuurlijk omdat zij dat ook zonder enige moeite deed. Maar ook voor haar was er een limiet. Al lag die vele malen hoger dan voor een gemiddelde volwassene. Ze liet de blokken in een rijtje naast elkaar op de grond ploffen en hoorde achter zich ook twee dreunen toen Sepulcrus zijn loden last los liet. Claw liet zijn blok ook los en zocht weer een plekje op. Luna aaide hem in het voorbij gaan en keek daarna weer naar haar leerling. 'Zo, je zweet al lekker. Maar ik gaan je nog meer laten zweten. Probeer zo'n blok maar eens te verplaatsten.' Luna zei niet dat hij geen magie mocht gebruiken. Ze was benieuwd naar zijn vindingrijkheid. De meeste vroegen waarom, maar daar gaf ze dan bijna nooit antwoord op en zei dat het goed voor hen zou zijn. Gewoon om niets te verklappen. Ze moesten zelf hun hersenpan gebruiken anders was het voorkauwen en klaar. 'Als je een zo'n blok 100 meter verderop hebt gekregen zal ik je een manier aan leren waardoor je andere ook kunt op sporen zonder op Aura's te letten of magische energieën aan te voelen' voegde Luna er aan toe en keek Sepulcrus afwachtend aan. Ze gebruikte zelden een stem verheffing nog werd ze snel streng in haar stem. Luna geloofde daar niet in. Je moest een leerling juist dat aan leren dat ze geduld moesten hebben en juist zich moesten concentreren op wat ze zich bewust waren. Zoals hun kunnen en niet doordrammen, dat werkte vaak averechts.

Ik kreeg niet echt veel tijd om uit te rusten, want meteen kreeg ik een nieuwe opdracht toegewezen: verplaats zo’n blok honderd meter. Oké… een extra honderd meter… Maar ik was er redelijk zeker van dat ze niet een van de twee rotsen bedoelde die ik net had gedragen. Zo’n grote dan maar. Ik fronste lichtjes, zeker dat die niet zou kunnen optillen. Voorzichtig haalde ik Nagisa uit mijn nek en legde haar op de grond zodat ik mijn das en blazer kon uittrekken. Omdat ik mijn kleren niet op de grond wilde gooien, liet ik mijn geest nogmaals een duik nemen in de magie, en liet dan een soort kapstok uit de grond oprijzen. Ik hing mijn blazer en das eraan, stroopte de mouwen van mijn overhemd op en wandelde op het rotsblok af.

Op het eerste zicht was er niet veel speciaals te zien: gewoon een groot blok gesteente. Echter, mijn magie had zo goed als geen vat op de rots, waarschijnlijk door het ijzer dat zich erin bevond. Dat wilde echter niet zeggen dat ik de gedeelten zonder ijzen niet kon manipuleren. Bijna teder plaatste ik mijn handen op het oppervlak van de rots en concentreerde me. Mijn ogen sloten zich, en ik focuste me volledig op het blok voor mij. Ik kon het voelen, ik kon mijn magie er op los laten. Dat deed ik ook.

Met mijn geestesoog beeldde ik mij in wat ik wilde dat de magie deed: een schil van rots vormen rondom het ijzer, zodat al het ijzer in de kern van het blok zat. Ik kon de veranderingen voelen, en begon direct al met de tweede stap in mijn plan: van het blok een bol maken. Ergens halverwege voelde ik dat de veranderingen stopten. Een oog opende zich, en ik zag dat het blok ongeveer voor de helft gedaan had wat ik ervan verlangd had. Dat was alles dat ik er mee kon doen blijkbaar, de rest had te veel ijzer in zich. Een misrekening van mijn kant, dit had ik niet verwacht. Goed, dan kon ik plan A, “rol het blok” wel schrappen. Wat nu?

Een gigantische glijbaan maken en het blok zijn gang laten gaan? Daar was ik niet sterk genoeg voor. De grond als transportband gebruiken? Hetzelfde probleem… Gewoon het blok duwen? Te lastig, en ik was ervan overtuigd dat dat niet de juiste oplossing was. Mijn hoofd zei dat dit een test was, dus moest ik goed nadenken voordat ik handelde.

Niets. Ik kon op niets komen. Geen ideeën en ik kreeg het gevoel dat ik hier al veel te lang stond. Ik wou dat ik thuis op de flipperkast kon gaan spelen. Wacht! Ja, dat zou misschien wel lukken! Ik begon meteen met de voorbereidingen. Ik gokte de baan die het blok zou moeten volgen om honderd meter verder te vliegen en concentreerde mijn magie toen op de grond onder het blok. Daar vormde ik een mooie, sterke, grote, stenen balk –of dat dacht ik toch- en liet die onder een hoek steeds verder weg van het blok zinken, de aarde die in de weg zat aan de kant duwend. Ik liet het zo diep mogelijk gaan, aangezien ik dacht dat het veel kracht zou vereisen om het blok te lanceren, en spendeerde redelijk wat energie. Ik hielp me mijn concentratie behouden door mijn handen en armen te bewegen alsof ik het ondergrondse blok achteruit trok.

En toen, na een kort momentje om op adem te komen, zette ik alles op alles en stuwde de balk terug naar het blok, zo snel als ik maar kon. Ik bleef magie gebruiken om het blijvend te doen versnellen, zodat er meer kracht gegenereerd kon worden. Zelfs toen de balk tegen de onderkant van het blok sloeg en het mee naar boven nam, liet ik het nog even versnellen en toen stopte ik en hoopte dat dat genoeg was om het ijzerhoudend gesteente een honderd meter ver te lanceren.

Luna zag hoe Sepulcrus zich naar het blok begaf zonder een weerwoord. Hij klaagde niet dat ze hem meteen aan het werk zetten. Eerst onttrok hij de rots van alle aarde en wilde er een schild van vormen, maar er zat niet genoeg om er een volle bol van te maken, maar waarom hij niet wat van de grond daaronder gepakt had was haar een raadsel. Dat zou handiger zijn geweest en minder energie hebben gekost. Maar Luna greep niet in en keek toe hoe hij het op ging lossen. Hij wilde het dus weg stoten en het lukte hem op een paar meter te ver na. Luna lachte zachtjes, maar hoorbaar. 'Dat is ook een oplossing. Je had ook wat aarde onder en naast de rots kunnen pakken. Maar dit is ook een mooie oplossing.' zei ze en klopte op een platte steen naast haar dat Sepulcrus naast haar moest gaan zitten. 'Zo je hebt je best gedaan en een paar meter extra bereid door die actie. Nu gaan we verder, maar we zullen nu minimaal energie verbruiken.' vervolgde Luna en ze ging in kleermakers zit zitten, maar hield genoeg ruimte over dat haar leerling ook zo kon gaan zitten. 'Sluit je ogen en adem een paar keer diep in en uit. Zo maakt je, je geest leeg en je lichaam rustig en open. Rustig in even vast houden en dan weer uit ademen. Even wachten en weer in ademen. Enzo voort tot je het 5x gedaan hebt.' zei Luna en ze wachten geduldig af. Deze oefening zou hem niet alleen rust in zijn lichaam geven, maar ook zou het de concentratie van haar leerling verscherpen en zijn gevoel wanneer hij de aarde zou aanraken.

Gelukkig had mijn geïmproviseerde versie van een flipperkast het gewenste effect: de rots zeilde zelfs meer dan honderd meter ver. Ik was er maar wat blij om, ik denk dat ik mentaal zou gestorven zijn als het niet gelukt was. De Legendarische Magiër lachte, en ik vroeg me af waarom. Ze wees me op een alternatieve oplossing die heel wat minder energie gekost zou hebben. Mijn kaak verstrakte ietwat, en ik had zin om mezelf in het gezicht te slaan. Een typisch geval van “door het bos de bomen niet meer zien”. God, ik moest eens wat meer aan de meest voor de hand liggende oplossing denken in plaats van het steeds te ver gaan zoeken! Ach wat, er was nu toch niets meer aan te doen. Het was ook gelukt op mijn manier en dat was het belangrijkste.

Luna gebaarde dat ik naast haar moest gaan zitten, en dat deed ik zonder morren. Het zweet stond op mijn gezicht, mijn oksels voelden aan als moerassen, en er liep een beekje langs mijn rug naar beneden. Kortom, ik was vermoeid, en ook al zou ik nog wel eventjes kunnen doorgaan, zitten was best een aantrekkelijk aanbod momenteel. Onwillekeurig slaakte ik een zucht en plofte neer. Waar was mijn cornerman met een handdoek om het zweet af te drogen?

Meditatie was het volgende, en dat vond ik best. Na inspanning kwam ontspanning, dat was perfect. Ik knikte eenmaal en sloot toen mijn ogen. Ik inhaleerde zo veel lucht als ik maar kon, zo langzaam mogelijk, en hield mijn adem in. Mijn lichaam eiste lucht, mijn longen brandden, mijn hart bonkte luid in mijn oren. Langzaam –veel te langzaam, vond mijn lichaam- blies ik de lucht weer uit en wachtte even voor ik weer inademde. Toen herhaalde ik dezelfde serie van stappen, totdat ik het vijfmaal gedaan had, net zoals Luna had gezegd.

Luna hoorde hem rustig de oefening uitvoeren en ze keek hem even vanuit haar ooghoeken glimlachend aan. 'Goed zo, Leg je beide handen op de platte rots waar je op zit en voel het gesteente waar je op zit. Daarna ga je verder en breid je het uit zo ver als je kunt. Voel de aarde onder je, voel elke beweging die zich daar in roert zoals wormen en andere insecten, maar ook wie er over heen loopt. Voel de zwaarte van de rotsen die zich op de losse korrels zand drukken, maar voel ook de wortelen die erdoor heen kronkelen als kietelende vingers. Je moet niet het beeld visualiseren nog, maar eerst moet je het gevoel van de aarde door jouw handen voelen stromen. Voel haar kracht die jouw ook kan voeden. Maar dat leer ik je later nog wel.' zei Luna en je kon de vreugde in haar stem horen. Dit was haar favoriete bezigheid. Ze voelde de aarde graag, daarom liep ze over het algemeen ook zonder schoenen, tenzij ze op status bezoek ging of naar de vergaderingen aanwezig moest zijn. Luna sloot haar eigen ogen en genoot van de kracht die de aarde alleen al uit straalde. Ze liet al haar spanningen daar heen vloeien en kreeg er energie voor terug.

Ik deed zoals Luna gezegd had en legde mijn handpalmen op de steen, me direct gewaarwordend van de koelte ervan, alsook de ruwheid. Dan, met mijn ogen nog steeds gesloten, begon ik mijn magie te laten vloeien in de steen. De magie doordrenkte het, elke holte en vrije ruimte vullend totdat de steen verzadigd was en overliep, mijn magie sijpelde in de aarde eronder. Mijn gevoel van zelf groeide constant terwijl de magie verder en verder door de grond en de gesteenten kroop. De aarde werd deel van mij, de rotsen die erop lagen ook. De grond werd mijn huid, de lagen eronder mijn spieren en botten. De fijne worteltjes van gras die zich voedden met de aarde en het bijeenhielden waren net als haren; ik kon er niets mee, maar ze waren er, en ze hadden een eigen functie.

Op een bepaald moment stopte de groei van het veld waarin ik me meer gewaar was van alles dat in contact stond met aarde en stenen. Mijn magie geraakte niet verder, en ik besloot niets te forceren: tot nu toe had dit alles redelijk natuurlijk verlopen, alsof dit net iets was zoals ademen, of wandelen. Ik vreesde dat als ik nu zou proberen om verder te voelen, mijn inspanningen alles teniet zouden doen. Dit leek me niet precies een actieve soort magie, maar eerder een passieve. Een vaardigheid die je als je wat sterker was constant zou kunnen blijven uitoefenen. Dat was misschien maar best ook, want een aardmagiër had een groot voordeel als hij het terrein door en door kende. Het was veel gemakkelijker om de omgeving te beïnvloeden dan stenen creëren uit pure magie zelf. Of dat vond ik persoonlijk toch.

Nu mijn “gevoels-veld” zijn grootste omvang had bereikt begon ik me meer te focussen op wat ik voelde. In het midden waar het veld het meest gevoelig was, bevonden zich twee personen op een gladde rots. Ha, kijk, dat was ik zelf! En Luna ook. De rots waarop we zaten deed me denken aan een ijsberg, een klein topje dat boven het wateroppervlak-of hier de grond- uitsteekt, maar dat veel groter is eronder. Ik liep even af wat Luna had gezegd waarop ik me moest concentreren. Boomwortels… waren er bomen in het bereik van mijn veld? Nee… ah wacht, aan de rand was er een, maar ik kon niet precies de details waarnemen. Ik voelde dat er een grote cluster wortels in de aarde verankerd zaten, maar ik kon ze niet individueel voelen. Beestjes waren het volgende aandachtspunt, en die waren iets makkelijker te vinden. Ik vond een stelsel van kleine gangetjes die in de grond gegraven waren, met een klein hoopje aarde aan het oppervlak. Vele minuscule … stipjes… draafden in het rond, door de gangen, tussen het gras. Ik fronste even voordat ik doorhad dat ik naar een mierenkolonie aan het “kijken” was. Best wel interessant eigenlijk. Ik had wel al enkele keren mijn magie de grond in gestuurde om de soorten steen en de aardlagen te voelen, maar ik had nog nooit gedacht om al die andere dingen ook te observeren. Ik wist niet dat dat kon.

“Ik heb het beet, denk ik,” sprak ik na enkele lange minuten van gefascineerd gadeslaan, “Wat nu?” Luna had iets gezegd over de kracht van de aarde die mij kon voeden… nog zoiets dat zeker interessant kon worden. “Mijn gevoel reikt tot aan die boom daar, trouwens,” zei ik om haar een idee te geven terwijl ik met mijn ogen dicht in de richting van de diep gewortelde plant wees. Ik wist niet direct of dat een indrukwekkende straal van een cirkel was of niet, maar het maakte me niet echt uit.

Sepulcrus  was aardig een tijdje stil, maar Luna liet hem begaan. Het was niet niets om deze ervaring voor het eerst te maken en het was zeker indrukwekkend over de grote van zijn reikwijdte van zijn aarde voeling. 'De aarde zelf leeft net als elke magie soort. Al lijkt het dat ze enkel doodstil ligt. Toch kan de aarde ook een verschrikkelijk fenomeen worden zeker bij aardbevingen. Maar de grote van jouw aarde voeling is voor het begin een prachtige grote. Mocht je in de GOM deze spreuk gebruiken dan kun je aanvoelen waar je tegenstanders zijn of waar een monster of wat voor wezen dan ook zich bevind en of je hen kunt verrassen.' zei Luna en ze glimlachte mentaal van oor tot oor. 'Wanneer je deze spreuk zonder je handen wilt gebruiken zul je bloot voets moeten gaan. Zo krijg je de beste lezingen van de aarde. Probeer je nu te focussen op de aarde zelf. probeer de oerkracht te voelen en laat deze door je heen stromen.' gaf Luna als laatste de opdracht. Zelf had ze er geen moeite mee, maar haar Opa had het haar dan ook aangeleerd gehad.

Ik voelde mijn ego merkbaar groter worden toen Luna min of meer zei dat mijn aarde voeling toch al groot was, en waarschijnlijk nog enorm veel zou groeien. Een glimlachje speelde op mijn lippen, maar ik drukte mijn ego direct de kop in. Nobody likes arrogant bastards, had mijn vader meerdere malen gezegd, Even when you're better than others, don't act like it. Stay humble. Wijze woorden, woorden die ik veel te veel heb aanhoort. Maar hij had gelijk, en was nooit hypocriet geweest in verband met zijn gepreek. Voor zover ik wist had hij nooit iemand anders behandeld omdat ze minder goed waren in iets dan hijzelf.

Misschien was dit waarom ik Luna toch wel sympathiek vond. Als Legendarische Magiër had ze me nog niet één keer behandeld alsof ik minderwaardig was. Natuurlijk was dit maar de eerste keer dat ik haar ontmoet had en was er ook nog niet zo veel interactie gebeurd, maar toch, ik mocht haar wel.

Omdat ik inderdaad van plan was om zo goed als alles dat ik aangeleerd werd te gebruiken in de Games of Magic trok ik mijn schoenen en kousen af, en liet mijn blote voeten contact maken met de grond. Mijn voetzolen begonnen magie de aarde in te sturen in de plaats van mijn handen, wat natuurlijk heel handig was doordat ik dan mobiel was, en mijn handen kon gebruiken voor andere dingen. “Dus ik kan geen schoenen aanhebben om deze spreuk te gebruiken?” vroeg ik nog maar eens voor de zekerheid. Mijn voeten voelden verrassend kwetsbaar zo zonder de bescherming van een zool, wat veters en een dun laagje leer. “Of gaat de kwaliteit van de lezing dan gewoon enorm naar beneden?” Dat leek me wel nog voor de hand liggend: er was namelijk geen direct contact met de aarde. Als ik in een boom zat kreeg ik waarschijnlijk hetzelfde resultaat.

Een idee vulde mijn hoofd plotseling. “Werkt deze spreuk ook op andere gesteenten? Zoals... het kasteel?” Leek me best wel handig om mijn weg 's nachts te vinden zonder een kaars mee te hoeven nemen. En om ongezien door de gangen te dwalen, andere mensen mijdend. Ik wachtte Luna's antwoord af, en na het wat te laten bezinken stelde ik een nieuwe vraag. “Ik vroeg me af of je een goede spreuk kent om je lichaam te beschermen, maar toch nog te kunnen bewegen. Ik bedoel, niet iets zoals het schild dat ik daarstraks gevormd had, maar eerder … hmm... een soort harnas of zo?”

Sepulcrus deed meteen zijn schoenen en sokken uit waarna hij een vraag stelde. Luna merkte aan zijn vraag dat hij nog niet klaar was en besloot om even te wachten. 'Het kan wel, maar zoals je zelf al gezegd hebt gaat de lezing achteruit in kwaliteit. Je zult dan meer moeten schatten waar een mogelijke tegenstander is en dan gaat het vaak fout.' zei ze en liet de aarde weer los uit haar magische greep toen Sepulcrus over andere gesteentes begon te vragen. 'Alles wat met de aarde te maken heeft. Zelfs ijzer, maar daar moet je goed op geoefend hebben voor je zo ver bent.' zei Luna en ze zag al waar hij aandacht. 'Dat is gemakkelijker om zo je weg te vinden zelfs in de diepste donkerste grotten stelsels.' zei ze met een glimlach. Soms waren mensen zo gemakkelijk te lezen van wat er in hun houding verborgen zat. De vraag over mobiele bescherming viel al snel. 'Die is er. Het heeft Stone skin.' zei ze en wipte zichzelf van de twee af en maakte een vreemde draaiende beweging. Overal kwamen kleine en vuist grote stenen aan gerold en begonnen zich om haar lichaam samen te pakken. Luna wachten tot de spreuk klaar was en elk steentje op zijn plek zat. 'Probeer maar een aanval uit. Wees maar niet bang om me pijn te doen ik kan het hebben.' klonk haar gedempte stem en Luna zetten haar voeten stevig op de grond neer zodat ze de klap gedeeltelijk op kon vangen. Ook haar gezicht was bedekt met steentjes die als een helm over haar hoofd leek te zijn gezet.

Ik knikte terwijl Luna haar uitleg deed en mijn vermoedens bevestigde. Niet accurate lezingen, het fout inschatten van de positie van de vijand en als een gevolg daarvan het onderspit delven... Nja... dan misschien maar best zonder schoenen, inderdaad. De Beschermvrouwe van Erd besteedde toen ook wat aandacht aan het tweede deel van mijn vraag, en verbaasde me door ijzer te vernoemen als deel van het aarde element waarop ik mijn magie -later, natuurlijk, als ik sterker was- kon laten inwerken. IJzer werd gewonnen uit erts, wist ik, en die erts zat in de aarde, maar ik had niet verwacht dat het mogelijk was dit te manipuleren. Ik bedoel, boomwortels zaten ook in de aarde, maar die maakten deel uit van het woud element.

En toen kreeg ik een positief antwoord op mijn vraag over mobiele bescherming. Mijn gezicht begon bijna onmerkbaar te stralen. Luna hupte van de rots en begon meteen de spreuk in gang te zetten. Moest die gekke draai daarbij? Was dat nodig, een onderdeel van de spreuk, of was het voor de show? Ik besloot het maar niet te vragen. Binnen de kortste keren, of het nu dankzij die draai was of niet, was haar lichaam helemaal bedekt met steentjes en gravel. Ze leek wel een soort golem.

Persoonlijk zou ik wel de laag steen mooi egaal gemaakt hebben, zodat het er niet uitzag als een willekeurige verzameling van even willekeurige stenen. Dat kwam hoogst waarschijnlijk door mijn jaren opleiding in mijn vorige school, waar nogal veel nadruk werd gelegd op het esthetische aspect, alsook kunst. Noem het maar beroepsmisvorming. Dat, en het feit dat ik een bepaald zwak had voor dramatiek en zo, ondanks het feit dat ik dit meestal niet liet merken. Maar ja, wat verwachtte je dan van een tiener die ganse dagen maatpakken droeg uit vrije wil, gewoon omdat hij het er stoer vond uitzien. En omdat ik het kon, dat ook natuurlijk.  

Maar misschien moest ik maar eens gaan beginnen met Luna een paar oplawaaien te geven met mijn magie. Ze had gezegd dat ik geen schrik moest hebben om haar pijn te doen, dus besloot ik maar al mijn kracht in de aanval te leggen. Wat voor Legendarische Magiër kon nu geen aanval van een student weerstaan? Een zwak geval dat die titel niet waardig was. Een zweem van een grijns verscheen op mijn gezicht, en ik zocht de aarde onder mij af op een geschikte steenlaag... en stopte dit toen meteen. Zoek de oplossing niet te ver Sep, er was een veel gemakkelijkere manier beschikbaar.

Ik gebruikte mijn magie om de gesteenten rondom de grote platte rots van daarnet los te maken, zodat ik hem veel gemakkelijker uit de grond kon halen. Ondergronds was hij enorm, en ik twijfelde even of ik hem wel zou kunnen controleren, maar ik probeerde het toch. Wie niet waagt, niet wint. Eerst begon de rots te trillen, en ik strekte mijn handen ernaar uit zodat ik met gebaren mijn focus kon verdiepen. Het trilde harder en harder, agressiever totdat hij plots met een schok uit de aarde loskwam, en langzaam hoger begon te zweven. De rots was minstens even zwaar als ik had verwacht, maar voor even zou het me wel lukken om die te manipuleren. Mijn magische kracht was misschien nietig ten opzichte van Luna's, maar dat betekende niet dat ik zwak was.

Even wilde ik de rots gewoon op Luna afsturen als een gigantische stormram, maar ik bedacht me en besloot de vorm ervan lichtjes te veranderen. De kant die naar de vrouw gericht was liet ik uitstulpen en scherper worden, een punt met brede basis. Toen ik daar mee klaar was, verdiepte ik mijn concentratie alweer, zodat ik wat meer met de rots kon doen dan het gewoon te laten zweven. Ik liet hem snel rond zijn as tollen, sneller en sneller, gedirigeerd door de gebaren die mijn handen en armen maakten. Een rudimentaire, gigantische boorkop om door van alles en nog wat te boren.

Lange voorbereidingen, ja, maar goed genoeg voor het stenen pantser van Luna te testen. Probeer een aanval uit, had ze gezegd, en dat deed ik dus. Een vernietigende aanval! Zweet begon in dikke parels van mijn gezicht te lopen. Het was wel welletjes geweest, tijd om de boor op Luna's harnas te sturen. Met een schreeuw van inspanning stuwde ik het draaiende gevaarte zo snel als ik kon op de andere magiër af, en nam enkele wankele passen achteruit om het resultaat beter te kunnen aanschouwen. Ik verwachtte niet te veel van mijn boorkop, maar ach wat, ik was er best wel trots op.

Lolz:

Sepulcrus nam haar uitdaging aan. Luna had nu de grove variant van het harnas aan genomen. Ze wist dat ze deze en elke leerling gemakkelijk aan kon, maar ze had haar mobiele schild sterker gemaakt voor het geval dat deze met een gevaarlijke actie kwam. Luna had het goed voorspeld en zag hoe Sepulcrus de rots waar ze eerder nog op gezeten hadden uit de grond op tilde met zijn magie en hoe hij deze niet alleen scherper liet uit lopen, maar hem ook nog liet draaien. Haar leerling deed zijn best dat zag ze maar al te goed aan het zweet dat van zijn hoofd af droop. Toen Sepulcrus zijn aanval eindelijk inzetten maakte Luna zich klaar voor de impact. Door het rond draaien had de aanval een tweede dementie gekregen en ze moest deze gedeelte lijk zien te stoppen. Luna riep snel nog wat stenen bij een om de draaiing van de aanval van haar leerling te kunnen stoppen. Die extra stenen had ze op haar handen wel nodig. Ze greep de rots vast en voelde het eerst door haar handen heen slippen. De stenen om haar handen werden er heet van, maar ze kon hem niet geheel stoppen en het raakte haar linker schouder, maar ze zou niet meer dan een kneuzing daar hebben. Het harnas liet de aanval gedeeltelijk af ketsen maar Luna begeleiden hem zodat het niemand raken kon. Met een geweldige dreun kwam het rotsblok ongeveer een 50 meter bij haar vandaan op het grasveld neer. 'Goed gedaan, maar als je straks tegen een andere leerling staat in de games neem niet te veel risico ik had je als leeftijd genoot zijnde wel 20 keer neer kunnen halen.' gaf Luna zowel een compliment als een lichte waarschuwing. 'Je kunt het stenen harnas zo maken als je wilt, maar hou hem wel ongeveer 5 cm minimaal dik. Het word niet alleen zwaarder in het lopen, maar ook als je aan het vechten gaat. Dus genoeg oefenen en dan komt het goed. Probeer maar eens.' legde ze nog even uit voor Luna de spreuk los liet en de stenen van haar afrolde en aan haar voeten of om haar heen neer vielen.

Wel, wel. Blijkbaar werd mijn inzet beloond en kon Luna de aanval niet geheel afweren. Ware het doordat ze door mijn aanval verrast werd, of door dat een miniem foutje een groot gevolg had? Geen idee, maar ik kon een kleine grijns toch niet onderdrukken. De aarde daverde toen het blok heel wat verder neerkwam met een enorme dreun. Luna stond nog overeind, en ze zag er ook niet gekwetst uit, het harnas werkte dus. Een goed resultaat, vond ik. Luna gaf me toch een vermaning, waarschuwend dat ik zulke aanvallen beter niet gebruikte in de Games.

“Weet ik wel,” antwoordde ik. Natuurlijk was ik me er van bewust dat aanvallen die veel tijd en concentratie vergden je helemaal bloot gaven voor een tegenaanval. De enige reden dat ik dit nu gebruikt had was omdat het nu toch niet uitmaakte. In de games zou ik voor snellere aanvallen kiezen. Ze zouden niet zo sterk zijn, maar dat hoefde ook niet. Als je een rotsblok in je buik geramd kreeg kwam je toch niet zo snel weer overeind. En ik zou trouwens toch meer verdedigend vechten, terwijl mijn partner -als ik ervan uitging dat die meer offensief gericht was- voor de aanvallen zou zorgen.

Ik haalde even diep adem, veegde het zweet nog maar eens van mijn voorhoofd, haalde mijn hand door mijn haar en begon me toen te concentreren. Kleine steentjes had ik nodig voor de Stone Skin, en gelukkig had ik er genoeg op voorraad. Luna had haar eigen spreuk gestopt waardoor de stenen die ze gebruikt had ter mijn beschikking kwamen. Mijn magie reikte naar ze uit en trok ze naar me toe, eerst voorzichtig zodat ik mezelf niet zou stenigen, en toen wat sneller. Het duurde niet zo lang voordat mijn hele lichaam bedekt was. Ik zag wel niets en verplaatste de stenen rond mijn hoofd zodat ik enkele kijkgaatjes had om door te kijken.

Het harnas was zwaar, en het was niet super gemakkelijk om me te blijven focussen op de spreuk. Ik vroeg me af of dat nodig was. Misschien was het enkel nodig om de spreuk te stoppen om je nog eens te concentreren? Ik had er geen idee van, maar durfde niet te stoppen met mijn concentratie. In plaats daarvan vroeg ik het aan Luna.

Gelukkig snapte Sepulcrus zelf ook dat hij zulke aanvallen niet zou kunnen uitvoeren, maar Luna snapte zelf ook dat hij het gewoon uit geprobeerd wilde hebben. 'Mooi, maar ik snap je wel. Je wilde gewoon weten of je de baas kon.' zei ze met een brede glimlach. Toen haar leerling druk bezig ging met de spreuk keek ze rustig toe. Ergens deed Sepulcrus haar iets aan haar zelf denken. Hij was leergierig genoeg en liet zich niet door haar titel zichzelf anders gedragen. Eerst had Luna zelf natuurlijk Vrolijk gereageerd toen ze door de LM uit haar jeugd getraind werd dat hij haar uit gekozen had, maar ze zocht nu zelf naar potentiële navolger. Sepulcrus had de potentie, maar ze moest zorgvuldig kiezen. Er liep nog een leerling rond die haar aandacht getrokken had al had ze al een tijdje niets meer van Ryan vernomen. De vraag van haar leerling viel en ze knikte zacht. 'Je zult je altijd op een spreuk moeten concentreren, maar met veel oefening gaat dat uitsluitend vanzelf. Klaar?' zei Luna en ze maakte van zand een soort bal. Ze wilde hem heel houden dus zou ze haar uiterste best doen op een kwart van haar kracht het stenen harnas van Sepulcrus uit te testen.

Concentratie was dus een must, iets wat ik wel verwacht had, maar toch had ik gehoopt dat het niet zo was. Magie gebruiken was mentaal uitputtend, plus het had ook nog eens een lichamelijk uitputtende aspect. En dan was er natuurlijk ook de kwestie van genoeg uithoudingsvermogen te hebben om de Stone Skin zo lang mogelijk te dragen. Ik besloot dat ik vanaf morgen zou beginnen met op men eentje te trainen met de spreuk geactiveerd. Op dat kleine verschil na zou ik helemaal niets anders doen dan anders. Gewoon een uurtje lopen -wat me zeker niet zou lukken de eerste paar keren- wat schaduwboxen, en nog wat touwtjespringen of zo. Ik noemde het het “Intense Sepulcrus Training Schema” of afgekort “ISTS”. Een afschuwelijke naam, maar ik kon op niets beter komen.

Enkele stenen brokkelden van mijn harnas af, en ongeveer de helft van de Stone Skin zakte naar beneden voordat ik besefte dat ik bij de les moest blijven. Een frons verscheen op lijn voorhoofd terwijl ik mijn evenzeer verbrokkelde concentratie bijeenraapte en het harnas herstelde. Nog zo iets waarop ik zou moeten trainen.

Luna maakte aanstalten om een soort van bal op mijn harnas te lanceren, en het koud zweet brak me uit. Of was het gewoon zweet afkomstig van de lichamelijke, geestelijke en magische inspanning? Het zal dat wel zijn, wie werd nu nerveus als de sterkste Aardmagiër van het universum een bal zand naar je hoofd smeet? Maar genoeg sarcasme, ik had wel betere dingen te doen, zoals extra lagen bescherming aanleggen. Zou ik ze uit de grond halen? Nee, te veel werk, en ik wist niet zeker of het me zou lukken zonder de Stone Skin uit elkaar te laten vallen. In plaats daarvan begon ik de stenen van op mijn rug naar voor te halen, zodat mijn borst extra beschermd was. Ook sloot ik mijn kijkgaatjes en gebruikte nog wat stenen van mijn rug om ook mijn gezicht nog meer te verdedigen.

Maar zelfs dan voelde ik mijn buik vermassacreerd worden door de stress, en mijn knieën knikten lichtjes. Mijn ademhaling versnelde, en ik slikte een paar keer snel. Ze zou haar volle kracht wel niet gebruiken zeker? Zelfs al was het maar een bal zand, de kracht van iemand van Luna's kaliber was duizenden keren groter dan de mijne, als het al niet meer was. Als ze al haar kracht erachter stak kon ik evengoed naakt geweest zijn, het zou evenveel verschil uitmaken. Rustig, Sep, rustig. Ruuustig. Negeer de intimidatie. Vertrouw dat Luna gezond verstand bezit. Rustig ademhalen. In... en uit... In... en uit... Het hielp toch een beetje, al was het niet zo veel.

“D-doe maar,” stotterde mijn mond, maar ik vond het helemaal niet erg. Zolang ik mijn broek droog kon houden was er geen probleem.

Sepulcrus leek heel even afgeleid te zijn. Zijn harnas verbrokkelde wat voor hij zich weer herpakte. Luna bleef rustig staan wachten. Sep was een snelle leerling, maar ze wist dat iedereen op zijn eigen tempo werkte en dat zou zij niet kunnen veranderen, Olivier wilde wel graag, maar liet zichzelf te veel dwars zitten door zijn gedachten en waarschijnlijk sommige gevoelens. Ze zag dat Sep wat meer stenen naar de voorkant bracht. Goed hij had wel gelijk, maar ze moest zelf ook proberen hem niet te schaden. Toen ze het teken van gaan kreeg, kreeg ze een ideetje. Met lichte passen kwam ze dichterbij tot ze op zo'n 3 meter van de jongen stond. Ze gooide de bal zand en deed snel weer een paar passen naar achteren. Onderweg veegde ze de voetstappen in de aarde uit. Ze wilde hem niet foppen, maar ze was bang op deze afstand te veel kracht te gebruiken. 'Je hebt een stevig harnas, maar je concentratie laat nog lichtelijk te wensen over. Goed dan gaan we nu even kijken wat je op de stormbaan klaar speelt?' grapte ze lichtelijk aan het einde. Niet dat hij met Stone skin de stormbaan over moest. Hij zou de IJzerenwand niet eens halen.

Tot mijn verbazing kreeg ik de zandbal niet meteen na het teken van gaan op me afgestuurd. Het duurde eventjes, maar toen kwam het toch. En het kwam hard aan. Oké, ikzelf voelde er helemaal niets van, dank je wel Stone Skin, maar de schok voelde ik wel. Het was de klap waarmee de zandbal op mijn bescherming kapot sloeg die genoeg kracht had om me een stap naar achter te doen zetten om mezelf in evenwicht te houden. Ik wist niet hoe er Luna haar ingehouden had, maar ik was er zeker van dat dit waarschijnlijk één der sterkste aanvallen zou zijn die mijn harnas zou moeten weerstaan tijdens de Games. Of was ik de rest aan het onderschatten?

Luna gaf me weer een complimentje alsook wat kritiek, en grapte dan over de stormbaan en mijn kunnen daarop met de Stone Skin aan. Ik verdeelde de stenen opnieuw zodat het harnas overal even dik was, en opende de kijkgaatjes. Ik staarde haar ietwat vertwijfeld aan. Was ze nu echt aan het zeveren, of was ze serieus toen ze het had over de Stormbaan. “Ik wil het wel proberen?” sprak ik wat onzeker, er niet van overtuigd dat ik nog veel waard was momenteel. Als boxer had ik wel een goede conditie en een uitstekend uithoudingsvermogen, maar ik was niet gewend om met tien, twintig, of meer kilo's stenen om mijn lijf te gaan joggen. Of hordelopen, of wat dan ook. Het zou tijd vergen voor mij om dat vol te houden. Elk vrij moment dat ik had wilde ik er wel insteken, maar ik betwijfelde of ik genoeg zou kunnen trainen om de volledige match waarvoor ik me ingeschreven had de Stone Skin te kunnen dragen. Misschien een kwartiertje of zo. Maximum. Waarschijnlijk dus maar vijf minuutjes, waarna ik zou moeten opgeven door vermoeidheid. Zonde van de training.

“Maar ik denk dat je me ergens onderweg zal mogen van de grond rapen dan,” lachte ik. Om eerlijk te zijn had ik geen idee of ik lachte omdat ik het grappig vond, of van miserie. Waarschijnlijk het laatste. Ik bereidde me maar al mentaal voor.

Gek genoeg had mijn zieke, sadistische geest een slechter idee gekregen. “Ik vroeg me trouwens af of je ook wat met me wilde sparren. Je weet wel, met de blote vuist. Geen magie. Dat soort ding?” Had Luna zelfs wel ervaring met niet-magische gevechten? Ik vermoedde dat iemand zoals zij wel een beetje van alles kon, en op elk vlak haar mannetje kon staan. Aan de andere kant, het kon ook best zijn dat ze door haar superieure magische vaardigheden totaal geen nut zag in “gewone” zelfverdediging en gevechtskunst. Het kon, maar ik betwijfelde het. Daarnet had ze nog twee ijzerhoudende stenen zonder moeite opgehoffen en verplaatst... ze was zonder twijfel sterker dan ikzelf, en dat was … hm... moeilijk te accepteren, om een of andere reden. Competitiedrang, misschien? Of misschien wilde ik gewoon in elkaar geslagen worden, dat kon natuurlijk ook. Dat laatste was niet echt waarschijnlijk, echter.

Het antwoord van Sepulcrus verraste haar zeer. Luna keek hem dan ook even verbaasd aan. 'Euhm... Wel als je hetzelf wilt, maar de baan is niet zoals menige stormbaan is waar alles op de weg stil staat of hangt.' zei Luna en ze dacht even aan de stormbanen die ze vroeger zelf als tiener had moeten doorlopen. Dat waren de standaard stormbanen en zelf had ze een magische stormbaan gewillen, daar was elke keer nooit hetzelfde. Goed van het beginpunt was tot het eindpunt wel dezelfde route, maar onderweg werd je steeds weer uitgedaagd. Zijn volgende woorden lieten haar hoofd even lichtjes schuin gaan. 'Dat betwijfel ik. Je ik zal je eerder uit het water moeten vissen.' zei ze na zijn lachende woorden en ze wenkte hem mee te komen voor Sepulcrus vroeg of ze met hem wilde sparren? Hm, dat was al weer een tijdje geleden dat ze met iemand had gespard. 'Ik weet het goed gemaakt. Als we samen over de stormbaan gaan en je hebt nog puf zal ik met je sparren goed?' vroeg ze. Zelf had ze ook weer eens wat beweging nodig en de stormbaan was daar een mooie buiten hard lopen een goede work out.

Prachtig, brein, nu zegt ze nog van ja ook! Aan de ene kant was ik opgewonden aan het worden door het idee alleen al, maar aan de andere kant kreeg ik enorme bedenkingen. Ik zou in twee gebroken worden, helemaal met de grond gelijk gemaakt. De grond zou met me aangeveegd worden, zo erg zelfs dat de volgende aardmagiër die de aarde ging voelen met diens magie stukjes Sepulcrus zou vinden. En dat vond ik helemaal niet erg, realiseerde ik me. Huh, ik was echt helemaal aan het doorslaan... was dat door de druk die mijn inschrijving op mijn schouders geplaatst had? Kon ik het echt gewoon helemaal niet meer aan? Ik wist het niet, en eigenlijk was ik niet zeker of het er eigenlijk toe deed.

Natuurlijk moest ik eerst nog de stormbaan over ook. Goed dan, masochistisch deel van mezelf dat zo nu en dan de kop opsteekt, de uitdaging is geaccepteerd. Zij die straks gaan slapen met de vissen groeten U! Ik zuchtte mentaal en onderdrukte de neiging om over mijn gezicht te wrijven. “Oké, goed voor mij.” Niet dat er nog veel van mij zou overschieten na helemaal afgeslacht te worden door de stormbaan, maar goed. Ik kon het maar proberen. “Met of zonder Stone Skin?” Tussen de regels door was de vraag eigenlijk of ze wilde dat ik wel of niet tot het einde zou raken. Om de een of andere reden verwachtte ik dat het met de spreuk geactiveerd zou zijn, en dat zou problemen geven. Als ik me moest concentreren op de hindernissen en valstrikken van de stormbaan, en op de spreuk, tja... dan zou een van de twee voorrang krijgen op de ander... en zou mijn harnas van steen afbrokkelen totdat ik onbeschermd was.

Intussen haalde ik mijn blazer op, trok mijn schoenen en sokken weer aan en zocht Nagisa voor een vluchtig momentje, zonder resultaat. Waar ze uithing was een raadsel en eigenlijk zou er geen probleem mogen zijn als ik haar gewoon verder liet genieten van haar dagje in het gras, maar ik maakte me toch wat zorgen. Je weet nooit wat er kan gebeuren. Ik besloot dan maar om even te fluiten, in de hoop dat ze nog ergens in de beurt was. En jawel hoor, na een minuutje of twee glibberde ze sissend tussen mijn benen door. “Kom je mee? We gaan naar de stormbaan.” Het was niet echt een vraag, en ik legde haar rond mijn nek en keerde terug naar de Vrouwe van Aarde. “Goed, ik hoop dat je een hengel mee hebt,” zuchtte ik half lachend, daarmee bedoelend dat ik er klaar voor was. Of toch dacht dat ik dat was.

Luna merkte dat Sepulcrus even in twee strijd verkeerde, maar ze liet hem zelf de keuze maken. Z had zijn uitdaging geaccepteerd en hij de hare. Zo ging dat nu eenmaal. Luna wilde wel eens weten of de jongen het ging halen. Zijn gefluit liet Luna even om kijken en zelfs Claw keek de leerling even scherp aan, maar bleef verder liggen. Ze zag dat hij een slang van de grond raapte en ze glimlachte nog vrolijker. 'Zo lang je nog moet oefenen met deze spreuk en dus lijkt het me verstandig om zonder de stone skin te beginnen. Je mag uiteraard elke dag deze stormbaan gebruiken als je wilt.' zei Luna en ze liep verder tot ze bij de stormbaan aan kwamen die zich 1 kilometer uit strekte. 'Onthoud dit een een magische stormbaan. Aller eerst heb je de ijzeren muur die jouw en iedereen die de stormbaan wilt gebruiken zal proberen tegen te houden met zijn 30 cm in doorsnee stalen pilaren die eruit schieten. De muur lijkt nu glad dus op onverwachte plekken zal deze toe slaan. Daar achter is een wiebel balk waar je, je op staande moet zien te houden. Daarachter staan pilaren in het water die in verbinding staan met de wiebel balk zodat je minder hard hopelijk terecht komt. De pilaren kunnen zinken of stijgen wanneer je erop stapt. Als laatste moet je over de step stones naar de overkant rennen. Kies wijselijk want sommige liggen niet vast en zak je in het water. legde Luna aan Sepulcrus uit voor ze zich half naar hem omdraaide en even naar zijn slang keek. 'Het zal niet verstandig zijn om tegelijk met je slang de stormbaan op te gaan.' een lichte waarschuwing, maar ze wilde ook niet dat zijn huisdier onnodig pijn zou lijden.